Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει SPOILERS για τη συνέχεια!
Ξέρετε πόσο λατρεύω το χιούμορ του Supernatural, και φυσικά δεν παραπονιέμαι που μέχρι τώρα στη σεζόν είχαμε αρκετά ανάλαφρα επεισόδια, αλλά εν μέσω Αποκάλυψης το χρειάζομαι λίγο δράμα, και φίλε, το mid-season finale μας έδωσε μπόλικο! Ο τίτλος “Abandon All Hope” (παρμένος από τη φράση “Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα εσείς που εντός εισέρχεστε”, που βρίσκεται χαραγμένη στην είσοδο της Κόλασης, σύμφωνα με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη) προσπαθεί να σε προετοιμάσει για το τέλος του επεισοδίου, αλλά ακόμη και στη δεύτερη προβολή, το συναίσθημα που έχεις με το που πέφτει το μαύρο πριν τους τίτλους συναγωνίζεται την απόγνωση που σίγουρα νοιώθουν τα αδέρφια.
Αρχικά, η τύχη φαίνεται να τους χαμογελά: ο Dean κι ο Sam επιτέλους έχουν στα χέρια τους το Colt, μαζί με τη βοήθεια του Bobby, του Castiel και των Harvelles, και είναι συγκρατημένα αισιόδοξοι ότι θα βρουν και θα σκοτώσουν τον Εωσφόρο. Εντάξει, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, και, δυστυχώς, όντως πεθαίνει, ακριβώς μετά την Jo και την Ellen, όταν ο Εωσφόρος αποδεικνύεται άτρωτος στις σφαίρες του Colt…
Το Supernatural έχει ένα από τα καλύτερα ρόστερ ηθοποιών -κι όχι μόνο για σειρά του είδους του- και σε αυτό το επεισόδιο έκανε την εισαγωγή του ένας από αυτούς. Το ντεμπούτο του εμβληματικού Mark Sheppard ως ο αρχι-δαίμονας των σταυροδρομιών Crowley (θα τον έκανα περήφανο με αυτό το λογοπαίγνιο, χεχε) είναι ένα instant classic. Έχει μόνο δυο σκηνές μέσα στο γεμάτο 40λεπτο, αλλά καταφέρνει να κλέψει άνετα την παράσταση. Εκεί που το βρετανικό φλέγμα συναντά τη δαιμονική αναίδεια ακροβατεί ο μελλοντικός Βασιλιάς της Κόλασης. Το συμπέρασμά του ότι ο Εωσφόρος θα στρέψει το μίσος του προς τους δαίμονες όταν ξεπαστρέψει την ανθρωπότητα, ακούγεται περίεργο στην αρχή, αλλά όχι και τόσο τραβηγμένο τελικά. Αν υπάρχουν άγγελοι που έχουν γυρίσει την πλάτη στο Σχέδιο του Θεού, γιατί να μην υπάρχουν και δαίμονες που απορρίπτουν τον δημιουργό τους; Ακριβώς όπως ο συνονόματός του στο βιβλίο Good Omens, ο οπορτουνιστής Crowley βοηθά τους εχθρούς του γιατί του αρέσει η ζωή στη Γη, και δεν τον νοιάζει ποιός θα βγει νικητής στη μάχη Καλού και Κακού, αρκεί να μην χάσει τη βολή του.
