by Amalia
Τον Ιανουάριο του 2015, στα μέσα της 10ης σεζόν του, το Supernatural πήρε νωρίς-νωρίς την ανανέωση για την 11η, και ακριβώς εκείνη τη στιγμή κατοχύρωσε -θεωρητικά τουλάχιστον- τον τίτλο της μακροβιότερης σειράς φαντασίας στις ΗΠΑ. Το ρεκόρ θα σπάσει πρακτικά μετά την πρεμιέρα της 11ης σεζόν, με την οποία θα έχει και επίσημα ξεπεράσει τα 218 επεισόδια του μέχρι πρότινος πρωτοπόρου Smallville, που είχε κι αυτό 10 σεζόν και 218 επεισόδια όταν ολοκληρώθηκε.
Πριν λίγους μήνες, εδώ στο Supernatural Greece, ο Ορέστης είχε γράψει ένα παθιασμένα ειλικρινές άρθρο για τους λόγους που πιστεύει ότι το Supernatural έχει καταφέρει να κρατηθεί τόσα χρόνια στα δύσκολα χωράφια της τηλεόρασης και παραμένει ακόμα θαλερό, σχεδόν μια δεκαετία μετά την πρώτη του γνωριμία μαζί μας. Με το σημερινό άρθρο μου προφανώς και δεν σκοπεύω να μειώσω τα όσα είχε γράψει ο Ορέστης τότε, ούτε να διαφωνήσω (ίσα-ίσα, συμφωνώ απόλυτα μαζί του), απλά θέλω να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου και να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας!
Από τα σχόλια που είχε γεννήσει εκείνο το άρθρο, κατάλαβα ότι το κοινό είναι διχασμένο, αλλά όχι σε δυο όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σε τρεις ομάδες θεατών: 1) σε αυτούς που αγαπούν ακόμα τη σειρά και θα τη βλέπουν μέχρι τέλους (όποτε και να είναι αυτό), 2) σε αυτούς που την παράτησαν γιατί βαρέθηκαν και 3) σε αυτούς που τη βλέπουν ακόμα, χωρίς να τους αρέσει πραγματικά. Κι όμως, πέραν από κάθε λογική, δεν είναι η δεύτερη ομάδα αυτή που γκρινιάζει περισσότερο για το “που κατάντησε η σειρά” (που θα είχαν και κάθε δικαίωμα, αφού παράτησαν τη σειρά, να την κράζουν κιόλας). Οι πιο γκρινιάρηδες ανήκουν στην τρίτη ομάδα, αυτοί που την παρακολουθούν ακόμα, ο καθένας για τους δικούς του μαζοχιστικούς λόγους! Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι που βλέπουν μια σειρά όχι 5, ούτε 6, αλλά 10 ολόκληρα χρόνια και τη θάβουν. (Κάποιος να τους ενημερώσει, βρε παιδιά, ότι δεν τους κολακεύει αυτό…) «Οι χαρακτήρες είναι πια αδιάφοροι», «Η ιστορία έχει κουράσει», και ο προσωπικά αγαπημένος παραλογισμός «ΕΓΩ θέλω να τελειώσει επιτέλους η σειρά» είναι μόνο λίγες από τις καραμέλες που ακούμε καθημερινά εμείς οι φανς. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω τώρα τι θεωρώ εγώ λάθος σε τέτοιες μονόπλευρες και εγωκεντρικές προσεγγίσεις, ή πόσο ανούσιες θεωρώ δικαιολογίες τύπου “Δεν μου αρέσει καθόλου η σειρά, αλλά την παρακολουθώ μόνο και μόνο για να δω που θα το φτάσουν“, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου. Φυσικά, κατανοώ ότι όλοι έχουν το δικαίωμα της γνώμης τους και του ποιες σειρές θα διαλέξουν να παρακολουθήσουν, και σίγουρα δεν μπορούν να αρέσουν σε όλους τα ίδια, ούτε με την ίδια ένταση. Θέλω όμως να ξεκαθαρίσω τώρα, πριν μπούμε στο ζουμί (ναι, μέχρι τώρα ήταν απλά η εισαγωγή μιας φλύαρης αρθρογράφου), πως ό,τι διαβάσετε παρακάτω προφανώς ΔΕΝ είναι εισιτήριο ελευθέρας για κράξιμο. Καλώς ή κακώς, το άρθρο δεν απευθύνεται σε αυτή τη μερίδα των θεατών που δεν γουστάρουν πια τη σειρά – επειδή αν δεν σου αρέσει κάτι δεν έχει νόημα να ψάξεις να βρεις τα καλά του, κι επειδή, πολύ απλά, ό,τι είναι ‘καλό’ στα μάτια ενός φαν, στα δικά σου δεν θα είναι ποτέ. Αυτό το άρθρο, λοιπόν, απευθύνεται κυρίως στους φανς (και σε όσους δεν παγιδεύονται σε αγκυλώσεις που έχουν να κάνουν με το προσωπικό γούστο του καθενός), και είναι μια όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη προσπάθεια να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους ένα φτωχό και ταπεινό σειράκι φαντασίας, που ξεκίνησε δειλά-δειλά πριν 10φεύγα χρόνια σε ένα από τα μικρότερα αμερικανικά κανάλια, όχι μόνο ζει ακόμα αλλά έχει κι ένα από τα δυνατότερα fandoms εκεί έξω.
***
13 Σεπτεμβρίου 2005 – Ένας φοιτητής γυρνά στο σπίτι και βρίσκει την κοπέλα του στο ταβάνι να ψήνεται σαν κάστανο στη χόβολη και με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους είπα: «Εδώ είμαστε!»
Από τότε, πολλές υπερφυσικές σειρές έχουν έρθει κι έχουν φύγει. Και δεν εννοώ μόνο τα fantasy πασατέμπο που αντέχουν 1-2 σεζόν και μετά τα τρώει το μαύρο χώμα (γιατί έτσι είναι η μοίρα των genre σειρών, χάνουν εύκολα τη μπάλα). Μιλάω για μεγαθήρια του είδους, όπως το Lost και το Fringe. Πώς κατάφερε το Supernatural να ζήσει περισσότερα χρόνια και να συνεχίζει ακόμα; Πώς μια σειρά χωρίς κανένα εδραιωμένο εν τη γενέσει της fanbase (βλ. Smallville που οι περισσότεροι φανς ήξεραν τον Superman ήδη από τα κόμικς), που λαμβάνει συγκριτικά πολύ λιγότερη προσοχή, και ακόμα λιγότερα εύσημα για την ποιότητά της, έχει καταφέρει να είναι στη λίστα με τις μακροβιότερες primetime σειρές φαντασίας όλων των εποχών;
Πάμε να δούμε κάποιες πιθανότητες…
Μήπως είναι το λιποθυμικά όμορφο πρωταγωνιστικό δίδυμο;
Ναι ρεεεεεε, αυτό πρέπει να είναι. Δυο ψηλοί, γεροδεμένοι μοντέλοι, με αντρίλα να φάνε και οι κότες. Αν το πάρεις επιφανειακά σίγουρα αυτό είναι. Ο ίδιος ο Misha Collins το παραδέχεται: «Ναι, θα λέγαμε ψέματα στους εαυτούς μας αν δεν παραδεχόμασταν ότι είναι κι αυτό μια πλευρά της δυναμικής της σειράς.»
Ο Jared Padalecki, όμως, διαφωνεί: «Όσο κολακευτικό κι αν είναι αυτό, από τα τόσα επεισόδια που έχουμε κάνει, νομίζω έχω βγάλει τα ρούχα μου σε λιγότερα από 10.» Κι ο Jensen Ackles συμπληρώνει: «Πιθανότατα είμαστε πιο ντυμένοι από οποιαδήποτε άλλη σειρά αυτού του καναλιού [CW].» (Κακιούλα για το Arrow και για το Vampire Diaries, Jensen; Ρε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει! 😛 )
Αλλά κι έτσι να είναι. Ακόμα κι αν ο κόσμος ξεκινά να βλέπει τη σειρά επειδή ο Jensen είναι όμορφος (που είναι θεοκούκλος, ας μην κοροϊδευόμαστε) ή επειδή θαυμάζει το λιονταρίσιο μαλλί του Jared, αν κάποια στιγμή δεν φτάσουν να πουν ‘Ωραία σειρά αυτή, το ζουν πραγματικά αυτοί οι τύποι, θα δω και το επόμενο επεισόδιο…’, τότε το παιχνίδι χάθηκε. Διότι, δεν κάθεσαι να δεις μια σειρά για 11 χρόνια μόνο επειδή σ′αρέσει ο πρωταγωνιστής! Δεν γίνονται αυτά!
