Black Sails: Η χρυσή εποχή των πειρατών

Καλύτερα Επεισόδια του Supernatural

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Το Black Sails είναι μια ιστορική περιπέτεια των Jonathan E. Steinberg & Robert Levine και του καναλιού Starz, που αποτελεί prequel του κλασικού πειρατικού μυθιστορήματος Το Νησί των Θησαυρών. Τα γεγονότα της σειράς, που διήρκεσε 4 σεζόν (2014-2017), διαδραματίζονται το 1715, περίπου 20 χρόνια πριν τα γεγονότα του βιβλίου, όταν η πειρατεία ήταν στο απόγειό της. Σύμφωνα με την εισαγωγή του πρώτου επεισοδίου «οι νόμοι της πολιτισμένης κοινωνίας έχουν ανακηρύξει τους πειρατές εχθρούς της ανθρωπότητας, κι εκείνοι, ως απάντηση έχουν κηρύξει πόλεμο ενάντια στον κόσμο.»

Δεν υπάρχουν πολλές πειρατικές σειρές εκεί έξω, και καμία δεν είναι σαν το Black Sails, σίγουρα. Το Starz γνωρίζει καλά τη φόρμουλα των σειρών εποχής εξάλλου (βλ. Spartacus και Camelot), και την εφαρμόζει εδώ για να μας δώσει μια σειρά που της συγχωρείς εύκολα τα λαθάκια και την ξεχνάς δύσκολα μετά το series finale της. H πλοκή των δυο πρώτων σεζόν έχει ως επίκεντρο τον αμύθητο θησαυρό που βρίσκεται στην ισπανική γαλέρα Urca de Lima και τις προσπάθειες των πειρατών της νήσου New Providence να τον πάρουν στα χέρια τους, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Στην 3η και 4η σεζόν, ο θησαυρός συνεχίζει να παίζει το ρόλο του στο παρασκήνιο, αλλά δίνει πρωταγωνιστική θέση στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ των πειρατών και της Βρετανικής αυτοκρατορίας για να πάρουν τον έλεγχο του νησιού και των ζωών τους. Εκτός από τους χαρακτήρες που δανείζεται από το βιβλίο, και κάποιους άλλους που δημιουργήθηκαν ειδικά για τη σειρά, βλέπουμε, επίσης, και δραματοποιημένες εκδοχές ιστορικών προσώπων, όπως ο θρυλικός πειρατής Μαυρογένης, μεταξύ πολλών άλλων.

Looking for this Black Sails promo font - forum | dafont.com

Το κουρασμένο κλισέ των πειρατών που κυνηγάνε έναν θησαυρό, οι επίπεδοι χαρακτήρες, καρικατούρες που μοιάζουν να ξεπετάχτηκαν κατευθείαν από τις σελίδες ενός βιβλίου που γράφτηκε 150 χρόνια πριν, και το ασταμάτητο exposition, δεν βοηθούν την σειρά στην 1η σεζόν να σταθεί σταθερά στα πόδια της, και είναι σίγουρα ο λόγος που δεν απέκτησε ποτέ τη φήμη που της αξίζει. Συμμαχίες διαμορφώνονται και σπάνε, η δύναμη περνά από το ένα χέρι στο άλλο, το αίμα ρέει άφθονο, και, για τους λιγότερο απαιτητικούς, υπάρχει άφθονη γυμνή σάρκα για να σκανδαλίζει το μάτι. Σαν νόθο παιδί του Game of Thrones με το Spartacus, το Black Sails είναι αναπάντεχα εθιστικό, παρόλο που με την πρώτη ματιά δεν φαινόταν ικανή να γίνει κάτι άλλο πέρα από το πασατέμπο που θεωρούσα εξαρχής ότι είναι. Κι όμως, κατάφερε να με κρατήσει με τις εξαιρετικές ερμηνείες (πάντα θα απορώ γιατί ο Toby Stephens δεν υπήρξε καν υποψήφιος ποτέ για κάποιο βραβείο), την υψηλή ποιότητα παραγωγής (σκηνικά, κοστούμια, σκηνοθεσία, κινηματογράφηση, όλα άψογα), αλλά και επειδή, ακόμα και μέσα από τη σεναριακή μετριότητα των 8 πρώτων επεισοδίων, διαφαινόταν αμυδρά η φιλοδοξία των δημιουργών να ξεφύγουν από την επιφανειακή pulp αισθητική του τριπτύχου «αίμα, βία και σεξ» και να πουν μια μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη ιστορία, δίνοντάς μας μια παλλόμενη περιγραφή της καθημερινότητας των πειρατών.

Όποιος, λοιπόν, καταφέρνει να ξεπεράσει τον σκόπελο (no pun intended) της 1ης σεζόν, τον περιμένει μια έκπληξη, καθώς η σειρά αναδύεται από τα κρυστάλλινα νερά της Καραϊβικής, αναγεννημένη κι έτοιμη να σε κάνει να την αγαπήσεις. Όχι αμέσως, αλλά αργά και σταθερά, χτίζοντας τους μέχρι πρότινος χάρτινους χαρακτήρες σε ρεαλιστικές πολυπεπίπεδες προσωπικότητες με κίνητρα και πάθη. Το πρώτο βήμα προς αυτήν την σταδιακή μετατροπή από ένοχη απόλαυση σε μια από τις καλύτερες σειρές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω την τελευταία δεκαετία, αποτέλεσε η αποκάλυψη της σεξουαλικότητας του Captain Flint και όλα όσα τον οδήγησαν στο να γίνει πειρατής.

Black Sails

Φεμινισμός και queer culture στην εποχή των πειρατών

Για τον κάποιον που γνωρίζει το Black Sails μόνο από τις διαφημίσεις του, μοιάζει με μια κοινότυπη σειρά φτιαγμένη από το ίδιο καλούπι που δημιούργησε το φαινόμενο-GoT: ένα μεγάλο καστ από χαρακτήρες που μηχανορραφούν, με φόντο μάχες, αίμα, και τσιτσιδωμένους να προσφέρουν άφθονο ‘sexposition’. Και δεν βοηθάει καθόλου που το όνομα του Michael Bay (ναι, είναι ένας εκ των παραγωγών της σειράς) φιγουράρει ως κράχτης για όποιον ψάχνεται λίγο παραπάνω πριν ξεκινήσει τη σειρά. “Μου αρέσει ο Bay για τους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες και τις πολυπεπίπεδες απεικονίσεις των μη ετεροκανονικών σχέσεων στα έργα του“, να μια φράση που δεν έχει πει κανένας, ποτέ! Αλλά είτε το πιστεύετε είτε όχι, το Black Sails (μετά την 1η σεζόν του) είναι μια από τις πιο ριζοσπαστικές, φεμινιστικές και queer-friendly σειρές στην τηλεόραση.

More Anne Bonny. Quote. Season 2. Black Sails. Starz | Black sails ...

