Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά σας καλωσορίζω στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα όσα παρακολουθώ. Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στο Νοέμβρη. Όπως πάντα, στην αντίστροφη μέτρηση συγκαταλέγω μόνο ό,τι είδα στην πλήρη μορφή του (ταινίες, θεατρικές παραστάσεις ή ολόκληρες σεζόν σειρών), ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry.

Για όσους βαριέστε να διαβάζετε (να ξέρετε, σας κρίνω σιωπηλά), οι καρδούλες στο τέλος κάθε κριτικής δείχνουν πόσο μου άρεσε η κάθε προβολή. Αν δείτε 🖤🖤🖤🖤🖤, σημαίνει ότι λάτρεψα! Στη σπάνια περίπτωση που θα συναντήσετε ☢️, θα καταλάβετε ότι σας συμβουλεύω να μείνετε μακρυά!

🎞️ ΜΕΡΟΣ 1ο: Οι ταινίες του μήνα

#4 Madame Web

Μου αρέσει να δίνω ευκαιρίες σε κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά έργα που έχουν λοιδορηθεί εντός κι εκτός ίντερνετ, γιατί τις περισσότερες φορές ανακαλύπτω και μια νέα ένοχη απόλαυση. Δυστυχώς, το Madame Web δεν ήταν μια από αυτές τις φορές. Άντεξα να το δω μέχρι τέλους -οπότε βάλτε το στα θετικά του αυτό- αλλά δεν έχω να πω και πολύ καλά πράγματα. Η απαθής φάτσα της Dakota Johnson (από τα παραδείγματα ηθοποιών που βγάζουν το κακό όνομα στα nepo babies) συναγωνίζεται το παιδαριώδες, γεμάτο τρύπες σενάριο, και την αδύναμη σκηνοθεσία της S. J. Clarkson. Μάλιστα, μου έκανε εντύπωση πως την ταινία σκηνοθέτησε μια γυναίκα, γιατί το male gaze χτύπησε κόκκινο! Κι όμως, το χειρότερο κομμάτι της ταινίας, για εμένα, ήταν ο κεντρικός κακός. Οι σκηνές του -βραβευμένου με César και BAFTA υποτίθεται- Tahar Rahim είναι μαρτύριο για το θεατή: από την αδιάφορη ερμηνεία του και το κακό ντουμπλάζ της φωνής του, μέχρι το μηδαμινό χτίσιμο του χαρακτήρα του. Ένα από τα λίγα καλά στοιχεία αυτού του διώρου ήταν τελικά ο αγαπημένος Adam Scott ως Ben Parker (ξέρετε, ο γνωστός και μη-εξαιρετέος Uncle with-great-power-comes-great-responsibility Ben). Δεν θα με χάλαγε να κάνει τη μεταπήδηση δίπλα στο MCU και να τον δούμε ξανά σε κάποιο flashback μαζί με τη Marisa Tomei στο επόμενο Spider-Man. 🖤🤍🤍🤍🤍

#3 The Fantastic Four: First Steps (Οι 4 Φανταστικοί: Πρώτα βήματα)

Με την προηγούμενη κριτική δεν νομίζω να πέσατε από τα σύννεφα, αλλά τώρα θα εκπλήξω πολλούς φανς του MCU παραδεχόμενη πως δεν εκτίμησα σχεδόν καθόλου αυτό το 3ο reboot του franchise των F4 που έχουμε δει τα τελευταία 20 χρόνια. Σοβαρά τώρα, δεν μπορώ να βρω κάτι συγκεκριμένο που να μου άρεσε πραγματικά στην ταινία — ούτε καν ο πολυαγαπημένος Pedro Pascal. Η αισθητική 60s μου έβγαλε κάτι εντελώς ψεύτικο στα σκηνικά, ενώ η χημεία των ηθοποιών ήταν ανύπαρκτη (όλοι μεμονομένα είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί, αλλά δεν είδα να ταιριάξουν εδώ). Το σενάριο είναι μια άλλη πικρή ιστορία: ξεκίνησε καλούτσικα, και φαινόταν να έχει προοπτικές για να χτίσει κάτι διαφορετικό (επιτέλους δεν είδαμε origin story), αλλά στο δεύτερο μισό της ταινίας απλά κατέρρευσε υπό το βάρος της ίδιας του της λογικής (ή έλλειψης αυτής). Η after-credits σκηνή υπόσχεται ζουμερή συνέχεια, αλλά δεν δικαιώνει την ύπαρξη της ταινίας. 🖤🖤🤍🤍🤍

