Διανύουμε αδιαμφισβήτητα την χρυσή εποχή των προσαρμογών κόμικς στη μικρή και μεγάλη οθόνη. Κάθε μεγάλο κανάλι έχει τουλάχιστον μια σειρά που να βασίζεται σε κάποιο superhero comic. Ενώ αρχικά όλοι έτρεχαν να διασκευάσουν τα πιο γνωστά κόμικς, με δημοφιλείς υπερήρωες, όπως ο Superman, o Batman, o Flash, η Supergirl, ο Green Arrow, την τελευταία πενταετία οι παραγωγοί έχουν στραφεί σε λιγότερο mainstream πηγές έμπνευσης.
Τη στροφή σε πιο σκοτεινά κόμικς σηματοδότησε, πιστεύω, η τηλεοπτική προσαρμογή του ιερόσυλα διασκεδαστικού Preacher από τους Sam Catlin, Evan Goldberg, και Seth Rogen. Οι δυο τελευταίοι, μαζί με τον Eric Kripke του Supernatural, συνυπογράφουν και το φετινό The Boys, προσαρμόζοντας για την τηλεόραση το βίαιο και αύθαδες ομώνυμο κόμικ των Garth Ennis & Darick Robertson.
With great power comes great… irresponsibilty
Ενώ τα ‘κλασικά’ κόμικς δίνουν μαθήματα ζωής μέσα από βαρύγδουπες ατάκες για το τι σημαίνει να είσαι ήρωας, το The Boys έχει μια πιο κυνική και ρεαλιστική προσέγγιση για το θέμα της δύναμης: η δύναμη διαφθείρει. Απλά και ξάστερα. Και το αποτέλεσμα εν προκειμένω είναι μια συναρπαστική μαύρη κωμωδία που ακολουθεί στα χνάρια του The Umbrella Academy και του Doom Patrol, και θέτει ψηλά τον πήχη για το επερχόμενο Watchmen του ΗΒΟ.
Η σειρά διαδραματίζεται σε έναν κόσμο όπου οι υπερήρωες υπάρχουν μεν, αλλά έχουν ιδιωτικοποιήσει τις υπηρεσίες τους και ανταλλάσσουν τον ηρωισμό τους με λεφτά και δόξα. Οι διάφοροι ένστολοι υπερήρωες εκπροσωπούνται και δουλεύουν για μεγάλες εταιρίες που κινούν τα νήματα της διαπλοκής, όπως η Vought International. Οι υπερήρωες της Vought είναι πλούσιοι και λαοφιλείς, άρα και υπεράνω του νόμου. Τα πλήθη είναι καλά για να προσφέρουν στους εγωκεντρικούς υπερήρωες τη λατρεία και τη δόξα που τροφοδοτεί την εικόνα και το εγώ τους, αλλά σε ατομικό επίπεδο, ένας κοινός θνητός δεν είναι παρά λάσπη στις μπότες τους. Όσο πιο βαθιά κοιτάξεις, λοιπόν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι οι υπερήρωες του The Boys δεν είναι υπερασπιστές της Δικαιοσύνης, αλλά κακομαθημένοι celebrities, που νομίζουν ότι είναι θεοί — κακόβουλοι τις περισσότερες φορές. Έτσι, μια σκληροτράχηλη ομάδα εκδικητών, γνωστή ανεπίσημα ως «The Boys» (τα Αγόρια) έρχεται αντιμέτωπη με την ελίτ των διεφθαρμένων υπερηρώων, τους επονομαζόμενους «The Seven» (οι Επτά), και προσπαθεί να τους ρίξει από το βάθρο τους.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τα μάτια δύο νέων, που είναι αμφότεροι τα φρέσκα μέλη των δυο αντίπαλων στρατοπέδων — και ναι, υπάρχει ένα αχνό vibe Ρωμαίου και Ιουλιέτας, το οποίο υποπτεύομαι θα εξερευνηθεί περισσότερο στις επόμενες σεζόν.
