Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.
Όπως θα δείτε, έκανα αρκετή “δουλίτσα” αυτό το μήνα, οπότε είναι πλούσια η σημερινή ανασκόπηση. Δυσκολεύτηκα πολύ στην κατάταξη της πρώτης τετράδας γιατί όλα άξιζαν την κορυφή! Τελικά την κέρδισε ένα animation του Netflix, και μάλιστα δεν ήταν το μόνο του είδους που τη διεκδικούσε! Χίλια στραβά μπορεί να βρει κανείς στην πλατφόρμα, αλλά οι παραγωγές κινουμένων σχεδίων της είναι σε άλλο επίπεδο και τη βγάζουν ασπροπρόσωπη! Στα υπόλοιπα highlights του μήνα, ένα εναλλακτικό teen drama, τρεις δραματικές ταινίες (μεταξύ των οποίων και η νέα ταινία του αγαπημένου μου David Fincher), καθώς και το πρώτο από τα φετινά εορταστικά επεισόδια του Doctor Who. Μεγάλες απογοητεύσεις δεν είχε ο μήνας, ευτυχώς. Υπήρξαν κάποιες αστοχίες, αλλά γενικά δεν μετάνιωσα για όσα είδα!
Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ SPOILERS.
#14 Samaritan (ταινία)
Ναι, το παραδέχομαι, βάζοντας μια ψευδο-superhero αρπαχτή του Amazon με τον Sylvester Stalone στη χειρότερη θέση της σημερινής ανασκόπησης, είναι σαν να κλέβω παγκάρι! Θα ξεκινήσω το σχολιασμό μου, λοιπόν, ξεκαθαρίζοντας ότι την ταινία τη βρήκα μια άκρως διασκεδαστική trash-ιά. Καταρχάς, το μεγάλο της ατού είναι το ότι έχει ως συμπρωταγωνιστή του Stalone έναν απίστευτα ταλαντούχο πιτσιρικά. Ο αεικίνητος Javon Walton (βλ. The Umbrella Academy) την κουβαλάει με τη γεμάτη ενέργεια ερμηνεία του, γιατί, κακά τα ψέματα, ο Sly έχει βαρύνει πια για ταινίες δράσης, απλά δε θέλει να το παραδεχτεί (ο κασκαντέρ του πρέπει να δούλεψε υπερωρίες για να βγει αυτή η μιάμιση ώρα ταινίας). Το όλο εγχείρημα έχει μια αισθητική που αναδύει “90s comic-book adaptation” χωρίς να είναι πραγματικά. Έχει πολλά στοιχεία που κανονικά θα έπρεπε να λειτουργούν εναντίον της (ξύλινο πρωταγωνιστή, στερεοτυπικό κακό, γελοίους διαλόγους, φρικαλέα κακό CGI), αλλά με έναν μαγικό τρόπο γίνεται μια χορταστική “αμερικανιά”, που ναι μεν την ξεχνάς μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους, αλλά κρυφά μέσα σου ξέρεις πως όταν κυκλοφορήσει το ήδη ανακοινωμένο sequel, εσύ και τότε θα πατήσεις πάλι το play!
#13 The Lake (σειρά, 1ος κύκλος)
Ανάλαφρη κομεντί με φόντο τον πανέμορφο Καναδά. Στα καλά στοιχεία της κατατάσσω τη χημεία των ηθοποιών, που εξισορροπεί το πόσο στερεοτυπικοί είναι οι χαρακτήρες που ενσαρκώνουν. Απέναντι στον νευρωτικό πρωταγωνιστή (Jordan Gavaris), που ακροβατεί συνεχώς μεταξύ αξιολάτρευτου και εκνευριστικού, έχουμε την μακιαβελική αδερφή του (Julia Stiles), και το γλυκύτατο love interest του (Travis Nelson). Δυστυχώς, δίπλα του βρίσκεται η μεγαλύτερη παραφωνία της σειράς, η εκνευριστική βιολογική κόρη του (Madison Shamoun) — χωρίς την οποία η σειρά θα ήταν πολύ καλύτερη και θα είχα τη διάθεση να ψάξω να βρω λόγους να συνεχίσω στη 2η σεζόν. Έχει αρκετές χαριτωμένες στιγμές για να σε κρατήσει να τη δεις στο χαλαρό, αλλά εξατμίζεται νωρίς η φρεσκάδα της και τελικά δίνει ένα νερόβραστο φινάλε, που σε καμία περίπτωση δεν σε κρατάει σε αγωνία για τη συνέχεια.