Μήπως είναι η χημεία των πρωταγωνιστών;
Ο Jensen Ackles και ο Jared Padalecki παίζουν τα αδέρφια Winchester από το 2005. Ο Ackles ήταν 26 και ο Padalecki 22 όταν ξεκίνησε η σειρά, και αυτοί ΕΙΝΑΙ το Supernatural – οι συζητήσεις με συμπρωταγωνιστές, παραγωγούς, και υπευθύνους του καναλιού πάντα καταλήγουν στο ίδιο: o Jensen και o Jared, o Jared και o Jensen…
“Έχουμε καταλάβει ότι το μεγαλύτερο βάρος είναι πάνω σε εμένα και σε εκείνον, στο τι σχέση έχουμε μεταξύ μας, εντός και εκτός οθόνης” έχει δηλώσει ο Jensen Ackles. “Αυτό μας εντυπώθηκε από νωρίς από τον ίδιο τον Eric Kripke. Μας κάθισε κάτω και είπε, ‘Κοιτάξτε, παίδες, όλο αυτό ξεκινά και τελειώνει με εσάς.’“
Οι δυο ηθοποιοί έχουν ένα αξιοζήλευτο bromance και εκτός οθόνης, πράγμα που βγαίνει και στη σειρά. Όπως το βλέπουν αυτοί, δεν παίζουν δυο αδέρφια, ΕΙΝΑΙ αδέρφια. Κι όταν το κλίμα είναι τόσο καλό ανάμεσα στους δυο στυλοβάτες της σειράς, δεν γίνεται να μην επηρεαστεί με το θετικότερο τρόπο και το αποτέλεσμα που παίρνουμε στις οθόνες μας.
…Ή μήπως είναι το υποστηρικτικό καστ;
Δεν είναι δίκαιο να παίρνουν μόνο οι δυο ‘Winchesters’ τα εύσημα της χημείας του καστ. Έχω δει πολλές σειρές στη ζωή μου, αλλά καμία δεν είχε τόσο συνολικά ταλαντούχο ρόστερ ηθοποιών και τόσους υπέροχους χαρακτήρες. Ποιόν να πρωτοπάρω; Τον too-cool-for-my-shirt Mark Sheppard και τον λατρεύουμε-να-τον-μισούμε Crowley του; Τον αξιαγάπητο Jim Beaver και τον θετό-μπαμπά-που-όλοι-θα-θέλαμε-να-έχουμε Bobby; Ή μήπως τον εκκεντρικό Misha Collins και τον υπερχαριτωμένο άγγελο Castiel, ο οποίος είναι τόσο αγαπητός στο κοινό που κερδίζει ψηφοφορίες δημοφιλίας από το πουθενά!
Και η λίστα συνεχίζεται… Jeffrey Dean Morgan (John Winchester), Rob Benedict (Chuck), Richard Speight Jr. (Αρχάγγελος Γαβριήλ), Sebastian Roche (Balthazar), Osric Chau (Kevin Tran), Felicia Day (Charlie), Ruth Connel (Rowena), και δεκάδες ακόμα ταλαντούχοι ηθοποιοί που έχουν δημιουργήσει μοναδικούς χαρακτήρες κι έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι για να γίνει η σειρά τόσο ελκυστική!
Μήπως είναι η απόδραση από την πραγματικότητα;
Το να βλέπεις τους χαροκαμένους αδερφούς Winchester να βρίσκονται μέσα σε έναν ‘μαγικό’ κόσμο και να αντιμετωπίζουν κάθε είδους τέρας, δαίμονα, άγγελο και τη μια Αποκάλυψη μετά την άλλη, είναι ένας σίγουρος τρόπος να φανούν τα δικά σου προβλήματα μικρά και ασήμαντα.
Αυτή η απόδραση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας ελκύει τους θεατές στην αρχή – αλλά είναι ταυτόχρονα ικανή και να τους κρατήσει στη θέση τους, έχοντας με τα χρόνια δεθεί με τους 2 πρωταγωνιστές και θα τους ‘αναγκάσει’ να ακολουθήσουν τα αγόρια στις εξωπραγματικές περιπέτειές τους μέχρι το πικρό τέλος.
Μήπως είναι ο ρεαλισμός;
Θα μου πείτε πως γίνεται να μιλάμε για ρεαλισμό σε μια ιστορία φαντασίας; Κι όμως γίνεται, γιατί την ιστορία του Supernatural δεν την ωθούν τα κάθε είδους τέρατα, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και η ψυχολογία των ηρώων. Στο επίκεντρο της ιστορίας έχουμε την ενίοτε δυσλειτουργική, ταραχώδη, αλλά πέρα ως πέρα στοργική αδερφική σχέση που έχουν ο Sam και ο Dean, η οποία είναι πιο πραγματική και οικεία από οποιοδήποτε άλλο θέμα της σειράς. Επίσης, ο χαρακτήρας του Dean, η αυτολύπηση και η αυτοτιμωρία του, θα φανούν πολύ οικεία σε όσους από εμάς έχουν θέματα αυτοεκτίμησης και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, χωρίς να παραδεχόμαστε τα κόμπλεξ μας.
Ακόμα και θέματα που φαίνονται υπερφυσικά μπορεί να έχουν πολύ ‘πραγματικές’ προεκτάσεις. Το πρόβλημα με το δαιμονικό αίμα που αντιμετωπίζει ο Sam Winchester θα χτυπήσει ευαίσθητες χορδές σε όσους από εμάς αντιμετωπίζουν κάποια εξάρτηση. Και η ταραχώδης αναζήτηση του Castiel για την αποδοχή από την οικογένειά του (τι κι αν μιλάμε για αγγέλους κι όχι για ανθρώπους) είναι κάτι με το οποίο όλοι όσοι έχουμε οικογενειακά προβλήματα μπορούμε πάνω-κάτω να ταυτιστούμε…
Μήπως είναι η εξέλιξη της ιστορίας;
Άρχισε στο μυαλό του Eric Kripke ως μια ιστορία δυο τύπων που κυνηγούν αστικούς μύθους μέσα σε ένα αμάξι. Και για τις πρώτες 2-3 σεζόν η σειρά κράτησε το φορμάτ όπως το είχε περιγράψει ο δημιουργός της στους καναλάρχες που θα του έδιναν το πράσινο φως ή πόδι.
Τον πρώτο καιρό, η σειρά είχε πολλά αυτοτελή επεισόδια βασισμένα σε αστικούς μύθους (Ταξιδιώτες Φαντάσματα, Bloody Mary, Hook Man, και πολλούς άλλους), δεν άργησε όμως να εξελίξει και τη δική της μυθολογία, εμπνευσμένη από τη λαογραφία, τη μυθολογία και τη θρησκεία όλου του πλανήτη. Αυτός ο περίπλοκος κόσμος κατοικείται από κάθε είδους υπερφυσικό πλάσμα, κάθε ένα με τη δική του ιστορία από πίσω. Είναι μια απίστευτα πολυεπίπεδη ιστορία, που την αφηγούνται με ίσες δόσεις φαντασίας, ρεαλισμού και χιούμορ.
Στο τέλος της πρώτης σεζόν μπήκαν οι δαίμονες ενεργά στο παιχνίδι και κράτησαν τους Winchesters απασχολημένους για 2 σεζόν. Κι ύστερα ήρθαν οι άγγελοι. Και πολλοί ενοχλήθηκαν. Ακόμα και ο Jared Padalecki: “Δεν είχαμε υπογράψει για να κάνουμε μια θρησκευτική σειρά. Δεν ήθελα να δηλώσω κάτι για τους αγγέλους. Εγώ είχα έρθει για να κάνω X-Files. Αλλά βρήκε τη γραμμή της η ιστορία, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι.” O Robert Singer, παραγωγός του Supernatural, είπε: “Το μεγαλύτερο μεταβατικό σημείο της σειράς ήταν η εισαγωγή των αγγέλων. Φαινόταν η φυσιολογική εξέλιξη, αφού είχαμε φτάσει τόσο μακρυά με τις ιστορίες των δαιμόνων.”