Η αγαπημένη μου σκηνή στο επεισόδιο, όμως, δεν είναι ούτε η εισαγωγή του Crowley, ούτε καν η σοκαριστική ανατροπή στο τέλος. Η πιο low-key δυνατή σκηνή είναι εκεί που οι Winchesters και η υπόλοιπη ομάδα προετοιμάζονται για τη μεγάλη αναμέτρηση. Σαν στρατιώτες πριν φύγουν για τη μάχη, ετοιμάζουν τον εξοπλισμό τους και προσπαθούν να ανεβάσουν το ηθικό τους. Έτσι, το κοινό έχει την ευκαιρία να μοιραστεί μαζί τους τα συναισθήματα αυτών των ανεκτίμητων ‘οικογενειακών’ στιγμών που δεν πρόκειται να ξαναζήσουν ποτέ. Τα σφηνάκια που πίνουν ο Cas με την Ellen είναι μια όαση χιούμορ μέσα σε ένα πολύ βαρύ επεισόδιο. Ο Misha Collins, άψογος -όπως πάντα- στον απαιτητικό ρόλο του, οδηγεί με σταθερά βήματα τον Castiel στην εξερεύνηση του αβέβαιου ανθρώπινου κόσμου. Βλέπουμε τον άγγελο να κατεβάζει σχεδόν ρομποτικά 5 σφηνάκια, υπό το έκπληκτο βλέμμα των γύρω του, και να αναφωνεί αμήχανα: «Νομίζω άρχισα να νοιώθω κάτι». Προσπαθεί και θέλει να νοιώσει άνθρωπος, αλλά η αγγελική του φύση είναι πάντα εκεί για να τον ξεχωρίζει από τους φίλους του, κι αυτό είναι εξίσου κωμικό, αλλά και θλιβερό (κάτι που είχε δείξει πολύ όμορφα και το The End).
Μιλώντας για τραγικότητα, σας έχω ξαναπεί πόσο μου άρεσε πάντα η χημεία του Dean με τη Jo, έτσι; Κι εδώ, ο Jensen Ackles με την Alona Tal φρόντισαν να με κάνουν να το νοιώσω σαν μαχαιριά στην καρδιά για (προ)τελευταία φορά. Το πέσιμο του Dean με την κλισέ ατάκα (σε δική μου ελεύθερη μετάφραση) «είναι μάλλον η τελευταία μας νύχτα πάνω σε αυτή τη γη, τι θα έλεγες για λίγη ‘δράση’ κάτω από τα σεντόνια;» είναι χαριτωμένα σέξι, και η αντίδρασή της, παρόλο που τον απέρριψε, είναι φλερταδόρικη. Το αληθινό συναίσθημα μεταξύ των δυο, όμως, φαίνεται όταν η Jo τραυματίζεται θανάσιμα. Ο Dean την αποχαιρετά με ένα στοργικό φιλί στο μέτωπο, και μετά στα χείλη. (Κυριολεκτικά, άκουσα την καρδιά μου να σπάει…) Ήθελα ένα διαφορετικό τέλος για αυτούς τους δυο, αλλά αυτό που μας έδωσαν ήταν πολύ δυνατό. Και η δεύτερη γροθιά στο στομάχι έρχεται με την άρνηση της Ellen να αφήσει πίσω το κοριτσάκι της. Συγκλονιστική η Samantha Ferris στις τελευταίες στιγμές της μητέρας Harvelle που κρατά στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα της Jo και πατά το κουμπί για να ανατιναχθεί μαζί της. Το Supernatural δεν έχει χαρακτήρες για πέταμα και η ηρωική απώλεια* δυο από τους καλύτερούς του μας θύμισε ότι αυτός ο πόλεμος είναι ο πιο σημαντικός που έχουν κληθεί να νικήσουν οι Winchesters.
*Θα ήθελα εδώ να ανοίξω μια μικρή παρένθεση γιατί ο θάνατος της Ellen και της Jo δίχασε ελαφρώς το fandom. Θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως χαρακτηριστικό παράδειγμα του σεναριακού κλισέ “women in refrigerators“, σύμφωνα με το οποίο κάποιοι γυναικείοι χαρακτήρες είναι ουσιαστικά αναλώσιμοι και ο θάνατος τους εργαλειοποιείται μόνο και μόνο για να προκαλέσει σοκ στο κοινό και να προχωρήσει την πλοκή για τον (άνδρα) πρωταγωνιστή. Δυστυχώς, η σειρά έχει υπάρξει ουκ ολίγες φορές ένοχη για το άδοξο ξεπάστρεμα γυναικείων χαρακτήρων (βλ. Charlie, Sarah και Eileen, μεταξύ πολλών άλλων) και, εκ πρώτης όψεως, το επεισόδιο πέφτει κατευθείαν μέσα στο συγκεκριμένο κλισέ. Και το ότι είχαμε να δούμε τις Harvelles από τη 2η σεζόν δεν με βοηθά να υπερασπιστώ τους σεναριογράφους που, ουσιαστικά, τις έφεραν πίσω τώρα στην 5η σεζόν μόνο και μόνο για να τις σκοτώσουν. Το μόνο υπερασπιστικό επιχείρημα που έχω είναι ότι η σειρά το έχει κάνει κατά κόρον αυτό και με τους ανδρικούς χαρακτήρες, οπότε, ναι, είναι ένα γενικότερο σεναριογραφικό θέμα που είχε πάντα το Supernatural, και αξίζει να αναλυθεί σε ολοδικό του άρθρο, το οποίο δεσμεύομαι να γράψω κάποια στιγμή στο μέλλον, γιατί έχει πολύ ζουμί αυτή η συζήτηση.