#12 My Policeman (ταινία)
Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, θα κρίνω την ταινία για αυτό που είναι: μια παραλλαγή του κλασικού Brokeback Mountain. Δυστυχώς για αυτήν, η σύγκριση με το αριστούργημα του Ang Lee την κάνει να δείχνει πολύ πιο αδύναμη από ότι είναι στην πραγματικότητα. Η ταινία χρησιμοποιεί την παραδοσιακή δομή των βιογραφιών με μπρος-πίσω στο χρόνο, κάτι το οποίο διαχειρίζεται αξιοπρεπώς. Η ιδεαλιστική ατμόσφαιρα της δεκαετίας ’50, γεμάτη υπέροχα έργα τέχνης, κομψά διαμερίσματα, ευρύχωρα σπίτια στην εξοχή και έρωτα που εκρήγνυται από τα λαγόνια των νεαρών χαρακτήρων, κάνει δραματική αντίθεση με τη γκρίζα πραγματικότητα των ίδιων χαρακτήρων στο παρόν, σε ένα μουντό σπίτι των προαστείων. Είναι αλήθεια ότι η ταινία θα είχε ωφεληθεί περισσότερο αν οι σεκάνς του παρόντος, είχαν έναν πιο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης πέρα από να είναι η υπενθύμιση ενός κόσμου κοινωνικής προόδου και εξιλέωσης. Πολλές φορές ένιωσα ότι παρακολουθώ τη live-action εκδοχή ενός “άρλεκιν” με τον στερεοτυπικό απαγορευμένο έρωτα δυο ομοφυλόφιλων ανδρών. Είχε όμως και αρκετά σημεία που μου επιβεβαίωσαν ότι δεν πήγαν στράφι οι σχεδόν 2 ώρες που της αφιέρωσα. Καταρχάς, το καστ σε γενικές γραμμές έκανε πολύ καλή δουλειά. Παρά την εμφανή απειρία του, ο Harry Styles στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντι στους εξαιρετικούς David Dawson κι Emma Corrin. Αντίστοιχα, οι Rupert Everett και Gina McKee έδωσαν συναισθηματική βαρύτητα στο μονότονο flashforward και βοήθησαν τον Linus Roache να μην χαθεί εντελώς μέσα στον αμφιλεγόμενο ρόλο του, ο οποίος δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να τον συμπαθήσεις έτσι κι αλλιώς. Γενικά, η ταινία θα μπορούσε να έχει σκιαγραφήσει καλύτερα τους χαρακτήρες της και να έχει εξερευνήσει πιο ενδελεχώς τα κίνητρά τους, αλλά στο είδος της δεν είναι από τα άσχημα παραδείγματα.
#11 Culprits (μίνι-σειρά)
Εδώ έχουμε την κλασική συνταγή ενός “heist movie” που την εμπλούτισαν για να απλωθεί σε 8 επεισόδια. Ναι, κάνει κοιλιά σε κάποιο σημείο, αλλά έχει μυστήριο, ανατροπές, καλό καστ κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οπότε βλέπεται ευχάριστα. Δανείζεται στοιχεία από παρόμοιες ταινίες και σειρές, όπως τα Ocean’s Eleven και La Casa de Papel, χωρίς να γίνεται ενοχλητική κόπια. Σαν πλοκή έχει καλές ιδέες, τις οποίες -δυστυχώς- δεν εκμεταλλεύεται πάντα με τον σωστό τρόπο. Η δράση ξεκινάει δυνατά στα 3-4 πρώτα επεισόδια, αλλά κάπου στη μέση χάνει στροφές, γιατί οι σεναριακές αφέλειες αρχίζουν και συσσωρεύονται, και το φινάλε καταλήγει αρκετά αδύναμο. Παρόλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, αξίζει μια θέαση, αν είσαι φαν του είδους.
#10 The Continental (μίνι-σειρά)
Έχοντας δει μόνο την πρώτη ταινία του franchise “John Wick”, από αυτό το spin-off περίμενα ένα διασκεδαστικό shoot-em up που απαιτεί μόνο υποτυπωδώς τη χρήση φαιάς ουσίας, και φυσικά δεν έπεσα έξω! Οι προσδοκίες μου ήταν έτσι κι αλλιώς χαμηλές, όπως και οι απαιτήσεις, και όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα, αλλά το καταδιασκέδασα κιόλας. Είναι από εκείνες τις αυθεντικά ένοχες απολαύσεις που όσο πιο “τυρένιες” είναι, τόσο πιο πολύ τις ευχαριστιέσαι! Το The Continental, λοιπόν, είναι μια κλασική ιστορία εκδίκησης, γεμάτη κλισέ και σεναριακές τρύπες, την οποία κουβαλούν οι καρικατουρίστικοι χαρακτήρες, η γρήγορη δράση και η ιδιαίτερη αισθητική της. Στα highlights, η απολαυστικά ‘εκτροχιασμένη’ ερμηνεία του Mel Gibson (ίσως και να παίζει τον εαυτό του), η στιλιζαρισμένη αισθητική και η εξαιρετική μουσική υπόκρουση a la 70s!
#9 Loki (σειρά, 2ος κύκλος)
Όταν στην αρχή λέγαμε ότι η σειρά στέκεται στις πλάτες του Tom Hiddleston, δεν είχαμε ιδέα ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα κι ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο της αφήγησης τόσο φλύαρο που θα τη βλέπουμε να περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον έναν χαρακτήρα και οι υπόλοιποι απλά να τον πλαισιώνουν χωρίς να κάνουν κάτι ουσιαστικό. Η δαιδαλώδης 2η (και μάλλον τελευταία) σεζόν της σειράς, μπορεί να προσπαθεί τεχνηέντως να μας τραβήξει την προσοχή μακρυά από τη συνειδητοποίηση ότι η πλοκή της μπάζει από παντού (χρονοταξίδια γαρ), αλλά το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει -κατά έναν περίεργο τρόπο- να φέρει πίσω λίγη από τη μαγεία που έχει χαθεί τους τελευταίους μήνες από τη Marvel και να μας χαρίσει ένα κλείσιμο, όχι απλά ικανοποιητικό, αλλά άκρως συγκινητικό, και ιδανικό για τον αγαπημένο μπαγαπόντη θεό. Θα μπορούσε σίγουρα να το έχει κάνει σε μόλις 2 επεισόδια αντί να το ξεχειλώσει σε 6, αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι: ο Λόκι (ή καλύτερα, ο συγκεκριμένος Λόκι του συγκεκριμένου ηθοποιού) ήταν, είναι, και θα είναι πάντα, το καλύτερο πράγμα που μας πρόσφερε το MCU, οπότε, λίγα επεισόδια παραπάνω μαζί του, αν και αχρείαστα, είναι πάντα ευπρόσδεκτα!