Κοιτώντας πίσω, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε το πού ήμασταν και πού φτάσαμε. Ξεκινήσαμε από τον σοκαριστικό θάνατο της Mary και τη δίψα των Winchesters για εκδίκηση από έναν άγνωστο τότε εχθρό, και φτάσαμε στην εξαπόλυση του αρχέγονου Σκοταδιού. Αυτό που ξεκίνησε ως μια σειρά για δυο αδέρφια που πολεμούν τέρατα, έχει εξελιχθεί με τον καιρό σε μια επική γεμάτη δράση ιστορία με αγγέλους, δαίμονες και τέρατα – και μέχρι τώρα δεν δείχνει ουσιαστικά σημάδια κούρασης, με κάθε βήμα της ιστορίας να είναι λογικό και να μας έχει φτάσει ομαλά εδώ που βρισκόμαστε.
Μήπως είναι η ανάπτυξη των ηρώων;
Μια ιστορία από μόνη της δεν υπάρχει χωρίς τους ήρωές της. Και μια ιστορία με αδιάφορους ήρωες είναι αυτόματα μια αδιάφορη ιστορία. Τι κάνει όμως έναν ήρωα ενδιαφέροντα; Αν έπρεπε να το απαντήσω αυτό με μια λέξη, αυτή θα ήταν το ‘ταξίδι’ του.
Ο Misha Collins έχει πει: “Η σειρά ασχολείται με μυθικά storylines που έχουν απήχηση παγκοσμίως, το είδος ιστοριών για τις οποίες ο Joseph Campbell* θα ήταν περήφανος να δει στην τηλεόραση.» Το Supernatural είναι μια ιστορία χτισμένη πάνω στις διαπροσωπικές σχέσεις των ηρώων της κι έχει να κάνει με την ενηλικίωση και την ωρίμανση των χαρακτήρων. Είναι μια σειρά για δυο αγόρια που γίνονται άντρες, που ισορροπούν την καθημερινότητά τους ανάμεσα σε ένοπλες μάχες γεμάτες τεστοστερόνη και σε σκηνές που κλαίνε ο ένας στον ώμο του άλλου. «Πιστεύω ότι δεν είναι κάτι που βλέπεις συχνά στην τηλεόραση», συμπληρώνει ο Misha Collins, και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του…
*ΣτΣ: Ο Joseph Campbell ήταν συγγραφέας και εμπνευστής του όρου ‘hero’s journey‘ (= το ταξίδι του ήρωα), μιας λογοτεχνικής πρακτικής, που έχει τις ρίζες της στο Όμηρο, όπου η ιστορία περιγράφει το ταξίδι (κυριολεκτικό ή μεταφορικό) του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα και την ανάπτυξή του μέσα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
Μήπως είναι η πλούσια μυθολογία;
Τα περισσότερες σειρές του είδους βασίζονται στα κλασικά τέρατα και τείνουν να εστιάζουν σε μια χούφτα από αυτά. Για παράδειγμα, το The Walking Dead ασχολείται μόνο με ζόμπια, ενώ το The Vampire Diaries έχει τα βαμπίρ του τίτλου ως πυρήνα και βάζει και καμιά μάγισσα άντε και κανα λυκάνθρωπο στο υπερφυσικό μείγμα, και αυτό ήταν. Στο Supernatural έχουμε τα πάντα. Κι όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα: βαμπίρ, λυκανθρώπους, φαντάσματα, δαίμονες, αγγέλους, γκόλεμ, πολυμορφικούς, τζίνι, και τόσα άλλα πλάσματα από κάθε μυθολογία του πλανήτη που χάνεις το μέτρημα. Η σειρά έχει πετύχει στο να έχει την πιο περιεκτική και φιλόδοξη συλλογή μυθικών πλασμάτων στην τηλεοπτική ιστορία. Το πορτ-μπαγκαζ της Impala περιέχει σχεδόν κάθε όπλο και μέθοδο θανάτου για οποιοδήποτε πλάσμα συναντήσουν. Και αυτό καθιστά τους Winchesters τους πιο θανατηφόρους κυνηγούς εκεί έξω, κι εμάς τους πιο μυθολογικά καταρτισμένους τηλεθεατές σειράς φαντασίας.
Μήπως είναι η συγκίνηση;
Ένας συνδυασμός πολυεπίπεδων χαρακτήρων, καλογραμμένων διαλόγων και όμορφων ερμηνειών κάνει το Supernatural κάτι παραπάνω από μια σειρά φαντασίας. Είναι στην ουσία του ένα δράμα που εγγυάται στενοχώρια και δάκρυα που μουλιάζουν το αγκαλιασμένο μαξιλάρι, ακόμα και για τους πιο σκληρούς από εμάς.
…Ή μήπως είναι το χιούμορ;
Καλογραμμένοι διάλογοι όμως δεν σημαίνει πάντα βαθυστόχαστα φιλοσοφημένα δακρύβρεχτα. Η σειρά είναι γεμάτη με έξυπνες και ξεκαρδιστικές ατάκες, δίνοντας σε ένα καθόλα δραματικό στόρι μια πολυπόθητη ανάσα κωμικής ανακούφισης.
Υπάρχουν και διάσπαρτα επεισόδια μέσα στη σοβαρίλα της κάθε σεζόν που ρίχνουν τους Winchesters σε παλαβές καταστάσεις και δεν μας μένει άντερο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το French Mistake που οι χαρακτήρες κατά λάθος γίνονται οι ηθοποιοί που τους υποδύονται; Ή μήπως το Changing Channels όπου παγιδεύονται της Χώρα της Τηλεόρασης; Ή μήπως το πιο πρόσφατο Fan Fiction όπου τα αγόρια παρακολουθούν μια παράσταση για τη ζωή τους;
Δεν είναι όμως (μόνο) τα αστεία επεισόδια που κάνουν το χιούμορ του Supernatural να το ζηλεύουν ακόμα και τα ξεκαρδιστικότερα sitcom. Πολλές από τις πιο αστείες φάσεις τις βρίσκουμε μέσα στα πιο έντονα δραματικά επεισόδια, να αποφορτίζουν το άγχος της Αποκάλυψης ή του επικείμενου θανάτου κάθε φορά!
Μήπως είναι η αυτοαναφορικότητα;
Μήπως είναι τα ομοερωτικά υπονοούμενα;
Το φαινόμενο ‘shipping’ (ή όπως το έχουμε ευφάνταστα ελληνοποιήσει ως ‘σιπάρισμα’), προέρχεται από τη λέξη ‘relationship’ (= σχέση), και περιγράφει την επιθυμία των φανς να δουν ζευγαρωμένους δυο χαρακτήρες της σειράς που παρακολουθούν. Σαν πρακτική των τηλεθεατών υπήρχε ανέκαθεν, όμως τα τελευταία χρόνια (με τη γιγάντωση των social media) έλαβε επιτέλους όνομα και μαζί με το όνομα έλαβε και περισσότερη εκτελεστική δύναμη. Τώρα πια οι φανς ελέγχουν το τι παρακολουθούν χάρη στο ίντερνετ. Οι σεναριογράφοι ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να δουν οι φανς τους, κι ενώ δεν χρειάζεται πάντα να τους δίνουν αυτό που θέλουν (γιατί τις περισσότερες φορές μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, βλέπε Arrow – season 3), σχεδόν πάντα το παίρνουν υπόψιν και τους βομβαρδίζουν με γαργαλιστικές αόριστες λεπτομερειούλες.
Αν τα conventions είναι κάτι από όπου μπορούμε να βγάλουμε ξεκάθαρα συμπεράσματα, τότε ένα από τα ισχυρότερα πράγματα που τραβάει το ενδιαφέρον των φανς στο ‘τεστοστερονάτο’ Supernatural είναι -όλως περιέργως- τα ομοερωτικά υπονοούμενα της σειράς, κυρίως μεταξύ του Dean Winchester και του αγγέλου Castiel. Το λεγόμενο ‘Destiel‘ ξεκίνησε ως ένα αστειάκι των σεναριογράφων και ως μια εκκεντρική χαριτωμενιά του fandom, αλλά και ως μια ανάσα ανανέωσης από το εξαιρετικά πιο αμφιλεγόμενο ‘Wincest‘, που ήθελε τα δυο αδέρφια μαζί σε αιμομικτική σχέση (Τι το κάναμε εδώ; Game of Thrones; 😛 ). Όμως, με τον καιρό, το Destiel (ακολουθούμενο από άλλα, λιγότερο διαδεδομένα, ships, όπως το Samifer ή το Daddycest) μεγάλωσε και ξέφυγε αρκετές φορές από τον έλεγχο (πχ. άρθρα που υποστηρίζουν με σθένος την αμφιφυλοφιλία του Dean ή ευφάνταστα fanfiction και fanart που κυμαίνονται από πολύ γλυκορομαντικούλια μέχρι τέρμα πορνοκακόγουστα), οδηγώντας σε πολλούς ‘ενδοοικογενειακούς’ καυγάδες. Οι σεναριογράφοι στην 10η σεζόν φάνηκε σαν να προσπάθησαν να το μαζέψουν, κρατώντας τα υπονοούμενα στο ελάχιστο, αλλά τώρα πια είναι αργά, είναι εδραιωμένο στο fandom, όπως η πλούσια κόμη του Sam ή το βρετανικό φλέγμα του Crowley, αποδεικνύοντας ότι, ως ένα σημείο, οι φανς έχουν τόσο έλεγχο όσο και οι ίδιοι οι σεναριογράφοι.
