Το Ημερολόγιο της εβδομάδας που πέρασε [17/6 – 23/6/2019]

The Pop-Culture Diaries | Η Amalia γράφει στο Ημερολόγιό της για ταινίες, σειρές, βιβλία, μουσική, χολιγουντιανά νέα, και γενικά ό,τι καλλιτεχνικό της τραβάει την προσοχή κάθε εβδομάδα...

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Αγαπητό Ημερολόγιο…

Χαλαρός ο Ιούνης από νέα μέχρι στιγμής. Ελάχιστες ειδήσεις μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, όπως η επανακυκλοφορία στους κινηματογράφους του Avengers: Endgame με 7 λεπτά εξτρά υλικό (milk that cow, Disney), και το ότι το κανάλι USA ετοιμάζει τηλεοπτική μεταφορά ενός από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία επιστημονικής φαντασίας: του Brave New World του Aldous Huxley. Κυκλοφόρησαν και κάποια τρέιλερ επερχόμενων σειρών και ταινιών, αλλά δεν θα ασχοληθώ σήμερα με το να σου τα σχολιάσω, γιατί ζεσταίνομαι! (Το να έχεις αγκαλιά το λάπτοπ με τέτοια ζέστη και να γράφεις ημερολόγιο, δεν είναι και η καλύτερη ιδέα τελικά.) Θα αφιερωθώ σήμερα αποκλειστικά στις σειρές που είδα (ή που προσπάθησα να δω) αυτές τις μέρες.

Όποιος… αδιάκριτος διαβάζει αυτό το ημερολόγιο, καταρχάς, ντροπή σου, αυτά τα πράγματα είναι προσωπικά, και κατά δεύτερον, να ξέρεις ότι ακολουθούν spoilers! 😛

Αποτέλεσμα εικόνας για black mirror

Ας πιάσω πρώτα την φετινή 5η σεζόν του Black Mirror που είχε μόνο 3 επεισόδια, κι εγώ, ως ανάποδο πλάσμα, ξεκίνησα από το τελευταίο, γιατί είχα περιέργεια να δω το περιβόητο επεισόδιο με την Miley Cyrus. Φυσικά, όπως οτιδήποτε δημιουργεί hype, με ξενέρωσε όντας επιεικώς αδιάφορο. Είχα ήδη διαβάσει στο ίντερνετ σχόλια τηλεθεατών που τη χαρακτήριζαν αυτή ως τη χειρότερη σεζόν μέχρι στιγμής, οπότε, πριν δω τα εναπομείναντα δυο, οι προσδοκίες μου ήταν στο ναδίρ. Ευτυχώς έπεσα έξω!

Το Striking Vipers, με δυο κολλητούς φίλους που δημιουργούν μια VR σεξουαλική σχέση μέσα σε ένα βιντεοπαιχνίδι, ήταν το αγαπημένο μου! Είναι ένα κλασικό επεισόδιο του Μαύρου Καθρέφτη, που εξερευνά τα όρια της ανθρώπινης σεξουαλικότητας (αλήθεια, υπάρχουν; ), των συναισθηματικών σχέσεων, και των συμβιβασμών που καλείσαι να κάνεις στη ζωή σου που βάζουν σε κίνδυνο την ίδια σου την ταυτότητα. Το επεισόδιο σου δίνει άφθονη τροφή για σκέψη, αφού αφήνει τους ήρωές του μετέωρους, με ένα θεωρητικό happy end, που αν το δεις λίγο πιο προσεκτικά είναι απόλυτα τραγικό. Στο τέλος κανείς από τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες δεν φαίνεται ευτυχισμένος, έχουν απλά συμβιβαστεί με αυτό που τους κάνει λιγότερο δυστυχισμένους…

Σχετική εικόνα

Σε αντίστοιχα απαισιόδοξο τόνο κινήθηκε και το δεύτερο επεισόδιο της 5ης σεζόν, με τίτλο Smithereens και πρωταγωνιστή τον συ-γκλο-νι-στι-κό Andrew Scott, στο ρόλο ενός απελπισμένου ταξιτζή που απαγάγει έναν νεαρό υπάλληλο για να αναγκάσει το αφεντικό του να του μιλήσει. Σε όλο το επεισόδιο στηλιτεύεται το τσίρκο των (social) media και των μεγάλων εταιριών τύπου Facebook, αλλά τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την σπαρακτική αποκάλυψη του φινάλε και τον νιχιλιστικό επίλογο της ιστορίας, όπου όλα επανέρχονται στους κανονικούς τους ρυθμούς αμέσως μετά τον στιγμιαίο χαμό που προκλήθηκε.

