[Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια!]
Στην πρεμιέρα της 3ης σεζόν, ο Sam κι ο Dean έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες των γεγονότων του προηγούμενου επεισοδίου: η Πύλη του Διαβόλου άνοιξε και αφέθηκαν ελεύθεροι ποιός ξέρει πόσοι δαίμονες, κι ο Dean έκανε μια δαιμονική συμφωνία για να αναστήσει τον Sam και τώρα του μένει μόνο ένας χρόνος ζωής. Αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τους Winchesters να αντιμετωπίζουν μια απειλή τέτοιας κλίμακας. Τώρα πια δεν κυνηγούν τερατάκια σε τοπικό επίπεδο, τώρα έχουν ένα πρόβλημα που απειλεί ολόκληρη τη χώρα, ίσως και τον πλανήτη! Κι αυτό εδραιώνεται από την πρεμιέρα που τους βάζει κατευθείαν στα βαθιά, απέναντι σε “διάσημους” δαίμονες: τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα!
Περισσότεροι δαίμονες σημαίνει και περισσότεροι κυνηγοί, και περισσότεροι κυνηγοί σημαίνει Bobby Singer! Ειλικρινά, αν αξίζει για κάτι αυτό το rewatch είναι να βλέπω τον Jim Beaver να παίζει τον δεύτερο μπαμπά των Winchesters. Και συνειδητοποιώ πόσο λείπει στις πιο πρόσφατες σεζόν ένας χαρακτήρας σαν αυτόν. Ξεκίνησε σαν λύση ανάγκης και μέχρι το φινάλε της 2ης είχε εμφανιστεί ελάχιστα, αλλά εδώ βλέπουμε τα πρώτα σημάδια ότι ο Bobby εξελίσσεται σε πατρική φιγούρα — και σε βασιλιά του ειρωνικού χιούμορ! Τα αγόρια στηρίζονται σε αυτόν κι εκείνος τους παίρνει από τα μούτρα με τον πιο στοργικό τρόπο. Ο Bobby μοιράζει “tough love”, δεν μασάει την αλήθεια και δεν θα φοβηθεί να γίνει δυσάρεστος, αν είναι να κάνει το σωστό. Στη σκηνή που φωνάζει στην Tamara -για να τη σώσει ουσιαστικά- σχεδόν χειροκρότησα!
Βρισκόμαστε, επίσης, σε ένα πολύ ενδιαφέρον κομβικό σημείο στη ζωή του Dean. Μόλις έχει κάνει μια συμφωνία για να σώσει τη ζωή του Sam, αλλά για κάποιον λόγο τον βλέπουμε… ξαλαφρωμένο. Τον βλέπουμε γεμάτος ενεργητικότητα και δίψα για ζωή. Ακόμη κι όταν μιλά στον Sam για τον επικείμενο θάνατό του, δεν μοιάζει να τον νοιάζει και πολύ. Προφανώς είναι ακόμη στο στάδιο της άρνησης, δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα της κατάστασης κι ο Dean για πρώτη φορά χαίρεται τη ζωή. Ίσως δεν είναι αυτή η σωστή αντίδραση για έναν ετοιμοθάνατο, αλλά είναι τόσο ταιριαστή για τον Dean. Κι ο Jensen Ackles κάνει εκπληκτική δουλειά, αφήνοντας ένα μικρό ψήγμα φόβου να βγαίνει στην επιφάνεια κάθε φορά που ο Dean χαμογελά μέχρι τα αυτιά.
Η ιδέα με τα Θανάσιμα Αμαρτήματα ήταν καλή, αλλά η εκτέλεση χωλαίνει ελαφρώς. Είχαμε 7 δαίμονες που διάλεξαν να κυριεύσουν ανθρώπους με εμφάνιση που αντιστοιχεί εμφανώς στο κάθε αμάρτημα. Αυτό βοήθησε εμάς τους θεατές να καταλάβουμε ποιός είναι ποιός, αλλά στην τελική δεν χρειαζόταν καν κι ήταν κλισεδιάρικο, όπως και να το κάνουμε. Και δεν βοήθησε και πολύ το ότι ήταν όλοι κομπάρσοι ουσιαστικά. Με μία διαφορετική διαχείριση, τα Αμαρτήματα θα μπορούσαν να γίνουν και storyline ολόκληρης σεζόν.
Η σεκάνς της κλιμάκωσης, όπου οι Winchesters κι ο Bobby παλεύουν με τα Αμαρτήματα και προσπαθούν να ξορκίσουν έναν-έναν τους δαίμονες, έχει δυο ενδιαφέροντα σημεία. Το ένα είναι, φυσικά, η εισαγωγή της πιτσιρίκας Katie Cassidy στο ρόλο της δαιμόνισσας Ruby (δεν αποκαλύπτεται ακόμη το όνομά της, βέβαια), και του εκπληκτικού μαχαιριού της που σκοτώνει δαίμονες. Το άλλο είναι ο Sam που αγωνιά για τα κυριευμένα σώματα των ανθρώπων. Εδώ βλέπουμε αληθινή προσπάθεια να μην πεθάνουν αθώοι και ειλικρινή ανησυχία για όσους δεν επέζησαν. Αυτό χάθηκε πολύ γρήγορα στην πορεία. Αρχικά νόμιζα ότι έγινε ως retcon, για να βολέψει καλύτερα τους σεναριογράφους, αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι ήταν εντελώς επιτηδευμένο για την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Βάλτε μια άνω τελεία εδώ, όμως, γιατί θα επανέλθω στο θέμα σε επόμενο review, όπου θα δούμε πιο ξεκάθαρα τη νέα στάση των αγοριών και θα έχω με κάτι να σας το αντιπαραβάλω για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.
Αγαπημένη ατάκα: “Fat, drunk, and stupid is no way to go through life, son.” – Bobby Singer