Καλώς ήρθατε και πάλι στην ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω τις σειρές και τις ταινίες που βλέπω κάθε μήνα. Μπορεί να είναι νέες κινηματογραφικές κυκλοφορίες, τρέχουσες σειρές ή μπορεί να είναι κάτι που καθόταν στη watchlist μου για πολύ καιρό. Όπως σας είπα και την περασμένη φορά, τα μηνιαία countdowns θα περιέχουν πια μόνο ταινίες κι ολοκληρωμένες σεζόν σειρών, που παρακολουθώ τώρα για πρώτη φορά. Θα αφιερώνω ένα ξεχωριστό, σύντομο κομμάτι στο τέλος κάθε ανασκόπησης στις υπόλοιπες σειρές που τρέχουν, καθώς και στα ενδεχόμενα rewatch, για να μην μείνει τίποτα ασχολίαστο! Έκανα αυτήν την αλλαγή και για να είμαι πιο αντικειμενική στις κριτικές μου και για να μην γράφω συνέχεια για τα ίδια πράγματα.
Φτωχή -για τα δικά μου δεδομένα- η σημερινή λίστα. Ο απολογισμός του μήνα ήταν: πέντε ταινίες, μόλις τέσσερις ολοκληρωμένες σεζόν και λιγοστά σκόρπια επεισόδια από τις τρέχουσες (παλιές και νέες) σειρές. Πάμε να τα δούμε αναλυτικά, ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry:
**Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ περιέχουν spoilers**
#9 Your Place Or Mine (ταινία)
Ρομαντική κωμωδία όπου οι πρωταγωνιστές δεν συναντιούνται παρά μόνο στο τέλος της ταινίας έχουμε ξαναδεί, και μάλιστα, τα δυο παραδείγματα που μου έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό (Sleepless in Seattle, In Your Eyes) είναι εξαιρετικά δείγματα για το είδος. Οπότε δεν εντοπίζεται εκεί το πρόβλημα αυτής εδώ της μετριότητας δια χειρός Aline Brosh McKenna (The Devil Wears Prada, Crazy Ex-Girlfriend). Δεν το εντοπίζω ούτε καν στην ανύπαρκτη χημεία του Ashton Kutcher και της Reese Witherspoon, γιατί έτσι κι αλλιώς ελάχιστα τους είδαμε μαζί επί της οθόνης. Το τεράστιο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ του είδους με τον πιο ανέμπνευστο τρόπο κι ότι προσπαθεί να μας πλασάρει ένα προϋπάρχον ρομάντζο, που δεν εξελίσσεται καθόλου κατά τη διάρκεια της ταινίας, αφού η διάδραση των δυο πρωταγωνιστικών χαρακτήρων μεταξύ τους είναι απειροελάχιστη. Και ξαφνικά, φτάνεις στο τέλος να μην έχεις καταλάβει για ποιό λόγο αυτοί οι δυο είναι ερωτευμένοι. Εντάξει, για να είμαι δίκαιη, δεν είναι και το χειρότερο rom-com που έχω δει τον τελευταίο καιρό (αχ, είναι το πιο ταλαιπωρημένο είδος τελικά), αλλά δεν είναι κι από αυτά που θα ξαναέβλεπα ή θα πρότεινα.
#8 We Have a Ghost (ταινία)
Δεύτερη συνεχόμενη ταινία του Netflix στον πάτο του σημερινού countdown. Τυχαίο; Εδώ έχουμε μια μεταφυσική κωμωδία για όλη την οικογένεια, που κατά έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να μην προσφέρει απολύτως τίποτα ούτε σε όσους θέλουν να γελάσουν, ούτε σε όσους διψούν για fantasy, ούτε καν σε όσους θέλουν να δουν μια διασκεδαστική ταινία παρέα με τα παιδιά τους. Χωρίς να είναι κακό με την στενή έννοια του όρου, είναι τόσο ανέμπνευστο και κοινότυπο που το ξεχνάς πριν καν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Και το ακόμη πιο λυπηρό είναι ότι αυτή η τελευταία πρόταση θα μπορούσε να γραφτεί για όλες τις ταινίες που παράγει η πλατφόρμα…
#7 The Road To El Dorado (ταινία)
Αν την είχα δει πριν 23 χρόνια που είχε βγει, ίσως να της συγχωρούσα ευκολότερα τους επίπεδους χαρακτήρες, την κοινότυπη ιστορία, την αμερικανοποίηση των διαλόγων, και να γελούσα με τη γαργαλιστική σεξουαλικότητά της (αναπάντεχα υπερβολική για παιδική ταινία). Με τα μάτια του σήμερα, όμως, δεν μπόρεσα να ξεπεράσω το διάχυτο σεξισμό, τον κατάφορο ρατσισμό της και τις ιστορικές ανακρίβειες, που κρύβουν πίσω τους τόνους “λευκής υπεροχής”. Ο μοναδικός γυναικείος χαρακτήρας της ταινίας είναι η Chel, ένα μονοδιάστατο κακέκτυπο Latina/femme-fatale που λειτουργεί μόνο ως ένα υπερσεξουαλικοποιημένο εργαλείο της πλοκής, η οποία εξαίρει τους δυο -Ισπανούς υποτίθεται- πρωταγωνιστές στο ρόλο του “λευκού σωτήρα” των ιθαγενών “βαρβάρων”. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο κεντρικός κακός της ταινίας δεν είναι καν ο αχαρακτήριστος Cortés που αιματοκύλησε τη Λατινική Αμερική στην πραγματικότητα, αλλά ένας από τους ιθαγενείς που συνεργάζεται μαζί του! Υπάρχει ιστορική ανακρίβεια και υπάρχει καλλιτεχνική αναισθησία. Aυτή η ταινία ανήκει στην δευτερη κατηγορία. Τα μόνα θετικά της ταινίας είναι το όμορφο animation, η καλούτσικη μουσική των Elton John και Tim Rice (δεν φτάνει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι το The Lion King, βέβαια) κι ο ξεκαρδιστικός Altivo!
#6 Mayfair Witches (σειρά – 1η σεζόν)
Το AMC έχει βάλει τα δυνατά του για να μας εισάγει στο “Immortal Universe”, τη δική του εκδοχή για το ‘υπερφυσικό’ σύμπαν που γέννησε η λογοτεχνική ιδιοφυία της Anne Rice. Με το Interview With the Vampire (μια από τις καλύτερες σειρές φαντασίας του ’22) το στοίχημα κερδήθηκε, και οι προσδοκίες μου για το Mayfair Witches ήταν πολύ υψηλές. Ίσως γι’αυτό και τώρα δηλώνω τελικά απογοητευμένη. Σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία, η σειρά είναι άψογη: πανέμορφα ζοφερή και ατμοσφαιρική. Δυστυχώς, όμως, χωλαίνει στο σενάριο. Στα 8 επεισόδια της σεζόν οι σεναριογράφοι δεν κατάφεραν να χτίσουν μια ιστορία με σωστή συνοχή, και η πλοκή φαινόταν σαν να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της. Η δε Rowan (της κατά τα άλλα εξαιρετικής Alexandra Daddario), παρέμεινε καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν ένα άβουλο, αλαφροίσκιωτο, κυκλοθυμικό πλάσμα που πάει όπου την πάει η πλοκή, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν ένοιωσα ποτέ ότι έχει αρκετό ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας για να είναι η πρωταγωνίστρια. Και το ακόμη πιο λυπηρό για τη σειρά είναι ότι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που την πλαισιώνουν είναι εξίσου αδιάφοροι (με εξαίρεση την μυστηριώδη εκφυλόφατσα ονόματι Lasher του αρκούντως απειλητικού και αναπάντεχα σαγηνευτικού Jack Huston). Στα τελευταία λεπτά του season finale οι σεναριογράφοι προσπάθησαν να δώσουν όσο γίνεται περισσότερη ανάπτυξη χαρακτήρα στη Rowan και να την κάνουν να πάρει επιτέλους τη μοίρα της στα δικά της χέρια, αλλά με τόσα σεναριακά κενά δεν έγινε σαφές αυτό που ήθελαν να πουν. Περιμένω την επόμενη σεζόν χωρίς ανυπομονησία, και με την ελπίδα ότι αυτό ήταν ένα ατυχώς δομημένο, φλύαρο πρελούδιο, με μοναδικό σκοπό να μας γνωρίσει τους χαρακτήρες, και στη συνέχεια θα μπούμε πιο δυναμικά στο ψητό της ιστορίας!
#5 Black Panther: Wakanda Forever (ταινία)
Το sequel του Black Panther αναλαμβάνει να καλύψει ένα τεράστιο κενό, όχι τόσο χρονικό, αλλά κυρίως συναισθηματικό. Η πρώτη πράξη της ταινίας είναι ουσιαστικά ο επικήδειος στον Chadwick Boseman και τον T’Challa. Η ταινία δίνει έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά του MCU μέσα από τους χαρακτήρες της, την οποία επισφραγίζουν οι δυνατές ερμηνείες του cast. Η Laeticia Wright δεν έχει στόφα πρωταγωνίστριας και οι παραγωγοί το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, οπότε φρόντισαν να πλαισιώσουν την Shuri με πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, κι έτσι δεν ένοιωσα ούτε μια στιγμή ότι η ταινία δεν στέκεται σε γερούς ώμους. Όλοι εκθειάζουν την ερμηνεία της Angela Bassett ως Ramonda, αλλά εγώ από όλο το καστ θα ξεχωρίσω τον Tenoch Huerta Mejía που ήταν άψογος ως ο αντιήρωας Namor. Οι Talokanil είναι ένας σύνθετος, πανίσχυρος (και πανέμορφος οπτικά) νέος εχθρός για τους Wakandans, κι ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος Ryan Coogler τους διαχειρίζεται σωστά για να χτίσει μια προσεγμένη ιστορία (τηρουμένων των αναλογιών της Marvel, φυσικά). Κάποια σεναριακά κενά και μερικές πιο αδύναμες στιγμές (όπως το subplot του Everett Ross) αφαιρούν πόντους από το τελικό αποτέλεσμα, αλλά συνολικά όλα τα στοιχεία εξισορροπούνται αξιοπρεπώς για να μας δώσουν μια μαρβελοταινία γεμάτη συγκίνηση, αλλά και δράση, που λειτουργεί ως άξια συνέχεια της πρώτης, και ταυτόχρονα ως εφαλτήριο για πολλές ακόμα ιστορίες μέσα σε αυτό το σύμπαν. Τώρα, περιμένω με ανυπομονησία την ατιτλοφόρητη ακόμη spin-off σειρά, η οποία -κατά πάσα πιθανότητα- θα εστιάσει στην Okoye και τη νεόδμητη ομάδα των “Midnight Angels”.
#4 The Menu (ταινία)
Το The Menu είναι ένα παράδοξο “πιάτο”, σαν αυτά που σερβίρει ο Chef Slowik στους χλιδάτους πελάτες του. Ο σκηνοθέτης Mark Mylod και οι σεναριογράφοι Seth Reiss & Will Tracy επιχειρούν να συνθέσουν μια πολυεπίπεδη μαύρη κωμωδία, αλλά τελικά κανένα από τα συστατικά της δεν αναδεικνύεται στον μέγιστο βαθμό. Η ταινία δεν αρκετά αστεία για κωμωδία, ούτε αρκετά σοκαριστική για horror, ούτε αρκετά μυστηριώδης για ψυχολογικό θρίλερ. Το κοινωνικό σχόλιο περί καταναλωτισμού, ταξισμού και αλλοτρίωσης της τέχνης είναι ξεκάθαρο, αλλά κάπου χάνεται η οξυδέρκεια του ηθικού διδάγματος γιατί τα κίνητρα των χαρακτήρων παραμένουν υπο-ανεπτυγμένα. Ο Mylod χειρίστηκε κάπως αμήχανα τα δομικά στοιχεία του πρωτότυπου σεναρίου που είχε στα χέρια του, καταλήγοντας σε ένα τονικό συνονθύλευμα που επισφραγίζεται με ένα βιαστικό τέλος. Το cast είναι τελικά αυτό που σώζει την ταινία — και ιδιαίτερα η χειμαρρώδης δυναμική μεταξύ των χαρακτήρων του Ralph Fiennes και της Anya Taylor-Joy (στην καλύτερη ερμηνεία της -αμφιλεγόμενης για εμένα- καριέρας της).
#3 Made For Love (σειρά)
Είχα αυτή την sci-fi μαύρη κωμωδία στη watchlist από το ’21 που ξεκίνησε και τώρα την έπιασα με αφορμή την… ακύρωσή της! Η Hazel αποδρά από έναν ασφυκτικό γάμο με τον εκκεντρικό μεγιστάνα της τεχνολογίας Byron Gogol (ξεκάθαρη παρωδία του Elon Musk) και κάπου εκεί αρχίζουν να μετακινούνται τα ιδιόμορφα γρανάζια αυτής της σουρεαλιστικής ιστορίας και να συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά ότι δεν είναι τόσο σαφές ποιός είναι ο θύτης και ποιό το θύμα. Δυο σεζόν, από 8 μισάωρα επεισόδια η κάθε μια, βγήκανε νεράκι σε δυο απογεύματα. Την βρήκα υπέροχα ιδιοσυγκρασιακή και άβολα αληθινή, ταυτόχρονα. Στο ύφος και το χιούμορ μου θύμισε λίγο το Dirk Gently’s Holistic Detective Agency. Σχολιάζει τις τοξικές σχέσεις και την εποχή της τεχνολογίας που διανύουμε με έναν ευφάνταστο και οξυδερκή τρόπο. Οι χαρακτήρες είναι πολυεπίπεδοι, κανείς δεν είναι απολύτως καλός, αλλά ούτε κι αρχετυπικά κακός. Μέσα σε ένα εγγενώς παράλογο σκηνικό, όλοι τους είναι περά για πέρα αληθινοί άνθρωποι. Ωστόσο, θα ήθελα να έχει δοθεί περισσότερη προσοχή σε κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες που είχαν ενδιαφέρον, αλλά έμειναν αναξιοποίητοι. Από την πληθώρα καλών σειρών που ακύρωσε πρόσφατα το ΗΒΟ, αυτή είναι ίσως η πιο αδικοχαμένη γιατί είχε κι άλλα να δώσει, κατά τη γνώμη μου. Παρόλα αυτά, έχει ένα τέλος που, ναι μεν αφήνει ανοιχτά μέτωπα και κάμποσα αναπάντητα ερωτήματα, αλλά δίνει και μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Προσωπικά νοιώθω ότι αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κάποιος τη σειρά, άσχετα με το αν κόπηκε.
#2 The Legend of Vox Machina (σειρά – 2η σεζόν)
Ενώ η 1η σεζόν ήταν ένας -κατά τόπους αμήχανος- πρόλογος σε μια ιστορία επικής φαντασίας, στη 2η σεζόν το ρίσκο για τους χαρακτήρες είναι υψηλότερο, οι δεσμοί της ομάδας πιο σφιχτοί, και το χιούμορ πιο πηγαίο! Οι Vox Machina αναλαμβάνουν (όχι χωρίς ενδοιασμούς και πισωγυρίσματα) μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή, ταξιδεύουν σε νέα, επικίνδυνα μέρη, ενώ ταυτόχρονα παλεύουν και με τους προσωπικούς τους δαίμονες, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς. Παρά την υπερπληθώρα αφηγηματικών κλισέ, που βάρυναν και την 1η, αυτή η σεζόν στέκεται αξιοπρεπώς στα πόδια της χάρη στο ταλαντούχο φωνητικό καστ και στους υπέροχους χαρακτήρες που έχουν δημιουργήσει, οι οποίοι αναπτύσσονται όμορφα σε αυτά τα 12 επεισόδια. Παρελθόντα εξερευνήθηκαν, κίνητρα σκιαγραφήθηκαν, σχέσεις εδραιώθηκαν, συναισθήματα αναπτύχθηκαν, νίκες επιτεύχθηκαν, ήττες αντιμετωπίστηκαν, θυσίες έγιναν, κι όλα για να έχουμε τη μεταμόρφωση των Vox Machina από ένα ετερόκλητο μάτσο τυχοδιωκτών, σε αληθινούς ήρωες! Προσμένω με μεγάλη ανυπομονησία να τους δω να εξελίσσονται κι άλλο στην ήδη ανακοινωμένη 3η σεζόν!
#1 Good Luck to You, Leo Grande (ταινία)
Η χειμαρρώδης ερμηνεία της Emma Thompson και το ζωηρό σενάριο της Katy Brand δίνουν πνοή σε μια σχετικά κοινότυπη ιδέα. Η Thompson ξεγυμνώνεται τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά, δίνοντας μας μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της ως μια καταπιεσμένη σεξουαλικά χήρα, αλλά κι ο Daryl McCormack στέκεται επάξια δίπλα της ως ο νεαρός ζιγκολό που δεν έχει τόση αυτοπεποίθηση όση προσποιείται πως έχει. Δεν είναι μια ταινία για τους πορνολάγνους, είναι μια σοβαρή σπουδή πάνω στην απογοήτευση, την απόγνωση, αλλά και την απενοχοποίηση της ερωτικής επιθυμίας, κι έχει μια θεατρικότητα που τελικά λειτουργεί υπέρ της. Η αμηχανία των χαρακτήρων ηλεκτρίζει κάθε πλάνο και κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Μεγάλο πλεονέκτημα του σεναρίου είναι ότι δεν προσπαθεί να πλασάρει θύτες ή θύματα, καλούς ή κακούς στην όλη υπόθεση. Οι δυο πρωταγωνιστές είναι δυο αληθινοί άνθρωποι, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, σε κάποια σημεία τους συμπαθείς, ενώ σε κάποια άλλα τους αντιπαθείς σφόδρα. Προσωπικά, θα ήθελα ένα λιγότερο γλυκανάλατο τέλος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι αυτό που μας έδωσαν δεν ήταν ταιριαστό στον τόνο της ιστορίας.
***
Οι υπόλοιπες σειρές του μήνα:
► The Winchesters (1η σεζόν): Όσοι ακολουθείτε και τα reviews μου εδώ στο site, ξέρετε ότι από τη σειρά έχω πολλά παράπονα, αλλά ταυτόχρονα τρέφω κρυφές ελπίδες για ανανέωση. Αναγνωρίζω ότι έχει κάποιες καλές ιδέες, και οι χαρακτήρες έχουν αρχίσει να παίρνουν τα πάνω τους, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ο κυριότερος λόγος που θέλω 2η σεζόν είναι το ότι δεν είμαι έτοιμη να πω *ξανά* αντίο στο σύμπαν του Supernatural…
► Poker Face (1η σεζόν): Το ξεκίνησα τελικά, κι ενώ γενικότερα δεν μου άρεσε όσο περίμενα, έχω δει 6 επεισόδια μέχρι στιγμής και κάθε βδομάδα μου εξασφαλίζει μια ευχάριστη προβολή. Σαν τηλεοπτικό πασατέμπο ένα πράγμα. Οπότε το συνεχίζω και θα σας γράψω εμπεριστατωμένη γνώμη όταν ολοκληρωθεί η 1η σεζόν!
► The Last of Us (1η σεζόν): Ενώ συνεχίζει να χωλαίνει στον τομέα της πρωτοτυπίας, είναι μια ζομποσειρά τόσο καλοστημένη και καλοπαιγμένη (Pedro Pascal και Bella Ramsey κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα δώσει περισσότερα ρέστα) που με κέρδισε τελικά. Αν συνεχίσει έτσι, θα καταφέρει να γίνει αυτό που θα ήθελε να έχει γίνει το The Walking Dead (αλλά μετά απέλυσαν τον Frank Darabont και δεν τα κατάφερε ποτέ): ένα πολυεπίπεδο δράμα χαρακτήρων με φόντο μια ζόμπι-αποκάλυψη.
► Quantum Leap (1η σεζόν): Είχα χάσει το ενδιαφέρον για τη σειρά, και είχα αρχίσει τη… διαδικασία αμφιταλάντευσης για να την παρατήσω, αλλά η ανατροπή στο τέλος του 12ου επεισοδίου μου το αναζωπύρωσε! Για να δούμε αν ήταν κάτι παροδικό…
► Walker Independence (1η σεζόν): Μετά από μήνες αμφιταλάντευσης (βλ. προηγούμενη καταχώρηση), τελικά αυτό το παράτησα στο 9ο επεισόδιο. Δεν με συγκίνησε ούτε η είδηση του cameo που κάνει ο Jared Padalecki στο προτελευταίο επεισόδιο. Η λογική λέει ότι η σειρά δεν θα πάρει καν 2η σεζόν, έτσι κι αλλιώς, οπότε έχω ήδη βγει προς βορά νέας ένοχης απόλαυσης στη θέση της! (Έχετε κάτι να προτείνετε; )
► Not Dead Yet (1η σεζόν): Είδα τα δυο πρώτα επεισόδια και είναι ένα κλασικό αμερικάνικο -όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένο- sitcom. Η ταλαντούχα Gina “Jane the Virgin” Rodriguez το κουβαλάει στις πλάτες της, προς το παρόν, αλλά δεν ξέρω για πόσο θα αντέξει. Ή πόσο θα αντέξω εγώ…
► The Nevers (1η σεζόν): Από τον Μάιο του 2021 που έπαιξε το ανατρεπτικό 6ο επεισόδιο και η σεζόν έκανε διάλειμμα, η σειρά έχει πια ακυρωθεί κι έχει αλλάξει και δίκτυο. Το Tubi ανέλαβε να προβάλλει *τώρα* τα υπόλοιπα 6 επεισόδια της αδικοχαμένης sci-fi σειράς του έκπτωτου Joss Whedon. Χάρη στα recaps που βρήκα στο YouTube (μεγάλη ανακάλυψη), θυμήθηκα πάνω-κάτω τι είχε συμβεί στο πρώτο μισό της σεζόν και τώρα οδεύω για φινάλε, το οποίο, από ό,τι διάβασα, ευτυχώς δεν αφήνει μεγάλο cliffhanger. Θα επιστρέψω με πιο εμπεριστατωμένο σχόλιο στην επόμενη μηνιαία ανασκόπηση, όταν θα έχω ολοκληρώσει τη σεζόν!