Παραδέχομαι ότι δεν έχω δει όλα τα επεισόδια της σειράς, αλλά έχω δει αρκετά για να ξέρω ότι η 5η σεζόν δεν είναι τόσο άσχημη όσο λένε κάποιοι, κι ότι τα δυο πρώτα επεισόδια άνετα θα μπορούσαν να καταταχθούν στα καλύτερα της σειράς, μαζί με fan-favourites όπως το San Junipero, το USS Callister (παρεμπιπτόντως ακόμα περιμένω το spin-off από αυτό) και το Nosedive.

Αποτέλεσμα εικόνας για michele 3% season 3

Συνεχίζω με μια ακόμη σειρά του Netflix την 3η σεζόν της οποίας έκανα binge αυτήν την εβδομάδα. Το 3% είναι η πρώτη βραζιλιάνικη και η πρώτη μη-αγγλόφωνη σειρά που είδα στη ζωή μου. Την ξεκίνησα από περιέργεια όταν βγήκε πριν 3 χρόνια και κατάφερε να με κερδίσει από την πρώτη στιγμή (βασικά από το τρίτο επεισόδιο όταν ξανασυνήθισε το μάτι μου να διαβάσει υποτίτλους και δεν χρειαζόταν να το γυρνάω πίσω για να καταλάβω την ατάκα που έχασα επειδή χάζευα!)

Η σειρά είναι επιστημονικής φαντασίας και θυμίζει μια λατινοαμερικάνικη μίξη The Hunger Games και The 100 (με την καλή έννοια). Αποτελεί μια έξυπνη παραβολή για την ταξική ανισότητα στην χώρα. Στην 3η σεζόν της εισήγαγε την μεσοαστική τάξη που μπαίνει και αυτή στον αγώνα ενάντια στους πλούσιους (το 3% του τίτλου), αλλά έρχεται κι αντιμέτωπη με την εξαθλιωμένη πλειοψηφία. Μεγάλη απώλεια της σεζόν η αναπάντεχη απομάκρυνση του Fernando (υποθέτω ο ηθοποιός ήθελε να φύγει), αλλά οι υπόλοιποι χαρακτήρες αναπλήρωσαν το κενό (με διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας ο καθένας τους). MVP παραμένει η ταλαντούχα πρωταγωνίστρια Bianca Comparato που παίζει την περίπλοκη Michele κι έχει την πιο ενδιαφέρουσα ανάπτυξη χαρακτήρα σε ολόκληρη τη σειρά. Η 3η σεζόν μας άφησε για άλλη μια φορά με ένα δυνατό cliffhanger το οποίο ελπίζω να επιλυθεί όταν η σειρά πάρει επίσημα 4η σεζόν.

Αποτέλεσμα εικόνας για swamp thing episode 4

Είχα πει ότι δεν θα συνεχίσω το Swamp Thing από την στιγμή που ακυρώθηκε και το ανεπίλυτο cliffhanger στο τέλος της σεζόν είναι κάτι προδιαγεγραμμένο, δυστυχώς, αλλά δεν άντεξα, η περιέργεια νίκησε! Η ιστορία συνεχίζει αξιοπρεπέστατα, οι χαρακτήρες χτίζονται μεθοδικά και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η σκοτεινιά του μυστηριώδη βάλτου είναι κάτι που σπάνια βλέπουμε σε σειρές. Και ακριβώς εκεί πηγάζει και ολόκληρος ο λόγος ακύρωσης της σειράς. Τα γυρίσματα είναι εμφανώς πανάκριβα! Εξωτερικά πλάνα, νυχτερινά πλάνα, υποβρύχιες λήψεις, πανάκριβα σκηνικά για να αναπαρασταθεί το δάσος, όλα αυτά απογείωσαν το budget. Και ήρθε το λογιστικό λάθος για να τα καταστρέψει όλα. Πολύ κρίμα…

Αποτέλεσμα εικόνας για fitzsimmons inescapable

Σου έχω ξαναπεί ότι μια από τις πιο αγαπημένες μου τρέχουσες σειρές είναι το Agents of SHIELD. Αυτό που δεν νομίζω να σου έχω αναφέρει ξανά είναι ο κυριότερος -αλλά όχι ο μοναδικός- λόγος, που ακούσει στο όνομα ‘FitzSimmons‘. Το κεντρικό ζευγάρι της σειράς, που μας συστήθηκε με το δικό του ship-name από την πρώτη κιόλας εμφάνισή του, είναι -χωρίς υπερβολές- η καρδιά της σειράς. Η σχέση τους έχει αναπτυχθεί υποδειγματικά από τους σεναριογράφους αυτές τις 6 σεζόν, μέσα από προσωπικούς φόβους αλλά και αλλόκοσμες ατυχίες, κι ο έρωτάς τους έχει περάσει από 40 κύματα, αλλά ακόμα επιζεί, προς τέρψιν όλων των αθεράπευτα ρομαντικών, όπως η αφεντιά μου. Θα μου πεις γιατί σου τα λέω όλα αυτά; Γιατί το 6ο επεισόδιο της φετινής σεζόν με τίτλο Inescapable, αφιερώθηκε αποκλειστικά σε εκείνους και στον ταλαιπωρημένο έρωτά τους. Μας έδωσε μια συγκινητική, τρομακτική, αλλά και χιουμοριστική ματιά στο συλλογικό τους υποσυνείδητο. Από τη σπαρακτική στιγμή που ο Fitz μαθαίνει τον μελλοντικό θάνατό του και το νοσταλγικό flashback της πρώτης γνωριμίας τους με τον Coulson, μέχρι την ξεκαρδιστική στιγμή που οι ‘κακοί’ εαυτοί τους αρχίσουν να χαμουρεύονται, το επεισόδιο έγινε αυτόματα ένα από τα καλύτερα επεισόδια ολόκληρης της σειράς, και σίγουρα ένα από τα πιο αγαπημένα μου, μεταξύ των οποίων βρίσκονται κι όλα όσα εστιάζουν σε αυτούς.

