Review – Supernatural – 4×14 Sex and Violence

Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή, οπότε περιέχει SPOILERS για τη συνέχεια.

Στη μέση μιας τόσο καλής σεζόν, είναι κρίμα να βλέπεις ένα επεισόδιο τόσο άνισο όσο το σημερινό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο κακογραμμένο όσο το Family Remains ή ανούσιο όπως το Criss Angel Is A Douchebag, αλλά με έναν τέτοιο πιασάρικο τίτλο, περίμενα πολλά περισσότερα. Το τελικό αποτέλεσμα μου έδωσε την αίσθηση ότι η σειρά απλά έψαχνε μια δικαιολογία για να κάνει ένα επεισόδιο με στριπτιζέζ και τους βγήκε αυτό. To πρόβλημά του είναι στο ρυθμό: σέρνεται μέχρι τη μέση, κλιμακώνεται πολύ ωραία, αλλά μετά κλείνει πάλι λίγο άτσαλα.

Το Supernatural έχει υπάρξει πολλές αχρείαστα βίαιο (σειρά τρόμου είναι εξάλλου) και πάντα έδειχνε να ευχαριστιέται τις πινελιές καλλιτεχνικά χυμένου αίματος, ωστόσο, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα ότι παρακολουθώ «horror-porn» βγαλμένο κατευθείαν από κάποια μπιμουβάδικη σπλατεριά της δεκαετίας του ’90, που είναι περισσότερο γαργαλιστική και λιγότερη τρομακτική για το θεατή. Η ιστορία κάνει τη μεγαλύτερη κοιλιά κατά τη διάρκεια της σεκάνς όπου η σειρήνα ξελογιάζει τον νεαρό άντρα που τελικά σκοτώνει τη μητέρα του. Γνωρίζουμε ήδη ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί, θα υπάρξει πρώτα η αποπλάνηση, και μετά η έκφραση του παντοτινού έρωτα, και στο τέλος θα δολοφονηθεί το άτομο που αγαπά περισσότερο το θύμα. Όλα αυτά ήταν ήδη γνωστά από την πρώτη σκηνή φόνου και ήταν περιττό να τα ξαναδούμε με τόση λεπτομέρεια, και ειδικά μέσα από μια τόσο αμήχανη sex scene. Ο σκηνοθέτης Charles Beeson μας έχει δώσει κάποιες από τις πιο σέξι στιγμές του Supernatural (όπως για παράδειγμα τις δυο καυτές σκηνές σεξ στο πρόσφατο I Know What you Did Last Summer), αλλά εδώ νομίζω παρασύρθηκε και το σέξι έγινε πρόστυχο.

Το επεισόδιο γίνεται καλύτερο μετά από αυτό το σημείο, πρώτα με την έξυπνη ανατροπή της γιατρού που ταίριαζε απόλυτα στο προφίλ της σειρήνας που ‘πλάνεψε’ τον Sam, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι απλά μια παθιασμένη γυναίκα που την έπεσε σε έναν γοητευτικό νεαρό άνδρα. Η αληθινή ταυτότητα του Nick Munroe (o γλυκούλης Jim Parrack του True Blood σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτόν που τον έκανε γνωστό την ίδια χρονιά) ήταν η δεύτερη έξυπνη ανατροπή. Εισάγει τον εαυτό του στην ιστορία ως πράκτορας του FBI, και κανείς μας δεν τον υποπτεύθηκε στην αρχή, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που οι Winchesters κινδυνεύουν να ξεσκεπαστούν από ομοσπονδιακούς πράκτορες (θυμηθείτε τον Victor Henriksen). Λάτρεψα τη λεπτομέρεια με τη σειρά τηλεφώνων του Bobby που φέρουν ετικέτα για κάθε ψεύτικη ταυτότητα που χρησιμοποιούν τα αγόρια. Οι κυνηγοί είναι δικτυωμένοι και οργανωμένοι, αλλιώς δεν επιβιώνουν σε έναν κόσμο που και τέρατα και άνθρωποι θέλουν να τους φάνε!

