[Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια!]
Τώρα που το Colt απέκτησε καινούργιες σφαίρες και μπορούν πάλι να σκοτώσουν δαίμονες με αυτό, ο Sam επιμένει να πάνε να βρουν τη δαιμόνισσα που έκλεισε τη συμφωνία με τον Dean Και να τη σκοτώσουν. Ο Dean φυσικά αντιτίθεται στην ιδέα του Sam, θεωρώντας τη πολύ ριψοκίνδυνη. Η δαιμόνισσα, εξάλλου τον είχε προειδοποιήσει πως αν δοκίμαζε οτιδήποτε για να αθετήσει τη συμφωνία του ο Sam θα πεθάνει. Επιμένει λοιπόν να ασχοληθούν με την υπόθεση που έχουν αναλάβει στο Maple Springs, όπου δυο άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν όπως φαίνεται από έναν λυκάνθρωπο.
Τα αδέρφια γρήγορα συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για λυκάνθρωπο, όταν κι άλλοι άνθρωποι πέφτουν θύματα επίθεσης. Όλα μοιάζουν σαν να έχουν βγει από παραμύθια των Αδερφών Grimm – και δεν μιλάμε για τις “νερόβραστες” διασκευές της Disney, αλλά για τις πρωτότυπες αιματοβαμμένες εκδοχές των παραμυθιών τους από τον 19ο αιώνα. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι το πνεύμα μιας κοπέλας, που παραμένει δέσμιο ενός σώματος κλινικά νεκρού, είναι αυτό που ζωντανεύει τα παραμύθια για να τραβήξει την προσοχή του πατέρα της. Η Callie Garrison είχε δηλητηριαστεί όταν ήταν μικρή από την κακιά μητριά της κι έπεσε σε κώμα (αλά Χιονάτη, χωρίς τους νάνους, όμως) από το οποίο δεν ξύπνησε ποτέ. Ο γιατρός πατέρας της την κρατά ζωντανή με μηχανική υποστήριξη, αρνούμενος να την αφήσει να βρει τη γαλήνη. Με τα χρόνια το πνεύμα της άρχισε να τρελαίνεται και απέκτησε την ικανότητα να υλοποιεί τα παραμύθια που της διαβάζει ο πατέρας της στο προσκέφαλό της. Η δολοφονική της μανία της Callie λαμβάνει τέλος όταν ο πατέρας της μαθαίνει επιτέλους την αλήθεια για την δολοφόνο γυναίκα του (που είναι πια νεκρή οπότε δεν μπορούσε να είναι εκείνη ο στόχος της οργής της Callie) και της υπόσχεται ότι θα την αφήσει να προχωρήσει στη μετά θάνατον ζωή.
Ένα από τα προβλήματα που είχαν πάντα να αντιμετωπίσουν οι σεναριογράφοι του Supernatural ήταν να μπορέσουν να κρατήσουν το κόνσεπτ του «monster of the week» φρέσκο κάθε φορά. Στην πρώτη σεζόν είχαμε το Ημερολόγιο του John Winchester και το να πάρουμε μια πρώτη γεύση από τον υπερφυσικό κόσμο και τα πλάσματα που τον κατοικούν και πώς τα σκοτώνουμε. Αλλά δεν γίνεται να έχουμε συνέχεια Wendigo και βρικόλακες, οπότε οι σεναριογράφοι στράφηκαν γρήγορα σε μύθους, θρύλους, ακόμα και παραμύθια για να κρατήσουν τους Winchesters απασχολημένους. Αυτό κάνουν τις τελευταίες 15 σεζόν, με διάφορα επίπεδα επιτυχίας, αλλά η προσπάθειά τους να δώσουν μια νέα πνοή στα παραμύθια των Grimm σε αυτό το επεισόδιο, παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πιο επιτυχημένες ιδέες που είχαν!
