Οι Winchesters φτάνουν στο Concrete της Washington (μα ποιος ονομάζει την πόλη του “μπετό”, σοβαρά τώρα) για να ερευνήσουν μια υπόθεση φαντάσματος, αλλά σύντομα συνειδητοποιούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στην πόλη. Ένα ‘φάντασμα’ που κατασκοπεύει γυμνές γυναίκες, ένα γιγαντιαίο λούτρινο αρκουδάκι που ψάχνει το νόημα της ζωής, ένας μικροκαμωμένος πιτσιρικάς που ξυλοφορτώνει ένα τσούρμο νταήδων, και η καλλονή Hope που έχει ερωτευτεί παράφορα ένα χαμένο κορμί ονόματι Wes (ο ταλαντούχος, αλλά δυστυχώς τυποποιημένος, Ted Raimi από το Xena: Warrior Princess και πάλι σε ρόλο loser).
Μετά από μια αλληλουχία ξεκαρδιστικών περιστατικών, με αποκορύφωμα αυτό που συστήνονται στην 5χρονη Audrey ως “γιατροί για αρκουδάκια”, o Sam κι ο Dean ανακαλύπτουν ότι όλα συμβαίνουν εξαιτίας ενός μαγεμένου νομίσματος που έριξε σε ένα σιντριβάνι το προαναφερθέν χαμένο κορμί. Το σιντριβάνι μετατράπηκε σε πηγή ευχών και όλοι οι κάτοικοι της πόλης παίρνουν αυτό που επιθυμούν — αλλά οι ευχές δεν τους βγαίνουν ποτέ σε καλό.
Όταν η Hope σκοτώνει τον Sam (!!!) για να μην χάσει τον Wes, εκείνος με βαριά καρδιά συνειδητοποιεί ότι είναι άρρωστο όλο αυτό και πρέπει να σταματήσει. Μαζεύει το νόμισμα από το σιντριβάνι κι όλες οι ευχές αναστρέφονται, μαζί και η δική του. Πριν φύγουν από το Concrete, ο Dean ανοίγεται στον Sam.
***
Οι κωμικές στιγμές αυτή τη σεζόν είναι άφθονες και πολύ αξιόλογες σε γενικές γραμμές, και αυτό το επεισόδιο δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα βλέμματα που μοιράζονται ο Dean και ο Sam όταν ανακαλύπτουν το γιγάντιο αρκουδάκι της Audrey είναι ξεκαρδιστικά, όπως και οι πιο διακριτικές στιγμές, όπως εκεί που ο Dean ψάχνει για τη σωστή ψεύτικη ταυτότητα στις τσέπες του ή όταν ο Sam του λέει να “σηκώσει με τα πόδια” το κέρμα από το σιντριβάνι. Αλλά το ίδιο το αρκουδάκι με την υπαρξιακή κρίση, και η αξιολάτρευτη ιδιοκτήτριά του, που βρίσκει ολόκληρο το νόημα της ζωής στα “tea parties“, είναι που μπαίνουν αυτόματα στο hall of fame των πιο αστείων στιγμών του Supernatural!
