Review – The Winchesters – 1×07 Reflections

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Σε κάθε κυνήγι έρχεται η στιγμή που ξεκινά η μάχη. Και η διαφορά μεταξύ νίκης και ήττας δεν είναι το αγιασμένο νερό, το ξύλινο παλούκι ή η ασημένια σφαίρα. Είναι να έχεις τα κότσια να κάνεις τη δουλειά σωστά.

Παραφράζοντας τον αναστοχασμό του αφηγητή Dean, που ακούσαμε στην αρχή του επεισοδίου, θα κάνω ένα γενικό σχόλιο για τη σειρά μέχρι στιγμής: η διαφορά μεταξύ ενός επιτυχημένου spin-off με ένα αποτυχημένο δεν είναι οι γνώριμοι χαρακτήρες, οι σκόρπιες αναφορές στη μαμά-σειρά ή οι ενδιαφέρουσες ιδέες. Είναι να έχεις το ταλέντο να κάνεις τη δουλειά σωστά. Έχουμε φτάσει στη μέση της πρώτης (και πολύ φοβάμαι τελευταίας) σεζόν του The Winchesters και κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα επεισόδιο κάνω ακριβώς την ίδια σκέψη: “Καλούτσικη ιδέα, ρε γαμώτο, αλλά κακή εκτέλεση.” Παραδέχομαι με τεράστια λύπη ότι αν ήταν οποιαδήποτε άλλη σειρά φαντασίας, ίσως και να με είχε χάσει οριστικά μέχρι τώρα. Το ότι σχετίζεται με Supernatural είναι ο μόνος λόγος που θα συνεχίσω να το βλέπω, αλλά ειλικρινά, δεν νοιώθω ότι μου προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Είναι τόσα πολλά τα retcons που νοιώθω σαν να βλέπω κάτι εντελώς ξένο. Ταυτόχρονα, και το fan service που προσπαθεί να κανει μου φαίνεται κενό. Προφανώς κι έχουν κάποιο σχέδιο οι δημιουργοί για να ενώσουν με το Supernatural όλα όσα βλέπουμε εδώ, και ήμουν διατεθειμένη να περιμένω με αγωνία για να δω τα κομμάτια του παζλ να μπαίνουν ένα-ένα στη θέση τους, αλλά το γράψιμο είναι τόσο κακό σε κάποια σημεία, που απλά θέλω να κλάψω με τη χαμένη ευκαιρία να μας δώσουν κάτι μεγαλειώδες, το οποίο να συμπληρώνει όμορφα την ιστορία του Supernatural και δεν θα φαίνεται σαν κάτι φθηνό που προσπαθεί μάταια να κλέψει λίγη από τη μαγεία του. Αλλά, ας μην μακρυγορώ με αόριστες γκρίνιες. Πάμε να σχολιάσουμε το mid-season finale, που είχε μπόλικες αδυναμίες, αλλά και κάποιες καλές στιγμές…

Ξεκινάμε με μια σκηνή αγνού και ακατέργαστου exposition. Η Mary κι ο John πάνε οι δυο τους να αιφνιδιάσουν τις… Ακρίδες στο λημέρι τους. Ευτυχώς που τα ζουζούνια είχαν ήδη φύγει, δηλαδή, και γλίτωσαν στο τσακ το λουτρό αίματος που θα προκαλούσαν οι δυο νεαροί κυνηγοί. Είχαν αφήσει μόνο έναν κυριευμένο τύπο, κλεισμένο σε ένα πορτ-μπαγκαζ για να τα πεί όλα χαρτί και καλαμάρι στους ‘εχθρούς’ και να προχωρήσει η πλοκή. Με αυτό το φριχτό γράψιμο εξελίσσεται το κυνήγι των Big Bads γενικότερα στο επεισόδιο. Ανούσιο πέρα-δώθε μέχρι να αποκαλύφθεί ότι η Roxy δεν είναι η ακριδοβασίλισσα (αλήθεια, τώρα θα γνωρίσουμε την αληθινή Roxy που είχε κυριευτεί; ) κι ότι η αρχηγός τους είναι ακόμη θαμμένη και σκάβουν για να την απελευθερώσουν.

