Το Monster Movie ελαφρύνει τον τόνο της σεζόν, που μέχρι στιγμής ήταν πολύ βαρύς. Είναι το πρώτο καθαρόαιμο αυτοτελές, όπου τα αγόρια ερευνούν μια σειρά φόνων κατά τη διάρκεια του Oktoberfest σε μια κωμόπολη της Πενσιλβάνια, κι έρχονται αντιμέτωπα με έναν μεταμορφικό που λατρεύει τις παλιές ταινίες τρόμου και σκοτώνει με αυτές ως έμπνευση. Η μεγαλύτερη πρωτοτυπία του επεισοδίου δεν είναι η υπόθεση καθ’εαυτή, προφανώς, αλλά το ότι είναι γυρισμένο σαν ασπρόμαυρη ταινία, και αποτίει φόρο τιμής στα κλασσικά τέρατα του κινηματογράφου (The Mummy, Frankenstein, Dracula, Wolfman). Οι τίτλοι αρχής, το μουσικό χαλί, τα περάσματα από την μία σκηνή στην επόμενη, όλα παραπέμπουν στις παλιές χολιγουντιανές ταινίες τρόμου, και τα αγόρια με τα κυριλάτα κοστούμια τους, που ερευνούν τους φόνους ως πράκτορες του FBI, ταιριάζουν άψογα στην ‘νουάρ’ ατμόσφαιρα. Το 40λεπτο είναι, φυσικά, γεμάτο αστεία, είτε μέσα στους διαλόγους, είτε μικρές σκηνοθετικές λεπτομέρειες, όπως η σκηνή με το ‘Δράκουλα’ που το σκάει από τον τόπο του εγκλήματος με μια βέσπα!
Παρόλο που το επεισόδιο είναι εντελώς παλαβιάρικο, δεν γίνεται ποτέ γελοίο. Είναι λεπτή η γραμμή, και καταφέρνει να παραμείνει διασκεδαστικό καθ’όλη τη διάρκεια, χωρίς να φαίνεται ότι προσπαθεί υπέρ του δέοντος (βλ. The Heroes’ Journey). Κι αυτό, για επεισόδιο που βρίσκει ευκαιρία να ντύσει τον Jensen Ackles με “λεντερχόζεν“, λέει πολλά.
Είναι αξιοσημείωτο το ότι μετά τα βαριά πρώτα τέσσερα επεισόδια για φέτος, ο ελαφρύς τόνος εδώ δεν με ξένισε καθόλου. Αυτό οφείλεται στους ηθοποιούς, στον σκηνοθέτη και στον σεναριογράφο (του πλέκω το εγκώμιο λίγες παραγράφους πιο κάτω, μην ανησυχείτε), που αφιερώνουν χρόνο και στη συναισθηματική αναταραχή που βιώνουν αυτήν την περίοδο τα δυο αδέρφια. Αυτές οι μικρές στιγμές αρκούν για να κάνουν το επεισόδιο να μοιάζει συνδεδεμένο με την κύρια ιστορία της σεζόν, δίνοντας ταυτόχρονα στους χαρακτήρες, και στο κοινό, ένα διάλειμμα για να διασκεδάσουν λιγουλάκι.
Το ίδιο το μυστήριο του επεισοδίου μας πάει πίσω σε κάποια από τα πιο αξιομνημόνευτα επεισόδια των πρώτων σεζόν, με το τέρας να είναι και πάλι ένας μεταμορφικός (βλ. Skin και Nightshifter), αλλά ταυτόχρονα είναι και λιγουλάκι προβλέψιμο (o Ed είναι υπερβολικά προφανής ύποπτος και η Lucy συμπεριφέρεται πολύ ύποπτα για να μην είναι μπλεγμένη). Ωστόσο, αυτό δεν μειώνει την απόλαυση του επεισοδίου στο σύνολό του. Ο Todd Stashwick και η Melinda Sward συνεχίζουν το σερί του καλού casting των guests σε αυτή τη σεζόν. Ο Stashwick υπερπαίζει ακριβώς όσο πρέπει για αυτό το drama queen τέρας και η Sward ως Jamie είναι αυτό που χρειάζεται ο Dean αυτή τη στιγμή: ένα ανάλαφρο φλερτάκι με μια χαμογελαστή και ευχάριστη κοπέλα, που είναι, όμως, αρκετά badass για να καθαρίσει μόνη της το τέρας! Ειδικά για τη Jamie, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι τη θεωρώ έναν από τους υποτιμημένους γυναικείους χαρακτήρες της σειράς, που σπάνια μνημονεύεται από τους φανς, ενώ θα της άξιζε πολύ περισσότερο από κάτι άλλες κακογραμμένες χαζοβιόλες (πχ. Madison). Παρόλο που γράφτηκε ως ‘χαρακτήρας-της-μιας-φοράς’, δεν ήταν η στερεοτυπική δεσποσύνη σε κίνδυνο, που σώζεται από τα αγόρια, και μετά τους αποχαιρετά, με καρδούλες να πετάνε από τα υγρά μάτια της, καθώς αυτοί χάνονται στο ηλιοβασίλεμα. Και μόνο από αυτό (που δεν είναι μόνο αυτό, φυσικά), καταλαβαίνεις ότι ο Ben Edlund είναι ένα από τους καλύτερους σεναριογράφους που έχουν περάσει από τη σειρά — με διαφορά!
Εν μέσω όλης της παλαβομάρας, ο Dean και ο ανώνυμος μεταμορφικός του επεισοδίου κάνουν μια σοβαρή συζήτηση για το τι σημαίνει να ζει κάποιος στη φαντασία ή να ζει στην πραγματικότητα. Γεννημένος τέρας, ο μεταμορφικός ταυτίστηκε με τα κλασικά τέρατα των παλιών ταινιών και επέλεξε να αναδημιουργήσει τον «μεγάλο και κομψό» κόσμο τους, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη θλιβερή ζωή της απόρριψης που ζούσε. Αντίθετα, η ζωή του Dean και του Sam, γεμάτη κίνδυνο, απώλεια και πόνο, δεν είναι κάτι από το οποίο επιλέγουν να ξεφύγουν. Ο Dean, λίγο πριν, είχε πει στη Jamie ότι αφού βίωσε μια “παραλίγο” επιθανάτια εμπειρία (επιλέγει σοφά να μην μπει σε λεπτομέρειες), τώρα αισθάνεται ότι έχει μια αποστολή, ότι η ευκαιρία να σώσει ανθρώπους είναι ένα δώρο για εκείνον. Αυτό συνοψίζει όμορφα την νέα στάση ζωής του Dean, που ξαφνικά έχει αποκτήσει κίνητρο για να συνεχίσει. Το ίδιο κίνητρο αντικατοπτρίζεται και στην ίδια τη σειρά σαν σύνολο.
Δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να το γράψω σε review, αλλά θα το ξαναπώ, γιατί υπάρχουν ακόμα κάποιοι εκεί στο βάθος που αναρωτιούνται πώς γίνεται να έφτασε το Supernatural 15 χρόνια. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που αγαπήθηκε τόσο τη σειρά: έμπαινε στον κόπο – ακόμα και στα πιο τριτοδεύτερα fillers – να σκιαγραφήσει τους πρωταγωνιστές της και να τους δώσει βάθος.
Supernatural αφιέρωμα: Τα πιο ιδιόμορφα επεισόδια της σειράς
Αμαλία πραγματικά συγχαρητήρια για αυτό που έχεις ξεκινήσει με τα review τα απολαμβάνω όλα πάρα πολύ σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον κόπο σου και τον υπέροχο και αναλυτικό σου σχολιασμό
Ευχαριστώ! Τέτοια σχόλια μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω αυτό το φιλόδοξο σχέδιο! <3