#8 Dungeons and Dragons: Honor Among Thieves (ταινία)
Οι γνώσεις μου περί “D&D” περιορίζονται στο Legend of Vox Machina, για το οποίο ξέρω ότι βασίζεται σε ένα campaign του εν λόγω επιτραπέζιου, και αφού είναι από τα animation που λάτρεψα τα τελευταία χρόνια, είχα συγκρατημένα υψηλές προσδοκίες για την ταινία, τις οποίες μπορώ να πω ότι έφτασε και με το παραπάνω! Δεν ήταν η στερεοτυπική μπλοκμπαστεριά, ένοιωσα ότι υπήρχε αληθινό πάθος από τη μεριά των δημιουργών για να δώσουν στους θεατές κάτι που θα αρέσει πρώτα στους ίδιους. Το σενάριο είναι τίγκα στα κλισέ, φυσικά, και υπάρχουν και κάμποσα θεματάκια με το ρυθμό, αλλά όλα είναι αμελητέα, γιατί η ταινία έχει το σημαντικότερα πράγμα με το μέρος της: είναι διασκεδαστική! Δίνει κάποιες αυθεντικά αστείες στιγμές (πχ. όλη η σεκάνς “Chancellor Jarnathan”), αλλά και κάποιες ειλικρινά συγκινητικές. Οι χαρακτήρες μπορεί να μην είναι απαυγάσματα της πρωτοτυπίας, αλλά οι ηθοποιοί έχουν καλή χημεία και οι ερμηνείες τους είναι ζωηρές, ακριβώς όπως χρειάζεται μια ταινία τέτοιου είδους. Ειδικά ο Chris Pine με εξέπληξε ευχάριστα με τον κωμικό συγχρονισμό του. Γενικά, δεν είμαι σίγουρη αν η ταινία θα μιλήσει σε όλους, πάντως εγώ περιμένω το sequel, το οποίο ήδη ψήνεται από ό,τι διάβασα!
#7 Doctor Who: The Star Beast (επετειακό επεισόδιο)
Ένα special διασκεδαστικό, ανάλαφρο, με γρήγορο σε ρυθμό και εμφανώς πλουσιότερο μπάτζετ — η ιδανική επάνοδος για ένα franchise που χρειάζεται απεγνωσμένα να κερδίσει πίσω την αγάπη του κόσμου. Ο David Tennant και η Catherine Tate φόρεσαν ξανά τους ρόλους που τους ταιριάξαν γάντι πριν 15 χρόνια και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πέρα από κανα δυο ηθικολογικές ατάκες που μου φάνηκαν κάπως βεβιασμένες, ο τρόπος που διαχειρίστηκε το επεισόδιο το αφυπνισμένο μήνυμά του, και το ότι κατάφερε να το ενσωματώσει τόσο καλά στην πλοκή και στην επίλυση του προβλήματος “Doctor-Donna” που έθετε τη ζωή της αγαπημένης μου companion σε κίνδυνο, είναι αξιοθαύμαστος. Η νεόδμητη σεναριογραφική ομάδα του DW κατάφερε εν έτει 2023 να μας δώσει ένα επεισόδιο σαν να είχαμε 2008. Όμως, παρά το νοσταλγικό fan-service, αυτό το special είναι πολύ πιο φιλόδοξο, αφού δεν προσπαθεί να μας γυρίσει απλά στα “παλιά”. Στον πυρήνα του είναι ένα επεισόδιο επανασύνδεσης κι όχι επανεκκίνησης — είναι το πρώτο δείγμα της προσπάθειας του Russell T Davies να κλείσει όσο πιο ομαλά γίνεται τα -αμφιλεγόμενα για πολλούς- storylines που του άφησε παρακαταθήκη ο προκάτοχός του, Chris Chibnall. Στις 2 και 9 Δεκέμβρη θα δούμε πώς θα τα καταφέρει πριν μπούμε στη νέα, ντισνεϊκή εποχή της σειράς…
#6 Sound of Metal (ταινία)
