Review – Walker – 1×02 Back in the Saddle

Το 2ο επεισόδιο του Walker, ξεκινά με τον εμπρησμό ενός στάβλου, όπου σκοτώνεται ένας υπάλληλος, κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το επόμενο πρωί, η Ramirez αφήνει τον γκόμενό της με το… εχμ, μας διαβάζουνε και παιδιά… στο χέρι, και βιάζεται να πάει στον τόπο του εγκλήματος. Ειδοποιεί και τον Walker, παρόλο που θεωρεί ότι θα τον έχει ήδη πάρει ο Αρχηγός. Φτάνοντας οι δυο τους στο ράντσο όπου ξέσπασε η φωτιά, ο James τους ενημερώνει ότι ο Cordell δεν μπορεί να αναλάβει την υπόθεση πριν περάσει επανεξέταση για να ανανεώσει την άδειά του ως Ranger (ή κάτι τέτοιο, δεν με ενδιέφερε και τόσο πολύ ώστε να δώσω περισσότερη προσοχή). Παίρνουν κατάθεση, λοιπόν, από τον ιδιοκτήτη του ράντσου κι έναν άλλον υπάλληλο, και μαθαίνουμε ότι ο νεκρός είχε κάνει φυλακή κι ότι το άλογο που -υποτίθεται- πέθανε μαζί του στη φωτιά ήταν το καμάρι του ράντσου, καθαρόαιμος πρωταθλητής ιπποδρομιών και κάτι άλλα τέτοια που εντυπωσιάζουν όσους ξέρουν από άλογα υποθέτω. Δεν ξέρω τι σκοπό είχαν οι σεναριογράφοι εδώ (να υποπτευθούμε το νεκρό ίσως; ), πάντως το ποιός ήταν ο ένοχος ήταν προφανές από αυτή τη συζήτηση, και το ότι μετά επιβεβαιώθηκε ήταν απλά διαδικαστικό.

Με μια μικρή έρευνα οι Rangers μαθαίνουν από τον κτηνίατρο ότι το άλογο που κάηκε δεν ήταν ο πρωταθλητής του ράντσου κι όλες οι υποψίες πέφτουν πάνω στον ιδιοκτήτη που προφανώς σκηνοθέτησε τη φωτιά γιατί το άλογο ήταν τραυματισμένο και δεν θα μπορούσε να διαγωνιστεί, άρα αυτός θα έχανε χρήματα και κύρος, αλλά δεν μπήκε στον κόπο να χρηματίσει τον κτηνίατρο για συγκαλύψει τον τραυματισμό ή έστω τη νεκροψία. Ρε, δεν μπήκε καν στον κόπο να κρύψει το άλογο κάπου, το άφησε να αλωνίζει ελεύθερο στο κέντρο του Austin! Kαι η λογική μάλλον κάηκε κι αυτή μαζί με το άλλο το καημένο το αλογάκι.

Εν τω μεταξύ, ο Walker περνάει με εξαιρετικές επιδόσεις τα τεστ σκοποβολής και οδήγησης, αλλά τα σκατώνει στην ιππασία — γιατί θυμάται τη γυναίκα του που του είχε χαρίσει μια σέλα κάποτε και, κάθε φορά που πάει να ανέβει στη σέλα, κομπιάζει. Αλλά επειδή ο τίτλος του επεισοδίου είναι “back in the saddle”, και είπαμε ότι η διακριτικότητα δεν είναι το ατού των σεναριογράφων, συμβολίζει τον Walker που είναι έτοιμος και μεταφορικά και κυριολεκτικά να ανέβει στο άλογο, να αναλάβει δράση, δηλαδή. Η κλιμάκωση του επεισοδίου τον δείχνει, λοιπόν, να δαμάζει το άλογο που το είχε σκάσει και να το καβαλά για να πάει να πιάσει τον δολοφόνο ιδιοκτήτη του. Αν χρειαζόταν κάποιος να δώσει τον ορισμό του όρου “αμερικανιά”, αυτή η σκηνή θα ήταν αρκετή για να περιγράψει όσα δεν θα μπορούσαν χίλιες λέξεις…

Ενόσω, ο Walker ασχολείται με την υπόθεση (με την οποία, να θυμίσω, δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθεί γιατί ο αρχηγός του το απαγόρευσε ρητά), η οικογένειά του προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή, αλλά αυτός πετάει χαρταετό. Λέει ότι ενδιαφέρεται να τους προσεγγίσει ξανά, αλλά δεν βλέπω να κάνει και φιλότιμες προσπάθειες. Τα παιδιά τα αποφεύγει σχεδόν απροκάλυπτα και τον αδερφό τον έχει εντελώς γραμμένο. Ούτε στο μεσημεριανό που είχαν κανονίσει δεν πήγε. Πήγε, βέβαια, για παρέα ο πολυθρύλητος Brett, αλλά τι να το κάνεις με τέτοιο αγγούρι ηθοποιό που διάλεξαν να τον ερμηνεύσει; Ποιο είναι το αντίθετο του να έχουν δυο ηθοποιοί χημεία; Αυτό.

