Νέα χρονιά, ίδια λημέρια! Καλώς ήρθατε πάλι στην ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω τις σειρές και τις ταινίες που βλέπω κάθε μήνα. Μπορεί να είναι νέες κινηματογραφικές κυκλοφορίες, τρέχουσες σειρές ή μπορεί να είναι κάτι που καθόταν στη watchlist μου για καιρό και -επιτέλους- έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να το δω! Αρχής γενομένης από σήμερα, τα countdowns του μήνα θα περιέχουν μόνο ολοκληρωμένες σεζόν σειρών — και ταινίες, φυσικά. Κάνω αυτήν την αλλαγή και για να είμαι πιο αντικειμενική στις κριτικές μου, αλλά και για να μην γράφω συνέχεια για τα ίδια πράγματα (και να βαριέμαι κι εγώ και εσείς).
Τέσσερις ταινίες, οκτώ ολοκληρωμένες σεζόν και κάμποσα σκόρπια επεισόδια από τις τρέχουσες (παλιές και νέες) σειρές ήταν ο απολογισμός του μήνα. Θα παρατηρήσετε μια στροφή προς την ασιατική μυθοπλασία που δεν ξέρω ακόμη αν θα είναι προσωρινή, πάντως σίγουρα υπάρχει ψωμί αντίστοιχο με το χολιγουντιανό, αν έχεις όρεξη να το ψάξεις! Εξέπληξα και τον ίδιο τον εαυτό μου αυτό το μήνα βάζοντας μια post-apocalyptic “σπλατεριά” στην κορυφή (κι άλλη μια στο #4)! Παρόλο που το gore είναι ένα αφηγηματικό στοιχείο που συνήθως αντιπαθώ, αυτές οι δυο σειρές με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι αν οι κουβάδες αίματος συνδυάζονται με βαθύτερα νοήματα μπορούν να δημιουργήσουν έναν ελκυστικό συνδυασμό (ένα μάθημα που θα έπρεπε ήδη να έχω εμπεδώσει χάρη στο εμβληματικό, επίσης ασιατικό, Oldboy)! Στις υπόλοιπες θέσεις θα βρείτε, όπως πάντα ετερόκλητα πράγματα, από παιδικές ταινίες κινουμένων σχεδίων μέχρι γοτθικά δράματα μυστηρίου. Πάμε, λοιπόν, να ξεκινήσουμε από το πιο αδύναμο entry της Super-Watchlist για τον Ιανουάριο:
[Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ περιέχουν spoilers, οπότε προχωρήστε άφοβα]
#12 Kaleidoscope (μίνι-σειρά)
:max_bytes(150000):strip_icc():focal(979x403:981x405)/kaleidoscope-netflix-010323-2-36990f9bde484fa1a66323e8a142ba44.jpg)
Η ιδέα μιας σεζόν που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει ανακατεμένη, είναι ομολογουμένως ψαρωτική. Το όνειρο κάθε μαρκετίστα είναι να έχει μια τέτοια σειρά, που ουσιαστικά διαφημίζεται μόνη της και κεντρίζει de facto την περιέργεια του κοινού. Το κακό με το Kaleidoscope είναι ότι αυτό το προωθητικό τρικ είναι ουσιαστικά το μόνο ατού του, κι αν δει κάποιος τα επεισόδια με χρονολογική σειρά, θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται για κάτι σεναριακά πρωτότυπο. Έχει όλα τα αφηγηματικά κλισέ του είδους μαζεμένα, κι αν δεν τα βάλει στο μπλέντερ για εντυπωσιασμό, δεν του απομένει τίποτα που να το κάνει να ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο “heist movie”. Εν τω μεταξύ, η απλοϊκότητα του σεναρίου είναι ο μοναδικός λόγος που λειτουργεί σωστά αυτή η μη-γραμμική αφήγηση, οτιδήποτε πιο περίπλοκο δεν θα μπορούσε να σταθεί σε τέτοιο φορμάτ. Βέβαια, εκ των υστέρων γίνεται σαφές ότι είναι απαραίτητη μια υποτυπώδης αλληλουχία επεισοδίων για να είναι έστω ανεκτή η προβολή, άρα μούφα το υποτιθέμενο ατού. Δυστυχώς, με όποια σειρά κι αν τα δει κάποιος τα επεισόδια, δεν μπορεί να αποφύγει τα τεράστια αφηγηματικά κενά. Οι χαρακτήρες είναι στερεοτυπικοί και οι σχέσεις μεταξύ τους είναι προδιαγεγραμμένες, ενώ η ανάπτυξη του καθενός είναι μηδαμινή. Αντίστοιχα, οι ανατροπές είναι τόσο αναμενόμενες, που δεν δημιουργείται αγωνία σε κανένα σημείο, αλλά δεν γεννιέται ούτε συναίσθημα, που θα ήταν ένα καλό εξισορροπιστικό στοιχείο για την έλλειψη μυστηρίου. Μην με παρεξηγήσετε, δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή σειρά με τη στενή έννοια του όρου, απλά δεν με έκανε καμία στιγμή να νοιώσω ότι αξίζει για κάτι πέρα από το έξυπνο σκηνοθετικό τέχνασμά της…
#11 Strange World (ταινία)
Η ταινία είναι ορόσημο για τη Disney σε ότι αφορά την εκπροσώπηση των μειονοτήτων, αλλά σαν αφηγηματική εμπειρία δεν προσφέρει στο κοινό τίποτα που δεν έχει ξαναδεί πάμπολλες φορές και σε πολύ καλύτερες εκδοχές. Οι χαρακτήρες και το περιβάλλον δίνουν χρώμα και ζωντάνια σε αυτή την ευφάνταστη επανεκτέλεση της ιδέας του κλασικού μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας “Ταξίδι στο Κέντρο της Γης”. Αλλά όσο συμπαθείς κι αν είναι οι άνθρωποι, κι όσο πανέμορφα τα τοπία, η τετριμμένη πλοκή υπερνικά την οπτική πανδαισία και κλέβει για πάντα από την ταινία μια θέση στο πάνθεον των “Disney classics”. Οι προθέσεις ήταν καλές, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα ανιαρό — και η κάκιστη προωθητική καμπάνια της Disney δεν βοήθησε καθόλου την ταινία να αποκτήσει λίγο μομέντουμ πριν πάει να συναντήσει το Treasure Planet, το Bolt και το Big Hero Six για πάντα στην αφάνεια…
#10 Big Sky (σειρά – 3η σεζόν)
Το διαφορετικό φορμάτ (υποθέσεις-της-εβδομάδας μαζί με την κύρια ιστορία που τρέχει) βοήθησε αυτή η σεζόν της αγαπημένης μου “αμερικανιάς” να μην είναι τόσο κουραστική όσο η 2η, αλλά φέτος έπασχε αισθητά στο κομμάτι των εποχιακών guests. Η Reba McEntire, ο Lyle Lovett και γενικότερα όσοι συμμετείχαν στην φετινή ιστορία δεν ήταν τόσο ενδιαφέροντες και το άνευρο φινάλε το απέδειξε περίτρανα — *κανείς* δεν θα μου λείψει από αυτή τη σεζόν. Φωτεινή εξαίρεση ο Jensen Ackles ως Beau Arlen, που ελπίζω να ήρθε για να μείνει (αν και μας θύμησαν αρκετές φορές ότι η θέση του εκεί είναι προσωρινή)! Φαίνεται να καταδιασκεδάζει το ρόλο του Σερίφη και ο Beau είναι ένας χαρακτήρας που έχει να δώσει πράγματα στη σειρά, χάρη στη χημεία του και με τις δυο πρωταγωνίστριες. Φυσικά, η σειρά δεν βλέπεται ως κάτι παραπάνω από ένοχη απόλαυση, και ως τέτοια ίσως έπρεπε να τη βάλω σε υψηλότερη θέση (γιατί εγώ ξέρετε πόσο τις αγαπώ τις σαχλές σειρές που με ψυχαγωγούν), αλλά μην ανησυχείτε, και η σειρά που ακολουθεί είναι μια… ενοχότατη απόλαυση που μπίντζαρα μέσα σε 3-4 μέρες!
