Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά σας καλωσορίζω στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα όσα παρακολουθώ. Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στον Μάιο. Όπως πάντα, στην αντίστροφη μέτρηση συγκαταλέγω μόνο όσα έργα είδα στην πλήρη μορφή τους (ταινίες, θεατρικές παραστάσεις ή ολόκληρες σεζόν σειρών), ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry. Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα βρείτε μια αταξινόμητη μίνι-λίστα που αποτελείται από τις διάφορες σειρές που παραμένουν ανολοκλήρωτες (προς το παρόν ή επ’αόριστον), αλλά και από ό,τι παρακολουθώ σε επανάληψη και νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω.
Νέο feature: Οι καρδούλες ♥ στο τέλος κάθε κριτικής δείχνουν πόσο μου άρεσε η κάθε προβολή. Αν δείτε 5, σημαίνει ότι λάτρεψα! Αν, πάλι δείτε τετράγωνο ▬ θα καταλάβετε ότι δεν πήγε καθόλου καλά το πράμα…
#10 Gladiator II / Ο Μονομάχος 2 (ταινία)
Ο Λεύκιος επιζεί την άλωση της πόλης του από το στρατό των τυραννικών Αυτοκρατόρων της Ρώμης, και πιάνεται αιχμάλωτος. Αναγκάζεται να αγωνιστεί ως μονομάχος στο Κολοσσαίο και να αντλήσει δύναμη από το παρελθόν του για να επιστρέψει τη δόξα της Ρώμης στο λαό της.
Από τον ανέμπνευστο τίτλο του μέχρι το γεμάτο κλισέ σενάριό του, αυτό το sequel επιβεβαίωσε με κάθε ένα από τα 140′ λεπτά του, ότι δεν ήταν καλή ιδέα εξαρχής. Χαράμισε το ταλαντούχο καστ (Paul Mescal, Pedro Pascal, Denzel Washington, Joseph Quinn) σε μια ανιστόρητη εξτραβαγκάνζα, που μπορεί να εντυπωσιάζει με την όμορφη φωτογραφία και την καταιγιστική δράση, αλλά έχει λιγότερο συναισθηματικό βάθος κι από την άμμο στην αρένα του Κολοσσαίου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχει σιγουράκι το Χρυσό Βατόμουρο για τα ειδικά εφέ (εκείνες οι μαϊμούδες θα με στοιχειώνουν για καιρό). ♥
#9 Moonrise (μίνι-σειρά)
Η Γη κυβερνάται από την τεχνητή νοημοσύνη Sapientia, ενώ η Σελήνη λειτουργεί ως αποικία-φυλακή. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα ενάντια της Γης στέλνει τον Jack και την ομάδα του σε μια αποστολή για να συλλάβουν τους υπεύθυνους, αλλά ανακαλύπτουν μια τεράστια συνομωσία.
Με ονόματα στους τίτλους όπως αυτό του Masashi Koizuka (Attack on Titan) και της Hiromu Arakawa (Fullmetal Alchemist), οι προσδοκίες μου για αυτό το anime ήταν αρκετά υψηλές. Όντως πρόκειται για μια οπτικά εντυπωσιακή σειρά επιστημονικής φαντασίας που προσφέρει εκπληκτικά CGI και μια οξυδερκή απεικόνιση ενός δυστοπικού μέλλοντος, αλλά, τα καλά που έχω να πω για αυτήν, δυστυχώς, σταματούν εκεί. Το σενάριο, εκτός από έλλειψη πρωτοτυπίας, πάσχει κι από άλλα σοβαρά προβλήματα. Η μη-γραμμική αφήγηση φάνηκε αρχικά να βοηθά στο να χτιστεί το μυστήριο, όμως, γρήγορα η πλοκή έγινε ένα ανερμάτιστο κουβάρι γεμάτο ασυνέχειες και σεναριακά κενά. Ο Koizuka προσπαθεί να καλύψει πολλά θέματα και τελικά ξεχνά να αναπτύξει τους χαρακτήρες του. Οι αντιδράσεις τους φαίνονται βεβιασμένες και τα κίνητρά τους κείτονται κρυμμένα κάπου ανάμεσα στα δεκάδες time-jumps.
