Carry on my wayward sons: ένα τραγούδι, μία σειρά, πολλές ιστορίες

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Carry on my wayward sons, there ‘ll be peace when you are done, lay your weary head to rest, don’t you cry no more…

Ο Sam και ο Dean Winchester συνεχίζουν (ευτυχώς για μας…) το κυνήγι για οτιδήποτε διαβολικό κρύβεται στις σκιές της νύχτας (Witches, Vetala, Rugaru, Swifters, Amazons, Ghosts, Jefferson Starships και πάει λέγοντας…). Και φυσικά κάθε δαιμονικό δημιούργημα της κόλασης: δαίμονες με κίτρινα μάτια, με κόκκινα μάτια, με μαύρα μάτια. Δεν ξέρω, όμως, αν πάντα μετά την ένταση του κυνηγιού ερχόταν η ηρεμία στην ψυχή τους αφού πολλές φορές τους παρακολουθήσαμε στην καλύτερη περίπτωση να αναρωτιούνται για το δυσοίωνο μέλλον τους ως αδέρφια ή ως hunters ενώ στην χειρότερη περίπτωση να ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τα υγρά, απορημένα  και γεμάτα αγωνία μάτια του Sam όταν απογοητευμένος παρακολουθούσε τον μεγάλο του αδερφό να πέφτει ηττημένος από τα hellhounds. Στο μυαλό μας είναι χαραγμένο και το φοβισμένα άγριο βλέμμα του Dean όταν πάλευε να πολεμήσει το δαιμονικό στοιχείο που τον οδηγούσε σε killer αντί για hunter όταν κουβαλούσε το σημάδι του Κάιν. Αξέχαστο και το μετανιωμένο ύφος του Sam όταν κατάλαβε ότι η Ruby τον είχε εθίσει στο δαιμονικό αίμα για να τον αποπλανήσει ώστε να ξεκινήσει την Αποκάλυψη (αν και την είχε σπάσει την πρώτη σφραγίδα ο ίδιος ο Dean όταν συμμετείχε στα βασανιστήρια στην κόλαση…).

Once I rose above the noise and confusion just to get a glimpse beyond this illusion, I was soaring ever higher but I flew too high….

Τα δυο αδέρφια, για την οικονομία του μύθου προχωρούν ως τραγικές φιγούρες μέσα στην άγνοια του κινδύνου επιλέγοντας πάντα τον δύσκολο δρόμο και αγνοώντας ότι κάποτε βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά αγγέλων και δαιμόνων. Κάποιες στιγμές προσπάθησαν να χτίσουν μια ζωή χωρίς να κοιμούνται και να ξυπνούν με το βάρος του «σωτήρα» του κόσμου. Ο Sam γνωρίζοντας την Amelia, ο Dean γνωρίζοντας την Lisa. Που κατέληξαν; Να μαζεύουν τα κομμάτια της ψυχής τους (βόλταραν ακόμη και στον υποσυνείδητο κόσμο τους), να αναγνωρίζουν ότι δεν ήταν όμοιοι με τους άλλους normal ανθρώπους και να συνεχίζουν πιο δυνατοί με την τρυφερή ανάμνηση μιας μάταιης προσπάθειας τους να ξεφύγουν από το πεπρωμένο τους (Sam: there was a girl, and then there was not: any more questions?)

On a stormy sea of moving emotions tossed about I’m like a ship on the ocean, I set a course for winds of fortune but I hear the voices say…

Αρκετές φορές ο Sam και ο Dean (κυρίως) βρέθηκαν να σπάνε τα χωροχρονικά όρια και να ταξιδεύουν είτε στο μακρινό παρελθόν (συνάντηση με τους γονείς τους…) είτε στο ζοφερό μέλλον (ο Dean συναντάει τον Dean ως μαχητή μετά την καταστροφή της γης από τον Lucifer – Sam). Ο μεγάλος αδερφός Dean ειδικά έχει βρεθεί και στον παράδεισο, και στην κόλαση και στο καθαρτήριο ενώ ο μικρός αλλά ισχυρός Sam δεν είχε πιο ευχάριστες… διαδρομές αφού βρέθηκε στην κόλαση με ελεύθερη βούληση. Μήπως τελικά ο… δυνατός και πιο αποφασιστικός είναι αυτός που για χρόνια ζούσε στην σκιά του μεγάλου αδερφού; Δεν ξέρω, τελικά. Σίγουρα όμως και οι δύο γεύτηκαν γλυκόπικρη χαρά όταν συναντούσαν τους γονείς τους σε νεαρή ηλικία, βαθιά απογοήτευση όταν ένιωθαν ότι ο Κάστιελ απομακρυνόταν από κοντά τους (ανίερη συνεργασία με Crowley, τύφλωση από την αλαζονεία της εξουσίας και την βαθιά λύπη όταν ερμήνευε λανθασμένα τη στάση του Θεού…). Μήπως δεν έχουν νιώσει και άλλες απογοητεύσεις από τα …αγγελικά πλάσματα: ας θυμηθούμε την Anna, τον Zic αλλά και τον Metatron…

