Ο Ben Edlund έχει υπογράψει κάποιες από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της ιστορίας του Supernatural (κι άλλων αγαπημένων σειρών φαντασίας), οπότε θεωρώ το όνομά του εγγύηση για ένα καλό επεισόδιο, που συνήθως τείνει στο παλαβιάρικο. Και, φυσικά, το My Bloody Valentine δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα…
Ξεκινάει σαν ένα τυπικό επεισόδιο μιας οποιαδήποτε σειράς του CW εν έτει 2010: με ένα ελκυστικό, νεαρό ζευγάρι να ζει μια ρομαντική στιγμή στο τέλος του πρώτου ραντεβού. Αλλά τα πράγματα γρήγορα γίνονται… υπερφυσικά, όταν οι τρυφερότητες του ζευγαριού μετατρέπονται σε ακόρεστη πείνα. Οι δυο νέοι τρώνε κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου. Και δεν είναι ότι το Supernatural δεν μας έχει συνηθίσει σε αποτροπιαστικές σκηνές σαν αυτή, αλλά το ότι αυτό το επεισόδιο έπαιξε σαν “εορταστικό” για τη Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου πρόσθεσε μια έξτρα ξεκαρδιστική meta-καφρίλα στο σκηνικό πριν καν πέσει η κάρτα με τον τίτλο!
Τα κωμικά διαμαντάκια σε αυτό το επεισόδιο είναι πολλά και εκτείνονται από την διακριτικά πονηρή σκηνή όταν ο Castiel εμφανίζεται μια ανάσα μακριά από το πρόσωπο του Dean στο μπάνιο (για κάτι τέτοια σκηνικά τους κατηγορούσαν για queerbaiting, και δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας), μέχρι την ξεκαρδιστική σκηνή με “χειραψία” του γυμνού Χερουβείμ, όπου κάθε βλέμμα των ηθοποιών είναι κι ένας μικρός κωμικός θησαυρός! Όμως, πλανάστε πλάνην οικτράν, αν νομίζατε ότι αυτό το επεισόδιο είναι απλό κωμικό filler. Αντίθετα, είναι ένα από τα πιο κομβικά επεισόδια της σεζόν, που εισάγει έναν ακόμη Καβαλάρη της Αποκάλυψης: τον Λιμό. Μετά το άνευρο ντεμπούτο του Titus Welliver ως Πόλεμος στο Good God Y’All, ο James Otis μας δίνει έναν πιο καρτουνίστικα κακό Καβαλάρη, που χτυπάει κόκκινο στο μετρητή του creepiness και λειτουργεί άψογα με το όλο ύφος της ιστορίας! H παρουσία του στη μικρή αμερικανική κωμόπολη της εβδομάδας προκαλεί αισθήματα “πείνας” στους κατοίκους: άλλοι είναι αχόρταγοι για φαγητό, άλλοι για συντροφικότητα, άλλοι για σεξ, και πάει λέγοντας. Ο Sam, λοιπόν, αποζητά το δαιμονικό αίμα, ενώ ο Castiel το ρίχνει στα μπέργκερ, διοχετεύοντας την αληθινή πείνα του Jimmy Novak. Ο Dean, όμως, αν και διαβόητος καλοπερασάκιας, γιατί δεν πεινάει…;
Όσα μας δείχνει το επεισόδιο για την πείνα του κάθε ένός από τους χαρακτήρες, στην πραγματικότητα μας αποκαλύπτουν πολλά περισσότερα για αυτούς. Εξερευνούνται οι αδυναμίες του κάθε ήρωα, και αυτό είναι που τελικά απογειώνει το σενάριο, κι όχι τα αστειάκια. Στην αρχή γελάς βλέποντας τον Castiel να καταβροχθίζει το ένα μπέργκερ μετά το άλλο. Φτάνει μέχρι και να χαμογελάσει σε κάποια φάση κι εκεί είναι που αρχίζεις να ψυλλιάζεσαι ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά. Και η ανησυχία σου επιβεβαιώνεται όταν βλέπεις την ανίκητη βουλιμία του να τον καθιστά άχρηστο στη μάχη ενάντια στο Λιμό. Είναι λυπηρό να βλέπεις τον συνήθως αγέρωχο άγγελο να πέφτει τόσο χαμηλά, να τρώει ωμό κρέας από το πάτωμα σαν σκυλί — και μάλιστα, ενώ ο Dean κινδυνεύει!
Στον αντίποδα, η δίψα του Sam για δαιμονικό αίμα είναι αυτή που τελικά σώζει την κατάσταση. Όσο κι αν είναι σοκαριστική η θέα του Sam να ενδίδει τόσο εύκολα στην εξάρτησή του ξανά, πάντα μου αρέσει να βλέπω τον Padalecki να βάζει λίγη”κακία” στο βλέμμα του μικρού Winchester. Αν και -θεωρητικά- δεν θα έπρεπε να είναι κάτι για το οποίο αξίζει συγχαρητήρια, η έκρηξη της δύναμής του όταν εξορκίζει τον πρώτο δαίμονα είναι μια συναρπαστική στιγμή του επεισοδίου.
Ένα πράγμα που μου αρέσει σε αυτή τη φάση της ιστορίας είναι η νέα συνήθεια των αδερφιών να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους (κάτι που είχε κουράσει αφόρητα στις πρώτες σεζόν της σειράς). Ο Sam λέει αμέσως στον Dean την αλήθεια για το τι συμβαίνει μαζί του και του δίνει την ευκαιρία να τον προστατεύσει. Άσχετα αν στο τέλος, ο Sam είναι αυτός που κάνει το σώσιμο.
Η ανοσία του Dean στις σαρωτικές δυνάμεις του Λιμού μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να μοιάζει με μια βολική σεναριακή ευκολία για να υπάρχει κάποιος να νικήσει τον τρίτο Καβαλάρη, αποκαλύπτει, όμως, πολλά και για τους δυο χαρακτήρες. Καταρχάς, μας δείχνει ότι η δύναμη του Λιμού αντλείται από τα θέλω των ανθρώπων. Όλοι έχουν βαθιές επιθυμίες, κι αυτές είναι που τροφοδοτεί ο Λιμός για να τραφεί ο ίδιος. Ο Dean έχει ανοσία στη δύναμη του Λιμού, γιατί ουσιαστικά έχει χάσει την επιθυμία για ζωή. Ο μεγάλος Winchester πάντα φλέρταρε με τα συμπτώματα της κλινικής κατάθλιψης, και κανένα επεισόδιο δεν το έχει κάνει ποτέ πιο σαφές (χωρίς, φυσικά, να επεκτείνεται σε ιατρική ορολογία). Συνήθως το Supernatural κακομεταχειρίζεται ή/και ξεπετάει τα θέματα ψυχικής υγείας των πρωταγωνιστών (βλ. Sam, Interrupted), αλλά εδώ δίνεται βάρος στην τραυματισμένη ψυχολογία του Dean. Σε μια στιγμή που χτίζεται από το πρώτο επεισόδιο της σεζόν, ο Dean τελικά παραδέχεται ότι έχει ένα κενό μέσα του και ότι χρειάζεται βοήθεια.
Στον επίλογο του επεισοδίου, ο Dean κι ο Castiel κλειδώνουν τον ωρυόμενο Sam στο δωμάτιο πανικού του Bobby για να “αποτοξινωθεί”. Ο Dean λυγίζει από τις απελπισμένες κραυγές του αδερφού του και βγαίνει έξω για λίγο αέρα. Έχει φτάσει στα όριά του. Κι εκεί κάνει κάτι που δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα δουμε: προσεύχεται! Ο Jensen Ackles μας δίνει μια συναισθηματική γροθιά καθώς εκλιπαρεί τον Θεό για βοήθεια. Για τον “άπιστο” Dean, αυτή είναι μια εξαιρετικά κομβική στιγμή ανάπτυξης χαρακτήρα. Η σεζόν στρώνει το έδαφος από την αρχή της για την εμφάνιση του Θεού, και αυτό το επεισόδιο του έστρωσε και το κόκκινο χαλί! Όπως ξέρουμε, όλη αυτή η προοικονομία δεν θα πάει στράφι, αφού ο Θεός θα κάνει όντως το incognito πέρασμά του από το φινάλε της σεζόν για να βάλει τη δική του πινελιά στην ολοκλήρωση ενός τεράστιου κεφαλαίου της ιστορίας του…
Το επεισόδιο εκπληρώνει όλα όσα ξεκίνησε να κάνει, και έτσι εύκολα παραβλέπεις την κατά τόπους αδύναμη σκηνοθεσία του Mike Rohl. Ενώ χαίρομαι που βρήκαν μια άλλη υπόθεση που κολλάει με την κεντρική ιστορία της Αποκάλυψης, θα ήθελα να τους βλέπω εκεί έξω να αναζητούν ενεργά τρόπους να σταματήσουν την Αποκάλυψη, αντί να την βρίσκουν στο δρόμο τους κατά λάθος κάθε φορά.