Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.
Στη σημερινή, πλούσια όπως θα δείτε, ανασκόπηση του Γενάρη μου θα μιλήσω -μεταξύ άλλων- για ένα κακογερασμένο franchise (Indiana Jones), για τρεις φιλόδοξες ταινίες επιστημονικής φαντασίας από τις οποίες μόνο η μία κατάφερε -για εμένα τουλάχιστον- να κάνει κάτι διαφορετικό (Foe, Rebel Moon και The Creator), για μια διαβόητη μαρβελοταινία που μπορεί να μην ήταν όσο χάλια περίμενα, αλλά και πάλι δεν μπορείς να την πεις καλή (Morbius), για μια υποτιμημένη μαρβελοσειρά που το ίδιο της το στουντιο παραγωγής την είχε ξεγραμμένη, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι κατάφερε πολλά (Echo) και για μια ελληνική σειρά που όσα χάνει από τη φθηνή ποιότητα παραγωγής της, τα κερδίζει σε ψυχή και τόλμη (Σέρρες)! Ταυτόχρονα, μέσα στο μήνα είδα και αρκετό adult animation. Ανακάλυψα μια νέα ανερχόμενη καλλιτέχνη οι δουλειές της οποίας πάνε ολοταχώς να γίνουν αγαπημένες (Vivienne Medrano), και συνέχισα τα δειλά πρώτα μου βήματα στη φιλμογραφία του Hayao Miyazaki με το εμβληματικό Spirited Away, το οποίο -εντελώς αναπάντεχα- δεν με άγγιξε σχεδόν καθόλου!
Οι κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε προχωρήστε άφοβα!
#14 Indiana Jones and the Dial of Destiny (ταινία)
Αν το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου το 2008 μας είχε πείσει ότι το franchise έχει πεθάνει, αυτή εδώ η ταινία ήταν ο επικήδειός του. Το Hollywood επιμένει να ποντάρει σε γηραλαίους, πάλαι ποτέ action-heroes και να τα κάνει θάλασσα (βλ. το πρόσφατο Samaritan). Ο Harrison Ford έγραψε ιστορία στον συγκεκριμένο ρόλο, αλλά δυστυχώς εδώ ήταν πολύ βαρύς για να τον σηκώσει, πριν τον αποχαιρετήσει για πάντα. Οι σκηνές δράσης ήταν εύλογα απαιτητικές για εκείνον, και ούτε ο σκηνοθέτης, ούτε οι υπευθυνοι των ειδικών εφέ, ούτε η άρση της δυσπιστίας έκαναν πολύ καλή δουλειά στο να κρύψουν το νεαρό κασκαντέρ που τον αντικαθιστούσε στις περισσότερες από αυτές. Η Phoebe Waller-Bridge έπαιζε κι εδώ την ίδια αντιπαθητική περσόνα που παίζει πάντα (αρχίζω να πιστεύω ότι είναι η ίδια για μπάτσες και το βγάζει στους ρόλους της), ενώ ο Mads Mikkelsen ήταν απλά παρών ως villain. Το απίστευτα κακογραμμένο σενάριο κλιμακώθηκε σε μια ανεκδιήγητη ανατροπή που προσβάλλει τη λογική, την επιστήμη, την ιστορία, όλες τις τέχνες, και τους ίδιους τους φανς! Κι αυτό λέει πολλά όταν μιλάμε για ένα franchise του οποίου τα highlights περιλαμβάνουν μια καρδιά που χτυπά έξω από το σώμα του ιδιοκτήτη της!
#13 The Illusionist (ταινία)
Μαζί με τα The Prestige και Scoop, αυτή η ταινία συμπληρώνει μια τριάδα των ταινιών του 2006 που εξερευνούν τον “μαγικό” κόσμο των ταχυδακτυλουργών, και είναι κατ’ εμέ μακράν η χειρότερη από τις τρεις, παρόλο που έλαβε γενικά καλές κριτικές. Στα χαρτιά, πρόκειται για μια παραβολή για τον έρωτα, την τέχνη, τη θρησκεία και την πολιτική, αλλά και για τα δυσδιάκριτα σημεία όπου όλα αυτά ακουμπούν και συγκρούονται. Στην πράξη, βέβαια, είναι μια κοινότυπη ιστορία εκδίκησης που προσφέρει μεν μυστήριο, μπλέκει και λίγη νεκρομαντεία μέσα για τις εντυπώσεις, αλλά τελικά είναι τόσο προβλέψιμη που δεν αξίζει τον κόπο. Το μόνο ενδιαφέρον της είναι ότι αναπροσαρμόζει ευφάνταστα ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός: το μυστηριώδη θάνατο του αυστριακού πρίγκηπα Ροδόλφου και της ερωμένης του, εν έτει 1889.
