Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.
Αν μου έμαθαν κάτι οι κινηματογραφικές επιλογές του μήνα είναι ότι οι σεναριογράφοι δυσκολεύονται ακόμη πολύ να επικοινωνήσουν αυθεντικό φεμινιστικό μήνυμα χωρίς να το επιμολύνουν με υποβόσκουσα τοξικότητα και ενίοτε μισογυνισμό. Στο τηλεοπτικό τοπίο, πέρα από μια απογοητευτική 2η σεζόν του αγαπημένου μου Our Flag Means Death και μια ψιλοάνοστη μέχρι στιγμής 2η σεζον Loki, έχω μείνει από ικανοποιημένη μέχρι ενθουσιασμένη. Μετά από χρόνια που φλερτάρει με τις πρώτες θέσεις των προτιμήσεών μου, ο Mike Flanagan κατάφερε σήμερα να μπει στην κορυφή της μηνιαίας ανασκόπησής μου!
Οι προτάσεις που ακολουθούν είναι πολλές και για διάφορα γούστα, οπότε είναι στη διακριτική σας ευχέρεια να τις σταχυολογήσετε για να ταιριάξουν στη δική σας Watchlist!
Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ SPOILERS.
#8 Barbie (ταινία)
Πολλά έχουν γραφτεί για τη νέα ταινία της Greta Gerwig τους τελευταίους μήνες – και θετικά και αρνητικά. Το hype είναι τεράστιο και, ακριβώς για αυτό το λόγο, οι προσδοκίες μου ήταν αντιστρόφως ανάλογες. Τελικά είδα ακριβώς αυτό που περίμενα να δω: μια υπεραπλουστευμένη φεμινιστική παραβολή σε εξτραβαγκάν ροζ περιτύλιγμα. Μέσα από την επιτηδευμένα camp αισθητική της, η ταινία αντιπαραβάλει έξυπνα τις κεντρικές ιδέες της μητριαρχίας (Barbieland) και της πατριαρχίας (αληθινός κόσμος) και το κάνει τόσo επι τούτου κατάμουτρα που δεν γίνεται να πεις ότι δεν πιάνεις το όχι-και-τόσο-κρυφό νόημά της. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν προσπαθεί να επικοινωνήσει και κάποια πιο διακριτικά μηνύματα από πίσω (πχ. για την αυτοπραγμάτωση, τη μητρότητα, ακόμη και τον καπιταλισμό). Η κεντρική ιδέα όλης της ταινιας, όπως την εξέλαβα εγώ τουλάχιστον, είναι το νόημα της ζωής. Παρακινεί το θεατή να συνειδητοποιήσει πως οτιδήποτε κάνουμε ως άτομα, από την εικόνα που έχουμε για το ίδιο μας το σώμα, μέχρι τον τρόπο που διαμορφώνουμε την κοινωνία μας, είναι όλα τρόποι να δώσουμε εξωτερικό νόημα στον κόσμο, αλλά ξεχνάμε -ή αρνούμαστε ενσυνείδητα- να εναρμονιστούμε με τα συναισθήματα, και κατ’επέκταση, με την ίδια την ύπαρξή μας. Αναγνωρίζω, λοιπόν, την μετα-αφηγηματική αξία της ταινίας, παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι ανέτρεψε την κοσμοθεωρία μου ή μου είπε κάτι καινούργιο. Την είδα ως “Φεμινισμός για Αρχάριους”, που απλά αγγίζει επιφανειακά κάποιους ορισμούς, χωρίς να εμβαθύνει πραγματικά σε κάποιον, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κρύψει τεχνηέντως την ίδια της την υποκρισία (η Mattel κάνει μια ταινία για το πιο αμφιλεγόμενο παιχνίδι της Mattel, όπου κριτικάρει -με το γάντι φυσικά- τα κακώς κείμενα της Mattel, και τελικά έχουμε happy end, γιατί όλα θα πάνε καλά σε αυτόν τον κόσμο, που μπορεί να έχει τα ψεγάδια του, μωρέ, αλλά αν τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου, κλάιν). Εντάξει, για να μην είμαι άδικη, παραδέχομαι πως, σε ότι αφορά το ηθικό δίδαγμα που μπορεί να σου προσφέρει μια ταινία, υπάρχουν πολύ χειρότερα εκεί έξω. Η Barbie προσπαθεί -και προσπαθεί με ειλικρινη πρόθεση- κι ο διάσημος πια μονόλογος της America Ferrera για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στη σημερινή (δυτική) κοινωνία, είναι μέσα στην απλότητά του ένα από τα πιο εύστοχα και αιχμηρά πράγματα που έχω ακούσει τελευταία, αλλά γενικοτερα θα ήθελα κάτι παραπάνω από την ταινία για να είναι όντως το πολιτισμικό φαινόμενο που η επιθετική διαφημιστική καμπάνια της την είχε κάνει να φαντάζει ότι θα είναι.
