[Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια.]
Οι Sam και Dean ερευνούν μια σειρά φόνων που ίσως συνδέονται με τον ακρωτηριασμό κάμποσων αγελάδων στη Montana. Όταν ανακαλύπτουν ότι το τελευταίο θύμα ήταν βαμπίρ, διασταυρώνονται με έναν άλλον κυνηγό, τον Gordon Walker, ο οποίος ειδικεύεται στο κυνήγι τον βαμπίρ από τότε που επιτέθηκαν στην αδερφή του. Ο Dean κι ο Gordon φαίνεται να είναι στο ίδιο μήκος κύματος και κάθονται να τα πιούνε σε ένα μπαρ. Ο Dean του ανοίγεται και του αποκαλύπτει ότι ο θάνατος του πατέρα του τον έχει επηρεάσει πολύ, αλλά το παίζει γενναίος για χάρη του Sam.
Ο Sam δεν εμπιστεύεται τον Gordon και φεύγει από την παρέα τους. Γυρνάει στο ξενοδοχείο μόνος του, όπου απάγεται από μια ομάδα βαμπίρ. Τον πηγαίνουν στη φωλιά τους, όπου η αρχηγός τους η Lenore, του αποκαλύπτει ότι η οικογένειά της είναι φιλειρηνική, όλοι τους τρέφονται με το αίμα ζώων (οι ακρωτηριασμοί αγελάδων που λέγαμε) και δεν τους αξίζει ο θάνατος. Τα βαμπίρ απελευθερώνουν σώο τον Sam κι εκείνος προσπαθεί να πείσει τον Dean να παρατήσουν την υπόθεση. Ο Dean επιμένει πως οτιδήποτε υπερφυσικό πρέπει να σκοτώνεται, κι ο Sam του υπενθυμίζει ότι η αποστολή τους είναι να κυνηγούν το κακό. Η διαφωνία τους κλιμακώνεται στο σημείο που ο Sam κατηγορεί τον Dean πως βλέπει τον Gordon ως αντικαταστάτη του John, και τρώει μια ωραιότατη μπουνιά από τον αδερφό του, την οποία, προς τιμήν του, δεν ανταποδίδει.
Τα αγόρια βάζουν τις διαφορές τους για λίγο στην άκρη και πηγαίνουν πάλι στη φωλιά των βαμπίρ, όπου ο Gordon έχει δέσει χειροπόδαρα την Lenore και τη βασανίζει. Οι Winchesters προσπαθούν να κάνουν τον Gordon να καταλάβει ότι αυτά τα βαμπίρ δεν είναι σαν εκείνα που σκότωσαν την αδερφή του. Ο Gordon τους αποκαλύπτει ότι την αδερφή του τη σκότωσε ο ίδιος όταν εκείνη μεταμορφώθηκε — κάτι που σοκάρει τον Dean. O Gordon αρπάζει τον Sam και τον τραυματίζει για να βασανίσει λίγο ακόμα τη Lenore με το αίμα που ρέει λαχταριστό από την πληγή του. Όταν εκείνη αποδεικνύει ότι μπορεί να τιθασεύει τις βαμπιρικές ορμές της, ο Dean επιτίθεται και υπερνικά τον Gordon, επιτρέποντας στον Sam να τη σώσει.
Ο Sam βοηθά τη Lenore να φύγει μαζί με την οικογένειά της από την πόλη, ενώ ο Dean αφήνει τον Gordon δεμένο και εξοργισμένο. Όταν ξαναβρίσκονται, ο Dean παραδέχεται ότι ο αδερφός του είχε δίκιο και αναλογίζεται ότι ο κόσμος δεν είναι πια άσπρο-μαύρο, όπως νόμιζε κάποτε…
***
Με αυτό το επεισόδιο το Supernatural επιστρέφει στο θέμα των βαμπίρ (που είχαμε δει για πρώτη φορά στο Dead Man’s Blood της προηγούμενης σεζόν) – με μια σημαντική ανατροπή! Εισάγει, επίσης, έναν ακόμη κυνηγό, διευρύνοντας κι άλλο αυτόν τον καινούργιο –για εμάς- κόσμο και αφήνοντας τροφή για σκέψη, ενώ ταυτόχρονα βάζει στο μικροσκόπιο τον ψυχισμό των δυο Winchesters και πως διαχειρίζεται ο καθένας τον χαμό του πατέρας τους.
Ενώ τα βαμπίρ του Dead Man’s Blood θύμιζαν περισσότερο χαρακτήρες που είχαν κοπεί από το σενάριο του Lost Boys, αυτή τη φορά έχουμε βαμπίρ που βγήκαν κατευθείαν από το Twilight. Όχι, δεν λαμπυρίζουν στον ήλιο, απλά από επιλογή δεν τρέφονται με ανθρώπινο αίμα. (Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η ταινία Twilight κυκλοφόρησε 2 χρόνια μετά από αυτό το επεισόδιο, οπότε οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική). Στο ελάχιστο που την είδαμε στο επεισόδιο, η Amber Benson (που τότε την είχαμε ακόμα πολύ φρέσκια ως Tara από το Buffy the Vampire Slayer) είναι πειστική ως Lenore, η ψυχικά εξαντλημένη αρχηγός των… vegeterian βαμπίρ που πρέπει να αποδείξει σε κάθε trigger-happy κυνηγό ότι δεν είναι ελέφαντας. Το κάστιγνκ της Benson στο ρόλο ήταν εμπνευσμένο easter egg, και η ηθοποιός καταφέρνει να επικοινωνήσει την ειλικρίνεια της βαμπιρίνας που κερδίζει την συμπάθεια των Winchesters -ειδικά του Sam- σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Το μοναδικό αρνητικό του επεισοδίου ήταν η γελοία σεναριακή ευκολία που τα βαμπίρ απαγάγουν τον Sam και τον οδηγούν στη φωλιά τους μόνο και μόνο για να του εξηγήσουν ότι δεν χρειάζεται να τους κυνηγάει. Αυτό δεν είχε καμία λογική, αλλά βοήθησε αργότερα τον Gordon να βρει πανεύκολα τη φωλιά. Κι αυτό έφερε τη δεύτερη σεναριακή ευκολία του επεισοδίου: την απλοϊκή συζήτηση μεταξύ του Sam και του Dean για το αν κάτι πρέπει να σκοτώνουν οτιδήποτε υπερφυσικό ή μόνο όσα τέρατα είναι κακόβουλα. Παρακολουθώντας αυτό το επεισόδιο αφού έχω δει τις επόμενες 13 σεζόν που ακολουθούν, αυτή η συζήτηση φαντάζει σχεδόν γραφική. Η αντίδραση του Sam φαίνεται φυσική (ταιριαστό να είναι αυτός ο αδερφός που θα επιχειρηματολογήσει υπέρ του να σκοτώνουν μόνο όσα πλάσματα κάνουν κακό), αλλά η αντίδραση του Dean ήταν αυτή που με ξένισε. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ήταν τόσο στενόμυαλος που ταράχθηκε τόσο όταν ανατράπηκε ο ασπρόμαυρος κόσμος του, όμως άλλαξε τόσο γρήγορα κοσμοθεωρία (more on that later).
Ο Gordon Walker από τον εξαιρετικό Sterling K. Brown, είναι ένα σκοτσέζικο ντους για τον θεατή. Αρχικά νομίζεις ότι είναι κακός, μετά αποκαλύπτεται ότι είναι κυνηγός (άρα και de facto καλός; ) και στο τέλος παραμένει στη γκρίζα περιοχή της ηθικής. Ο Brown δεν προσπαθεί καθόλου να κάνει τον χαρακτήρα του συμπαθή. Μέχρι το τέλος, σαν θεατής πασχίζεις να τον καταλάβεις και να τον λυπηθείς για ότι του συνέβη, αλλά καταλήγεις απλά να τον μισείς όταν ξεπερνά το όριο. (Τον Sammy δεν τον μαχαιρώνει κανείς, τ’ακους; ) Τα κοινά που έχει με τον Dean είναι πολλά, ο σεναριογράφος κι ο σκηνοθέτης φροντίζουν να το στοιχειοθετήσουν αυτό ξεκάθαρα. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του επεισοδίου ήταν εκείνη που σώζουν τον Gordon από το βαμπίρ που ήταν έτοιμο να τον σκοτώσει σε αυτοάμυνα κι ο Dean το σκοτώνει με το αλυσοπρίονο. Ο σκηνοθέτης φροντίζει η κάμερα να καθίσει λίγο παραπάνω στο αιματοβαμμένο πρόσωπό του και στο… τζοκόντειο μειδίαμα ικανοποίησης που έχει ζωγραφιστεί στα χείλη του. Ο Sam τον παρατηρεί ανήσυχος, ενώ ο Gordon τον κοιτά εντυπωσιασμένος, φυσικά. Εμείς σαν θεατές υποτίθεται πρέπει να σοκαριστούμε από τη συμπεριφορά του Dean, κι όντως υπάρχει κάτι ανησυχητικό στο βλέμμα του, αλλά δεν είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι αυτό που είδαμε δεν είναι αυτό που συμβαίνει πάντα, απλά η γωνία της κάμερας το έκανε να φαίνεται τόσο τραγικό. Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που θα δούμε τον Dean να απολαμβάνει τη δουλειά του, και να αποζητάει το κυνήγι ως μέσο για να αντιμετωπίσει/ξεχάσει τα ψυχολογικά του.
