Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα τις σειρές και τις ταινίες που παρακολουθώ. Πολυποίκιλλο το πρόγραμμα του Νοέμβρη, με τρεις ταινίες, μια νέα σειρά adult animation και κάποιες δυνατές επιστροφές! Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στο μήνα που πέρασε, ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry…
#7 Hot Frosty (ταινία)
Ήρθε η εποχή των… χριστουγεννιάτικων πασατέμπο! Ο συμπαθέστατος πρωταγωνιστής της ταινίας Dustin Milligan μας είχε αποδείξει από το Schitt’s Creek ότι είναι γεννημένος για να παίζει ρόλους “sexy nerd” κι εδώ το τερματίζει ως χιονάνθρωπος που ζωντανεύει και αλλάζει τη ζωή μιας παραιτημένης χήρας. Για να μην παρεξηγηθώ και νομίζετε ότι μιλάω για κανα αριστούργημα, η ταινία είναι τέρμα κλισεδιάρικη σαχλαμαρίτσα (και δεν το κρύβει ούτε μια στιγμή), αλλά είναι χαριτωμένη και έχει κάποιες στιγμές πραγματικά αστείες — οι περισσότερες εκ των οποίων οφείλονται στο αχτύπητο κωμικό δίδυμο των Joe Lo Truglio και Craig Robinson.
#6 Deadpool & Wolverine (ταινία)
Ως Marvel-fangirl θα πω ότι την ταινία την καταδιασκέδασα — συνεχίζω να προτιμώ την πρώτη βέβαια γιατί φαινόταν πιο αυθεντική η προσπάθειά της να σπάσει τον Τέταρτο Τοίχο. Πρόκειται για ένα δίωρο remix των μεγαλύτερων επιτυχιών της Marvel των τελευταίων 25 χρόνων, προσφέρει άπλετο fan service με χορταστικά cameos και εκατοντάδες αναφορές στην ποπ-κουλτούρα. Κάθε πλάνο, κάθε ατάκα είναι απόλαυση για τους μυημένους. Ο Ryan Reynolds με τον Hugh Jackman έχουν καλή χημεία και φάνηκαν να το διασκεδάζουν κι εκείνοι καθ’όλη τη διάρκεια. Δραματουργικά, πάντως, σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν, είναι όσο ρηχή περιμένεις να είναι. Δεν έχει κάτι να προσφέρει ούτε σε ότι αφορά το σενάριο, ούτε στις ερμηνείες, ούτε καν στα ειδικά εφέ. Αντικειμενικά, είναι από τα καλά δείγματα του MCU, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν καίγομαι να την ξαναδώ σύντομα. Μια φορά μου είναι αρκετή. Δεν θέλω να κάνω λόγο για “franchise fatigue”, αλλά -ξεκάθαρα- αυτό νοιώθω.
#5 The Rookie (σειρά, κύκλοι 1-3)
Ο John Nolan γίνεται στα 45 του ο γηραιότερος νεοσύλλεκτος της Αστυνομίας του Los Angeles. Για όποιον είναι διατεθειμένος να αγνοήσει την προπαγάνδα υπέρ της αστυνομίας και τον ατσούμπαλα διάσπαρτο ανάμεσα στους διαλόγους διδακτισμό, η σειρά είναι πραγματικά διασκεδαστική. Έχει γρήγορο ρυθμό και πραγματικά ενδιαφέρουσες υποθέσεις. Ο Nathan Filion προσαρμόζει τη μανιέρα του απομακρύνοντας όσο μπορεί τον Nolan από τον Rick Castle και μας δίνει έναν συμπαθή πρωταγωνιστή. Ταυτόχρονα, το σενάριο δίνει στους συμπρωταγωνιστές του την ευκαιρία να χτίσουν γύρω του δυνατούς χαρακτήρες. Το δίδυμο Chen-Bradford έγινε γρήγορα το αγαπημένο μου. Η τρίτη σεζόν, που βγήκε το 2021 στον απόηχο των κοινωνικών διαταραχών μετά τον θάνατο του George Floyd στις ΗΠΑ, έχει ένα δραστικά αλλαγμένο ύφος και παίρνει πιο ξεκάθαρη θέση σε κάποια ζητήματα. Βέβαια, η σειρά δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να γίνει ιδιαίτερα τολμηρή ή δηκτική στο σχόλιό της, και από αυτήν την άποψη, θα προτιμούσα να μην προσπαθεί να το παίξει ώριμη αν δεν μπορεί να το φτάσει μέχρι τέλους. Την προτιμώ περισσότερο όταν είναι ανάλαφρη και χιουμοριστική, γιατί τότε δεν βγάζει δηθενιά. Αν τα καταφέρει και δεν χάσω το ενδιαφέρον μου, θα συνεχίσω το binge-watching με τον ίδιο ρυθμό μέσα στο Δεκέμβρη και θα προλάβω να παρακολουθήσω σε ζωντανό χρόνο την 7η σεζόν που ξεκινάει αρχές Ιανουαρίου!