#7 Happiness for Beginners (ταινία)
Κάθε φορά που παρακολουθώ μια προσαρμογή βιβλίου επιβεβαιώνω αυτό που θα έπρεπε να είναι ο κανόνας: καμία προσαρμογή δεν θα έπρεπε να είναι κάτω από 2 ώρες. Και ειδικά ένα βραδυφλεγές ρομάντζο όπως αυτό εδώ. Παρότι η χημεία της Ellie Kemper και του Luke Grimes είναι ικανοποιητική, ο έρωτάς τους δεν έχει χώρο και χρόνο να ανασάνει ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν ταυτόχρονα στην ταινία, με αποτέλεσμα το προδιαγεγραμένο happy end τους να φαίνεται βεβιασμένο και σχεδόν αδικαιολόγητο. Για κάποιο λόγο, η Helen γίνεται αντιπαθητική σχεδόν κάθε φορά που τη βλέπουμε να διαδρά με τον Jake, ενώ μόνη της είναι μια χαρά χαρακτήρας. Τολμώ να πω ότι θα είχα απολαύσει περισσότερο την ταινία χωρίς το ερωτικό ειδύλλιο, αν ήταν απλά μια wholesome κομεντί, μόνο παρακολουθώντας τους υπέροχους δεύτερους χαρακτήρες να ολοκληρώνουν αυτό το ταξίδι μέσα στο δάσος που τους άλλαξε τη ζωή, και τους έμαθε -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- τι θα πει ευτυχία!
#6 Our Flag Means Death (σειρά, 2ος κύκλος)
Ο πρώτος κύκλος της σειράς, δεν ήταν μόνο το καλύτερο πράγμα που είδα τον Ιούλιο του ’22, αλλά και μια από τις καλύτερες νέες σειρές εκείνης της χρονιάς! Αυτό που με είχε κερδίσει ήταν η επίμονη κι αδιάλλακτη καλοσύνη της. Χάρη στην καλλιτεχνική ελευθερία που της έδωσε το είδος της κωμωδίας, στέλνει το δικό της αντιρατσιστικό, αντιομοφοβικό και φεμινιστικό μήνυμα. Ξεκινώντας τη 2η σεζόν, λοιπόν, είχα υψηλές προσδοκίες, τις οποίες, δυστυχώς, δεν έφτασε αυτή τη φορά. Κατανοώ ότι κάποιες αμφιλεγόμενες σεναριακές επιλογές ήταν μονόδρομος (λόγω απεργίας και γενικευμένης αβεβαιότητας στην παραγωγή), αλλά δεν θα δώσω ελαφρυντικά στους σεναριογράφους που εστιάσαν φέτος μόνο στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, κάνοντας μάλιστα συμβιβασμούς με την καλοσύνη τους, και ταυτόχρονα παραγκωνίζοντας εγκληματικά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες! Τα 8 επεισόδια αυτής της σεζόν απλά δεν ήταν αρκετά για να αναπτυχθούν σωστά οι χαρακτήρες τους και να εξελιχθεί η σχέση τους ομαλά, με αποτέλεσμα να φτάσουμε με ιλλιγγιώδη ταχύτητα και πολλά τονικά σκαμπανεβάσματα στο φινάλε — το οποίο μάλιστα, μέσα στη βιασύνη του, υπονοεί πως ίσως η ιστορία συνεχίσει χωρίς τον Stede και τον Ed! Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η ιδέα κάθε άλλο παρά με απωθεί σε αυτή τη φάση. Θεωρώ ότι το δευτερεύον καστ θα έκανε καλύτερη δουλειά στο να κρατήσει την αφήγηση (και το χιούμορ) στις πλάτες του από αυτή που έκαναν φέτος οι δυο καπετάνιοι των Waititi και Darby. Ίσως να κάνω και λάθος. Θα το μάθουμε μόνο αν καταφέρει να πάρει την ανανέωση για 3η σεζόν η σειρά…
#5 Ahsoka (μίνι-σειρά)
Ως άμεσο sequel των σειρών κινουμένων σχεδίων The Clone Wars και Rebels, τα οποία ανήκουν μεν στο ευρύτερο franchise του Star Wars, αλλά δεν έχουν ούτε τη μισή από τη δημοφιλία των κινηματογραφικών τριλογιών, το Ahsoka πασχίζει να βρει ισορροπία μεταξύ exposition και fan-service. Σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει, κι αυτό χάρη στους καλογραμμένους χαρακτήρες του και στο γεγονός ότι η πλοκή δεν γυρνάει μόνο γύρω από έναν από αυτούς. Η Rosario Dawson είναι η ιδανική Ahsoka Tano, παρόλο που το χάνει λίγο με την δυσκαμψία της στις σκηνές δράσης. (Αυτό φέρνει στην επιφάνεια το γενικότερο πρόβλημα της σειράς με τις χορογραφίες, η πλειοψηφία των οποίων είναι αμήχανες και φαίνονται στημένες.) Μετά το κομβικό 5ο επεισόδιο πραγματικά ένοιωσα ότι βλέπω τη live-action εκδοχή του χαρακτήρα που είχα αγαπήσει μέσα από το The Clone Wars. Απέναντι στη Dawson, ως συμπρωταγωνίστρια της ιστορίας στάθηκε η Natasha Liu Bordizzo, η οποία μας έδωσε μια Sabine Wren που διχάζει. Η ραγδαία ανάπτυξη του αγαπημένου χαρακτήρα προς κατευθύνσεις που δεν συμβαδίζουν απόλυτα με τη μυθολογία του franchise, σε συνδυασμό με την αδύναμη ερμηνεία της ηθοποιού, υπήρξε το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι της σειράς. Αλλά δεν αφορίζω τους σεναριογράφους ακόμη. Διαφαίνεται να υπάρχει κάποιο ευρύτερο πλάνο για το μέλλον του franchise, που εμπεριέχει και το χαρακτήρα της Sabine. Οι βάσεις του εν λόγω πλάνου έχουν ήδη στηθεί από τη sequel τριλογία, το The Book of Boba Fett, καθώς και από την πρόσφατη 3η σεζόν του The Mandalorian), οπότε περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί η όλη φάση για να κρίνω αντικειμενικά. Ο Eman Esfandi ήταν αναπάντεχα καλός ως Ezra Bridger, σε σημείο που τον συμπάθησα τώρα πολύ περισσότερο από όσο είχα συμπαθήσει την animated εκδοχή του! Από την άλλη, αναμενόμενα εξαιρετικός ήταν ο Lars Mikkelsen ως Thrawn, αφού κατάφερε να κάνει απειλητικό έναν χαρακτήρα με οριακά γελοίο design (το μπλε δέρμα μπορεί να λειτουργούσε καλά στο animation, αλλά στο live-action όχι και τόσο). Αυτός που έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση από όλους, όμως, παρόλο που ο χαρακτήρας του έμεινε ουσιαστικά στάσιμος, ήταν ο μακαρίτης Ray Stevenson στο ρόλο του Baylan Skoll. Έλαμψε με την επιβλητική παρουσία του ως ο πρώην Jedi που αυτομόλησε στη Σκοτεινή Πλευρά. Το cliffhanger της σεζόν (το οποίο πέρασε σίγουρα εντελώς απαρατήρητο από όσους δεν έχουν δει τις προαναφερθείσες σειρές κινουμένων σχεδίων και δεν έχουν ιδέα τι έχει λάβει χώρα στον Mortis) ανήκε δικαιωματικά σε αυτόν και ανυπομονώ να δω τι μέλλει γενέσθαι. Λυπάμαι που οποιαδήποτε απάντηση κι αν πάρουμε πιθανώς δεν θα περιλαμβάνει τον Stevenson, αλλά ελπίζω να βρεθεί μια λύση που να δικαιώνει και τον χαρακτήρα, και τον ηθοποιό, και την ίδια την ιστορία.
