To διπλό φινάλε της 2ης σεζόν του Supernatural αλλάζει εντελώς το παιχνίδι και βάζει τη σειρά σε νέα τροχιά για τη συνέχεια. Το πρώτο μέρος του All Hell Breaks Loose απαντά πολλά ερωτήματα που μας είχαν δημιουργηθεί (κυρίως σε ό,τι αφορά το σχέδιο του Κιτρινομάτη για τον Sam και τα άλλα “ξεχωριστά παιδιά“), κλείνοντας με μια σοκαριστική ανατροπή, ενώ το δεύτερο μέρος κυριολεκτικά εξαπολύει την Κόλαση (όπως λέει κι ο τίτλος), κλείνοντας το μεγαλύτερο storyline των 2 πρώτων σεζόν, και γυρίζοντας σελίδα για ακόμα μεγαλύτερα!
[Disclaimer: Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει μεγάλα spoilers για τη συνέχεια!]
Μέρος Α’: Φόβος και παράνοια στο Cold Oak
Στην αρχή του επεισοδίου βλέπουμε τον Sam να απάγεται από τους δαίμονες και να μεταφέρεται μαζί με άλλα ψυχοκινητικά παιδιά στην “στοιχειωμένη” πόλη του Cold Oak. H σεναριογράφος αυτού του κομματιού (η μελλοντική showrunner Sera Gamble) έχει την ‘άχαρη’ δουλειά να εξηγήσει πώς βρέθηκαν εκεί αυτοί οι χαρακτήρες, αλλά ομολογουμένως το κάνει αρκετά διασκεδαστικό. Ξαναβλέπουμε τον Andy Gallagher (Simon Said) και την Ava Wilson (Hunted), και γνωρίζουμε άλλους δυο χαρακτήρες, τη Lily και τον Jake.
Ο Andy και η Ava εξακολουθούν να είναι χαριτωμένοι και λειτουργούν ως πηγές χιούμορ, ακόμα και σε μια κατάσταση που είναι εγγενώς τρομακτική. Η ατάκα της Ava: “Είμαι μια χαρά, αν εξαιρέσουμε όλα όσα συμβαίνουν“, συνοψίζει καυστικά την όλη κατάσταση. Ο Jake είναι εξ αρχής ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας, καθώς είναι εν ενεργεία στρατιώτης που απήχθη κατευθείαν από το Αφγανιστάν. Αυτός και ο Sam έρχονται κοντά (με έναν πολύ… ανδρικό τρόπο, φυσικά), ως συνάδελφοι στρατιώτες που γνωρίζουν την πραγματικότητα της κατάστασής τους, αλλά προσπαθούν να φανούν ψύχραιμοι για τον Andy και την Ava. Η Lily, πάλι, δεν ζει αρκετά για να κάνει κάτι περισσότερο από το να δείξει στους άλλους πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση στην οποία έχουν βρεθεί χωρίς τη θέλησή τους.
Αφού έκανε τόσο καλή δουλειά ως Κιτρινομάτης στην πρεμιέρα της σεζόν, ο Fredric Lehne επιστρέφει ξανά στο ρόλο εδώ. Το σχέδιο του δαίμονα για τα ψυχοκινητικά παιδιά αποκαλύπτεται επιτέλους, και μας πιάνει λίγο εξ απρόοπτου το πόσο διαφορετικά επηρεάζει αυτή η αποκάλυψη καθέναν από όσους είναι παγιδευμένοι στην πόλη-φάντασμα — ειδικά όταν έχουμε ήδη αγαπήσει κάποιους από αυτούς και δεν είμαστε έτοιμοι να τους δούμε να υποκύπτουν στην επιρροή του δαίμονα ή να πεθαίνουν εξαιτίας αυτής (RIP Andy & Ava)…
Ο δαίμονας εκφράζει απροκάλυπτα τη συμπάθεια που έχει στον Sam και αποκαλύπτει μόνο σε αυτόν το αληθινό του σχέδιο. Εδώ παίρνουμε απαντήσεις για απορίες που μας είχαν δημιουργηθεί από το πιλοτικό επεισόδιο ακόμη. Αυτό είναι κάτι που πάντα εκτιμούσα στο Supernatural: οι σεναριογράφοι δεν φοβούνται να κάνουν μεγάλες ανατροπές, να διευρύνουν τη μυθολογία της σειράς και να αλλάξουν κατεύθυνση στην ιστορία τους. (Ομολογουμένως, δεν τους βγήκε πάντα σε καλό, ειδικά σε πιο πρόσφατες σεζόν, αλλά οφείλω να συγχαρώ τα κότσια που χρειάζεται κάτι τέτοιο.)