Η δεύτερη κλιμάκωση του επεισοδίου (συναισθηματική αυτή τη φορά) είναι ο καυγάς μεταξύ των αδερφιών, όταν μαθαίνει ο Walker ότι ο Liam προσπάθησε να του πάρει την επιμέλεια των παιδιών. (Για σηκώστε το χεράκι όσοι αναπολήσατε τα επικά μπουνίδια των Winchesters σε αυτό το σημείο). Έχει θράσος ο Cordy, ρε φίλε, όμως. Θυμώνει και ωρύεται για τα παιδιά, ενώ είναι στην κοσμάρα του έναν ολόκληρο χρόνο τώρα! Οι σκηνές με την κόρη του ήταν πολύ γλυκιές, πάντως, εκεί όντως έδειξε ότι κάνει μια μικρή προσπάθεια. Ο διάλογος μέσω SMS με έλιωσε. *καρδούλα*

Το μυστήριο του θανάτου της Emily μπαίνει φαινομενικά στον πάγο, μετά από αυτό το επεισόδιο, αφού οι δυο μεγάλες απορίες που είχε (ποιος της έκλεισε τα μάτια και πως βρέθηκε η μάρκα πάνω της) απαντήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Πιστεύω σύντομα, βέβαια, θα έρθει και κάτι άλλο στην επιφάνεια. Εγώ συνεχίζω να υποπτεύομαι τον αδερφό του, πάντως. Συνεχίζει να πιέζει πολύ ύποπτα για να σταματήσει την έρευνα ο Walker. Και το ότι παράτησε σχέση και δουλειά στην πόλη για να ασχοληθεί full-time με τα παιδιά του αδερφού του, ίσως υποδηλώνει τύψεις κι όχι καλή καρδιά. (Σόρι, ρε Liam, αν σε υποπτεύομαι και σε κακολογώ τζάμπα. Αλλά δεν βοηθάς κι εσύ με τέτοια αντιπαθόφατσα, ρε αγορίνα μου!)

Γενικά, το 2ο επεισόδιο ήταν μια σχετική βελτίωση σε σχέση με το πρώτο, αλλά τα ίδια προβληματικά σημεία συνεχίζουν να υφίστανται. Τα σημαντικότερα είναι το ύφος και οι προσδοκίες του κοινού (για τις οποίες, ομολογουμένως, δεν ευθύνεται η σειρά 100%). Το Walker τράβηξε δυο εντελώς διαφορετικά target groups. Από τη μία, είμαστε εμείς οι φανς του Supernatural που τη βλέπουμε ξεκάθαρα για τον Jared και για ατάκες, σαν τις παραπάνω, που “κάτι μας θυμίζουν”. Από την άλλη, είναι όλοι οι φανς της παλιάς σειράς που ξεκίνησαν την καινούργια λόγω νοσταλγίας. Δεν ξέρω αν εκπροσωπώ όλη την SPNFamily με αυτό που θα πω, αλλά θεωρώ ότι εμάς θα καταφέρει να μας κρατήσει έστω για λίγο ακόμα. Αλλά τους δεύτερους, που το ξεκίνησαν ως καθαρόαιμη σειρά δράσης, αν δεν τους έχασε από τον πιλότο, θα τους χάσει πολύ σύντομα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση σειρά δράσης και δεν φαίνεται να προσπαθεί να γίνει. Τα 3 λεπτά καταδίωξης των κακών δεν εξισορροπούν τα 37 λεπτά οικογενειακού δράματος, και σίγουρα όχι με τόσο κλισεδιάρικους διαλόγους. Χρειάζεται οπωσδήποτε να βρεθεί μια ισορροπία, γιατί δεν βγαίνουν πέρα τόσα επεισόδια αν συνεχίσουν στα ίδια μοτίβα: τον Walker να κλαίει για τη γυναίκα του, τον οικογένειά του να του χτυπάει συνέχεια το καμπανάκι του κινδύνου κι εκείνος να τους γράφει και μετά να πάει και να κάνει μια γλυκιά κίνηση και μετά άντε πάλι από την αρχή να τους γράφει. Αν το οικογενειακό δράμα ήταν στο παρασκήνιο, και το κάθε επεισόδιο εστίαζε σε μια διαφορετική υπόθεση, τότε δεν θα υπήρχε θέμα (δεν θέλω να κάνω τη σύγκριση με το Supernatural, αλλά το μυαλό πάει μόνο του). Κρίνοντας από τα 2 πρώτα, όμως, οι αστυνομικές έρευνες είναι απλά, διαδικαστικά subplots και το βάρος ρίχνεται στο δράμα, και μάλιστα όχι μέσα από την πλοκή, αλλά μέσα από ατελείωτους επαναλαμβανόμενους διαλόγους. Δεν είναι This Is Us εδώ, παιδιά, αστυνομικοί είναι οι πρωταγωνιστές, βάλτε τους να… αστυνομεύσουν, να κάνουν κάτι, πριν πεθάνουμε από υπερβολική δόση γλυκαναλατίλας!