Κάθε σχέση που βλέπουμε στη σειρά απέχει από αρκετά έως αστρονομικά από το αρχέτυπο «γάμος, μονογαμία και πατριαρχία» των παραδοσιακών ετεροφυλόφιλων σχέσεων. Τουλάχιστον τέσσερις πρωταγωνιστές είναι σεξουαλικά ρευστοί και δύο από τις κύριες ρομαντικές σχέσεις της σειράς είναι τρίγωνα. Και το ακόμα πιο εκπληκτικό είναι ότι όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με βλέμμα ηδονοβλεπτικό, αντίθετα, η σειρά ‘νομιμοποιεί’ αυτές τις μη-παραδοσιακές σχέσεις που περιλαμβάνουν περισσότερα από δύο άτομα, εξερευνώντας το πραγματικό συναισθηματικό τους βάρος και βάθος. Μια «bi λαθρέμπορος» ή ένας «gay πειρατής» είναι σεναριακά τεχνάσματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν άνετα για queerbaiting ή για φθηνές σκηνές σεξ, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη οι δημιουργοί δεν τα εκμεταλλεύτηκαν με τόσο επιφανειακό τρόπο. Η σεξουαλικότητα των ηρώων δεν γίνεται φετίχ, ούτε προσδίδει κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο στον δυναμισμό τους, απλά τους δίνει τρόπο έκφρασης. Ο έρωτας του James McGraw για έναν άλλο άνδρα γέννησε τον Captain Flint και αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος ύπαρξης ολόκληρης της σειράς. Και πραγματικά χαίρομαι που πήραν το ρίσκο* να αποδομήσουν την κλισέ εικόνα που έχει η ποπ-κουλτούρα για τους πειρατές και να τον απεικονίσουν ως κάτι πολύ παραπάνω από το καθαρόαιμο αρσενικό™ που «γ@μάει και δέρνει». Χαίρομαι ακόμη περισσότερο που δεν φοβήθηκαν να τον δείξουν ως έναν χειριστικό, υπερόπτη, σχεδόν μισάνθρωπο, που είναι διατεθειμένος να κάψει τον κόσμο επειδή είναι δυστυχισμένος. Ο Flint δεν είναι ένας χαρακτήρας που συμπαθείς σε καμία περίπτωση, αλλά σίγουρα τον θαυμάζεις, γιατί, εκτός των άλλων, είναι ένας ικανότατος καπετάνιος, ένας ευφυέστατος και διαβασμένος άνθρωπος, κι ένας γοητευτικά εύγλωττος ηγέτης που μπορεί να πείσει τους άνδρες του να τον ακολουθήσουν μέχρι και στο μάτι μιας φονικής καταιγίδας!

*ΣτΣ: Όποιος πιστεύει ότι δεν ενέχει ρίσκο, ακόμη και στις μέρες μας, το να δώσεις στο κρυφοσυντηρητικό τηλεοπτικό κοινό (αμερικάνικο ή ελληνικό, λίγη σημασία έχει) έναν badass πρωταγωνιστή που είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από straight, θα τον προτρέψω (αν και δεν το συνιστώ για τον κίνδυνο στομαχικών διαταραχών) να ψάξει τον ομοφοβικό οχετό που ξέρασαν κάποιοι στο ιντερνέτ μετά το 5ο επεισόδιο της 2ης σεζόν.

Flint quote. Final Season 2. Black Sails. Starz | Black sails ...

Ένα ακόμη στοιχείο που λάτρεψα στο Black Sails είναι οι γυναικείοι χαρακτήρες του κι ο σεβασμός με τον οποίο τους συμπεριφέρθηκαν οι σεναριογράφοι – κάτι εξαιρετικά σπάνιο, ακόμη κι εν έτει 2020. Γενικώς, φαίνεται να υπάρχει συχνά σύγχυση ως προς το πότε ένας γυναικείος χαρακτήρας μπορεί να χαρακτηριστεί «δυνατός». Δεν μιλάμε να μπορεί να σηκώσει το δικό του σωματικό βάρος (ίσως και να μπορεί), και δεν μιλάμε καν για χαρακτήρες με ψυχική δύναμη. Ένας «δυνατός» γυναικείος χαρακτήρας είναι πολύπλευρος και πλήρως υλοποιημένος. Μπορεί να είναι μια ανήθικη villain ή ένα ταπεινό χαμομηλάκι, μπορεί να είναι μια λεσβία πόρνη ή μια σεξουαλικά απελευθερωμένη χήρα, αυτό που έχει σημασία είναι να είναι πραγματικά άνθρωποι, με τις δικές τους ιστορίες.

