28 Ιουλίου 2018
Αγαπητό Ημερολόγιο…
Είχα αρχίσει να σου γράφω αυτό το κείμενο εδώ και καιρό. Είναι η πρώτη μου προσπάθεια για ημερολόγιο και δεν ήξερα πως να αρχίσω. Να είσαι επιεικές, έτσι; Ξέρεις την αγάπη μου για ό,τι έχει να κάνει με την ποπ-κουλτούρα και ειδικά για τα fandoms! Και από εδώ και πέρα για αυτά θα σου γράφω (θα σε πρήζω δηλαδή, αλλά εσύ είσαι ημερολόγιο, δεν σε πειράζει λίγο πρηξιματάκι, ε; ).
Είμαι fangirl από τα γεννοφάσκια μου και δεν μπορώ να το κρύψω, όσο κι αν προσπαθώ πολλές φορές. Έτσι δεν μπόρεσα να το κρύψω και σήμερα, όταν κατεβήκαμε με την παρέα μου από το μετρό στο κέντρο του Μιλάνου για να κάνουμε βόλτα στα μαγαζιά, να πιούμε έναν καφέ, να χαζέψουμε τους όμορφους μιλανέζους και τις μιλανέζες – ξέρετε, όλα αυτά που κάνουν οι φυσιολογικοί (;) ενήλικες. Εμένα όμως το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια γιγαντοαφίσα Harry Potter…
“Ωπα;! Τι εννοεί;;;;!” αναφώνησα, με το μάτι να αστράφτει από ενθουσιασμό. “Μην μου πεις ότι θες να πάμε;” Ήμουν σίγουρη πως ήξεραν ήδη την απάντηση στην ερώτηση αυτή όταν μου την έθεταν, γι’αυτό και δεν έδωσα απάντηση, απλά χαμογέλασα, κοιτώντας την οθόνη του κινητού μου. Είχα ήδη ξεκινήσει να ψάχνω online για εισιτήρια! Η χαλαρή απογευματινή βόλτα στο Μιλάνο ήταν έτοιμη να μετατραπεί σε ένα αναπάντεχο geekfest!
Φτάσαμε στο Fabbrica del Vapore (ένα παλιό εργοστάσιο που τώρα έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο) λίγο πριν ξεκινήσει η τελευταία ξενάγηση. Περιμένοντας στο τέλος της πολυπληθούς ουράς, έχοντας μπροστά μου χαμογελαστούς Potterheads από κάθε σημείο του πλανήτη, διάβασα κάποιες λεπτομέρειες για την Έκθεση Harry Potter, ένα μέρος που επιτρέπει σε παιδιά και ενήλικες να αγγίξουν λίγο από τη μαγεία του κόσμου της J.K. Rowling, βλέποντας τα αληθινά κοστούμια, τα σκηνικά και μπόλικα αντικείμενα από τις ταινίες Harry Potter — και μερικά από τις ταινίες Fantastic Beasts. Η έκθεση άνοιξε για πρώτη φορά το 2009 στο Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας του Σικάγου και από τότε κάνει περιοδεία σε όλον τον κόσμο. Ευτυχώς για εμένα, φέτος ήταν η σειρά της Ιταλίας!
Μπαίνοντας μέσα, μας καλωσόρισαν οι διοργανωτές και μας οδήγησαν κατευθείαν σε μια σκοτεινή αίθουσα. Πάνω σε ένα σκαμπό καθόταν ήσυχο-ήσυχο ένα γνώριμο καπέλο. Είχε έρθει η ώρα να πάμε στους κοιτώνες μας, αλλά δεν γινόταν χωρίς να ξέρουμε σε ποιον ανήκουμε! Η “καθηγήτρια” του Χόγκουαρτς φώναζε ένα-ένα παιδάκια από το κοινό και τα ρωτούσε σε ποιον κοιτώνα θα ήθελαν να καταταχθούν. Όλα τα παιδάκια απάντησαν “Γκρίφιντορ” – φυσικά – και το Καπέλο της Επιλογής, σεβόμενο την επιθυμία τους, τους κατέτασσε στον κοιτώνα του Χάρι Πότερ! Πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι, εγώ ποιον κοιτώνα θα πω, πφφφφ, η διαδικασία ολοκληρώθηκε. Ήταν διαφημιστικό κόλπο, ρε φίλε, αν είναι δυνατόν – και μας άφησαν να προχωρήσουμε στην υπόλοιπη έκθεση, έτσι, χωρίς να ξέρουμε τον κοιτώνα μας! Σκανδαλώδες! Ξέρω όμως εγώ τη λύση: Pottermore! 😉
Προχωρήσαμε λοιπόν, στα άδυτα της έκθεσης. Πρώτη στάση -τι άλλο;- το Χόγκουαρτς! Είδαμε τα δωμάτια των παιδιών, τα ρούχα των μαθητών και των καθηγητών, βιβλία μαγείας και δεκάδες άλλα αντικείμενα από τις ταινίες!