#4 I Care A Lot (ταινία)
Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα πραγματικά καλής ταινίας παραγωγής Netflix (αν έχετε κι άλλα τέτοια, πείτε τα μου στα σχόλια). Είναι μια καυστική παραβολή για τον καπιταλισμό, μια συναρπαστική μαύρη κωμωδία, με μια διεστραμμένα καλή ερμηνεία από την Rosamund Pike. Η ταλαντούχα Βρετανίδα διοχετεύει την ίδια ενέργεια που είχε στο Gone Girl του 2014 κι επιτυγχάνει πάλι κάτι που λίγοι ηθοποιοί καταφέρνουν: να κάνει ενδιαφέροντα έναν απόλυτα αχρείο και ασυγχώρητο χαρακτήρα! Δυστυχώς, όμως, ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος J Blakeson δεν έχει πάντα τον έλεγχο της ίδιας του της ιστορίας και του τόνου της. Αρχικά φαίνεται να προωθεί την πρωταγωνίστριά του ως φεμινιστικό είδωλο, αλλά δεν της δίνει κανένα θετικό χαρακτηριστικό πέρα από την πονηριά της. Καταφέρνει να την κάνει τόσο μονοδιάστατη και ακραία αντιπαθή που ο θεατής βρίσκεται συνεχώς σε μια κατάσταση οργής προς το πρόσωπό της, η οποία όλο και φουντώνει μέχρι που -αντί να κάνει έκρηξη- ξεφουσκώνει απότομα με το ξαφνικό, τραγικά ειρωνικό τέλος. Ιδιοφυώς βαθυστόχαστο ή απλώς κλισεδιάρικο; Αμφιταλαντεύομαι ακόμη…
#3 The Wheel of Time (σειρά, 2ος κύκλος)
Σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με την πρώτη σεζόν της, η σειρά φέτος μοίρασε την πλοκή της σε 5-6 διαφορετικά subplots που συναντήθηκαν στο φινάλε. Το 8ο επεισόδιο έκλεισε με θεαματικό τρόπο τον δεύτερο κύκλο επεισοδίων με μια μεγάλη μάχη που επιδεικνύει όλα τα προτερήματα της σειράς, αλλά κι όλα τα προβλήματά της. Στα μειονεκτήματα έχουμε την αδέξια σεναριακή συνοχή που κάνει κάποιες ανατροπές να μοιάζουν εντελώς αυθαίρετες (βλ. ο Mat και οι Ήρωες του Παρελθόντος) και στα προτερήματα, το εντυπωσιακό CGI και τους χαρακτήρες που λάμπουν παρά τις κατά τόπους σεναριακές αδυναμίες. Πάντα απολαμβάνω τις character-driven ιστορίες, και οι περίπλοκες σχέσεις μεταξύ των ηρώων μας είναι αυτό που, όχι μόνο δίνει ζωή στην πλοκή, αλλά είναι κι ο μόνος λόγος που στέκεται το οικοδόμημα. Αν μου ζητούσατε να ξεχωρίσω οπωσδήποτε κάποιον, αυτή θα ήταν η Egwene, που ωρίμασε (δια της βίας, δυστυχώς) σε έναν πολύ badass γυναικείο χαρακτήρα, και τα δεινά που πέρασε έδωσαν φέτος την ευκαιρία στην Madeleine Madden να μου αποδείξει ότι έχει ένα ψήγμα ταλέντου που δεν είχε φανει στην προηγούμενη σεζόν. Βέβαια, αν μου έκανε κάποιος αυτήν την ερώτηση πριν το season finale, θα έδινα τα εύσημα στη Nynaeve της Zoë Robins, γιατί υπήρξε ο