Οι καλύτερες σειρές φαντασίας του 2022

Το 2022 μας αφήνει σιγά-σιγά, αλλά η αδύναμία μου για το είδος του sci-fi/fantasy δεν φεύγει ποτέ. Ήταν μια σχετικά καλή χρονιά για τη φαντασία φέτος, το οποίο σημαίνει ότι είδα αρκετές σειρές, και σήμερα σας διάλεξα τις 10 καλύτερες. Το Netflix παραμένει ο δυνατότερος “παίκτης” για το είδος, με το Disney+ να δίνει μόλις μια -αλλά εξαιρετική- προσθήκη στην δεκάδα. Στο παιχνίδι μπήκαν πολύ δυναμικά φέτος τα Apple+ και AMC+, ενώ επέστρεψε και το HBO με τους δράκους του!

Τα κριτήριά μου για τη συμπερίληψη μιας σειράς ήταν απλά: να ανήκει στο είδος, προφανώς, να ξεκίνησε μέσα στο 2022 και να πρόλαβα/θέλησα να δω *ολόκληρη* την πρώτη σεζόν της για να έχω αντικειμενική γνώμη. Από τον τελευταίο παράγοντα κόβονται ήδη τα The Imperfects (Netflix), Naomi (The CW) και Let The Right One In (Showtime), επειδή τα παράτησα στη μέση της σεζόν, και το Boo, Bitch (Netflix) που μετά βίας άντεξα το πρώτο επεισόδιο. Έβγαλα εκτός συναγωνισμού, επίσης, και τρεις φετινές σειρές φαντασίας δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμη την 1η σεζόν τους: το Quantum Leap, το The Winchesters (The CW) και Willow (Disney+), όλες διασκεδαστικές μέσα στη μετριότητά τους, μέχρι στιγμής, αλλά χωρίς πολλές αξιώσεις, έτσι κι αλλιώς.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, όμως, πάμε να δούμε σε αντίστροφη μέτρηση τις καλύτερες σειρές φαντασίας των τελευταίων 12 μηνών…

**Οι παρακάτω κριτικές δεν περιέχουν spoilers, οπότε μπορείτε να προχωρήσετε άφοβα, ειδικά εσείς που ψάχνετε ιδέες για το τί θα προσθέσετε στη watchlist σας!**

#10 Wednesday (Netflix)

H Wednesday Addams είναι πια έφηβη και οι γονείς της στέλνουν στην Ακαδημία Nevermore, όπου θα συγχρωτιστεί διστακτικά με συνομηλίκους της, θα εξερευνήσει το παρελθόν και τις νέες δυνάμεις της, και θα επιχειρήσει να λύσει ένα φονικό μυστήριο.

Το όνομα του Tim Burton στην παραγωγή, μαζί με την υπογραφή των Alfred Gough & Miles Millar στο σενάριο, αν μη τι άλλο μου κίνησαν την περιέργεια, πάντως, κι έτσι ανακάλυψα αυτό το καθαρόαιμο teen drama φαντασίας. Θυμίζει αρκετά Harry Potter, αλλά και παρόμοιες σειρές του είδους που έχουμε δει στο Netflix, όπως το Chilling Adventures of Sabrina και το Fate: The Winx Saga. Προσπαθεί υπερ του δέοντος να αναπαράγει την αυθεντικά σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της ταινίας The Addams Family (1991) και δεν τα καταφέρνει σε όλα τα σημεία τόσο καλά, αλλά έχει δυο τεράστια ατού: την Wednesday της Jenna Ortega και το Thing! Σεναριακά δεν πρόκειται για κάτι ριζοσπαστικό, αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο όλα τα κοινότυπα στοιχεία της σειράς λειτουργούν υπέρ της. Οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές είναι αρκετά αναμενόμενες, αλλά το γενικό σύνολο είναι πολύ διασκεδαστικό και ενδείκνυται για όσους θέλουν να περάσουν ευχάριστα με 8 επεισόδια γεμάτα μυστήριο, μαύρο χιούμορ και εφηβικές χαριτωμενιές! 7/10

