Νέα χρονιά, νέα στήλη! Εγκαίνια σήμερα για το “My Super-Watchlist”, τη γωνίτσα του site μας όπου θα σχολιάζω όσες σειρές και ταινίες βλέπω κάθε μήνα. (Spoiler Alert: είναι πολλές!) Η λίστα με όλα όσα παρακολουθώ ή θέλω να παρακολουθήσω είναι μια ψηφιακή μαύρη τρύπα: είναι αέναη και μπορεί να χαθείς μέσα της για πάντα – γι’αυτό, δεν είναι μια απλή watchlist, είναι μια… SUPER Watchlist! Περνάω που περνάω τόσες ώρες κολλημένη σε μια οθόνη, λοιπόν, αποφάσισα ότι είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένη τόση γνώση. (Δεν έχει να κάνει με τον εθισμό μου στα reviews, πως σας ήρθε αυτό; )
Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, η πανδημία μου έχει στερήσει και την απόλαυση της κινηματογραφικής αίθουσας. Οι ταινίες που βλέπω είναι λιγότερες πια και περιορίζονται στη μικρή μου οθόνη κυρίως. Μέσα στον Γενάρη είδα μόνο δυο ταινίες (Marvel αμφότερες), αλλά μέσα στο ’22 σκοπεύω να ανασκουμπωθώ για να μην είμαι οι ντροπή των σινεφίλ! Από σειρές πάντως, το σκορ πήγε πολύ καλά, όπως θα δείτε. Πάντα έχω τις τρέχουσες και τις νεοανακαλυφθείσες, αλλά ενίοτε βάζω στο πρόγραμμα για χαλαρό binge και κάποια “κλασική” που μου είχε ξεφύγει όταν πρωτοπροβλήθηκε. Έτσι ετεροχρονισμένα έχω δει μεγαθήρια, όπως το Prison Break, το Banshee και, πιο πρόσφατα, το Peaky Blinders. Αυτή τη φορά ήρθε η σειρά του Breaking Bad, λοιπόν! Ναι, παιδιά, κι όμως δεν το είχα δει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δε λένε;
Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πάμε να σας σχολιάσω όλα όσα είδα μέσα στον πρώτο μήνα του 2022. Όλες οι κριτικές που ακολουθούν είναι ΧΩΡΙΣ SPOILER, οπότε μπορείτε να προχωρήσετε άφοβα μέχρι το τέλος του άρθρου!
***
Spider-Man: No Way Home
Θα ξεκινήσω με το πιο πολυαναμενόμενο entry του μήνα, που αποτέλεσε και μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, συγκριτικά. Ναι, καλά διαβάσατε, η ταινία που όλοι εκθειάζουν ως καλύτερη του MCU, εμένα δεν με ικανοποίησε. Για όλα φταίνε οι προσδοκίες, φυσικά, και ο έξαλλος χορός του ιντερνετικού hype τόσους μήνες πριν την πρεμιέρα, που μας είχε δώσει -θέλαμε δεν θέλαμε- όλα τα spoilers στο πιάτο. Παρά την έλλειψη έκπληξης για την πλοκή και τα cameos, βέβαια, μπορώ να πω ότι το fan service της ταινίας ήταν εξαιρετικό, αλλά δεν το βρήκα ικανό να αντισταθμίσει το αδύναμο σενάριο και το κάκιστο χιούμορ της.
Eternals
Η δεύτερη μαρβελοταινία που είδα μέσα στο μήνα είχε αντιστρόφως ανάλογο hype με αυτό του Spider-Man: το κοινό την μίσησε. Και ειλικρινά απορώ γιατί. Εντάξει, δεν ήταν επιπέδου Captain America: The Winter Soldier ή Avengers: Endgame, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν χειρότερη από το Thor: The Dark World! Πέρασα ευχάριστα την ώρα μου, χάρηκα που είδαμε κάτι διαφορετικό σκηνοθετικά, εντυπωσιάστηκα από τα εφέ, και ξεχώρισα κάποιους νέους αγαπημένους μαρβελοχαρακτήρες που ανυπομονώ να ξαναδώ (δεν το βλέπετε, αλλά τα χέρια μου σχηματίζουν καρδούλα για τον Druig αυτή τη στιγμή). Και, αν τίποτε άλλο δεν σας πείθει ως επιχείρημα, μου έφτασε που ανακάλυψα το κρυμμένο κωμικό ταλέντο του Kit Harrington!
The Book Of Boba Fett
Στην ανασκόπηση των καλύτερων fantasy σειρών του 2021 ανέφερα από σπόντα το Boba Fett, σίγουρη ότι αν είχε ξεκινήσει νωρίτερα θα είχε κερδίσει επάξια μια θέση στη λίστα. Ε, δεν έπεσα μέσα τελικά… Οι προσδοκίες, ακόμα και μετριοπαθείς να ήταν, δεν θα μπορούσαν να με προετοιμάσουν για το πόσο μονότονη θα μπορούσαν να κάνουν οι σεναριογράφοι τη ζωή του πιο εμβληματικού κυνηγού κεφαλών της κινηματογραφικής ιστορίας! Η πιο τρανή απόδειξη αυτού είναι το 5ο επεισόδιο, το οποίο, παρόλο που δεν έχει καν τον Fett μέσα, είναι μακράν το καλύτερο της μέχρι στιγμής! Απομένουν δυο επεισόδια για να ολοκληρωθεί η σεζόν και σίγουρα θα επανέλθω στο θέμα σε ένα μήνα από τώρα για να σας πω αν σώθηκε από κάποιο θαύμα στο κλείσιμο η αφήγηση…
Eve of the Daleks
Το φετινό πρωτοχρονιάτικο του Doctor Who ήταν -για εμένα- το καλύτερο επεισόδιο της Chibnall εποχής. Έχω αδυναμία στις ιστορίες με time loop είναι η αλήθεια, οπότε κέρδισε πολλούς πόντους από εκεί, αλλά ήταν καλογραμμένο και ενδιαφέρον χωρίς να είναι πηγμένο ή περίπλοκο (σήμα κατατεθέν του τωρινού showrunner). Οι δυο guests κουβάλησαν το επεισόδιο, βέβαια, και ειδικά η χειμαρρώδης Aisling Bea που έκλεψε άνετα την παράσταση. Θα προτιμούσα με τα χίλια εκείνη ως companion δίπλα στον ήδη αγαπημένο Dan. Τον χαρακτήρα της Yaz τον έχουν καταστρέψει ολοκληρωτικά, κάνοντάς την το (ερωτοχτυπημένο) σκυλάκι της Doctor που την παρακαλάει για λίγη προσοχή και παίρνει… εχμ, ας μην βωμολοχήσω, όσοι το βλέπετε, ξέρετε τι παίρνει. Ένα αναμάσημα των storylines της Martha και της Rose πάνε να κάνουν εκεί και δεν το εκτιμώ καθόλου. Για να δούμε τι άλλη ζημιά μπορεί να κάνει ο Chibnall στα επόμενα δυο επεισόδια, πριν αποχωρήσει από τη σειρά οριστικά…
Wolf Like Me
Τα ετερόκλητα συστατικά αυτής της ιδιοσυγκρασιακής κομεντί παίρνουν λίγο χρόνο για να ομογενοποιηθούν, αλλά η χημεία των Isla Fisher και Josh Gad βοηθά στην υπομονή που χρειάζεται να επιδείξει σε κάποια σημεία ο θεατής πριν το απολύτως ικανοποιητικό φινάλε. Δροσιστικό σφηνάκι 6 μισάωρων επεισοδίων, βγαίνει σε ένα απόγευμα.
Love Me
Άλλο ένα τηλεοπτικό σφηνάκι από Αυστραλία μεριά. Συμπαθητική ρομαντική σειρούλα, με ρεαλιστικούς χαρακτήρες και πολύ καλό καστ (μεταξύ των οποίων ο Bob Morley του The 100 κι ο Hugo-δεν-χρειάζομαι-άλλες-συστάσεις-Weaving). Έμαθα εκ των υστέρων ότι είναι βασισμένη στη βραβευμένη σουηδική σειρά Älska Mig, την οποία πρόσθεσα, φυσικά, στη Super-Watchlist μου και μάλλον θα επανέλθω με κριτική της τους επόμενους μήνες…
Legends Of Tomorrow
Εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, συσκέπτομαι με τον εαυτό μου για το αν και πότε θα παρατήσω το Legends. Έχει υπάρξει μια αγαπημένη ένοχη απόλαυση από το 2016 που ξεκίνησε, αλλά πρόσφατα έχανε αισθητά στο κομμάτι της “απόλαυσης”. Το φινάλε της 6ης αποχαιρέτησε κακήν-κακώς τον χαρακτήρα του αγαπημένου μου John Constantine και θεωρούσα ότι δεν θα έχει κάτι άλλο να μου προσφέρει η σειρά. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να το παλέψω λίγο ακόμη στην 7η, περιμένοντας ότι θα την παρατήσω κάπου στα αρχικά επεισόδιά της, αλλά έτσι έγινα τελικά μάρτυρας σε μια εντυπωσιακή αναγέννηση της σειράς! Δεν έχω ψαχτεί για να δω αν άλλαξαν οι σεναριογράφοι, πάντως κάτι έχει αλλάξει εκεί μέσα προς το καλύτερο και μακάρι να μπορέσουν να το κρατήσουν έτσι.
Superman & Lois
Αναπάντεχα, τη συγκατάλεξα πέρσι στις καλύτερες νέες σειρές φαντασίας, όχι μόνο γιατί είναι η καλύτερη του ‘Arrowverse’ (δεν είναι εξάλλου και κανας υψηλός πήχης αυτός), αλλά γιατί είναι μια πολύ ιδιαίτερη προσαρμογή της ιστορίας του Superman που ισορροπεί μεταξύ οικογενειακού δράματος και υπερηρωικής δράσης. Το φετινό ξεκίνημα ήταν πολύ δυνατό, εισήγαγε έξυπνα τον “Big Bad” και προετοίμασε το έδαφος για ένα δραματικό subplot με τη Lucy Lane. Μοναδικό παράπονό μου, ο απαράδεκτος τρόπος που εισήγαγαν το πρώτο τους LGBT storyline.
Naomi
Εφηβική (με όλη τη σημασία της λέξης) superhero σειρά, στο ίδιο ακριβώς στιλ με το επίσης χαριτωμένο Stargirl. Σε όποιον αρέσει το ένα, σίγουρα θα αρέσει και το άλλο. Προσωπικά, δεν με κράτησε για να δω παραπάνω από 2-3 επεισόδια, βέβαια, αλλά αυτό είναι γιατί παρατάω εύκολα σειρές μπας και ελαφρύνει η Super-Watchlist. (Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε, σαν να βγάζω μια σταγόνα από τον ωκεανό…)
Around the World in 80 Days
Οι προσδοκίες ήταν αρκετά υψηλές γιατί… Tennant και Verne. Ε, για να μην τα πολυλογώ, καιρό είχα να παρατήσω σειρά όχι απλά στη μέση της σεζόν, αλλά στη μέση ενός επεισοδίου. Δεν είναι κακή σαν ποιότητα παραγωγής η σειρά, αλλά από σενάριο… άστα να πάνε. Δεν με πείραξαν ούτε οι αποκλίσεις από το πρωτότυπο, ούτε ο ιλιγγιώδης ρυθμός της, ούτε η αμφιλεγόμενη σκηνοθεσία. Αυτό που λείπει από τη σειρά είναι η σπιρτάδα, η ψυχή. Χωρίς τον David Tennant θα ήταν το απόλυτο τίποτα. Έχουν πάρει ένα κλασικό βιβλίο (που στις μέρες μας διαβάζεται μόνο από νεαρές ηλικίες γιατί η ιστορία του είναι πια πολύ αφελής για ενήλικες του 21ου αιώνα), αλλά δεν έχουν φροντίσει να το κάνουν θελκτικό προς το ενήλικο κοινό. Οι διάλογοι είναι απλά παιδαριώδεις και οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι. Ένοιωθα σαν να βλέπω μια παιδική σειρά, αλλά ούτε ως τέτοια τη βρήκα διασκεδαστική για να πεις ότι θα την συνέχιζα ως ένοχη απόλαυση.
Single Drunk Female
Η ολόφρεσκη dramedy του Freeform (έχουν παίξει μόνο 3 επεισόδια) εξερευνά τις προκλήσεις της… νηφαλιότητας με αιχμηρή ειλικρίνεια, ιερόσυλο χιούμορ, και μεγαλύτερο ατού την σπιρτόζικη ερμηνεία της Sofia Black-D’Elia. Μπορεί να μην είναι καινοτόμος τηλεόραση, αλλά είναι άλλο ένα χαριτωμένο σφηνάκι που εστιάζει στους χαρακτήρες του.
Ghosts
Χάρη στο αμερικανικό remake που ξεκίνησε πριν λίγους μήνες στο CBS, και το οποίο βρήκα απλά χαριτωμένο, ανακάλυψα το πρωτότυπο Ghosts και το λάτρεψα! Στις κωμωδίες προτιμώ πάντα το βρετανικό χιούμορ, οπότε αυτό ήταν ένα προκαθορισμένο πλεονέκτημα, αλλά μου αρέσει περισσότερο και το καστ των Βρετανών εν προκειμένω. Η καλλιτεχνική ομάδα πίσω από το Horrible Histories που γράφει και πρωταγωνιστεί στο Ghosts, έχει απαράμιλλη χημεία και διαπρέπει στη σωματική κωμωδία α λα Monty Python. Μέσα σε 20 μόλις μισάωρα επεισόδια κατάφερε να γίνει μια από τις αγαπημένες μου κωμωδίες έβερ (με είχε κερδίσει από τα πρώτα 6 είναι η αλήθεια) — και περιμένω ανυπόμονα την 4η σεζόν!
The Woman in the House Across the Street from the Girl in the Window
Δεν μου συμβαίνει συχνά να τελειώνω μια σειρά και να μην μπορώ να αποφασίσω αν μου άρεσε ή όχι. (Η τελευταία φορά που το είχα πάθει αυτό ήταν με το ανεκδιήγητο Hemlock Grove.) Το TWITHATSFTGITW είναι μια πιο-meta-πεθαίνεις μίνι-σειρά που σατιρίζει τα θρίλερ μυστηρίου. Είναι ένα τηλεοπτικό “τέρας του Φράνκενσταιν” που κόβει και ράβει όλα (κι όταν λέω όλα εννοώ ΟΛΑ) τα κλισέ του είδους. Από τον τίτλο μέχρι το παρατραβηγμένο φινάλε της, η σειρά δεν έχει ούτε μισό ρεαλιστικό σημείο. Οι δημιουργοί ρίσκαραν δίνοντάς μας μια αφήγηση που σε μπερδεύει επίτηδες τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι να περιμένεις — δεν ξέρεις καν τι βλέπεις! Από τη μία, παραείναι σοβαρό για να το δεις ως καθαρόαιμη σάτιρα, ενώ ταυτόχρονα παραείναι παιδαριώδες για να το πάρεις στα σοβαρά. Τελικά, είναι μια έξυπνη παρωδία που αποδομεί ένα κουρασμένο κινηματογραφικό είδος ή μια υπερμεγέθης αναφορά στην ποπ-κουλτούρα χωρίς πραγματική ουσία; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα! Η Kristen Bell, πάντως, ήταν εξαιρετική…
Breaking Bad
Και φτάσαμε στο τέλος της σημερινής ανασκόπησης… Ξεκινώντας τώρα μια από τις πιο εμβληματικές και χιλιοσυζητημένες σειρές της τηλεοπτικής ιστορίας, έχω την ατυχία να ξέρω αρκετά spoilers και να έχω ήδη κάποιες προκαθορισμένες αντιλήψεις, οι οποίες καταρρέουν σαν κάστρα στην άμμο επεισόδιο με το επεισόδιο. Η θεοποίηση του Walter White είναι το μόνο αρνητικό της σειράς που βρίσκω μέχρι στιγμής. Μερίδιο της ευθύνης έχουν, φυσικά, οι σεναριογράφοι, αλλά είναι ο πρωταγωνιστής τους, λογικό να τον έχουν κάνει larger than life. Ακόμη λίγο φταίει και η ηθοποιάρα Bryan Cranston, που δίνει ρέστα και προσθέτει συνεχώς επίπεδα στον χαρακτήρα. Αλλά το μεγαλύτερο φταίξιμο πέφτει στους φανς που τον εξαίρουν για όλους τους λάθος λόγους και παραβλέπουν ηθελημένα τα εγκλήματά του. Ο χαρακτήρας είναι ένας ξεκάθαρος villain και ανήκει δικαιωματικά στο πάνθεο των “you missed the point by idolising them”. (Άλλος Tommy Shelby με βρήκε στο καπάκι…) Μου είναι δύσκολο να αγνοήσω τον “μύθο” που περικλείει τη σειρά και να την παρακολουθήσω πλήρως αντικειμενικά, αλλά πρέπει να προσπαθήσω να το κάνω, γιατί, άσχετα με τον ντόρο και τους παραπλανημένους φανς, νοιώθω ότι αξίζει πραγματικά τον κόπο!
Γεναριάτικο αγαπημένο ↑ Ghosts
Γεναριάτικη μετριότητα ↔ Spider-Man: No Way Home
Γεναριάτικη πατάτα ↓ Around the World in 80 Days
***
Ραντεβού πάλι εδώ στις 28 Φλεβάρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου! Μέχρι τότε, για πείτε μου, τι μέγεθος έχει η δική σας λίστα; Βλέπουμε τα ίδια ή έχετε να προτείνετε και κάτι άλλο;