Μια ενδελεχής ματιά στις εμπειρίες της κοινότητας των κωφών, η ταινία αποκτά πνοή χάρη στην παθιασμένη ερμηνεία του Riz Ahmed. Είναι βασανιστικά υποτονική και αργόσυρτη, και θα ήταν ψέμα αν σας έλεγα ότι δεν με κούρασε σε κάποια σημεία. Πραγματεύεται, όμως, και μια αλήθεια που είναι κρίμα να μην εξερευνήσει κάποιος. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, ο ήχος της ταινίας είναι το δεύτερο δυνατότερο σημείο της μετά τον πρωταγωνιστή της. Βάζει το θεατή στη θέση του άλλου και εξερευνά μαζί του όλες τις πτυχές μιας υποτιθέμενης αναπηρίας και τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία αντιλαμβάνεται και αξιολογεί την απώλεια της ακοής. Ο σκηνοθέτης σχολιάζει το θέμα με συμπονετικό, αλλά ταυτόχρονα αυστηρό τρόπο, έχοντας μια υπόνοια διδακτισμού, την οποία κρύβει εύκολα πίσω από το διαπεραστικό βλέμμα του Ahmed. Το υπέροχα μινιμαλιστικό τέλος μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πρωταγωνιστής δεν ήταν ποτέ πραγματικά η κώφωσή του — προϋπήρχε κάτι πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο ύπουλο: η εξάρτηση.
#5 The Killer (ταινία)
Τι συμβαίνει όταν ένας πληρωμένος δολοφόνος κάνει ένα λάθος; Ο David Fincher εμπνέεται από ένα γαλλικό graphic novel και μας δίνει μια 2ωρη απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν καιγόμασταν και πολύ να επεξεργαστούμε. Ύστερα από μια 20λεπτη εισαγωγή όπου σε γονατίζει το ακατάπαυστο voice-over του πρωταγωνιστή, επιτέλους κάτι συμβαίνει, και μένεις με μια ταινία πανέμορφα κινηματογραφημένη από τον μετρ, αξιοπρεπώς γραμμένη από τον Andrew Kevin Walker κι ανατριχιαστικά ερμηνευμένη από τον Michael Fassbender. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά κανενός εκ των τριών καλλιτεχνών, αλλά δεν παύει να είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση neo-noir θρίλερ που εμπεριέχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης — όρεξη να έχεις να αναλύεις. Είναι τόσο προβλέψιμο στην απλότητά του, αλλά ταυτόχρονα τολμηρό για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Πορεύεται ως κλασική ιστορία εκδίκησης καθ’όλη τη διάρκειά του, αλλά πάνω στην κλιμάκωση ξεφουσκώνει ηθελημένα για να μας τρίψει στη μούρη το πόσο επιτυχημένα μας αποπροσανατόλισε. Το κλείσιμο παραμένει εκνευριστικά ημιτελές, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Fincher μας έχει δώσει ανοικτά φινάλε σαν του Se7en και του Fight Club, αυτό εδώ και δεν το λες και αντίθετο με το σκηνοθετικό χαρακτήρα του!
#4 Pluto (μίνι σειρά)
Πρόκειται για μια εξαιρετική sci-fi σειρά μυστηρίου, βασισμένη σε ένα δημοφιλές manga. Εξετάζει μέσα από το πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας, φλέγοντα ζητήματα του παρόντος, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, οι καταστροφικοί πόλεμοι και η μισαλλοδοξία που δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο βίας και μίσους. Η αφήγηση, παρόλο που είναι αργόσυρτη, σε κρατάει. Εντόπισα κάποια σημεία όπου οι παράλληλες ιστορίες δένονται κάπως αμήχανα, αλλά δεν είναι κάτι το οποίο ενοχλεί, γιατί τα νοήματα είναι πολυεπίπεδα. Aν θέλετε να δείτε κάτι βαρύ, επίκαιρο και βαθιά ανθρώπινο (όπως κάθε έργο του Naoki Urasawa από ό,τι διαβάζω, και πρέπει να τον ψάξω λίγο καλύτερα αυτόν τον τύπο τώρα που τον έμαθα), κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και δείτε αυτή τη σειρά!