ΣτΣ: Επειδή είναι ίσως το πιο ‘ευαίσθητο’ θέμα του fandom μας και το πιο συχνό θέμα τσακωμών, θα μου επιτρέψετε να πάρω θέση και να πω τη γνώμη μου, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν μιλάω εκ μέρους κανενός, ούτε έχω σκοπό να επιβάλλω κάποια άποψη ως δόγμα. Προσωπικά δεν σιπάρω Destiel, αλλά δεν κατακρίνω κι όσους/όσες πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιο άλλο υποβόσκον συναίσθημα μεταξύ του Dean και του Cas πέραν από το υπερβολικά γλυκό bromance που έχουν. Όπως εκλαμβάνω εγώ τη φιλία τους, είναι τόσο αμήχανη επειδή ο ένας από τους δυο είναι ένας κοινωνικά αδέξιος άγγελος και ο άλλος ένας μοναχικός κυνηγός με daddy issues, αλλά καταλαβαίνω κι όλους εσάς που πιάνεστε από συγκεκριμένες λεπτομέρειες για να πιστέψετε το κάτι παραπάνω. Διότι αυτές οι λεπτομέρειες είναι ΕΚΕΙ και το παραδέχονται και οι ίδιοι σεναριογράφοι! Η φύση της σχέσης τους είναι επιτηδευμένα αμφισβητήσιμη, οι συντελεστές το ξέρουν και προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν όσο γίνεται περισσότερο, γιατί εκεί κρύβεται ένα (μεγάλο; ) μέρος της επιτυχίας της σειράς. Κι όσοι αγανακτισμένοι βιαστείτε να φωνάξετε “queerbaiting“, να σας πω ότι έχετε α-πό-λυ-το δίκιο, αλλά να σας θυμίσω ότι στην τελική πρόκειται για τηλεόραση όπου -καλώς ή κακώς- όλα επιτρέπονται, αρκεί να φέρνουν τηλεθέαση!
Μήπως είναι το κανάλι;
Το CW έχει ως στόχο το νεανικό κοινό, και για αυτό το λόγο διαμορφώνει το πρόγραμμά του με φρέσκες, ανάλαφρες σειρές, οι περισσότερες από τις οποίες είναι φαντασίας. Αυτή τη στιγμή το Supernatural είναι από τις λίγες σειρές που ξεκίνησαν από το WB πριν ακόμα συγχωνευτεί με το UPN για να δημιουργηθεί το CW. Είναι από τις σειρές που έχτισαν το κανάλι και το στηρίζουν ακόμα σταθερά. Και το κανάλι από μεριάς του στηρίζει αυτή. Πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει η μαγεία; “Για όσο καιρό κρατήσουν τα νούμερα. Και για όσο καιρό το θέλουν αυτά τα παιδιά”, έχει δηλώσει πολλές φορές ο πρόεδρος του CW, Mark Pedowitz.
Το Supernatural πρόβαλε φέτος το 200ό επεισόδιό του κι έχει καταλάβει μια από τις κορυφαίες θέσεις στην παγκόσμια λίστα με τις μακροβιότερες σειρές sci-fi/fantasy όλων των εποχών, κάτι που σίγουρα αποτελεί διαφήμιση για το κανάλι CW.
Επίσης, από πέρυσι γίνονται προσπάθειες (ναυαγημένες προς το παρόν) και συζητήσεις επί συζητήσεων για spin-off σειρά που θα συνεχίσει την κληρονομιά του Supernatural.
Μήπως είναι το fandom;
Ο θεμέλιος λίθος του Supernatural είναι αδιαμφισβήτητα οι φανς του, όλους όσους έχει κερδίσει στη 10ετή του πορεία. Μπορεί να μην είναι η σειρά με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση, αλλά ένα fanbase αφοσιωμένο όσο δεν πάει. Ήταν οι φανς αυτοί που την κράτησαν ακόμα και στις σεζόν που είχε τα κάτω της. Οποιοσδήποτε τηλεοπτικός ιθύνων που έχει έστω προτείνει να τελειώσει το Supernatural έχει να δώσει λόγο σε μια στρατιά από φανς στο Ίντερνετ. Η αγάπη των φανς παίρνει σάρκα και οστά με τα χιλιάδες άτομα που μαζεύονται κάθε φορά στα δεκάδες συνέδρια που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο παγκοσμίως.
Μήπως, μετά από τόσες εικασίες, φτάνουμε πιο κοντά να ανακαλύψουμε το μυστικό της μακροημέρευσης της σειράς; Γιατί όταν κάποιος είναι διατεθειμένος να ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να “συζητήσει για μια σειρά”, τότε κάτι γίνεται. Είτε είναι εξαιτίας των καλογυαλισμένων δικέφαλων τους ή για τις φανταστικές ιστορίες που διηγούνται, το καστ του Supernatural περνά ένα μεγάλο μέρος των καλοκαιρινών διακοπών τους ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο για να παραβρεθούν σε συνέδρια Supernatural.
“Όταν πάμε στο São Paulo για ένα κι είναι 50 άτομα κατασκηνωμένα έξω από το ξενοδοχείο και περιμένουν απλά για να μας δουν φευγαλέα, κι όταν μπαίνουμε μέσα στις αίθουσες και είναι εκεί 1500 ή 2000 άτομα, και τα ουρλιαχτά είναι τόσο εκκωφαντικά που πρέπει να καλύψουμε τα αυτιά μας — εκείνη τη στιγμή νιώθεις σαν να είσαι ένας από τους Beatles. Και μετά πρέπει να πας να συνεχίσεις τη φυσιολογική ζωή σου για την υπόλοιπη χρονιά.” Δια στόματος Misha Collins καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν οι φανς για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Είναι η κινητήριος δύναμή τους, αυτό που τους δίνει την ώθηση να κάνουν, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, μια τόσο απαιτητική δουλειά.
Η δύναμη του fandom φαίνεται επίσης και στο Tumblr που είναι έτοιμο να εκραγεί από τα σχετικά gifs και memes (πιθανότατα θα έχετε ακούσει το ρητό “έχουμε ένα gif για τα πάντα“, κι αν δεν το έχετε, κάντε μια βόλτα στο Tumblr και θα καταλάβετε τι εννοώ).
Δεν είναι όμως όλοι οι φανς ευχαριστημένοι μόνο με το να παρακολουθούν συνέδρια. Κάποιοι θέλουν να έχουν ενεργό λόγο στην εξέλιξη της ιστορίας, και κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι το fanfiction και το fanart, που δεν γνωρίζουν όρια δημιουργικότητας και φαντασίας, και είναι ελεύθερα να εξερευνήσουν ακόμα και θέματα αδιάφορα ή ταμπού για τη σειρά, όπως για παράδειγμα τους προαναφερθέντες λανθάνοντες ομοερωτικούς υπαινιγμούς που υπάρχουν στην έντονη σχέση των Winchesters.
Και φυσικά, μια σειρά που σέβεται τον εαυτό της και αγαπάει τους φανς της πρέπει να βρει έναν τρόπο να τους ευχαριστήσει. Ο τρόπος που διάλεξαν οι συντελεστές του Supernatural ήταν ένα σπέσιαλ επετειακό επεισόδιο, το οποίο δημιούργησαν ως “ερωτικό γράμμα” προς τους φανς της σειράς. Στον ίδιο σατιρικό τόνο μας έδωσαν πέρσι και το ξεκαρδιστικό mockumentary Supernatural: A Fan’s Perspective, σε σκηνοθεσία Misha Collins.
Παράλληλα με τους παραγωγούς της σειράς, τα αδέρφια Clif και Mitch Kosterman ετοιμάζουν ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Supernatural Fandom με συνεντεύξεις από φανς της σειράς και παρασκηνιακό υλικό από τα διάφορα conventions.
Μήπως είναι οι παρασκηνιακές παλαβομάρες;
Τον ιντερνετικό σαματά δεν τον υποβοηθούν μόνο οι φανς της σειράς αλλά και οι περισσότεροι από τους συντελεστές. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παρακολουθήσει τα gag reels (αστεία βιντεάκια από τα γυρίσματα με τις γκάφες και τα σαρδάμ των ηθοποιών) κάθε σεζόν για να καταλάβεις πόσο διασκεδάζουν στα γυρίσματα το καστ και το συνεργείο. Γίνονται κατά καιρούς καλοπροαίρετοι ‘φαρσοπόλεμοι’, που τους αφηγούνται μετά οι ‘συνεργοί’ στα conventions, και από ότι φαίνεται ο Jared Padalecki είναι ο συνηθέστερος ύποπτος. Συχνά οι συμπρωταγωνιστές του τον ‘δίνουν’ σε συνεντεύξεις για το πως πάντα προσπαθεί να τους εξωθήσει σε γέλια κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Και ο ίδιος δεν το αρνείται. Μάλιστα μοιράστηκε στο Twitter μια κομμένη σκηνή από την 7η σεζόν: την ξεκαρδιστική (και πλήρως αποτυχημένη) απόπειρά του να κάνει τον Jensen Ackles να γελάσει.
Πολλοί συντελεστές του Supernatural είναι χρήστες του Twitter, από τους ηθοποιούς, μέχρι σεναριογράφους, παραγωγούς, κάποιους σκηνοθέτες, ακόμα και μέλη του συνεργείου. Τουϊτάρουν φωτογραφίες από τα παρασκήνια, ή μοιράζονται fun facts και κουτσομπολιά από το σετ. Εδώ και δυο χρονιές περίπου παρατηρούμε και αύξηση στο live-tweeting, καθώς πολλοί από αυτούς σχολιάζουν ταυτόχρονα με τους φανς το επεισόδιο καθώς παίζει στην τηλεόραση. Φαίνονται πραγματικά να το διασκεδάζουν όσο και οι ίδιοι οι φανς!
Μήπως είναι ο ιντερνετικός σαματάς;
Είτε είναι οι φανς ή οι συντελεστές, είτε γίνεται μέσω Twitter ή στο Tumblr, η ιντερνετική κοινότητα του Supernatural φροντίζει η σειρά να παραμένει θέμα συζήτησης, κατακλύζοντας με τη φαντασία και τη δημιουργικότητά της τα μουντά σοκάκια του Διαδικτύου.
Ποιος μπορεί να παραβλέψει την ‘Mishapocalypse‘ την Πρωταπριλιά του 2013 όταν γέμισε ο τόπος με τη φάτσα του Misha Collins, ή όταν το #LuciferIsComing ξεσήκωσε τους θρησκόληπτους στο Twitter;
Πιο πρόσφατο παράδειγμα του χαμού που μπορεί να κάνει το fandom μας αν θέλει, είναι η Supernatural παρωδία από την διαδικτυακή εκπομπή The Hillywood Show, η οποία έχει πραγματικά σπάσει το ίντερνετ κι έχει κάνει τις δυο νεαρές δημιουργούς κανονικές celebrities!
Μήπως είναι η αφοσίωση των συντελεστών;
Οι Winchesters — δηλαδή, ο Jensen Ackles και ο Jared Padalecki — είναι ενθουσιώδεις και δεν λένε όχι σε συνεντεύξεις. Σε κάθε διάλειμμα των γυρισμάτων ψάχνουν τους δημοσιογράφους για να πλέξουν το εγκώμιο της μικρής outsider σειράς τους, τελειώνουν ο ένας τις προτάσεις του άλλου και συμφωνούν πάντα. Αντικατοπτρίζουν τους χαρακτήρες που ερμηνεύουν, και οι χαρακτήρες τους αντικατοπτρίζουν εκείνους: ο Jensen είναι ο προστατευτικός μεγάλος αδερφός που προσέχει τον ομιλητικό Jared.
Έχουν αξιοζήλευτη εργασιακή ηθική και λατρεύουν αυτό που κάνουν, και φαίνεται και από τις δηλώσεις που κάνουν κατά καιρούς όπου λένε το πόσο ευγνώμονες νοιώθουν που είναι μέρος όλου αυτού του larger-than-life πονήματος, αλλά και από το ίδιο το τελικό αποτέλεσμα, τη σειρά.
Jensen: “Και οι δυο μας είχαμε δυνατούς πατεράδες που μας εμφύσησαν εργασιακή ηθική.”
Jared: “Και νομίζω ευγνωμοσύνη για τη δουλειά. Και σίγουρα — ”
Jensen: “Σεβασμό — ”
Jared: “Σεβασμό προς όλους — ”
Jensen: “Και ταπεινοφροσύνη.”
Jared: “Έχουν υπάρξει στιγμές που αφήνω τον εαυτό μου να τον πάρει απ΄κάτω η σκέψη ‘Ω, νοιώθω τόσο εξαντλημένος από τη δουλειά’. Κι ο Jensen θα μου πει: ‘Φίλε, θυμήσου.’ Κι εγώ είμαι σε φάση: ‘Α, ναι.'”
Τα συνέδρια Supernatural είναι πάντα ένας τρόπος για να καταλάβεις αν και πόσο αφοσιωμένοι είναι οι συντελεστές μιας σειράς σε αυτό που κάνουν, αν το βλέπουν ως μια ακόμα αγγαρεία και αν σέβονται το κοινό τους. Αν μπορούμε να εκτιμήσουμε τους πρωταγωνιστές μας για κάτι αυτό είναι η γνήσια αγάπη που δείχνουν στους φανς που μαζεύονται κάθε φορά για να τους δουν, να τους ακούσουν και να φωτογραφηθούν μαζί τους. Και δεν μιλάμε μόνο για τους κύριους πρωταγωνιστές αλλά ακόμα και για περιστασιακούς guests που έχουν γίνει μια παρέα, μια οικογένεια. Βγαίνουν στη σκηνή των πάνελ ακομπλεξάριστοι και προσγειωμένοι και τους διασκεδάζουν, συζητούν μαζί τους, καλαμπουρίζουν, και περνούν καλά.
Ο Misha Collins έχει στη σειρά μόνο 6 σεζόν, κι όμως έχει λάβει μέρος σε σχεδόν 70 conventions μέχρι σήμερα για να προμοτάρει τη σειρά. Δεύτερος σε αριθμό εμφανίσεων σε convention είναι ο Jared Padalecki.
Τελικά, μήπως είναι η SUPERNATURAL FAMILY;
Το Supernatural μακροημερεύει γιατί έχει εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από μια σειρά: είναι μια κοινότητα. Είναι η SPNFamily, η Οικογένεια του Supernatural, που αποτελείται από όλους εμάς τους φανς, αλλά και από όλους τους συντελεστές. Και το παράξενο είναι ότι τον χαρακτηρισμό ‘οικογένεια’ δεν τον έβγαλαν οι πωρωμένοι φανς (που θα περίμενε κανείς το μυαλό τους να έχει φανταστεί οποιαδήποτε ανύπαρκτη σχέση με το αντικείμενο της λατρείας τους) αλλά οι ίδιοι οι συντελεστές της σειράς, γιατί ειλικρινά νοιώθουν έναν στενό δεσμό με τους φανς. Κι αυτά τα πράγματα σπάνια είναι μονόπλευρα…
Εσείς τι λέτε; Ποιό από τα παραπάνω είναι ο λόγος που το Supernatural ζει ακόμα;
ΥΓ Αυτό το άρθρο γράφτηκε από κάποια που ακόμα αγαπά και στηρίζει το Supernatural, κάποια που αναγνωρίζει τα καλά του όπως αναγνωρίζει και τα κακά του (που δεν αναφέρθηκαν στο άρθρο όχι επειδή δεν υπάρχουν ή επειδή δεν τα βλέπουμε εμείς οι ‘πωρωμένοι φανς’, αλλά επειδή δεν ήταν αυτό το θέμα μας). Σε όποια κατηγορία τηλεθεατών κι αν ανήκετε, είτε συμφωνείτε, είτε διαφωνείτε με αυτά που διαβάσατε, είστε εξίσου ευπρόσδεκτοι να πείτε τη γνώμη σας στα σχόλια παρακάτω, αρκεί να το κάνετε πολιτισμένα, όσο γίνεται αντικειμενικά, και με σεβασμό στα γούστα των άλλων.
