Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά σας καλωσορίζω στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα ό,τι παρακολουθώ. Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στον Μάρτιο. Όπως πάντα, στην αντίστροφη μέτρηση συγκαταλέγω μόνο όσα έργα είδα στην πλήρη μορφή τους (ταινίες, θεατρικές παραστάσεις ή ολόκληρες σεζόν σειρών), ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry. Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα βρείτε μια αταξινόμητη μίνι-λίστα που αποτελείται από τις διάφορες σειρές που παραμένουν ανολοκλήρωτες (προς το παρόν ή επ’αόριστον), αλλά και από ό,τι παρακολουθώ σε επανάληψη και νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω.

Νέο feature: Οι καρδούλες ♥ στο τέλος κάθε κριτικής δείχνουν πόσο μου άρεσε η κάθε προβολή. Αν δείτε 5, σημαίνει ότι λάτρεψα! Αν, πάλι δείτε τετράγωνο ▬ θα καταλάβετε ότι δεν πήγε καθόλου καλά το πράμα…

#8 Mayfair Witches (κύκλος 2)

Η σειρά συνεχίζει την εξερεύνηση της σκοτεινής πλευράς της Rowan Mayfair, μετά τη γέννηση του Lasher. Ακολουθούμε τη νέα μάγισσα καθώς κάνει αμφιλεγόμενες επιλογές στην προσπάθειά της να ξεκαθαρίσει αν ο γιος της είναι άνθρωπος ή τέρας, αλλά και να ξεφύγει από τον ιστό της αράχνης που έχει στήσει σε όλο το μαγικό κόσμο ο μακαρίτης παππούς της, ο Julien.

Το Mayfair Witches εξαρχής δεν είχε σαφή προσανατολισμό, αλλά αυτή τη σεζόν τη βρήκα εντελώς χαοτική. Αντί να εμβαθύνει στη μυθολογία της οικογένειας Mayfair, η αφήγηση βασίζεται σε καταιγιστικές, αβάσιμες ανατροπές. Οι χαρακτήρες λειτουργούν ως μονοδιάστατα εργαλεία προώθησης της πλοκής, με την Alexandra Daddario να αδυνατεί να προσδώσει βάθος στη Rowan. Ο Lasher, αν και υποτίθεται πανίσχυρος, περνάει μεγάλο μέρος της σεζόν χωρίς σκοπό. Η δεύτερη σεζόν κατέστρεψε την απειλή του μυστηριώδη αυτού όντος που είχε χτίσει η πρώτη, δημιουργώντας ταυτόχρονα μεγάλα σεναριακά κενά. Εδραιωμένοι χαρακτήρες, όπως ο Ciprien και ο Cortland, χάνουν τη σημασία τους, ενώ νέα πρόσωπα δεν αναπτύσσονται επαρκώς. Η μοναδική αχτίδα ενδιαφέροντος ήταν ο Julien του Ted Levine, που δυστυχώς χαραμίζεται.

Παρότι υπάρχουν κάποιες οπτικά και αφηγηματικά δυνατές στιγμές, η σειρά δεν αξιοποιεί σωστά το εξαιρετικό υλικό της Anne Rice, σε αντίθεση με το Interview with the Vampire, που παρέμεινε πιστό στο πνεύμα της συγγραφέα. Το Mayfair Witches φαίνεται να παλεύει με το ίδιο του το βάρος, χωρίς να ξέρει ποια κατεύθυνση θέλει να ακολουθήσει. ♥

#7 The Electric State (ταινία)

Μια ορφανή έφηβη ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι μαζί με ένα μυστηριώδες ρομπότ για να βρουν τον χαμένο της αδερφό. Στην πορεία συνεργάζονται με έναν λαθρέμπορο και τον... εξυπνάκια συνεργάτη του. 

