Για πρώτη φορά στο The Winchesters, αυτό το επεισόδιο ξεκινά με φόνο και το κλασικό από το Supernatural πιτσίλισμα με αίμα σε έναν τοίχο. Θύμα ένας βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και θύτης ένας πολεμιστής θεός…
Φυσικά, η υπόθεση φτάνει γρήγορα στο ραντάρ των ‘Winchesters’, οπότε σταματούν την… προπόνηση (aka φλερτάκι) και ξεκινούν την έρευνα. Η εμπειρία του John, αλλά και του Carlos, από τον πόλεμο του Βιετνάμ σημαίνει ότι αυτή τη φορά δεν θα χρειαστεί καν να παίξουν κάποιο ρόλο undercover. Οι δυο νεαροί βετεράνοι εγγράφονται στις ομαδικές θεραπείες μιας κλινικής στο Μιζούρι, όπου διέμενε ο νεκρός, για να ψαρέψουν τον ψυχίατρό του. Ενώ ο Carlos δείχνει να ωφελείται από την ψυχοθεραπεία, ο John ζορίζεται πολύ. Όπως, είχε πει και στη Mary κάποια στιγμή, προτιμά “τις μπουνιές από το μπλα-μπλα” κι όλη αυτή η εμπειρία του πυροδοτεί καραμπινάτο μετατραυματικό στρες. Οι παραλληλισμοί με τους Sam και Dean είναι εμφανείς. Ο John είχε διαλέξει να χώσει τα συναισθήματά όσο γίνεται πιο βαθιά μέσα του, αλλά κάποια στιγμή αυτά εκρύγνυνται! Ο John σκοτώνει με μένος το θεό που τον ήθελε για στρατιώτη στο πλευρό του, και το τέλος του επεισοδίου τον βρίσκει γονατισμένο στη μπανιέρα να κλαίει. Η ενοχή του επιζώντα σε συνδυασμό με το νέο του ρόλο ως σωτήρας του κόσμου είναι βάρη που δεν μπορούν να αντέξουν πια οι ώμοι του.
Ταυτόχρονα, η Mary έχει να αντιμετωπίσει το δικό της βαθιά κρυμμένο πόνο από το χαμό της ξαδέρφης της. Η ανάγκη για πληροφορίες πάνω στο τέρας που κυνηγούν την αναγκάζει να μπει στο δωμάτιο της Maggie, που παρέμενε κλειστό εδώ και μήνες. Ευτυχώς, η Maggie είχε κάτω από το κρεβάτι της μια σεναριακή ευκολία: το βιβλίο κελτιβηρικής μυθολογίας που περιείχε ακριβώς όσα χρειάζονταν για να ταυτοποιήσουν και να σκοτώσουν το θεό Mars Neto. (Έλα, μη μου πείτε ότι δεν γνωρίζατε τους Κελτίβηρες κι ότι δεν είχατε κι εσείς ένα σχετικό βιβλίο κάτω από το κρεβάτι σας για ώρα ανάγκης!) Μαζί με το μυθολογικό τόμο, τα κορίτσια ανακάλυψαν και τον τρόπο που χρησιμοποιούσε η Maggie για να αντεπεξέρχεται στη δύσκολη ζωή ενός κυνηγού: αγόραζε καρτ-ποστάλ από κάθε μέρος που ταξίδευαν για κάποια υπόθεση κι έγραφε στον εαυτό της δυο άσχημες αναμνήσεις και μια ευχάριστη. Ο καθένας βρίσκει τους δικούς του μηχανισμούς για να σηκώνει τα ψυχικά βάρη και αυτός της Maggie είναι πολύ όμορφος, γι’αυτό βλέπουμε στο τέλος του επεισοδίου τη Mary και τη Lata να τον υιοθετούν. (Θα δούμε άραγε κάποιο flashback με τη Maggie κάποια στιγμή; Πολύ την συζητάνε για να μείνει χαρακτήρας του παρασκηνίου.)
