[Disclaimer: Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, και περιέχει spoilers για τη συνέχεια.]
Στο Mississippi του 1930, ο Robert Johnson κάνει συμφωνία με έναν δαίμονα σε ένα σταυροδρόμι για να γίνει ο καλύτερος μπλουζίστας που έχει υπάρξει ποτέ. Οκτώ χρόνια αργότερα, τα διαολόσκυλα έρχονται για την ψυχή του…
Η υπέροχη εναρκτήρια σεκάνς εδραιώνει την ‘ιστορικότητα’ της κεντρικής ιδέας του επεισοδίου, που βασίζεται στο διάσημο αστικό μύθο του θρυλικού μουσικού Robert Johnson, ο οποίος λέγεται ότι είχε πουλήσει την ψυχή του στο Διάβολο, με αντάλλαγμα την απαράμιλλη ικανότητά του στην κιθάρα. Αν και πολλά επεισόδια του Supernatural εμπνέονται από γνωστούς αστικούς μύθους, πολύ σπάνια βλέπουμε flashback που δεν έχουν να κάνουν με τους Winchesters, κι ακόμα πιο σπάνια έχουμε ένα υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο στο προσκήνιο.
Έτσι, το επεισόδιο εισάγει ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μυθολογία του Supernatural: τους δαίμονες του σταυροδρομιού. Στο σήμερα, ο Sam κι ο Dean έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια δαιμόνισσα και προσπαθούν να την αποτρέψουν από το να σκοτώσει διάφορους ανθρώπους που της είχαν πουλήσει την ψυχή τους πριν δέκα χρόνια με αντάλλαγμα την εκπλήρωση μιας ευχής.
Ως γνωστόν, οι ιδιοφυΐες πεθαίνουν νωρίς — και η σεναριογράφος Sera Gamble το πάει κι ένα βήμα παραπέρα, υπονοώντας ότι πολλοί ταλαντούχοι, όπως ο Robert Johnson, ο Μότσαρτ κι ο Βαν Γκογκ, μας άφησαν νωρίς, επειδή είχαν συνάψει δαιμονικές συμφωνίες!
Όταν πιάνεις από την αρχή τις παλιότερες σεζόν μιας σειράς, είναι σχεδόν αδύνατο το να μην δεις τα πράγματα υπό άλλη οπτική γωνία, αφού γνωρίζεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Εν προκειμένω, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η επιθετικά επικριτική στάση του Dean απέναντι σε όσους έχουν συνάψει συμφωνίες με τον δαίμονα. Αυτή τη στιγμή στην ιστορία, η συγκεκριμένη υπόθεση χτυπά ευαίσθητες χορδές στον μεγάλο αδερφό Winchester, επειδή είναι σχεδόν σίγουρος ότι ο πατέρας του έκανε συμφωνία με τον Κιτρινομάτη σε αντάλλαγμα για τη ζωή του Dean. Αν έκανε κάτι καλά το Supernatural στις πρώτες σεζόν του ήταν το να αναπτύσσει αργά και σταθερά τη μυθολογία του. Ίσως ο κεντρικότερος θεματικός άξονας της σειράς είναι η εμμονική τάση των Winchesters να σώζουν ο ένας τον άλλο. Η αρρωστημένη σχέση της οικογένειας Winchester με τις δαιμονικές συμφωνίες μόλις και μετά βίας έχει αρχίσει να ξύνει την επιφάνεια. Έχουμε να δούμε πολλά ακόμα!
Ενόσω ο Dean αισθάνεται να τoν πνίγουν οι ενοχές της απόφασης του John, είναι τόσο μυωπικός που δεν προσπαθεί καν να είναι ευγενικός με τους ανθρώπους που έχει πάει υποτίθεται για να σώσει. Αρχικά, αναρωτιέται για ποιό λόγο να μπουν στον κόπο να τους σώσουν, αφού τα… ήθελε ο κ*λος τους. Όμως, το τελευταίο άτομο που καλούνται να σώσουν αλλάζει πολύ τα δεδομένα και τη στάση του Dean. Ο Evan Hudson (ο συνήθης τηλεοπτικός ύποπτος Vincent Gale σε έναν από τους ελάχιστους ρόλους καλού της καριέρας του) δεν έκανε τη μοιραία συμφωνία για να εκπληρώσει κάποια εγωιστική επιθυμία για πλούτο η επιτυχία, όπως οι υπόλοιποι, την έκανε για να σώσει τη ζωή της ετοιμοθάνατης γυναίκας του. Όταν ξέρεις τι θα συμβεί στο τέλος της σεζόν, και κάνεις τον παραλληλισμό με τον Dean, αυτή η αποκάλυψη γίνεται δέκα φορές πιο δυνατή!
Η σκηνή της κλιμάκωσης του επεισοδίου είναι τόσο αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη που νιώθεις μεγαλύτερη αγωνία για την έκβαση του διαλόγου του Dean με τη δαιμόνισσα στο σταυροδρόμι, παρά για τον Sam που προσπαθεί απεγνωσμένα να προστατέψει τον Evan από το διαολόσκυλο. Ο Jensen Ackles επικοινωνεί άψογα την οργή και τον πόνο του Dean για τον πατέρα του, και με την σοκαριστική αποκάλυψη για την τύχη του John, δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει. Όσο ο Ackles δίνει ρεσιτάλ, ο Jared Padalecki έχει την ‘άχαρη’ δουλειά να πρέπει να το παίξει τρομοκρατημένος από μια αόρατη απειλή. Είναι μια σεκάνς που θα μπορούσε εύκολα να γίνει γελοία, αλλά η σφιχτή σκηνοθεσία του Steve Boyum την απογείωσε. Μου άρεσε ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη στιγμή όπου Sam στέκεται ανάμεσα στον αθώο που προστατεύει και στην πόρτα που σείεται, και τότε κάνει ένα βήμα και μπαίνει κι ο ίδιος μέσα στον προστατευτικό κύκλο, θυμίζοντάς μας ότι οι Winchesters δεν είναι πάντα σίγουροι ότι αυτό που πάνε να κάνουν θα πιάσει.