[Σημείωση: Τα διάσπαρτα αποσπάσματα συνεντεύξεων που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται από εδώ.]
Αμαλία μου,υπέροχο το άρθρο σου όπως πάντα άλλωστε. Έχεις δίκιο.Όλα αυτά μαζί κάνουν το SUPERNATURAL αυτό που είναι.Εγώ το ανακάλυψα όπως και άλλοι φαντάζομαι στο ΣΤΑΡ το Νοέμβριο του 2011 και το ερωτευτηκα από την πρώτη στιγμή. Ως τότε είχα δει αρκετές σειρές γιατί είμαι και κάποιας ηλικίας δηλ μαμά των περισσότερων από εσάς και ποτέ ως τότε δεν είχα πάθει τέτοια εξάρτηση από σειρά Ελληνική η ξένη.Ακόμα κάτι που μου αρέσει στη σειρά είναι η κλασική ροκ μουσική που έμενα μου θυμίζει τα νιάτα μου.Ειδικά το eye of the tiger ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου και μου θύμιζε κάτι πολύ συγκεκριμένο,το οποίο άλλαξε από τότε που είδα τον Jensen να το τραγουδάει.
Αυτο μου αρέσει στο Supernatural, ότι μπορεί να “μιλήσει” σε ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών. Κι ο καθένας μας το βλέπει για διαφορετικούς λόγους και λαμβάνει διαφορετικά πράγματα από αυτο. Δεν νομίζω οτι μπορούν να το παινευτουν πολλές σειρές οτι το καταφερνουν αυτο…
Γεγονός!
Μην τρελαίνεσαι και δεν είσαι η μόνη! Εγώ είμαι μαμά ενός 12χρονου και ενός 16χρονου!
Υ.Γ Νομίζω πως ξέρω τι σου θύμιζε το eye of the tiger πριν.:-)
Ρε παιδιά πέστε και σε μας τα μικρά (χουχου) τι σας θύμιζε το Eye of the Tiger πριν! 😛
Εμένα είναι κάτι προσωπικό.Αλλά θυμήθηκα και κάτι ακόμα. Αυτό το τραγούδι έπαιζε στα time out και στα ημίχρονα μαζί με κάποια άλλα το 1987(ναι ξέρω προ χριστού όπως λένε οι κόρες μου) όταν η Εθνική Ελλάδος κέρδισε το χρυσό στο μπάσκετ με Γκάλη ,Γιαννάκη κλπ.
Υ.Γ Επίσης κάτι που δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ για μια σειρά είναι ότι θα καθόμουν να σχολιάζω.
Το Ροκυ. Υou know?
Rocky who? 😛 😛
Το Ροκυ, είναι μια ταινία της δεκαετίας του ’80 με τον Sylvester Stallone στην οποία το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν soundtrack και από την οποία έγινε και γνωστός ο Stallone αν θυμάμαι καλά.. Είχαν γίνει τεράστια επιτυχία τότε και το τραγούδι και η ταινία. Εμείς οι ΛΙΙΙΓΟ μεγαλύτεροι την ξέρουμε όλοι.
Φίλε ovelix η πρώτη ταινία Ροκυ:τα χρυσα γάντια βγήκε το 1976, η 2η το 1979, το Ροκυ Νο3: Ο θριαμβος βγηκε οντως τη 10ετια του 80′ για τη ακριβεια το 1982.Το κομματι Eye of a Tiger του Ροκυ 3 εκανε θραύση στα τσαρτς οπως και η ιδια η ταινια οπου Σταλλονε, Μιστερ Τ ακομα και ο Χαλκ Χογκαν οπου ειχε μια small cameo στη ταινια, εγιναν παγκοσμιως γνωστοι. Το Ροκυ Νο4 βγηκε το 1985, το Ροκυ η Γιγαντομαχια(Ροκυ 5) βγηκε το 1990 και συνεχιζει ακριβως εκει που τελειωσε η 4η ταινια, συμβαινει ομως το εξης παραδοξο: στη 4η ταινια ο γιος του ειναι ηλικιακα ειναι μαθητης δημοτικου και στη 5η ταινια τον παιζει αλλος ηθοποιος(που ειναι στη πραγματικοτητα γιος του Σταλλονε) και εμφανισιακα ειναι σαν μαθητης γυμνασιου, λες και κατσανε οι πρωταγωνιστες στη Σοβιετικη Ενωση για καμμια 5ετια μετα το τελος του ματς στη 4η ταινια. Η 6η και τελευταια ταινια που ο τιτλος της ηταν Ροκυ Μπαλμποα βγηκε το 2006. Αυτα για να θυμουνται οι παλιοτεροι και να μαθαινουν οι νεοι!!!
Εγώ φίλε archangelstefanos έχω δει μόνο μια από τις 6 και δε θυμάμαι και ποια τόσα χρόνια που έχουν περάσει. Και είναι πολλά….
Δεν ήξερα καν, ότι υπήρχαν 6. Τις 5 θυμάμαι. Πάντως, ευχαριστώ για τη διόρθωση και για την ενημέρωση, η οποία οφείλω να ομολογήσω ήταν αναλυτικότατη!
Φίλε ovelix επειδή ειμαι φαν των ταινιων ροκυ ειπα να αναφερω καποια πραγματακια και να συμπληρωσω επισης τα εξης:
1. Οι τίτλοι: Ροκυ Νο3: Ο θριαμβος, Ροκυ Νο4, Ροκυ η Γιγαντομαχια μ’ αυτους τους τιτλους κυκλοφορησαν οι ταινιες στις ελληνικες αιθουσες και επισης μ’αυτους τους τιτλους εμφανιστηκαν σε πειρατικες βιντεοκασσετες τραβηγμενες απο καμερα.
2. Σε καθε ροκυ εκτος απο το στανταρ training montage, και τη τελική μαχη υπαρχουν καποια δυνατα μηνυματα, emotional scenes και εμψυχωτικοι λογοι που και οι Haters των ταινιων Ροκυ και του ιδιου του Σταλλονε δεν μπορουν να τους αγνοησουν.
3. Αν θα πρεπει να σου προτεινω καποιο Ροκυ αν δεν εισαι σε διαθεση να τα δεις ολα, ειναι να δεις το 1ο Ροκυ που πηρε οσκαρ μα και τη τελευταια ταινια της σειρας το Ροκυ Μπαλμποα, πιστεψε με ειλικρινα θα αξιζει το κοπο και το χρονο σου.
ΥΓ. Επισης κατι τελευταιο για να μην μακρυγορησω για ολους τους Hardcore Fans των ταινιων Ροκυ, καπου το 2000+ βγηκε μια βερσιον του Ροκυ 5 η Workprint με διαφορετικη και πιο Brutal εισαγωγη, με κομμενες και διαφοροποιημενες σκηνες, διαφορετικη μουσικη στο training montage και με τη περιβοητη μαχη στο τελος στα σοκακια αρκετα διαφοροποιημενη απο τη theatrical version με μουσικη επενδυση απο προηγουμενες ταινιες Ροκυ και οχι το ραπ κομματι. Βασικα αυτη η βερσιον ειναι σαφως ανωτερη απο τη βερσιον του κινηματογραφου αλλα η ποιοτητα της εικονας επειδη ειναι Workprint ειναι αδυνατο να τη δεις!!!
Καλε χιουμοράκι έκανα! Ποιος δεν ξέρει τον Ρόκι; χαχα Απλά εννοούσα ότι τώρα πια για μας Eye of the Tiger σημαίνει μόνο Jensen Ackles! 😉
Ναι, μερικές φορές καίω λίγο κάρβουνο….
Ένα από τα στοιχεία του Οβελίξ!
Χαχα! Μην αγχώνεσαι, αυτά ειναι τα αρνητικά του γραπτού λόγου, δεν έχει τόνο φωνής για να καταλάβεις πότε μιλάει ο άλλος σαρκαστικά!
Αγαπημένος ο Οβελίξ! 😉
Εν τω μεταξύ τα :Ρ :Ρ τώρα τα πρόσεξα!
Από κει να καταλάβεις…
Το υποπτευθηκα οτι δεν τα είχες δει! χιχι 😉
Σίγουρα δεν είμαι η μόνη αλλά μάλλον είμαι λίγο μεγαλύτερη οι κόρες μου είναι 22 και 24 οπότε καταλαβαινεις.
Μάλλον με περνάς ή έκανες τα παιδιά σου πολύ μικρή. Κι εγώ που νόμιζα πως ήμουν η μεγαλύτερη εδώ μέσα!
Ναι το Ροκυ εννοούσα αλλά μάλλον για σένα είναι κάτι προσωπικό…
καλά μην τρελαίνεστε ειμαστε κι άλλοι της εποχής…ετσι χαχαχαχαχαχαχ
ελα ρε και νόμιζα οτι ήσουν Μπαμπάς τόσο καιρό…..!!!!
Χαχαχα! Κι εγώ το ίδιο νόμιζα, μέχρι που ήρθε σε ένα event και μου συστήθηκε “Γεια σου Αμαλια, είμαι η… Οβελιξ!” Έμεινα! 😛
Μεγάλες συγκινήσεις!
Τι απίστευτα ωραία που περάσαμε σε εκείνο το event! Και σε όλα τα προηγούμενα. Άντε και στα επόμενα!
Είδες! Είμαι γεμάτη εκπλήξεις!
Έχεις έρθει σε κάποιο event?
περισυ στο 1ο της Θεσσαλονίκης!!!!
Στις 03/05/2014? Γιατί δε θυμάμαι ποιο ήταν το 1ο…
στο 06/04/2014..ήσουν και εσύ?
Δυστυχώς οχι! Το πρωτο event στη Θεσσαλονίκη που ήμουν ήταν το Μάιο του 2014. Ελπίζω να τα πουμε στο επομενο. Γιατί θα γίνουν κι άλλα. Το θεωρώ δεδομένο!
Ααα Θα τα πούμε οπωσδήποτε φέτος!!!!!
Θέλω να πιστεύω πως ναι. Να δούμε πρώτα πότε θα γίνει το επόμενο. Για Οκτώβριο το κόβω…
Συγχαρητήρια στο Cast & Crew της σειράς Supernatural για τα 10 υπέροχα χρόνια, συγχαρητήρια στο team του http://supernatural-greek.blogspot που μας κραταει παρεα απο το 2011 εως και σημερα(πολυ καλη δουλεια μαγκες ορεστη, αμαλια κ.α.). Για να δουμε τι θα δουμε με το Darkness ενα κακό που ξελογιασε τον Λουσιφερ, απολυτως λογικο να χρειαστουν 2 σεζόν για να πολεμησουν τη πηγη του κακού.
υγ.1 Ορεστη-Αμαλια ποτε ξεκινησατε το σαιτ; οταν επαιζε η 5η σεζον το 2010 ή απο το καλοκαιρι και υστερα με το ξεκινημα της 6ης σεζόν;
υγ.2 Ορεστη-Αμαλια εχετε σκεφτει το ενδεχομενο το σκοταδι να ειναι ο Χαρος(ο καβαλαρης) και οταν οι Αρχαγγελοι και ο Θεος τον φυλακισαν να μειωσαν με καποιο τροπο τις δυναμεις του και τωρα που ελευθερωθηκε θα εχει ξανα τις αρχικες του δυναμεις. Στη 5η σεζον ειπε στον Ντην πως στο τελος θα θερισει και τον ιδιο τον θεο, ισως αυτος να ειναι ο λογος.
υγ.3 Με ποια σειρα θα θελατε το Supernatural να κανει crossover; εγω θα προτιμουσα με τους Originals και το Constantine(αν δεν κοβοταν).
Ευχαριστούμε!
1)Το σάιτ ξεκίνησε όταν η σειρά ήταν στο 6×17..
2) Πρώτη φορά ακούω αυτή τη θεωρία είναι η αλήθεια. Δεν πιστεύω να ισχύει όμως διότι ο Θάνατος μίλαγε στον Ντιν για το Σκοτάδι και δεν ήξερε και πολλά μάλιστα.
3) The Walking Dead!
1) Ελα βρε Ορέστη ξεκινησατε οταν παιζοταν το My Heart Will Go On, σημαδιακο!!!
2) Ποια η γνωμη σου για τη σειρα του CW The Originals;
3) Τι πιστευεις, ο μεταλλαγμενος Θεός Κας(αν με ξορκι φιλτραρισε τα Λεβιαθαν να μην ελευθερωθουν) να ειχε τυχη απεναντι στους: Εωσφόρος, Αρχαγγελος Μιχαήλ,Θανατος(καβαλάρης της αποκάλυψης), το Σκοτάδι; Στο 6χ22 με το χτυπημα των δακτυλων του ξεπάστρεψε τον Αρχαγγελο Ραφαηλ θα μπορουσε να καταφερει το ιδιο απεναντι σε δυνατοτερους αντιπάλους; αν ναι τοτε δεν χρειαζονται Μιχαηλ,Εωσφορος και ο Θεος, απλα χρειαζομαστε τον Μεταλλαγμενο Κας στο προσκηνιο Ξανα.
4) Με τη σεναριακη ιδεα να εισαγουν ας Big Bad το Σκοταδι χτυπησαν φλεβα χρυσου και συναμα το ολο θεμα το τερματιζουν, δεν υπαρχει αλλος Big Bad πιο πανω. Μοναχα μην μας εξελιχθει σαν λεβιαθαν vol.2 και ολα καλα θα πανε.
1) Τυχαίο 😛
2) Δεν την έχω δει οπότε ότι και να πω είναι ψέματα. Έχω ακούσει καλά λόγια πάντως.
3) Δεν νομίζω ότι θα το ξαναπάμε προς τα κει το θέμα. Οι Λεβιάθαν σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξαναεμφανιστούν στη σειρά μετά το φιάσκο της 7ης. Ακόμα όμως κι αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι με ποια μεριά θα είναι τότε ο διαστρεβλωμμένος Κας.
4) Είναι επική ιδέα, αλλά την φοβάμαι να πω την αλήθεια…
5) Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι θα ξαναδούμε κάποιους από αυτούς
6) Θα είναι πρόβλημα ο θάνατος του Θανάτου. Το θέμα είναι πως και ποιες οι συνέπειες…
Να ‘σαι καλά βρε Αμαλία με τα υπέροχα άρθρα σου και το καταπληκτικό χιούμορ σου! Ένα ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟΤΑΤΟ άρθρο που τα περιλάμβανε όλα! Εγώ βέβαια (όπως πιστεύω έχεις καταλάβει) ανήκω στην 1η ομάδα θεατών. Σε αυτούς δηλαδή που βλέπουν ακόμα τη σειρά και θα τη βλέπουν όχι μόνο μέχρι το τέλος της, όποιο κι αν είναι αυτό, αλλά και αφού τελειώσει.Και αυτό για πολλούς λόγους. Ήδη κάνω επανάληψη της σειράς από την αρχή. Και όχι για πρώτη φορά. Και αυτό, γιατί είτε δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο (κατά την ταπεινή μου γνώμη) να δω, είτε γιατί μου αρέσει ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, είτε γιατί ξεφεύγω από την πραγματικότητα όπως προανέφερες. Είναι βέβαια και το “λιποθυμικά όμορφο δίδυμο” όπως πολύ σωστά το ονόμασες, γιατί κακά τα ψέματα, το οφθαλμόλουτρο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! Πέρα από όλα αυτά τα ωραία πράγματα, η σειρά αυτή μου αρέσει και για κάποιους άλλους λόγους. Μ’ αρέσει γιατί πάντα γούσταρα τα ταξίδια με το αυτοκίνητο, λατρεύω αυτήν την αίσθηση ελευθερίας, να πηγαίνεις από πόλη σε πόλη χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να γυρίσεις εκεί από όπου ξεκίνησες. (μάλλον έχω τάσεις φυγής! Χαχαχα!) Η απόδραση από την πραγματικότητα είναι ένας από του σημαντικούς λόγους που με κέντρισαν να δω αυτή τη σειρά. Πάντα μου άρεσαν τα υπερφυσικά, σε οποιαδήποτε μορφή! Ναι, είμαι λίγο φευγάτη, είναι διαπιστωμένο!