χαρακτήρας με την πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη μέσα στη σεζόν, αλλά για κάποιο λόγο την παραγκώνισαν σκανδαλωδώς στα δυο τελευταία επεισόδια. Στον αντίποδα, συνεχίζω να βρίσκω τον Josha Stradowski ως Rand Al’Thor έναν αρκετά νερόβραστο πρωταγωνιστή. Προσπαθεί όσο μπορεί, ο καημένος, αλλά δεν νοιώθω ότι καταφέρνει ποτέ να σηκώσει την αφήγηση στους ώμους του χωρίς βοήθεια από τους υπόλοιπους. Ευτυχώς για εκείνον, η ιστορία αυτή είναι μια ομαδική προσπάθεια και -καλώς εχόντων των πραγμάτων- δεν θα χρειαστεί ποτέ να την κουβαλήσει μόνος. Πάντως, η Rosamund Pike έχασε φέτος μέσα από τα χέρια της τον τίτλο της MVP της σεζόν από τη Natasha O’Keeffe. Ο ρόλος της “αντι-ηρωικής” Lanfear της ταίριαξε γάντι και ανυπομονώ να δω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον χαρακτήρα της, ειδικά μετά από αυτό το ζουμερό cliffhanger όπου την αφήσαμε. Μπορεί η σειρά να μην καταφέρνει πάντα να δικαιώσει το source material, αλλά έχει τα φόντα να πει μια ελκυστική ιστορία επικής φαντασίας και χαρακτήρες σαν την Lanfear ή τη Moiraine το αποδεικνύουν.
#2 Castlevania: Nocturne (σειρά, 1ος κύκλος)
Πέρα από κάθε προσδοκία, το Castlevania: Nocturne όχι μόνο δεν με ξενέρωσε, αλλά μπήκε και σχεδόν άγγιξε την κορυφή του Οκτώβρη μου! Η δράση, ο τρόμος και το ιστορικά ακριβές χάος της Γαλλικής Επανάστασης συνενώνονται για να φτιάξουν μια συνέχεια του Castlevania άξια αναφοράς. Παρόλο που το ιστορικό πλαίσιο του Nocturne είναι πολύ πιο πολυεπίπεδο από την ίδια την πλοκή του, η οποία, στον πυρήνα της, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ιστορία εκδίκησης, όλα λειτουργούν άψογα! Και πάλι έχουμε στην πρώτη γραμμή τη δράσης των τελευταίο γόνο Belmont, τον θερμοκέφαλο 19χρονο Richter, που συνεχίζει με αυτοθυσία, όπως όλοι οι πρόγονοί του, να παλεύει με κάθε είδους τέρατα — τα οποία έχουν γίνει πιο ευφάνταστα κι επικίνδυνα! Απέναντί του έχει, εκτός από τους προσωπικούς του δαίμονες, και μια αληθινή δαιμόνισσα, την αυτοαποκαλούμενη “Μεσσία των Βρυκολάκων”, κατά κόσμον Erzsebet Báthory (η εξαιρετική Franka Potente στο φωνητικό ρόλο). Είναι αρκούντως απειλητική ως Big Bad, και το ότι βασίζεται σε αληθινό ιστορικό πρόσωπο (μια από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους της παγκόσμιας ιστορίας) την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Το Nocturne κατάφερε να καταρρίψει τον μεγαλύτερο φόβο μου: ότι θα είναι μια αντιγραφή-επικόλληση όσων έχουμε ήδη δει. Δεν