Αυτή η περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας των αδερφών Russo (βλ. Avengers: Endgame) έχει μια καλή κεντρική ιδέα, αλλά η εκτέλεσή της είναι πολύ βιαστική, χωρίς επαρκή ανάπτυξη των χαρακτήρων ή του μετα-αποκαλυπτικού κόσμου που διαδραματίζεται η ιστορία. Παρότι η ταινία διαθέτει ένα εντυπωσιακό καστ και αξιοπρεπέστατα οπτικά εφέ, η ιστορία της χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να αποδοθεί σωστά. Επίσης, τα ανθρωπόμορφα ρομπότ, που θυμίζουν περισσότερο Star Wars παρά Terminator, μοιάζουν αδύναμα, σχεδόν γελοία comic relief, και η έλλειψη ενός σωστά δομημένου αφηγηματικού υπόβαθρου τα κάνει ακόμη λιγότερο πειστικά σαν αυτόνομες υπάρξεις σε αυτήν την δυστοπία.

Συνολικά, η ταινία δίνει την αίσθηση ότι κάνει πολλές σεναριακές εκπτώσεις για να χωρέσει σε κινηματογραφική διάρκεια, και το όλο concept θα λειτουργούσε μακράν καλύτερα ως μίνι σειρά. Είναι ένα ευχάριστο νεανικό sci-fi, κι αν το Netflix το είχε διαχειριστεί όπως το παρόμοιας θεματικής και ύφους Sweet Tooth, τώρα θα μιλούσε περισσότερος κόσμος για αυτό, ακόμη κι αν δεν είχε τόσο ηχηρά ονόματα στο καστ, όπως τη Millie Bobby Brown (που είναι όσο ταλαντούχα όσο είναι και παραγνωρισμένη), τον μαϊντανό Chris Pratt και υπέροχο σε ό,τι κι αν κάνει Stanley Tucci. ♥♥

#6 Lost / Οι Αγνοούμενοι (κύκλος 2)

Η ιστορία των επιζώντων της Πτήσης Oceanic 815 συνεχίζεται. Η Καταπακτή αποκαλύπτει τα μυστικά της. Οι επιζώντες από το πίσω μέρος του αεροπλάνου σμίγουν με τους υπόλοιπους, αλλά η επανένωση είναι κάθε άλλο παρά ειρηνική. Εν τω μεταξύ, η απειλή των Άλλων είναι πιο κοντά από ποτέ.

Η δεύτερη σεζόν του Lost συνέχισε να χτίζει πάνω στα ερωτήματα και τη δυνατή αφήγηση που εδραίωσε η πρώτη, αλλά αρχίσει και εμφανίσει μικρά -προς το παρόν- προβλήματα στη συνοχή και το ρυθμό της. Από τη μία, επέκτεινε σημαντικά το σύμπαν της σειράς, αποκαλύπτοντας περισσότερα για τον σταθμό της Dharma και τον μυστηριώδη αριθμό 108, ενώ παράλληλα εισήγαγε πολλούς καινούργιους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Από την άλλη, οι ίδιες οι προσθήκες αυτές, ενώ έδωσαν φρέσκες δυναμικές στην ιστορία και στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων, έδειξαν ότι οι σεναριογράφοι ίσως δεν έχουν σαφή εικόνα του στόχου τους. Χτίζουν μυστήριο και περίεργες συνδέσεις μεταξύ των επιζόντων, αλλά κάποιες πλοκές δεν οδηγούν πουθενά. Οι Walt, Claire, Ana Lucia και Libby είναι μόνο μερικοί από τους ριγμένους χαρακτήρες τους οποίους η αφήγηση “ξέρασε” με το έτσι θέλω.