Το φινάλε της σειράς αφήνει μια αίσθηση ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, με τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας να εξερευνώνται ελάχιστα. Συνολικά, το Moonrise είναι μια σειρά με τεράστιο οπτικό και θεματικό δυναμικό, που όμως δεν καταφέρνει να το αξιοποιήσει πλήρως, αφήνοντας την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ περισσότερο. ♥♥
#8 Love Death + Robots (κύκλος 4)
Η τέταρτη σεζόν της ανθολογίας κινουμένων σχεδίων συνεχίζει να πειραματίζεται με διαφορετικά στυλ animation, από 2D έως φωτορεαλιστικά CGI, προσφέροντας μια οπτικά εντυπωσιακή εμπειρία. Όμως, σεναριακά είναι η πιο αδύναμη. Αν και ξεχωρίζουν κάποια επεισόδια (Spider Rose, The Screaming of the Tyrannosaur, For He Can Creep), τα περισσότερα δεν φτάνουν τα υψηλά πρότυπα προηγούμενων σεζόν. Κανά-δυο προσπάθησαν να πουν κάτι, αλλά άφησαν το μήνυμα στη μέση. Ένα δελφίνι-Μεσσίας και μια ομάδα μωρών Τιτάνων είναι καλές ιδέες στο χαρτί, και με καλύτερη εκτέλεση ίσως είχαν καταφέρει περισσότερα. Παρόλα τα παράπονά μου από αυτή τη δεκάδα επεισοδίων συνεχίζω να θεωρώ τη σειρά μια από τις πιο καινοτόμες και συναρπαστικές σειρές κινουμένων σχεδίων για ενήλικες στο Netflix. ♥♥
#7 Doctor Who (κύκλος 15)
Ο Doctor και η Belinda Chandra ξεκινούν ένα ταξίδι στο χωροχρόνο για να βρουν τρόπο να επιστρέψει η Belinda στη Γη. Όμως, μια μυστηριώδης δύναμη τους αποτρέπει. Σε αυτή την περιπέτεια, το νεόδμητο δίδυμο του TARDIS αντιμετωπίζει μεγαλύτερους κινδύνους, σκληρότερους εχθρούς και πιο τρομακτικές καταστάσεις!
Η πορεία του Doctor στο Disney+ είναι μέχρι τώρα απογοητευτική, κυρίως επειδή η πολυδιαφημισμένη ντισνεϊκή αναγέννηση δεν συνοδεύτηκε από πραγματική φρεσκάδα στο σενάριο. Η φετινή σεζόν ήταν σαφώς καλύτερη από την πρώτη, αλλά η σειρά έχει πέσει ανεπιστρεπτί. Ο Ncuti Gatwa ταιριάζει άψογα στον πρωταγωνιστικό ρόλο (άλλος ένας καλός ηθοποιός που χάνεται μέσα στο νερόβραστο γράψιμο) και η Varada Sethu έχει ό,τι κάνει μια companion επιτυχημένη. Δυστυχώς και για τους δυο, ο Russell T Davies δεν έχει τη ρέντα που είχε κάποτε, τα σενάρια της ομάδας του δεν έχουν τη σπίθα που χρειάζεται η σειρά αυτή τη στιγμή και το budget της Disney δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετό για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ποτέ δεν βλέπαμε το Doctor Who για τα εφέ του, εξάλλου…
Το διπλό season finale ήταν τίμιο για τα τωρινά δεδομένα της σειράς, όμως, τα τελευταία δευτερόλεπτα -αν και ευχάριστη έκπληξη- μυρίζουν απελπισία από τη μεριά των παραγωγών. Ο Gatwa αποχαιρετά -όπως ήταν εξαρχής σχεδιασμένο- το ρόλο του Doctor και η καθιερωμένη σκηνή του regeneration εκμεταλλεύεται με φθηνό τρόπο την περιέργεια του κοινού. Το έκαναν πρόπερσι με τον David Tennant και πέτυχε, οπότε είπαν να το επαναλάβουν φέτος φέρνοντας πίσω ένα ακόμη πολυαγαπημένο οικείο πρόσωπο. Θα τους βγει σε καλό άραγε; ♥♥
#6 Puppy Love (ταινία)
Μετά από ένα καταστροφικό πρώτο ραντεβού, η Nicole κι ο Max υπόσχονται να μην ξαναιδωθούν ποτέ, αλλά τα σκυλάκια τους έχουν άλλα σχέδια. Το ξεκαρδιστικά αταίριαστο δίδυμο αναγκάζεται να αναλάβει απο κοινού τη φροντίδα της νέας τους σκυλοοικογένειας και ανακαλύπτει τον έρωτα σιγά-σιγά.