Max y Eleanor pareja lésbica de Black Sails

Και, πείτε ό,τι θέλετε για τις γυναίκες του Black Sails, μισήστε τις ελεύθερα αν θέλετε, έχουν όλες τους όμως καίρια θέση στην αφήγηση της σειράς. Η Eleanor Guthrie, η Max, η Anne Bonny, η Madi, η Miranda Barlow, είναι όλες τους χαρακτήρες που βαδίζουν σε γκρίζα μονοπάτια ηθικής, γίνονται πολλές φορές αντιπαθητικές, αλλά κάθε μια έχει τη δική της ιστορία και καταφέρνει να χαράξει το δικό της δρόμο μέχρι το series finale. Σε αυτό βγάζω το καπέλο στους σεναριογράφους (μετά την 1η σεζόν πάντα), γιατί έκαναν ό,τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει καλά έναν γυναικείο χαρακτήρα: έδωσαν στις… σιδηρές κυρίες του Nassau ένα διακριτό σχήμα, απομακρύνοντάς τις όσο μπορούσαν από το απλοϊκό αρχέτυπο της γλάστρας που υπάρχει μόνο για να υποστηρίξει έναν ανδρικό χαρακτήρα, μέσα σε μια αφήγηση που κυλά, όχι απλά μαζί με αυτές, αλλά χάρη σε αυτές πολλές φορές, και τις καταλαβαίνει, και μπορεί να τους συγχωρήσει όταν αποτυγχάνουν στο να είναι άψογες.

Πάνω από όλα, το Black Sails είναι μια σειρά με βαθύτατα ανθρώπινους χαρακτήρες, όπου τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο, ούτε η σεξουαλικότητα, ούτε η ηθική, ούτε καν η αγάπη. Δεν ξέρω, και ειλικρινά δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα, πόσο ιστορικά ακριβής είναι η σειρά. Με νοιάζει που καταφέρνει να πει μια ισορροπημένη και αντισυμβατική ιστορία, που εξερευνά τις συνέπειες της απληστίας, που δείχνει με θράσος το… μεσαίο δάχτυλό της στις κοινωνικές νόρμες (τόσο του 18ου αιώνα όσο και του σήμερα), και που αγνοεί επιδεικτικά την ίδια της τη μοναδικότητα.

Silver and Captain

Captain Flint & John Silver

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούμε να κατηγορήσουμε το Black Sails (και να έχουμε αντικειμενικά δίκιο) είναι ότι δίνει το μεγαλύτερο βάρος του στην πλοκή και παραμελεί την ανάπτυξη χαρακτήρων για πολύ καιρό, κάτι που στερεί στον θεατή την ευκαιρία να κατανοήσει τα κίνητρα των διαπλεκόμενων και του καθιστά δύσκολο να παραβλέψει τις μικρές σεναριακές ευκολίες που επιτρέπουν στους χαρακτήρες της ιστορίας να πάνε από το Α στο Ω. Ειδικά στις 2 πρώτες σεζόν ο Flint κι ο Silver είναι οι μοναδικοί χαρακτήρες που μπορείς να χαρακτηρίσεις καλογραμμένους (κι εκεί με κάποιες σκόρπιες παραφωνίες), ενώ οι υπόλοιποι που τους πλαισιώνουν είναι εργαλεία για να χτιστεί και να εξερευνηθεί η σχέση μεταξύ τους, για να υπάρξουν οι απαραίτητες σεναριακές συγκρούσεις (Gates, Billy και Vane), και για να υπάρχει το απαραίτητο comic-relief μέσα στη γενική μουντίλα (Rackham). Στην 3η και 4η σεζόν αυτό, ευτυχώς, η σειρά το αλλάζει ριζικά με έναν μαγικό τρόπο, αφού αποκτούν και οι υπόλοιποι κεντρικοί χαρακτήρες βάθος. Το δυναμικό δίδυμο παραμένει ένα μέχρι τέλος, βέβαια.

Ο John Silver είναι το γιν στο γιάνγκ του Captain Flint. Ο Flint είναι ένας ροκ σταρ στον κόσμο του Black Sails. Κι όταν ένας ροκ σταρ σε βάζει στην κουστωδία του, δεν γίνεται να αρνηθείς. Έτσι κι ο Silver, εισέρχεται δια της βίας στον κόσμο του Flint και για πολύ καιρό τον κοιτά από μακριά, μαζί με τον Billy Bones, αμφότεροι σίγουροι ότι δεν θέλουν να γίνουν σαν αυτόν. Αλλά μέχρι την 4η σεζόν έχουν γίνει πια καθ’εικόνα και ομοίωση. Ο Silver, μάλιστα, είναι κάτι παραπάνω, είναι ίσος του. Έχει γίνει πια φίλος του. Έχουν σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Είναι βασιλιάδες των πειρατών μαζί. Όμως, ο θρόνος είναι ένας…

Black Sails - John Silver

Η ανακάλυψη της ταυτότητας είναι μια από τις μεγαλύτερες θεματικές ενότητες της σειράς και εξερευνάται φυσικά μέσα από τη σχέση του Silver με τον Flint. Ένας άνδρας χωρίς παρελθόν (πέρα από αυτό που έχει κατασκευάσει ο ίδιος μέσα από τις παραφουσκωμένες ιστορίες του) συναντά έναν άνδρα που ολόκληρη η ύπαρξή του καθορίζεται από το παρελθόν του. Για τον Flint έχει τεράστια σημασία από πού προέρχεται, διότι αυτό επηρεάζει το ποιός είναι τώρα. Με τον Silver όμως, μας νοιάζει περισσότερο το ποιος γίνεται στην πορεία, παρά το ποιος ήταν κάποτε. Ίσως η πιο κομβική συζήτηση ολόκληρης της σειράς έγινε δίπλα στη φωτιά στο φινάλε της 3ης σεζόν. Εκεί ο Flint αποδέχτηκε ως ίσο του τον Silver, αποκαλύπτοντάς του τον εαυτό του, τα κίνητρα του και το παρελθόν του. Μέχρι τότε ήταν θεός μεταξύ θνητών και το μοναδικό άτομο που ήξερε το αληθινό πρόσωπό του ήταν η Miranda. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, ο Flint διάλεξε τον Silver για έμπιστό του — και διάδοχό του κατά μια έννοια – και χωρίς να το συνειδητοποιεί, σήμανε το τέλος του. Ο Silver μέχρι εκείνη τη στιγμή ακολουθούσε τον Flint γιατί τον θεωρούσε τον εξυπνότερο, αυτόν που είχε την ικανότητα να ηγηθεί και να επιβληθεί στρατιών ολόκληρων, αυτόν που θα τους οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο, αυτόν που παλεύει για τα πιστεύω του, για να αλλάξει τον πολιτισμό για το καλό όλων. Η αποκάλυψη, όμως, ότι διεξάγει τον πόλεμο αυτόν για έναν τόσο προσωπικό λόγο, τον αποκαθηλώνει στα μάτια του, τον κάνει για πρώτη φορά τρωτό και ανθρώπινο. Κάποιος τόσο έξυπνος όσο ο Silver, δεν μπορεί να δεχτεί ότι θα εναποθέσει την εμπιστοσύνη του σε κάποιον που κάνει όλα αυτά από εκδίκηση. Έτσι, όταν ο πόλεμος του Flint βάζει την αγαπημένη του Silver σε θανάσιμο κίνδυνο, όλα έχουν τελειώσει. Ο Flint ξεκίνησε τον πόλεμο από έρωτα, οπότε ήταν απολύτως ταιριαστό για το series finale που ο Silver τον σταμάτησε από έρωτα…

121 Best Black Sails images | Black sails, Charles vane, Pirate life

Το αμφιλεγόμενο τέλος

Στα τελευταία λεπτά της σειράς βλέπουμε τον Silver να έρχεται αντιμέτωπος με την εξοργισμένη Madi γιατί ο πόλεμος στον οποίο εκείνη είχε χύσει ιδρώτα και αίμα έληξε άδοξα με δική του πρωτοβουλία. Είναι πεπεισμένη ότι ο Silver πρόδωσε τον Flint (και την ίδια εμμέσως) και τον σκότωσε. Ο Silver της διηγείται την ιστορία του πως εντόπισε τον Thomas Hamilton σε μια ιδιόμορφη φυλακή και έστειλε τον Flint εκεί, με τη συγκατάθεσή του.

