Review – The Winchesters – 1×09 Cast Your Fate to the Wind
Μια σέκτα βρυκολάκων έρχεται στο Lawrence ψάχνοντας ένα αρχαιο φυλακτό, το οποίο αποκαλύπτει σε όποιον το αγγίξει την επόμενη “μοιραία” στιγμή της ζωής του. Με κάποιο τρόπο, οι βρυκόλακες έμαθαν ότι το εν λόγω κόσμημα βρίσκεται στην κατοχή των Ανθρώπων των Γραμμάτων, κι έχουν καταστρώσει ένα ολόκληρο σχέδιο ανάκτησής του, το οποίο περιλαμβάνει και μια ληστεία χρηματαποστολής μετά φόνου. Και κάπου εδώ αναλαμβάνει δράση ομάδα των ‘Winchesters’. Ευτυχώς, η ενδελεχής ενασχόληση της Latika με τα αρχεία στο αρχηγείο των Ανθρώπων των Γραμμάτων, τούς δίνει γρήγορα το πλεονέκτημα στην έρευνά τους. Σε ένα από τα ντουλάπια των μελών της οργάνωσης βρίσκουν το εν λόγω φυλαχτό! Το κακό είναι ότι μόλις το πιάνει στα χέρια του ο John, βλέπει τον μελλοντικό θάνατό του από τους κυνόδοντες του αρχηγού των βρυκολάκων! (Η μοιραία στιγμή που λέγαμε…)
Ψάχνοντας λύση στο πρόβλημα που απέκτησε ξαφνικά ο John, η τετράδα οδηγείται κατευθείαν στο στόμα του λύκου, στο μαγαζί μιας αποκρυφίστριας όπου τους περιμένουν οι βρυκόλακες. Παίρνοντας στα χέρια του το φυλακτό, ο αρχηγός τους βλέπει το ίδιο όραμα με τον John, κι έτσι δημιουργείται μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: θα σκοτώσει τον John μέσα σε ένα δωμάτιο με κόκκινο χαλί. Οι κακοί το σκάνε, αλλά αντί να φύγουν από το Lawrence τώρα που έχουν στα χέρια τους αυτό που ήθελαν, μένουν γιατί… αυτό είναι το σενάριο!
Ενόσω οι υπόλοιποι ψάχνουν τους βρυκόλακες, ο John μένει απρόθυμα πίσω στο αρχηγείο, παρέα με τη μητέρα του, για να προστατέψει τον εαυτό του από τη μοίρα που τον κυνηγά, και τελικά γίνεται εύκολος στόχος. Οι βρυκόλακες εισβάλλουν στο αρχηγείο από την πίσω πόρτα και σε μια αυτοκαταστροφικά ριψοκίνδυνη κίνηση που γράφει ολόγυρα πάνω της WinchesterTM, ο John βάζει την Millie να του προκαλέσει ηλεκτροπληξία, έτσι ώστε, όταν του επιτεθεί ο βρυκόλακας, να έχει σταματήσει η καρδιά του και με “αίμα νεκρού” να δηλητηριαστεί. Το σχέδιο του John -φυσικά- πετυχαίνει και αμέσως η Mary με τη Millie τον επαναφέρουν με ΚΑΡΠΑ (και να παει να χ$στεί και η λογική και η ιατρική), και τέλος καλό, όλα καλά. Ή μάλλον, σχεδόν όλα… Το επεισόδιο κλείνει με την Betty και τον ακριδο-Kyle να συναντιούνται σε ένα καφέ και να ανταλλάσσουν υποψίες για την πρωταγωνιστική τετράδα.
***
Είχα αναθαρρήσει πραγματικά με το επεισόδιο της περασμένης εβδομάδας, και για το πρώτο μισό αυτού εδώ είχα κρατήσει την ελπίδα ότι η σειρά βελτιώθηκε και ότι θα κλείσει τον κύκλο της δυνατά. Ύστερα ήρθε η ηλεκτροπληξία και μου… έκαψε κάθε ελπίδα! Οι κακοί της εβδομάδας ήταν ένα κακογραμμένο καρακιτσαριό κι οτιδήποτε τους αφορούσε (από το λόγο που ήρθαν στο Lawrence μέχρι τον τρόπο που νικήθηκαν) ήταν τραβηγμένο-από-τα-μαλλιά-όσο-δεν-πάει! Μια φορά, ρε φίλε, να μας δώσει αυτό το franchise ένα πραγματικά καλό επεισόδιο με βρυκόλακες και τι στον κόσμο! (Θα μείνω με τον καημό, από ότι φαίνεται…)
Για να είμαι δίκαιη, όμως, αυτό το 45λεπτο είχε και κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μεταξύ των χαρακτήρων που έχουμε δει μέχρι τώρα. Η πρωινή βόλτα των πιτσουνιών και τα χαριτωμένα πειράγματα μεταξύ τους, η τρυφερή αγκαλίτσα τους όταν ανησυχούσαν για το μέλλον του John, και το φιλί ανακούφισης στο τέλος (που συνοδεύτηκε από επικές αντιδράσεις Carlos και Lata), ήταν όλες αξιομνημόνευτες σκηνές. Η χημεία της Meg Donnelly με τον Drake Rodger ανθίζει παράλληλα με τη σχέση της Mary και του John.