Novocaine Review: A Blood-Soaked Action Comedy with a Romantic Twist - Tom's Film Hub

#2 Novocaine (Νοβοκαϊνη)

Για το δεύτερο nepo baby της λίστας έχω να πω πολύ καλύτερα λόγια. Ο Jack Quaid είναι ο αρχετυπικός nerd που μεταμορφώνεται σε “υπερήρωα” για να σώσει την κοπέλα που αγαπά, και ταυτόχρονα κουβαλά όλη την ταινία με την αξιαγάπητη φάτσα του και τον κωμικό συγχρονισμό του. Είναι μια μαύρη κωμωδία που σίγουρα δεν θα ταιριάξει με τα γούστα όλων. Αν είσαι διατεθειμένος να αίρεις τη δυσπιστία σου και να αποδεχτείς τον σουρεαλισμό των όσων βλέπεις να εκτυλίσσονται, τότε το Novocaine θα σε ψυχαγωγήσει με το παραπάνω. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και δεν κουράζεται ούτε μια στιγμή. Το τέλος είναι εντελώς προβλέψιμο, φυσικά, αλλά η διαδρομή είναι διασκεδαστικότατη! 🖤🖤🖤🤍🤍

#1 Frankenstein (Φράνκενσταϊν)

Το ότι οι χαρακτήρες του εμβληματικού Frankenstein or The Modern Prometheus της Mary Shelley αποτελούν εδώ και δεκαετίες κοινό κτήμα των απανταχού καλλιτεχνών, σημαίνει ότι το κοινό έχει παραγνωριστεί με το μύθο. Παρόλα αυτά, η βαθιά αγάπη μου για το βιβλίο, η υπογραφή του Guillermo del Toro στη σκηνοθεσία, και τα ηχηρά ονόματα στο καστ αυτής της προσαρμογής ήταν για εμένα λόγοι για εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες. Δυστυχώς, όμως, δεν δικαιώθηκαν. Η ταινία εκπληρώνει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να χτίσει ένα όμορφο γοτθικό δράμα (σκοτεινή ατμόσφαιρα, σκηνικά, κοστούμια, ερμηνείες, θεολογικές προεκτάσεις, ομοφυλοφιλικά και αιμομικτικά υπονοούμενα) κι όμως υποκύπτει στη μεγαλύτερη αδυναμία της: επιχειρεί να δώσει ένα ηθικό δίδαγμα αρκετά διαφορετικό από αυτό του βιβλίου, ένα που έχει να κάνει περισσότερο με το διαγενειακό τραύμα και τη διαφορετικότητα. Και το κάνει όσο πιο επιφανειακά μπορεί.

Κανονικά, δεν με ενοχλούν καθόλου οι επαναπροσδιορισμοί αγαπημένων λογοτεχνικών ιστοριών (χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι οι δυο εκδοχές του Interview With The Vampire που λατρεύω), αρκεί να γίνονται σωστά. Η χειραφέτηση του χαρακτήρα της Elisabeth είναι μια ευχάριστη παρέκκλιση από τα τετριμένα, αλλά αυτό κάνει το τέλος που επέλεξε για εκείνη ο Del Toro ακόμη πιο εξοργιστικά αμφιλεγόμενο. Ο Μεξικανός auteur αναδομεί και το “Τέρας” (ένας συγκλονιστικός Jacob Elordi) ως ένα είδος παρεξηγημένου υπερήρωα, στερώντας του την ευκαιρία να καταλήξει, όπως ο λογοτεχνικός ομόλογός του, καθ’ εικόνα και ομοίωση του σαδιστή δημιουργού του. Αυτή η καίρια αλλαγή, μπορεί να σκιαγραφεί καλύτερα την ανθρώπινη φύση του πλάσματος και να επικοινωνεί ξεκάθαρα το μήνυμα της ενσυναίσθησης και της συμπόνοιας, αλλά κλέβει το σκοτάδι και την τραγικότητα από την ιστορία του “Μοντέρνου Προμηθέα” — κι έτσι, το φινάλε καταλήγει περισσότερο μελοδραματικό και γλυκανάλατο από ό,τι θα ήθελα. 🖤🖤🖤🤍🤍

****

📺 ΜΕΡΟΣ 2ο: Οι σειρές του μήνα

#6 Genie, Make a Wish (Τζίνι, Κάνε Μια Ευχή) ► μίνι-σειρά

Αυτή η κορεάτικη σειρά φαντασίας είναι τόσο cheesy όσο υπονοεί ο τίτλος της. Είναι ένα κλασικό k-drama φαντασίας, με όλα τα αναμενόμενα κλισέ: αιώνιες κατάρες, μίσος που γίνεται έρωτας, πανέμορφους πρωταγωνιστές, slo-mo βλέμματα, φλυαρία και προβλέψιμες ανατροπές. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά ξεχωρίζει χάρη στο εξαιρετικά δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Kim Woo-bin και Bae Suzy, που έχουν χημεία, χιούμορ και δραματικό εύρος — όχι μόνο ωραίες φάτσες.

Η σεζόν είναι εξαντλητικά τεντωμένη σε 13 επεισόδια, αλλά καταφέρνει να εκπλήξει θετικά τόσο με το λιγότερο αναμενόμενο φινάλε της, όσο και με την προσπάθειά της να θίξει ζητήματα ψυχικής υγείας (έστω και κάπως αδέξια). Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η μυθολογία της, που απλώνεται σε ολόκληρη την Ασία και αγγίζει θέματα που συνήθως αποφεύγονται (βλ. ισλαμισμός).

Συνολικά, αν ψάχνετε μια ρομαντική, χιουμοριστική, ανάλαφρη σειρά φαντασίας για στιγμές χαλάρωσης, το Genie, Make A Wish κάνει ακριβώς για αυτή τη δουλειά. 🖤🖤🤍🤍🤍

#5 Squid Game (Το Παιχνίδι του Καλαμαριού) ► κύκλος 3

“Δεν είμαστε άλογα. Είμαστε άνθρωποι.” Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του πρωταγωνιστή στη σειρά και συνοψίζουν με γλαφυρά νιχιλιστικό τρόπο όλο το μήνυμα που ήθελε να επικοινωνήσει ο δημιουργός Hwang Dong-hyuk. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να λέω ότι το Squid Game ήταν μια άψογη σειρά. Είχε εξαρχής πολλά προβλήματα αφήγησης και ρεαλισμού, που οξύνθηκαν στην τελευταία σεζόν (κυρίως επειδή πλάτιασε υπέρ του δέοντος), αλλά έμεινα ικανοποιημένη από το φινάλε. Ο Hwang έκανε τα αδύνατα δυνατά για να διευρύνει το μήνυμα περί καπιταλισμού και αλλοτρίωσης, και τελικά δικαιολόγησε την ύπαρξη της συνέχειας. (Παρόλο που το έκανε με τη χαρακτηριστική φλυαρία όλων των κορεάτικων σειρών.) Η διατριβή του πάνω στη διαφθορά του χρήματος και στο ότι ο καθένας μας μπορεί να κάνει το χειρότερο που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, αν πείσει τον εαυτό του ότι έχει δικαιολογία ή διαταγή “άνωθεν”, είναι κάτι παραπάνω από άβολη, είναι σκανδαλωδώς επιτυχής!