Κομμάτι του αφηγηματικού πέρα-δώθε ήταν και να κάνουν το “Ostium” να δουλέψει. Και η φαεινή ιδέα ήταν να καλέσουν το πνεύμα του Henry Winchester για να τους βοηθήσει. Το cameo του Gil McKinney ως Henry ήταν ξεκάθαρο fan service, κι αν καθίσει κάποιος να το ψειρίσει σίγουρα θα βρει τεράστια λογικά κενά, αλλά προσωπικά τα παραβλέπω, γιατί ήταν ένα από τα καλά σημεία του επεισοδίου — και δεν θέλω να είμαι με όλα αρνητική.

Στο πλαίσιο της ιστορίας εδώ λειτούργησε καλά η εμφάνιση του Henry τελικά, κυρίως χάρη στο συγκινητικό μονόλογο του John πριν συναντήσει ξανά τον πατέρα του. Η ίδια η συνομιλία τους ήταν αρκετά κοινότυπη, αλλά επιτέλεσε το σκοπό της. Η σειρά συνεχίζει την υπερπροσπάθεια να δικαιολογήσει τις πράξεις του μελλοντικού John, και τη σκληρότητα απέναντι στα παιδιά του, ρίχνοντας φως σε όλα του τα ψυχικά τραύματα. Το κακό είναι ότι για να μείνουν πιστοί στην ιστορία του Supernatural οι σεναριογράφοι, θα πρέπει να κάνουν τον John θα τα ξεχάσει με κάποιον τρόπο όλα αυτά που ζει τώρα (μεταξύ αυτών και η συνάντησή του με τον Henry). Άρα, ο John που χτίζεται τώρα στην 1η σεζόν του The Winchesters είναι η ιδανική εκδοχή του εαυτού του, την οποία δεν είδαμε ποτέ εμείς στο Supernatural. Κι αυτό προσθέτει ένα ακόμη κρυφό επίπεδο στην τραγικότητα αυτών των χαρακτήρων. Ξέρουμε τι θα τους συμβεί κι εδώ βλέπουμε τι θα μπορούσε να έχει συμβεί για να είναι το μέλλον τους λίγο πιο εύκολο…

Χαίρομαι που δεν τράβηξε κι άλλο το ζαχάρωμα του John και της Mary. Η σκηνή του πολυαναμενόμενου φιλιού μου άρεσε στην απλότητά της. Χωρίς πολύ μπλα-μπλα. Ταιριαστό και για τους δυο χαρακτήρες. “Ξέρεις ότι σε γουστάρω, ξέρω ότι με γουστάρεις, ας φιληθούμε γιατί είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουμε πριν μας κάνουν κομματάκια τα τέρατα”. Τους το δίνω κι αυτό, ήταν μια λιτή και αποτελεσματική σκηνή. Έχουν χημεία οι δυο πιτσιρικάδες, και παρόλο που δεν έδωσαν και την καλύτερή τους ερμηνεία σε αυτό το επεισόδιο, το κράτησαν όσο μπορούσαν οι δυο τους.