Επίσης, η σκηνή που η Mary γίνεται αγρίμι και ξεπαστρεύει έναν-έναν τους βρυκόλακες για να φτάσει στον αγαπημένο της, είναι ίσως η πιο αυθεντικά δυνατή σκηνή της μέχρι τώρα, κι ας μην ήταν και η καλύτερη ερμηνευτικά στιγμή της Meg αυτό το επεισόδιο. Στην Mary πάντα είχα ιδιαίτερη αδυναμία, σε όποια ενσάρκωση κι αν την έβλεπα, οπότε το συγχωρώ στην ηθοποιό το ατόπημα, γιατί γενικότερα προσπαθεί η καημένη, ακόμη κι όταν δεν τη βοηθά το σενάριο ή η σκηνοθεσία.
Τέλος, ξεχώρισα και το διάλογο του John με τη Millie στο δωμάτιο με τους φοριαμούς στο αρχηγείο. Στα δυο τελευταία επεισόδια η μαμά Winchester έχει ανέβει πολύ στα μάτια μου. Και γιατί δεν φαίνεται ξεκάρφωτη στο σενάριο πια, αλλά και για το ότι διαχειρίζεται ψύχραιμα και λογικά την όλη κατάσταση, και για τον τρόπο που συμπεριφέρεται στον γιο της. Η Millie ίσως είναι το πιο υγιές γονεϊκό πρότυπο που μας έχει δώσει ποτέ το franchise του Supernatural! Χωρίς να είναι ούτε απόμακρη, ούτε επικριτική, συμβουλεύει τον John εκεί που το χρειάζεται και τον βοηθά να παραμένει προσγειωμένος. Αναγνωρίζει ότι είναι ενήλικος και παίρνει τις δικές του αποφάσεις, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ότι είναι η μαμά του και τον χτυπά ενίοτε με τη δύσκολη αλήθεια (ή με ηλεκτροφόρα καλώδια).
Την τελευταία σκηνή την βρήκα αναμενόμενη. Τον τζιτζιφιόγκο τον υποπτευόμουν από την αρχή και φυσικά έπεσα μέσα. Είναι προδιαγεγραμμένη η κατάληξη που θα έχει αυτή η “συμμαχία”. Η καημένη η Betty θέλει απλά να προστατεύσει τον John και την πόλη της, αλλά θα το φάει το κεφάλι της, σίγουρα. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι το πώς ακριβώς θα πεθάνει. Θα τη δολοφονήσουν οι Ακρίδες για παραδειγματισμό; Θα θυσιαστεί για να σώσει τον John; Ή θα γίνει το δοχείο της Βασίλισσας και θα αναγκαστεί ο John να τη σκοτώσει; Αν οι σεναριογράφοι έχουν κάτι διαφορετικό στο μυαλό τους, και ξεφύγουν από όλα αυτά τα κλισέ, τότε θα τους παραδεχτώ!
Κάποιες ακόμη σκόρπιες σκέψεις:
- Η φάση με τα… αγιασμένα μαλλιά του Carlos ήταν πολύ badass και αστεία ταυτόχρονα. Κρίμα που πήγαινε κόντρα στην εδραιωμένη μυθολογία του Supernatural όλο αυτό και δεν μπόρεσα να το χαρώ. Ακόμη και μέσα στους διαλόγους του επεισοδίου, όταν ο John μιλούσε για τις αδυναμίες των βρυκολάκων, δεν αναφέρθηκε πουθενά το αγιασμένο νερό και ξαφνικά τους καίει λες και είναι δαίμονες; Πφ…
- Η επιστροφή του Anton ήταν τόσο ξεκάρφωτη όσο και η πρώτη του εμφάνιση στο Art of Dying. Εκτιμώ την ειλικρινή προσπάθεια των σεναριογράφων να εστιάσουν στο δίκτυο των κυνηγών και να εισάγουν νέους χαρακτήρες πέρα από τους Winchesters, αλλά η πρεμούρα τους να ενσωματώσουν ένα γκέι ρομάντζο στην πλοκή, δεν βοηθά κανέναν χαρακτήρα να αναπτυχθεί ομαλά. Και για τον Anton δεν με πολυνοιάζει, αφού δεν μπήκαν στον κόπο να τον σκιαγραφήσουν έστω λίγο για να με κάνουν να τον συμπαθήσω, έτσι κι αλλιώς. Αλλά τον Carlos; Η σειρά τελειώνει (πιθανώς οριστικά) σε 4 επεισόδια κι ο Carlos θα είναι η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία τους, τελικά!
