Review – The Winchesters – 1×08 Hang on to Your Life

Το The Winchesters επέστρεψε μετά από σχεδόν 2 μήνες διαλείμματος και μας έδωσε ένα επεισόδιο που επιτέλους με έκανε να πω ότι αυτό το prequel πραγματικά αξίζει τον κόπο!

Review – The Winchesters – 1×08 Hang on to Your Life

Ξεκινάμε με την μυστηριώδη αυτανάφλεξη ενός μουσικού έξω από τον “Βαλέ Κούπα”, το πιο δημοφιλές μουσικό μπαρ του Kansas City, την οποία αναλαμβάνουν να ερευνήσουν ο Carlos με την Lata. Ο John και η Mary μένουν πίσω στο Lawrence για να φροντίσουν -με τη βοήθεια της Millie- τον τραυματισμένο Samuel — και για να μιλήσουν για το… φιλί τους!

Στο Kansas City, ο Carlos και η Lata συναντούν τον πρώην συνεργάτη — και ίσως κάτι παραπάνω; — του Carlos, τον Jericho (παιγμένος από τον Jake Etheridge του Nashville), ο οποίος δηλώνει ότι δυσκολεύτηκε πολύ όταν ο Carlos παράτησε το συγκρότημά τους για το κυνήγι, αλλά παραδέχεται γρήγορα ότι τις τελευταίες εβδομάδες τα πράγματα του πάνε πολύ καλά χάρη στη συμφωνία που έκανε με έναν περίεργο τύπο. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε δαιμονική συμφωνία και στον Crowley για να είμαι ειλικρινής, αλλά όταν είδαμε τη φάτσα του Richard Speight Jr., κατάλαβα τι παίζει: LOKI!!!

Ο Jericho προδίδει τον Carlos για να σώσει τον εαυτό του και τώρα ο Carlos είναι αυτός που θα πρέπει να τραγουδά για να προσελκύει θύματα για το θεό. Η ομάδα, όμως, δεν θα αφήσει τον Carlos στην τύχη του, το ρίχνουν στο διάβασμα και βρίσκουν τρόπο να πολεμήσουν. Επιστρέφουν στο “Βαλέ Κούπα” κι έρχονται αντιμέτωποι με τον Loki, αλλά σύντομα συνειδητοποιούν ότι είναι πολύ δυνατότερος από ό,τι υπολόγιζαν. Τελικά η αυτοθυσία του Carlos είναι αυτή που νικά τον μπαγαπόντη, σε μια σκηνή που αποδεικνύει γιατί είναι ο MVP της σειράς που τον έχουν εγκληματικά παραγκωνισμένο τόσο καιρό.

Χάρη στις λανδασμένες προσδοκίες που είχε ο Loki από την ανθρωπότητα, ο θεός παγιδεύεται βολικά μέσα στον ίδιο του τον άθραυστο καθρέφτη και τέλος καλό όλα καλά. Το επεισόδιο ολοκληρώνεται με μια υπέροχη μουσική ερμηνεία από τ@ Jojo Fleites, και το cameo του Rob Benedict και των Louden Swain! Στον επίλογο, ο John και η Mary αποφασίζουν να είναι μαζί ( <3 καρδούλες παντού <3 ), και τυχαία ανακαλύπτουν ότι ο άνδρας που έδωσε στον John το γράμμα που έγραφε για τον πατέρα του, δεν είναι άλλος από τον Dean Winchester!

***

Στο παρθενικό του σεναριακό credit, o Nic Chatree Sridej μας δίνει το πιο… Supernatural επεισόδιο που έχουμε δει μέχρι τώρα στο The Winchesters, το οποίο ανέδειξε ακόμη περισσότερο η προσεγμένη σκηνοθεσία του Amyn Kaderali. Χαίρομαι που έχουμε ξεφύγει πια από την “κιτρινίλα” της πρεμιέρας και που επιτέλους η σειρά δείχνει ξεκάθαρα το στόχο της.

Το guest του Speight ήταν σίγουρα απολαυστικό (μακράν το καλύτερο fan service που μας έχουν κάνει μέχρι στιγμής) και πολύ μου άρεσε το ότι έμεινε στον αέρα το αν πρόκειται για τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ή για τον αληθινό Loki (εκείνον που είδαμε για λίγο στο Unfinished Business). Όταν βγάζει από το στέρνο του το ματωμένο μαχαίρι που υποτίθεται θα τον νικούσε, κοροϊδεύει τη Lata γιατί δεν έδωσε σημασία στη μετάφραση του ξορκιού που χρησιμοποίησε. Τα Αρχαία Σκανδιναβικά δεν είναι το φόρτε μου, οπότε δεν μπορώ να ξέρω τι εννοούσε ο ποιητής, αλλά σίγουρα ήταν κάποιο κολπάκι του Μπαγαπόντη! Όποιος από τους δύο και να είναι, πάντως, η λογική λέει ότι θα τον ξαναδούμε κάποια στιγμή — ελπίζω πριν το season finale!