Πέρα από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν μείνει ανεκμετάλλευτοι, δυστυχώς, και είναι κρίμα γιατί για κάποιους υπάρχει προοπτική. Κάθε επεισόδιο δίνει μόνο ψίχουλα backstory για τον καθέναν τους. Το Legend of a Mind ήταν πλούσιο για την ανάπτυξη του χαρακτήρα της Ada, και η Lata είχε αρχίσει να αποκτά ενδιαφέρον στο You’re Lost Little Girl, αλλά από τότε δεν έχουμε μάθει κάτι καινούργιο για εκείνη. Ο Carlos φαινόταν ότι θα είναι το δυνατό χαρτί των σεναριογράφων, αλλά κι αυτόν δεν ξέρουν πώς να τον διαχειριστούν σωστά. Έγινε μια αξιοπρεπής προσπάθεια στο Masters of War, αλλά από τότε, είναι κι αυτός στο παρασκήνιο και χρησιμοποιείται μόνο ως comic relief με σκόρπιες “αστείες” ατάκες. Γενικά χτίζεται αβάσταχτα αργά η στενή σχέση του με τη Mary, αλλά και η εκκολαπτόμενη φιλία του με τον John. Θα ήθελα, όμως, να δω τον Carlos (και τους υπόλοιπους φυσικά) κι ως ξεχωριστές οντότητες κι όχι συνεχώς ως δορυφόρους των Winchesters. Αυτό το επεισόδιο έδειξε (ελαφρώς τσαπατσούλικα φυσικά) την απροθυμία του Carlos να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, γιατί αυτό θα σημάνει την διάλυση της ομάδας τους. Δεν υπήρξε, όμως, περαιτέρω εξερεύνηση αυτής της ψυχολογίας σε αυτό το 40λεπτο. Εισήχθη, επίσης, ένα ενδιαφέρον νήμα πλοκής για την ιστορία εκδίκησης που έχει αφήσει ανοιχτή ο Carlos, και αναρωτιέμαι αν θα βρει ποτέ χρόνο η σειρά να το εξερευνήσει. Αντίστοιχα αφηγηματικά νήματα, που φοβάμαι ότι δεν θα προλάβουν ποτέ να επανέλθουν, είναι ο γιος της Ada, οι γονείς της Lata και εκείνος ο τζιτζιφιόγκος δημοσιογράφος που ανάθεμα κι αν κατάλαβα για ποιον λόγο υπάρχει. Α, και μια και μιλάμε για χαρακτήρες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, ρε παίδες, εσείς που γράφετε αυτό το ρημαδοσενάριο, τη Millie γιατί προσπαθείτε να τη βάλετε σφήνα στις ιστορίες με παιδαριώδεις δικαιολογίες τύπου “μόνο αυτή μπορεί να διαβασει τα ορνιθοσκαλίσματα του Henry”; Ανατρίχιασε το είναι μου από την αφέλεια.

Πάμε στο cameo του Tom Welling τώρα. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την εμφάνισή του, αν και είμαι φαν του ηθοποιού από εποχής Smallville ακόμη, και μου άρεσε σαν ιδέα το κάστινγκ του ως μπαμπάς-Campbell (παρόλο που πάει εντελώς κόντρα στην… καραφλή εικόνα που είχαμε πρότινος για τον χαρακτήρα). Η μοναδική σκηνή που τον είδαμε, προσπάθησε να εδραιώσει τον Samuel ως ικανότατο κυνηγό (που ήξερε να χρησιμοποιήσει σωστά την τερατοπαγίδα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι απέτυχαν), αλλά θα ήθελα κάτι παραπάνω. Ήταν αμήχανο σκηνοθετικά το reunion με την κόρη του. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα χημείας των ηθοποιών ή αν ήταν επίτηδες έτσι στημένο για να υποδηλώσει κάτι που θα μάθουμε στη συνέχεια. Υποτίθεται ότι η εμφάνιση του Welling ήταν το “τυράκι” που θα μας συναρπάσει και θα κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το Γενάρη που θα επιστρέψει η σειρά, αλλά δυστυχώς, εγώ δεν το ένοιωσα. Γενικά, δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτώ από την αναμονή σε αυτό το χειμερινό διάλειμμα, όσο δυσκολευόμουν από τα “hellatus” του Supernatural!