#4 Inside Out 2 (ταινία)
Οι προσδοκίες ήταν υψηλές για αυτή τη συνέχεια της αγαπημένης μου ταινίας της Pixar (συγνώμη, Toy Story) και δεν απογοητεύτηκα, παρόλο που συνεχίζω να πιστεύω ότι το πρώτο Inside Out ήταν καλύτερο. Η χρωματική παλέτα, το storyline μέσα στο μυαλό της έφηβης πια Riley, και φυσικά, η εισαγωγή των νέων συναισθημάτων με επικεφαλής το άγχος (με τη φωνή της Maya Hawke, του πιο αγαπημένου nepo-baby αυτη τη στιγμή), ήταν όλα άψογα. Η μοναδική αδυναμία αυτού του sequel έγκειται στο ότι η παράλληλη πλοκή στον “εξωτερικό κόσμο”, με τη Riley να πασχίζει αμήχανα για την αποδοχή της νέας της ομάδας χόκεϋ, ήταν βαρετή.
#3 Twilight of the Gods (νέα σειρά)
Ξεκινάμε με μια κοινότυπη κεντρική ιδέα: η σκληροτράχηλη πολεμίστρια Sigrid διψά για εκδίκηση και γίνεται χωρίς να το αποζητά κεντρική φιγούρα στο… πολυφορεμένο “Λυκόφως των Θεών”. Οι Jay Oliva (Trese) και Zack Snyder, με βοηθό τον άγνωστο σεναριογράφο Eric Carrasco, παραδίδουν στο Netflix ένα χορταστικό gore-fest βασισμένο στην Σκανδιναβική μυθολογία και -όλως περιέργως- επιτυγχάνουν εκεί που η Marvel παραπατά τα τελευταία χρόνια. Μέσα από την mainstream ‘αμερικανοποιημένη’ ματιά τους και το προσεγμένο -καθαρά δυτικό- animation, παραμένουν αναπάντεχα πιστοί στους πρωτότυπους μύθους και κάνουν μια προσαρμογή άξια λόγου. Για όσους βάλουν να δουν τη σειρά χωρίς να γνωρίζουν καθόλου από βορειοευρωπαική μυθολογία, θεωρώ ότι θα είναι μια αρκετά δυσνόητη προβολή, πάντως εγώ, ως μέτριος γνώστης, την ευχαριστήθηκα και μπόρεσα εύκολα να αγνοήσω τα σεναριακά κενά και την προσπάθεια εντυπωσιασμού με δόλιους τρόπους (το σοφτ-πορνό του 6ου επεισοδίου νομίζω είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα). Η ανατροπή του φινάλε ήταν αρκετά καλή και ελπίζω σε μια δεύτερη σεζόν για να δούμε πως θα εξελιχθεί η ιστορία για να κολλήσει με τα γεγονότα του μυθικού Ragnarök.
#2 The Devil’s Hour (σειρά, κύκλος 2)
Αν μας είχε αποδείξει κάτι ο πρώτος κύκλος της σειράς είναι η φιλοδοξία της και η τόλμη του Tom Moran και της σεναριογραφικής του ομάδας στο να δημιουργήσουν ένα κουβάρι πλοκής το οποίο θα ξετυλίξουν στο δικό τους χρόνο και με τους δικούς τους όρους. Η δεύτερη σεζόν περιέπλεξε ακόμη περισσότερο τα πράγματα σε ό,τι αφορά τα παράλληλα σύμπαντα που πραγματεύεται και όσους χαρακτήρες έχουν την ικανότητα να τα αντιλαμβάνονται ή/και να μεταπηδούν από το ένα στο άλλο. Η συνταγή φαίνεται να περιέχει όλα τα σεναριακά κλισέ των τηλεοπτικών δραμάτων (και δεν μιλάω μόνο για τα επιστημονικής φαντασίας), και κάποιες στιγμές αμφιταλαντεύεται από το “χαώδης” μέχρι το “αφελής”, αλλά πάντα καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή με το μυστήριο και την ατμόσφαιρά της.