με ένοιαζε αν θα είναι στερεοτυπικοί οι χαρακτήρες (ναι, είναι ελαφρώς). Αυτό που δεν ήθελα με τίποτα όμως είναι fan-service βασισμένο στο “πόσο ίδιοι είναι οι καινούργιοι με τους παλιούς”. Ευτυχώς, όμως, ο Richter δεν είναι Trevor, η Annette δεν είναι Sypha και η Maria σίγουρα *δεν* είναι Alucard — παρόλο που όλοι τους έχουν κοινά στοιχεία με την αρχική τριάδα. Το Nocturne αποδεικνύει πως, ακόμη κι αν οι χαρακτήρες δεν είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πρωτοτυπίας, αν κινούνται μέσα σε μια ιστορία ζωντανή, που έχει ρυθμό και βάθος, μπορούν να κερδίσουν έναν διστακτικό θεατή (σαν την υποφαινόμενη)! Και αν αναρωτιέστε αν κάνει όντως καποιο fan-service η σειρά, το μόνο που θα πω είναι οτι εξάντλησε κάθε ψήγμα υπομονής μας, αλλά τελικά ανταποκρίθηκε με επιτυχία!
#1 The Fall of the House of Usher (μίνι-σειρά)
Στην τελευταία του συνεργασία με το Netflix, ο Mike Flanagan, εμπνέεται από από το συνολικό έργο του Edgar Allan Poe και μας δίνει ένα κράμμα μεταμοντέρνου γοτθικού θρίλερ και κλασικού οικογενειακού δράματος, πασπαλισμένο με μια δόση μαύρης κωμωδίας φαντασίας. Είναι εκεί που το Succession και το Dopesick συναντούν το Final Destination κι όλα μαζί πάνε να αποτίσουν φόρο τιμής στη φιλμογραφία του Hitchcock! Πρόκειται για μια απλή -κατά τόπους παρατραβηγμένη- αλληγορία που σε πρώτο επίπεδο αποτελεί μανιφέστο κατά της πλουτοκρατίας. Αλλά αυτή η αυθάδης και βροντόφωνη εναντίωση στην ύπαρξη των (διεφθαρμένων) δισεκατομμυριούχων δεν είναι παρά η κορυφή του αφηγηματικού παγόβουνου. Το θανατηφόρα σαδιστικό ντόμινο που επέφερε την τελική πτώση των Usher κρύβει πίσω του πολύ πιο περίπλοκα και δυσδιάκριτα νοήματα. Όλοι (πλην ενός) της οικογένειας Usher άξιζαν τη μοίρα που τους επέβαλε με το ζόρι η μυστηριώδης φιγούρα που ερμηνεύει υπέροχα η Carla Gugino, παρόλα αυτά, σε πολλά σημεία είναι δύσκολο να διακρίνεις ποιός είναι ο θύτης και ποιό είναι το θύμα. Η ιστορία κλείνει με ένα λυρικό τέλος που κλιμακώνει το σουρεαλισμό ολόκληρης της σειράς κι επισφραγίζει -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- ότι αυτή είναι η πιο ώριμη δουλειά του δημιουργού!
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
► Gen V (νέα σειρά): Αναπάντεχα λιγότερο κάφρικο από τη μαμά-σειρά The Boys, αλλά με την ίδια οξυδέρκεια στο γράψιμο των χαρακτήρων, αυτό το spin-off διαφαίνεται ότι, όχι μόνο έχει λόγο ύπαρξης τελικά, αλλά θα μπει άνετα στη λίστα με τις καλύτερες σειρες φαντασίας του 2023!
► Loki (σειρά, 2ος κύκλος): Δεν έχει καταφέρει ακόμη να γίνει όσο συναρπαστικό ήταν στην 1η σεζόν του, αλλά ο Λόκι είναι σαν μια λαχταριστή σοκολατίνα: παρόλο που ξέρεις ότι δεν έχει διατροφική αξία (όπως κι ολόκληρο το MCU αυτή τη στιγμή), δεν μπορείς να αντισταθείς!
► The Continental (μίνι-σειρά): Έχοντας δει μόνο την πρώτη ταινία του franchise “John Wick” (ένα διασκεδαστικότατο shoot-em up που απαιτεί μόνο υποτυπωδώς τη χρήση φαιάς ουσίας), δεν είχα σαφείς προσδοκίες ή απαιτήσεις από αυτό εδώ το τηλεοπτικό spin-off/prequel, αλλά πήρα πάνω-κάτω αυτό που περίμενα από το πρώτο επεισόδιο: μια κλασική ιστορία εκδίκησης την οποία κουβαλούν οι χαρακτήρες και η γρήγορη δράση!
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Νοέμβρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία για το τέλος του 2023, όπου θα χρειαστεί να κάνουμε κι έναν απολογισμό με τα καλύτερα και τα χειρότερα της χρονιάς. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;
***
ΥΓ H είδηση του ξαφνικού θανάτου του ηθοποιού Matthew Perry έσκασε την ώρα που έγραφα τις τελευταίες γραμμές αυτής της ανασκόπησης. Αυτή που ξεκίνησε ως μια μέρα χαλάρωσης, έγινε μια μέρα πένθιμου μουδιάσματος. Εκατοντάδες χιλιάδες μηνύματα θλίψης κατέκλυσαν το ίντερνετ και αληθινά δάκρυα κύλισαν. Πάντα όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος, η απορία των κυνικών είναι η ίδια: αφού δεν τον ήξερες, γιατί λυπάσαι; Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων, αλλά η δική μου θλίψη δεν έχει να κάνει με τον Matthew σαν άνθρωπο, γιατί αυτόν όντως δεν τον ήξερα, και για να είμαι ειλικρινής, δεν τον πολυείχα ακολουθήσει και στην καριέρα του πέρα από τα Φιλαράκια. Ήξερα, όμως, τον Chandler Bing. Και τον ήξερα καλά. Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες που μιλούν κατευθείαν μέσα στην ψυχή σου και ο Matthew έδωσε σάρκα και πνοή σε έναν από αυτούς. Δεν το καταφέρνουν πολλοί ηθοποιοί αυτό. Μέσα από την υπερβολή της κωμωδίας, μας έδωσε έναν άνθρωπο αληθινό, έναν άνθρωπο κοινωνικά αδέξιο, με ψυχικά τραύματα που έπαιρναν τη μορφή αυτοσαρκαστικών αστείων, έναν άνθρωπο που φοβόταν τα ρίσκα, αλλά πάντα τα έπαιρνε, έναν άνθρωπο που δεν ήταν έτοιμος για δέσμευση μέχρι να γνωρίσει το κατάλληλο άτομο, έναν άνθρωπο που στήριζε τους φίλους του, έναν άνθρωπο με πολύ αγάπη μέσα του, που την έδειχνε με τον τρόπο του. Μας έδωσε έναν άνθρωπο στο πρόσωπο του οποίου είδαμε πολλές φορές τον εαυτό μας. Κι αυτό είναι ο λόγος που πολλοί από εμάς νοιώσαμε σαν να χάσαμε έναν φίλο εκείνη τη μέρα. Η αλήθεια είναι όμως ότι εμείς δεν τον χάσαμε πραγματικά. Ο Matthew μπορεί να έφυγε, και οι αγαπημένοι του θα νοιώθουν την απώλειά του για πολλά χρόνια ακόμη, για τη δική μας παρηγοριά είχε προνοήσει, όμως, κι άφησε στο πόδι του τον Chandler (και όλους τους υπόλοιπους ρόλους που μας τον έκαναν τόσο αγαπητό)! <3