Πίσω από την χιουμοριστική επιφάνεια του επεισοδίου κρύβονται κάποια πολύ σοβαρά ζητήματα. Δεν ξέρω αν ήταν επιτηδευμένο από τη μεριά του σεναριογράφου Ben Edlund, αλλά το επεισόδιο θίγει το θέμα της συναίνεσης και της βίας κατά των γυναικών, η οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι σε μορφή ξύλου ή απειλών. Συνήθως η βία στην πιο κεκαλυμμένη μορφή της είναι πιο ύπουλη. Εκτός από τον διεστραμμένο έφηβο που ευχήθηκε να γίνει αόρατος μόνο και μόνο για να κυκλοφορεί γυμνός και να κατασκοπεύει μέσα στα γυναικεία αποδυτήρια, έχουμε και τον Wes, τον άνδρα που τα ξεκίνησε όλα γιατί είχε εμμονή με μια γυναίκα που μετά βίας ήξερε ότι υπάρχει. Η επιθυμία του να λάβει τα ίδια συναισθήματά από την υποτιθέμενη γυναίκα των ονείρων του μπορεί να πραγματοποιείται, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που περίμενε. (Μήπως γιατί εμμονή κι έρωτας είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα, λέω εγώ τώρα; ) Αν και προσπαθεί να υπερασπιστεί την πράξη του στα αγόρια, γνωρίζουμε ότι έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι η σχέση του με την Hope είναι κενή. Δεν υπάρχει ευτυχές τέλος για τον Wes — και για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι τον λυπάμαι έστω και λίγο. Το ότι παίρνει τη σωστή απόφαση στο τέλος να σηκώσει το νόμισμα και να αναιρέσει όλες τις ευχές, δεν σημαίνει ότι του αξίζει και χειροκρότημα για την ανιδιοτελή πράξη του. Αυτό που έκανε στη Hope ήταν ξεκάθαρος βιασμός, και εννοείται πως δεν του το συγχωρώ όσο κακομοίρης και να είναι. Έκλεψε την ελεύθερη βούληση μιας κοπέλας και το ότι αυτή (ευτυχώς) δεν τον θυμόταν στο τέλος, ήταν πιο ελαφριά τιμωρία από αυτή που του άξιζε. Κι αναρωτιέμαι, αν δεν τον είχαν πιάσει οι Winchesters θα τα έπαιρνε πίσω όλα; Οι πιο σιχαμεροί villains είναι αυτοί που δεν συνειδητοποιούν καν ότι κάνουν κάτι κακό, κι από αυτή την άποψη, ο Wes είναι ο χειρότερος των χειροτέρων.
Η άλλη σοβαρή πτυχή του επεισοδίου ήρθε από τους ίδιους τους Winchesters. Όταν ο Dean ρωτά τον Sam τί ευχή θα έκανε, εκείνος δεν επιλέγει την παλιά του ζωή, τη Jessica, τις σπουδές του, τους φίλους του. Αντίθετα, ζητά το κεφάλι της Λίλιθ. Αυτό λέει πολλά για τη σημερινή ψυχική κατάσταση του Sam και θυμήθηκα πάλι αυτό που είχε πει ο Azazel στον Dean στο τέλος της 2ης σεζόν: ο Sam ίσως δεν επέστρεψε από τους νεκρούς εντελώς στα καλά του. Μήπως όντως οδεύει προς τη σκοτεινή πλευρά; Την απάντηση στο ερώτημα την ξέρουμε πια, αλλά στην πρώτη προβολή ήταν συναρπαστικό να μην έχεις ιδέα τι έχει μέσα στο καλοχτενισμένο κεφάλι του ο μικρός Winchester και να τρέμεις τη στιγμή που θα του στρίψει!
Δεδομένου ότι το προηγούμενο επεισόδιο μας άφησε με την βόμβα του Uriel σχετικά με τις αναμνήσεις του Dean από την Κόλαση, χαίρομαι που βρέθηκε χρόνος στο τέλος αυτού του επεισοδίου για να το εξερευνήσουμε περισσότερο το θέμα αυτό. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Dean σε όλο το επεισόδιο συνεχίζει να αρνείται το ότι θυμάται, αλλά ο Sam ξέρει πολύ καλά ότι του λέει ψέματα, γιατί τον παρατηρεί που έχει συνεχώς εφιάλτες και που πίνει σαν νεροφίδα! Απροσδόκητα, στην τελευταία σκηνή, ο Dean παραδέχεται τελικά ότι θυμάται την Κόλαση, αλλά δηλώνει στον Sam ότι δεν έχει καμία πρόθεση να του μιλήσει για αυτό. Χαίρομαι που ο Dean έχει μάθει να ανοίγεται λίγο περισσότερο στον αδερφό του τώρα πια. (Ο Dean της 2ης-3ης σεζόν θα του έβγαζε την ψυχή μέχρι το mid-season finale για να του πει οτιδήποτε.) Καλομελετάτε κι έρχονται μεγαλύτερες αποκαλύψεις — και από τις δυο πλευρές…