Δεν ήταν τυχαία σκηνοθετική επιλογή, πιστεύω, πως στη δεύτερη φουρνιά παιχνιδιών (σεζόν 2-3), οι δοκιμασίες δεν είχαν τόσο να κάνουν με τις ικανότητες των παικτών, ήταν όλες σχεδιασμένες σαν ψυχολογικά πειράματα. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες χρησιμοποιούνται σαν props στην εμμονική προσπάθεια του Διοργανωτή In-ho να αποδείξει στη νέμεσή του, τον Gi-hun, ότι δεν υπάρχει ανθρωπιά, πως όλοι οι διαγωνιζόμενοι θα επιλέξουν τη δική τους επιβίωση όταν φτασουν στη γραμμή του τερματισμού. Και, κατά κύριο λόγο, το κατάφερε. Είδαμε τον Gi-hun να αμφιταλαντεύεται ηθικά καθόλη τη διάρκεια των παιχνιδιών, τον είδαμε να χάνει την πίστη του, τον είδαμε να μισεί, να σκοτώνει. Τον είδαμε, όμως, να συνεχίζει να παλεύει να κάνει το καλύτερο σε έναν κόσμο που είναι μακράν πιο εύκολο να κάνεις το χειρότερο. Το γλυκόπικρο τέλος της σειράς ήταν το τέλειο ηθικό δίδαγμα σε μια τέλεια παραβολή: η σκατοψυχιά του ανθρώπου δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ να υφίσταται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει οι ήρωες να παλεύουν μέχρι τέλους. 🖤🖤🖤🤍🤍

#4 Talamasca: The Secret Order ► κύκλος 1

Η ιδέα να μετατραπεί η μυθολογία της Anne Rice σε “υπερφυσικό κατασκοπικό θρίλερ” ήταν τολμηρή και -τηρουμένων των αναλογιών- δεν πήγε όσο άσχημα περίμενα. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως το Talamasca δεν αποδίδει πάντα την ένταση και το βάθος που θα περίμενες από μια σειρά του είδους, ούτε δημιουργεί ποτέ τη μυστηριακή, γκόθικ ατμόσφαιρα που έχουν τα δυο “ξαδερφάκια” του στο Immortal Universe του AMC. Έχει πιο straightforward δράση – βάζει τα βαμπίρια και τις μάγισσες σε δεύτερο πλάνο για να εστιάσει στην ίντριγκα και τα μυστικά της οργάνωσης (ή έστω μερικών μελών της) – κι αυτό, του δημιουργεί κάποια θέματα με το ρυθμό και τη συνοχή της πλοκής, αλλά του δίνει κι έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Το μεγάλο πλεονέκτημά του είναι οι δυνατές ερμηνείες. Ξεχωρίζω τον πρωταγωνιστή Nicholas Denton, αλλά κυρίως τον πολυαγαπημένο William Fichtner, ο οποίος προσδίδει βάθος όταν η σειρά προσπαθεί να γίνει πιο σκοτεινό, υπόγειο θρίλερ. Σε γενικές γραμμές, δεν είναι κάτι άχαστο, είναι καλύτερο από το Mayfair Witches (σιγά το κατόρθωμα θα μου πείτε), αλλά θέλει ακόμη πολλά ψωμιά για να φτάσει το Interview With the Vampire. 🖤🖤🖤🤍🤍

