Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά σας καλωσορίζω στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα τις σειρές και τις ταινίες που παρακολουθώ. Βασικά, αυτή τη φορά έχω ΜΟΝΟ ΣΕΙΡΕΣ! Μπόλικα κινούμενα σχέδια στο πρόγραμμα του Γενάρη, με την πρώτη σεζόν του θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Pantheon να ξεχωρίζει στην κορυφή. Θα δείτε πως η φαντασία γενικά κυριαρχεί ως είδος στη σημερινή λίστα, ίσως λίγο πιο έντονα από ότι συνήθως. Η μοναδική σειρά του countdown που ανήκει σε διαφορετικό είδος είναι το κατακοσκοπικό Black Doves του Netflix. Βέβαια, αφιερώνω και δυο γραμμές στην αστυνομική dramedy The Rookie, την οποία παρακολουθώ πια εβδομαδίαία μετά το ιλλιγιώδες binge των τελευταίων δυο μηνών και δεν μπορώ να σας περιγράψω το πόσο μου κακοφαίνεται!
Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στον πρώτο μήνα του ’25. Για τα ολοκληρωμένα, θα υπάρξει μια αντίστροφη μέτρηση που ξεκινά από το πιο αδύναμο entry, ενώ στο τέλος του άρθρου θα κάνω τις καθιερωμένες αναφορές σε όλες τις τρέχουσες σειρές που βλέπω αυτόν τον καιρό.

#7 Spy X Family (2ος κύκλος)
Παρόλο που η δεύτερη σεζόν του αγαπημένου anime είχε πολύ λιγότερα fillers, με έκανε να βαρεθώ περισσότερες φορές. Έχει αρχίσει να με κουράζει το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των αποστολών, όπου γίνεται της τρελής το κάγκελο, αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο, ούτε ο Loid ούτε η Yor έχουν πάρει πρέφα τι συμβαίνει — κι ακόμη χειρότερα, δεν έχουμε κανένα ίχνος ανάπτυξης, ούτε των χαρακτήρων, ούτε της πλοκής. Η “Operation Strix” χρειάζεται επειγόντως να κάνει ένα βήμα μπροστά! Αυτό που σώζει τη σειρά αυτή τη στιγμή για εμένα είναι η υπερχαριτωμένη Anya κι ο αντίστοιχα γλυκούλης (και καπάτσος) Bond.

#6 Skeleton Crew (νέα σειρά)
Όταν το The Mandalorian εισήγαγε διαστημικούς πειρατές στην πλοκή του, δεν ξέραμε ότι εν τέλει ήταν για να σετάρει το Skeleton Crew. Με έντονες τις επιρροές από την θρυλική νεανική περιπέτεια The Goonies, αυτή η σειρά προσφέρει μια φρέσκια και διασκεδαστική προσέγγιση στο σύμπαν του Star Wars. Ο παιδικός τόνος της σειράς σίγουρα δεν ενδείκνυται για όλους, αλλά λειτουργεί χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες, τόσο των νεαρών, όσο και των έμπειρων ηθοποιών, με τον Jude Law και τη φωνή του Nick Frost να κλέβουν την παράσταση. Οπτικά, η σειρά είναι εντυπωσιακή, από τα διαστημόπλοια και τους πλανήτες, μέχρι τα διάφορα εξωγήινα πλάσματα και τα droids. Ωστόσο, το πιο αδύναμο σημείο είναι η πλοκή της, η οποία όχι μόνο δεν καταφέρνει ποτέ να απογειωθεί, αλλά καταρρέει στο φινάλε. Μέχρι το τελευταίο επεισόδιο περιμένεις κάποια έξυπνη ανατροπή, αλλά τελικά όλα εκτυλίσσονται απλοϊκά και προβλέψιμα. Δεν υπάρχει μεγάλη ένταση, δεν νιώθεις ότι οι ήρωες είναι σε κίνδυνο και τα πράγματα προχωρούν πολύ γρήγορα, με το φινάλε να είναι απογοητευτικό και βιαστικό. Παρόλα αυτά, παραμένει μια ευχάριστη σειρά, με κάποιες δυνατές στιγμές. Σίγουρα, είναι μια καλή προσθήκη στο σύμπαν του Star Wars, ειδικά αν ψάχνεις κάτι αναλαφρο και ψυχαγωγικό, χωρίς υψηλές απαιτήσεις, αλλά χρειάζεται περισσότερη δουλειά και προσοχή στο γράψιμο. Μια παιδική σειρά μπορεί να γίνει έξυπνη, διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα για όλες τις ηλικίες με τους κατάλληλους χειρισμούς και δεν αντεύχομαι μια δεύτερη σεζον για να έχει την ευκαιρία μήπως το καταφέρει!
