[Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια!]
Ο Sam κι ο Dean ξεκινούν να ερευνήσουν κάποιους παράξενους θανάτους στο Elizabethville του Ohio, που συνδέονται με δαιμονικούς οιωνούς, και βρίσκουν μια πόλη βουτηγμένη στην αμαρτία… Η έρευνα τους φέρνει σε ένα από τα τοπικά μπαρ, όπου ο Dean ψήνει τη μπαργούμαν Casey, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι δαίμονας που έφτασε εκεί με τον σύντροφό της (έναν άλλο δαίμονα που έχει κυριεύσει τον τοπικό ιερέα) και μπόρεσαν, με ελάχιστη προσπάθεια, να μεταμορφώσουν αυτήν την ήσυχη πόλη σε ένα άντρο ακολασίας. Η Casey οδηγεί τον Dean σε μια άδεια έπαυλη, με σκοπό να τον σκοτώσει, όπως έκανε με έναν ακόμη κυνηγό, αλλά εκείνος την έχει ψυλλιαστεί και την παγιδεύει σε μια δαιμονοπαγίδα. Η Casey με τη σειρά της δημιουργεί σεισμό τηλεκινητικά και παγιδεύει και τους δυο τους μέσα στα συντρίμμια της έπαυλης. Το ερώτημα είναι τώρα ποιος θα εμφανιστεί πρώτος, ο Sam ή ο εραστής της; Ενόσω περιμένουν, η Casey αποκαλύπτει στον Dean αρκετά για τη φύση των δαιμόνων, το σχέδιο τους μετά την ήττα του Azazel (ναι, ο Κιτρινομάτης αποκτά όνομα μετά θάνατον) και το ρόλο του Sam σε όλα αυτά.
Οι Winchesters δεν καταφέρνουν πάντα να νικήσουν το Κακό και αυτή είναι η τροφή για σκέψη με την οποία μας αφήνει το επεισόδιο, στο οποίο μπορεί να λείπει η δράση, αλλά το αντισταθμίζει με σημαντικές αποκαλύψεις και προοικονομία. Η ιστορία του Sin City κλείνει με τους Winchesters να μην φέρνουν καμία αλλαγή στην κατάσταση που επικρατεί στο Elizabethville. Το μόνο που έκαναν οι δαίμονες, ήταν να σπρώξουν τους σωστούς άπληστους ανθρώπους προς τη σωστή κατεύθυνση και εκείνοι έκαναν τα υπόλοιπα με τη δική τους βούληση. Οι σεναριογράφοι Robert Singer & Jeremy Carver δείχνουν όμορφα το πώς τα αδέρφια έχουν την ικανότητα να αντιταχθούν και να υπερνικήσουν τις δυνάμεις του Κακού, όταν αυτό προέρχεται από υπερφυσικές πηγές, αλλά δεν είναι εξοπλισμένοι να ξεριζώσουν το Κακό από την καρδιά των ανθρώπων. Πέρα από αυτό το σημαντικό μάθημα για τα αγόρια, το επεισόδιο αποτελεί κομβικό σημείο για τη σεζόν (και τη σειρά ολόκληρη) και για άλλο λόγο. Η συμφωνία που έχει κάνει ο Dean, ξέρουμε ότι είναι κάτι μεγάλο, αλλά εδώ μαθαίνουμε περισσότερα για την Πύλη του Διαβόλου (επιτέλους, γιατί κάτι που μπορεί εν δυνάμει να επηρεάσει όλον τον πλανήτη, είναι σκανδαλώδες να παραμένει στο παρασκήνιο στα 2 από τα 3 πρώτα επεισόδια) και μας μπαίνουν (πάλι) σοβαρές υπόνοιες για τον Sam και την ψυχική του ευστάθεια τώρα που επέστρεψε από τους νεκρούς.
Μεταξύ άλλων, η Casey – υπέροχη η Sasha Barrese στο ρόλο, παρεμπιπτόντως – εισήγαγε για πρώτη φορά τον Εωσφόρο. Γνωρίζοντας πού οδηγεί η ιστορία με τον Εωσφόρο, αυτή η στιγμή, που στην πρώτη προβολή την περνάς και λίγο στο ντούκου, έχει τεράστια σημασία! Και το ότι ο Dean καγχάζει και απορρίπτει την ιδέα του Διαβόλου, είναι ένας θησαυρός προοικονομίας. Η αποκάλυψη της ύπαρξής του, ρίχνει διαφορετικό φως και στους δαίμονες πια. Εκτός του ότι αποκαλύπτεται ότι εκείνος τους δημιούργησε, μαθαίνουμε επίσης ότι τον έχουν σαν θεό. Η ιδέα του να έχουν θρησκεία οι δαίμονες και να πιστεύουν σε ένα ανώτερο ον είναι κάτι τρομερά ενδιαφέρον και αλλάζει όλη τη δυναμική της σειράς. (Κάπου εδώ νομίζω άρχισε να παίρνει μορφή στο μυαλουδάκι του Kripke και η εισαγωγή των αγγέλων στη σειρά, παρόλο που δεν το είχε σκοπό αρχικά.)