#3 Hazbin Hotel (Ξενοδοχείο Πρώην Αίγλη) ► κύκλος 2

Παρότι αγνοήθηκε σκανδαλωδώς από τα Emmys, η σειρά επιστρέφει πιο ώριμη, με θεματικό άξονα αυτή τη φορά τη διαστρέβλωση της αλήθειας από τα media – κάτι που, δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες, αλλά είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν βρήκα τον δαίμονα Vox εξαιρετικά επιτυχημένο Big Bad (ειδικά συγκρινόμενος με τον αχαρακτήριστο Αδάμ), αλλά ξεχωρίζει χάρη στο ευφάνταστο design και την παιδιάστικη αντιπαλότητά του με τον Alastor. Το animation κορυφώνεται στο καταπληκτικό φινάλε, όπου η αισθητική του Vox δένει ιδανικά με ένα εκρηκτικό κομμάτι ροκ-όπερα, το οποίο ήταν δυστυχώς το μοναδικό τραγούδι που ξεχώρισε μέσα στη σεζόν. Κι εδώ εντοπίζω το μεγαλύτερο αρνητικό αυτής της 8άδας επεισοδίων: ενώ κάθε τραγούδι της πρώτης σεζόν ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής και σκιαγραφούσε τους χαρακτήρες που το ερμήνευαν, αυτά εδώ ήταν τόσο αδιάφορα που σχεδόν σε παρακαλούσαν να πατήσεις επανειλλημένα το skip.

Αυτή η σεζόν έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξέλιξη της πλοκής και δεν ανέπτυξε όσο θα ήθελα τους χαρακτήρες. Η Charlie είχε τη μερίδα του λέοντος στην αφήγηση, κάτι που προσωπικά με κούρασε ελαφρώς, γιατί δεν αντέχω την τοξική αισιοδοξία της σε μεγάλες δόσεις. Ήθελα περισσότερο Angel/ Husk, κι επιτέλους να δω τη Vaggie να ανθίζει ξεχωριστά από την Charlie. Επίσης, ο Lucifer έχει αρχίσει να γίνεται lowkey ο αγαπημένος μου δεύτερος χαρακτήρας και περιμένω ακόμη μεγαλύτερο ρόλο για αυτόν στη συνέχεια! Για όλους υπήρξαν αποκαλύψεις και ‘τυράκια’ για το πως θα εξελιχθούν στην πορεία, αλλά νομίζω το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η περίπτωση του μυστηριώδους Alastor. Δεν είμαι σίγουρη, γιατί ακόμη δεν έχει σκάσει μύτη η Lilith, αλλά νομίζω ότι έχουμε γίνει μάρτυρες της γέννησης ενός κακού επικών διαστάσεων!

Συνολικά, αυτή σεζόν μπορεί να έχει τις μικρές αδυναμίες της, αλλά διατηρεί τον ρυθμό και τη γοητεία της πρώτης, με δυνατές εικόνες, και καυστική θεματική επικαιρότητα. Συνεχίζει σταθερά την ανοδική πορεία του franchise της ανερχόμενης “VivziePop”, αφήνοντας υψηλές προσδοκίες για τις επόμενες σεζόν. 🖤🖤🖤🖤🤍

#2 El Eternauta (Ο Κοσμοναύτης του Απείρου) ► κύκλος 1

Η σειρά, προσαρμογή του ομότιτλου αργεντίνικου graphic novel, θυμίζει έντονα άλλα ορόσημα της επιστημονικής φαντασίας: από τον Πόλεμο των Κόσμων και το Snowpiercer, μέχρι το The Walking Dead και το A Quiet Place. Αν και δραματουργικά δεν ξεχωρίζει από τις άλλες μεγάλες παραγωγές παρόμοιας θεματολογίας, διατηρεί αυτούσια την λατινοαμερικανική του ταυτότητα, το πολιτικό του μήνυμα, και χτίζει τη δική του υπόσταση. Είναι πραγματικό ευτύχημα που αυτή η σειρά γυρίστηκε από Αργεντινούς στην Αργεντινή. Ο δημιουργός της, Bruno Stagnaro, γνωρίζει καλά το κόμικ και τι σημαίνει για τη χώρα του, και το σέβεται σε κάθε του πλάνο. Το χιόνι που καλύπτει το Μπουένος Άιρες και αφανίζει την πλειοψηφία του πληθυσμού συμβολίζει τα βάσανα μιας χώρας που δεν έχει ξεχάσει το παρελθόν της.