Αυτή η rom-com προσφέρει μια ευχάριστη προβολή, ιδανική για όσους αναζητούν μια ανάλαφρη ταινία με χιούμορ και τρυφερότητα. Οι πρωταγωνιστές Lucy Hale και Grant Gustin έχουν καλή χημεία και κωμικό συγχρονισμό, προσφέροντας στιγμές γέλιου, αλλά και συγκίνησης. Φυσικά, η παρουσία των χαριτωμένων σκύλων ενισχύει τη γοητεία της ταινίας, καθιστώντας την ακόμα πιο ελκυστική για τους λάτρεις των κατοικίδιων.
Αν και η πλοκή ακολουθεί προβλέψιμα μονοπάτια και δεν προσφέρει ιδιαίτερες εκπλήξεις, αυτό δεν μειώνει τη συνολική απόλαυση της ταινίας. Η απλότητά της λειτουργεί υπέρ της, προσφέροντας μια χαλαρωτική προβολή που δεν απαιτεί έντονη συγκέντρωση. Είναι μια “feelgood” σαχλαμαρίτσα που, παρά τις de facto αδυναμίες της, καταφέρνει να ψυχαγωγήσει και να αφήσει μια πολύ ευχάριστη επίγευση. ♥♥♥
#5 Captain America: Brave New World / Κάπτεν Αμέρικα: Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος (ταινία)
Μετά τη συνάντησή του με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον πρώην στρατηγό Thaddeus Ross, ο Sam Wilson, επίσης γνωστός κι ως Captain America πια, βρίσκεται αναπάντεχα μπλεγμένος σε ένα διεθνές διπλωματικό επεισόδιο. Αν δεν καταφέρει να το αποκλιμακώσει, κινδυνεύει η παγκόσμια ειρήνη.
Η ταινία, που λειτουργεί αφηγηματικά κυρίως ως sequel του The Incredible Hulk, επιχειρεί να ταιριάξει τον τιμητικό τίτλο του Captain America στα μέτρα του Sam Wilson, αλλά το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται άνισο και απογοητευτικό. Αυτό το δίωρο αναμασά τα σημαντικότερα θεματικά σημεία του υποτιμημένου The Falcon & the Winter Soldier, αλλά τελικά δεν καταφέρνει να προσθέσει τίποτα σε όσα είχε εδραιώσει εκείνη η τηλεοπτική σειρά. Παρά τις καλές προθέσεις, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τις παγίδες της υπερβολικής εξάρτησης από το υπάρχον σύμπαν της Marvel και της έλλειψης αφηγηματικής συνοχής.
Η σκηνοθεσία του Julius Onah προσπαθεί να συνδυάσει πολιτικό θρίλερ με υπερηρωική δράση, αλλά είναι βασανιστικά προφανές πως έχουν γίνει πολλές επεξεργασίες και αναθεωρήσεις, οδηγώντας σε μια ιστορία που στερείται βάθους. Οι σκηνές δράσης, αν και καλοστημένες, δεν αρκούν για να καλύψουν τα κενά στην πλοκή και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Επίσης, η ταινία προσπαθεί να αγγίξει σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως η δημοκρατία και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, αλλά δεν καταφέρνει να τα εξερευνήσει με τόλμη.
Ο Anthony Mackie αποδίδει με αξιοπρέπεια τον ρόλο του, προσπαθώντας να δώσει βάθος και ανθρωπιά στον Sam. Ωστόσο, το σενάριο δεν του παρέχει αρκετό υλικό για να αναδείξει πλήρως τις δυνατότητές του, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις θεματικές της κληρονομιάς και της ταυτότητας. Ο Harrison Ford, στον ρόλο του Προέδρου Ross, προσφέρει μια… ταραχώδη ερμηνεία — σε κάποια σημεία είναι εξαιρετικός και σε άλλα απαράδεκτος. Αυτό που θα κρατήσω ως μεγάλο αρνητικό, όμως, είναι ότι η μεταμόρφωσή του σε Red Hulk μοιάζει περισσότερο ως ένα τέχνασμα για εντυπωσιασμό, παρά ως ουσιαστικό στοιχείο της πλοκής.