Ολόκληρη η συζήτηση της Casey και του Dean ήταν καθηλωτική. Βλέπεις ότι στην πορεία ο Dean αρχίζει να την πιστεύει. Μοιάζει να είναι ειλικρινής, και η σέξι παρουσία της, την οποία φρόντισε να του τρίβει στη μούρη με κάθε πόζα της, σίγουρα επηρέασε θετικά τη γνώμη του. Όταν την πυροβολεί ο Sam, ο Dean προσπαθεί να τον σταματήσει. Το κάνει γιατί η δαιμόνισσα κατάφερε να κερδίσει τη λύπησή του ή για να σώσουν την κυριευμένη γυναίκα; Ποτέ δεν θα το μάθουμε, πάντως η πράξη αυτή του Sam εδραίωσε την υποψία ότι ο μικρός ίσως έχει αλλάξει μετά την ανάστασή του. Κι εδώ θα ήθελα να αναλύσουμε λίγο αυτό που σας έλεγα στην πρεμιέρα της σεζόν, όπου είχαμε δει τον Sam να ανησυχεί για τη ζωή των κυριευμένων. Κατανοώ ότι επρόκειτο για δυο πανίσχυρους δαίμονες, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τα Θανάσιμα Αμαρτήματα, κι εδώ δεν δοκίμασε καν εξορκισμό, χτύπησε κατευθείαν στο ψαχνό. Από τον Dean θα περίμενα μια αντίστοιχα ψυχρή αντίδραση, αλλά για τον Sam είναι κάτι πρωτόγνωρο. Το ίδιο σκοτάδι στο βλέμμα του είδαμε κι όταν σκότωσε τον Jake στο φινάλε της 2ης σεζόν. Όντως τον άλλαξε η ανάσταση, αλλά όχι με τον τρόπο που φοβάται ο Dean, βέβαια. Αυτή είναι η ανάπτυξη του χαρακτήρα του, ο Sam αποτινάσσει το ‘καλό παιδί’ από πάνω του για να μπορέσει να κάνει “αυτό που χρειάζεται”. Στην πορεία της σειράς, ο σεβασμός των Winchesters στην ανθρώπινη ζωή θα μειωθεί ακόμα περισσότερο. Σε πρώτη ανάλυση όλο αυτό μοιάζει με retcon για την οικονομία της σειράς (δεν γίνεται να ‘χάνουν χρόνο’ κάθε φορά στο να εξορκίζουν κάθε δαίμονα που βρίσκουν, ειδικά τώρα που είναι μιλιούνια και τους πλευροκοπούν κυριολεκτικά). Η εκλογίκευση που δίνεται μέσα στο σενάριο είναι κάτι του τύπου: «Μετά από το δαιμονισμό η ζωή τους θα είναι χάλια έτσι κι αλλιώς». Από μόνη της δεν μου φτάνει, ειδικά τώρα που είμαστε ακόμη στην αρχή. Το να επιλέγεις εσύ να τελειώσεις τη ζωή κάποιου άλλου, επειδή θεωρείς ότι δεν θα αντέξει ένα ψυχικό τραύμα, είναι το λιγότερο ανήθικο και στυγνό. Κι αυτό έρχεται να μας υπενθυμίσει ξανά, τόσο νωρίς στη σειρά (που δεν έχουν κάνει ακόμα τις πολύ χοντρές μ@λ@κίες τους), ότι οι Winchesters δεν είναι ήρωες με τη ρομαντική έννοια του όρου, γιατί δεν υπάρχουν ήρωες ουσιαστικά. Για να σώσεις τον κόσμο πρέπει να παίρνεις δύσκολες αποφάσεις, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις τον ένα για να σώσεις τους πολλούς. Αυτό τους δίδαξε ο John. Χωρίς να γίνεται ποτέ ξεκάθαρο μέσα στο σενάριο, οι Winchesters εδώ αποδέχονται το ρόλο του στρατιώτη σε έναν πόλεμο που δεν τους αφήνει την πολυτέλεια να στενοχωριούνται για τις παράπλευρες απώλειες.
Η Ruby έσκασε ξανά μύτη, αυτή τη φορά για να βοηθήσει τον Bobby να φτιάξει νέες σφαίρες για το Colt. Αν και λάτρεψα την Katie Cassidy σε αυτό το ρόλο γενικά, και η χημεία της με τον Jared Padalecki κάνει τις μεταξύ τους σκηνές σκέτη απόλαυση. Η χειραγώγηση της ήταν αριστοτεχνική και το συνειδητοποιώ τώρα στην επανάληψη πόση υπομονή κι επιμονή χρειάστηκε για να τους κάνει να την εμπιστευτούν, για να μπορέσει να τους προδώσει μετά. Βέβαια, το να κερδίσει τον αγαθιάρη τον Sam είναι ένα θέμα, και της βγάζω το καπέλο, αλλά σε αυτό το επεισόδιο η ιδέα του να δεχτεί ο Bobby να δουλέψει μαζί της και να την εμπιστευτεί μου φάνηκε παρατραβηγμένη. Ο Bobby, ο λιγότερο ευκολόπιστος κυνηγός στην ιστορία των κυνηγών, θα πέθαινε πριν αφήσει έναν δαίμονα να τον βοηθήσει, έστω κι αν πρόκειται για το τέλος του κόσμου! Θα μου ήταν πιο εύκολο να αποδεχτώ την όλη φάση αν μας έδειχναν τι του είπε για να τον πείσει πριν τους δούμε ξαφνικά μαζί στο Elizabethville να σώσουν τους Winchesters σαν καλή ομαδούλα…