Μέσα σε ένα επεισόδιο γεμάτο δυνατές ερμηνείες, βάζει κι ο Mark Pellegrino το δικό του λιθαράκι ως Εωσφόρος. Ο τρόπος που μιλά σε κάθε χαρακτήρα είναι ήρεμος και πειστικός. Τα επιχειρήματά του είναι τόσο λογικά που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αντιτίθενται στο όραμά του. Ταυτόχρονα, όμως, βλέπουμε και ψήγματα της εγωκεντρικής, πληγωμένης και γεμάτης μίσους ψυχής του (χρησιμοποιώ τη λέξη ελεύθερα, και δεν εννοώ την μπάλα λευκού φωτός που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι, αλλά όχι οι άγγελοι). Το σώμα του Nick μπορεί να μετρά αντίστροφα πριν καταρρεύσει, αλλά ο Εωσφόρος δεν φαίνεται να αγχώνεται που σε λίγο θα μείνει χωρίς δοχείο. Αντίθετα, αποπνέει αυτοπεποίθηση όταν λέει με ηρεμία στον Sam τον τόπο και τον χρόνο που εκείνος θα του πει το ‘ναι’. Επίσης, τα λόγια του επιβεβαιώνουν αυτό που υποστήριξε ο Crowley στην αρχή του επεισοδίου: ο Διάβολος δεν νοιάζεται για τους δαίμονες, είναι απλά τα πιόνια του για να κερδίσει τον πόλεμο.
Η αναμέτρηση του Castiel με τον Εωσφόρο είναι ένα ακόμη από τα highlights του επεισοδίου. Οι ηθοποιοί αποπνέουν την έμφυτη δύναμη των χαρακτήρων τους, χωρίς να καταφεύγουν σε πομπώδεις υπερβολές. Ο Pellegrino κρύβει την υπεροψία του Εωσφόρου μέσα στον συγκαταβατικό τόνο με τον οποίο μιλά προς τον Castiel. Τον θεωρεί ξεκάθαρα υποδεέστερο κι αυτό φαίνεται ακόμη κι από την περηφάνια που νοιώθει για τον εαυτό του όταν θυμάται το όνομα του αγγέλλου αδερφού του. Αντίπαλο δέος, όμως, ο Castiel διοχετεύει λίγη από την αυθάδεια του Dean (έμαθε από τον καλύτερο) και δεν χαρίζεται ούτε στον Εωσφόρο, ούτε στη Meg.
Το επεισόδιο κινήθηκε σε γρήγορους και συναρπαστικούς ρυθμούς στην αρχή, με την εισαγωγή του Crowley και την αιματοβαμμένη επανεμφάνιση της Meg, αλλά ο σκηνοθέτης πατάει φρένο απότομα λίγο πριν το τέλος του επεισοδίου, για να στήσει το ταμπλό για το δεύτερο μισό της σεζόν. Σε μια σοκαριστική ανατροπή, ο Εωσφόρος δεν πεθαίνει από τις σφαίρες του Colt (random σκέψη: ποτέ δεν μάθαμε τελικά με σιγουριά ποιά είναι τα υπόλοιπα τέσσερα πλάσματα που δεν σκοτώνει το φοβερό αυτό όπλο). Τα πράγματα δεν πήραν ούτε στο ελάχιστο την τροπή που θα ήθελαν οι ήρωές μας, και ευτυχώς τώρα στην επανάληψη δεν θα χρειαστεί να περιμένω 3 μήνες για να μάθω τι τους συνέβη…