Ο θόρυβος σε αυτό το κομμάτι της έκθεσης ήταν εκκωφαντικός, όχι από τα γέλια των εκστασιασμένων πιτσιρικιών, ούτε από τα χάχανα των συγκρατημένα ενθουσιασμένων ενηλίκων, αλλά από τους μανδραγόρες – που ξέρετε πόσο απεχθάνονται να τους σηκώνεις από τη γλάστρα τους…
Στη συνέχεια, είδαμε ό,τι είχε να κάνει με το Κουίντιτς, και δεν χάσαμε την ευκαιρία να ρίξουμε και μερικές πασούλες!
Επόμενη στάση, το καλυβάκι του Χάγκριντ, με την τεράστια και αναπαυτικότερη πολυθρόνα που έχω καθίσει ποτέ, κι ένα αυγό δράκου έτοιμο να εκκολαφθεί πάνω στο τραπέζι!
Ύστερα μπήκαμε στο θεοσκότεινο Απαγορευμένο Δάσος, όπου συναντήσαμε τον Άραγκογκ, ένα μωρό Θέστραλ, έναν δράκο και ίσως κι έναν Παράφρονα – δεν είμαι σίγουρη, γιατί ήταν τόσο σκοτεινά που δεν έβλεπα την τυφλά μου! (Καταραμένα γηρατειά!)
Μετά από μια μικρή στάση και στον τομέα ‘Αζκαμπάν‘, όπου είδαμε μερικά… κακά παιδιά, περάσαμε στο ομορφότερο κομμάτι της περιήγησής μας: την αίθουσα όπου έγινε o Χριστουγεννιάτικος Χορός! Τα υπέροχα σκηνικά της 4ης ταινίας, και τα μαγευτικά κοστούμια που περικύκλωναν την αίθουσα, μας είχαν αφήσει όλους με το στόμα ανοιχτό, όπως ο Ρον όταν είδε την Ερμιόνη να κατεβαίνει τα σκαλιά μέσα στην υπέροχη ροζ τουαλέτα της!
Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβω πέρασε σαν νεράκι μια ολόκληρη ώρα και φτάσαμε στην τελευταία στάση του… χαριποτερικού ταξιδιού μας: στο gift shop. Όμορφα λούτρινα (ερωτεύτηκα το κουκλάκι Βόλντεμορτ), αφίσες, μπλουζάκια με στάμπες, και κάθε λογής merchandise σε δελέαζε και δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις! Το μάτι μου φυσικά έπεσε στην προθήκη με τα υπέροχα ραβδιά, αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε όλοι σαν τον Χάρι να έχουμε μια περιουσία φυλαγμένη σε κάποια θυρίδα της Γκρίνγκοτς…
Τελευταίες σκέψεις και σε αφήνω, Ημερολόγιο. Άξιζε τον κόπο η εμπειρία, θα με ρωτήσεις; Θα ήθελα να σου πω κατευθείαν ναι, αλλά κάτσε να το σκεφτώ λίγο… Ήταν αρκετά διαδραστική η έκθεση (δεν θα με χάλαγε καθόλου, βέβαια, να είναι ακόμα περισσότερο), και πολύ όμορφα στημένη (συγχαρητήρια στον διοργανωτή για την αυθεντική ατμόσφαιρα ποτερικής μαγείας), αλλά είχε πολύ κόσμο και υπήρχαν σημεία στο χώρο της που ήμασταν σαν σαρδέλες και δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Όμως, παρ’όλη τη γκρίνια του ενήλικα που ακούς τώρα, η καρδιά του παιδιού που έχω μέσα μου χοροπηδούσε χαρούμενη ολόκληρη τη μια ώρα που κάθισε μέσα στην έκθεση! Οπότε, ΝΑΙ, άξιζε τον κόπο! Γιατί πόσες φορές στη ζωή μου θα έχω την ευκαιρία να κατέβω από το μετρό και να βρεθώ στο Χόγκουαρτς; 🙂