Review – The Winchesters – 1×06 Art of Dying

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Review – The Winchesters – 1×06 Art of Dying

Τα πνεύματα στο σπίτι των Campbells είναι τεταμένα, με τον John να εκνευρίζει τους υπόλοιπους με την ανυπομονησία του να επιστρέψουν στο κυνήγι των Akrida, χωρίς να έχουν κανένα καινούργιο στοιχείο στα χέρια τους. Η ψυχραιμία και η υπομονή προφανώς δεν είναι ανάμεσα στα πλεονεκτήματά του Winchester και αυτό ανησυχεί τους νέους συνεργάτες και φίλους του. Ξαφνικά, ένα από τα εφεδρικά τηλέφωνα του Samuel χτυπά και στην άλλη γραμμή είναι η Tracy, μια πρώην κυνηγός που βρήκε την παλιά συνεργάτιδά της, τη Darla, κατακρεουργημένη στον αχυρώνα της.

Η τετράδα πηγαίνει στο Elk Falls να ερευνήσει, και ταυτόχρονα να αποχαιρετήσει τη Darla, δίνοντάς της, μαζί με την Tracy, την “κηδεία του κυνηγού”. Όταν η Lata, με τη βοήθεια ενός άλλου τοπικού κυνηγού, του Anton, ανακαλύπτει ότι το νύχι που βρήκαν στον αχυρώνα ανήκει σε ένα πλάσμα της Καραϊβικής, ονόματι Soucouyant, ενημερώνει αμέσως τους υπόλοιπους. Η Tracy αφηγείται στη Mary στο τελευταίο τους κυνήγι μαζί με την Darla και τους άλλους δυο της ομάδας τους, τον Mac και τον Rob, το οποίο κατέληξε στον θάνατο του Mac όταν έγινε κατολίσθηση στη σπηλιά που είχαν ως λημέρι τα τέρατα. Το τελευταίο Soucouyant, που υποτίθεται ότι είχε σκοτωθεί στην κατολίσθηση μαζί με τον Mac, επέστρεψε τώρα, 10 χρόνια μετά, για να πάρει εκδίκηση. Η ιστορία, όμως, είναι πολύ πιο περίπλοκη από ότι θεωρούσαν τα παιδιά. Το Soucouyant δεν επέστρεψε μόνο του, αλλά ουσιαστικά έγινε το άδειο δοχείο για το εκδικητικό πνεύμα του Mac, που ελευθερώθηκε μετά από τόσα χρόνια και ξεπαστρεύει έναν-έναν τους πρώην φίλους του που τον δολοφόνησαν γιατί δεν ήξεραν πως να τον τιθασεύσουν.

Το πνεύμα του Mac βγαίνει από το σακατεμένο Soucouyant και κυριεύει τον John με σκοπό να ολοκληρώσει το σχέδιο εκδίκησής του. Όμως, ένας μονόλογος από την Lata για τον κύκλο της βίας που πρέπει να σπάσει, του αλλάζει γνώμη. Το πνεύμα αφήνει τον John και πετάει μακρυά, χωρίς να πειράξει την Tracy. Ευγενής ο σκοπός της σεναριογράφου Jessica Kardos να μας δώσει ένα αισιόδοξο μήνυμα και ταυτόχρονα να δείξει ότι μπορούν να υπάρξουν και πασιφιστές κυνηγοί, αλλά, όπως συνέβη σε κάθε επεισόδιο μέχρι στιγμής, η καλή ιδέα επισκιάστηκε από μια σχετικά άνευρη εκτέλεση.

Τα λόγια της Lata ήταν αρκετά δυνατά, και αν απευθυνόταν σε έναν άνθρωπο, θα μπορούσα να δεχτώ ότι τον έφεραν στα συγκαλά του. Όμως, εδώ επρόκειτο για φάντασμα, το φάντασμα ενός ανθρώπου που εν ζωή κουβαλούσε τόσα συσσωρευμένα τραύματα, και πέθανε τόσο τραγικά από το χέρι αυτών που θεωρούσε οικογένεια, που δεν μπορώ να δεχτώ ότι γλύκανε τόσο εύκολα ακούγοντας δυο χαριτωμένες κοινοτυπίες — όσο σωστές και συγκινητικές κι αν ήταν. Στην απεγνωσμένη προσπάθεια να εξιλεώσει τον John για τις μελλοντικές του πράξεις, η Kardos αναγκάστηκε να εξιλεώσει ένα εκδικητικό φάντασμα και τη δολοφόνο του, ενώ κανείς από τους δυο δεν το άξιζε, υπογραμμίζοντας ακόμη περισσότερο τη γενικότερη αδυναμία των σεναριογράφων της σειράς αναπτύξουν τους χαρακτήρες τους χωρίς να τραβάνε από τα μαλλιά την πλοκή.

Το όλο backstory με τον Mac μου θύμησε πολύ Gordon Walker, και μακάρι να το είχε διαχειριστεί λίγο καλύτερα η σεναριογράφος, γιατί η γκρίζα ηθική των κυνηγών ήταν πάντα ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του Supernatural. Εδώ, όμως, η Kardos χρησιμοποιεί την ιστορία του Mac όπως τη βολεύει σε κάθε χρονική στιγμή και κλέβει πόντους από ένα κατά τα άλλα πολύ καλό επεισόδιο. Από τη μία, ο Mac είναι ο θερμοκέφαλος (σαν τον John) που φόβισε τους φίλους του τόσο πολύ σε σημείο να πάρουν την απόφαση να τον σκοτώσουν. Από την άλλη, όμως, τον είδαμε να συγκινείται από τα λόγια της Lata και να δέχεται με απόλυτη διαλλακτικότητα και ψυχραιμία τη συγνώμη της Tracy, παρόλο που τα εκδικητικά πνεύματα δεν φημίζονται για κάτι τέτοιες ήρεμες αντιδράσεις. Ποιός από τους δυο Mac ήταν ο αληθινός και μήπως τελικά υπερέβαλαν οι φίλοι του όταν τον σκότωσαν πριν 10 χρόνια; Η αλήθεια μένει να αιωρείται στο άγνωστο, μαζί με το φάντασμά του…

Όπως μας θυμίζει κι ο αφηγητής Dean στο τέλος, το κυνήγι δεν είναι για όλους, είναι για τους δυνατούς, τους ξύπνιους, κι όσους μπορούν να πάρουν σκληρές αποφάσεις. Και θα συμπληρώσω εγώ τα λόγια του με τους στίχους “ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο”. Και το κυνήγι, πονάει και είναι δύσκολο, σίγουρα. Για το αν αξίζει, οι απόψεις διίστανται, αφού παίζουν ρόλο οι προτεραιότητες που βάζει ο καθένας και τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει. Ο κόσμος είναι ασφαλέστερος γιατί υπάρχουν κυνηγοί να τον προστατεύσουν, αλλά για τους ίδιους τους κυνηγούς το αντίτιμο είναι πολλές φορές αβάσταχτο — ένα μάθημα που μας έδωσε στο παρελθόν ξανά και ξανά το Supernatural

Άσχετα με το τι συνέβη στον Mac, όμως, με τον οποίο ο John δεν είχε έτσι κι αλλιώς τόσα κοινά όσα προσπαθεί το σενάριο να μας πείσει ότι είχε, ξέρουμε ότι ο Winchester εξελίχθηκε σε έναν πολύ δύσκολο άνθρωπο, τον οποίο, ακόμη και οι φίλοι του, όπως ο Bobby Singer, δυσκολεύονταν να συμπαθήσουν τον περισσότερο καιρό. Αυτό ήθελε να επικοινωνήσει το επεισόδιο και θεωρώ ότι θα μπορούσε να το έχει επιτύχει και χωρίς την άτσαλη σύνδεση με το φάντασμα. Και μόνο οι δυο διάλογοι του John με τη Mary στο επεισόδιο, οι οποίοι ήταν ίσως τα πιο καλογραμμένα κομμάτια της σειράς μέχρι στιγμής, θα ήταν αρκετοί για να περάσουν τα σωστά μηνύματα στο θεατή και να αναπτύξουν τους δυο χαρακτήρες:

“Σήμερα το πρωί αποτεφρώσαμε μια γυναίκα, που ήταν κυνηγός, σαν εσένα. Δεν το καταλαβαίνεις, Mary; Κάθε λεπτό που είσαι εκεί έξω κυνηγώντας τέρατα είναι άλλο ένα λεπτό που μπορεί να πεθάνεις. Και αρνούμαι να είμαι αυτός που θα σε τυλίξει σε ένα λευκό σεντόνι, με ένα μαχαίρι στο χέρι σου, και θα σε στείλει στη μετά θάνατον ζωή μέσα στις δοξασμένες φλόγες. Οπότε, ναι, αν το να σε βγάλω από το κυνήγι ζωντανή σημαίνει να πιέσω τον εαυτό μου περισσότερο, είναι ακριβώς αυτό που θα κανω.”

Ο John αποδίδει την εμμονή του με το να νικήσει τους Akrida στα συναισθήματα που τρέφει για την Mary, αλλά και στο αίσθημα ευθύνης προς όλη την ανθρωπότητα. Η Mary, όμως, δεν κολακεύεται, ούτε του χαιδεύει τα αυτιά. Με μια ωριμότητα που δεν συνάδει με το νεαρό της ηλικίας της, αναγνωρίζει ότι ο John χρησιμοποιεί τα συναισθήματά του για εκείνη ως δικαιολογία για να μην έλθει αντιμέτωπος με όσα τον βαραίνουν. Στον απόηχο της μάχης με το φάντασμα, κατά την οποία ο John παρολίγον να πεθάνει, ο μικρός συνειδητοποιεί ότι η Mary είχε δίκιο: όντως αφήνει το θυμό να τον κυριεύσει και πέφτει εν γνώση του με τα μούτρα στον κίνδυνο (χμ, κάποιον Dean μου θυμίζουν αυτά). Μετά από αυτήν την υπόθεση, όμως, άρχισε να φοβάται ότι μπορεί να καταλήξει σαν τον Mac: κυριευμένος από μίσος και χωρίς κανέναν να σταθεί πλάι του. Αυτή τη φορά, η Mary τον καθησυχάζει, παραδεχόμενη και τα δικά της συναισθήματα προς εκείνον:

Δεν θα συβεί αυτό, John. Στο υπόσχομαι. Ακόμη θέλω να αφήσω πίσω μου το κυνήγι. Πραγματικά το θέλω. Αλλά δεν θα συμβεί αυτό εις βάρος σου. Σημαίνεις πολλά για μένα.

Η Mary αρχίζει και διαμορφώνει τον σημαντικό ρόλο της στη ζωή του John: γίνεται η άγκυρά του και η φωνή της λογικής και της ψυχραιμίας που του λείπει. Νομίζω αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα πραγματικά τον John του Supernatural και έβγαλε νόημα η πορεία που είχε μετά το χαμό της Mary. O John χάνεται στις ίδιες τις εμμονές του, και είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί, άσε που έχει και το αυτοκαταστροφικό σύνδρομο του σωτήρα να τον ωθεί. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται κάποιον να τον χαλιναγωγεί και η δυναμική, αλλά προσγειωμένη, Mary είναι ιδανική για το ρόλο αυτό. Αυτό κάνει ακόμη πιο τραγικό το ότι θα την χάσει…

ΥΓ Χαριτωμένο το ερωτοχτύπημα του Carlos με τον Anton, και πρόσφερε κάμποσα γελάκια, κυρίως χάρη στον κωμικό συγχρονισμό τ@ Jojo Fleites, αλλά νοιώθω ότι ο χαρακτήρας χαραμίζεται ως comic relief. Έχουν οι σεναριογράφοι στα χέρια τους μια χρυσή ευκαιρία και τη χρησιμοποιούν μόνο για να μας δίνουν λίγα σκόρπια bisexual αστειάκια σε κάθε επεισόδιο. Μετά το Masters of War φάνηκε ότι θέλουν ασχοληθούν με τον Carlos, αλλά συνεχίζουν να μην το κάνουν στα σοβαρά.

ΓΕΝΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

Σενάριο
Σκηνοθεσία
Ερμηνείες
Villain(s)
Εφέ/VFX

ΣΥΝΟΨΗ

Με έναν πρωτότυπο villain (φάντασμα που κυρίευσε νεκρό τέρας) και αξιοπρεπείς ερμηνείες από το νεαρό καστ, το The Winchesters μας έδωσε αυτή τη βδομάδα το καλύτερο επεισόδιό του μέχρι στιγμής. Οι αδυναμίες στο σενάριο εξισορροπήθηκαν από τις δυνατές σκηνές μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Η Latika είχε την ευκαιρία να λάμψει για πρώτη φορά, ο Carlos, όμως, συνεχίζει να παραμένει εγκληματικά ανεκμετάλλευτος.

2 COMMENTS

Subscribe
Notify of
guest

2 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
CBPunk
CBPunk
1 year ago

Το καλυτερο επεισοδιο μεχρι στιγμης αυτου του Πρικουελ!! Με μια γλυκοπικρη γευση για μενα θα λεγα. Οκευ οι διαλογοι και ο μονολογος της ΘΕΑΡΑΣ Λατα αλλα ενω το τερας τηε εβδομαδας,επιτελους φαντασμα{εκτοπλασμα αν και δεν αναφερθηκε η αναφορα} ηταν πολυ καλο…..ΤΟ ΑΦΗΝΕΤΕ να φυγει??? Λες και εβλεπα το μικρο σπιτι στο λειβαδι εκεινη την τελευταια στιγμη,σουπερ η κυριευση,το ξυλο κλπ αλλα αφηνουν να φυγει ενα εκδικητικο πνευμα. Στο σουπερνατουραλ ουτε μια φορα δεν αφησαν φαντασμα να ξεφυγει,ουτε μια,εκει ηταν και η ξενερα μου στο επεισοδιο,ολα μια χαρα και τσουπ φευγει ο Κασπερ!! Αλλη απορια ειναι πως τοσο ευκολα βρηκαν τα Ακριντα. Δεν ξερω,η σειρα ειναι καλη με προοπτικες αλλα ΠΑΝΤΑ καπου χανει,σε πλοκη στην ευκολια αναζητησης,στα τερατα,δεν ξερω,κατι δεν κολλαει καλα.

ΥΓ: Το ματωμενο συμβολο στον τοιχο δηθεν να παγιδευσουν το τερας το βρηκα ακυρο γιατι ΘΥΜΙΖΩ ειναι το συμβολο για τα ΜΠΑΝΣΙ (11η σεζον επεισοδιο 11 αν θυμαστε στο ντεμπουτο της Αιλιν} ολοιδιο συμβολο και τωρα το χρησιμοποιησαν για να πιασουν ενα φαντασμα ΧΩΡΙΣ ΑΛΑΤΙ…οκευ!! Φτιαχτε το λιγο στις λεπτομερειες γιατι απο εκει χανει,και η λεπτομερεια κανει ολη τη δουλεια!

Last edited 1 year ago by CBPunk

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα

Με έναν πρωτότυπο villain (φάντασμα που κυρίευσε νεκρό τέρας) και αξιοπρεπείς ερμηνείες από το νεαρό καστ, το The Winchesters μας έδωσε αυτή τη βδομάδα το καλύτερο επεισόδιό του μέχρι στιγμής. Οι αδυναμίες στο σενάριο εξισορροπήθηκαν από τις δυνατές σκηνές μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Η Latika είχε την ευκαιρία να λάμψει για πρώτη φορά, ο Carlos, όμως, συνεχίζει να παραμένει εγκληματικά ανεκμετάλλευτος.Review - The Winchesters - 1x06 Art of Dying