Thought my eyes could see I still was a blind man, thought my mind could think I still was a mad man, I hear the voices when I’m dreaming, I can hear them say…

Όσο ήταν δεμένοι με τη μοίρα τους να σώσουν τον κόσμο από τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους(ας μην ξεχνάμε ότι αντιμετώπισαν με θράσος θα λέγαμε τους Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης μέχρι που ο Dean σκότωσε και τον ίδιο τον Θάνατο…) τόσο ελεύθεροι αποφάσιζαν με τον μοναδικό τους Winchester way να ξεφύγουν από τα σκοτάδια της ψυχής τους γεμίζοντας τις αποθήκες του υποσυνείδητου κόσμου τους με ανεκπλήρωτες επιθυμίες για μια «κανονική» ζω. Αλλά και πότε το normal ταίριαζε με τη ζωή τους; Όταν ο Sam έχασε την ψυχή του ή όταν ο Dean σκότωνε τη ζωή του με τον Crowley αποφεύγοντας να δει την πραγματικότητα;

Masquerading as a man with a reason, my charade is the event of the season, and if I claim to be a wise man well it surely means that I don’t know…

Κι όμως, πάντα από τη μια η ασύγκριτη αδερφική αγάπη από την άλλη η συνειδητοποίηση του καθήκοντος απέναντι στον εαυτό τους και τον κόσμο αλλά και με λίγη βοήθεια από τα τραγούδια του Bob Seger (Beautiful looser…) τους βοηθούσαν να στρίψουν το τιμόνι της Impala λίγο πριν τον …γκρεμό. Γιατί ποιος μπορεί να ξεχάσει την…αποτοξίνωση του Sam από το δαιμονικό αίμα, την …επαναφορά του Dean από δαίμονα σε άνθρωπο, την εμμονή του Dean να απομακρυνθεί από τον μικρότερο αδερφό του για να τον προστατέψει αφού ο ένας είναι η …αδυναμία του άλλου και γενικά όλες τις….συμφωνίες τους με δαίμονες θυσιάζοντας ο καθένας ένα κομμάτι της ψυχής του για τον άλλο.

Υou will always remember nothing equals the splendor, now your lifes no longer empty, …

Είναι σίγουρο ότι η ζωή τους απέκτησε βαθύτερο νόημα και ο αγώνας τους ιδιαίτερη αξία όταν ο ίδιος ο Θεός (ή αλλιώς Τσακ που του αρέσει το Netflix όπως και στον Κάστιελ εξάλλου…) τους αποκαλύπτει πως η γη γυρίζει γιατί στηρίζεται σε μια εσωτερική ισορροπία μεταξύ του καλού (God) και του κακού (Darkness), της μέρας και της νύχτας που εμποδίζει το χάος να επικρατήσει. Βέβαια, στη ζωή των Winchester  η κανονικότητα και η ισορροπία μάλλον είναι άγνωστες λέξεις αφού ο θάνατος της Billy στον 12ο κύκλο από τον φύλακα άγγελό τους ανέτρεψε την φυσική ροή των πραγμάτων (για μια φορά ακόμη…).

Νέες προσκλήσεις και προκλήσεις για ένα δυναμικό restart στον 12ο κύκλο περίμεναν τους αδερφούς Winchester με την (αδιάφορη κατά τα άλλα…) επιστροφή της μητέρας τους, Mary, και την αινιγματική εμπλοκή των Άγγλων men of letters στα χωράφια των Αμερικανών hunters.

surely heaven waits for you…Carry on my Wayward sons…

Αφιέρωμα από την φίλη της σελίδα μας Ηρώ

 

Μπορείτε να στέλνετε τα δικά σας Supernatural (και όχι μόνο) άρθρα στο [email protected]

2 COMMENTS

Subscribe
Notify of
guest

2 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
Amalia
6 years ago

Πολύ όμορφο αφιέρωμα! Ευχαριστούμε που μας το έστειλες, Ηρώ! 🙂
ΥΓ Βλέπω μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τις παρενθέσεις! χαχα 😉

ncis merlin like
ncis merlin like
6 years ago

Αχ, συγκινήθηκα…😢 Πολύ ωραίο, μπράβο Ηρώ!!! 👏👏

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Iro
Iro
Από πάντα ήμουν fan των σειρών μυστηρίου αλλά στο Supernatural βρήκα το συνδυασμό που αναζητούσα: αγωνία, χιούμορ και πάλι αγωνία. Αυτό που με κέρδισε στην αγαπημένη μας σειρά είναι ότι τα απίθανα φαίνονται τόσο αληθινά και οι πρωταγωνιστές δεν είναι οι κλασσικοί σούπερ ήρωες, στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει από άλλες σειρές του ίδιου είδους. Από τότε (2007) η σχέση μου με το Supernatural είναι καρμική ιδιαίτερα όταν ανακάλυψα ότι αρέσει και σε κάποιον άλλο ο Bob Seger! (Dean)

Περισσότερα Άρθρα