Συνολικά, πρόκειται για μια προσθήκη στο MCU που ανοίγει τις πόρτες του franchise σε έναν “θαυμαστό καινούργιο κόσμο”, όπως υπόσχεται, αλλά το κάνει με μια θεαματική έλλειψη ευφευρετικότητας και συναισθήματος — δυο συστατικά που οι προηγούμενες ταινίες που έφεραν το όνομα “Captain America” είχαν σε πλεόνασμα. Για τους φανατικούς θαυμαστές της Marvel, η ταινία μπορεί να προσφέρει κάποιες στιγμές ικανοποίησης, αλλά όσοι αναζητούν μια ουσιαστική και πρωτότυπη υπερηρωική ταινία, πιθανόν να απογοητευτούν. ♥♥♥
#4 Overcompensating / Υπερπροσπάθεια (κύκλος 1)
Ο Benny, ένας πρώην ποδοσφαιριστής που ξεκινά τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, παλεύει με την ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και την ανάγκη του να ταιριάξει σε ένα περιβάλλον γεμάτο -αβάσταχτες για εκείνον- κοινωνικές προσδοκίες. Δίπλα του έχει την συμφοιτήτριά του, την Carmen, η οποία παλεύει επίσης με τους δικούς της δαίμονες.
Εκεί που τα Greek και Faking it συναντούν το The Secret Life of College Girls, έχουμε ένα teen dramedy που συνδυάζει χιούμορ και συναίσθημα, εξερευνώντας θέματα όπως η αυτοανακάλυψη, η φιλία και η ανάγκη για αποδοχή. Το βασικό πρόβλημα της σειράς εντοπίζεται στο ότι θεματικά και στιλιστικά μοιάζει σαν να ξεπήδησε από τη δεκαετία του 2010. Από τις αναφορές που κάνει, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν στοχεύουν την Gen Z, μέχρι την ίδια την “παλιομοδίτικη” κεντρική ιδέα ενός γκέι άνδρα που υπερπροσπαθεί να φανεί στρέιτ γιατί ακόμη φοβάται την κοινωνική κατακραυγή. Αναγνωρίζω ότι η ιστορία έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία και είναι έργο ζωής για τον δημιουργό και πρωταγωνιστή Benito Skinner. Όμως, αυτή η ασάφεια του χρονικού πλαισίου της, καθώς και το ότι δυσκολεύεται να ορίσει το κοινό της, σε συνδυασμό με το ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι εξωπραγματικά μεγαλύτεροι από τους χαρακτήρες που υποδύονται, δεν βοηθούν το εγχείρημα να απογειωθεί.
Η σειρά διασώζεται από την ανάπτυξη των χαρακτήρων της. Κάθε ένα από τα οκτώ επεισόδια της σεζόν αφιερώνεται σε έναν από τους βασικούς χαρακτήρες, σκιαγραφώντας και εμβαθύνοντας στις προσωπικές τους ιστορίες. Αυτή η προσέγγιση προσφέρει στο κοινό τη δυνατότητα να συνδεθεί με κάθε έναν από αυτούς και να παρακολουθήσει την εξέλιξή τους με ενδιαφέρον. Επιπλέον, η σειρά ξεχωρίζει για το ευφυές χιούμορ της και τις δυνατές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τον ίδιο τον Skinner, αλλά και από τη Wally Baram στον ρόλο της Carmen. Η χημεία μεταξύ των χαρακτήρων και οι αυθεντικές στιγμές τους προσδίδουν στη σειρά μια ζεστασιά και ειλικρίνεια που την καθιστούν μια από τις πιο αξιόλογες ενός τηλεοπτικού είδους που ασθμαίνει τα τελευταία χρόνια. ♥♥♥♥
#3 The White Lotus / Ο Λευκός Λωτός (κύκλος 1)
Ένα γκρουπ τουριστών κάνει check-in στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο White Lotus στη Χαβάη. Καθώς οι σκοτεινές δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων εξελίσσονται, βγαίνει στην επιφάνεια η αλήθεια για τους ταξιδιώτες, τους υπαλλήλους και το ίδιο το ειδυλλιακό μέρος όπου βρίσκονται.