Αυτό που έκανε την πρώτη σεζόν τόσο ξεχωριστή ήταν το τέλειο μείγμα μυστηρίου, δράματος και ανάπτυξης χαρακτήρων. Στη δεύτερη σεζόν, το μυστήριο έλαβε τη μερίδα του λέοντος, αλλά μέχρι το τέλος, κοιτώντας πέρα από την ένταση, τις ανατροπές και μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές της σειράς, έμεινα με μια πλειάδα νέων αποριών, χωρίς να πάρω αρκετές απαντήσεις για τις παλιές. Νοιώθω ότι η ιστορία γίνεται αχρείαστα περίπλοκη, κάτι που δεν συνδυάζεται καθόλου καλά με μια σεζόν 24 επεισοδίων, όπου οι μισές σκηνές είναι απλά για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος. Παρόλες τις ενστάσεις μου, πάντως, η σειρά εξακολουθεί να ξεχωρίζει για τη σκηνοθεσία, τη μουσική και τις ερμηνείες, διατηρώντας το υψηλό επίπεδο παραγωγής. Και αυτή η σεζόν είχε μερικές εξαιρετικές στιγμές, επεισόδια όπως το Live Together, Die Alone και το The 23rd Psalm πρόσφεραν δυνατές συναισθηματικές κορυφώσεις, ενώ το φινάλε της με άφησε με ανοιχτό το στόμα. ♥♥♥

#5 School Spirits (2ος κύκλος)

Η Maddie και η συνεχώς αυξανόμενη παρέα της, φαντάσματα και ζωντανοί, έρχονται όλο και πιο κοντά, τόσο στη λύση του μυστηρίου της εξαφάνισής της, όσο και μεταξύ τους. Ταυτόχρονα, νέα ερωτήματα εγείρονται για το σχολείο τους. Είναι φυσιολογικό τόσο θανατικό εκεί μέσα; 

Ο δεύτερος κύκλος του School Spirits είναι έξυπνος, με καλά χτισμένη πλοκή, και όμορφους και ταλαντούχους νεαρούς ηθοποιούς, και προσφέρει ικανοποιητικές εξελίξεις ενώ κρατά το θεατή σε εγρήγορση. Κρατά όλα τα καλά στοιχεία της πρώτης σεζόν (τη σαπουνοπερίστικη γοητεία της και τις πονηρές ανατροπές), αλλά ταυτόχρονα, ενισχύει το στοιχείο του τρόμου, εισάγοντας την ιδέα των “προσωπικών κολάσεων”, όπου τα φαντάσματα μπορούν να ξαναζήσουν μια εφιαλτική εκδοχή του θανάτου τους, προσθέτοντας μια πιο σκοτεινή διάσταση στην αφήγηση.

Παράλληλα, νέοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους, με τον Diego, την Quinn και τον Yuri να δημιουργούν νέες δυναμικές και ρομαντικές εξελίξεις, ενώ η Janet, η μυστηριώδης παρουσία της πρώτης σεζόν, παίζει πια καθοριστικό ρόλο στην πλοκή. Η ιστορία της “ψεύτικης Maddie” και της Janet που έχει καταλάβει το σώμα της αποδεικνύεται πιο συναρπαστική από περίμενα, δημιουργώντας ένα συνεχές μυστήριο γύρω από τις πραγματικές της προθέσεις. Ταυτόχρονα, οι σχέσεις μεταξύ των βασικών χαρακτήρων περιπλέκονται, σχηματίζονται νέες φιλίες και ανθίζουν νέοι έρωτες. Με πολλές ιστορίες να βρίσκονται σε εξέλιξη, και το φινάλε της σεζόν να προμηνύει νέες ανατροπές, το School Spirits συνεχίζει να κρατά το ενδιαφέρον μου ψηλά, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας τρίτης σεζόν που θα εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στους σκοτεινούς του μύθους. ♥♥♥

#4 Dark Winds/ Σκοτεινοί Άνεμοι (1ος κύκλος)

Νοτιοδυτικά των ΗΠΑ, δεκαετία του '70. Ο Υπαστυνόμος Joe Leaphorn και ο νεοσύλλεκτος Jim Chee της Αστυνομίας Ιθαγενών, αναγκάζονται να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις ίδιες τους τις απόψεις και την πνευματικότητά τους καθώς ερευνούν την υπόθεση ενός διπλού φονικού.