Αν πάρουμε το φινάλε ακριβώς όπως φαίνεται, ο Flint είχε ένα ευτυχισμένο τέλος, ξαναβρίσκοντας τον έρωτα της ζωής του και κατ’επέκταση τον αληθινό εαυτό του. Βέβαια, το πόσο ευτυχισμένο μπορεί να είναι ένα τέλος με τον πρωταγωνιστή φυλακισμένο σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους, όπως υπονοείται, είναι ένα άλλο τεράστιο (κι ολίγον προβληματικό) θέμα, αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτό, γιατί για εμένα η σκηνή αυτή που είδαμε ήταν ξεκάθαρα συμβολική. Ο Thomas δεν είναι ζωντανός, και αυτό το κτήμα στη μέση του πουθενά δεν είναι αληθινό κτήμα, είναι τα Ηλύσια Πεδία (ξέρετε, το μέρος όπου πάνε οι ήρωες μετά θάνατον στην ελληνική μυθολογία). Εξάλλου, αυτή δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η σειρά θα χρησιμοποιούσε την ελληνική μυθολογία για να επικοινωνήσει το συμβολικό νόημά της. Στην αρχή της 3ης σεζόν είδαμε τον Flint να έχει παραισθήσεις με την νεκρή Miranda, όπου ουσιαστικά τη συνόδευσε στον Κάτω Κόσμο μέσα από το ποτάμι της Στύγας. Τα σκηνοθετικά υπονοούμενα, που δείχνουν ότι η ιστορία που λέει ο Silver στην Madi είναι ένα από τα γνωστά ψέματά του, είναι πολλά και διακριτικά για να αποφασίσει ο θεατής τελικά τι συνέβη στον Flint.

Η Madi δείχνει να πιστεύει και να αποδέχεται την ύπαρξη μιας τέτοιας σουρεαλιστικής φυλακής, αλλά δεν συγχωρεί τη χειριστική συμπεριφορά του αγαπημένου της. Για εκείνη εξάλλου το καθήκον είναι σημαντικότερο από την αγάπη. Μην ξεχνάτε ότι την είδαμε διατεθειμένη να θυσιάσει τον John για τον πόλεμο κι ό,τι και να της πει τώρα εκείνος, την έχει χάσει για πάντα. Η τελευταία σκηνή τους δείχνει να στέκονται βουβά σε απόσταση τα δείχνει όλα με τον δυνατό συμβολισμό της, και τα τελευταία λόγια του Flint στον Silver φαίνεται να εκπληρώνονται σαν κατάρα: δεν πρόκειται να βρει ποτέ γαλήνη. Ο Long John Silver του βιβλίου μόλις γεννήθηκε…

Πάντως, όπως κι αν θέλει κάποιος να ερμηνεύσει το φινάλε, ο Captain Flint πέθανε στο Νησί του Σκελετού, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο: είτε γιατί ο James McGraw επέλεξε να τον αφήσει πίσω του, είτε γιατί ο John Silver επέλεξε να τον προδώσει. Ο Silver δεν σκότωσε τον Flint, τον αποδόμησε, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει. Γιατί ο Flint είχε πάψει από χρόνια να είναι ένα ζωντανό ον, έτσι κι αλλιώς. Ήταν ένας θρύλος, μια περσόνα που γεννήθηκε από σπαρακτική θλίψη, μια μετουσιωμένη ιδέα. Και οι ιδέες, όπως ξέρουμε, είναι αλεξίσφαιρες…

Το τέλος του Black Sails δεν δίχασε τους φανς μόνο για την κατάληξη του κεντρικού (αντι)ήρωά του, αλλά και με το ότι δεν συνάδει ξεκάθαρα με τα γραφόμενα του βιβλίου. Δεν θυμάμαι πολλά από το μυθιστόρημα για να μπορώ να εκφέρω λεπτομερή γνώμη επί αυτού του θέματος, αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι και οι δυο ιστορίες έχουν αναξιόπιστο αφηγητή. Και αυτός δεν είναι παρά η ίδια η φύση των πειρατών. Το voice-over του Jack Rackham στο τέλος, που ξεκινά αμέσως μόλις ο Silver έχει τελειώσει την ιστορία του για την οικειοθελή ήττα του Flint, μας λέει ξεκάθαρα πως ό,τι είδαμε μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και όχι. Όπως κι ο θρύλος του oνόματος του «Long John Silver» που κάποιος άλλος κατασκεύασε, έτσι κι όλα όσα είδαμε στη σειρά και διαβάσαμε στο βιβλίο είναι προϊόν μιας περιπλοκής διεργασίας γέννησης μύθων. Οι ίδιοι οι δημιουργοί της σειράς τόνισαν ότι διάλεξαν να μην ταιριάξουν επακριβώς τα γεγονότα της σειράς με αυτά του βιβλίου λόγω των υποκείμενων συστατικών της ιστορίας. Η σειρά είναι μια παραβολή που έχει να κάνει με το πώς μια συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να διαμορφώσει την κοινωνία και να δώσει ισχύ σε συγκεκριμένα άτομα.

Ένας από τους λόγους που τα prequel είναι συνήθως αδύναμα, είναι γιατί έχουν χάσει de facto το πλεονέκτημα της έκπληξης. Ξέρεις από την αρχή ποιό θα είναι το τέλος. Το Black Sails διαφέρει γιατί διάλεξε να επαναπροσδιορίσει τους χαρακτήρες του βιβλίου και να μας δώσει ένα τέλος όπου εμείς θα διαλέξουμε τι θα αποκομίσουμε και τι μαθήματα θα πάρουμε.

Pin on Black Sails

Τελικά αξίζει τον κόπο;

Ε, ναι, τι λέμε τόση ώρα; Η σειρά είναι ένα μαύρο μαργαριτάρι, πολύτιμο, αρκεί να καταφέρεις να το βγάλεις από το σκληρό όστρακό του, και θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα έγραφα καλά λόγια για την «πειρατική σειρά του Michael Bay». Αλλά, ξεχάστε τον Michael Bay, ούτε το γράφει, ούτε το σκηνοθετεί. Ξεχάστε ακόμη και τους πειρατές, αν θέλετε. Η σειρά δεν είναι Πειρατές της Καραϊβικής, ούτε Νησί του Θησαυρού τελικά. Είναι ένα πολιτικό δράμα πάνω απ όλα. Δεν υπάρχουν γάντζοι αντί για χέρια, ξύλινα πόδια, ‘guyliner’ και παπαγάλοι ή μαϊμούδες στους ώμους κανενός. Στην επιφάνεια, το Black Sails μπορεί να μην φαίνεται τρομερά περίπλοκο πριν από τη δεύτερη σεζόν του, και όντως δεν είναι, αλλά από ένα σημείο και μετά, κερδίζει με το παραπάνω το δικαίωμα να το λάβουμε σοβαρά υπόψη — εξελίσσεται σε μια καλογραμμένη και καλοστημένη σειρά που αξίζει ευρύτερης αναγνώρισης, ακόμα και τώρα που έχει ολοκληρωθεί. Σε προβληματίζει, σε σοκάρει, σε κάνει να σκεφτείς, να ερωτευτείς, να γελάσεις, να κλάψεις, να πας να την ξαναβάλεις για να τη δεις από την αρχή, τώρα!

98 Best My husband's twin Charles Vane images | Charles vane ...
Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Latest

More Articles Like This

0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x