#5 Black Doves (νέα σειρά)
Για όποιον έχει δει πολλές κατασκοπικές σειρές στην “καριέρα” του, το Black Doves δεν φαίνεται ούτε τόσο καινοτόμο, ούτε τόσο καλογραμμένο. Δεν είναι The Americans ή Homeland, φέρνει στον τόνο πιο πολύ στο Mr. & Mrs. Smith. Είναι μια χορταστική κατασκοπική περιπέτεια, και για εμένα το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της είναι η προσπάθεια να γυρίσει ανάποδα το κλισέ του “gay best friend” και να θέσει υπό αμφισβήτηση παλιομοδίτικα σεναριογραφικά στερεότυπα, παρόλο που δεν τα καταφέρνει πάντα. Εδώ η Keira Knightley είναι η larger-than-life πρωταγωνίστρια, αλλά ο Ben Whishaw, ο εν λόγω “γκέι καλύτερος φίλος” της, δεν είναι ο ετερόφωτος δορυφόρος της, όπως συμβαίνει παραδοσιακά σε τέτοιους χαρακτήρες. Είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας με κίνητρα και αυτενέργεια. Θα έφτανα μάλιστα μέχρι το σημείο να πω ότι της κλέβει και την παράσταση. Εδώ θα μπορούσα να θέσω και τον προβληματισμό του αν η Knightley ήταν τελικά η καλύτερη επιλογή casting για το ρόλο της αρχικατασκόπου, αλλά δεν θέλω να κλέψω τα εύσημα της σπιρτόζικης ερμηνείας του Whishaw. Ο δημιουργός Joe Barton μας έδωσε την πιο έξυπνη, την πιο queer και την πιο… βρετανική σειρά των τελευταίων χρόνων και ανυπομονώ να δω την ήδη ανακοινωμένη 2η σεζόν.
#4 Superman and Lois (4ος κύκλος)
Το τελευταίο παρακλάδι του ‘Arrowverse’ αποχαιρέτησε τους φανς του τον περασμένο Δεκέμβρη με το κεφάλι ψηλά, προσαρμόζοντας το διάσημο arc από τα κόμικς “The Death Of Superman”. Ο Todd Helbing και η ομάδα του, που είχαν στη διάθεση τους μόλις 10 επεισόδια και έναν σημαντικά μειωμένο προϋπολογισμό, κλήθηκαν να πραγματοποιπησουν ένα θαύμα και για εμένα έκαναν μια τίμια προσπάθεια. Φλέρταραν με το αφελές και το γλυκανάλατο σε αρκετά σημεία, αλλά γενικά σεβάστηκαν τους χαρακτήρες και το κοινό που τους στήριξε τόσα χρόνια. Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι το ύστατο κληροδότημά τους στο DC-fandom, πήραν αρκετά ρίσκα. Κάποια, δυστυχώς, ανέδειξαν την εξαναγκαστική βιασύνη (και δεν θα λειτουργούσαν μακροπρόθεσμα), όμως κάποια άλλα απέδωσαν καρπούς. Οι περικοπές έγιναν εκεί που έπρεπε, οι σεναριογράφοι εστίασαν στους χαρακτήρες που έχουν σημασία (την οικογένεια Kent/Lane) και παραγκώνισαν -όσο χρειαζόταν- τους υπόλοιπους. Ο Michael Kudlitz είχε μεγάλο μερίδιο της πλοκής ως Big Bad της σεζόν, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάφερε να με πείσει εντελώς ως Lex Luthor. Αναγνωρίζω την προσπάθεια χτισίματος ενός εναλλακτικού Lex, αλλά το τελικό αποτέλεσμα έφερνε περισσότερο στον Kingpin του MCU. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό αντίπαλο του Superman για το κύκνειο άσμα αυτού του σύμπαντος. Αν κρατήσω κάτι από αυτή τη σειρά θα είναι οι καλοδουλεμένες εκδοχές του Clark και της Lois, που λειτούργησαν αναπάντεχα καλά ως γονείς, ισορροπώντας ανάμεσα στην “υπερ-ηρωική” δράση και το οικογενειακό δράμα, σε μια ιστορία που ανέδειξε πάνω από όλα την ανθρωπιά του Άνδρα από Ατσάλι…
#3 Dan Da Dan (νέα σειρά)
Το Dan Da Dan είναι ένα ανατρεπτικό anime που ξεφεύγει από τα συμβατικά όρια του είδους, τολμώντας να εξερευνήσει αμφιλεγόμενα θέματα μέσα από νέες αφηγηματικές προσεγγίσεις. Ισορροπεί ως μια ιστορία ενηλικίωσης ανάμεσα στο πρόστυχο χιούμορ, την εκκεντρικότητα και τον τρόμο, αλλά, δυστυχώς, δεν στερείται ελαττωμάτων. Ξεχωρίζει για το εξαιρετικό σχέδιο, την μεστή αφήγηση, τη μοναδική θεματική σύνδεση ανάμεσα στο Υπερφυσικό και στις αγωνίες και την αμηχανία της εφηβείας, καθώς και για την καλοδουλεμένη σχέση των δυο νεαρών πρωταγωνιστών, Momo και Okarun. Παρόλο που η ωμή και πολλές φορές ακραία παρουσίαση ορισμένων σκηνών (όπως η απόπειρα βιασμού στο πρώτο επεισόδιο) προκαλεί διχογνωμία, οι δημιουργοί αξιοποιούν τέτοιες στιγμές για να δώσουν βάθος στους φόβους και τις ανησυχίες της εφηβείας, ιδίως γύρω από τη σεξουαλική ταυτότητα και την αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες προβληματικές σκηνοθετικές επιλογές, όπως η υπερσεξουαλικοποίηση των γυναικείων χαρακτήρων (ακόμη και των ανηλίκων) και η αίσθηση ότι παρακολουθείς από την κλειδαρότρυπα ορισμένες σκηνές, που κλέβουν αρκετούς πόντους από τη σειρά. Παρά τα προβλήματά της, πάντως, η σειρά προσφέρει μια φρέσκια και εντυπωσιακή εμπειρία θέασης, που ενδείκνυται για όσους θέλουν να εξερευνήσουν μια διαφορετική διαδρομή στα κλασικά μοτίβα των shōnen anime.
#2 Castlevania: Nocturne (2ος κύκλος)
O Alucard κάνει την πολυαναμενόμενη επιστροφή του στο franchise, ενώνοντας τις δυνάμεις του με έναν ακόμη Belmont (και τους συμμάχους του) για να αντιμετωπίσουν την Erzebet Bathory, που είναι πια στην πιο ισχυρή και πιο αδίστακτη μορφή της. Αυτή η σεζόν κλιμακώνει ωραία την πλοκή που είχε χτίσει από πέρυσι (με εντυπωσιακές μάχες, καταιγιστική δράση, άφθονο αίμα, αλλά και αρκετό συναίσθημα), όμως παραπατά στο φινάλε. Από τη μία, έχουμε μια ξεκάρφωτη ανατροπή που δίνει μια αχρείαστη, ολιγόλεπτη παράταση στην ήδη μακρόσυρτη τελική μάχη, και από την άλλη, έχουμε την πλήρη αποσιώπηση του συναισθηματικού αντικτύπου της. Η σειρά έχει αποδείξει ότι είναι στα καλύτερά της όταν βάζει τους χαρακτήρες της σε αληθινό κίνδυνο κι όταν τους αναγκάζει να έρθουν αντιμέτωποι με τα πιο άσχημα κομμάτια του εαυτού τους. Όμως, εδώ, ο δημιουργός Clive Bradley και η ομάδα του, φαίνεται να τα ξέχασαν στιγμαία όλα αυτά και μας έδωσαν ένα βεβιασμένο, γλυκερό κλείσιμο, που αρνείται να εξερευνήσει τις επιπτώσεις των κακών επιλογών των πρωταγωνιστών και τινάζει όλο το συναισθηματικό βάθος στον αέρα. Θα προσπαθήσω να είμαι επιεικής, ελπίζοντας πως όλοι αυτοί οι προβληματισμοί μπήκαν άγαρμπα στον πάγο για να εξερευνηθούν κατά την 3η σεζόν της σειράς. Για να κλείσω με κάτι θετικό, θα ήθελα να εκθειάσω τη δουλειά του φωνητικού καστ. Όπως και στο Castlevania, οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και εξυψώνουν το σενάριο.
#1 Pantheon (1ος κύκλος)
Η σειρά εξερευνά έναν κοντινό μελλοντικό κόσμο, όπου δύο εταιρείες έχουν αναπτύξει παράλληλα την τεχνολογία της «ανεβασμένης νοημοσύνης» (Uploaded Intelligence), επιτρέποντας σε ανθρώπους που πεθαίνουν να συνεχίσουν να υπάρχουν ψηφιακά. Οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τις συνέπειες αυτής της νέας πραγματικότητας, ανακαλύπτοντας πως οι ζωές τους συνδέονται με αυτές τις τεχνολογίες με τρόπους που δεν κατανοούν πλήρως. Παράλληλα, η σειρά εξετάζει τα ηθικά και συναισθηματικά διλήμματα που προκύπτουν όταν οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ψηφιακές οντότητες, αλλά χάνουν την ουσία της ανθρώπινης υπόστασής τους. Αν και αγγίζει επιστημονικές και φιλοσοφικές έννοιες που δεν είναι πρωτότυπες, η δύναμή της βρίσκεται στην εστίαση στις ανθρώπινες συναισθηματικές αντιδράσεις απέναντι στην πρόοδο της τεχνολογίας. Το Pantheon τονίζει την απώλεια, την ελπίδα και την ανάγκη να προχωρήσουμε μπροστά, παρά τις ανατρεπτικές εξελίξεις, με σεβασμό προς τους χαρακτήρες και τις προσωπικές τους ιστορίες. Είναι ένα πολυεπίπεδο δοκίμιο για τη συνείδηση και την θνητότητα, που κερδίζει επάξια τη θέση του ανάμεσα στις κορυφαίες σειρές κινουμένων σχεδίων των τελευταίων χρόνων.
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
► Mayfair Witches (2ος κύκλος): Πώς γίνεται μια τόσο πιασάρικη κεντρική ιδέα να φτάνει τόσο ξενέρωτη στην οθόνη μου;
► Silo (2ος κύκλος): Παραμένει αργόσυρτο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον!
► The Rookie (7ος κύκλος): Χλιαρό το φετινό ξεκίνημα, αλλά το “Bradford” ζει!
► Gravity Falls (1ος κύκλος): Ένα Supernatural για πιτσιρίκια. Πολύ καλή φάση!
► Wakfu (1ος κύκλος): Καλέ, γιατί μου είχε ξεφύγει αυτή η fantasy χαριτωμενιά; Και κάνω και “pratique” τα γαλλικούλια μου!
► The Expanse (1ος κύκλος): Ενδιαφέρουσες οι “διαστημικές συνομωσίες”, αλλά αυτός ο πρωταγωνιστής γιατί να είναι τόσο ατάλαντος;
Εύχομαι σε όλους σας καλή χρονιά με πολλές (και καλές) προβολές! Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Φλεβάρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου μπαίνοντας για τα καλά στη νέα χρονιά. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;