Αν δεν υπήρχε το Interview With The Vampire θα την χαρακτήριζα ως την καλύτερη σειρά που έχει προβάλλει το AMC από εποχής The Walking Dead (των πρώτων κύκλων εννοώ φυσικά). Είναι βασισμένη στη σειρά μυθιστορημάτων μυστηρίου του Tony Hillerman, με πρωταγωνιστές δυο αστυνομικούς της φυλής Νάβαχο που ερευνούν εγκλήματα στην κοινότητά τους. Δεν μπορώ να μιλήσω για τα βιβλία και πόσο πιστή μεταφορά τους είναι η σειρά, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι η ατμόσφαιρά της είναι εντυπωσιακή, αποτυπώνοντας την απομονωμένη και επιβλητική έρημο, η οποία λειτουργεί σχεδόν σαν ένας επιπλέον χαρακτήρας. Η σκηνοθεσία και η κινηματογράφηση είναι λιτές, αλλά πανέμορφες, ενισχύοντας την αγωνία στο θεατή, αλλά και την εμβάπτιση σε αυτό τον παντελώς διαφορετικό από τον δικό μας πολιτισμό.

Στην πλοκή δεν θα βρείτε κάτι το πρωτότυπο ή το συναρπαστικό, αλλά οι ανεπιτήδευτες ερμηνείες των ηθοποιών, στην πλειοψηφία τους αυτόχθονες Αμερικανοί, είναι αυτές που κρατάνε το οικοδόμημα. Παρότι μικροκαμωμένος, ο Zahn McClarnon αποτελεί μια επιβλητική παρουσία επί της οθόνης, ενώ ο Kiowa Gordon και η Jessica Matten τον πλαισιώνουν με ερμηνείες που έχουν ένταση και βάθος, συμβάλλοντας στην αυθεντικότητα και τον πλούτο της αφήγησης. Η ενασχόληση πραγματικών Ιθαγενών με την παραγωγή (μεταξύ των οποίων κι ο ίδιος ο δημιουργός της σειράς) εγγυάται ακρίβεια και σεβασμό προς την παράδοση των Νάβαχο, αποφεύγοντας στερεότυπα και απλουστεύσεις. Το σενάριο δεν εστιάζει στο έγκλημα καθ’εαυτό, αλλά στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κοινότητά τους. Ως μόνο αρνητικό της σειράς θα αναφέρω το κάκιστο GCI. ♥♥♥♥

#3 Silo (2ος κύκλος)

Όσο η Juliette εξερευνά τα μυστικά του Σιλό 17, με την ελπίδα να βρει κάτι που θα τη βοηθήσει να γυρίσει πίσω, το καζάνι της επανάστασης βράζει πίσω στο δικό της σιλό μετά τον αναπάντεχο φόνο ενός υψηλόβαθμου προσώπου.  

Μετά την άνιση πρώτη σεζόν, που είχε ξεκινήσει εξαιρετικά, αλλά δυσκολεύτηκε να σταθεί στα πόδια της μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε της, είχα συγκρατημένες προσδοκίες για τη δεύτερη. Ήταν σαφώς καλύτερη από ό,τι περίμενα, αλλά το έχασε και αυτή σε κάποια σημεία. Με το μυστήριο των σιλό να έχει σε μεγάλο μέρος ξεδιαλυνθεί, αυτός ο κύκλος επεισοδίων εστίασε σε κάποια λάθος σημεία, όπως η παραμονή της Juliette στο γειτονικό σιλό, κι έκανε μια μικρή κοιλιά. Αυτό το κομμάτι το σώζει μόνο ο εξαιρετικός Steve Zahn και η αναπάντεχη χημεία του με την Rebecca Ferguson!

Στα δρώμενα του αρχικού σιλό, πάντως, η αφήγηση ήταν πιο μεστή, η δράση πιο συναρπαστική και η ανάπτυξη των δεύτερων χαρακτήρων πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Οι απορίες είναι πολλές ακόμη, φυσικά, και το τελευταίο 5λεπτο του season finale τις πολλαπλασίασε εκθετικά, οπότε, περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία την επόμενη σεζόν — κι ελπίζω να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι 2 χρόνια για να τη δούμε… ♥♥♥♥

#2 Gifted / Χαρισματική (ταινία)

Ένας εργένης μεγαλώνει μόνος την ανιψιά του, που είναι μαθηματική διάνοια. Η απούσα μητέρα του επιστρέφει ξαφνικά στη ζωή τους και ξεκινά μια δικαστική διαμάχη μαζί του για την επιμέλεια του κοριτσιού.