Ο Sridej αξιοποίησε όλους τους χαρακτήρες και έδωσε αληθινό λόγο ύπαρξης ακόμη και στη Millie, κάτι που δεν είχε καταφέρει να κάνει κανένας σεναριογράφος πιο πριν! Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι δυο σύντομες σκηνές της με τον Samuel, γιατί ανέδειξαν στοιχεία και για τους δυο χαρακτήρες. Η Millie έγινε ακούσια ο συνδετικός κρίκος μεταξύ απλών ανθρώπων, κυνηγών και Ανθρώπων των Γραμμάτων. Δεν ξέρει ακριβώς πώς λειτουργεί ο κόσμος του Υπερφυσικού, και δεν καιγόταν να μάθει κιόλας, αλλά αυτό δεν τη σταματά από το να υποστηρίζει την ομάδα με όποιον τρόπο μπορεί (είτε βράζοντας ένα μαγικό τσάι, είτε βάζοντας στη θέση του τον αγενή Samuel, είτε προσπαθώντας να επισκευάσει ένα μαγικό κουτί), ακόμη κι αν αυτό που κάνει το θεωρεί βλακώδες ή ανούσιο. Η Millie μας αποδεικνύει ότι το να είσαι γονιός σημαίνει να υποστηρίζεις το παιδί σου, ακόμη κι αν δεν συμφωνείς πλήρως μαζί του ή δεν κατανοείς τον κόσμο του. Ίσως χάρη στη Millie είδαμε σε αυτό το επεισόδιο και μια λιγότερο σκληρόκαρδη εκδοχή του Samuel, αυτή που όχι μόνο αποδέχεται την κόρη του για αυτό που είναι, αλλά νοιώθει και περήφανος για αυτήν και της παραδέχεται ανοιχτά τα λάθη που έκανε ως γονιός. Είναι μια σημαντική στιγμή για τους χαρακτήρες που δεν μου φάνηκε σε καμία περίπτωση βεβιασμένη ή ψεύτικη. Και νομίζω, αυτή η συζήτηση που έκανε η Mary με τον Samuel ήταν αυτή που την έπεισε να δοκιμάσει μια σχέση με τον John, ενώ αρχικά φαινόταν διστακτική. Γενικά, το συναισθηματικό γαϊτανάκι του επεισοδίου ήταν αναπάντεχα καλογραμμένο, κι έτσι τα σκόρπια σεναριακά μικροκενά που σίγουρα υπήρχαν, δεν με πείραξαν καθόλου.

Όλο το ζουμί κρύβεται, βέβαια, στο τελευταίο πλάνο. Η φωτογραφία του Dean με τους μελλοντικούς γονείς του να την κοιτούν αποσβωλωμένοι και να απορούν ποιος είναι αυτός και τι σχέση μπορεί να έχει με τη Βασίλισσα των Akrida είναι το πρώτο αληθινό στοιχείο που μας δίνουν οι σεναριογράφοι σχετικά με το που οδεύει η σεζόν και γιατί έχουν γίνει τόσα retcons! Η θεωρία μου, βασισμένη σε όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής: οι Akrida είναι πλάσματα από άλλο σύμπαν των οποίων η “Βασίλισσα” είναι μια κοσμική οντότητα αντίστοιχης δύναμης με τον Chuck, την Amara, τον Θάνατο και το Κενό. Η τεράστια απειλή που αποτελούν για ολόκληρη την Ύπαρξη ανάγκασε τους Winchesters του μέλλοντος (τον Dean, τον Sam κι ίσως τον Dean Jr.) να γυρίσουν πίσω στο χρόνο και να κάνουν χειρουργικής ακρίβειας αλλαγές στο χωροχρονικό συνεχές (και άρα στην ίδια τους την ιστορία) ώστε να μπορέσει ολόκληρη η γενιά των Winchesters και η ευρύτερη φαμίλια τους να τους αντιμετωπίσουν με επιτυχία! Μάλιστα, αν η Millie καταφέρει να επισκευάσει το Ostium, τότε οι Winchesters θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν κάτι που πάντα θεωρούνταν ουτοπία: να εξαλείψουν όλα τα τέρατα από προσώπου γης!

Αν ισχύει αυτή η θεωρία, καταρχάς η σειρά θα έχει την αβάντα να παρεκλίννει σημαντικά από την εδραιωμένη ιστορία του Supernatural, χωρίς να την πετάξει στα σκουπίδια, και κατά δεύτερον, θα μπορούσε θεωρητικά να μας δώσει και μια ματιά στην ιστορία πέρα από το -μινιμαλιστικό λόγω συγκυριών- series finale που είδαμε.

Μέχρι τώρα, το γράψιμο του spin-off δεν ήταν και βέλτιστο, οπότε δεν είμαι ακόμη γεμάτη ελπίδα ότι μπορούν να φέρουν εις πέρας ικανοποιητικά κάτι τόσο περίπλοκο, αλλά αυτό το επεισόδιο με έκανε να αναθαρρήσω! Μακάρι να συνεχίσει η σεζόν σε αυτά τα επίπεδα!