#9 House of the Dragon (HBO)

172 χρόνια πριν την γέννηση της Daenerys Targaryen, ξεσπά στον “Οίκο των Δράκων” μια εσωτερική διαμάχη για τη διαδοχή που θα σημάνει και την σταδιακή κατάρρευσή του…
[official trailer]

Το prequel του Game of Thrones είχε όλα τα φόντα να με κερδίσει (επική φαντασία, υψηλό επίπεδο παραγωγής, πολύ καλες ερμηνείες). ΄Όμως, συνεχώς ένοιωθα ότι κάπου χώλαινε, γιατί ήταν μια στεγνή εξιστόρηση γεγονότων. Η αποσπασματική της αφήγηση, λόγω των συνεχών αλμάτων στο χρόνο, δεν με βοήθησε να δεθώ με τους χαρακτήρες και να ακολουθήσω με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία. Η σεναριακή συνοχή ήταν αδύναμη και οι χαρακτήρες, αντί να χτίσουν την πλοκή, έτρεχαν να την προλάβουν. Η σειρά είναι κλασικό παράδειγμα τηλεοπτικής προσαρμογής που στοχεύει στους φανς του βιβλίου και αφήνει το νεοφερμένο κοινό να ψάχνεται. Τα δυο τελευταία επεισόδια, εκεί που *επιτέλους* σταματούν τα εξουθενωτικά time jumps και τα recasts, είναι σαφώς τα δυνατότερα της σεζόν και αυτά που της εξασφάλισαν τελικά μια θέση στις καλύτερες σειρές της χρονιάς — αν και περιμένω πολλά περισσότερα από τη συνέχεια… 7/10

#8 The Midnight Club (Netflix)

Η λέσχη του μεσονυχτίου – Μια παρέα 8 νεαρών τροφίμων ενός κέντρου περίθαλψης ανιάτων, μαζεύονται κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα για να διηγηθούν τρομακτικές ιστορίες.
[official trailer]

Μετά τις δυο υπερεπιτυχημένες σεζόν του The Haunting και την περσινή μίνι-σειρά Midnight Mass, ο Mike Flanagan επιστρέφει στο Netflix με αυτήν εδώ την εφηβική σειρά τρόμου. Κάθε ιστορία που λένε τα παιδιά χρησιμοποιείται ως παραβολή, για να εξερευνηθεί ο ψυχισμός των χαρακτήρων, αλλά και να χτιστεί διακριτικά το γαϊτανάκι του μυστηρίου. Όλα τα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν στο κέντρο περίθαλψης έχουν κάποια μεταφυσική εξήγηση ή είναι η προβολή της κρυφής ελπίδας τους για ένα θαύμα; Η σειρά αφήνει το ερώτημα να αιωρείται μέχρι το φινάλε της σεζόν και, κάπου εκεί στα τελευταία επεισόδια, χάνει τη φόρα που είχε όταν ξεκίνησε, δίνοντάς μας ένα περίεργο κλείσιμο, που είτε το λατρεύεις, είτε το μισείς (σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ανήκω στην πρώτη κατηγορία). Αν τη δεις ως “new-age horror” δεν θα σε ευχαριστήσει. Ναι, έχει spooky ατμόσφαιρα και κάμποσα jump scares, αλλά, αν ψάχνεις μόνο αυτό, θα τη βρεις αρκετά “ξενέρωτη” σειρά. Η σειρά είναι στον πυρήνα της δραματική (ίσως και ελαφρώς μελοδραματική). Πραγματεύεται δύσκολα θέματα (όπως ο καρκίνος, η παραπληγία, η κατάθλιψη, το AIDS), και τα διαχειρίζεται με ειλικρίνεια, αλλά και φαντασία, δίνοντάς μας ένα κράμα μεταξύ The Twilight Zone και Red Band Society — με άρωμα 90s! 7/10

#7 The Bastard Son & The Devil Himself (Netflix)

Ο Nathan βρίσκεται ακούσια στο επίκεντρο μιας φονικής διαμάχης μεταξύ μαγισσών, όντας ο νόθος γιος του πιο διαβόητου μάγου, υπεύθυνου για ένα μακελειό πριν 16 χρόνια. Ενόσω σχεδόν όλοι τον εχθρεύονται, εκείνος πασχίζει να βρει βρει τη θέση του στον κόσμο και να ανακαλύψει τις δυνάμεις του.

Μια σειρά που, αν την κρίνεις μόνο από την περίληψη, φαίνεται σαν μια τυπική μαγισσοσειρά (βασισμένη στο επιτυχημένο μυθιστόρημα για εφήβους Half Bad), από το πρώτο κιόλας επεισόδιο δείχνει ότι προσπαθεί για το κάτι παραπάνω. Παίζει με την αντίληψη Καλού και Κακού, και μας δίνει μια ιστορία όπου όλοι οι χαρακτήρες (των πρωταγωνιστων συμπεριλαμβανομένων) ανήκουν σε κάποια αρκετά σκούρα απόχρωση του γκρι. Μπορεί να απογοήτευσε τους φανς του βιβλίου που περίμεναν πιστότητα στο πρωτότυπο (κλασικά πράγματα), αλλά -κατά τη γνώμη μου- στέκεται από μόνη της ως μια έξυπνη προσαρμογή, βίαιη, συναισθηματική και ιντριγκαδόρικη. Το δεύτερο μισό της 1ης σεζόν έχασε λίγο τα πατήματά του και βιάστηκε λίγο το τέλος, αλλά συνολικά τη βρήκα μια αναπάντεχα καλή σειρά φαντασίας, που αξίζει να ανακαλύψουν οι φανς του είδους και να μην αποθαρρυνθούν από το γεγονός ότι το Netflix την έκοψε, γιατί το τέλος, ενώ παραμένει ανοιχτό, μας δίνει ένα σχετικά ικανοποιητικό κλείσιμο στην ιστορία. 7/10

#6 The Sandman (Netflix)

Όταν απελευθερώνεται μετά από έναν ολόκληρο αιώνα αιχμαλωσίας, ο Άρχοντας των Ονείρων βρίσκει το βασίλειό του ερειπωμένο. Ολομόναχος, και για πάντα αλλαγμένος από το μαρτύριο που πέρασε, ξεκινά να το ξαναχτίσει και να διορθώσει ταυτόχρονα τις τεράστιες ζημιές που προκάλεσε στον “συνειδητό” κόσμο η απουσία του.
[official trailer]

Σαν σειρά μπορεί να είχε τα σεναριακά θεματάκια της, που οφείλονται κυρίως στο ότι οι παραγωγοί επέλεξαν να υιοθετήσουν το μοτίβο των κόμικς με αυτοτελή επεισόδια στο πρώτο μισό της σεζόν και ξαφνικά το γύρισαν σε μια ενιαία ιστορία στο δεύτερο μισό, με αποτέλεσμα μια άνιση δεκάδα επεισοδίων. Δεν με έχασε ούτε στιγμή, όμως, χάρη στους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, στην πλούσια μυθολογία και στην ατμοσφαιρικότητά της. Το υπέροχο διπλό επεισόδιο-έκπληξη που κυκλοφόρησε το Netflix περίπου δυο εβδομάδες μετά το τέλος της 1ης σεζόν, επισφράγισε την αγάπη μου για τη σειρά, αλλά και το στάτους της ως ένα από τα καλύτερα fantasy της χρονιάς! Όποιος ενδιαφέρεται για μια πιο αναλυτική κριτική, έχω γράψει και αυτό.) 8/10

#5 The Devil’s Hour (Amazon Prime)

Η Lucy ξυπνά κάθε νύχτα στις 3:33, στη μέση ακριβώς της αποκαλούμενης “Ώρας του Διαβόλου”.