Παίζοντας με την ιστορικά ακριβή γνώση ότι τα παραμύθια των Grimm δεν ήταν όταν πρωτογράφτηκαν τόσο «φιλικά προς τον αναγνώστη» όσο μας είχε κάνει η Disney να πιστέψουμε, το Supernatural πήγε ένα βήμα παραπέρα, βάζοντας τη δική του gore πινελιά και δημιουργώντας κάτι πρωτότυπο, πολυεπίπεδο και διασκεδαστικότατο! Οι πράξεις της Callie είναι ασυγχώρητες, σίγουρα, και το αντίκτυπο που έχουν στη ζωή πολλών αθώων τραγικό, αλλά δεν μπορείς παρά να νοιώσεις οίκτο για αυτό το αθώο κορίτσι που μετατράπηκε σε θύτη εξαιτίας ενός κακού ανθρώπου και που βρέθηκε παγιδευμένη στο ίδιο της το σώμα. Έχουμε γνωρίσει αρκετά πνεύματα μέχρι τώρα, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που το πνεύμα ανήκει σε κάποιον που δεν είναι νεκρός. Εξερευνώντας κάτι που έχει επιστημονική βάση, και φιλοσοφικές προεκτάσεις για τη φύση της ψυχής, το Supernatural διευρύνει τη μυθολογία του και ανοίγει την πόρτα σε πολλές δυνατότητες. Αν δεν κάνω λάθος, δεν ξαναβλέπουμε ποτέ κάτι παρόμοιο στη σειρά, βέβαια, αλλά όπως και να έχει, η ιστορία της Callie μας έβαλε να αμφισβητήσουμε όλα όσα ξέρουμε για τα φαντάσματα και ήταν, φυσικά, ενδιαφέρουσα σαν ιδέα και καλοστημένο σαν αποτέλεσμα!
Μέχρι να αποκαλυφθεί η τραγική ιστορία της Callie, το επεισόδιο ήταν γεμάτο χιούμορ, ακόμα και στον τρόπο που έδειχνε τους φόνους. Ένας από τους λόγους που λειτούργησε τόσο καλά αυτή η ιδέα ήταν γιατί οι συντελεστές είχαν πλήρη επίγνωση του πόσο γελοία ακούγεται. Δεν προσπάθησαν να την κάνουν πιο σοβαρή από ότι ήταν στο χαρτί. Πως θα μπορούσε άλλωστε να πάρουμε στα σοβαρά τον Dean που κυνηγάει τον Κακό Λύκο ή σκέφτεται αν θα φιλήσει ένα βάτραχο; Το μόνο αρνητικό στοιχείο του επεισοδίου ήταν τα 1-2 σημεία που η τοξική αρρενωπότητα του Dean χτύπησε κόκκινο, όπως όταν αποκάλεσε τον Sam «γκέι» επειδή γνώριζε τα παραμύθια των Grimm. Ντινάκο μου, χρυσέ μου, σε αγαπάω, αλλά όχι όταν γίνεσαι τόσο μ@λ@κ@ς χωρίς λόγο. Η Σταχτοπούτα είναι ένα από τα πιο διάσημα παραμύθια που υπάρχουν, είναι δυνατόν να μας το παίζεις ότι δεν την ξέρεις για να μην φανείς «λιγότερο άντρας»; Το 2007 τέτοιες ατάκες ίσως ήταν αποδεκτές, αλλά σήμερα ούτε καν! (Προς υπεράσπιση του Supernatural, αυτή είναι η μοναδική οριακά ομοφοβική ατάκα που έχει ακουστεί ποτέ σε ολόκληρη τη σειρά, και απλά την αποδίδω στην κακή αίσθηση του χιούμορ της Cathryn Humphris που υπογράφει το σενάριο.)
Εκτός από την ευφυή κεντρική ιδέα του που προσελκύει τους θεατές με ιστορίες τις οποίες γνωρίζουν οι περισσότεροι από παιδιά, το επεισόδιο έφερε στην επιφάνεια και τα θέματα των αδερφών. Η ψυχή του Dean κινδυνεύει αυτή τη στιγμή, όπως και η ψυχή του Sam. Στην τελευταία σκηνή, ο Sam πάει, πίσω από την πλάτη του αδερφού του, να συναντήσει τη δαιμόνισσα που έκλεισε τη συμφωνία του Dean. Όταν δεν του άρεσαν αυτά που είχε να του πει, τη σκότωσε. Και πάλι φάνηκε πολύ ψυχρός. Οι σκηνοθέτες μας γυρίζουν, σχεδόν σε κάθε επεισόδιο πια, στην προειδοποίηση που έδωσε ο Azazel στον Dean στο φινάλε της 2ης σεζόν, και μας κάνουν να υποψιαζόμαστε τον Sam — χωρίς λόγο ουσιαστικά, αφού δεν κάνει κάτι τόσο παράλογο, απλά σκοτώνει δαίμονες.
ΥΓ Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά στην τελευταία σκηνή γίνεται για πρώτη φορά μια πολύ διακριτική αναφορά στον Crowley, χωρίς να ειπωθεί το όνομά του. Θα τον γνωρίσουμε πολύ αργότερα, όμως, στο mid-season finale της 5ης σεζόν.