Δημιουργημένη από τον Mike White, η σειρά συνδυάζει κοινωνική σάτιρα, υπαρξιακή αγωνία και μαύρο χιούμορ, προσφέροντας μια οξυδερκή ματιά στον κόσμο των προνομιούχων, χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες λύσεις. Αν και η υπόθεση ξεκινά με την υπόσχεση ενός μυστηρίου — ένα πτώμα σε ένα πολυτελές θέρετρο — η σειρά δεν επικεντρώνεται στο ποιος πέθανε ή γιατί. Αντίθετα, χρησιμοποιεί αυτή την αφηγηματική αφετηρία ως εργαλείο για να αναδείξει την ηθική κενότητα και την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των πλούσιων επισκεπτών του ξενοδοχείου.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι εξαιρετικές, με την πολυτελή αισθητική του θέρετρου να λειτουργεί ως αντίστιξη στην εσωτερική ασχήμια των χαρακτήρων. Η επιτηδευμένα δυνατή μουσική επένδυση γίνεται πολλές φορές ενοχλητική για το θεατή, αλλά είναι εκεί για να επιτελέσσει έναν και μοναδικό σκοπό: να ενισχύσει την αίσθηση δυσφορίας και αβεβαιότητας, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που είναι ταυτόχρονα μαγευτική και άβολη.
Οι ερμηνείες είναι υποδειγματικές. Ξεχωρίζει ο Murray Bartlett ως ο νευρωτικός μάνατζερ του ξενοδοχείου, καθώς βλέπουμε τη σταδιακή ψυχική κατάρρευση του χαρακτήρα του. Η Jennifer Coolidge ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο την Tanya, μια πλούσια και συναισθηματικά ασταθή γυναίκα, κερδίζοντας επάξια το βραβείο Emmy για την ερμηνεία της. Ακόμη και η Alexandra Daddario, η οποία δεν μας έχει συνηθίσει σε συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες, εδώ μας δίνει άνετα την καλύτερη της καριέρας της. Απόδειξη ότι με καλό σενάριο και σκηνοθεσία, γίνονται και θαύματα!
Η σειρά δεν διστάζει να θίξει θέματα όπως η ταξική ανισότητα, ο ρατσισμός και η αποικιοκρατία, χωρίς όμως να καταφεύγει σε διδακτισμό και να προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, προκαλεί τον θεατή να αναρωτηθεί για τη θέση του στον κόσμο και τη συνενοχή του σε συστήματα καταπίεσης. Ωστόσο, δεν είναι απαλλαγμένη από αδυναμίες. Ορισμένοι χαρακτήρες, ιδιαίτερα το προσωπικό του ξενοδοχείου, δεν αναπτύσσονται επαρκώς, αφήνοντας την αίσθηση ότι οι ιστορίες τους παραμένουν στο περιθώριο. Επιπλέον, το φινάλε μπορεί να φανεί απογοητευτικό σε όσους αναζητούν την κάθαρση ή τη δικαίωση. Η σειρά επιλέγει να αφήσει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, υπογραμμίζοντας την ίδια την αδυναμία του συστήματος να αποδώσει δικαιοσύνη στους μη προνομιούχους. ♥♥♥♥
#2 Jessica Jones (κύκλος 3)
Η Jessica Jones και η "νεογέννητη" υπερηρωίδα Trish Walker έχουν να αντιμετωπίσουν μια νέα απειλή: τον ευφυέστατο ψυχοπαθή Gregory Salinger. Ενόσω συνεργάζονται για να τον νικήσουν, προσπαθούν να συμφιλιωθούν ξανά. Όμως, μια συνταρακτική απώλεια φέρνει στην επιφάνεια τις εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες τους και τις βάζει σε μια πορεία σύγκρουσης που θα τις αλλάξει για πάντα.
Με καθυστέρηση 6 χρόνων είδα την τελευταία φουρνιά επεισοδίων που έβγαλε το “Defenders Saga” πριν φάει το οριστικό τσεκούρι από το Netflix. Έτσι, θυμήθηκα πάλι γιατί αυτή η σειρά ήταν η αγαπημένη μου σε αυτό το μικροσύμπαν της Marvel. Αρχικά, φαίνεται σαν να θέλει να θέσει την κεντρική υπερηρωίδα αντιμέτωπη με έναν απλό κατά συρροή δολοφόνο — μια περίεργη υποβάθμιση σε σχέση με τους υπερ-δυνατούς αντιπάλους των προηγουμενων 2 σεζόν. Ο “Foolkiller” δεν συγκρίνεται σε ανατριχίλα με εκείνους ούτε στο ελάχιστο, βέβαια, αλλά η παρουσία του γεννά πολλές ενδιαφέρουσες ηθικές προκλήσεις για την Jessica και τους συμμάχους της. Η έμφαση σε αυτή τη σεζόν δίνεται στην τραυματισμένη σχέση μεταξύ των δυο πρωταγωνιστριών, στον απόηχο των τραγικών γεγονότων του περασμένου season finale. Τόσο μέσα από τις συμπεριφορές των δυο γυναικών, αλλά και των υπόλοιπων χαρακτήρων, εξερευνούμε τις έννοιες του καλού και του κακού, της ηθικής και της ανηθικότητας. Η Trish Walker εξελίσσεται σε μια πολύπλοκη αντι-ηρωίδα, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με την Jessica, καθώς οι διαφορετικές αντιλήψεις τους για τη δικαιοσύνη τις φέρνουν σε σύγκρουση.