Παρόλο που το γράψιμο της σειράς συνεχίζει να είναι αδύναμο (όπως και η σκηνοθεσία), αυτό ήταν ένα πολύ συναισθηματικό επεισόδιο και είδαμε μεγάλη ανάπτυξη χαρακτήρα στον John και τον Carlos. Η φιλία των δυο αγοριών φαίνεται να δυναμώνει επεισόδιο με το επεισόδιο, κάτι που φάνηκε και στην ειλικρινή αγκαλιά μεταξύ τους μέσα στη ζούγκλα-ψευδαίσθηση. Αν μοιάζει κάθολου με τους γιους του ο John, ξέρω ότι από το επόμενο επεισόδιο θα συμπεριφέρεται σαν να μη συνέβη τίποτα και δεν θα αναφερθεί ξανά στο πόσο ευάλωτος ένοιωσε σε αυτήν εδώ την υπόθεση, αλλά ο Carlos είδε μέσα στην ψυχή του (κι αυτό που είδε σίγουρα τον ανησύχησε), και το ότι έχουν παρόμοιες εμπειρίες από τον πόλεμο, ίσως κάνει τον John να του ανοιχτεί κάποια στιγμή, έστω και με το ζόρι. Άργησε πολύ κατα τη γνώμη μου η σειρά να εξερευνήσει την ψυχολογία του John, και ελπίζω να μην ήταν μόνο σε αυτό το επεισόδιο εμφανή τα προβλήματα. Το μετατραυματικό στρες δεν μπορείς να το κρύψεις αιωνίως και τώρα που βγήκε στην επιφάνεια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Ο Mars Neto δεν μου γέμισε και πολύ το μάτι, ούτε τα κίνητρά του ήταν ξεκάθαρα. Ήθελε να μαζέψει στρατό για να αντιμετωπίσει τους Akrida, αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν του έκανε (γι’αυτο σκότωνε βετεράνους δεξιά κι αριστερά;), ή στόχευσε κατευθείαν μόνο τον John; Αν ισχύει το δεύτερο, τι το ξεχωριστό έχει ο John που δεν το έχει κανείς άλλος; Ένας θεός κι ένας θνητός ενάντια σε ένα σμήνος… ακρίδων δεν βγάζει και πολύ νόημα, οπότε τι ακριβώς ήθελε να πετύχει; Ποιά ήταν η εκπαίδευση που θα προσέφερε στον John για να τον προετοιμάσει ενάντια σε αυτά τα τέρατα; Επίσης, γιατί η άκρη του δόρατος του θεού έλαμψε όταν το έπιασε ο John (πριν του το μπήξει στο στέρνο); Η ατάκα του Mars περί “αιώνων βίας και οργής που τρέχουν στο αίμα” του John ήταν αυτή που ίσως απαντά σε κάποια από τα παραπάνω ερωτήματα. Αν δεν ήταν μια γενικολογία, τότε ίσως αναφέρεται στους προγόνους του John , και πιο συγκεκριμένα στους Κάιν και Άβελ, οι οποίοι ξέρουμε από το Supernatural ότι ήταν στην κορυφή του γενεαλογικού δέντρου των Winchesters. Αυτή θα ήταν και μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε κι άλλους Winchesters μέσω flashbacks ανά τους αιώνες. Ό,τι και να έχουν σχεδιάσει οι σεναριογράφοι να μας δείξουν στη συνέχεια, ένα είναι σίγουρο: ο John θα παίξει ρόλο κεντρικότερο από όσο φανταζόμασταν στη μάχη κατά των Akrida. Κι αναρωτιέμαι πως θα κολλήσει όλο αυτό με το ότι στο μέλλον δεν θυμάται το υπερφυσικό…
ΥΓ#1: Τον τζιτζιφιόγκο δημοσιογράφο τώρα τον υποπτεύομαι ακόμα περισσότερο! (“Kyle Reed”… Πιο ψεύτικο όνομα, πεθαίνεις!) Και καλά συνάντησε τυχαία τη Mary έξω από το σινεμά. Και τυχαία ερευνούν την ίδια υπόθεση; Αυτός τώρα, ή κυνηγός είναι, ή τέρας (ή άγγελος!). Αυτή γιατί δεν τον υποπτεύεται, όμως;! Έχει μεγαλώσει ως κυνηγός, θα έπρεπε να είναι παρανοϊκή μέχρι το μεδούλι με κάτι τέτοιους!
ΥΓ#2: Περιμένω ότι θα μάθουμε σε κάποια άλλη φάση τι ακριβώς έκανε ο Carlos για να καταλήξει στο φριχτό δίλημμα: ή φυλακή ή στρατός. Οι Ackles σε κάθε τους συνέντευξη φροντίζουν να δηλώσουν ότι το The Winchesters θα είναι πιο woke σαν σειρά από ότι ήταν το Supernatural. Ελπίζω, βέβαια, να μην μεταφράζουν ως wokeness το καστ που θυμίζει αφίσα “United Colors of Benetton”. Οι token μη-λευκοί χαρακτήρες είναι ένα κουρασμένο πια τέχνασμα για να φαίνεται μια σειρά προοδευτική, αλλά προσωπικά δεν μου φτάνει. Δε λέω ότι η εκπροσώπηση των μειονοτήτων δεν είναι κάτι που χρειαζόμαστε σαν κοινό, αλλά θέλω πραγματική προσπάθεια κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τα σενάρια. Εν προκειμένω, λοιπόν, θα ήθελα να εξερευνήσουν μέσω της ιστορίας του Carlos το ότι η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα μέχρι πολύ πρόσφατα στις ΗΠΑ. Ίσως ζητάω πολλά από μια σειρά που μέχρι στιγμής δεν μας έχει δώσει ούτε έναν villain της προκοπής, αλλά εγώ θα συνεχίσω να ελπίζω μέχρι τέλους!