Το αριστοτεχνικά υφασμένο σεναριακό γαϊτανάκι συνδέει την ιστορία της Lucy, και του φαινομενικά αυτιστικού γιου της, με μια υπόθεση δολοφονιών που ερευνά ο αιμοφοβικός ντετέκτιβ Ravi Dhillon, στην οποία κύριος ύποπτος είναι ο μυστηριώδης Gideon Shepherd. Ο τελευταίος είναι, μάλιστα, το κλειδί όλης της ιστορίας. Είναι “χρονοταξιδιώτης ή μάντης που προβλέπει το μέλλον”; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτει το ίδιο το σενάριο σε κάποια φάση, ενώ έχει ήδη φροντίσει να σε μπερδέψει όσο δεν πάει, και το απαντά με αρκετά ευφάνταστο τρόπο στο εξαιρετικό φινάλε της σεζόν. Θα ήμουν ευχαριστημένη ακόμη κι αν σταματούσε εδώ η ιστορία, αφού τα 6 επεισόδια της 1ης σεζόν έχουν μια ιδιόμορφη αυτοτέλεια. Μπορεί να μην εξηγούνται τα πάντα, αλλά αυτό το ανοιχτό τέλος θα ταίριαζε σε τέτοιου είδους ιστορία. Χαίρομαι πάντως που η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για ακόμη 2 σεζόν, πράγμα που σημαίνει ότι θα της δοθεί η ευκαιρία να εξερευνήσει ενδελεχώς το (πολυ)σύμπαν της! 8/10

#4 Les 7 Vies de Léa (Netflix)

Μια καταθλιπτική τελειόφοιτη λυκείου που ανακαλύπτει τυχαία τον σκελετό ενός νεαρού, και -για κάποιο ανεξήγητο λόγο- τα επόμενα 7 βράδια ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, μπαίνοντας στα σώματα όσων τον ήξεραν — συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων της των γονιών!
[official trailer]

Γαλλικό teen drama φαντασίας του Netflix, με μια εξαιρετικά πρωτότυπη και εκτέλεση αναπάντεχα καλή! Θυμίζει λίγο DARK χωρίς την αφόρητη μουντίλα. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών εξαιρετικές και το σενάριο σε γενικές γραμμές καλογραμμένο. Είχε κάποια αδύναμα σημεία, αλλά είναι αμελητέα για εμένα. Διαχειρίστηκε άψογα κάποια κοινωνικά θέματα σαν εφηβική σειρά που σέβεται τον εαυτό της (άμβλωση, σεξουαλικότητα, αναπηρία, κατάθλιψη, κλπ), και είχε ένα ελκυστικό μυστήριο που σε κρατούσε σε αγωνία για τη συνέχεια. Οι ανατροπές της ήταν εξίσου καλές και το φινάλε καταπληκτικό! Ακόμη κι αν δεν πάρει 2η σεζόν, η 1η στέκεται μόνη της, και με το λυρικό, ανοιχτό κλείσιμό της, δίνει μια όμορφη μεταφυσική εξήγηση στα όσα συνέβησαν και στην ίδια την ύπαρξη της Léa, που ξεφεύγει από τα κλισέ της επιστημονικής φαντασίας και θέτει βαθύτερα φιλοσοφικά ερωτήματα στο θεατή. 8/10

#3 Interview With The Vampire (AMC+)

Βασισμένη στο εμβληματικό βιβλίο της Anne Rice, η σειρά αφηγείται την επική ιστορία αγάπης, αίματος και αθανασίας του Louis de Pointe du Lac, όπως την εξιστορεί εκείνος στον δημοσιογράφο Daniel Molloy.
[official trailer]

Η εμβληματική κινηματογραφική προσαρμογή από τον Neil Jordan το 1994, ήταν που μου γνώρισε την Anne Rice και τους χαρακτήρες της. Ήμουν τότε εφηβάκι, οπότε ταινία και βιβλίο έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Φέτος ήρθε το AMC με τη δική του εκδοχή της ιστορίας του Louis de Pointe du Lac και του Lestat de Lioncourt να με παρασύρει πάλι σε μια παλιά (αλλά ποτέ ξεχασμένη) αγάπη. Σε αυτή την ευφάνταστη προσαρμογή της κλασικής ιστορίας, ο Louis αφηγείται το παρελθόν του στον Daniel Molloy, αλλά αυτή τη φορά η συνέντευξη δίνεται σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στο Ντουμπάι και το flashback μας πάει στη Νέα Ορλεάνη των αρχών του 20ου αιώνα, εναγκαλίζοντας χωρίς υπεκφυγές τα ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα του βιβλίου και προσθέτοντας την πτυχή της φυλής. Εδώ, ο μαύρος Αμερικανός Louis κι ο λευκός Ευρωπαίος Lestat είναι ξεκάθαρα εραστές και η 1η σεζόν αφηγείται τα πάνω και τα κάτω της ταραχώδους σχέσης τους. Παρόλες τις ριζοσπαστικές αλλαγές στο πρωτότυπο υλικό, η σειρά καταφέρνει να το τιμήσει στα σημεία που πρέπει — και το καστ είναι απλά εξαιρετικό! Η σειρά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με το ίδιο επίθετο που χρησιμοποιεί ο Louis για να περιγράψει τις φονικές τεχνικές του Lestat: “επιδεικτική”, αλλά όχι με κακόγουστο τρόπο. Είναι αστεία, σέξι, αιματηρή, και πέρα από κάθε προσδοκία συναισθηματική. 9/10

#2 Severance (Apple+)

“Διαχωρισμός” – Ο Mark μπαίνει επικεφαλής μιας ομάδας υπαλλήλων των οποίων οι μνήμες έχουν διαχωριστεί χειρουργικά σε δυο μέρη, δημιουργώντας ουσιαστικά για τον κάθε έναν από αυτούς έναν εαυτό για το γραφείο κι έναν εαυτό για τον έξω κόσμο, που δεν πρέπει να διαδρούν καθόλου. Όμως, όταν ένας συνάδελφός του εμφανίζεται εκτός δουλειάς, τον στέλνει διαστακτικά σε ένα ταξίδι ανακάλυψης της αλήθειας.
[official trailer]

Ως αναστοχασμός πάνω στην ανιαρή δουλειά γραφείου στις απρόσωπες εταιρείες, το Severance σε εκπλήσσει με την οξυδέρκειά του. Από τις ψυχρές λάμπες φθορίου και τους άδειους διαδρόμους μέχρι τους μακιαβελικούς ανωτέρους και τα κρυμμένα μυστικά, όλα τα συστατικά δουλεύουν άψογα σε αυτή τη σειρά, αλλά πάνω από όλα είναι το εξαιρετικό καστ, μεταξύ των οποίων ο Adam Scott, η Patricia Arquette κι ο John Turturro. Ναι, είναι βραδυφλεγές και αυτό μπορεί να αποθαρρύνει κάποιους που αρέσκονται στη δράση, αλλά επιβραβεύει όσους του δίνουν μια σωστή ευκαιρία για να αποδείξει ότι είναι ένα σκεπτόμενο ψυχολογικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που κλιμακώνεται σε ένα από τα καλύτερα season finales των τελευταίων χρόνων! 10/10

#1 Andor (Disney+)

Prequel της ταινίας Rogue One, που ακολουθεί τον Cassian Andor πριν γίνει Επαναστάτης. Σε μια εποχή γεμάτη με κινδύνους, απάτες και ίντιγκες, ο μικροκλέφτης Cassian θα μπει δια της βίας σε ένα μονοπάτι που θα τον μετατρέψει σιγά-σιγά σε ήρωα.
[official trailer]

Το Andor αγνοεί επιδεικτικά ό,τι προσδοκίες θα είχαμε από μια σειρά Star Wars, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο καταφέρνει να είναι η καλύτερη σειρά του franchise, ταϊζοντας τη σκόνη του στο μετριότατο Obi-Wan Kenobi, που επίσης έπαιξε φέτος. Χωρίς καμία αναφορά στους Skywalkers, ούτε καν στους Jedi και τη Δύναμη, η σειρά εξερευνά ένα κομμάτι της ιστορίας του γαλαξία που δεν έχει αρχετυπικούς ήρωες και κακούς — έχει μόνο γκρίζους χαρακτήρες, απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που έχουν ρεαλιστικά κίνητρα και παίρνουν αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Βλέπουμε για πρώτη φορά πώς λειτουργεί εκ των έσω ο μηχανισμός της απολυταρχικής Αυτοκρατορίας και ταυτόχρονα συνειδητοποιούμε πόσες θυσίες (ηθικές και υλικές) αναγκάζονται να κάνουν οι ανώνυμοι Επαναστάτες για να την πολεμήσουν, και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές, που ίσως δεν γνωρίσουν ποτέ το όνομά τους… 10/10

Ειδικές μνείες:

Ήταν μια πλούσια ποσοτικά χρονιά για το MCU, αλλά ήταν και ταυτόχρονα η χειρότερή της ποιοτικά. Ενώ πέρσι το “χειρότερο” τηλεοπτικό δείγμα που μας έδωσε ήταν το αξιοπρεπέστατο Hawkeye, φέτος οι τρεις μαρβελοσειρές στο Disney+ κυμάνθηκαν στα όρια της μετριότητας. Τα Ms. Marvel και Moon Knight σώθηκαν από τους δυνατούς πρωταγωνιστές τους, και αποτέλεσαν χορταστικές ένοχες απολαύσεις, τελικά. Όμως, την έλλειψη χιούμορ και το γενικότερα κακογραμμένο σενάριο του She-Hulk: Attorney At Law, δεν μπόρεσε ούτε η ταλεντάρα Tatiana Maslany να τα εξισορροπήσει…

Ενώ πέρσι έβαλα μια σειρά κινουμένων σχεδίων στην κορυφή των καλύτερων σειρών που είδα μέσα στη χρονιά, φέτος κανένα animation δεν ξεχώρισε τόσο πολύ. Τα παρόμοιας θεματικής και αισθητικής The Legend of Vox Machina (Amazon Prime) και Dragon Αge: Absolution (Netflix) ήταν μεν διασκεδαστικά, αλλά δεν προσφέρουν κάτι καινούργιο στο είδος. Από την άλλη, το ανθολογικό Diabolical (Amazon Prime) ήταν ωραίο συνοδευτικό για την 3η σεζόν του The Boys, αλλά τα επεισόδια είχαν μεταξύ τους τεράστιες αποκλίσεις σε ότι αφορά το ενδιαφέρον και την ποιότητα.

Για το βραβείο “Καλούτσικο Ήταν, Αλλά Θα Μπορούσε Πολύ Καλύτερα” κονταροχτυπιούνται τα Night Sky (Amazon Prime), From (Epix), Hot Skull (Netflix), Wolf Like Me (Peacock), The Witcher: Blood Origin (Netflix), 1899 (Netflix), αλλά νομίζω θα το δώσω επάξια στο The Lord of the Rings: The Rings of Power (Amazon) — και φαντάζομαι δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω το γιατί, έτσι; Μετά τις δυο τελευταίες σεζόν του Game of Thrones, είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μιας τεχνικά άρτιας τηλεοπτικής παραγωγής που είχε τα φόντα να γράψει ιστορία, αλλά χωλαίνει εξαιτίας ενός προχειρογραμμένου σεναρίου.

Άλλες σειρές φαντασίας που ξεκίνησαν μέσα στη χρονιά και ήθελα -αλλά δεν πρόλαβα- να δω: Vampire Academy (Peacock), Reginald the Vampire (SyFy), Guillermo del Toro’s Cabinet of Curiosities (Netflix), The Peripheral (Amazon Prime), First Kill (Netflix), Paper Girls (Amazon), Maggie (Hulu), Halo (Paramount+), Star Trek: Strange New Worlds (Paramount+) και Peacemaker (HBOMax). Έχουν μπει στη Super-Watchlist, φυσικά, και κάποια στιγμή θα τις δω όλε– χαχαχα! Καλή χρονιά να έχουμε, παιδιά, και ραντεβού του χρόνου πάλι εδώ για να ξεχωρίσουμε τις καλύτερες νέες σειρές φαντασίας του ’23!