[Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια!]
Ενόσω ο Sam ψάχνει τρόπο να τον γλιτώσει από τη δαιμονική συμφωνία που έκανε, ο Dean βρίσκει μια υπόθεση στο Cicero της Indiana, αλλά γρήγορα αποκαλύπτεται ότι θέλει να πάει γιατί εκεί μένει η Lisa Braeden, μια παλιά του… «γνωριμία». Φτάνοντας στο Cicero, παρατάει τον Sam έξω από ένα μοτέλ και πάει στο σπίτι της Lisa, όπου έχουν πάρτι γενεθλίων για το γιο της, τον Ben. Γρήγορα αρχίζει να ψυλλιάζεται ότι ο Ben μπορεί να είναι δικό του παιδί, και φρικάρει – στην αρχή. Οι προσωπικοί φόβοι μπαίνουν για λίγο στην άκρη όταν οι Winchesters συνειδητοποιούν ότι η υπόθεση έχει να κάνει με “changelings” που αντικαθιστούν παιδιά και τρέφονται από τους γονείς τους. Όταν ο Ben απάγεται, η υπόθεση γίνεται πιο προσωπική για τον Dean. Τα αγόρια βρίσκουν τη φωλιά των τεράτων, σκοτώνουν τη Μητέρα-changeling (σκοτώνοντας βολικά και όλα τα υπόλοιπα μικρούλια) και σώζουν τη μικρή κωμόπολη. Ο Dean κερδίζει την ευγνωμοσύνη κι ένα φιλί από τη Lisa, αφού πρώτα της λέει την αλήθεια για το ποια είναι πραγματικά η δουλειά του.
Στις δυο πρώτες σεζόν του το Supernatural μας έδωσε αρκετά τρομακτικά πλάσματα, αλλά με αυτό το επεισόδιο το πήγαν ένα βήμα παραπέρα με τα τρομακτικά παιδιά! Θυμάσαι ότι βλέπεις horror σειρά, ρε παιδί μου! Από το make-up των τεράτων μέχρι το εκκωφαντικό γρονθοκόπημα στην πόρτα του μπάνιου, οι τρίχα του θεατή είναι κάγκελο στο μεγαλύτερο κομμάτι του 40λεπτου, το οποίο, όμως, χάνει πόντους από τα πολλά κλισέ και σεναριακά κενά που περιβάλλουν την εισαγωγή της Lisa και του Ben. Η Lisa είναι υποτίθεται ένα one-night stand του Dean πριν από 8 χρόνια, κι όμως εκείνος ξέρει που μένει και, μάλιστα, πάει ακάλεστος στο σπίτι της. Στο τέλος, ενώ δεν τον γνωρίζει ουσιαστικά καθόλου, του ζητά να μείνει μαζί τους (όχι, δεν βρίσκω το ότι της έσωσε το παιδί αρκετά ρεαλιστικό λόγο για να του ζητήσει κάτι τέτοιο). Επίσης, το ότι έκαναν τον προ-έφηβο Ben να είναι μια μίνι-βερσιόν του (κάφρου) Dean, το βρήκα πιο ανησυχητικό από ότι ήταν αστείο. Δεν βρίσκω τίποτα το χαριτωμένο στο να συμπεριφέρονται τα παιδάκια σαν μικρομέγαλοι. Οι μετέπειτα σκηνές μεταξύ τους, μετά την αρχική που ήταν απαράδεκτη πραγματικά, ήταν ελαφρώς καλύτερες – κυρίως η σκηνή που ο Ben βοηθά στη φυγάδευση των απαχθέντων παιδιών – αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Αυτοί οι δυο χαρακτήρες χρειάζονταν καλύτερη εισαγωγή, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τη σημασία τους για τον Dean στη συνέχεια. Η αναθέρμανση της σχέσης του με τη Lisa και η γνωριμία του με τον Ben φέρνει στην επιφάνεια την μέχρι τώρα καλά κρυμμένη επιθυμία του Dean για οικογένεια και ηρεμία. Είχαμε ξαναδεί τον Dean να είναι καλός με τα παιδιά, αλλά δεν ξέραμε πόσο πολύ θέλει να αποκτήσει οικογένεια (μόνο κάτι είχαμε ψυλλιαστεί στο What Is And What Should Never Be της 2ης σεζόν). Στο προηγούμενο επεισόδιο τον είδαμε να έχει πάρει αψήφιστα τον επερχόμενο θάνατό του, αλλά εδώ αρχίζει να νοιώθει το βάρος της προθεσμίας της δαιμονικής συμφωνίας του και αποκτά άλλο βάθος ο χαρακτήρας του.
Παρόλο που το επεισόδιο ήταν αφιερωμένο στον Dean, είχε κι ο Sam μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη με τη Ruby (δεν γνωρίζουμε ακόμη επίσημα το όνομά της, αλλά θα τη λέω Ruby για συντομία). Η Ruby, λοιπόν, προσπαθεί εξόφθαλμα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Sam και χρησιμοποιεί το μόνο πράγμα που ξέρει ότι θα πιάσει: την αγάπη του για τον Dean. Λέει στον Sam ότι έχει τον τρόπο να σώσει τον αδερφό του από τη συμφωνία. Το όλο σκηνικό είναι ανησυχητικό από μόνο του, αλλά το ότι ωθεί τον Sam να πει ψέματα στον Dean, το κάνει 10 φορές πιο επικίνδυνο. Και τώρα στην επανάληψη που έχω την πολυτέλεια να γνωρίζω πως εξελίχθηκε η όλη φάση, βγάζω το καπέλο στη Ruby για το πόσο αριστοτεχνικά χειρίστηκε τον Sam και τον έκανε να την εμπιστευτεί και να την έχει ανάγκη.