Ένας ακόμα λόγος που με κράτησε, είναι η μουσική. Καλώς ή κακώς (καλώς για μένα) εγώ μεγάλωσα με τη rock μουσική, γαλουχήθηκα με τα ακούσματα αυτά σε όλες τις διαστάσεις. Από τους γονείς μου που μας ξυπνούσαν τις Κυριακές με Paul Anka και Neil Sendaka μέχρι Beatles, Animals και πολλά πολλά άλλα, και από τον αδερφό μου που κυριολεκτικά με μύησε στα μετέπειτα rock ακούσματα.
Πολλοί λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους εγώ βλέπω τη σειρά. Μια σειρά που ξεκίνησα να τη βλέπω εντατικά στα τέλη του 2010 (μέσα σε λιγότερο από 20 μέρες είδα 5 σεζόν!) όπου και ανακάλυψα το blog του Ορέστη που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε αυτό το καταπληκτικό και απόλυτα ενημερωμένο site για το οποίο δε θα μπορούσα να γράψω παρά μόνο καλά λόγια. Και από όλη αυτή την ιδέα του Ορέστη με το site και τα events γνώρισα ένα μέρος της ελληνικής Supernatural family και είμαι περήφανη που ανήκω κι εγώ σ’ αυτή! Όπως εσένα Αμαλία και αρκετούς ακόμη ενδιαφέροντες ανθρώπους που μου δείχνουν την αγάπη τους ή τη συμπάθειά τους ο καθένας με τον τρόπο του. Να λοιπόν και κάτι ακόμα που μου πρόσφερε αυτή η σειρά. ΦΙΛΟΥΣ που θα μείνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Για μένα το Supernatural ΕΙΝΑΙ κομμάτι της ζωής μου και αδιαφορώ το πώς θα το “πάρει” ο καθένας αυτό! Όπως επίσης αδιαφορώ και για όλους αυτούς που κατακρίνουν τη σειρά. Δε σου αρέσει ρε φίλε, μην το βλέπεις! Οι δικαιολογίες, του τύπου “θέλω να δω που θα το πάνε” μου ακούγονται το λιγότερο φθηνές! Έχω ξεκινήσει κι εγώ σειρές που τις σταμάτησα, χωρίς να σκάσω να δω “που θα το πάνε”, γιατί πολύ απλά αφού πλέον δε μου άρεσαν ή μου φαίνονταν βαρετές, δε με ενδιέφερε.
Αυτά λοιπόν από μένα.
Ορέστη, Αμαλία και Σοφία και όλοι οι υπόλοιποι που γράφετε στο Dr. Who και στο Sherlock συνεχίστε με την ίδια αγάπη να γράφετε στο site και εμείς θα συνεχίσουμε με την ίδια αγάπη να σας στηρίζουμε με όποιον τρόπο είναι εφικτό!
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Και ευχαριστούμε κι εσένα κι όλους όσους στηρίζετε το σάιτ και εμάς με τόση αγάπη. Χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε τίποτα από όλα έχουμε χτίσει μέχρι σήμερα εδώ μέσα – και όλα όσα θα έρθουν στο μέλλον! (teaserάκι 😉 )
Θα κρατήσω αυτο που ειπες ότι το Supernatural είναι κομμάτι της ζωής σου, και νομίζω ότι μιλώ εκ μέρους και του Ορέστη και της Σοφίας όταν λέω ότι και για μας ισχύει ακριβώς το ίδιο. Το Supernatural ειναι περισσότερο από μια σειρά για μας, γιαυτο και θα το στηρίζουμε μέχρι το τέλος. Αυτο ήταν και το κρυφό μήνυμα αυτού του άρθρου κι όσοι δεν μπορούν να το καταλάβουν, δεν τους κατακρίνω που δεν νοιώθουν το ίδιο, απλώς ζητώ να μην κατακρίνουν εμάς…
Αυτά τα καλά λόγια όπως λες, τα έχετε κερδίσει επάξια όλοι σας. Για μένα αυτό το site δεν είναι απλά ενημέρωση για την αγαπημένη μου σειρά. Εκτός απ’ όλα τα άλλα που προανέφερα στο σχόλιό μου, εμένα μου κράτησε αρκετές φορές παρέα κάποια δύσκολα βράδια…
Ήταν το παρεάκι μου. Και εξακολουθεί να είναι.
Είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν κι άλλα στο μέλλον και θα είμαι εδώ για να τα διαβάσω και να σχολιάσω.
Πάρα πολύ ωραίο άρθρο!!! Πιστεύω πως δε θα μπορούσες να περιγράψεις καλύτερα το Supernatural και ποια πράγματα το κάνουν αυτό που είναι. Τα στοιχεία, που έγραψες, απαρτίζουν τη σειρά και δημιουργούν ένα σταθερό και δυνατό σύνολο που αντέχει στο πέρασμα του χρόνου.
Αμαλία αυτό είναι αναμφίβολα το καλύτερό σου άρθρο! Το λάτρεψα από την αρχή ως το τέλος! <3
Χωρίς να θέλω να μειώσω τα υπολοιπα “πνευματικά παιδιά” μου, κι εμενα αυτο είναι το αγαπημένο μου. Κι ας μου πήρε κανα 6μηνο να το ολοκληρώσω! 😛
Αμαλία πολύ δυνατό το άρθρο σου και ερχεται και κουμπώνει μετα το πιό συναισθηματικό άρθρο του Ορέστη ως πιό ” δημοσιογραφικό” καθώς πιάνεις όλες τις εκφάνσεις της σειράς και τις αναλύεις…δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο π-έρα απο αυτά που αναλύεις…Κατά την γνώμη μου τελικά ειναι το κομμάτι οικογένεια….Ειναι το μήνυμα που περνά η σειρά…και εδω ταυτίζονται σχεδόν όλοι στο συναίσθημα του ανήκειν….και αυτό οδηγεί στο σημείο αναφοράς που λέγεται οικογένεια…….και σε προσωπικο για τον καθένα επίπεδο αλλα και κατ΄έπεκταση στο κομμάτι οικογένεια- SPN το ολον- οπως το περιγράφεις…
Ξέρεις αν γνωρίσεις πρωτη φορά κάποιον και τυχαία φερει η κουβεντα το SPN αμέσως αυτό ειναι κάτι παραπάνω απο ενα απλό κοινό ενδιαφερον κάπως νιώθεις ενα αλλο είδος σύνδεσης με τον άλλον….κάτι σαν αυτο που νιώθεις όταν βρείς άλλον ¨Ελληνα στο εξωτερικό ενα ανάλογο συναίσθημα……..
Αυτό χτίστηκε και μέσα απο το συγκεκριμένο ιστότοπο το spngreece και απο τα μηνύματα που περνά η σειρά
…και μην ξεχνάς οτι σε περιόδους κρίσης …που οδηγεί και σε αξιακή κρίση ολοι επιστρέφουν στο σημείο αναφοράς τους στην οικογένεια…γιατί ετσι αντιμετωπίζονται τα “τέρατα” που πολεμάει ο καθένας; μας καθημερινά……..
Για μένα αυτό ειναι το ρεζουμέ και μετά ίσως όλα τα υπόλοιπα………
Το μόνο που θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε στους λόγους που μπορεί να “μιλάει” η σειρά σε καποιους είναι η μουσική που ανέφεραν κάποια παιδιά παρακάτω. Αυτη η σειρά μας (ξανα)έμαθε την classic rock. Και ειναι άλλος ένας λόγος να τη λατρεύουμε! 🙂
Εχεις δίκιο ,ευτυχώς γιατί λείπει λίγο απ΄τους νεότερους το classic rock…..και το λέω σαν λίγο “Παλιότερος” και απο την γνωστή απο αρχαιοτάτων χρόνων rockoμάνα Θεσσαλονίκη…χαχαχαχα!!
παιδιά να ρωτήσω κάτι….η μακροβιότερη σειρά φαντασίας δε θεωρείται το Doctor Who?
To DW ειναι βρετανικό όμως. Πέραν αυτού, πρόκειται για είδος sci-fi κι όχι fantasy!
Και για να σου απάντησω στην ερώτηση, ναι, το DW ειναι η μακροβιότερη σειρα επιστημονικής φαντασίας (sci-fi) ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, ενώ τον αντιστοιχο τίτλο στα fantasy κρατάει μια σειρά από τις Φιλιππίνες. Δες εδώ περισσότερες λεπτομέρειες: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_longest-running_television_shows_by_category
Το Supernatural έχει τον τίτλο της μακροβιότερης sci-fi/fantasy σειράς αμερικανικής παραγωγής…
οκ ευχαριστω