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια (και μια από τις σκόρπιες καλές ιδέες που έχουν οι σεναριογράφοι και τις κρύβουν καλά κατω από τόνους κακών διαλόγων) είναι ότι το Ostium είναι οργανική ύλη. Το περιέγραψαν ως μια οπή που οδηγεί σε ένα άλλο σύμπαν. Αν κατάλαβα καλά, λοιπόν, είχαμε τη διακριτική εισαγωγή ενός εντελώς άλλου κόσμου, ενός σύμπαντος που δεν έχει δημιουργήσει ο Chuck. Κάτι τέτοιες αποκαλύψεις με κάνουν να τρέφω ακόμη ελπίδες ότι μπορεί κάποια στιγμή να μας δώσει κάτι καλό αυτή η σειρά! Μετά, βέβαια, με χτυπάει με μια-δυο cringe ατάκες και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Ρεαλιστικά, όσες καλές ιδέες και να πέσουν στο τραπέζι, αν δεν τις διαχειριστούν σωστά, απλά θα πάνε στράφι. Και οι πιθανότητες να βελτιωθεί θεαματικά η σεζόν στα επόμενα 6 επεισόδια που της απομένουν είναι λίγες — τουλάχιστον κρίνοντας από το δείγμα που μας έχει δώσει μέχρι τώρα. Σίγουρα δεν πρόκειται να το παρατήσω (♫ I will go down with this ship ♫), αλλά κακά τα ψέματα, θα προτιμούσα να το βλέπω επειδή μου αρέσει πραγματικά, κι όχι επειδή έχω την ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί να φτιάξει ή την περιέργεια του πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει…

Γράψτε μας στα σχόλια τη δική σας γνώμη για το επεισόδιο και για τη σειρά μέχρι στιγμής — και ραντεβού το Γενάρη του ’23 με νέα επεισόδια και νέα reviews!

ΓΕΝΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

Σενάριο
Σκηνοθεσία
Ερμηνείες
Villain
Εφέ/VFX

ΣΥΝΟΨΗ

Το mid-season finale ήταν αρκετά φλύαρο και κατά τόπους αφελές σεναριακά, αλλά μας έδωσε 2-3 αξιομνημόνευτες στιγμές και μια ανατροπή σχετικά με τον Big Bad της σεζόν που το έσωσαν κάπως.

3 COMMENTS

Subscribe
Notify of
guest

3 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
CBPunk
CBPunk
1 year ago

Όπως είδα το επεισόδιο, μάλλον δε θα υπάρξει άλλη σεζόν, θαναι θαύμα αν βγει και δεύτερη. Δεν ξέρω έγιναν (ξανά) όλα τόσο γρήγορα και εύκολα που απλά έβλεπα άλλο ένα αυτοτελές επεισόδιο.Μειναμε στα παλιά χωρίς καμία βελτίωση που αν εξαιρέσεις το φιλί Μαίρης Τζον και το τουιστ όπου άλλη τελικά είναι η Βασίλισσα των Ακριντα θα σκέφτομαι για ώρα τι άλλο μπορεί να γράψω σα σχόλιο! Με άφησε αδιάφορο ακόμα κ η εμφάνιση του Σάμιουελ,δεν ξέρω δε μου βγαλε κάτι να με τραβήξει σα θεατή. Επίσης,το βασικότερο, είναι γελοίο πως όλα αυτά που θέλουν να σκοτώσουν οφείλονται σε ένα ……. κουτί.Μα κουτί? Είχαν κάτι τέτοιο οι Σαμ και Ντιν?? Είπαμε πρίκουελ ξεπρικουελ αλλά δεν είναι καλη προσπάθεια, προσπαθούν αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω βρει αυτό το κάτι που θέλω!

Άρχισα ξανά να βλέπω Supernatural , τυχαία επεισόδια όποιο μου κάνει κέφι και πραγματικά αναρωτιέμαι τι Μαρεσει στο Winchesters………. 4/10

CBPunk
CBPunk
Reply to  Amalia
1 year ago

Μαντεύω ότι το οστιουμ ίσως παίξει ρόλο να ενώσει τα 2 σύμπαντα του τότε με τώρα (τώρα εννοω στον παράδεισο από κει που αφηγείται ο Ντιν μήπως οι δύο κόσμοι ενωθούν για να σταματήσουν το κακό)

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα

Το mid-season finale ήταν αρκετά φλύαρο και κατά τόπους αφελές σεναριακά, αλλά μας έδωσε 2-3 αξιομνημόνευτες στιγμές και μια ανατροπή σχετικά με τον Big Bad της σεζόν που το έσωσαν κάπως. Review - The Winchesters - 1x07 Reflections