Review – Supernatural – 2×20 What Is And What Should Never Be

[Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια.]

Τι θα γινόταν αν η Mary Winchester δεν είχε πεθάνει; Τι θα γινόταν αν κανείς από τους 3 άνδρες Winchester δεν είχε ποτέ λόγο να γίνει κυνηγός; Τι θα γινόταν αν ο Sam κι ο Dean είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή; Αυτή την εναλλακτική πραγματικότητα εξερευνά το εξαιρετικό αυτό αυτοτελές επεισόδιο, όταν ένα Djinn «πραγματοποιεί» την πιο βαθιά επιθυμία του Dean…

Το Supernatural ποτέ δεν δίστασε να υποβάλει τους πρωταγωνιστές του σε βασανιστικές δοκιμασίες (είτε σωματικές είτε ψυχικές), αλλά το να βλέπουμε τον Dean να αποκτά τη ζωή που πάντα ήθελε μόνο και μόνο για να τη χάσει ξανά στο τέλος, είναι άλλο level σαδομαζοχισμού! Σου ραγίζει την καρδιά να συνειδητοποιείς πως του λείπουν πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν δεδομένα και ασήμαντα, όπως το να φάει ένα σάντουιτς από τα χεράκια της μητέρας του, να περιποιηθεί τον κήπο, να πιει μια μπύρα στη βεράντα του σπιτιού του ή να δει μια ταινία με την κοπέλα του.

Ο Jensen Ackles έχει την ευκαιρία εδώ να δώσει στον Dean τρομερό βάθος (πιο μεγάλο κι από το Faith) και δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο καλή δουλειά κάνει! Παρατηρήστε τις μικρές λεπτομέρειες ανάμεσα στους διαλόγους: τον τρόπο που ο Dean γέρνει το πρόσωπό του για να νοιώσει το άγγιγμά της μητέρας του, ή το βλέμμα του όταν εντοπίζει μια οικογενειακή φωτογραφία. Ο Dean σπάνια αφήνει τον εαυτό του να δείχνει τόσο ευάλωτος όσο είναι στην τελευταία σκηνή, όπου αποκαλύπτει ότι ήθελε να μείνει μέσα στη φαντασίωση, ακόμη και γνωρίζοντας ότι δεν είναι αληθινή. Ο Jensen καταφέρνει να εξισορροπήσει τη διάχυτη στενοχώρια του επεισοδίου με μικρές σκηνές χιούμορ, όπως εκείνη που κουρεύει με απόλυτη ευθυμία κι ευχαρίστηση το γκαζόν.

Αυτός όμορφος κόσμος, όσο… αγγελικά πλασμένος κι αν είναι, έχει δυο μεγάλα αρνητικά, βέβαια. Καταρχάς, μαθαίνουμε ότι ο John Winchester και πάλι δεν είναι ζωντανός — ένα εγκεφαλικό τον πήρε από την οικογένειά του πριν ένα χρόνο. Παρόλο που γνωρίζουμε ότι ο λόγος της απουσίας του πάτερ φαμίλια από το σενάριο ήταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του Jeffrey Dean Morgan (αν δεν κάνω λάθος, τότε γύριζε το Watchmen), έχει ενδιαφέρον η υπόνοια ότι ο Dean επέλεξε -έστω και υποσυνείδητα- να μην είναι ο πατέρας του μέρος του ιδανικού κόσμου του. Η σεναριογράφος Raelle Tucker, η οποία, μάλιστα, βραβεύτηκε για αυτό το επεισόδιο, διαχειρίζεται έξυπνα την απουσία ενός τόσο σημαντικού χαρακτήρα και την κάνει να λειτουργεί άψογα για την ιστορία που θέλει να πει. Όσο κι αν τον πόνεσε ο θάνατος του πατέρα του, το βαθύτερο τραύμα στην ψυχή του Dean ήταν πάντα ο χαμός της μητέρας του, και γι’αυτό βλέπουμε εκείνη ζωντανή στην φαντασίωσή του κι όχι τον John. Μάλιστα, εννέα χρόνια μετά από τα γεγονότα του What Is And What Should Never Be, έχουμε μια σεναριακή εξέλιξη που στοιχειοθετεί ακόμη καλύτερα αυτή ακριβώς την κρυμμένη πτυχή της ψυχής του Dean. Στο φινάλε της 11ης σεζόν, είδαμε την αδερφή του Θεού να φέρνει πίσω στη ζωή στ’αλήθεια τη Mary και τότε πολλοί φανς γκρίνιαξαν για το πόσο ξεκάρφωτο τους φάνηκε. Μάλλον είχαν ξεχάσει αυτό το επεισόδιο…

Το What Is And What Should Never Be, βέβαια, έχει και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη λανθασμένη εικόνα που είχαμε για τη Mary μέχρι τη 12η σεζόν. Εδώ είδαμε μια “τέλεια μητέρα”, μια ειδυλλιακή εκδοχή του χαρακτήρα που απείχε αρκετά από την αληθινή Mary. Στην πορεία ξεχάσαμε πως ό,τι είδαμε εδώ ήταν κατασκεύασμα της φαντασίας του Dean, για τον οποίο η Mary ήταν η αγιοποιημένη μαμά που δολοφονήθηκε άδικα όταν εκείνος ήταν 4.

Το δεύτερο αρνητικό του πλασματικού κόσμου είναι ότι εδώ τα αδέρφια δεν είναι πολύ κοντά – βασικά δεν ξέρουν ο ένας τον άλλον καν τόσο καλά. Η Tucker παίρνει το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Sam να παραπονιέται για τη συμπεριφορά του Dean, και το μεγεθύνει σε σημείο που ο Sam πια δείχνει σχεδόν αντιπάθεια προς τον αδερφό του. Η εναλλακτική βερσιόν του Dean φαίνεται να αξίζει την αντιμετώπιση του Sam, είναι η αλήθεια, αφού, από όσα ακούμε, δεν έχει υπάρξει κι ο καλύτερος αδερφός στο παρελθόν, και προφανώς ο Sam είναι απροετοίμαστος όταν ο Dean του δείχνει να νοιάζεται ειλικρινά για εκείνον. Ο Jensen Ackles κι ο Jared Padalecki έχουν ωριμάσει τους χαρακτήρες τους τις δυο τελευταίες σεζόν, και εδώ ξαφνικά τους βλέπουμε να είναι συναισθηματικά πολύ χειρότερα από ότι ήταν στον πιλότο! Για να επικοινωνήσει αυτό το πισωγύρισμα καλύτερα, έχουμε τη σκηνή όπου ο Sam πιάνει τον Dean μέσα στα σκοτάδια μέσα στο πατρικό τους, ακριβώς όπως τον είχε πιάσει να τριγυρίζει στα κρυφά στο διαμέρισμα όπου συζούσε με τη Jessica στο πιλοτικό επεισόδιο.

Η επιβίωση της Mary, όμως, έφερε κι ένα ακόμη έμμεσο αρνητικό, όχι για τα παιδιά της, αλλά για τον κόσμο: από τη στιγμή που οι Winchesters δεν έγιναν ποτέ κυνηγοί, όλοι οι αθώοι που έσωσαν όλα αυτά τα χρόνια είναι νεκροί. Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα επιστρέψει και στο In the Beginning της 4ης σεζόν: αξίζει να σώσουν τη μητέρα τους και τη Jessica, αλλά να θυσιάσουν όλους τους υπόλοιπους; Αξίζει στον Dean να βρει την ευτυχία, ή οφείλει να πράξει το σωστό και να αφήσει αυτόν τον φανταστικό κόσμο πίσω του; Θεωρητικά, η απάντηση είναι εύκολη, αλλά το δίλημμα για τον Dean είναι μεγάλο…

Σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Eric Kripke, με εμφανείς τις επιρροές από το εμβληματικό επεισόδιο Normal Again της σειράς Buffy the Vampire Slayer (ο ίδιος ο Kripke το έχει παραδεχτεί αυτό, παιδιά, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου), το What Is And What Should Never Be έχει καλό ρυθμό, αρκετή ανάπτυξη χαρακτήρων (εντυπωσιακό για αυτοτελές) και πολύ συναίσθημα. Κερασάκι στην τούρτα: οι επιστροφές της Samantha Smith (Mary) και της Adrianne Palicki (Jessica). Πέρα από το καλοδεχούμενο fan service, η παρουσία τους μας θυμίζει πόσα έχουν χάσει ο Dean κι ο Sam και πόση θλίψη κουβαλάνε, ακόμη κι αν δεν το διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία. Θα ήταν ωραία να έχει κάνει κι ο Jeffrey Dean Morgan ένα cameo (έστω ένα καλύτερο από τις 3-4 κακοφωτοσοπαρισμένες φωτογραφίες που είδαμε), αλλά, αντικειμενικά, στο σενάριο έβγαζε περισσότερο νόημα έτσι όπως έγινε.

Δεν είναι ιδιαίτερα τρομακτικό επεισόδιο, αν και το Djinn είναι αρκετά creepy τέρας. Οι σκηνές προς το τέλος, όπου ο Dean έχει αρχίσει και ψυλλιάζεται τί του συμβαίνει και βλέπει φλασιές από τον πραγματικό κόσμο (με την Melanie Scrofano του Wynonna Earp σε έναν από τους πρώτους ρόλους της καριέρας της) ήταν πολύ ωραία horror πινελιά. Προσωπικά, προτιμώ τα επεισόδια που μετριάζουν το gore και τη βία και πάνε περισσότερο προς το ψυχολογικό θρίλερ, εστιάζοντας στους χαρακτήρες. Εξάλλου, με τέτοιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες σαν τον Sam και τον Dean, το character development δεν είναι ποτέ ξενέρωτο!

Οδηγός επεισοδίων 2ης σεζόν