Από τη μία, λοιπόν, έχουμε τον πράο Hughie Campbell (Jack Quaid) που βλέπει την κοπέλα του να γίνεται πολτός μπροστά στα μάτια του, εξαιτίας του υπερήρωα A-Train, και γίνεται εύκολα συνένοχος στο σχέδιο του σκληρόπετσου Billy Butcher (Karl Urban), που έχει προσωπική βεντέτα ενάντια στον αρχηγό των Επτά, τον Homelander (Anthony Starr). Από την άλλη, έχουμε την Annie January (Erin Moriarty), με κωδικό όνομα Starlight, μια αθώα επαρχιωτοπούλα υπερηρωίδα που αποκτά κύρος όταν γίνεται μέλος των Επτά, αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί ότι αυτό ο κόσμος, του οποίου ονειρευόταν από πάντα να είναι μέρος, δεν είναι όσο λαμπερός νόμιζε.
Οι δυο ομάδες είναι κάθε άλλο παρά σφιχτοδεμένες και αγαπημένες. Ψέματα, υπερμεγέθη εγώ, μεγαλομανία, δίψα για βία και αίμα, έλλειψη εμπιστοσύνης και ενσυναίσθησης, είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που δημιουργούν εσωτερικές συγκρούσεις και τους κρατούν όλους σε τεντωμένο σχοινί.
*ακολουθούν μικρά spoilers*
Οι υπερδυνάμεις
Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο που είναι αυτή τη στιγμή υπερπλήρες από superhero σειρές (και η Marvel υπόσχεται να το γεμίσει ακόμα περισσότερο στο προσεχές μέλλον), το The Boys είναι η μετεξέλιξη του δημοφιλούς είδους, παρωδώντας τους πιο διάσημους χαρακτήρες των κόμικς και φέρνοντας τα πάνω-κάτω σε όλα τα κλισέ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Επτά μας θυμίζουν τους ήρωες της Justice League της DC. Ο πανίσχυρος Homelander είναι ένας ψυχοπαθής Superman, η Queen Maeve είναι μια παραιτημένη Wonder Woman, o Deep είναι ένας λιγότερο μυώδης και περισσότερο διεστραμμένος Aquaman, ο A-Train είναι ο Flash αν ήταν πρεζόνι, και πάει λέγοντας.
Στον πυρήνα της, η σειρά είναι μια πανέξυπνη σάτιρα. Αν και περιέχει κάποιες στιγμές εντελώς καμένου χιούμορ (όπως το epic fail του Deep όταν προσπαθεί να σώσει ένα δελφίνι από ένα θαλάσσιο πάρκο), διακωμωδεί την εμμονή του κοινού με τους celebrities και τους φανταστικούς ήρωες, και σχολιάζει καυστικά μια πλειάδα κοινωνικών προβλημάτων, όπως ο καπιταλισμός, η θρησκοληψία και η χειραγώγηση των ΜΜΕ. Δεν υπάρχουν supervillains σε αυτό τον κόσμο, μόνο η φυσική κατάχρηση εξουσίας από τους ισχυρούς.
Παρά το διασκεδαστικό περιτύλιγμα, το The Boys είναι μια σχεδόν μισάνθρωπη και βαθιά απαισιόδοξη σειρά, κάτι που αναδεικνύεται καλύτερα στο νιχιλιστικό season finale, όπου ο Homelander ενστερνίζεται την ψυχοπάθειά του (με μια σοκαριστική κίνηση που ελάχιστες σειρές έχουν τολμήσει) και αποκαλύπτει στον άσπονδο εχθρό του μια αλήθεια που του γκρεμίζει όλο του το είναι.
Με συνέπεια στις ανατροπές, και σίγουρα χωρίς καμία ντροπή, το The Boys είναι επιτυχημένο σε πολλά επίπεδα. Η αφήγηση είναι ισορροπημένη και σωστά δομημένη, και βλέπουμε μια συναφή, πολυεπίπεδη ιστορία, που αφήνει δεξιοτεχνικά ανοιχτή την πόρτα για την ήδη ανακοινωμένη 2η σεζόν. Επίσης, στα ατού της σειράς συμπεριλαμβάνεται και το καστ, όπου ξεχωρίζουν ο πολυαγαπημένος (και χαμαιλέων των προφορών) Karl Urban κι ο αγνώριστος Anthony Starr, ο ανισόρροπα επικίνδυνος Homelander του οποίου δεν θυμίζει σε τίποτα απολύτως τον λατρεμένο σερίφη του Banshee.