Έχω κι όμως άλλον ένα λόγο που ήθελα να σχολιάσω το συγκεκριμένο επεισόδιο. Στην αρχή του επεισοδίου το Chronicom ονόματι Atarah φυλακίζει το ζεύγος για να τους αναγκάσει να βρουν έναν τρόπο να ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο για να σώσουν τον πλανήτη των Chronicoms από την καταστροφή. Ο Fitz της αποκρίνεται πως αυτό είναι αδύνατον γιατί καταπατά τους νόμους της Φυσικής και γιατί θα δημιουργούσε κάθε είδους χρονικά παράδοξα. Την ατάκα θα την περνούσα εντελώς στο ντούκου αν δεν είχα δει το Avengers: Endgame, όπου θυμάσαι τι γίνεται υποθέτω: οι Avengers ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο για να αλλάξουν το παρόν τους! Αυτή η φευγαλέα ατάκα ήταν η έμμεση επιβεβαίωση ότι οι Agents αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν ξεχωριστό από το υπόλοιπο MCU; Αν και μπάζει (γιατί ακόμα δεν εξηγείται πως γίνεται να μην συνέβη το ‘Snap’), θα δεχτώ αυτή τη θεωρία καλύτερα από τα μισόλογα που μας δίνουν οι παραγωγοί τόσο καιρό!

Αποτέλεσμα εικόνας για in the dark

Στο αντίποδα της καλής ανάπτυξης χαρακτήρων του AoS, υπάρχει το In The Dark, μια σειρά του CW (ναι, ναι, ξέρω, δεν είχα εξαρχής υψηλές προσδοκίες) που ακολουθεί την Murphy, μια κυνική τυφλή νεαρή γυναίκα, καθώς προσπαθεί να εξιχνιάσει τον φόνο του κολλητού της. Η σειρά ξεκίνησε σαν μια ένοχη απόλαυση, εντελώς παράταιρη από το είδος που μου αρέσει συνήθως και αρχικά ήταν χαριτωμένη μέσα στη μετριότητά της, αλλά όσο προχωράει όλοι οι χαρακτήρες γίνονται όλο και πιο εκνευριστικοί και οριακά προσβλητικοί (προς τα ΑΜΕΑ, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, και την ίδια την νοημοσύνη των τηλεθεατών). Ότι εξυπνάδα και πρωτοτυπία είχε να προσφέρει η σειρά, δυστυχώς την εξάντλησε στην κεντρική της ιδέα και στα πρώτα επεισόδια. Αυτή τη στιγμή μου έμεινε μόνο το season finale ακόμη, και θα το δω γνωρίζοντας ότι έχει ήδη ανανεωθεί για 2η σεζόν, αλλά εγώ δεν πρόκειται να συνεχίσω. Το καλό που τους θέλω τουλάχιστον να αποκαλυφθεί ποιος είναι ο δολοφόνος για να μην μείνω με την απορία! To μόνο που πραγματικά θα μου λείψει από τη σειρά είναι το ταλέντο της πρωταγωνίστριας Perry Mattfeld.

Αποτέλεσμα εικόνας για 3% season 3

Θα κλείσω με το Jessica Jones, και άλλη μια εν δυνάμει απογοήτευση. Θα είμαι και σύντομη, γιατί δεν κατάφερα να δω παρά μόνο μισό επεισόδιο από την τελευταία σεζόν! Δεν ξέρω τι μου φταίει, έχω ξενερώσει αφάνταστα με την ακύρωση και νοιώθω μια ανίκητη άρνηση για να το δω. Στο ξενέρωμα δεν βοηθάει καθόλου ούτε η ανάμνηση της περσινής σεζόν που δεν θύμιζε σε τίποτα την εξαιρετική πρώτη, ούτε οι κακές κριτικές που λαμβάνει από τους φανς. Ειλικρινά σκέφτομαι να μην τη δω καθόλου…

Αυτά για σήμερα, πάω να δροσιστώ. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα!

Αποτέλεσμα εικόνας για memes για τη ζεστη

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα