Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει spoilers για τη συνέχεια!
Το επεισόδιο ξεκινάει με τον Dean να βρίσκει τον Sam σε ένα μπαρ να κατεβάζει κάτω τα φαρμάκια του με ουίσκι στις 2 η ώρα το μεσημέρι. Ο μικρός είναι στενοχωρημένος που δεν έχει βρει ακόμη κάτι για να σώσει τον Dean, και, ακόμα χειρότερα, o Dean δεν φαίνεται να νοιάζεται. Πριν προλάβει να του μιλήσει για τη βόμβα που του έριξε η Ruby στο προηγούμενο επεισόδιο, χτυπάει το τηλέφωνό του: ο Bobby έχει πέσει σε κώμα!
Τα αγόρια ταξιδεύουν στο Pittsburgh, όπου ο Bobby ερευνούσε την τελευταία του υπόθεση: το θάνατο ενός νευρολόγου που έκανε μελέτες για τον ύπνο. Ακολουθούν τα βήματα της έρευνας του Bobby και φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ο θετός τους πατέρας είναι παγιδευμένος μέσα στα όνειρά του — ή μάλλον, στους εφιάλτες του. Ζητούν, λοιπόν, τη βοήθεια της Bela (κάποιον τρόπο έπρεπε να βρουν οι σεναριογράφοι να χώσουν πάλι τη Βρετανίδα στην πλοκή) για να τους προμηθεύσει με αφρικανικό ονειροβότανο, με το οποίο θα μπορέσουν να εισβάλουν στο μυαλό του Bobby για να τον ξυπνήσουν.
Ποιός παγίδευσε, όμως, τον Bobby μέσα στους χειρότερους εφιάλτες του; Ο villain του επεισοδίου δεν είναι κάποιο τέρας, αλλά ένας άνθρωπος, ο οποίος συμμετείχε στα παράνομα πειράματα του νευρολόγου και εθίστηκε στο ονειροβότανο. Ο Jeremy Frost είχε να ονειρευτεί από μικρό παιδί, όταν ο πατέρας του του είχε προκαλέσει εγκεφαλική κάκωση μετά από έναν ξυλοδαρμό. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων όχι μόνο άρχισε να ονειρεύεται ξανά, αλλά συνειδητοποίησε ότι μπορεί να μπαίνει και στα όνειρά άλλων και να τα ελέγχει. Ο Jeremy σκότωσε τον γιατρό μέσα στα ίδια του τα όνειρα, όταν εκείνος τον έβγαλε από τα πειράματα, και το ίδιο προσπάθησε να κάνει με τον Bobby.
Οι Winchesters καταφέρνουν να σώσουν το Bobby, αλλά ο Jeremy βάζει στο στόχαστρό του τον Dean. Έτσι, τα αγόρια αποφασίζουν να μεταφέρουν τη μάχη στα χωράφια του Jeremy: στον κόσμο των ονείρων. Ενόσω ο Sam νικά τον Jeremy χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους εφιάλτες του εναντίον του, ο Dean έρχεται αντιμέτωπος με τους δικούς του φόβους σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές της σειράς:
Demon Demon: You can’t escape me, Dean. You’re gonna die. And this? This is what you’re gonna become!
***
Βλέποντας τη σειρά από την αρχή συνειδητοποίησα πόσο απεγνωσμένα προσπάθησαν οι σεναριογράφοι να μας κάνουν να συμπαθήσουμε τη Bela στην 3η σεζόν. Ο χαρακτήρας είναι γοητευτικός, το ίδιο και η Lauren Cohan, αλλά μετά από τις συνεχείς προδοσίες, οι Winchesters δεν θα έπρεπε να ζητούν τη βοήθειά της. Τόσους κυνηγούς ξέρουν, είναι δυνατόν να μην μπορούσε κάποιος άλλος να τους βρει λίγο ονειροβότανο; Για άλλη μια φορά, δεν είχε νόημα η παρουσία της στο επεισόδιο, όσο νόημα δεν είχε και να την εμπιστεύονται τα αγόρια ή ο Bobby. Έχει τίποτα μαγικές φερομόνες και κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί; Μόνο έτσι θα μπορούσα να εξηγήσω και το ότι ξαφνικά ο Sam τη βρίσκει τόσο ελκυστική και βλέπει ερωτικά όνειρα με την πάρτη της. Εντάξει, είναι γκομενάρα, το καταλαβαίνω, αλλά… είναι η Bela, ρε φίλε! Τους έχει προδώσει τόσες φορές όσες είναι και τα επεισόδια που έχει εμφανιστεί! Δεν ξέρω με ποιόν να θυμώσω περισσότερο, με τους Winchesters που την άφησαν να τους κλέψει το Colt κάτω από τη μύτη τους, ή με τους σεναριογράφους που βρήκαν αυτή τη χαζή σεναριακή ευκολία για να βγάλουν το όπλο εκτός παιχνιδιού;
Άσχετα με το πρόβλημα ‘Bela’, που είναι γενικότερη αδυναμία της σεζόν, το επεισόδιο είχε αρκετό ενδιαφέρον. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ήταν ο Bobby Singer, που απέκτησε επιτέλους κι άλλες πτυχές, κι ένα σπαρακτικό backstory. Ο εφιάλτης του Bobby ήταν ο θάνατος της γυναίκας του από το δικό του χέρι. «Όλοι κάπως έτσι ξεκινάμε το κυνήγι,» λέει στον Dean, θυμίζοντάς μας ότι αυτή ζωή συνοδεύεται συνήθως από μεγάλη απώλεια και πόνο. Ο Bobby είχε σκοτώσει τη γυναίκα του όταν εκείνη κυριεύτηκε από έναν δαίμονα. Αυτό τον εισήγαγε στον κόσμο του υπερφυσικού και μου έκανε εντύπωση που δεν το γνώριζαν ούτε τα αγόρια. Μετά από αυτό το επεισόδιο βλέπεις με άλλο μάτι τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα αγόρια, και γιατί τους προσέχει σαν οικογένειά του.
Αυτή η επανάληψη του Supernatural μου θύμισε γιατί αγαπούσα τον Sam τόσο πολύ στις αρχές. Η επίμονη του να παλεύει για τον Dean, ακόμη κι όταν εκείνος έχει παραιτηθεί. Τον θαυμάζω γιατί τα ρίσκαρε όλα. Ενδόμυχα εύχομαι τώρα να μην το είχε κάνει, βέβαια, γιατί γνωρίζω ότι αυτή η εμμονή του θα του κάνει περισσότερο κακό μακροπρόθεσμα (η 4η σεζόν κοντοζυγώνει) από όσο μπορεί να φανταστεί τώρα. Κι όμως, ακόμα και τόσο νωρίς στη σειρά, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς από τους δυο δεν ξέρει πώς να ζει χωρίς τον άλλο. Αυτό θα το εξερευνήσει ακόμα καλύτερα το επόμενο επεισόδιο…
Όταν ο Dean παγιδεύτηκε μέσα στα όνειρά του και έπρεπε να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες του, έπρεπε να κοιτάξει τον εαυτό του στα μάτια. Αρχικά, φαίνεται πολύ ξεκάρφωτο που το πρώτο πράγμα που βλέπει είναι η Lisa, αλλά θυμηθείτε, κάτι παρόμοιο δεν είχαμε δει και στο What Is And What Should Never Be; Ένα κομμάτι του θέλει μια φυσιολογική, οικογενειακή ζωή, κι αυτό το (καταπιεσμένο) κομμάτι είναι που πρέπει να καταπολεμήσει το άλλο (κυρίαρχο) κομμάτι που έχει εκπαιδευτεί να επικεντρώνεται μόνο στο κυνήγι και στη φροντίδα του Sammy.
Στη σκηνή που ο Dean έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του στο όνειρο, το ‘φάντασμα’ του John Winchester αιωρείται. Δεν είναι τυχαίο που το αρχικό σχέδιο ήταν να έρθει αντιμέτωπος με τον John σε αυτή τη σκηνή (αλλά πάλι το βαρύ πρόγραμμα του Jeffrey Dean Morgan δεν το επέτρεψε). Μερικές φορές ξεχνάμε το βάρος που κληροδότησε στους γιους του. Η επιρροή του είναι εμφανής σε κάθε πτυχή της ζωής τους, και οι αρνητικές πτυχές είναι ακόμα πιο ύπουλες – ειδικά σε ότι αφορά τον Dean. Είδαμε τόσα πολλά επίπεδα της προσωπικότητας του Dean να προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια σε αυτόν τον σύντομο διάλογο, και τελικά ο θυμωμένος Dean ήταν αυτός που κέρδισε, όπως συμβαίνει συνήθως. Χρειάστηκε αυτή η συνάντηση με τον δαιμονικό εαυτό του να τον ταρακουνήσει για να παραδεχτεί ότι στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμος να πεθάνει ή να πάει στην Κόλαση. Ζητά τη βοήθεια του Sam (όχι ευθέως φυσικά, για τον Dean μιλάμε) και αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα για τον Dean. Και θα κλείσω το review χωρίς καν να σχολιάσω πόσο καλός ήταν ο Jensen Ackles στο επεισόδιο, γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…
ΥΓ Έχοντας πια δει τη σειρά (σχεδόν) μέχρι τέλους, δεν γίνεται να μην σχολιάσω τη συμπτωματική προοικονομία αυτής της σκηνής με τον δαίμονα Dean. Τότε δεν ήταν τίποτε παραπάνω από το υποσυνείδητο του Dean που εξέφραζε τους φόβους του για τον επικείμενο θάνατό του. Όμως, στο τέλος της 9ης σεζόν η σκηνή αποκτά ξαφνικά άλλη μεταφηγηματική αξία, αφού ο Dean όντως μεταμορφώνεται σε δαίμονα!