Η ταινία μπορεί να μην είναι τόσο ευφυής όσο η μικροκαμωμένη πρωταγωνίστριά της, αλλά αυτό που της λείπει σε πρωτοτυπία και ωμό ρεαλισμό, το εξισορροπεί με περίσσεια συναισθηματικής νοημοσύνης. Είναι μια απλή ιστορία, ελαφρώς μελοδραματική, αλλά κάποιες φορές είναι αυτό ακριβώς που θες για να πάει η καρδούλα σου στη θέση της.

Ο Chris Evans, στωικός και “τσαλακωμένος”, με γράσο στα νύχια και πόνο στο βλέμμα, δίνει μια υπόκωφη ερμηνεία, που αποπνέει οικειότητα και συμπάθεια. Είναι αρκετά καλός ηθοποιός ώστε να μπορεί να προσαρμόσει την ένταση της παρουσίας του στο χαμηλό, για να δώσει στην λιλιπούτεια συμπρωταγωνίστριά του το χώρο να λάμψει, χωρίς όμως να χαθεί ο ίδιος. Η McKenna Grace είναι κι αυτή ένα παιδί-θαύμα σαν τον χαρακτήρα που υποδύεται, όχι των μαθηματικών, βέβαια, αλλά της υποκριτικής. Παρακολουθώ αρκετά χρόνια τις δουλειές της και πάντα ξεχωρίζει, ακόμη και στα πιο μικρά guest (βλ. The Haunting of Hill House). ♥♥♥♥

#1 Severance (2ος κύκλος)

Ο Mark και η ομάδα του επιστρέφουν στη Lumon μετά την "επανάστασή" τους και μάχονται με το θηρίο εκ των έσω, ενώ οι εξωτερικοί εαυτοί τους έχουν κι εκείνοι να δώσουν τις δικές τους μάχες ταυτόχρονα. Ο Δαυίδ θα νικήσει αυτή τη φορά τον Γολιάθ, ή τελικά οι σοκαριστικές αποκαλύψεις θα λυγίσουν το ηθικό τους;

Χαώδης, κατά τόπους αργόσυρτη, αλλά πάντα εκπληκτική, η δεύτερη σεζόν του Severance επιβραβεύει τους fans για την ιώβεια, τριετή υπομονή μας. Συνεχίζει την ιστορία ακριβώς εκεί που την είχε αφήσει το εκρηκτικό φινάλε της πρώτης, με τους “διαχωρισμένους” εργαζόμενους να έρχονται αντιμέτωποι με τη Lumon. Η σειρά είχε ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή για το καθηλωτικό της μυστήριο, την εντυπωσιακή σκηνοθεσία και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, που παίζουν ουσιαστικά δύο διαφορετικούς χαρακτήρες ο καθένας τους.

Η δεύτερη σεζόν έφτασε την αφήγηση σε νέα ύψη, με επεισόδια που με άφησαν άναυδη (το season finale είναι σίγουρα ένα από αυτά), αν και κάποιες πτυχές της πλοκής από την πρώτη σεζόν έμειναν -προσωρινά τουλάχιστον- αναξιοποίητες, ενώ υπήρξαν και κάποιες μικρές αφηγηματικές αστοχίες. Παραμένει, πάντως, μια από τις καλύτερες τρέχουσες σειρές, και η τρίτη σεζόν είναι ήδη πολυαναμενόμενη! ♥♥♥♥♥

*****

Οι υπόλοιπες σειρές του μήνα:

Πριν κλείσω τη σημερινή ανασκόπηση, θέλω να σας γράψω δυο λογάκια για τις άλλες σειρές που παρακολουθώ, των οποίων, είτε προβάλλεται ακόμη η σεζόν, είτε εγώ δεν έχω βρει χρόνο (ή διαθεση) να ολοκληρώσω.