#9 A Korean Odyssey (σειρά)
Ξεκίνησα αυτό το k-drama χωρίς να γνωρίζω ότι πρόκειται για μια μεταμοντέρνα επανεκτέλεση της ιστορίας ενός διάσημου κινεζικού μυθιστορήματος που αφηγείται τις περιπέτειες του “Βασιλιά Πιθήκου” και της παρέας του (κάποιοι χαρακτήρες, εντωμεταξύ, μου ήταν ήδη γνώριμοι από την παιδική σειρά The New Legends of Monkey που είναι εμπνευσμένη από το ίδιο βιβλίο). Η σειρά κρατά το ύφος της κωμικής περιπέτειας και τα στοιχεία αλληγορίας που είχε -από ό,τι διαβάζω- το πρωτότυπο υλικό, και χτίζει μια πολύ ευχάριστη σειρά, που προσφέρει αυθεντικό γέλιο και συγκίνηση, παρά τα εξόφθαλμα αφηγηματικά κενά της. Το ρομαντικό κομμάτι της είναι που θα ήθελα λίγο πιο προσεγμένο. Η μαγιά ήταν εκεί, αλλά τελικά για εμένα δεν φούσκωσε. Οι δυο πρωταγωνιστές πουλάνε καλά τα λάγνα βλέμματα, αλλά το… βιουγιουκλακικών προδιαγραφών ειδύλλιο είναι ελαφρώς τοξικό εν τη γενέσει του και δεν βελτιώνεται θεαματικά στην εξέλιξή του. Γυναίκα ερωτεύεται τρελά αυτόν που θέλει να τη σκοτώσει: tale as old as time, δηλαδή. Ενώ η σειρά φαίνεται να αναγνωρίζει τα άσχημα σεξιστικά πρότυπα και κάνει κάποιες σκόρπιες προσπάθειες να τα στηλιτεύσει, εν τέλει τα ενστερνίζεται και στερεί κάθε είδους αυτενέργεια από τον κεντρικό γυναικείο χαρακτήρα της. Το όλο εγχείρημα λειτουργεί μόνο αν το παρακολουθήσεις ως χαριτωμένο παλιομοδίτικο παραμύθι, και χωρίς να εμβαθύνεις και πολύ στον κοινωνικό μετα-σχολιασμό.
#8 The Pale Blue Eye (ταινία)
Είναι μια ταινία που μακαρίζω που δεν είδα στο σινεμά γιατί θα έκλαιγα τα λεφτά μου. Παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό της που έβαλε πραγματικά καλούς ηθοποιούς στο καστ, αλλά ξέχασε να κάνει το σενάριό της εξίσου ελκυστικό. Για να μην είμαι άδικη, η πρώτη πράξη, όπου εισάγονται οι χαρακτήρες και χτίζεται το μυστήριο είναι ενδιαφέρουσα, αλλά η αφήγηση σιγά-σιγά καταρρέει, και φτάνουμε με τα βλέφαρα βαριά και κουρασμένα στο -υποτίθεται- ανατρεπτικό φινάλε, το οποίο έρχεται τόσο ξεκάρφωτα που δεν σε αγγίζει καθόλου. Δύο είναι οι λόγοι που δεν έβαλα την ταινία σε πιο χαμηλή θέση στη σημερινή λίστα: ο πρώτος είναι η πανέμορφα ζοφερή κινηματογράφησή της και ο δεύτερος ακούει στο όνομα Harry Melling, που ήταν μια αποκάλυψη στο ρόλο του Edgar Allan Poe. Ο συνήθως χειμαρρώδης ερμηνευτικά Christian Bale αφήνει το νεαρό συμπρωταγωνιστή του να τον επισκιάσει και να δώσει μια εξαιρετική ερμηνεία, με την οποία σπάει για πάντα τα δεσμά του Dudley Dursley!
#7 Willow (σειρά – 1η σεζόν)
Το Willow αποτελεί ένα είδος ιστορίας που τείνει να εξαφανιστεί: μια περιπέτεια “για όλη την οικογένεια” που θα καταδιασκεδάσει τα παιδιά με το χιούμορ και τη δράση της, αλλά θα προσελκύσει και τον ενήλικα θεατή που ψάχνει να δει κάτι ανάλαφρο. Ο Jonathan Kasdan κατάφερε να χτίσει μια ιστορία που αποτίει φόρο τιμής στην κλασική ταινία του ’88, κρατώντας τα μηνύματα και την αισθητική της, αλλά ταυτόχρονα διευρύνει το σύμπαν και τη μυθολογία της με πολλούς και ευφάνταστους τρόπους. Δεν λειτουργούν όλα τα στοιχεία της πλοκής εξίσου καλά, και το γράψιμο δεν είναι και αριστοτεχνικό, αλλά (σχεδόν) όλοι οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και σε κρατούν για να παρακολουθήσεις με ευχαρίστηση τις κωμικές περιπέτειές τους.
#6 Lockwood & Co. (σειρά – 1η σεζόν)
To να ξεκινάω εφηβική σειρά φαντασίας στο Netflix είναι σαν να προκαλώ την τύχη μου, αφού συνήθως δεν μακροημερεύουν (βλ. Warrior Nun, The Bastard Son and the Devil Himself, The Innocents, και πολλά άλλα αδικοχαμένα supernatural teen dramas της πλατφόρμας). Αψηφώντας τον κίνδυνο της ακύρωσης, έβαλα να δω την πρώτη σεζόν και δεν το μετάνοιωσα! Ξεκίνησε άψογα, αλλά στο δεύτερο μισό βιάστηκε και το έχασε λίγο σεναριακά. Βασικά, είχε το πρόβλημα που έχουν οι περισσότερες προσαρμογές λογοτεχνικών έργων: “στο βιβλίο τα εξηγεί καλύτερα”. Άφησε πολλά λογικά κενά και οι σχέσεις των χαρακτήρων αναπτύχθηκαν βεβιασμένα σε κάποια σημεία. Οι χαρακτήρες μου άρεσαν πολύ, όμως, και οι νεαροί ηθοποιοί έβαλαν τα δυνατά τους (ξεχώρισα τον πρωτοεμφανιζόμενο Cameron Chapman στο ρόλο του Lockwood). Δεν τολμώ να ελπίζω για 2η σεζόν, αλλά αν υπάρξει, σίγουρα θα τη δω!
#5 Glass Onion: A Knives Out Mystery (ταινία)
Μπορεί να είχα διασκεδάσει αρκετά με το Knives Out, αλλά δεν είχα προσδοκίες από το sequel, γιατί… ε, συνήθως πρόκειται για άρμεγμα ενός franchise που δεν ζήτησε καν να γεννηθεί. Για να μην τα πολυλογώ, χαίρομαι που έπεσα έξω. Το “Κρεμμύδι” μου άρεσε πολύ περισσότερο σε σχέση με τα “Μαχαίρια”. Είναι μια σπιρτόζικη, μπριόζικη, και γουστόζικη σάτιρα, με καλές ερμηνείες και ισορροπημένο σενάριο, που ξέρει και να χτίζει μυστήριο, αλλά και να σπάει πλάκα. Μπορεί κάποιες στιγμές να είναι λιγότερο έξυπνο από όσο νομίζει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και λιγότερο ψυχαγωγικό. Αν μη τι άλλο, χαίρομαι που έγινα μάρτυρας της… επανεφεύρεσης της εικόνας του Daniel Craig από “macho man spy” σε “gay icon detective”! Ο Rian Johnson είναι ένα βήμα πριν καταφέρει να μετατρέψει τον Benoit Blanc σε Ηρακλή Πουαρώ του 21ου αιώνα, κι εγώ δηλώνω πρόθυμη να του δίνω τα λεφτά μου μέχρι να σβήσει ο ήλιος!
#4 Sweet Home (σειρά – 1η σεζόν)
Για μετα-αποκαλυπτική τερατο-περιπέτεια, βρήκα αυτή τη σειρά πολύ ανθρώπινη. Η πλοκή δεν έχει και την καλύτερη δυνατή συνοχή, είναι η αλήθεια, τα αφηγηματικά κενά και τα λογικά άλματα είναι αρκετά, και το ότι το χρονοδιάγραμμα της σειράς είναι τόσο αόριστο δυσκολεύει ακόμη περισσότερο το θεατή να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Όμως, κατά ένα μαγικό τρόπο εξισορροπεί όλες τις αδυναμίες της με τη δράση, το στιλιζαρισμένο gore, το χιούμορ, το αληθινό συναίσθημά της και με τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες (παιγμένους από προικισμένους ηθοποιούς), από τους οποίους ξεχωρίζει εύκολα ο πρωταγωνιστής, ο αρχετυπικός “απρόθυμος ήρωας”. Η σειρά εξερευνά με τον πιο αλληγορικό τρόπο τι σημαίνει “τέρας” και τι σημαίνει “άνθρωπος” και περνά -αναπάντεχα- ένα αρκετά αισιόδοξο μήνυμα, κόντρα σε αυτό των υπόλοιπων ιστοριών του είδους που συνήθως διαλέγουν να δώσουν έμφαση στη διεφθαρμένη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Με αιφνιδίασε το cliffhanger στο τέλος της 1ης σεζόν γιατί περίμενα ότι θα είναι αυτοτελής ιστορία, όπως οι περισσότερες κορεάτικες σειρές. Ευτυχώς, η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί από το Netflix ( μπα, πώς το παθε; ) και η 2η σεζόν αναμένεται μέσα στο 2023. Count me in!