Ο ρυθμός είναι αρκετά αργός σε κάποια σημεία, ειδικά για όσους έχουν συνηθίσει σε πιο γοργές εξελίξεις και περισσότερο ξυλίκι στις μαρβελοσειρές τους, αλλά για εμένα ήταν ένα άψογα δομημένο νεο-νουάρ μυστήριο που δικαιώνει τον υπομονετικό θεατή και προσφέρει μια ενδελεχή αποδόμηση του ορισμού της έννοιας του ήρωα. Το ολίγον βιαστικό series finale φάνηκε ότι ξαναδουλεύτηκε για να λειτουργήσει ως οριστικό κλείσιμο της ιστορίας μετά την ανακοίνωση της ακύρωσης της σειράς, αλλά το θεωρώ έναν αρκετά ταιριαστό αποχαιρετισμό σε αυτήν την συναρπαστική και πολυεπίπεδη ηρωίδα. Μακάρι η επερχόμενη επιστροφή της στο Daredevil Born Again να σημάνει και την αναβίωση της δικής της ιστορίας! ♥♥♥♥
#1 Andor (κύκλος 2)
Ο Cassian Andor συνεχίζει το ταξίδι του προς το να γίνει ηγετικός μέλος της Επανάστασης, καθώς φτάνουμε όλο και πιο κοντά στα τραγικά γεγονότα του Rogue One. Αυτή η σεζόν εξερευνά τις συνέπειες των πράξεων των Επαναστατών και τις θυσίες που πρέπει να γίνουν για να θεριέψει η Επαναστατική Συμμαχία. Στο επίκεντρο της αφήγησης ο πλανήτης Ghorman, που γίνεται άθελά του γίνεται το σημείο μηδέν της Επανάστασης και πληρώνει το τίμημα των δόλιων σχεδίων της Αυτοκρατορίας.
Η τελευταία σεζόν αυτού του prequel, που όλοι θεωρούσαν αχρείαστο και τώρα κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, συνεχίζει να εντυπωσιάζει με την ώριμη και πολιτικά φορτισμένη προσέγγισή της στο σύμπαν του Star Wars. Η σειρά εστιάζει στους επιφανείς, αλλά κυρίως στους αφανείς ήρωες της Επανάστασης, αναδεικνύοντας τις προσωπικές τους ιστορίες και τις ηθικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στον αγώνα τους ενάντια στην Αυτοκρατορία. Κάθε επεισόδιο λειτουργεί ως αφιέρωμα σε κάποιον κεντρικό χαρακτήρα, επιτρέποντάς του να αναπτυχθεί πλήρως και να αποκαλύψει τις εσωτερικές συγκρούσεις και τα κίνητρά του. Ο δημιουργός Tony Gilroy πήρε τη σοφή απόφαση να μην τεντώσει την ιστορία σε 5 σεζόν, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο, και τελικά, συμπύκνωσε όσα ήθελε να πει σε τέσσερεις τριάδες επεισοδίων, κάθε μια από τις οποίες εστιάζει σε μια διαφορετική χρονική στιγμή. Όλα όσα είδαμε σε αυτές τις δυο υπέροχες σεζόν ήταν τα πιο κομβικά σημεία της Επανάστασης που οδήγησαν στη μάχη του Scariff (Rogue One) κι ύστερα στην ιστορική μάχη του Yavin (A New Hope). Η αποσπασματική εξιστόρηση των γεγονότων δεν τραυματίζει την αφήγηση, ούτε την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Παραδέχομαι ότι θα ήθελα να έχει δοθεί περισσότερη σημασία σε κάποια ερωτήματα που παρέμειναν αιωρούμενα, αλλά, με μια δεύτερη ανάγνωση, συνειδητοποιώ πως, τελικά, η ανικανοποίηση της περιέργειας του θεατή λειτουργεί ως αναπόσπαστο κομμάτι της τραγικότητας των χαρακτήρων. Η μοίρα των ηρώων -και των αντιπάλων τους- ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη — όχι μόνο επειδή πρόκειται για prequel, αλλά επειδή στον πόλεμο *κανείς* δεν βγαίνει κερδισμένος.