Daredevil Born Again

Παρά τη μετακόμιση από το Netflix στο Disney+, η οποία έφερε -φυσικά- κάμποσες αλλαγές σε διάφορα επίπεδα, η σειρά κατάφερε να διατηρήσει τον σκοτεινό τόνο και τις αιματοβαμμένες σεκάνς, επιχειρώντας, παράλληλα, να εδραιώσει τη σύνδεσή της με το MCU, αλλά και να κάνει κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Η πορεία θα δείξει αν θα καταφέρει να κερδίσει το κοινό όσο η παλιά εκδοχή της, πάντως εμένα με έχει ήδη πείσει! ♥♥♥♥♥

The Wheel of Time

Με εμφανή πια βελτίωση στην αφήγηση και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, η 3η σεζόν της σειράς είναι ένα δωράκι στους απανταχού fans της επικής φαντασίας. Η κινηματογράφηση είναι πανέμορφη, η ιστορία εξελίσσεται κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δυνατές. Ακόμη κι ο νερόβραστος Josha Stradowski ξεχωρίζει πια ως Rand al’Thor και δικαιολογεί τη θέση του ως πρωταγωνιστής. Εκεί που με δυσκολεύει η σειρά είναι στο ότι δεν εξηγεί σαφώς τις (πάμπολλες) λεπτομέρειες αυτού του κόσμου, με αποτέλεσμα, εγώ που δεν έχω την πρότερη γνώση των βιβλίων, να χάνομαι συχνά στα συμφραζόμενα. ♥♥♥

Squid Game

Χρειαζόταν μια συνέχεια της τραγικής ιστορίας του Gi-Hun μετά τη νίκη του που κόστισε (χωρίς εκείνος να το θέλει) τη ζωή σε 455 συνανθρώπους του; Μάλλον όχι, αλλά να που είμαι εδώ ξανά, θύμα του hype, και παρακολουθώ την πιο επιτυχημένη κορεάτικη σειρά που έχει υπάρξει ποτέ. Όλα μοιάζουν μια επανάληψη όσων είχαμε δει την πρώτη φορά, και η άρση της δυσπιστίας μου δυσκολεύεται λίγο περισσότερο τώρα, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι παραμένει αρκετά διασκεδαστικό ακόμη. ♥♥

The Residence

Μίνι-σειρά μυστηρίου σε παραγωγή Shondaland με τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα να είναι ένα κράμμα Ηρακλή Πουαρό και Σέρλοκ Χόλμς, απλά σε σχήμα μαύρης γυναίκας. H Uzo Aduba και η σπιρτόζικη ερμηνεία της είναι το μοναδικό καλό στοιχείο αυτής της καλοστημένης, αλλά αναπάντεχα βαρετής σειράς. Είδα μέχρι το 4ο επεισόδιο και λογικά εκεί θα την αφήσω, αφού δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει καμία απορία για το ποιός είναι τελικά ο δολοφόνος. ♥♥

9-1-1

Μετά από ένα μακρόσυρτο χειμερινό διάλειμμα, η 8η σεζόν επέστρεψε δυναμικά με μια απαγωγή κι έναν (περίπου) χωρισμό. Δεν ξέρω αν φταίει αυτό το hiatus που μου έκοψε τη φόρα του binge που έκανα τους τελευταίους μήνες, πάντως έχω αρχίσει να ξενερώνω με τη σειρά. Κανένας από τους χαρακτήρες δεν έχει ενδιαφέρον storyline πια, κι ο “κράχτης” Buck πάει από τη μία κακή σεναριακή επιλογή στην επόμενη. Περίμενα περισσότερα από την -μέχρι πρότινος- πιο αγαπημένη μου ένοχη απόλαυση… ♥♥

Ραντεβού πάλι εδώ σε 30 μέρες για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου μετά τις διακοπές του Πάσχα. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

My Super-Watchlist | Φεβρουάριος 2025

My Super-Watchlist | Ιανουάριος 2025