#3 Gen V (σειρά, 1ος κύκλος)
Αυτή η σειρά μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση της σημερινής ανασκόπησης αν είχε την απαραίτητη αφηγηματική υπομονή. Αλλά έχει τόση πρεμούρα να τα πει όλα μέσα σε 8 επεισόδια που δεν μπαίνει στον κόπο να δώσει στους κεντρικούς χαρακτήρες ολοκληρωμένες προσωπικότητες, πόσο μάλλον να χτίσει ομαλά τους δεσμούς μεταξύ τους. Αντ’αυτού, πασχίζει να γεμίσει τα κενά όσο προχωράει, και ενώ δεν μπορώ να πω ότι το καταφέρνει άσχημα στο τέλος, θα ήθελα να έχουμε περισσότερες στιγμές που η ιλιγγιώδης πλοκή σταματάει να πάρει μια ανάσα, γιατί τότε είναι που φαίνεται το έξυπνο γράψιμο των διαλόγων και οι τεράστιες δυνατότητες αυτών των χαρακτήρων. Στην τελική, το Gev V δεν είναι ένα spin-off που έχει ως αυτοσκοπό να μεγαλουργήσει, αλλά ίσως καταφέρνει κάτι ζωτικότερης σημασίας. Το να στήσεις μια παράλληλη ιστορία σε ένα superhero franchise που ανταγωνίζεται την ίδια την έννοια, είναι από μόνο του ένα αξιοθαύμαστο κατόρθωμα, έτσι κι αλλιώς, αλλά το να την κάνεις εξίσου σημαντική με την κεντρική ιστορία είναι το δύσκολο. Κι αν την κάνεις και το ίδιο αστεία, ιερόσυλη, και καυστική, ακόμη καλύτερα! Το Gen V, ενστερνιζόμενο τη νεανική ενέργεια του καστ του και κάνοντας κάποιες θαρραλέες αφηγηματικές επιλογές, δίνει την αίσθηση ενός spin-off που σέβεται τον εαυτό του και την ιστορία που θέλει να πει, και δεν βασίζεται μόνο στα cameos γνώριμων χαρακτήρων, που έχει ήδη αγαπήσει τον κοινό από τη μαμά-σειρά.
#2 The Banshees of Inisherin (ταινία)
Ο μετρ των μαύρων κωμωδιών Martin McDonagh (In Bruges, Seven Psychopaths, Three Billboards Outside Ebbing Missouri) έκανε το πρώτο του κινηματογραφικό ταξίδι στην Ιρλανδία πέρσι με αυτήν την πολυβραβευμένη ταινία. Το τεράστιο hype γύρω από το όνομά της ήταν κι ο λόγος που καθυστέρησα να τη δω και είναι από τις λίγες περιπτώσεις που θα παραδεχτώ ότι οι εγκωμιαστικές κριτικές ήταν απολύτως δίκαιες! Η πλοκή φαίνεται απλοϊκή, αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο πολυεπίπεδη. Όλα ξεκινούν εκ του μη όντος, από το δίλλημα του αν είναι προτιμότερο να ζεις μια ήσυχη και τίμια ζωή, απολαμβάνοντας τη βαρετή ρουτίνα σου, χωρίς να προσφέρεις τίποτα, ή αν πασχίζεις να κάνεις κάτι σημαντικό στη ζωή σου για σε θυμούνται για όσα έχεις προσφέρει στην κοινωνία. Οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες συμβολίζουν το λαό της Ιρλανδίας και τις συχνές εμφύλιες διαμάχες του. Δεν έχουν πραγματικό λόγο να τσακώνονται, αλλά η έχθρα τους κλιμακώνεται σε τέτοιο σημείο που δεν υπάρχει πια επιστροφή. Είναι μια ιδιοσυγκρασιακή ιστορία, μια παραβολή ουσιαστικά, με στιγμές αστεία παράλογες, κι άλλες στιγμές που σου σπαράζουν την καρδιά. Το καστ είναι πολύ δυνατό, αλλά αυτή που κλέβει την παράσταση είναι η ίδια η Ιρλανδία και τα τοπία της!