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία εντυπωσιάζουν, με σκηνές που αποπνέουν ένταση και συναισθηματικό βάθος, ενώ η σειρά καταφέρνει να ενσωματώσει με μαεστρία τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις ενός αγώνα για την ελευθερία. Μας δείχνει ότι η Επανάσταση έχει πολλά πρόσωπα (φανατικό, διπλωματικό, δολοπλόκο, παρανοϊκό, ιδεαλιστικό, εκδικητικό), ο δρόμος προς την ελευθερία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και το να είσαι με την πλευρά του δίκαιου δεν σε κάνει αυτόματα καλό άνθρωπο. Ταυτόχρονα, είδαμε ίσως για πρώτη φορά την ανθρώπινη πλευρά των υπαλλήλων της Αυτοκρατορίας και το ότι, πολλές φορές, Επαναστάτες και Αυτοκρατορικοί ακροβατούν στις ίδιες αποχρώσεις της γκρίζας ηθικής τους. Αν και ορισμένοι θεατές μπορεί να βρήκαν τον ρυθμό του Andor πιο αργό και τη δράση εμφανώς μειωμένη σε σχέση με ό,τι μας έχει συνηθίσει το franchise, η συνολική εμπειρία είναι πλούσια και ανταποδοτική, καθιστώντας τη σειρά, όχι μόνο μια από τις πιο αξιόλογες στιγμές στο σύμπαν του Star Wars, αλλά κι ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά ψυχοδράματα της σύγχρονης τηλεόρασης! ♥♥♥♥♥
***
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Rogue One: A Star Wars Story (ταινία): Ολοκληρώνοντας το Andor, η επαναληπτική προβολή της ταινίας που το γέννησε ήταν απολύτως απαραίτητη! Και, όπως περίμενα, ήταν και πολύ διαφορετική σαν εμπειρία. Αρχικά, με σόκαρε η θεαματική διαφορά στο ρυθμό και στον τόνο. Εκτίμησα, όμως, το ότι στον πυρήνα της ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα: ένας (καλογυρισμένος) ύμνος στους αφανείς ήρωες της Επανάστασης, η θυσία των οποίων αποτέλεσε τη σπίθα για να θεριέψει η φωτιά και να μπορέσει ο Luke Skywalker να γίνει όντως η “νέα ελπίδα” της Συμμαχίας.
Bolt (ταινία): Κάποιες φορές, η (πολύ) νεαρή παρέα σε ωθεί να (ξανα)δεις ταινίες που ίσως δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου. Εντάξει, ξέρω ότι, μετά από εκείνον τον Ιούνιο που έλιωσα όλα τα παιδικά της Disney, δεν σας πείθω και πολύ ότι “εξαναγκάστηκα” να δω μια από τις πιο γλυκούλες και υποτιμημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων. Είχα να τη δω πολλά χρόνια τη συγκεκριμένη και τη λάτρεψα όπως την πρώτη φορά! Είναι υπερχαριτωμένη, αστεία και αναπάντεχα συγκινητική, ιδανική για πιο μικρά παιδιά, αλλά και για όσους λατρεύουν τα κατοικίδιά τους. (Ο γάτος μου ακόμη απορεί γιατί τον ζούληξα στην αγκαλιά μου όταν επέστρεψα σπίτι μετά την προβολή.)
Ραντεβού στα τέλη του Ιουνίου για να δούμε πως θα εξελιχθεί η Super-Watchlist μέσα στο καλοκαίρι. Μέχρι τότε, περιμένω τα δικά σας σχόλια. Τι παρακολουθήσατε τον τελευταίο καιρό; Τι έχετε βάλει στο μάτι για αργότερα; Τι προτείνετε;
My Super-Watchlist | Απρίλιος 2025
My Super-Watchlist | Μάρτιος 2025