#12 Morbius (ταινία)
Με το πρώτο Venom να τους έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι ένας villain του Spiderman μπορεί να σταθεί μόνος του ως πρωταγωνιστής σε μια ταινία *χωρίς* τον Spiderman, ο σκηνοθέτης Daniel Espinosa και ο ηθοποιός Jared Leto (που δεν είναι Tom Hardy ούτε στα όνειρά του) ξεκίνησαν να φέρουν για πρώτη φορά σε live-action έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και τους πιο ηθικά γκρίζους χαρακτήρες της Marvel. Το αποτέλεσμα ήταν ίσως η πιο διαβόητη υπερηρωική φλόμπα της τελευταίας 20ετίας. Έβαλα να τη δω με ορθάνοιχτο μυαλό και πολύ χαμηλές προσδοκίες και, για να είμαι δίκαιη, δεν τη μίσησα όσο περίμενα. Ο Jared Leto εμφανισιακά ήταν ο ιδανικός Morbius (και κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά που μπορώ να πω για την παρουσία του στην ταινία), αλλά ο Matt Smith ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση, χρωματίζοντας όσο μπορούσε το μουντό σενάριο. Τα ειδικά εφέ στα πρόσωπα των “βαμπίρ” ήταν αρκούντως ανατριχιαστικά, αλλά οι δυνάμεις τους δεν χρειαζόταν τόσο CGI. Οι σκηνές μάχης ήταν ένα ακαταλαβίστικο τουρλουμπούκι και βάραιναν την έτσι κι αλλιώς ανερμάτιστη αφήγηση. Κι όμως, το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας είναι ότι μοιάζει σαν να κόβεται απότομα στη μέση. Η τελική μάχη είναι πολύ διαδικαστική για μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική κλιμάκωση της ταινίας, κι εκεί που λες ότι τώρα θα έρθει η αληθινή κλιμάκωση, πέφτουν οι τίτλοι τέλους! Και οι δυο mid-credits σκηνές μόνο προσθέτουν στη σύγχυση του θεατή. Το ατσούμπαλο fan-service που προσπαθούν να κάνουν είναι οριακά γελοίο (κρίμα το cameo, δηλαδή) και επισφραγίζει το λόγο που η ταινία έφαγε μαύρο από τους φανς (και στις δυο κυκλοφορίες της στους κινηματογράφους)!
#11 Percy Jackson and the Olympians (νέα σειρά)
Με τόση λάσπη που έχει ρίξει ο συγγραφέας των βιβλίων στις ταινίες του franchise Percy Jackson θα περίμενε κανείς πως, ως showrunner της τηλεοπτικής προσαρμογής τώρα πια, θα μπορέσει να χτίσει ένα αριστούργημα. Στο μυαλό του, φαντάζομαι, το έχει καταφέρει, γι’αυτό και συνεχίζει το κράξιμο. Ισως και στα μάτια όσων έχουν διαβάσει τα βιβλία και μπορούν εύκολα να γεμίσουν τα κενά της αφήγησης, αυτή να είναι μια επιτυχημένη προσαρμογή. Για εμάς τους υπόλοιπους, πάντως, η σειρά πάσχει αισθητά. Και δεν εννοώ την ευφάνταστη ‘αμερικανοποίηση’ των ελληνικών μύθων, αυτή τή βρίσκω άκρως διασκεδαστική μέσα στην ιερόσυλη camp-ίλα της. Μου είναι αδιάφορο το πόσο πιστή είναι στο source material, αφού η σειρά πάσχει από χημεία στους πρωταγωνιστές, από αφηγηματική συνοχή, από world-building, από ομαλή ανάπτυξη χαρακτήρων, από χιούμορ, και το κυριότερο, πάσχει από αγωνία. Το ηρωικό ταξίδι της κεντρικής τριάδας είναι μια ευθεία γραμμή, οι μικροί πρωταγωνιστές γνωρίζουν τα πάντα για τον επικίνδυνο κόσμο μέσα στον οποίο κινούνται και σπάνια πέφτουν σε παγίδες. Αλλά ακόμη κι αν πέσουν, καταφέρνουν να ξεφύγουν αλώβητοι γρήγορα, χάρη σε όποια σεναριακή ευκολία είχαν πρόχειρη ο Rick Riordan και η συγγραφική ομάδα του εκείνη τη μέρα. Αναγνωρίζω ότι ο τηλεοπτικός χρόνος είναι περιορισμένος, αλλά σε κάθε ένα από τα 8 επεισόδια της σεζόν, ένοιωσα ότι οι δημιουργοί συμπεριφέρονται τους θεατές τους σαν να είναι αφελή παιδάκια στην προεφηβεία που έρχονται σε επαφή για πρώτη φορά με ιστορία φαντασίας, ενώ παρουσιάζουν τους πρωταγωνιστές τους σαν να είναι οι πάνσοφοι τυχοδιώκτες με χρόνια εμπειρίας στο ενεργητικό τους! Για να μην είμαι άδικη, η σειρά βλέπεται ευχάριστα ως πασατέμπο, αλλά πέρα από το υψηλό επίπεδο παραγωγής και τα χορταστικά cameos γνωστών ηθοποιών στους ρόλους των Ολύμπιων, δεν έχει να προσφέρει στο ενήλικο κοινό κάτι περισσότερο από αυτά που πρόσφεραν οι παλιές παιδικές σειρές φαντασίας του Disney Channel σαν το Wizards of Waverly Place.
#10 Rebel Moon: Child of Fire (ταινία)
Ήθελε να κάνει ο Zack Snyder ταινία Star Wars κι επειδη δεν τον αφήσανε, έκανε ετούτο εδώ το αντίγραφο, ξεπατικώνοντας ταυτόχρονα τους “Επτά Σαμουράι”. Δεν διέκρινα πουθενά στις 2 ώρες ταινίας ίχνος πρωτοτυπίας ή έστω πρόθεση καινοτομίας από τη μεριά των συντελεστών, αλλά αυτό δεν με απώθησε από το να τη δω ευχάριστα. Έχει στοιχεία που δουλεύουν αρκετά καλά (άψογα κοστούμια και σκηνικά, πολύ καλά εφέ και φωτογραφία, δυνατή χορογραφία μαχών, και αξιοπρεπές καστ), αλλά έχει και κάποια που δεν δουλεύουν σχεδόν καθόλου, όση καλή θέληση και να έχει ο θεατής. Παραβλέπω την εμμονή του σκηνοθέτη με το slo-mo που φρενάρει χωρίς λόγο τις σκηνές δράσης, γιατί αυτό είναι άποψη, και σε κάποιους αρέσει. Θα εστιάσω στο σενάριο — ή καλύτερα, στην έλλειψη αυτού. Η πρώτη πράξη της ταινίας ξεκινά καλούτσικα, θέτοντας το σκηνικό, γνωρίζοντάς μας την πρωταγωνίστρια και το love interest της, και μας δίνει το απαραίτητο exposition, χωρίς να κουράζει πέραν του αναμενόμενου. Και ξαφνικά, εκεί που ξεκινά το ταξίδι των ηρώων μας και υποτίθεται μπαίνουμε στο ζουμί, η πλοκή καταρρέει! Ο Snyder επιλέγει να μας γνωρίσει έναν-έναν τους υπόλοιπους 5-6 κεντρικούς χαρακτήρες με τον πιο βαρετό τρόπο, σε ισόποσες σεκάνς που έχουν ελάχιστη αφηγηματική συνοχή μεταξύ τους. Η κεντρική Επτάδα δεν αναπτύσσεται καθόλου πριν φτάσουμε εντελώς διαδικαστικά στην τελική μάχη με τον στερεοτυπικό κακό, ο οποίος -ω, έκπληξη- είναι λακές ενός άλλου, πιο μεγάλου στερεοτυπικού κακού που θα μας απασχολήσει στο sequel τον Απρίλιο. Το πιο λυπηρό είναι ότι τα συστατικά για να βγει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον από αυτό το franchise είναι εκεί, απλά η σεναριογραφική ομάδα (μεταξύ των οποίων κι ο ίδιος ο Snyder) δεν τα εκμεταλλεύτηκαν σωστά σε αυτήν την ταινία. Ελπίζω, τώρα που βγήκε από τη μέση το origin story των χαρακτήρων, να υπάρξει μια πιο δυνατή συνέχεια!
#9 The Creator (ταινία)
Μετά από το Rogue One του 2015, ο σκηνοθέτης Gareth Edwards επιστρέφει στην ενεργό δράση με ακόμη μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, η οποία πραγματεύεται το φλέγον θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρόκειται για ένα υβρίδιο που συνδυάζει στοιχεία από διάφορα φουτουριστικά θρίλερ και από ταινίες για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Χωρίς να προσπαθήσει κάποιος και πολύ, θα μπορέσει να εντοπίσει εξόφθαλμες ομοιότητες με κομβικής σημασίας ταινίες της κινηματογραφικής ιστορίας: από το District 9, το Blade Runner και το Kundun μέχρι το Ex Machina, το AI: Artificial Intelligence, το Apocalypse Now και το franchise του Terminator. Παρά το γεγονός ότι απολύτως τίποτα στην ταινία δεν αναδύει πρωτοτυπία, η όμορφη κινηματογράφηση, τα εντυπωσιακά εφέ και οι πολύ καλές ερμηνείες του καστ, χτίζουν ένα έργο αρκετά ενδιαφέρον που σε κρατά καθόλη τη διάρκειά του. Με διόλου διακριτικό τρόπο, ο Edwards καθιστά σαφές ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι παράλληλο με αυτό της τεχνητής νοημοσύνης, κι ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να βρεθεί η φόρμουλα αρμονικής συμβίωσης. Οι προβληματισμοί που θέτει είναι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο ατού, αλλά και η χειρότερη αδυναμία της ταινίας, γιατί τους διαχειρίζεται με αντιφατικό τρόπο. Μέχρι το τελευταίο λεπτό φαίνεται σαν να μην μπορεί να αποφασίσει αν προτιμά να χτίσει κάτι δικό της ή αν θα επαναπαυθεί στην ασφάλεια γνώριμων κλισέ. Έτσι, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω το τελικό αποτέλεσμα ως κάτι παραπάνω από ένα καλοστημένο, νοσταλγικό patchwork, κι όχι ως το θαραλλέο κινηματογραφικό όραμα που θα ήθελε να αντιπροσωπεύει.
#8 Spirited Away (ταινία)
Συμβαίνει κάποιες φορές να απέχεις τόσο πολύ από την κοινή γνώμη που να αναρωτιέσαι αν είδες το ίδιο πράγμα με τους υπόλοιπους. Αυτό έπαθα με την ταινία που πολλοί χαρακτηρίζουν ως “το καλύτερο anime όλων των εποχών”. Είναι μόλις η δευτερη ταινία από το θρυλικό Studio Ghibli που παρακολουθώ στη ζωή μου (ξέρω, ντροπή μου, θα επανορθώσω πάραυτα), και μετά τη θριαμβευτική μου είσοδο στο fanclub με το εξαιρετικό Howl’s Moving Castle πριν λίγο καιρό, οι προσδοκίες μου ήταν -δικαιολογημένα- πολύ υψηλές. Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, όπως η πλειοψηφία. Οι συμβολισμοί και τα βαθύτερα νόηματα υποβόσκουν, αλλά δεν ένοιωσα ότι το σενάριο αγγίζει τα δύσκολα θέματά του (πχ. την αποξένωση ή την παιδική εργασία) παραπάνω από επιδερμικά. Αντίστοιχα, η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι μηδαμινή, η σεναριακή συνοχή πάσχει αισθητά και το τέλος είναι εντελώς προβλέψιμο (όπως και ολόκληρη η ιστορία εδώ που τα λέμε). Παραδέχομαι ότι ένας από τους λόγους που δεν μου ‘μίλησε’ η ταινία ίσως είναι το πολιτισμικό χάσμα. Αναγνώρισα ότι μια από τις κεντρικότερες θεματικές ενότητες της ταινίας είναι η σύγκρουση του Σιντοϊσμού με τον μοντέρνο τρόπο ζωής, αλλά εγώ ως “Δυτική” δεν μπορώ να εκτιμήσω το πόσο πολυεπίπεδη είναι αυτή η σύγκρουση παλιάς και νέας Ιαπωνίας κι έχασα μεγάλο κομμάτι του συναισθηματικού αντικτύπου της. Το θετικότερο που αναγνωρίζω στην ταινία είναι η τόλμη με την οποία εξερεύνησε τα σκοτεινά θέματά της, και το ότι δεν δίστασε να γίνει τρομακτική σε κάποια σημεία — κάτι που σπάνια συναντάς σε άλλες παιδικές ταινίες. Ήξερα ότι το Studio Ghibli φημίζεται για το ιδιαίτερο στιλ animation, και με αυτές τις δυο -προς το παρόν- ταινίες του που έχω παρακολουθήσει, συνειδητοποιώ ότι εκτός από οπτικά όμορφο, το κινούμενο σχέδιό τους γίνεται κι ένα εργαλείο για την καλύτερη επικοινωνία του δημιουργού με το κοινό του.
#7 Good Grief (ταινία)
Ο Dan Levy εμμένει στις ρομαντικές queer ιστορίες και μας δίνει ένα στιλάτο σκηνοθετικό ντεμπούτο, τόσο καυστικό όσο είναι γλυκό. Είναι μια ευαίσθητη, αλλά ανεπίτρεπτα εγωκεντρική ταινία για το πένθος, που έχει πολλά να πει (και τα λέει καλά), αλλά πολλές φορές ξεχνάει να αισθανθεί. Ο Levy ανήκει στην κατηγορία “Woody Allen”: είναι εξαιρετικός σεναριογράφος, αξιοπρεπής σκηνοθέτης και παραγωγός, αλλά πάντα χάνει ως ηθοποιός. Αν έδινε σε κάποιον άλλο, πιο εκφραστικό ηθοποιό, τους πιασάρικους ρόλους που κρατά για τον εαυτό του, ίσως ιστορίες σαν και αυτή να είχαν απογειωθεί!
#6 Σέρρες (σειρά)
Με αφορμή την συμπερίληψή της στο ελληνικό Netflix (εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Παπακαλιάτης), είδα την πολυδιαφημισμένη dramedy του Γιώργου Καπουτζίδη. Δεν είναι από τα καλύτερα δείγματα γραφής του αγαπημένου Έλληνα σεναριογράφου, αλλά είναι σίγουρα το πιο προσωπικό. Τοποθετεί την ιστορία στην ιδιαίτερη πατρίδα του, κι ο πρωταγωνιστής του, ο Οδυσσέας (καθ’όλα συμβολικό το όνομα), είναι ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος άνδρας, όπως κι o ίδιος ο σεναριογράφος, άλλωστε. Όλα όσα αντιμετωπίζει ο Οδυσσέας είναι καταστάσεις οικείες για όλους μας, queer ή straight. Η σειρά καταπιάνεται με πολλά θέματα: το πένθος, την έκφραση της ταυτότητας, την αυθεντικότητα, τη μοναξιά, τη φιλία, τις συγγενικές σχέσεις, την πλασματική εικόνα των influencers, τον έρωτα, τα παιδικά τραύματα, μα και τη γονεϊκή αγάπη. Οι διάλογοι είναι σε κάποια σημεία αμήχανοι, μερικές φορές λόγω της υπερπροσπάθειας να βγάλουν γέλιο, κι άλλες λόγω υπερβάλλοντα διδακτισμού. Οι ηθοποιοί αντισταθμίζουν με τη φυσικότητά τους την ακαμψία του σεναρίου και δίνουν ζωή και ρεαλιστικές διαστάσεις στους χαρακτήρες τους, κερδίζοντας τελικά το στοίχημα με το θεατή. Μέχρι το τέλος της σεζόν δεν γίνεται να μην έχεις αγαπήσει τον Οδυσσέα και την τρελή, τρελή οικογένειά του, με όλα τους τα προτερήματα, αλλά κυρίως τα ελαττώματα! Ο τραγικός θάνατος του πρωταγωνιστή Πάνου Νάτση, λίγους μήνες πριν κανει πρεμιέρα η σειρά, σημαίνει ότι, ακόμη κι αν υπάρξει ποτέ 2η σεζόν, θα είναι δραματικά διαφορετική, και δεν νομίζω ότι θα ήθελα να τη δω να συνεχίζεται…
#5 My Daemon (νέα σειρά)
Ένας κόσμος μετά την πυρηνική καταστροφή, δαιμονικά πλάσματα (που μοιάζουν κραυγαλέα με “Pokemon”) σκλαβωμένα από τους ανθρώπους, κι ο αρχετυπικός πιτσιρικάς πρωταγωνιστής που ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι μόνος με το χαριτωμένο ζωάκι του (που όσο μπόι του λείπει τόσο ισχυρό είναι), και στο δρόμο συναντούν διάφορους χαρακτήρες, που είτε τους βοηθούν είτε τους επιβουλεύονται. Ειλικρινά, δεν περίμενα και πολλά από αυτή τη σειρά, γιατί σαν ιδέα, όπως είδατε, δεν αποτελεί και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Είναι μια από τις κάμποσες σειρές κινουμένων σχεδίων που ανήκουν στο υποείδος “anime-inspired”, που έχει λανσάρει πρόσφατα το Netflix, και με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι είναι ένα από τα πράγματα που ξεχωρίζουν άνετα μέσα στο χάος του περιεχομένου της πλατφόρμας! Αξίζει σίγουρα να το δουν όσοι είναι φαν του είδους (κι ας μην είναι “αυθεντικό” ιαπωνικό anime). Το σχέδιο και τα χρώματα είναι εξαιρετικά, και η ιστορία έχει αγωνία, μυστήριο, συναίσθημα και χιούμορ! Η σεζόν κλείνει όμορφα, οπότε, ακόμη κι αν δεν ανανεωθει η σειρά (κάτι που απεύχομαι), είναι μια ολοκληρωμένη θέαση που αφήνει το θεατή πλήρως ικανοποιημένο.
#4 Echo (μίνι-σειρά)
Τη χαντάκωσαν στην προώθηση, της πετσόκοψαν τον αριθμό επεισοδίων, την ξεπέταξαν κυκλοφορώντας ολόκληρη τη σεζόν σε μια μέρα, παρόλα αυτά, αυτή η μαρβελοσειρά ξεχώρισε εύκολα από τις υπόλοιπες πρόσφατες του MCU. Στα μόλις 5 επεισόδιά του, το Echo με συνεπήρε με τις αξιοπρεπέστατες οι σκηνές δράσης (με χορογραφίες που θύμησαν Daredevil), με συγκίνησε με τους αληθινούς χαρακτήρες της, μου έμαθε λίγη ιστορία, και με έκανε να γελάσω. Πίστευα ότι θα το κουβαλούσε μόνος του ο Vincent D’Onofrio, αλλά η Alaqua Fox έκανε εξαιρετική δουλειά στον απαιτητικό ρόλο της, όπως κι όλο το υποστηριστικό καστ, άλλωστε. Η αρρωστημένη σχέση συναισθηματικής χειραγώγησης του Kingpin με τη Maya (που καθρεφτίζει μια από τις πιο μαύρες σελίδες της αμερικανικής ιστορίας, με όλα εκείνα τα παιδιά των Ιθαγενών που απάχθηκαν από Λευκούς και μεγάλωσαν απαρνούμενα την κουλτούρα τους) είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της αφήγησης και οι δυο ηθοποιοί έχουν αρκετά ικανοποιητική χημεία για να το υποστηρίξουν. Σίγουρα υπήρξαν κάποιες σοβαρές σεναριακές αδυναμίες, που πηγάζουν από το ότι έπρεπε να χωρέσει μια ολοκληρωμένη ιστορία και να αναπτυχθούν τόσοι χαρακτήρες σε τόσα λίγα επεισόδια, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να συστήσει στους περισσότερους από εμάς κι ένα εντελώς ανοικείο επικοινωνιακό μέσο (ASL), αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, θεωρώ ότι τα κατάφεραν περίφημα οι σεναριογράφοι. Το μεγαλύτερο θετικό της σειράς είναι το representation που δεν φαίνεται σε κανένα σημείο βεβιασμένο, ούτε κάνει την Maya έναν χαρακτήρα “token minority”. Ναι, είναι ανάπηρη (με κώφωση ΚΑΙ προσθετικό μέλος), αλλά ο τρόπος που είναι γραμμένη δεν ενέχει ούτε στο ελάχιστο τον οίκτο. Οι σεναριογράφοι πήραν μια καθοριστική απόφαση να αλλάξουν το source material σε ότι αφορά τις δυνάμεις της, κάτι που θεωρώ ότι απογείωσε τη σειρά. Οι υπερδυνάμεις της Maya δεν συνδέονται με το ότι δεν ακούει και δεν μιλάει, ούτε με το πόδι που λείπει. Η Echo είναι υπερηρωίδα, όχι χάρη στην αναπηρία της (βλ. Daredevil), αλλά χάρη στην καταγωγή της. Κι εδώ είναι το δεύτερο πράγμα που η σειρά δουλεύει καλά: η ενσωμάτωση της ιστορίας των Αμερικανών Ιθαγενών γίνεται με ειλικρίνεια, χωρίς υπερβάλλοντα διδακτισμό και βαρύγδουπα λόγια. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες σειρές που μπορεί να το κάνουν ακόμη καλύτερα (πχ. Reservation Dogs), αλλά το ότι το κατάφερε τόσο καλά μια προσαρμογή κόμικ είναι αξιοσημείωτο! Το φινάλε ήταν ομολογούμένως κάπως άνευρο, κυρίως επειδή άφησε κάποια πράγματα στον αέρα σε ό,τι αφορά τον Kingpin. Όμως, η έξτρα σκηνή κατά τους τίτλους τέλους ξεκαθαρίζει λίγο καλύτερα την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουν οι θεωρίες μας και μας προετοιμάζει για το επερχόμενο Daredevil: Born Again!
#3 Foe (ταινία)
Τρίτη φορά μέσα στον ίδιο μήνα που έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είδε την ίδια ταινία με τους υπόλοιπους. Αυτή τη φορά κριτικοί και κοινό καταδίκασαν μια ταινία την οποία λάτρεψα κατά την πρώτη προβολή και σχεδιάζω άμεσα ένα rewatch! Με τράβηξαν εξαρχής η Saoirse Ronan και ο Paul Mescal (οι οποίοι κατ’εμέ έχουν αμφότεροι ένα σπάνιο πακέτο ομορφιάς και ταλεντάρας), αλλά τελικά με κέρδισε η πλοκή και η ατμόσφαιρα μυστηρίου που αιωρείται μέχρι το τελευταίο 15λεπτο όπου τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους κι όλα βγάζουν νόημα. Σε ‘ξεγελά’ στην αρχή και νομίζεις ότι πρόκειται για επιστημονική φαντασία, αλλά τελικά είναι ένα ψυχόδραμα με ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές προεκτάσεις που ελάχιστη σχέση έχουν με το εναρκτήριο premise του “ένας από εσάς θα πάει στο διάστημα κι ο άλλος θα μείνει πίσω παρέα με ένα ρομποτικό ομοίωμα”. Είναι η αλήθεια ότι έχει κάμποσα λογικά κενά και δεν φαίνεται διατεθειμένο να δώσει εξηγήσεις παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα, αλλά αν τη δεις ως μια παραβολή για τις ανθρώπινες σχέσεις, την καταευχαριστιέσαι!
#2 Saltburn (ταινία)
Είναι η ταινία που θα πέρναμε αν βάζαμε στο μπλέντερ το Call Me By Your Name, το Parasite, και το The Talented Mr. Ripley, με μια ιδέα από Salò. Το σενάριο δεν έχει κάποια πρωτότυπη ιδέα, ούτε και το στιβαρό γράψιμο που δεν αφήνει λογικά κενά. Δεν μιλάμε λοιπόν για κάποιο αριστούργημα της 7ης Τέχνης. Έχει, όμως, έναν εξαιρετικό Barry Keoghan στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος υποστηρίζεται άψογα από το υπόλοιπο καστ. Η “Πάστα Φλώρα” της Rosamund Pike κι ο αρχετυπικός “Άδωνις” του Jacob Elordi κλέβουν την παράσταση. Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι, όμως, η καταπληκτική φωτογραφία της και της απίστευτα σκηνικά της, που δεν χορταίνεις να τα κοιτάς. Το σκηνοθετικό μάτι της Emerald Fennell κόβει και οι εικόνες της μαγνητίζουν το θεατή. Ακόμη κι εκείνες που είναι επίτηδες στημένες για να τον σοκάρουν και να τον αηδιάσουν, όπως η -ήδη διαβόητη- γυμνή σκηνή στο νεκροταφείο. Το βιτριολικό μαύρο χιούμορ κι ο σουρεαλισμός της, δείχνουν ότι είναι μια κυνικά σχεδιασμένη ταινία που δεν κρύβει την φαντασίωση εκδίκησης της εργατικής τάξης ενάντια στην πλουτοκρατία. Μπορεί εν τέλει να μην είναι τόσο έξυπνη όσο θα ήθελε να είναι, αλλά είναι σίγουρα εντυπωσιακή!
#1 Helluva Boss (σειρά, κύκλοι 1-2)
Χάρη στο Hazbin Hotel που ξεκίνησε αυτό το μήνα στο Amazon (και θα το σχολιάσω παρακάτω), ανακάλυψα τις υπόλοιπες δουλειές της ταλαντούχας Vivienne Medrano, οι οποίες από ό,τι φαίνεται είναι αρκετά δημοφιλείς στους λάτρεις του ενήλικου animation, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα! Το Helluva Boss είναι webseries του YouTube και διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν με αυτό του Hazbin Hotel, που δεν είναι άλλo από την γνωστή σε όλους μας Κόλαση, όσο ηθικά επιλήψιμη την φανταζόμαστε, αλλά ταυτόχρονα, αναπάντεχα πολύ πιο πολύχρωμη και… ανθρώπινη! Ξεκινά σαν μια τυπική ιερόσυλη κωμωδία που θέλει να προκαλέσει τον καθωσπρεπισμό του θεατή με τη γραφική βία, το σεξ και τις βωμολοχίες της. Στα πρώτα επεισόδια δεν μου γέμισε και πολύ το μάτι, λοιπόν, αλλά όσο προχωρούσα στην πρώτη σεζόν ανακάλυπτα σιγά-σιγά ότι πρόκειται για μια πανέξυπνη (μουσική) παρωδία των “κωμωδιών γραφείου”, τύπου The Office. Μόνο που εδώ οι συνάδελφοι-πρωταγωνιστές είναι δαίμονες και η δουλειά τους είναι να σκοτώνουν κόσμο! Βέβαια, η ιστορία είναι κάθε άλλο παρά όσο ρηχή την κάνει να μοιάζει η περιγραφή αυτή. Το world-building, το σχέδιο, οι χαρακτήρες, το φωνητικό καστ, τα τραγούδια, και το χιούμορ της σειράς, όλα είναι άψογα. Για να μην τα πολυλογώ, η Medrano απέκτησε από το πουθενά μια πολύ φανατική θαυμάστρια μέσα στον Γενάρη και περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια όλων των δουλειών της! Από ότι διαβάζω, το Helluva Boss θα έχει άλλες δυο σεζόν πριν ολοκληρωθεί (πιθανώς το 2025).