#3 Extraordinary (σειρά – 1η σεζόν)
Αν σας λείπει το κάφρικο χιούμορ του Misfits, δείτε άμεσα αυτό το φλεγματικό (βρετανικό γαρ) superhero sitcom του Disney+! Το έβγαλα άνετα σε ένα απόγευμα και χαίρομαι που έχει ήδη πάρει 2η σεζόν! Η κεντρική ιδέα είναι απλή: η Jen είναι η μοναδική από τον κοινωνικό της περίγυρο που δεν έχει υπερδυνάμεις! Μην περιμένετε, όμως, μια αισιόδοξη πρωταγωνίστρια αλά Encanto που αναγνωρίζει το ηθικό δίδαγμα του “η αληθινή δύναμη είναι μέσα σου”, όοοοοχι, η Jen είναι όσο πικρόχολη και φθονερή θα ήταν ο οποιοσδήποτε loser που νοιώθει ότι η ζωή του χρωστάει. Δεν είναι συμπαθής πρωταγωνίστρια, αλλά σε κερδίζει με το ρεαλισμό της, μέσα σε ένα άκρως σουρεαλιστικό σκηνικό. Ουσιαστικά η σειρά πραγματεύεται την αργοπορημένη ενηλικίωσή της, πλάι σε εξίσου ανώριμους συμπρωταγωνιστές. Η σειρά είναι καμένη, αλλά κατά τόπους πολύ συγκινητική. Highlight ο αξιαγάπητος Jizzlord!
#2 Coco (ταινία)
Δεν ξέρω πως μου είχε ξεφύγει αυτό εδώ το διαμαντάκι από τον μέχρι-τελικής-πτώσης animated-μαραθώνιο του περασμένου Ιουνίου, αλλά ευτυχώς έφτασε η ώρα να το δω τώρα. Μια οπτική πανδαισία που συνδυάζεται με μια εμβριθή αφήγηση που προσεγγίζει το θέμα του πολιτισμού, της οικογένειας και του θανάτου με λεπτότητα και σοβαρότητα. Είναι μια γλυκιά ταινία για όλη την οικογένεια, με ιδανική ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και συναισθήματος. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δείγματα που μας έχει δώσει η Pixar και είναι κρίμα που δεν έχει τύχει της αναγνώρισης που έχουν τα τρία Toy Story.
#1 Alice In Borderland (σειρά – 2η σεζόν)
Την είχα ξεχωρίσει ως μια από τις καλύτερες σειρές φαντασίας του ’20, και τώρα, στη -μακράν καλύτερη από την πρώτη- δεύτερη σεζόν της, η σειρά φρόντισε να ισορροπήσει την καταιγιστική videogame-ίστικη δράση της με φιλοσοφικούς προβληματισμούς πάνω τη ζωή και το θάνατο. Ο απαιτητικός θεατής δεν θα βρει βαθυστόχαστα νοήματα ή πολυεπίπεδους συμβολισμούς, και ίσως τη χαρακτήριζε και αφελή, αλλά -τηρουμένων των αναλογιών- προσωπικά με εξέπληξε με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το θέμα της και είπε εύστοχα αυτό που ήθελε να πει, δένοντας όμορφα χαρακτήρες και πλοκές — και απογειώνοντας το τεχνικό της κομμάτι! Η σεζόν απαντά σταδιακά το κυρίαρχο ερώτημα ( τι είναι η Χώρα των Εσχάτων και για ποιό λόγο διαγωνίζονται οι “παίκτες”; ) και κλείνει ανατρεπτικά, με το ηθικό δίδαγμα ότι η ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή επιβίωση κι ότι ένας άνθρωπος έχει τόσα πολλά να κερδίσει μέσα από το ταξίδι της ζωής του, ακόμη κι αν το νόημά της δεν του είναι ξεκάθαρο από την αρχή. Με ικανοποίησε τόσο το φινάλε που το θεωρώ ιδανικό κλείσιμο της ιστορίας και δεν θα ήθελα να δούμε οποιουδήποτε είδους συνέχεια, παρόλο που έμεινε κάπως ανοιχτό το ενδεχόμενο.
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
Ο Γενάρης ήταν ένας πλούσιος -κυρίως τηλεοπτικά- μήνας, όπως είδατε, αλλά φυσικά είδα κι άλλες σειρές που τρέχουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε. The Last Of Us και Mayfair Witches ήταν ακόμη δύο από τις νέες σειρές που πρόλαβα να ξεκινήσω και αμφότερες με έχουν αφήσει αρκετά ικανοποιημένη. Βέβαια, καμία από τις δυο δεν με έχει συνεπάρει προς το παρόν, αλλά θα είναι σίγουρα από τις σειρές που θα συνεχίσω μέσα στη σεζόν και θα σχολιάσω αναλυτικά σε κάποια από τις μελλοντικές ανασκοπήσεις. Στο Wolf Pack από την άλλη, δεν πρόκειται να δώσω άλλη ευκαιρία πέρα από το πρώτο επεισόδιό του που είδα. Οι λυκάνθρωποι δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου θέμα στις σειρές φαντασίας, οπότε όταν συνοδεύονται κι από ανέμπνευστο σενάριο, από εμένα τρώνε άκυρο γρήγορα.
Ταυτόχρονα, συνεχίζω ακάθεκτη (παρά τη γενικευμένη μετριότητά τους) τα The Winchesters, Quantum Leap και Walker Independence που επέστρεψαν από το χειμερινό διάλειμμά τους, ενώ έχω δει και τα 6 πρώτα επεισόδια της 2ης σεζόν του The Legend of Vox Machina και έχω πάθει ένα μικρό σοκ από τις απανωτές ανατροπές. Ήδη διαφαίνεται ότι αυτή η σεζόν είναι καλύτερη της 1ης και ενδέχεται να μπει μέχρι και στην κορυφή του επόμενου countdown αν δεν βρει κάποιον άλλο, σκληρό… ανταγωνιστή! Τέλος, ξεκίνησα και το κορεάτικο Sisyphus, αλλά ειλικρινά δεν το βλέπω να με κερδίζει (το περίμενα πιο σοβαρό sci-fi), οπότε ίσως αυτή να είναι και η τελευταία φορά που με βλέπετε να γράφω για αυτό.
***
Το rewatch του μήνα: Star Wars
Το Andor ήταν η αγαπημένη μου σειρά για το 2022 και αναζωογόνησε την συμπάθειά μου για το σύμπαν του Star Wars. Έτσι, αποφάσισα να πιάσω το franchise από την αρχή, παρακολουθώντας ξανά μετά από 20+ χρόνια την πρώτη τριλογία ταινιών! Με τα αυστηρά κριτήρια ενός “έμπειρου” θεατή εν έτει 2023, μου είναι δύσκολο να συλλάβω το πώς αυτές οι ταινίες δημιούργησαν τέτοιο ανεπανάληπτο φαινόμενο στην ποπ-κουλτούρα, αφού σεναριακά δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα αφελές διαστημικό παραμύθι, και ερμηνευτικά… άστο καλύτερα. Δανείστηκα, όμως, τα μάτια ενός παιδιού εν έτει 1983 που βλέπει για πρώτη φορά την Επιστροφή των Τζεντάι στο σινεμά και εκστασιάζεται. Και αυτό το συναίσθημα θα το κουβαλά μια ζωή, και στη δεύτερη και τρίτη και εικοστή θέαση της ταινίας πάλι θα μεταμορφώνεται σε εκείνο το μικρό παιδί που κοιτά αποσβωλωμένο τη μεγάλη οθόνη που δείχνει το φαντασμαγορικό κατόρθωμα του George Lucas και της ομάδας του. Κι αυτό είναι το Star Wars μέχρι και σήμερα : το πιο διαχρονικό και επιτυχημένο παράδειγμα κεφαλαιοποίησης της νοσταλγίας! (Για να δούμε, θα λέω τα ίδια στην επόμενη ανασκόπηση όταν θα έχω δει την τριλογία των prequels; )
ΥΓ Από νέες σειρές, δεν πρόλαβα να δω Shrinking και Poker Face, που επίσης έκαναν πρεμιέρα αυτές τις μέρες, αλλά μην νομίζετε ότι δεν θα το προσπαθήσω ξανά μέσα στον Φλεβάρη! Θέλω επίσης να ολοκληρώσω κάποια στιγμή την τελευταία σεζόν του Teen Wolf, για να δω και την sequel ταινία που μόλις κυκλοφόρησε.
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Φλεβάρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μπαίνοντας πιο μέσα στο ’23! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;