Ο Dean για το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου παραμένει στο παρασκήνιο, όπου βλέπουμε τις απεγνωσμένες προσπάθειές του να εντοπίσει τον αδερφό του, μαζί με τον Bobby. Μια από τις πιο “παρακολουθεις-φινάλε-σεζόν” ανατροπές του επεισοδίου είναι η καταστροφή του Roadhouse κι ο θάνατος του Ash. Παρόλο που έγινε off-screen (κάτι που πάντα με εκνευρίζει), αυτή ήταν η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσαν να κάνουν για το Roadhouse. Αν και προοριζόταν ως μέσο εξερεύνησης του κόσμου των κυνηγών στη σειρά, δεν κατάφερε ποτέ να εκμεταλλευτεί το potential του, κι ευτυχώς το ξεφορτώθηκαν τότε που είναι νωρίς. Δεν μπορώ να πω βέβαια, το ίδιο για τους 3 χαρακτήρες που εισήχθησαν μαζί με το Roadhouse. H Ellen, η Jo κι ο Ash ήταν ενδιαφέρουσες προσθήκες στην αρχή, αλλά δεν τους διαχειρίστηκαν σωστά. Για την εγκληματική παραγκώνιση της Jo από το σενάριο σας είχα βγάλει τα εσώψυχά μου στα review του No Exit και του Born Under A Bad Sign, οπότε δεν τα ξαναλέω. Αντίστοιχα παραγκωνισμένος ήταν ο Ash, που είχε τόσες προοπτικές σαν χαρακτήρας και κατέληξε να χρησιμοποιείται μόνο ως δεκανίκι όταν ένα επεισόδιο χρειαζόταν βοήθεια με το exposition. Και τέλος η Ellen, κι αυτή με τεράστιες προοπτικές εξέλιξης σαν χαρακτήρας (και ερμηνευμένη από μια εξαιρετική ηθοποιό), παρέμεινε η μονοδιάστατη badass ματριάρχης. Η εμφάνισή της στο 2o μέρος του All Hell Breaks Loose μας έκανε να πιστέψουμε ότι θα παραμείνει ως δεύτερος χαρακτήρας στο Supernatural, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ τελικά. Την είδαμε ξανά, μαζί με την Jo, σε ένα guest στην 5η σεζόν, ίσα ίσα για να πεθάνει στο βωμό της δραματουργίας…
Όλως περιέργως, το επεισόδιο 21 είναι καλύτερο στη δεύτερη προβολή, πάντως, πράγμα σπάνιο γιατί συνήθως όλα είναι πιο βαρετά όταν ξέρεις τι θα συμβεί. Κι όμως, τη δεύτερη φορά, οι σκηνές στην πόλη-φάντασμα, ενώ φαινόταν ξεκάρφωτες την πρώτη φορά, όταν ξέρεις πού κατευθύνονται τα πράγματα, πολλές από τις μικρότερες στιγμές μεταξύ αυτών των τεσσάρων παιδιών έχουν βαθύτερο νόημα. Κι αυτό ισχύει κυρίως για το τέλος, με την καλοστημένη σκηνή μάχης μεταξύ του Sam και του Jake, αλλά και στη συνέχεια με τις συγκλονιστικές τελικές στιγμές, όταν ο Dean και ο Bobby εντοπίζουν τελικά τον Sam. Το τέλος σε στοιχειώνει, είναι η στιγμή που αλλάζει τα πάντα στη σειρά, ωθώντας τον Dean σε ένα σκοτεινό μονοπάτι που θα εξερευνηθεί στο δεύτερο κομμάτι του φινάλε…
Μέρος Β’: “Non timebo mala”
Όπως ήταν αναμενόμενο, πριν κάνει οτιδήποτε άλλο, το “Part 2” πρέπει να ασχοληθεί με το πιο σημαντικό πράγμα που έχει συμβεί μέχρι στιγμής στη σειρά: το θάνατο του Sam! Φυσικά, ο μικρός δεν μένει για πολύ νεκρός — αν μη τι άλλο, η σειρά έχει στον πυρήνα της δυο αδέρφια, και χρειαζόμαστε και τα δυο αδέρφια ολοζώντανα για να υπάρχει σειρά. Ο τρόπος με τον οποίο ανασταίνεται ο Sam εισήχθη πολύ διακριτικά στο Crossroad Blues στην αρχή της σεζόν, και τότε δεν υπήρξε ούτε καν υπόνοια ότι οι δαιμονικές συμφωνίες θα παίξουν τόσο κομβικό ρόλο στην ιστορία ολόκληρης της σειράς — κάτι που κάνει την ανατροπή αυτή του επεισοδίου τόσο πιο έξυπνη!