Η πλοκή παίρνει το χρόνο της για να μας γνωρίσει τους χαρακτήρες και να χτίσει σωστά τον κόσμο αυτό. Είναι σίγουρα αργόσυρτη, αλλά δεν ένοιωσα να χάνω το ενδιαφέρον μου ποτέ. Γίνεται μια απότομη αφηγηματική στροφή λίγο μετά τη μέση της σεζόν, όπου μας αποκαλύπτεται η πηγή του μυστηριώδους φονικού χιονιού. Έτσι, φτάνουμε στο season finale όπου έχουμε μια ακόμη τεράστια ανατροπή λίγα δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το cliffhanger είναι εκνευριστικό, δεν θα πω ψέματα, αλλά το ότι η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 2η σεζόν σημαίνει ότι τουλάχιστον δεν θα μείνουμε με όλα τα αναπάντητα ερωτήματα στο χέρι. 🖤🖤🖤🖤🤍

#1 Baby Reindeer (Μικρό Ταρανδάκι) ► μίνι-σειρά

Η ημι-αυτοβιογραφική σειρά του Richard Gadd, ανήκει δικαίως στις τηλεοπτικές δουλειές που ανταποκρίνονται απόλυτα στον θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Ο ίδιος τη χαρακτηρίζει “100% συναισθηματικά ακριβή” — και πράγματι, μέσα σε 8 επεισόδια, τον βλέπουμε να μετατρέπει το προσωπικό του τραύμα σε μια τολμηρή, ειλικρινή και ενιαία δραματουργική αφήγηση, φωτίζοντας με σπάνια καθαρότητα στη σχέση θύτη και θύματος. Ως πρωταγωνιστής ξαναζεί τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ζωής του, ως σεναριογράφος εξερευνά την ανθρώπινη ψυχή, τη σεξουαλικότητα και τη σύγχυση που αφήνουν πίσω τους τα σεξουαλικά εγκλήματα. Στο τέλος, η σειρά μας θυμίζει πως το τραύμα παράγει μια δική του, στρεβλή λογική που συγκρούεται με την πραγματικότητα.

Όπως και η Michaela Coel στο I May Destroy You, έτσι και ο Gadd εδώ, δεν επιδιώκει να παρουσιάσει τον εαυτό του ως θύμα. Επιλέγει να εκθέσει τα πιο ντροπιαστικά, αυτοκαταστροφικά και αντιφατικά κομμάτια του, ζητώντας από τους θεατές να γίνουν μάρτυρες των πιο προσωπικών του παραδοχών. Αυτή η σκληρή ειλικρίνεια είναι τελικά και το στοιχείο που δίνει στη σειρά τη δύναμή της. 🖤🖤🖤🖤🖤

*****

ΥΓ Στα highlights του μήνα που πέρασε θα πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω τη δυναμική αρχή της νέας σειράς The Mighty Nein, από τους ίδιους δημιουργούς του The Legend of Vox Machina. Ο ενθουσιασμός μου είναι αντιστρόφως ανάλογος της βαρεμάρας που ένοιωσα ξεκινώντας την “κωμωδία” A Man on the Inside (που την παράτησα ανεπιστεπτί στο 3ο επεισόδιο). Χαμηλά επίπεδα ενθουσιασμού από μεριάς μου παρατήρησα, όλως περιέργως, και για την πρεμιέρα της τελευταίας σεζόν του Stranger Things. Έκανα την απαιτούμενη γρήγορη επανάληψη για να θυμηθώ τι είχε γίνει στις περασμένες σεζόν, αλλά μετά βαρέθηκα να συνεχίσω στα καινούργια επεισόδια. Ευχηθείτε μου να αποκτήσω την όρεξη μέσα στον Δεκέμβρη. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρω, πάντως, η Super-Watchlist μου έχει πολλές ακόμη εναλλακτικές! 🙃