- Περίμενα ότι θα ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με την φωτογραφία του Dean Winchester και την τεράστια αποκάλυψη ότι αυτός ήταν που άλλαξε εσκεμμένα τη μοίρα των γονιών του. Δυστυχώς, το επεισόδιο ίσα που άγγιξε αυτό το θέμα. Το “ντόμινο” που αναφέρει στην αφήγησή του είναι ουσιαστικά η ραχοκοκκαλιά της κεντρικής ιδέας της σειράς. Ο Dean γύρισε πίσω στο χρόνο για να αλλάξει το ρου της ιστορίας! Υπέροχη ιδέα, πραγματικά, και ανοίγει νέους ορίζοντες για την ιστορία, χωρίς να σημαίνει ότι τα παλιά διαγράφονται. Αναρωτιέμαι, όμως, θα προλάβουν οι σεναριογράφοι να μας εξηγήσουν σωστά τους λόγους του και να γεμίσουν ικανοποιητικά τα αφηγηματικά κενά που αφήνει αυτό το χρονοταξίδι;
- Παραμένω στο θέμα του Dean, γιατί νομίζω ότι εδώ ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκαναν οι σεναριογράφοι. Άφησαν υπερβολικά πολύ αέρα στους ανυπόμονους φανς και στους haters για να επαναλαμβάνουν συνεχώς την καραμέλα “μα, ο John δεν ήξερε για το Υπερφυσικό πριν πεθάνει η Mary”. Για εμένα το ιδανικό θα ήταν να έχουμε δει τον Dean να δίνει το γράμμα στον John στην πρεμιέρα. Έτσι κι αλλιώς, ήταν κάτι που το υποπτευόμασταν, και κρίνοντας εκ των υστέρων τώρα, θα είχε ευνοήσει καλύτερα τη σειρά αν το κοινό ήξερε εξαρχής με σιγουριά ότι, σε αυτό το -τύποις τελικά- prequel, διανύουμε ένα παράλληλο timeline, ένα “Supernatural What if…?” θα λέγαμε, που μας δείχνει τι θα είχε συμβεί αν η Mary δεν είχε προσπαθήσει να ζήσει στον κόσμο του John (σαν ψάρια έξω από το νερό και οι δυο τους), αλλά αντίθετα εκείνος είχε εισαχθεί στον δικό της (και ήταν αμφότεροι ευτυχισμένοι στο στοιχείο τους). Μια από τις κεντρικές θεματικές ενότητες του Supernatural ήταν το πεπρωμένο και η ελεύθερη βούληση, και αυτά συνεχίζει και το The Winchesters, υπό άλλο πρίσμα, φυσικά. Αυτό έπρεπε να το έχουν ξεκαθαρίσει οι σεναριογράφοι εξαρχής κι όχι να περιμένουν 5 επεισόδια πριν το τέλος, και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο για το κανάλι που τους φιλοξενεί, με το τσεκούρι της ακύρωσης να είναι ακριβώς από πάνω τους. Εμείς όλοι οι φανς είμαστε ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους στη μάχη με το εν λόγω τσεκούρι και νοιώθω ότι δεν έχουν κάνει ούτε το μίνιμουμ για να μας πάρουν με το μέρος τους! Περιμένω τα επόμενα 4 επεισόδια με φόβο και ανυπομονησία…
Πεσαμε παιδια,μου φαινεται οτι οι ελπιδες για καλυτερα επεισοδια δεν απεδωσαν καρπους μετα το χθεσινο! Βρηκα λιγο περιεργο να αλλαζουν την ιστορια,δηλαδη τωρα τα βαμπιρια καιγονται με αγιασμο σα δαιμονες,μαλιστα!Απτα καλα του επεισοδιου ξεχωριζω το εξυπνο σχεδιο του Τζον να πεθανει σκοπιμα και τις τρυφερες στιγμες του με τη Μαιρη! Αναρωτιεμαι ομως 2 πραγματα,τι σημαινει το σαμιουλετ για τη συνεχεια γιατι σιγουρα θα το ξαναδουμε και δευτερον,ο δημοσιογραφος της κακιας ωρας που εμφανιζεται σαν κατσαριδα στη γωνια ηταν υποπτος απτην αρχη!! Κατα τ αλλα μετριες ερμηνειες δυστυχως….