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της σειράς είναι οι δυο κύριοι χαρακτήρες της, ο Walker και η Micki, και ειλικρινά φοβάμαι μήπως τους χαραμίσει στο τέλος. Προς το παρόν, μας έχει δώσει μόνο ψήγματα των εκ διαμέτρου αντίθετων προσωπικότήτων τους που με κάποιο μαγικό τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται και δίνουν αποτέλεσμα.

Ο Cordell είναι πολύ παραπάνω από τον κλαψιάρη χήρο. Είναι θερμόαιμος (πολλά Dean Winchester vibes εδώ), λατρεύει το queso (δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά μου έτρεξαν λίγο τα σάλια εκεί που έτρωγε), και έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Είναι, δηλαδή, ό,τι δεν ήταν ο Sam Winchester, και θα ξαναπώ ότι δεν περίμενα από τον Padalecki να κάνει τόσο καλή δουλειά. Δεν είναι τέλειος ηθοποιός, αυτό το ξέρουμε όλοι, αλλά τολμώ να πω ότι η ερμηνεία του ως Walker μου αρέσει αρκετά, και η λογική λέει ότι όσο προχωράει, και θα μπαίνει καλύτερα στο πετσί του ρόλου, θα βελτιώνεται κιόλας. Ο Cordell δεν είναι ένας συμπαθής πρωταγωνιστής, κι έπιασα τον εαυτό μου να εκπλήσσεται με αυτό (δεν παίρνουν όλες οι σειρές τέτοιο ρίσκο τόσο νωρίς). Η άρνησή του να εκφράσει τα συναισθήματά του, και η τάση του να απομακρύνεται από γνωστούς και φίλους, ειδικά σε μια περίοδο πένθους σαν αυτή που περνά τώρα, με εκνεύρισε, αλλά τον καταλαβαίνω κιόλας. Δεν είναι κακός άνθρωπος, απλά έχει καταρρεύσει και δεν ξέρει πως να σηκωθεί ξανά όρθιος. Και φυσικά, αφού δεν μπορεί να στηρίξει τον εαυτό του, πως θα μπορούσε να στηρίξει τα παιδιά του; Έχει πολύ δρόμο να διανύσει, και πολλή ανάπτυξη χαρακτήρα μπροστά του. Και αυτό είναι που με ιντριγκάρει περισσότερο από το ίδιο το μυστήριο της δολοφονίας της Emily.

Στον αντίποδα, έχουμε τη Micki, το άκρο αντίθετο του Walker σε όλα. Είναι έξυπνη, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της κι έχει ξεκάθαρους στόχους για το μέλλον (που ίσως περιλαμβάνουν το “boyfriend”, ίσως όμως κι όχι). Παρόλα αυτά, δεν είναι κρύα, αλλά καλοσυνάτη. Εδώ οφείλω μια συγνώμη στους σεναριογράφους, γιατί, πριν ξεκινήσω τη σειρά, θεώρησα ότι την πρόσθεσαν μόνο και μόνο για να τη χρησιμοποιήσουν προσχηματικά για την υποστήριξη των μειονοτήτων, αλλά τελικά βλέπω ότι είναι ο πιο δυνατός τους χαρακτήρας. Και δεν μιλάω μόνο για το ότι αυτή φαίνεται να ρίχνει όλο το ξύλο στη σειρά, αλλά για το ότι είναι ένα γυναικείος χαρακτήρας-πρότυπο: δεν την ορίζει κάποιος άντρας, ξέρει τι θέλει και πως να το διεκδικεί, είναι ευαίσθητη, αλλά όχι κλωτσοσκούφι, και κόβει κώλους αν χρειαστεί! Δεν βρίσκεται στη σειρά ως παρατρεχάμενος του κεντρικού ήρωα ή ως η κουκλάρα που θα τον ερωτευτεί παράφορα. Ναι, είναι κουκλάρα, αλλά είναι επίσης Texas Ranger, ακριβώς όπως ο Walker, κι έχει τη δική της (ερωτική) ζωή. Το ανέφερα και στο προηγούμενο review, αλλά είναι κάτι που χρειάζεται επανάληψη, γιατί είναι πολύ σπάνιο στην τηλεόραση: χαίρομαι να βλέπω δυο χαρακτήρες του αντίθετου φίλου να αποκτούν μια υγιή φιλία, και να δουλεύουν σε μια τόσο απαιτητική δουλειά επί ίσοις όροις. Μακάρι να το κρατήσουν αυτό οι σεναριογράφοι, είναι μια όαση στην υπόλοιπη έρημο των κλισέ που έχουν στο σενάριο.