Το ότι η «αγάπη» που γεννά η σειρήνα σε όσους βάζει στο στόχαστρο μπορεί να μην είναι απαραίτητα ερωτική έλξη, αλλά και πλατωνική, ήταν μια ωραία ανατροπή πάνω στην ανατροπή. Το προηγούμενο επεισόδιο μας είχε θυμίσει ότι οι γυναίκες δεν είχαν ποτέ προτεραιότητα στη ζωή του Dean, οπότε η σειρήνα ήξερε (με κάποιον ανεξήγητο τρόπο) ότι δεν θα τον δελέαζε ως υποψήφιο ταίρι, γι’αυτό διάλεξε το ρόλο του αναπληρωματικού αδερφού, ενός αδερφού που έχει κοινά με τον Dean και στέκεται δίπλα του. Ο ευφάνταστος τρόπος που βρήκε η σεναριογράφος Cathryn Humphris να εκπλήξει το κοινό στο τελευταίο σενάριό της για το Supernatural, και να εδραιώσει για άλλη μια φορά την αρρωστημένη εξάρτηση του Dean με τον Sam, έριξε λάδι στη φωτιά των θεωριών όσων θεωρούσαν ήδη αμφιλεγόμενη την ετεροφυλοφιλία του Dean, και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά παραδείγματα queerbaiting στη σειρά.

Αυτή η σεζόν έχτισε αργά και σταθερά τη σύγκρουση μεταξύ των αδερφιών, και τα καταπιεσμένα συναισθήματα των τελευταίων μηνών εκρήγνυνται εδώ όταν η σειρήνα τους βάζει να πιαστούν στα χέρια. Αυτή ήταν νομίζω η πρώτη φορά (αλλά όχι και η τελευταία) που ο Dean κι ο Sam πλακώνονται με αληθινά μπουνίδια. Δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ ο λόγος για τον οποίο η σειρήνα έβαλε τα αδέρφια να μονομαχήσουν για πάρτη της, αντί να βάλει τον Dean να σκοτώσει τον Sam κατευθείαν, όπως έκανε με τα προηγούμενα θύματά της. Επίσης, δεν ξεκαθαρίζεται πως ήξερε τόσα πολλά για τον Dean και κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις κρυφές του επιθυμίες. Οι σειρήνες κατέχουν τηλεπαθητικές ικανότητες; Είναι κάποιες τέτοιες σημαντικές λεπτομέρειες που θα ήθελα να έχει μπει στον κόπο να εξηγήσει η σεναριογράφος πριν κλείσει την υπόθεση βιαστικά με τον Bobby να εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός για να την σκοτώσει. Δεν παραπονιέμαι, γιατί η παρουσία του Jim Beaver κάνει ένα επεισόδιο πάντα πιο απολαυστικό, αλλά θα προτιμούσα να μην είναι τόσο συχνά η εύκολη λύση στο σενάριο. Γιατί έπρεπε να ξεκουβαληθεί για τους σώσει, ενώ ένα τηλεφώνημα για να τους ενημερώσει θα αρκούσε; Γιατί επιμένουν οι σεναριογράφοι να προσπαθούν να μας δείξουν πόσο γαμάτος κυνηγός είναι ο Bobby, χαντακώνοντας τους Winchesters ως εντελώς ηλίθιους που δεν έχουν καν την κοινή λογική να διασταυρώσουν αν ο τύπος που τους συστήνεται ως πράκτορας του FBI είναι όντως πράκτορας του FBI;

Το ξύλο που παίξανε τα αδέρφια δεν ήταν τόσο επίπονο όσο τα λόγια που ανταλλάξανε. Ο Dean κατηγόρησε τον San για τα ψέματά του και το τακίμιασμα με τη Ruby, κάτι που είναι εντελώς αλήθεια, ενώ τα λόγια του Sam προς τον Dean ήταν απλές κακίες για να τον πληγώσει. Θέλω να πιστεύω ότι ο Sam δεν θεώρησε ποτέ στα αλήθεια τον Dean αδύναμο και βάρος που τον κρατάει πίσω. Ακόμη και τώρα με το δαιμονικό αίμα να του φουντώνει όλα τα ζωώδη ένστικτα (κάτι που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη), με ξενίζει αυτό που είπε στον αδερφό του. Ο Sam περπατά σε τεντωμένο σκοινί, κι ο μόνος που το βλέπει είναι ο Dean, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Στο τέλος μπορεί να είπαν «όλα καλά», αλλά όλοι ξέρουμε ότι τα χειρότερα έρχονται…

Οδηγός επεισοδίων 4ης σεζόν