Τα τρωτά σημεία
Η σειρά ξεκινά πολύ δυνατά, κάνει την (κυριολεκτική) έκρηξή της στο 3ο επεισόδιο κι από εκεί και πέρα κατεβάζει ταχύτητα για να εξερευνήσει τον κόσμο της, αλλά -όλως περιέργως- όχι τους χαρακτήρες της. Με μόλις 8 επεισόδια στην 1η σεζόν κι ένα ρόστερ 11 βασικών πρωταγωνιστών, ο χρόνος που είχαν οι σεναριογράφοι για να τους αναπτύξουν ήταν αναμενόμενα περιορισμένος. Δόθηκε -εσκεμμένα πιστεύω- βάση στην ίδια την ιστορία και θυσιάστηκε η ανάπτυξη χαρακτήρων (έχουμε χρόνο για αυτό αργότερα). Τα ‘Αγόρια’ του τίτλου μένουν ως επί το πλείστον ανεκμετάλλευτα σαν χαρακτήρες, παραπατώντας χωρίς σχέδιο και συνοχή μέχρι το φινάλε, καθιστώντας τους φιλοξενούμενους στην ίδια τους την σειρά. Αντίστοιχα ανεξερεύνητοι έμειναν και οι περισσότεροι από τους ‘Επτά’ (θέλουμε περισσότερο Black Noir στο μέλλον). Η εστίαση στην έχθρα του Billy Butcher με τον Homelander και η τελική τους αναμέτρηση που έφερε το αναπάντεχο cliffhanger του φινάλε, δεν άφησέ χρόνο για τόση εμβάθυνση στους υπόλοιπους. Φαίνεται ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν προοπτικές, αλλά μέχρι στιγμής έχει ξυστεί μόνο η επιφάνειά τους και περιμένω αυτό να το διορθώσει η επόμενη σεζόν.
Το άλλο αδύναμο κομμάτι της σειράς είναι ο προβληματικός φεμινισμός της — ή, για να το θέσω καλύτερα, η ατσούμπαλη προσπάθεια για φεμινιστικό μήνυμα, που τελικά έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που νομίζω ότι ήθελαν να δείξουν οι δημιουργοί. Η σειρά δείχνει όλους τους γυναικείους χαρακτήρες της ως θύματα των περιστάσεων, που πατάνε μεν πόδι ενίοτε, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν και πολλά. Ενδέχεται αυτό να είναι συνδυασμός της απαισιοδοξίας της σειράς και του περιορισμένου χρόνου που δεν επέτρεψε την πλήρη ανάπτυξη των χαρακτήρων, οπότε είναι το δεύτερο πράγμα που περιμένω να διορθώσει η συνέχεια.
Τελικά αξίζει τον κόπο;
Με μια λέξη: ναι! Ο Eric Kripke, το όνομα του οποίου για τους φανς του Supernatural και του Timeless θα μπορούσε να είναι κι από μόνο του ο μοναδικός λόγος να τσεκάρουν τη νέα του σειρά, ξεφεύγει αρκετά από το ύφος και το είδος που μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια και μας δίνει μια εναλλακτική superhero σειρά, θεοσκότεινη και αθυρόστομη, με αρκετές δόσεις σαρδόνιου χιούμορ και σπλατεριάς! Η 1η σεζόν έχει σίγουρα τις αδυναμίες της, αλλά έκανε μια αρκετά δυνατή αρχή (από ότι διαβάζω είναι από τις πιο επιτυχημένες σειρές του Amazon), κι έθεσε γερά θεμέλια για το μέλλον. Φυσικά, όπως θα καταλάβατε κι από όσα διαβάσατε, η σειρά δεν είναι για όσους θέλουν μια ‘παραδοσιακή’ superhero σειρά, ούτε για όσους δεν αρέσκονται καν στο είδος το οποίο παρωδείται εδώ. Ξεκινήστε την, όμως, αν θέλετε κάτι αρκετά έξυπνο ώστε να διαφέρει, αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο που δεν σας φαίνεται βεβιασμένο.
Η 2η σεζόν της σειράς, που θα προβληθεί κάποια στιγμή μέσα στο 2020, έχει ήδη ξεκινήσει γυρίσματα κι αυτή είναι η ταιριαστή πρώτη -αιματοβαμμένη- φωτογραφία πίσω από τις κάμερες: