My Super-Watchlist | Φεβρουάριος ’22: Ο Dion, ο Reacher, η Pam και οι άλλοι

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει... σειρούλα θα μυρίσει!

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Νέα χρονιά, νέα στήλη! Πριν έναν μήνα εγκαινίασα αυτή τη νέα γωνίτσα του site μας, όπου θα σχολιάζω όσες σειρές και ταινίες βλέπω κάθε μήνα. Όπως είδατε και στο προηγούμενο άρθρο είναι -αχέμ- αρκετούτσικες, γι’αυτό και η λίστα με όλα όσα παρακολουθώ δεν ονομάζεται απλά Watchlist, αλλά… SUPER-Watchlist!

O Φλεβάρης ήταν σχετικά χαλαρός μήνας για εμένα. (Κάντε τώρα ένα γρήγορο scroll down και γελάστε ελεύθερα με αυτή τη δήλωση!) Καταρχάς, δεν είδα καμία ταινία — κι ας το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα πάω έστω μια φορά σινεμά. Ξεκίνησα κάποιες νέες σειρές, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσω τις περισσότερες από αυτές. Η μεγαλύτερη έκπληξη του μήνα ήταν το Severance και η χειρότερη απογοήτευση, αν έπρεπε να διαλέξω, ναι, δυστυχώς, ήταν το Pam & Tommy, όχι όμως για το λόγο που νομίζετε.

***Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ περιέχουν spoilers, οπότε συνεχίστε άφοβα***

ΟΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ

Raising Dion

Ο Φλεβάρης μου ξεκίνησε με Raising Dion. Κυριολεκτικά. H 2η σεζόν έκανε πρεμιέρα 1η του μηνός στο Netflix και δεν πρόλαβε να κλείσει 48ωρο πριν την ολοκληρώσω. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Dion είναι ένας μικρός, 10χρονος πια, εν δυνάμει υπερήρωας. Ένα μυστηριώδες φαινόμενο χάρισε υπερδυνάμεις στον πατέρα του, όπως και σε δεκάδες άλλους, κι ο Dion ανήκει στη δεύτερη γενιά “μεταλλαγμένων”. Πρόκειται για μια σειρά που ακολουθεί την κλασική φόρμουλα των κόμικς με τον ήρωα και τους συμμάχους του να έρχονται αντιμέτωποι και τελικά να νικούν τον κακό, και απευθύνεται ξεκάθαρα σε μικρότερο ηλικιακά κοινό, αλλά είναι από εκείνες τις καλοστημένες “παιδικές” σειρές που βλέπω ευχάριστα για να χαλαρώσω. Δεν σου δημιουργεί προβληματισμούς, ούτε είναι ριζοσπαστική τηλεόραση, είναι απλά μια χαριτωμένη περιπέτεια που συνιστώ κυρίως στα παιδιά που κρύβουμε όλοι μέσα μας, αλλά και σε όσους γονείς θέλουν να δουν κάτι με τα παιδιά τους και δεν θέλουν να κόψουν εντελώς φλέβα! Η 2η σεζόν ανεβάζει λίγο ταχύτητα σε ότι αφορά την αφήγηση και την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Τηρουμένων των αναλογιών, η σειρά βελτιώθηκε φέτος, και συνεχίζει να αφηγείται μια αξιοπρεπή superhero ιστορία, κρατώντας τις αξίες της οικογένειας και της φιλίας πολύ κοντά στην καρδιά της. Το περίεργο “τυράκι” που μας δίνει στο τέλος η σεζόν με κάνει να περιμένω την 3η. Δεν έχει ακόμη ανανεωθεί, αλλά δεν νομίζω να αργήσουν να έρθουν τα ευχάριστα νέα.

Resident Alien

Στη 2η σεζόν της, η sci-fi κωμωδία του SyFy παραμένει διασκεδαστική, αλλά αποφάσισε να αφήνει λίγο στην άκρη τον Harry και τις γκριμάτσες του και να εκμεταλλευτεί της κρυφή της δύναμη: τους δευτερεύοντες χαρακτήρες της. Στα 4 επεισόδια που έχω δει μέχρι στιγμής (από τα 5 που έχουν προβληθεί) οι σεναριογράφοι εξερευνούν και αναπτύσσουν τους ήρωες του γραφικού Patience και τις σχέσεις μεταξύ τους, κάνοντας ταυτόχρονα και διάφορα διακριτικά κοινωνικά σχόλια. Είναι σπάνιο για μια κωμωδία να έχει τόσους πολυπεπίπεδους χαρακτήρες τους οποίους φροντίζει να σε κάνει να υποστηρίζεις ολόψυχα. Το ταξίδι του Harry προς την ανακάλυψη της ανθρωπιάς του είναι ταυτόχρονα συγκινητικό και ξεκαρδιστικό, και πολύ χαίρομαι που δίνεται η ευκαιρία και στους φίλους του να λάμψουν μέσα στο σενάριο.

*

ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΦΙΞΕΙΣ

Reacher

Στη λίστα των τηλεοπτικών γ***ω-και-δέρνω χαρακτήρων μπήκε αυτό το μήνα κι ο Jack Reacher (πνευματικό παιδί του συγγραφέα Lee Child). Η κινηματογραφική βερσιόν του ήρωα είχε φάει κράξιμο γιατί ο Tom Cruise μπορεί να είναι ικανός action-star, αλλά ήταν πολύ κοντός για το ρόλο. Η σειρά, από την άλλη, έχτισε κυριολεκτικά όλο της το είναι γύρω από το πόσο γιγαντόσωμος είναι ο Reacher — και ήταν τυχερή που βρήκε τον ιδανικό πρωταγωνιστή στις 3 στρέμματα πλάτες του… Τιτάνα Alan Ritchson! Ο Reacher, εκτός από τεράστιος (φανταστείτε Dwayne Johnson με αναβολικά), είναι και πανέξυπνος (τύφλα να έχει ο Sherlock Holmes), και πρώην πεζοναύτης (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), οπότε είναι το τέλειο πακέτο για να αναλάβει εξ ολοκλήρου τη δουλειά ολόκληρου του αστυνομικού τμήματος του Margrave, της μικρής επαρχιακής πόλης των ΗΠΑ όπου τον στέλνει η σεναριακή ευκολία μοίρα.

Αυτό δεν είναι το είδος που συνήθως προτιμώ, αλλά η είδηση της αστραπιαίας ανανέωσης της σειράς για 2η σεζόν, μόλις 3 μέρες μετά την κυκλοφορία της 1ης στο Amazon, μου κίνησε την περιέργεια. (Δεν θέλω και πολύ, όπως ίσως έχετε καταλάβει.) Είδα, λοιπόν, τα 8 επεισόδια σε δυο απογεύματα. Ακόμη και για κάποιον που δεν έχει διαβάσει καν τα βιβλία, η ιστορία μοιάζει πολύ… οικεία, καθώς επιστρατεύει όλα – μα όλα, όλα, ΌΛΑ – τα κλισέ του είδους: τον εξιδανικευμένο πρωταγωνιστή (που τον θέλουν όλες οι γυναίκες και τον αποφεύγουν όλες οι σφαίρες), τον γλοιώδη δήμαρχο, την ομορφούλα αστυνομικίνα, τον μυστικοπαθή πλούσιο που κινεί τα νήματα, τον κακομαθημένο γιο του, και, φυσικά, τον αρχετυπικό μη-λευκό sidekick. Για όποιον έχει δει ένα Banshee ή ένα Justified, ή έστω ένα Walker, Texas Ranger ρε αδερφέ, αυτή η σειρά δεν έχει να προσφέρει κάτι πρωτότυπο ή ουσιαστικό. Τη σώζει, πάντως, το πανέμορφο κάθαρμα που έχει για πρωταγωνιστή, το χιούμορ της και το ότι δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. Ενδείκνυται για όποιον θέλει ένα διασκεδαστικό τηλεοπτικό πασατέμπο γεμάτο κλωτσομπουνίδια και εξυπνάδες! Μείνετε μακριά, όμως, αν έχετε αλλεργία στις “αμερικανιές”, αν σας ενοχλούν οι παιδαριώδεις σεναριακές ευκολίες, αν βαριέστε τα κοινότυπα σενάρια με ανατροπές που φαίνονται από χιλιόμετρα, αν εκνευρίζεστε όταν οι κοινωνιοπαθείς δολοφονικές μηχανές προωθούνται ως ήρωες-σωτήρες, αν ψάχνετε με το κιάλι έναν καλογραμμένο γυναικείο χαρακτήρα (και είστε σίγουρ@ ότι δεν θα τον βρείτε σε ένα σενάριο που αναβλύζει τεστοστερόνη), ή αν τα “shoot ’em up” τα προτιμάτε μόνο σε βιντεοπαιχνίδια.

Pam & Tommy

Ο Robert Siegel (The Wrestler, The Founder) στο πρώτο του τηλεοπτικό εγχείρημα, υπό την αιγίδα των Seth Rogen & Evan Goldberg, έμεινε στο στοιχείο του: τις βιογραφίες. Πήρε την ιστορία του πιο διάσημου sex tape κι έφτιαξε για το Hulu μια χαριτωμένη μαύρη κωμωδία, η οποία έχει όλα τα στοιχεία μιας καλής (μίνι)-σειράς: ταλαντούχο καστ, μπριόζικη σκηνοθεσία, έξυπνους διαλόγους, μπόλικο χιούμορ, διάθεση κοινωνικού σχολιασμού με ανάλαφρο, εύπεπτο τρόπο. Της λείπει, όμως, κάτι πολύ, πολύ σημαντικό: η ειλικρινής πρόθεση. Από τη μια, η σειρά φαίνεται ότι προσπαθεί να δείξει την ανθρώπινη πλευρά της Pamela Anderson, την αφέλεια και την αθωότητά της, και να στηλιτεύσει όλους αυτούς που σκύλευσαν τη φήμη της και όσους πλούτισαν από αυτήν, ενώ ταυτόχρονα την υπέβαλαν σε ένα λυσσαλέο slut-shaming, που, δυστυχώς, επιζεί μέχρι τις μέρες μας. Από την άλλη, όμως, το κάνει χωρίς την εμπλοκή της, ή έστω τη συγκατάθεσή της. Άρα, ουσιαστικά, όσοι εμπλέκονται και θα βγάλουν λεφτά από αυτή τη σειρά δεν κάνουν κάτι και τόσο διαφορετικό από αυτό που της συνέβη το ’95. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πλήρης αποσιώπηση της βίαιης πλευράς του Tommy Lee (καταδικάστηκε με ποινή φυλάκισης για ενδοοικογενειακή βία το ’98) και η προώθηση της σειράς ως “ιστορία αγάπης” δεν με βοηθούν να τη δω με καλό μάτι. Αν επρόκειτο για σειρά καθαρά μυθοπλασίας, θα ήταν μια από τις αγαπημένες μου της σεζόν, αλλά το ηθικό δίλημμα στο οποίο με έχει βάλει, δεν με αφήνει να την απολαύσω όπως θα ήθελα. Προς το παρόν, την έχω στον πάγο μετά από 4 επεισόδια και το σκέφτομαι αν θα την ολοκληρώσω.

The Legend of Vox Machina

Μετά το Bojack Horseman, που μου άλλαξε την κοσμοθεωρία για το τι σημαίνει “ενήλικη σειρά κινουμένων σχεδίων”, δίνω πολύ ευκολότερα την ευκαιρία σε μη-live-action σειρές να μπουν -και να παραμείνουν- στη watchlist μου — και κάπως έτσι έφτασε το Arcane να είναι η αγαπημένη μου νέα σειρά φαντασίας πέρσι! Το TLOVM του Amazon Prime ακολουθεί τις περιπέτειες μια ετερόκλητης ομάδας τυχοδιωκτών πολεμιστών σε ένα high fantasy σύμπαν με ξωτικά, μάγους, δράκους και δεν συμμαζεύεται. Είναι βασισμένο στο πιο διάσημο campaign του επιτραπέζιου παιχνιδιού ρόλων Dungeons & Dragons (το οποίο μάλιστα έγινε και podcast με τον τίτλο Critical Role). Γνωρίζοντας μόνο εξ ονόματος το D&D, έκρινα τη σειρά μόνο ως σειρά. Πρωτότυπη δεν θα την έλεγα, αλλά είναι άκρως διασκεδαστική, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Το voice cast πολύ καλό, και είναι λογικό, αφού ουσιαστικά η σειρά αυτή είναι το passion project της καλλιτεχνικής ομάδας ‘Vox Machina’, και οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωτικά δικοί τους σε σύλληψη και ερμηνεία. Αυτό από μόνο του δίνει ψυχή στη σειρά. Yπάρχουν κάποια θεματάκια στον τόνο, και κυρίως στον ρυθμό, αλλά προσωπικά τα βρήκα αμελητέα σε σχέση με το όλο πακέτο. Η σειρά είναι αστεία, αθυρόστομη, γεμάτη δράση και μαγεία. Το animation, χωρίς να είναι κάτι το μοναδικό, είναι πολύ όμορφο και ταιριαστό. Γενικά, όποιος αγαπά το adult animation και το fantasy, οφείλει να της δώσει μια ευκαιρία! Κι έχει τσιμπήσει ήδη και 2η σεζόν, οπότε είναι δεδομένο ότι δεν θα μείνουμε με το cliffhanger της 1ης.

Murderville

Η λίστα με τις αποτυχημένες αμερικανικές προσαρμογές αγαπημένων βρετανικών σειρών μεγάλωσε λίγο ακόμη μέσα στον Φλεβάρη όταν κυκλοφόρησε στο Netflix η 1η σεζόν του Murderville (βασισμένο στο Murder in Successville του BBC Three). Είπα να τη δοκιμάσω μόνο χάρη στον Will Arnett, ο οποίος παίζει έναν σκληροτράχηλο ντετέκτιβ που συνεργάζεται με διαφορετικό σελέμπριτι καλεσμένο σε κάθε επεισόδιο για να εξιχνιάσουν κάποιο έγκλημα. Η πρωτοτυπία της σειράς είναι ότι ενώ όλοι οι χαρακτήρες ακολουθούν κάποιο σενάριο, ο καλεσμένος πρέπει να αυτοσχεδιάσει. Η επιλογή του guest της πρεμιέρας ήταν η χειρότερη δυνατή και αρκετή για να με αποθαρρύνει από τη σειρά για πάντα. Ο Conan O’Brien δεν είναι αστείος στα δικά του talk-shows και σίγουρα δεν ήταν αστείος εδώ. Όλο το επεισόδιο μου φάνηκε στημένο και αμήχανο και δεν γέλασα ούτε από οίκτο. Ίσως έπρεπε να δώσω μια ακόμη ευκαιρία, βλέποντας 2-3 επεισόδια ακόμη με άλλους guests, για να αποκτήσω πιο αντικειμενική άποψη, αλλά είχα πολύ καλύτερες επιλογές για να γεμίσω τον χρόνο μου, όπως η επόμενη…

Severance

Η νέα σειρά του Apple TV+ παίρνει την ιδέα της ανάγκης όλων μας να κρατήσουμε ξεχωριστά την προσωπική από την επαγγελματική ζωή και την πάει ένα βήμα παραπέρα σε αυτό το δυστοπικό τηλεοπτικό διαμαντάκι! Πραγματεύεται με πρωτότυπο και έξυπνο τρόπο ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κι εξίσου αμφιλεγόμενο θέμα, δίνοντάς μας ένα ψυχεδελικό, εγκεφαλικό, λακωνικό, βραδυφλεγές υβρίδιο dramedy-thriller, που θυμίζει Black Mirror και Tales from the Loop.

From

Μια οικογένεια παγιδεύεται σε μια κωμόπολη των ΗΠΑ από όπου κανείς δεν μπορεί να φύγει, και σαν να μην έφτανε αυτό, τα βράδια τους κατοίκους κυνηγούν ανθρωπόμορφα τέρατα. Η ιδέα δεν μου είχε ακουστεί ιδιαίτερα πρωτότυπη από την αρχή, αλλά σειρά των αδερφών Russo μόνο και μόνο από περιέργεια τη βλέπεις! Το δίδυμο παραγωγών/σκηνοθετών/σεναριογράφων είναι γνωστό κυρίως λόγω Marvel, αλλά για εμένα έπαιξε καίριο ρόλο το τελευταίο τηλεοπτικό project όπου φιγούραρε το όνομά τους: το υπερλατρεμένο και αδικοχαμένο Deadly Class. Το From, λοιπόν, που έχει έναν από τους πιο εκνευριστικά… ungoogleable τίτλους που θα μπορούσε να σκεφτεί ποτέ κανείς (εφάμιλλο του You και του Us), στα 3 πρώτα επεισόδια που είδα, θύμισε έντονα τα κλασικά του είδους, και περισσότερο μια μίξη The Mist με Under the Dome και Wayward Pines. Η πρώτη εντύπωση δεν είναι ενθουσιώδης, αλλά απλά καλούτσικη. Οι ερμηνείες είναι μέτριες προς κακές και δεν θα το έλεγα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Το μυστήριο θα με κρατήσει -νομίζω- για να το συνεχίσω, τουλάχιστον προς το παρόν.

*

ΟΙ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

Τα τελευταία χρόνια έχω εδραιώσει μια νέα συνήθεια: μέσα σε όλα όσα βλέπω κάθε μήνα, κάποιες φορές χώνω εμβόλιμα και το rewatch μιας αγαπημένης σειράς. Έχω ήδη κάνει επανάληψη στο Angel και το Agents of SHIELD, ενώ έχω αρχίσει εδώ και μήνες, όπως ξέρετε, και την επανάληψη του Supernatural. Επειδή αυτό το τελευταίο είναι φιλόδοξο σχέδιο με τα 327 επεισόδια που μετράει η σειρά – και το έκανα ακόμη πιο δύσκολο αποφασίζοντας να γράφω και ένα εκτενές review ταυτόχρονα για κάθε επεισόδιο – κάνω μια μικρή παύση για να ανακτήσω δυνάμεις και να μην καταντήσει το εγχείρημά μου αγγαρεία. Έτσι, λοιπόν, διάλεξα μια άλλη λατρεμένη σειρά για μια γρήγορη επανάληψη μέσα στο Φεβρουάριο…

Sense 8

Την 1η σεζόν την είχα ξανακάνει επανάληψη το ’17, πριν βγει η 2η, και κάθε φορά που τη βλέπω τη λατρεύω και πιο πολύ! Ήταν πρωτότυπη, πολυεπίπεδη, λυρική, συναισθηματική, πανέμορφη, ένα μικρό sci-fi αριστούργημα, ωδή στην διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα. Η αποχώρηση της μιας εκ των αδερφών Wachowski από την κεφαλή της σειράς ήταν καταλυτική. Όλα όσα αγάπησα στην 1η σεζόν (και στο πρωτοχρονιάτικο εμβόλιμο σπέσιαλ επεισόδιο) ένοιωσα ότι κάπου άρχισαν να χάνονται περνώντας τη μέση της 2ης. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων θυσιάστηκε στο βωμό της δράσης και του αισθησιασμού και οι “αμερικανιές” έγιναν πιο εξόφθαλμες κι ενοχλητικές. Η αναγνώριση των αδυναμιών της 2ης σεζόν, βέβαια, δεν απαλύνει σε καμία περίπτωση τον πόνο της πρόωρης ακύρωσης της σειράς, που τσούζει ακόμη και τώρα, 5 χρόνια μετά. Και το πανηγυράκι που μας πλάσαραν ως κλείσιμο της ιστορίας, μη σας πω ότι έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η τεράστια μυθολογία της σειράς έκλεισε κακήν-κακώς, ο κάθε χαρακτήρας… στούκαρε πάνω στο δικό του βεβιασμένο happy end και εγώ έμεινα με την κακή επίγευση μιας φθηνής αποχαιρετιστήριας παρτούζας. Τι μεγάλο κρίμα…

*

…ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ

Συνεχίζω (αλλά δεν έχω κάτι νέο να πω για) τα Single Drunk Female, Legends of Tomorrow, Superman & Lois. Θα περιμένω να μαζευτούν κι άλλα επεισόδια για να τις σχολιάσω την επόμενη φορά. Μόνο για δυο σειρές θα μιλήσω ακόμη πριν σας αφήσω, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το τέλος Μαρτίου (όπου ελπίζω να έχω δει έστω το The Batman)…

The Book Of Boba Fett

Μέσα στο Φλεβάρη μας αποχαιρέτησε ο Boba Fett και η παρέα του. Όπως σας έγραφα και τον προηγούμενο μήνα, η σειρά με απογοήτευσε σε γενικές γραμμές κι αυτό το συναίσθημα δεν το άλλαξε και δραστικά το φινάλε, παρόλο που το βρήκα αξιοπρεπές. Υπήρξε μια αισθητή βελτίωση στα 3 τελευταία επεισόδια, αλλά αυτό είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το fan service (δεν προλάβαινες να συνέλθεις από την ομοβροντία εντυπωσιακών cameos και easter eggs) και το ότι ουσιαστικά η σειρά έστησε όμορφα (και καθόλου διακριτικά) το ταμπλό για την 3η σεζόν του The Mandalorian. Αυτός ήταν κι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του The Book Of Boba Fett τελικά, γιατί τον επώνυμο (αντι)ήρωά του σίγουρα δεν τον εκτίμησε σωστά. O Temuera Morisson έβαλε τα δυνατά του για να σκιαγραφήσει τον γηραιό τυχοδιώκτη, μετανοημένο κυνηγό κεφαλών, που φιλοδοξεί να γίνει ο δίκαιος άρχοντας του τόπου όπου έλαβε χώρα η ακούσια αναγέννησή του, αλλά το σενάριο ήταν τόσο ισχνό που το γεγονός ότι ο Boba έγινε κομπάρσος στην ίδια του τη σειρά ήταν αναπόφευκτο. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της σειράς γενικότερα ήταν ότι ήρθε μετά το The Mandalorian, του οποίου ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας ήταν ουσιαστικά ένα reimagining του Boba Fett, ενός από τους εμβληματικότερους χαρακτήρες του Star Wars franchise. Η επιτυχία του The Mandalorian, ήταν αυτή που άνοιξε το δρόμο για την επιστροφή του original Fett, αλλά αυτή δημιούργησε και την ανάγκη για ένα διαφοροποιημένο πια storyline για εκείνον. Ε, δεν μπορούσαμε να έχουμε δυο πανομοιότυπες σειρές με δυο πανομοιότυπους λακωνικούς μισθοφόρους να πλακώνουν στο ξύλο ό,τι κινείται. Κάπως έτσι γεννήθηκε φαντάζομαι η ιδέα της εξιλέωσης του Fett, και θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα αν οι συντελεστές έδιναν λιγότερο βάρος στην κούφια δράση και περισσότερο βάθος στους χαρακτήρες, τα κίνητρά τους και τις σχέσεις μεταξύ τους. Δεν τον ξεγράφω, όμως. Θα ήθελα να ξαναδώ τον Fett κάπου (όχι απαραίτητα σε μια 2η σεζόν της δικής του σειράς, θα ήμουν ευχαριστημένη αν τον έβλεπα ακόμη και σε κάποιο παρακλάδι του διευρυμένου πια τηλεοπτικού σύμπαντος του Star Wars), αλλά μόνο αν υποσχεθούν ότι θα τον δικαιώσουν σεναριακά και θα τον κάνουν να θυμίζει ξανά τον παλιό, καλό, badass εαυτό του!

Breaking Bad

Μέσα στο μήνα τελείωσα την 2η σεζόν του Breaking Bad και μπήκα στην 3η. Ο Walter White βρίσκεται σε ιλιγγιώδη καθοδική πορεία προς τα έγκατα του υποκόσμου — και την αναπόφευκτη καταστροφή του — και φαίνεται διατεθειμένος να τους παρασύρει όλους μαζί του στον πάτο: γυναίκα, παιδιά, μπατζανάκη και κουνιάδα, ακόμη κι εκείνον τον μπουνταλά τον Jesse, που δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αλλά τουλάχιστον έχει ακόμη ένα ψήγμα ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης, που σίγουρα λείπει από τον Walter. Μετά από δυο σοκαριστικές αποφάσεις στα τελευταία επεισόδια της 2ης σεζόν (όσοι το έχετε δει σίγουρα ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω), κέρδισε με το σπαθί του τον τίτλο του villain στα μάτια μου. Έχουμε περάσει προ πολλού τη φάση που τα έκανε όλα αυτά για την οικογένειά του — και αν η τωρινή του κατάσταση είναι ενδεικτική όλης της προσωπικότητάς του, θα έλεγα ότι ποτέ δεν τα έκανε για αυτούς, αλλά για το εγώ του. Η ψωροπερηφάνια κι ο εγωκεντρισμός του τον είχαν εγκλωβίσει σε μια ζωή που δεν τον γέμιζε, και αυτά τον ωθούν τώρα για να καταστρέψει τόσες ζωές — ακόμα και τόσο μακριά από το άμεσο περιβάλλον του. Η αλυσιδωτή αντίδραση που έφερε την… εκρηκτική ανατροπή του φινάλε της 2ης σεζόν ήταν μια πολύ παράξενη σεναριακή ευκολία, που έκλεψε λίγο από τον γενικότερο ρεαλισμό της σειράς. Έχει κάποιες τέτοιες παιδαριώδεις στιγμές η αφήγηση, οι οποίες συνδέουν άγαρμπα τα στοιχεία της πλοκής και κάνουν τη σειρά να φλερτάρει με το pulp πολλές φορές. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη, αλλά τώρα έχω πειστεί ότι είναι επιτηδευμένη επιλογή των σεναριογράφων. Και με ξενίζει πολύ ένα τόσο καλοστημένο σενάριο να έχει επίτηδες κάποια δομικά στοιχεία τόσο αδύναμα…

Ραντεβού πάλι εδώ στις 31 Μαρτίου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου! Μέχρι τότε, για πείτε μου, τι… μέγεθος έχει η δική σας λίστα; Βλέπουμε τα ίδια ή έχετε να προτείνετε και κάτι άλλο;

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα