Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.
Εντελώς συμπτωματικά, οι γυναίκες κυριάρχησαν σε όσα είδα μέσα στο Φλεβάρη. Από τη δολοφονική νεκραναστημένη Amhunet, μέχρι τις θρυλικές φυγάδες Thelma και Louise, όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες της σημερινής ανασκόπησης είχαν κάτι να πουν — και οι περισσότερες το είπαν καλά! Όπως είχα προβλέψει στην προηγούμενη μηνιαία ανασκόπηση, μια καινούργια σειρά adult animation κυριάρχησε στις προτιμήσεις μου για το μήνα που πέρασε, ενώ ξεχώρισε αναπάντεχα και μια νέα κατασκοπική κομεντί του Amazon Prime. Η πορεία μου στη φιλμογραφία του Studio Ghibli έφερε καλά αποτελέσματα αυτή τη φορά, αφού είδα επιτέλους μια ταινία που αγγίζει -αλλά δεν ξεπερνά- την τελειότητα του Howl’s Moving Castle!
Οι κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε προχωρήστε άφοβα!
#8 The Mummy (ταινία)
To 2017, η Universal προσπάθησε να εδραιώσει το λεγόμενο “Dark Universe”, ένα franchise ταινιών “τρόμου”, εμπνευσμένων από διάσημους χαρακτήρες των κλασικών ταινιών του είδους που εδραίωσε η ίδια εταιρία στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Η αρχή έγινε με αυτή την κοινότυπη περιπέτεια, με πρωταγωνιστή τον “Duracell” Tom Cruise, από τον οποίο, βέβαια, κλέβει την παράσταση η λιποθυμικά σέξι Sofia Butella ως η Μούμια του τίτλου. Παρόλα αυτά, η ταινία δεν κατάφερε να πείσει το κοινό, κι έτσι δεν περπάτησε ποτέ αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν. Ένιωσα ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημά της ήταν η σύγκριση με την ομότιτλη της από το ’99, που την έφαγε έχοντας το μισό μπάτζετ, αλλά διπλάσια προσωπικότητα! Ο Cruise μπορεί να είναι ικανός action star, αλλά η προσπάθειά του για χιούμορ φαίνεται όσο βεβιασμένη όσο και το exposition της ταινίας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα ευχάριστο πασατέμπο που δεν σε κάνει να βαρεθείς μεν, αλλά το ξεχνάς πριν καν αναρωτηθείς αν θα σου λείψει αυτό το σύμπαν…
#7 The Marvels (ταινία)
Μπορεί πολλοί να την έκραζαν ως φόλα εδώ και μήνες, προσωπικά τη βρήκα καλύτερη των προσδοκιών (που ήταν ομολογουμένως εξαιρετικά χαμηλές). Επέλεξε να έχει πιο ανάλαφρο τόνο από το πρώτο Captain Marvel, και σε κάποια σημεία αυτό λειτουργησε καλά, ενώ σε άλλα όχι. Η χημεία των τριων πρωταγωνιστριών ανέδειξε τις σκηνές μεταξύ τους, υπήρξαν όμως και κάποιες σοβαρές αστοχίες (βλέπε για παράδειγμα τις μουσικές σεκάνς με γλάστρα έναν Κορεάτη σελέμπριτι). Όσα κακά κι αν βρεις στην ταινία, πάντως, υπάρχουν δυο γεγονότα που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις: δεν γίνεται να πεις ότι η Marvel δεν τολμά να πειραματιστεί, ούτε ότι η Iman Vellani δεν είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί ποτέ στο MCU!
#6 Avatar: The Last Airbender (σειρά, 1ος κύκλος)
Με την πρόσφατη προσαρμογή του One Piece, το Netflix μας έπεισε ότι το πέρασμα από το animation στο live-action μπορεί να γίνει επιτυχημένα. Με το νέο ATLA, το στοίχημα μπορεί να μην κερδήθηκε πλήρως, αφού η σειρά τα είχε τα σοβαρά θεματάκια της, αλλά τουλάχιστον ήταν πολύ καλύτερη από την ταινία του M. Night Shyamalan! (Όχι ότι ο πήχης ήταν και πολύ ψηλά εκεί, βέβαια.) Εδώ ακολουθείται παρόμοιο μοντέλο με την ορίτζιναλ, κρατώντας αρκετά πιστά την πορεία της κεντρικής πλοκής εκείνης, ακόμη και όταν γίνονται σημαντικές ανακατατάξεις στα κομβικά σημεία. Έτσι, η 1η σεζόν χώρεσε τις εξελίξεις είκοσι 25λεπτων επεισοδίων σε 8 μονόωρα. Όπως ήταν αναμενόμενο, θυσιάστηκαν πολλά για αυτή τη σύμπτυξη, μεταξύ των οποίων και η ομαλή ανάπτυξη χαρακτήρων, ενώ σε κάποια σημεία η σεναριακή συνοχή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη (εκεί μεταξύ 4ου και 5ου επεισοδίου η λογική πήγε λίγο περίπατο, ενώ τα γεγονότα του φινάλε ήθελαν τουλάχιστον άλλο ένα επεισόδιο για να έχουν το συναισθηματικό αντίκτυπο που τους άρμοζε). Όσα όμως όντως καταφέρνει η σειρά, τα καταφέρνει πολύ καλά. Έτσι, είδαμε έναν ταλαντούχο πιτσιρικά στο ρόλο του Aang (Gordon Cormier, θα φτάσεις ψηλά εσύ, αγόρι μου), μας δόθηκε η ευκαιρία να αγαπήσουμε έναν ακόμη Θείο Iroh, απολαύσαμε εξαιρετικό CGI, και ένα προσεγμένο επίπεδο παραγωγής. Γενικά, μπορεί να μην αγγίζει την τελειότητα του ορίτζιναλ, αλλά αυτή η live-action εκδοχή στέκεται μόνη της ως ένα αξιοπρεπές παράδειγμα high-fantasy ιστορίας που απευθύνεται κυρίως σε νέους φανς.
#5 One Day (μίνι σειρά)
Έχοντας δει την ταινία του ’14 κι έχοντας μια γενική εικόνα του ομότιτλου βιβλίου που προηγήθηκε, ήξερα ακριβώς τι να περιμένω από αυτή την τηλεοπτική προσαρμογή. Και θεωρώ ότι αυτό με βοήθησε να εντοπίσω ευκολότερα τα πραγματικά θετικά της, αλλά ταυτόχρονα ανέδειξε και το μεγάλο αρνητικό της. Δεν θα φτάσω στο σημείο να κράξω την ιστορία για μισογυνισμό, αλλά δεν γίνεται κιόλας να αγνοήσω ότι η τραγική ανατροπή του φινάλε αναιρεί πολλά από τα κομβικά θεματικά σημεία της σειράς. Το αναπάντεχο τέλος εκβιάζει με τον πιο φθηνό τρόπο το συναίσθημα του θεατή και υπονομεύει το αποτέλεσμα όλης της πορείας αυτών των δυο νέων ανθρώπων μέχρι να αποβάλλουν την τοξικότητά τους για να μπορέσουν να είναι μαζί. Η πρωταγωνίστρια είναι ένας καλογραμμένος, δυναμικός γυναικείος χαρακτήρας, μέχρι την αποφράδα στιγμή που το σενάριο υποβιβάζει όλη της την ύπαρξη σε ένα αχρείαστο μάθημα ταπεινοφροσύνης για τον σύντροφό της. Η λεπτή γραμμή μεταξύ δράματος και μελοδράματος καταπατιέται με τον χειρότερο τρόπο, κι αν δεν ήταν η εξαιρετική χημεία του πρωταγωνιστικού ζεύγους και του υπόλοιπου καστ, καθώς και η νίκη στα σημεία επί της πολύ μέτριας ταινίας, θα είχα πολύ χειρότερα πράγματα να πω για αυτή τη σειρά, αλλά τώρα θα αρκεστώ στο να την προτείνω μόνο σε όσους αρέσκονται σε ρομάντζα τύπου άρλεκιν (που θα είχαν τα φόντα να είναι μακράν καλύτερα με λιγότερο κοντόφθαλμη σκηνοθεσία).
#4 Princess Mononoke (ταινία)
Συνεχίζοντας το ταξίδι μου στις δημιουργίες του θρυλικού Studio Ghibli, και μετά τη σχετική απογόητευσή μου από το φημισμένο Spirited Away, είχα χαμηλότερες προσδοκίες για το Princess Mononoke, οι οποίες -ευτυχώς- εκπληρώθηκαν με το παραπάνω. Όλες οι δημιουργικές πτυχές της ταινίας, από την εικόνα μέχρι τα βαθύτερα νόήματα, την καθιστούν ένα αριστούργημα. Χωρίς το ιδιαίτερο και επιδέξιο στιλ του μετρ Hayao Miyazaki, η ταινία θα έχανε ένα μεγάλο μέρος της λάμψης της. Ωστόσο, ο τρόπος αφήγησης και το σκηνικό όπου διαδραματίζεται η ιστορία είναι εξίσου δυνατά. Όπως όλες οι ταινίες του δημιουργού, ο συμβολισμός και η σημειολογία παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο. Μέσα από τα καταδικασμένα συναισθήματα που νοιώθει ο πρωταγωνιστής Ashitaka για την Πριγκίπισσα του τίτλου, ο Miyazaki εξερευνά την καταστροφική σύγκρουση της Φύσης και της Βιομηχανοποίησης. Το ελαφρώς βεβιασμένο κλείσιμο μπορεί να φαίνεται αρχικά σαν ένα αφελές πρόσχημα για να μην πάρει σαφή θέση στο πρόβλημα, αλλά με μια πιο ενδελεχή ανάγνωση συνειδητοποιείς ότι είναι απλά ιδανικό.
#3 Mr. & Mrs. Smith (σειρά, 1ος κύκλος)
Οι σεναριογράφοι Donald Glover και Francesca Sloane φέρνουν τα πάνω-κάτω στο κλισέ των παντρεμένων κατασκόπων και μας δίνουν ένα μοντέρνο υβρίδιο κατασκοπικής περιπέτειας και ρομαντικής κωμωδίας. Ο Glover ταίριαξε εξαιρετικά με τη Maya Erskine, παρόλο που ήταν η λύση ανάγκης για το ρόλο της συμπρωταγωνίστριάς του μετά την αποχώρηση της Phoebe Waller-Bridge από το project. Η σειρά φλερτάρει επιτηδευμένα με τη σαχλότητα πολλές φορές για να καταφέρει να χτίσει σιγά-σιγά μια περίπλοκη, τρυφερή και αναπάντεχα οικεία ιστορία αγάπης. Οι δυο ταλαντούχοι δημιουργοί μετατρέπουν την κεντρική ιδέα μιας ταινίας που έχει κακογεράσει, σε κάτι φρέσκο και πολύ πιο ενδιαφέρον. Αν είναι γραφτό μας να βλέπουμε μόνο remakes πια, μακάρι να είμαστε πάντα τόσο τυχεροί και να φτιάχνονται με το ίδιο μεράκι και την ίδια δημιουργικότητα όπως αυτό εδώ!
#2 Thelma and Louise (ταινία)
Ένας από τους κυριότερους λόγους που θεωρείται ένα από τα εμβληματικότερα κινηματογραφικά έργα της δεκαετίας του ’90 είναι το ότι δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει μια φεμινιστική φόρμουλα αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, κάτι που μέχρι τότε ήταν σχεδόν ανήκουστο στο mainstream χολιγουντιανό πλαίσιο. Οι ερμηνευτικοί οδοστρωτήρες Geena Davis και Susan Sarandon καταβροχθίζουν κάθε σκηνή που μοιράζονται και ποτέ δεν επισκιάζουν η μια την άλλη, αλλά ούτε και τους συμπρωταγωνιστές τους (μεταξύ των οποίων ένας εξαιρετικός πρωτοεμφανιζόμενος Brad Pitt). Ως καθαρόαιμο road movie, δεν βασίζεται σε ένα φθηνό είδος δράσης, όπως τα πιστολίδια και οι καταδιώξεις — αν κι έχει κι από αυτά. Εδώ η διαφυγή από την αστυνομία παίρνει γρήγορα πιο φιλοσοφικές διαστάσεις και η ταινία εξερευνά την ίδια τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Το σχόλιο που κάνει είναι τρομακτικά διαχρονικό και το φινάλε της είναι τόσο συγκλονιστικό όσο και αμφιλεγόμενο — από εκείνα τα φινάλε που μπορούν να τροφοδοτήσουν ώρες συζητήσεων και διαφωνιών. Είναι μια ταινία που ενδόμυχα χαίρομαι που την είδα τώρα για πρώτη φορά, γιατί φοβάμαι ότι μπορεί να μην την είχα εκτιμήσει όσο της άξιζε πριν 30 χρόνια.