Ενώ σε ολόκληρο το επεισόδιο βλέπουμε το πόσο ίδιοι είναι ο Dean κι ο Gordon έρχεται η κλιμάκωση στο τελευταίο 10λεπτο για να δούμε την σημαντική ειδοποιό διαφορά τους: το σαστισμένο βλέμμα του Dean στην αποκάλυψη ότι ο Gordon κυνήγησε και σκότωσε την αδερφή του όταν έγινε βαμπίρ τα λέει όλα. Αυτό είναι κάτι που ο Dean δεν θα έκανε ποτέ των ποτών, ακόμα κι αν ο Sam γινόταν τέρας. Ο Dean παλεύει μέσα του με αυτό που του είπε ο John πριν πεθάνει. Εμείς σαν θεατές δεν το γνωρίζουμε ακόμα στην πρώτη προβολή, αλλά αυτή είναι η μαγεία του rewatch, γιατί μπορείς να εκτιμήσεις κάποια πράγματα και κάποιες κινήσεις εντελώς διαφορετικά αν γνωρίζεις τα κίνητρα που κρύβονται από πίσω τους. Ο Dean δεν επιτέθηκε στον Gordon γιατί λυπήθηκε τη Lenore (αν δεν ήταν ο Sam θα την είχε σκοτώσει χωρίς δεύτερη σκέψη και το ξέρουμε όλοι αυτό), ούτε γιατί σοκαρίστηκε τόσο που σκότωσε την αδερφή του. Του επιτέθηκε γιατί εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι δεν θέλει με τίποτα να γίνει σαν αυτόν, ήθελε να αποδείξει (στον εαυτό του πάνω από όλα) ότι θα προστατεύσει τον Sam ό,τι κι αν συμβεί.
Μου άρεσε η διακριτική ενίσχυση της ιδέας ότι οι υπόλοιποι κυνηγοί έχουν ένα δίκτυο για το οποίο οι Dean και Sam δεν γνώριζαν τίποτα μέχρι τώρα. Το παρατηρούμε στο σχόλιο του Gordon «ξέρετε πώς μιλάνε οι κυνηγοί» (σαν να πρόκειται για τις θειάδες της γειτονιάς που μαζεύονται στο Roadhouse για να κουτσομπολέψουν) και στο τηλεφώνημα του Sam στην Ellen, όπου εκείνη τον προειδοποιεί για τον Gordon, παρότι δεν τον γνωρίζει προσωπικά. Οι Winchesters δεν έχουν ιδέα πώς να κυκλοφορήσουν σε αυτόν τον κόσμο (ο John τους εκπαίδευε από μικρούς ως κυνηγούς, αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ να τους προετοιμάσει για την κακία του ανθρώπινου είδους), κι αργότερα θα το βρουν μπροστά τους, όταν οι κυνηγοί θα μάθουν την αλήθεια για τις δυνάμεις του Sam και θα τον κυνηγήσουν.
Αν και πρόκειται γενικά για ένα αρκετά βαρύ επεισόδιο, γεμάτο με ζοφερές συζητήσεις για τη φύση του κακού και δυσκολοχώνευτη τροφή για σκέψη, έχουμε και μια ευχάριστη στιγμή στην πρώτη σεκάνς με την θριαμβευτική επιστροφή της Impala και το Back in Black των AC / DC να παίζει στο παρασκήνιο. Αυτή είναι μια τέλεια επιλογή τραγουδιού (απορώ γιατί την είχα ξεχάσει στο αφιέρωμα που είχα κάνει κάποτε) και είναι ωραίο να βλέπουμε τα αγόρια με κάτι που να τους χαροποιεί, παρόλο που είναι μόνο μια φευγαλέα στιγμή: