[Disclaimer: Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια.]
Μετά το θάνατο του πατέρα τους, ο Sam κι ο Dean ακροβατούν στο τεντωμένο σχοινί της εύθραυστης ψυχολογίας τους, ολομόναχοι πια στον κόσμο και χωρίς κανένα στοιχείο για να κυνηγήσουν τον Κιτρινομάτη. Ενόσω ο Dean προσπαθεί εμμονοληπτικά να επισκευάσει την Impala, ο Sam δεν το βάζει κάτω, και ψάχνοντας τα μηνύματα του John ανακαλύπτει την ύπαρξη κι άλλων κυνηγών. Η ανακάλυψη του Sam στέλνει τα αγόρια στο Harvelle’s Roadhouse, ένα σαλούν κάπου στην αμερικανική επαρχία, το οποίο ανήκει στην Ellen Harvelle και την κόρη της, τη Jo. Το Roadhouse λειτουργεί και σαν αρχηγείο/καταφύγιο για τους κυνηγούς της περιοχής. Εκεί, οι Winchesters γνωρίζουν και τον Ash, έναν εκκεντρικό, αλλά ιδιοφυή, κυνηγό, που υπόσχεται να τους βοηθήσει με την αποκρυπτογράφηση της έρευνας του John για τον εντοπισμό του δαίμονα.
Όσο περιμένουν τον Ash, ο Sam επιμένει να πάνε να ερευνήσουν μια υπόθεση εκεί κοντά, που φαίνεται να συνδέεται με ένα περιοδεύον τσίρκο. Τα αγόρια έρχονται αντιμέτωπα με ένα ρακσάσα, που μεταμορφώνεται σε κλόουν και προσελκύει μικρά παιδιά για να σκοτώσει και να τραφεί από τους γονείς τους. Με σχετική ευκολία κλείνουν επιτυχώς την υπόθεση κι επιστρέφουν στου Bobby, όπου το συναισθηματικό ποτήρι ξεχειλίζει και συζητούν. Ο Sam παραδέχεται ότι δεν αντιμετωπίζει σωστά τον θάνατο του πατέρα τους, και πιέζει τον Dean να παραδεχτεί το ίδιο:
Sam: About me and Dad. I’m sorry that the last time I was with him I tried to pick a fight. I’m sorry that I spent most of my life angry at him. I mean, for all I know he died thinking that I hate him. So you’re right. What I’m doing right now, it’s too little. It’s too late. I miss him, man. And I feel guilty as hell. And I’m not all right. Not at all. But neither are you. That much I know… I’ll let you get back to work.
Ο Dean, φυσικά, δεν παραδέχεται κάτι, αλλά, μόλις απομακρύνεται ο Sam, βγάζει όλη του την οργή στο καημένο το αυτοκίνητό του, χτυπώντας το αλύπητα με έναν λοστό.
Μετά τα συνταρακτικά γεγονότα της πρεμιέρας, ο Dean κι ο Sam δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Ο πατέρας τους ήταν κατευθυντήριος δύναμή τους και τώρα που τον έχασαν είναι εντελώς χαμένοι. Ξέρουν ότι πρέπει να κυνηγήσουν τον Δαίμονα, αλλά δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν. O Dean είναι συντετριμμένος και προσπαθεί να το κρύψει (δεν βοηθάει και το βάρος αυτού που του είπε ο John πριν πεθάνει, το οποίο κρύβει εντελώς από τον Sam). Ο Sam, πάντα πιο ψύχραιμος, προσπαθεί να διοχετεύσει τον πόνο του στο να βρει μια άκρη, και τη βρίσκει στο Harvelle’s Roadhouse. Οι Ellen και Jo Harvelle, καθώς κι ο Ash, που κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στο επεισόδιο, φαίνονται από την πρώτη στιγμή ως πολύ καλές προσθήκες στο καστ. Και η πορεία τους στη σειρά θα δείξει ότι αυτή η πρώτη εντύπωση που μου άφησαν ήταν και ολόσωστη. Η Ellen και η Jo είναι δυνατές και ευθείες προσωπικότητες, και είναι και γυναίκες, κάτι που λείπει από τη ζωή των αγοριών. Σύμφωνα με τον Eric Kripke, δημιουργήθηκαν για να εξερευνηθεί η δυναμική μιας σχέσης μητέρας/κόρης κυνηγών, όπως είχαμε αντίστοιχα τη σχέση των αγοριών με τον John στην 1η σεζόν. Η Ellen είναι η μητρική φιγούρα, λοιπόν, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της και φοβίζει ακόμα και τον Dean! Την Jo δεν μπόρεσα να την ψυχολογήσω καλά σε αυτήν την πρώτη της εμφάνιση — φαίνεται σκληρό καρύδι, και νομίζεις ότι είναι έμπειρη κυνηγός (κάτι που σε 2-3 επεισόδια μαθαίνουμε ότι δεν ισχύει), αλλά έχει και τον αέρα του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Μου άρεσε πολύ η χημεία της με τον Dean, κι αυτό ψευδοφλερτάκι τους, ήταν ένα χαριτωμένο διάλειμμα από τη μαυρίλα που δέρνει τους Winchesters. (Η αλλεργία που -εκ των υστέρων- έδειξε να έχει η σειρά σε οποιαδήποτε ρομαντική σχέση των πρωταγωνιστών με το αντίθετο φύλο, είναι κάτι που θα σχολιάσω όταν έρθει η ώρα…)
Αυτό, λοιπόν, ήταν ουσιαστικά το πρώτο αυτοτελές της σεζόν, αμέσως μετά τον θάνατο του John, και ήταν πολύ έξυπνα γραμμένο. Οι σεναριογράφοι βρήκαν τρόπο να μπει σε αναμονή το θέμα του δαίμονα για… μελλοντική χρήση, και ταυτόχρονα να επιστρέψει η σειρά ομαλά στο κλασικό της φορμάτ “monster-of-the-week”, χωρίς να μας φαίνεται απότομη η μετάβαση. Επίσης, η ιδέα της διεύρυνσης του κόσμου των κυνηγών ήταν πολύ καλή. Είχαμε δει και στην 1η σεζόν κυνηγούς, αλλά με εξαίρεση τον Bobby, κανείς δεν επέζησε πάνω από μια σκηνή. Εδώ, με την ύπαρξη του Roadhouse, υπονοείται ότι συμβαίνουν πολλά περισσότερα στον κόσμο από ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα. Χωρίς τον John να στέλνει σε κυνήγια τον Sam και τον Dean, η Ellen κι ο Ash, και η γνώση τους για το υπερφυσικό, είναι ευπρόσδεκτη νέα πηγή πληροφορίας.
Επίσης, καιρός ήταν το Supernatural να κάνει ένα επεισόδιο με κλόουν, αφού είναι creepy από μόνοι τους (και το It δεν έχει βοηθήσει καθόλου στην υστεροφημία τους). Η σκηνοθεσία του επεισοδίου ήταν καλούτσικη, αν την έβλεπες σαν φόρο τιμής στο είδος (νομίζω θύμισε επιτηδευμένα b-movies τρόμου) και, παρά το πένθος για τον John, υπήρχαν αρκετές κωμικές στιγμές – highlight φυσικά η καζούρα που τρώει ο καημένος ο Sam επειδή φοβάται τους κλόουν. Μου άρεσε που δεν είχαμε σκηνοθετικές υπερβολές για να βγάλει βεβιασμένα γέλιο, η αμηχανία του Sam ήταν φυσική κι έφτανε για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.
Το μόνο που με χάλασε στο επεισόδιο ήταν η ταχύτητα με την οποία τα πιτσιρίκια χαμογελούσαν στον προφανώς κακόβουλο κλόουν και τον έμπαζαν στο σπίτι τους μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Δεν φαινόταν τόσο μικρά ώστε να μην καταλαβαίνουν τι κάνουν. Ενδέχεται ο κλόουν να είχε κάποια δύναμη που τα υπνώτιζε ή κάτι τέτοιο (αλλά δεν εξηγείται ποτέ αυτό), οπότε το παίρνω σαν λάθος του σκηνοθέτη ή/και του casting director, που πιθανότατα για πρακτικούς λόγους απέφυγαν να πάρουν πιο μικρά παιδιά. Μικρολεπτομέρεια θα μου πείτε, αλλά εμένα μου χτύπησε άσχημα. Γενικά, το τέρας-της-εβδομάδας, αν και πρωτότυπο, μου φάνηκε λίγο βαρετό στην εκτέλεση. Η υπόθεση κατέλαβε μόλις το μισό χρόνο του επεισοδίου, και πάλι ένοιωσα ότι σε κάποιο σημείο (εκεί που έψαχναν να βρουν ποιό μέλος του τσίρκου είναι ο ένοχος) έκανε κοιλιά. Εκεί μπήκα στον πειρασμό να πατήσω fast forward, κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό σημάδι.
Από τέρας θα μπορούσαμε και καλύτερα, αλλά, έτσι κι αλλιώς, αυτό που μας ενδιαφέρει στο επεισόδιο είναι οι Winchesters. Και στο Roadhouse και στο τσίρκο, ο Dean κι ο Sam κάνουν αρκετές μικρές συζητήσεις για το τί συνέβη στον πατέρα τους. Ξέρουμε ότι ο John πριν πεθάνει είπε κάτι στον Dean που τον συντάραξε, και βλέπουμε τον Dean να λέει ψέματα στον αδερφό του (για πρώτη και δυστυχώς όχι για τελευταία φορά στη ζωή τους). Ταυτόχρονα, βλέπουμε τον Sam, που είχε τεταμένη σχέση με τον πατέρα τους, να είναι τώρα αυτός που κάνει ό,τι θα ήθελε ο John. Η σχέση μεταξύ των αδερφών ήταν και θα είναι πάντα το αγαπημένο μου κομμάτι της σειράς, και ήδη στην 2η σεζόν αρχίζει να εξελίσσεται και να αλλάζει. Βλέπουμε τα δυο αδέρφια να μην μπορούν να αποδεχτούν τον θανάτου του πατέρα τους, εκφράζοντάς το διαφορετικά ο καθένας τους, και ταυτόχρονα να μην μπορούν να συμπορευτούν σε αυτή την επίπονη διαδικασία. Η δυναμική τους εδώ είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα πράγματα που έχω δει ποτέ σε τηλεοπτική σειρά, και το να τη βλέπω από την αρχή να ξετυλίγεται είναι αναμφίβολα το καλύτερο κομμάτι αυτού του rewatch!