#1 Hazbin Hotel (σειρά, 1ος κύκλος)
Πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη πρώτη θέση, το παραδέχομαι, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ποιό μεγαθήριο ήταν στο #2. Αλλά επιμένω στην επιλογή μου λόγω των δυνατοτήτων που διαφαίνεται να έχει αυτή η σειρά. Με τον κακό τίτλο του, την παιχνιδιάρικη διάθεση καυστικής σάτιρας της Παλαιάς Διαθήκης (αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας), το ιδιαίτερης αισθητικής animation του που χρειάζεται χρόνο για να σε κερδίσει, και την ανάλαφρη αύρα που αποπνέει από τα τραγουδάκια και την αθεράπευτα αισιόδοξη πρωταγωνίστριά του, το Hazbin Hotel μπορεί εύκολα να σε ξεγελάσει ότι πρόκειται για μια μιούζικαλ-σαχλαμαρίτσα. Σε όποιον του δίνει ειλικρινή ευκαιρία, όμως, αποκαλύπτει σιγά-σιγά όλες τις σοβαρές (κι ενίοτε τραγικές) πτυχές του. Οι χαρακτήρες που δημιούργησε η Vivienne Medrano ζουν και κινούνται σε ένα φαντασιακό πλαίσιο, φαινομενικά, έτη φωτός μακρυά από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Στην όψη δεν μοιάζουν και πολύ με ανθρώπους, αλλά το μέσα τους είναι άλλη ιστορία. Κάθε ένας από αυτούς είναι μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα, πολύ πιο ανθρώπινη από ό,τι θέλουν και οι ίδιοι να παραδεχτούν. Η σειρά είναι περισσότερο δραματική παρά αστεία, κάτι που μπορεί να αποθαρρύνει όσους έχουν διαφορετικές προσδοκίες από αυτήν. Επίσης, δεν έχει βρει ακόμη πλήρως τον εαυτό της, αλλά δεν σταματά ούτε στιγμή να το διασκεδάζει και να μας μεταδίδει τον ενθουσιασμό της μέσα από τις πιασάρικες μελωδίες της. Αυτό το σύμπαν σφίζει από ζωή και προοπτικές, και με λίγο καλιμπράρισμα μπορεί να συγκαταλέγεται σύντομα στις ναυαρχίδες των αμερικανικών κινούμενων σχέδιων για ενήλικες, δίπλα στα Bojack Horseman, Invincible και Arcane.
ΥΓ Στα υπόλοιπα του μήνα συγκαταλέγεται η τελευταία σεζόν του The Bad Batch που έκανε μια πολύ καλή αρχή. Ξεκίνησα επίσης τα Invincible και Yellowjackets για τα οποία θα σας γράψω (θετική) άποψη στις προσεχείς ανασκοπήσεις. Μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στο μήνα ήταν και η ελληνική σειρά Η Μάγισσα: πέτυχα τα 3-4 πιο πρόσφατα επεισόδια και με έβαλε μέσα, οπότε σκέφτομαι σοβαρά να το πιάσω από την αρχή. Σαπουνοπερίζει αρκετά, αλλά είναι εθιστικό! Το βρήκα τόσο καλογραμμένο, και το κυριότερο, καλοπαιγμένο, που του αξίζει κανονική ευκαιρία. Από τις λίγες φορές που κατανοώ τον ενθουσιασμό του ελληνικού κοινού για μια εγχώρια σειρά!
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Μάρτη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου μπαίνοντας στην Άνοιξη. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;