Φέρνοντας τον πόνο του Dean στην επιφάνεια σε κάθε βλέμμα του, ο Jensen Ackles μας πείθει ότι ο Dean πραγματικά θα πουλούσε την ψυχή του για να σώσει τον αδερφό του. Η ενοχή στο πρόσωπο του Dean όταν ο Bobby αντικρίζει για πρώτη φορά τον Sam ζωντανό και πάλι επικοινωνείται τέλεια. Μετά τη συναισθηματική αναταραχή που πέρασε όταν ο πατέρας του πέθανε για να τον σώσει, ο Dean έχει να δώσει κάποιες σοβαρές εξηγήσεις, στον Bobby και αργότερα στον Sam, για το πώς έφτασε σε αυτήν την απόφαση. Οι σκηνές με αυτούς τους τρεις ηθοποιούς αναδεικνύουν άψογα τις βασικές σχέσεις της σειράς, τόσο σε ότι αφορά τον δεσμό μεταξύ των δύο αδελφών, όσο και στην εξαιρετική δουλειά του Jim Beaver ως πατρική φιγούρα των αδερφιών.
Ο Sam του Jared Padalecki είναι πάντα λίγο πιο ενδιαφέρων σαν χαρακτήρας όταν αφήνει να διακρίνεται ένα σκοτάδι. Σε αυτό το επεισόδιο υπάρχουν υπόνοιες ότι ο αναστημένος Sam είναι ίσως διαφορετικός από τον Sam που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Ο τρόπος με τον οποίο σκοτώνει τον Jake, με λίγο περισσότερο ζήλο από όσο μας έχει συνηθίσει, σοκάρει κι εμάς και τον Dean. Στη δεύτερη προβολή, έχοντας την πολυτέλεια του να γνωρίζω που οδεύει ο χαρακτήρας του Sam στις επόμενες σεζόν, εκτιμώ ακόμα περισσότερο τους σεναριογράφους και τα ψήγματα αλλαγής που πρόσθεσαν στον μικρό. Σε αυτό το σημείο η αλλαγή είναι ανεπαίσθητη, και δεν δίνεις σημασία θεωρώντας ότι είναι απλά trash talk του Κιτρινομάτη για να αποθαρρύνει τον Dean, αλλά είναι όντως αληθινή, και μάλιστα καίριας σημασίας για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε τις αμφιλεγόμενες αποφάσεις που θα πάρει ο Sam αργότερα.
Η ολοκλήρωση του κεφαλαίου “Κιτρινομάτης” ήρθε στο κατάλληλο σημείο. Δυο σεζόν είναι υπεραρκετές για να κυνηγούν τον ίδιο κακό. Η σειρά χρειαζόταν να ξεμπλοκάρει από αυτό το μοτίβο για να μπορέσει να εξερευνήσει το σύμπαν της υπό άλλο πρίσμα. Το άνοιγμα της Πύλης του Διαβόλου και η συμφωνία του Dean θα τους δώσουν αρκετό υλικό για τη συνέχεια. Προς το παρόν, ήταν ευχάριστο που τους είδαμε να κερδίζουν μια τόσο μεγάλη μάχη, παρόλο που είχε τόσο υψηλό κόστος.
Ο John Winchester του Jeffrey Dean Morgan ήταν ένα από τους αγαπημένους χαρακτήρες του rewatch (ναι, για πολλά χρόνια δεν τον συμπαθούσα καθόλου και τώρα κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη), αλλά για να είμαι ειλικρινής την επιστροφή του σε αυτό το επεισόδιο τη βρήκα… λίγη. Ακόμα και χωρίς λόγια, θα έπρεπε να είναι μια δυνατή στιγμή, αλλά κατέληξε νερόβραστη. Τα παρατεταμένα σιωπηλά βλέμματα τα βρήκα απλά γελοία, και την όλη μετριότητα της φάσης δεν βοήθησαν καθόλου τα απαράδεκτα οπτικά εφέ. Παρόλα αυτά, χαίρομαι που κατάφεραν να φέρουν πίσω τον ηθοποιό, έστω για αυτό το απειροελάχιστο cameo, γιατί η νίκη επί του Κιτρινομάτη θα ήταν μισή αν δεν είχαν βοηθήσει και οι 3 Winchesters. Μου άρεσε, επίσης, και το τελευταίο πλάνο του επεισοδίου που καθρέφτισε την τελική σκηνή του πιλοτικού επεισοδίου, όταν ο Dean πετάει ένα όπλο στο πορτ-μπαγκάζ της Impala και λέει “Έχουμε δουλειά να κάνουμε“. Επειδή το μέλλον της σειράς ήταν τότε αβέβαιο, αυτή η ατάκα αφήνει ανοιχτό το τέλος, αλλά ταυτόχρονα δίνει και την αίσθηση ενός κύκλου που έκλεισε, σε περίπτωση που αυτό ήταν το series finale. (Ευτυχώς δεν ήταν.)