Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά σας καλωσορίζω στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα ό,τι παρακολουθώ. Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στον Απρίλιο. Όπως πάντα, στην αντίστροφη μέτρηση συγκαταλέγω μόνο όσα έργα είδα στην πλήρη μορφή τους (ταινίες, θεατρικές παραστάσεις ή ολόκληρες σεζόν σειρών), ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry. Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα βρείτε μια αταξινόμητη μίνι-λίστα που αποτελείται από τις διάφορες σειρές που παραμένουν ανολοκλήρωτες (προς το παρόν ή επ’αόριστον), αλλά και από ό,τι παρακολουθώ σε επανάληψη και νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω.
Νέο feature: Οι καρδούλες ♥ στο τέλος κάθε κριτικής δείχνουν πόσο μου άρεσε η κάθε προβολή. Αν δείτε 5, σημαίνει ότι λάτρεψα! Αν, πάλι δείτε τετράγωνο ▬ θα καταλάβετε ότι δεν πήγε καθόλου καλά το πράμα…
#7 The Bondsman (1ος κύκλος)
Ο δολοφονημένος κυνηγός επικυρηγμένων Hub Halloran κερδίζει μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή, αλλά σύντομα συνειδητοποιεί ότι πρέπει να επιστρέψει στην παλιά του δουλειά, μόνο που τώρα θα κυνηγάει δαίμονες!
Βάζοντας στο μπλέντερ την κεντρική ιδέα του Reaper και την αισθητική του Preacher, ο -άπειρος από τηλεόραση- σεναριογράφος Grainger David έβγαλε μια κωμωδία τρόμου, η οποία, δυστυχώς, δεν είναι ούτε τόσο πνευματώδης όσο το πρώτο, ούτε τόσο απολαυστικά ιερόσυλη όσο το δεύτερο. Ξεκινά με δυναμισμό, αλλά πολύ γρήγορα χάνει τον ρυθμό της. Παρά την πολλά υποσχόμενη υπερφυσική ιστορία και την ιδιαίτερη νοτιοαμερικανική (μουσική) νότα, η σειρά δυσκολεύεται να κρατήσει το ενδιαφέρον. Οι σκηνές δράσης δεν έχουν καμία ένταση και οι -υποτίθεται τρομακτικοί- δαίμονες να είναι απλοί κομπάρσοι. Η αφήγηση παρουσιάζει προβλήματα συνοχής και ρυθμού, ενώ η πλοκή στερείται οποιασδήποτε πρωτοτυπίας, ακολουθώντας προβλέψιμα μονοπάτια με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Προς υπεράσπιση του δημιουργού, είχε την αδύνατη αποστολή του να χτίσει μυθολογία και να αναπτύξει χαρακτηρες σε μόλις 8 επεισόδια των 25 λεπτών, κάτι που θα δυσκόλευε κι έναν έμπειρο showrunner.
Μοναδικό αξιόλογο σημείο της σειράς είναι ο Kevin Bacon και η Beth Grant που έχουν καλή χημεία ως καυστικό δίδυμο μάνας/γιου, και προσδίδουν βάθος και γοητεία σε δυο αρκετά μονοδιάστατους χαρακτήρες. Για τους λάτρεις του είδους, η σειρά προσφέρει μια διασκεδαστική εμπειρία, αν και δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει ουσιαστικά. ♥♥♥
#6 M3GAN (ταινία)
Όταν η μηχανικός ρομποτικής Gemma αποκτά την κηδεμονία της ορφανής ανιψιάς της, πιστευει ότι το ανδροειδές τεχνητής νοημοσύνης που κατακεύασε, ονόματι M3GAN, θα βοηθήσει τη μικρή να ξεπεράσει το τραύμα της, και ταυτόχρονα θα δώσει στην ίδια την ευκαιρία να προχωρήσει την καριέρα της. Όμως, το ρομπότ σύντομα αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα...
Τι θα γινόταν αν ο Chucky κι ο Hal αποκτούσαν απόγονο στον 21ο αιώνα; Σε αυτήν την προσέγγιση μιας πολύ γνώριμης κεντρικής ιδέας, έχουμε μια δολοφονική κούκλα που δεν είναι κυριευμένη από το πνεύμα κάποιου διεστραμμένου θανατοποινίτη, είναι απλά μια ΤΝ που της γύρισε το μάτι. Η ταινία δεν μπαίνει στον κόπο να θέσει οποιοδήποτε φιλοσοφικό ερώτημα περί βίας ή έστω να εξηγήσει γιατί την είδε ψυχοπάθεια η M3gan — είναι λάθος στον κώδικα, ατύχημα ή εγγενές χαρακτηριστικό οποιασδήποτε νοημοσύνης; Έτσι κι αλλιώς, όμως, δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία τα κίνητρα του κακού όταν παρακολουθείς μια ανάλαφρη κωμωδία τρόμου. Το μόνο που απασχολεί τον σκηνοθέτη εξαρχής είναι να μας δείξει πόσο creepy είναι η κούκλα και πόσο βαθιά ανήθικη -και οριακά ηλίθια- είναι η ενήλικη πρωταγωνίστρια.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας είναι οι δυο μικρές πρωταγωνίστριές της, Violet McGraw και Amie Donald. Η εκφραστικότητα στο πρόσωπο της πρώτης και η πλαστικότητα στο σώμα της δεύτερης πραγματικά φτιάχνουν την ταινία! Παρόλο που το gore είναι σε ανεξήγητα μινιμαλιστικά επίπεδα για ταινία τέτοιου είδους, και το φινάλε της τερματίζει όλα τα κλισέ, τη θεωρώ ένα διασκεδαστικό πασατέμπο και σίγουρα με έψησε να δω και το sequel κάποια στιγμή. (Αφού ξέρετε πόσο αγαπώ τα guilty pleasures, τι απορείτε; ) ♥♥♥
#5 Devil May Cry (1ος κύκλος)
Όταν ένας μυστηριώδης κακός απειλεί να ανοίξει τις Πύλες της Κόλασης, ένας κυνηγός δαιμόνων ονόματι Dante, αποτελεί την καλύτερη ελπίδα της ανθρωπότητας για να γλιτώσει από τον αφανισμό.
Παρόλο που δεν είχα εμπειρία από το ομώνυμο videogame, με τράβηξε η σειρά λόγω του εκρηκτικού trailer και της καλής φήμης του Netflix στις animated σειρές ενηλίκων. Αν και περίμενα κάτι πιο… συγκλό, δεν τη θεωρώ χάσιμο χρόνου, ειδικά για όσους ψάχνουν καθαρή δράση και εντυπωσιακά γραφικά. Προσωπικά, ήθελα πιο σύνθετη πλοκή και χαρακτήρες. Το σενάριο είναι απλοϊκό, γεμάτο κλισέ και χωρίς εκπλήξεις, ενώ οι διάλογοι είναι το αδύναμο σημείο — γεμάτοι φθηνά, κακόγουστα one-liners.
Παρ’ όλα αυτά, η αδιάκοπη ένταση και το στυλ της σειράς την κάνουν διασκεδαστική, με το 6ο επεισόδιο να ξεχωρίζει, δείχνοντας πως μπορεί να γίνει και πιο ουσιαστική. Αν υπάρξει 2η σεζόν, θα της δώσω σίγουρα άλλη μία ευκαιρία, αφού τα 8 πρώτα επεισόδια λειτουργούν ως πρελούδιο μιας αρκετά ενδιαφέρουσας ιστορίας. ♥♥♥
#4 Squid Game (2ος κύκλος)
Τέσσερα χρόνια μετά την αιματοβαμμένη νίκη του στο Παιχνίδι του Καλαμαριού, ο Seong Gi-hun παρατά το όνειρό του να πάει στις ΗΠΑ και βάζει σκοπό να σταματήσει το θανατηφόρο παιχνίδι μια και καλή. Επιστρέφει στο μυστηριώδες νησί και ξεκινά άλλο ένα παιχνίδι επιβίωσης με νέους παίκτες και νέες δοκιμασίες.
Η δεύτερη σεζόν του Squid Game εντυπωσιάζει ξανά με τη φωτογραφία της, τη φρέσκια ενέργεια νέων χαρακτήρων και την εστίαση στους μασκοφόρους φρουρούς, διατηρώντας τη σκληρή κοινωνική κριτική και τα αγωνιώδη παιχνίδια. Ωστόσο, η αργή εκκίνηση, οι απορίες για τα κίνητρα του Gi-hun και κάποια αδιάφορα νέα πρόσωπα, αποδυναμώνουν τη συναισθηματική ένταση που είχε δημιουργήσει η πρώτη σεζόν.
Παρά τα προβλήματα στη ροή και την ανάπτυξη της μυθολογίας, πάντως, η σειρά παραμένει καθηλωτική και το cliffhanger της δεύτερης αφήνει υποσχέσεις για μια δυνατή τρίτη σεζόν! ♥♥♥
#3 Daredevil Born Again (1ος κύκλος)
Ένα χρόνο αφότου άφησε την περσόνα του εκδηκητή Daredevil πίσω του, ο τυφλός δικηγόρος Matt Murdock συνεχίζει να πολεμά για τη δικαιοσύνη, πίσω από τα έδρανα του δικαστηρίου, κι έρχεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με τον Wilson Fisk, που είναι πια δήμαρχος της Νέας Υόρκης.
Αυτό το τύποις sequel μπορεί να μην αγγίζει πλήρως τις κορυφαίες δραματουργικές στιγμές της αρχικής σειράς του Netflix, αλλά πετυχαίνει εκεί που μετράει πραγματικά, και χτίζει μια δική του ταυτότητα, χωρίς να απαρνιέται ό,τι προηγήθηκε. Οι Charlie Cox και Vincent D’Onofrio δίνουν συγκλονιστικές ερμηνείες, με την κόντρα ανάμεσα στον δικηγόρο Matt Murdock και τον Δήμαρχο Wilson Fisk να οδηγεί μια δυνατή ιστορία για την άνοδο ενός δικτάτορα που κερδίζει δημόσια στήριξη και απειλεί να «πνίξει» τη Νέα Υόρκη.
Δεν δικαιολογείται απόλυτα το γεγονός ότι ο Daredevil μένει εκτός δράσης για μεγάλο μέρος της σεζόν, ενώ υπάρχουν και κάποια προβλήματα στα εφέ και στην ανάπτυξη ορισμένων χαρακτήρων (βλ. Muse). Μάλιστα, οφείλω να ομολογήσω ότι κανείς από τους νεοφερμένους δεύτερους χαρακτήρες δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακόμη και η ιστορία επωφελείται μόνο από τους εδραιωμένους. Ωστόσο, το κλείσιμο με δύο εξαιρετικά επεισόδια καταφέρνει να κλιμακώσει την ιστορία δυναμικά, αφήνοντας την αίσθηση ότι τα καλύτερα έπονται… ♥♥♥♥
#2 Wheel Of Time (3ος κύκλος)
Μετά το πραξικόπημα της Liandrin που σπέρνει διχόνοια στις Aes Sedai, η Siuan πασχίζει να κρατήσει όρθιο τον Λευκό Πύργο. Εντωμεταξύ, οι Moiraine, Lan, Rand, Mat, Perrin, Egwene, Nynaeve and Elayne ακολουθούν τα δικά τους μονοπάτια για να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν τους συμμάχους του Σκοτεινού Άρχοντα.
Η τρίτη σεζόν αποτελεί μέχρι στιγμής την κορυφαία στιγμή της σειράς, προσφέροντας ένα εντυπωσιακό μείγμα επικής δράσης, βαθύτερης ανάπτυξης χαρακτήρων και θεματικής ωριμότητας. Η αφήγηση εστιάζει στον Rand, ο οποίος αποδέχεται πλήρως τον ρόλο του ως “Dragon Reborn”, οδηγώντας τον σε μια πορεία γεμάτη προκλήσεις και εσωτερικές συγκρούσεις. Οι ερμηνείες, ιδιαίτερα του Josha Stradowski, προσδίδουν βάθος και ένταση στον χαρακτήρα του, ενώ οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, όπως οι Egwene, Perrin και Mat, αποκτούν περισσότερο βάθος και πολυπλοκότητα. Η σειρά καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα σε θεαματικές μάχες και συναισθηματικές στιγμές, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση στον Λευκό Πύργο και τις αποκαλύψεις για τους Forsaken.
Παρά την πληθώρα χαρακτήρων και υποπλοκών, η αφήγηση παραμένει συνεκτική και καθηλωτική, προσφέροντας μια πλούσια και συναρπαστική εμπειρία. Το μόνο αρνητικό που θα της προσέδιδα είναι ότι κάποιες φορές ξεχνά ότι δεν απευθύνεται μόνο σε γνώστες της ιστορίας των βιβλίων και δεν εξηγεί με σαφή τρόπο κάποιες λεπτομέρειες. Πάντως, η φετινή οκτάδα επεισοδίων ανέβασε ακόμη πιο πάνω τον πήχη για τη σειρά, καθιστώντας την ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα φαντασίας στην τηλεόραση. ♥♥♥♥
#1 Black Mirror (7ος κύκλος)
Η δημοφιλής βρετανική σειρά ανθολογίας επιστρέφει στο Netflix για έβδομη χρονιά με 6 νέα επεισόδια που κρατούν την ταυτότητα της σειράς ζωντανή: φουτουριστικά, δυστοπικά, που κλείνουν συνήθως με δραματικό τρόπο, και προειδοποιούν για τους κινδύνους της τεχνολογίας.
Ο κύκλος ξεκινά πολύ δυνατά με το συγκλονιστικό επεισόδιο Common People που σατιρίζει τις συνδρομητικές υπηρεσίες και τα διάφορα “πλάνα” που προσφέρουν για να ξεζουμίζουν στο μάξιμουμ τους συνδρομητές τους. Ξεχώρισε επίσης το σπαρακτικό επεισόδιο Eulogy, με έναν εξαιρετικό Paul Giamatti, καθώς επίσης και το διασκεδαστικό sequel USS Callister: Into Infinity. Το Hotel Reverie προσπάθησε να επαναλάβει την επιτυχία του San Junipero της 3ης σεζόν, χρησιμοποιώντας παρόμοια θέματα, αλλά διαφορετική τεχνική. Ήταν ένα όμορφο επεισόδιο, αλλά έχασε πόντους από τα σεναριακά κενά. Οι σχετικά πιο αδύναμοι κρίκοι αυτής της σεζόν ήταν το φλύαρο Plaything και το Bête Noire, που είχε μια από τις πιο… κουφές ανατροπές που έχουμε δει ποτέ σε φινάλε στη σειρά! ♥♥♥♥
***
Οι υπόλοιπες σειρές του μήνα:
Πριν κλείσω τη σημερινή ανασκόπηση, θέλω να σας γράψω δυο λογάκια για τις άλλες σειρές που παρακολουθώ, των οποίων, είτε προβάλλεται ακόμη η σεζόν, είτε εγώ δεν έχω βρει χρόνο (ή διαθεση) να ολοκληρώσω.
Doctor Who: Από τα τρια πρώτα επεισόδια της τρέχουσας σεζόν παρατηρείται βελτίωση σε σχέση με πέρσι. Ο Ncuti Gatwa έχει πια ‘στεριώσει’ το ρόλο του Doctor και η νέα companion έχει προοπτικές να γίνει αγαπημένη, αλλά το ντισνεϊκό ‘regeneration’ ακόμη στερείται της σπίθας που είχε κάνει τη σειρά ένα αξιοπρόσεκτο revival πριν 20 χρόνια.
Andor: Η αρχή της 2ης σεζόν μας θυμίζει ότι αυτή η σειρά είναι πρώτα από όλα ένα επαναστατικό μανιφέστο και μόνο δευτερογενώς μια ιστορία στο σύμπαν του Star Wars.
Ραντεβού πάλι εδώ σε 31 μέρες για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου πριν μπει το καλοκαίρι. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
My Super-Watchlist | Μάρτιος 2025