#1 Blue Eye Samurai (σειρά, 1ος κύκλος)
Το πιο πρόσφατο διαμαντάκι του Netflix είναι η σπαρακτική, ξεκαρδιστική, σκοτεινή, ενίοτε βρώμικη, βουτηγμένη στο αίμα, αλλά ταυτόχρονα πανέμορφη, ιστορία της μιγάδας Mizu που περιπλανιέται στη φεουδαρχική Ιαπωνία ως “Ronin”, έχοντας ως μοναδικό σκοπό της ζωής της τον θάνατο όσων την αδίκησαν. Στην επιφάνειά της, η σειρά είναι μια ακόμη κλασική ιστορία εκδίκησης — και όντως, κάποια από τα στοιχεία της παραπέμπουν σε μια φάση “Samurai John Wick”. Ήμουν έτοιμη να την απορρίψω εξαρχής σαν ιδέα γιατί μου φαινόταν βαρετή και πολυφορεμένη. Πόσο χαίρομαι που δεν το έκανα! Το πρώτο επεισόδιο δεν σε προϊδεάζει για το πόσο πολυεπίπεδη θα γίνει η ιστορία. Οι χαρακτήρες αναπτύσσονται υποδειγματικά μέσα στα 8 αυτά επεισόδια, αλλά την παράσταση κλέβει το υπέροχο animation, ένα κράμμα Δυτικής και Ανατολίτικης επιρροής. Σαν την πρωταγωνίστριά της, η σειρά ακροβατεί ανάμεσα σε δυο κόσμους: από τη μία έχουμε ξεκάθαρη αμερικανική τεχνοτροπία και στιλ αφήγησης, αλλά από την άλλη δεν θα μπορούσε να είναι πιο ειλικρινής ο φόρος τιμής στην ιαπωνική ιστορία και κουλτούρα. Το συγκλονιστικό φινάλε της σεζόν δένει τη μυθοπλασία με ένα αληθινό ιστορικό γεγονός και μας προετοιμάζει για μια ακόμη πιο ζουμερή συνέχεια που ελπίζω να μην αργήσει πολύ!
***
Τα υπόλοιπα του μηνα
► Onimusha (σειρά): Έχοντας φόρα από τα προαναφερθέντα Blue Eye Samurai και Pluto, έβαλα να δω μια ακόμη σειρά κινουμένων σχεδίων από το Netflix, αλλά εδώ δεν ένιωσα τον ίδιο ενθουσιασμό. Από το πρώτο επεισόδιο αποφάσισα ότι η σειρά δεν είναι του γούστου μου και την παράτησα. Το animation μπορεί να είναι προσεγμένο τεχνικά, αλλά είναι κακάσχημο, ρε φίλε! Επίσης, οι διάλογοι είναι για κλάματα (και δεν νομίζω να φταίει η γαλλική μεταγλώττιση που είδα εγώ) και την πλοκή δεν τη λες και πρωτότυπη. Το μόνο ενδιαφέρον που βρήκα στη σειρά είναι το παρασκηνικαό fun fact ότι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, ο αληθινός πολεμιστής Miyamoto Musashi, κι ότι ο σχεδιασμός του στη σειρά βασίστηκε στην εξωτερική εμφάνιση του εμβληματικού Ιάπωνα ηθοποιού Toshiro Mifune.
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Δεκέμβρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2023. Πριν από αυτό, όμως, θα σας κάνω κι έναν απολογισμό με τα καλύτερα και τα χειρότερα της φετινής χρονιάς στο είδος fantasy/sci-fi (το στοιχείο μας)! Μείνατε συντονισμένοι, λοιπόν, και για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;