Από τότε που εκμυστηρεύτηκε στον Sam αυτά που έκανε στην Κόλαση, ο Dean δεν μπορεί να ηρεμήσει, και σέρνει τον αδερφό του από υπόθεση σε υπόθεση εδώ και ένα μήνα. Αυτή τη βδομάδα, σε αυτό το επεισόδιο που ήταν η χειμερινή πρεμιέρα της σεζόν, τα αγόρια πάνε στη Nebraska για να ερευνήσουν το φόνο του Bill Gibson μέσα στο κλειδωμένο σπίτι του. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για φάντασμα — είτε της γυναίκας του, που πέθανε στη γέννα, είτε της κόρης του, που αυτοκτόνησε στα 20. Όμως, και οι δυο γυναίκες αποτεφρώθηκαν μετά θάνατον, οπότε οι πιθανότητες να έχουν παραμείνει ως πνεύματα είναι λίγες. Κι όντως, δεν φταίει καμία από αυτές. Ένοχα είναι τα εγγόνια του Bill, που είναι ταυτόχρονα και παιδιά του, αφού γεννήθηκαν από τους επαναλαμβανόμενους βιασμούς που υπέβαλε την κόρη του πριν την ωθήσει στην αυτοκτονία. Ο Bill είχε κλέψει από τα δυο παιδιά κάθε είδους ανθρωπιά, αφού τα είχε να μεγαλώνουν σαν ζώα μέσα στους τοίχους του σπιτιού. Μετά το θάνατό του, η οικογένεια Carter (μητέρα, πατέρας, δυο παιδιά, ένας σκύλος κι ο θείος Ted) ήρθε να μείνει στο σπίτι και, φυσικά, τα “παιδιά του τοίχου” θέλησαν να υπερασπιστούν την περιοχή τους, οπότε άρχισαν να τους επιτίθενται. Οι Winchesters, απροετοίμαστοι για έναν ανθρώπινο αντίπαλο, τρέχουν να προστατέυσουν τους Carters, αλλά δεν κάνουν όσο καλή δουλειά θα ήθελαν. Το επεισόδιο κλείνει με τους θανάτους του σκύλου, του θείου και των δυο άγριων παιδιών, κι ένα φιλοσοφικό ερώτημα να αιωρείται: ποιός ήταν ο θύτης και ποιός το θύμα;
***
Αυτό το επεισόδιο είχα να το δω από τότε που προβλήθηκε πρώτη φορά το 2009 και ήταν ακόμα πιο αίσχος από ότι το θυμόμουν! Προσπαθώ να αποφασίσω τι ήταν χειρότερο: οι ξύλινες ερμηνείες των guests ή το σενάριο που είχε περισσότερες τρύπες κι από ελβετικό τυρί; Επειδή οι J2 έσωσαν κάπως το ερμηνευτικό κομμάτι, θα εστιάσω τη δριμεία κριτική μου μόνο στο σενάριο.
Μετά το πανέμορφο In The Beginning, περίμενα πολλά περισσότερα από τον Jeremy Carver, αλλά, κατά δική του ομολογία, το horror δεν είναι το στοιχείο του και, δυστυχώς, φάνηκε. Όση καλή διάθεση και να έχει κάποιος για να παραβλέψει τα κενά της πλοκής, απλά ΔΕΝ μπορεί. Μετά το θάνατο του Bill, η αστυνομία δεν θα έπρεπε να έχει ανακαλύψει τα κρυφά περάσματα και την ύπαρξη των παιδιών, αφού ήταν σάρκα κι οστά, κι όχι φαντάσματα; Αλλά, ακόμα κι αν οι μπάτσοι είναι εντελώς ανίκανοι, ο μεσίτης δεν θα έπρεπε να έχει διερευνήσει τη δυσωδία που έβγαινε από τους τοίχους; Πώς το πούλησε το σπίτι; Κι άντε, αυτά να τα δεχτώ ως λεπτομέρειες που δεν θα έπρεπε να μας νοιάζουν σε μια σειρά φαντασίας. Υπάρχουν, όμως, χιλια-δυο ακόμα εξοργιστικά κενά στη λογική του επεισοδίου που πραγματικά εμποδίζουν την πλοκή να προχωρήσει σωστά. Πώς γνώριζαν να γράφουν τα δυο “άγρια παιδιά” ενώ υποτίθεται είχαν μεγαλώσει μέσα στους τοίχους; Πως είχαν τόση σωματική δύναμη, ενώ δεν τρέφονταν σωστά και δεν τα έβλεπε καν ήλιος; Τον αιμομίκτη καταλαβαίνω για ποιό λόγο τον σκότωσαν (βέβαια, το εύλογο ερώτημα παραμένει: γιατί τώρα; ), αλλά αν όντως ήθελαν να υπερασπιστούν την περιοχή τους, γιατί δεν άφηναν τους “εισβολείς” να φύγουν και τους παγίδεψαν μέσα στο σπίτι; Επίσης, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι τα αγόρια ξεκίνησαν να κυνηγήσουν ένα φάντασμα και δεν είχαν πάνω τους ούτε ένα όπλο με σφαίρες αλατιού! (Ειδικά ο Dean που έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν πάει πουθενά χωρίς όπλο, γιατί νοιώθει γυμνός!) Και μιλώντας για όπλα, πώς στο διάολο τα παιδιά διέρρηξαν το πορτ-μπαγκάζ της Impala και έκλεψαν ΟΛΑ τα όπλα που είχαν μέσα οι Winchesters; Και δεν αναφέρω καν το ότι η οικογένεια Carter χάνει ένα μέλος της και στο τέλος ούτε που τον αναφέρουν ξανά, έτσι; Νομίζω δεν χρειάζεται να συνεχίσω. O Carver δεν ήταν απλά έξω από το στοιχείο του εδώ, αλλά το πήγε κι ένα βήμα παραπέρα και μας έδωσε ίσως το *χειρότερο* 40λεπτο του Supernatural, που μπροστά του, διαβόητα επεισόδια, όπως το Bugs και το Route 666, φαντάζουν αριστουργήματα!
Σε ολόκληρο το επεισόδιο ένοιωθα ότι δεν βλέπω Supernatural, αλλά ένα κακογραμμένο b-movie, που χρησιμοποίησε μια ιστορία αιμομιξίας, η οποία, αντί για σοκαριστική, κατάφερε να είναι χλιαρή. Τρεις οικογένειες βρέθηκαν στο επίκεντρο αυτού του επεισοδίου: οι Gibsons, οι Carters και οι Winchesters — και το μόνο πράγμα που λειτούργησε καλούτσικα στο σενάριο ήταν η διακριτική σύγκριση μεταξύ τους και ο σχολιασμός για το τι σημαίνει οικογένεια.
Σεναριακά, λοιπόν, το επεισόδιο μπορεί να έξυνε πάτο, αλλά η σκηνοθεσία του Phil Sgriccia ήταν -όπως πάντα- πολύ προσεγμένη. Οι περίεργες γωνίες λήψης και τα σκοτεινά πλάνα βοήθησαν στο χτίσιμο μιας τρομακτικής ατμόσφαιρας, που παρέμεινε εκεί ακόμα και μετά την αποκάλυψη ότι δεν πρόκειται για φάντασμα.
Η μόνη σκηνή που θα ξεχωρίσω και θα σχολιάσω πιο αναλυτικά είναι η τελευταία, όπου ο Dean παραδέχεται ότι απόλαυσε το ρόλο του βασανιστή στην Κόλαση. Βλέπουμε τον Sam να προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις να πει για να αγγίξει τον Dean, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει εκείνη τη στιγμή είναι να βρίσκεται δίπλα του, να τον υποστηρίζει σιωπηλά — κι αυτό είναι κάτι που τον σκοτώνει, γιατί σίγουρα νοιώθει εν μέρει υπεύθυνος για αυτό που περνάει ο αδερφός του. Ο Jared Padalecki έκανε καλή δουλειά στο να μεταφέρει με το πρόσωπό του και το σώμα του όλα όσα δεν μπορούσε να πει ο Sam με λόγια κι ο Jensen Ackles μας έπεισε για την απελπισία και την αυτοκαταδίκη του Dean. Καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν τον βλέπουμε να προσπαθεί να χρησιμοποιήσει διάφορους αμυντικούς μηχανισμούς για να ανταπεξέλθει στο μετατραυματικό στρες του. Το χιούμορ είναι ένας από αυτούς, και φυσικά το αλκοόλ. Μετά την εξομολόγηση στον Sam στο Heaven and Hell, θα περίμενε κανείς να ξαλαφρώσει, αλλά δεν του τα είχε πει όλα. Κι ο αμυντικός μηχανισμός του εμμονοληπτικού κυνηγιού δεν θα μπορούσε να λειτουργεί για πάντα. Η υπόθεση Gibson συντάραξε τον Dean. Από τη μία δεν μπόρεσε να σώσει τον Ted, κι από την άλλη ένοιωσε συμπάθεια για τα τυραννισμένα παιδιά/εγγόνια του αιμομίκτη Bill που έγιναν τέρατα χωρίς να φταίνε. Ο Dean προσπαθεί να σώσει όσους περισσότερους αθώους μπορεί μήπως καταφέρει να εξιλεωθεί για τα έκτροπα που έκανε στην Κόλαση. Η αποτυχία του εδώ τον έχει συγκλονίσει.