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
Στο τελευταίο κομμάτι κάθε μηνιαίας ανασκόπησης αναφέρω όλα όσα δεν μπήκαν στην επίσημη κατάταξη. Πρόκειται για τις ταινίες ή τις σειρές που βλέπω σε επανάληψη, καθώς επίσης και για όλες τις σεζόν σειρών που δεν έχω προλάβει ακόμη να ολοκληρώσω. Εδώ θα βρείτε, τέλος, κι όσες σειρές (ή και ταινίες ενίοτε) παρατάω στη μέση λόγω βαρεμάρας ή απέχθειας.
► Hazbin Hotel (σειρά): Με αυτό το animation (και με το προαναφερθέν Helluva Boss) έπαθα ό,τι είχα παθει με το Bojack Horseman: το ξεκίνησα στο εντελώς χαλαρό από περιέργεια, περιμένοντας να είναι απλά μια καμμένη χαζομαρίτσα για να περάσει η ώρα. Και ενώ στα πρώτα επεισόδια φαινόταν να εκπληρώνει αυτές τις προσδοκίες μου και να είναι “απλά” μια αθυρόστομη, ιερόσυλη, ό,τι να’ναι κωμωδία με ανθρωπόμορφα ζώα, ξαφνικά σου τη σκάει με τους έξυπνους διαλόγους, τα αληθινά θέματα και τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες, και σε αφήσει σύξυλο! Το 4ο επεισόδιο ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Τον επόμενο μήνα που θα ολοκληρωθεί η 1η σεζόν, δεν θα εκπλαγώ αν και πάλι έχω στο #1 μια ακόμη σειρά της Vivienne Medrano!
► Yaratilan (μίνι-σειρά): Κυκλοφορεί στο Netflix με τον τίτλο “Creature” και πρόκειται για μια ακόμη εκδοχή του “Frankenstein” της Mary Shelley, ενός από τα πιο παραγνωρισμένα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που έχει υποστεί εκατοντάδες προσαρμογές ανά τους αιώνες (άλλες επιτυχημένες κι άλλες όχι και τόσο). Η τοποθέτηση της ιστορίας στην Τουρκία κατά την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνεπάγεται κάτι παραπάνω από ένα διαφορετικό φόντο για την πλοκή. Εδώ μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα, με τις δικές της πεποιθήσεις για το θάνατο, την επιστήμη, το Θεό, και τη μεταθανάτια ζωή. Η σειρά δίνει στο θεατή πολλά με την ιδιαίτερη (ενίοτε πιο ανάλαφρη) προσέγγισή της στη διασημότερη ιστορία τρόμου, κάνοντάς τη να μοιάζει ταυτόχρονα τόσο οικεία, αλλά και τόσο διαφορετική. Όλως περιέργως, δεν απομακρύνεται όσο θα περίμενε κανείς από τον πυρήνα του μυθιστορήματος, αν και πολλές φορές δείχνει την σημαντικότερη επηρροή που είχαν στην αφήγησή του οι κλασικές χολιγουντιανές ταινίες τρόμου με το Τέρας του Φράνκενσταϊν. Το μόνο αρνητικό που εντοπίζω μέχρι στιγμής στη σειρά είναι ο άστατος ρυθμός της, που σε κάποια σημεία είναι χελωνίσιος, ενώ σε άλλα κάνει άλματα.
► True Detective: Night Country (σειρά): Ο 4ος αυτοτελής κύκλος ήρθε μια ολόκληρη δεκαετία μετά τον 1ο, και το πρώτο επεισόδιο μας ξαναθύμισε γιατί την είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ αυτή τη σειρά! Η νέα showrunner Issa López κρατάει ζωντανή την κληρονομιά του Nic Pizzolatto, εισάγοντάς μας σε μια ιστορία άγρια, μυστηριώδη και πολυεπίπεδη.
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Φλεβάρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου οδεύοντας προς τις Απόκριες. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;