#1 Arcane (σειρά, 2ος κύκλος)
Ο τελευταίος κύκλος αυτής της σειράς, η οποία, μαζί με το Spider-Man: Into the Spider-Verse, έχει ήδη γίνει σημείο αναφοράς για το σύγχρονο animation, συμπυκνώνει μια τεράστια ποσότητα πλοκής, συμβολισμών, κοινωνικού σχολιασμού και φιλοσοφικών ερωτημάτων σε μόλις 9 επεισόδια και το κάνει με τρόπο αριστοτεχνικό. Μέχρι το προτελευταίο επεισόδιο, κάθε ατάκα έχει λόγο ύπαρξης, και κάθε χαρακτήρας φτάνει ομαλά εκεί που πρέπει να φτάσει, κι όλες οι προσδοκίες για το πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί αυτή η ιστορία ανατρέπονται. Όμως, το series finale καθιστά ένα πράγμα επίπονα ξεκάθαρο: ακόμη κι αν οι δημιουργοί δηλώνουν το αντίθετο, αυτή δεν προοριζόταν ποτέ να είναι η τελική σεζόν, αλλά μάλλον το δεύτερο κεφάλαιο μιας τριλογίας. Έτσι, το κλείσιμο, όσο καλογραμμένο και συγκλονιστικό κι αν είναι, αφήνει μια αίσθηση μη-ολοκλήρωσης. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν έμεινε χρόνος στο θεατή να εξερευνήσει το συναισθηματικό βάθος της ιστορίας πριν αναγκαστεί να πει αντίο στους χαρακτήρες. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι το Arcane μου άφησε κακή επίγευση, απλά θα ήθελα παραπάνω. Πολύ παραπάνω! Θα αρκεστώ τώρα σε ένα rewatch και στην υπόσχεση των μελλοντικών spin-offs…
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
Helluva Boss (σειρά, 2ος κύκλος): Η φάση “επεισόδια με το σταγονόμετρο” με έχει κουράσει αφάνταστα, αλλά δεν μπορώ να μην εκθειάσω τα δυο πιο πρόσφατα επεισόδια (Ghostf*ckers και Mastermind) ως ίσως τα καλύτερα της σειράς! Κρατώντας ατόφια το κάφρικο χιούμορ και την στιλιζαρισμένη βία, η σειρά έχει καταφέρει, στο δεύτερο μισό αυτής της μακρόοοοοοσυρτης σεζόν, να δώσει βάθος και επίπεδα σε όλους τους χαρακτήρες της, και κυρίως στον πρωταγωνιστή της (δεν λαμβάνω υπόψη τα ‘σφηνάκια’ shorts που έχουν κυκλοφορήσει ενδιάμεσα γιατί ήταν χαζομαρούλες). Ο Blitzo μου ήταν αχώνευτος ξεκινώντας τη σειρά και τώρα θέλω να τον κρατήσω αγκαλίτσα μέχρι να ξανακολλήσει η σπασμένη καρδούλα του…
9-1-1: Lone Star (σειρά, 5ος κύκλος): Κάποια στιγμή είχα φτάσει να την θεωρώ εφάμιλλη της μαμάς σειράς, όμως αυτό το συναίσθημα έχει περάσει προ πολλού. Την παρακολουθώ από συνήθεια πια και η βαρεμάρα που νοιώθω νομίζω καθρεφτίζεται και στο ίδιο το σενάριο. Κανένας χαρακτήρας δεν έχει ενδιαφέρουσα ιστορία και η εμμονή των σεναριογράφων με τα δράματα του Owen Strand έχει ξεπεράσει το όριο της γραφικότητας και είναι πια λυπηρή. Αν δεν τελείωνε φέτος η σειρά, το πιθανότερο ήταν να την είχα ήδη παρατήσει…
9-1-1 (σειρά, 8ος κύκλος): Η απογοητευσή μου εδώ δεν είναι τόσο μεγάλη όσο είναι για το spin-off, αλλά αυτή η σεζόν της αγαπημένης πυροσβεστοσειράς δεν βλέπω να τραβάει. Οι σεναριογράφοι δεν βρήκαν για κανέναν χαρακτήρα ενδιαφέρον storyline φέτος, και μάλιστα, τα θαλάσσωσαν και στον κράχτη τους. Πήραν το τεράστιο ρίσκο πέρσι να “βγάλουν από τη ντουλάπα” τον Buck και αντί να μεταχειριστούν το ρομάντζο του με τον Tommy με σεβασμό και υπομονή, το διέλυσαν. Βέβαια, κρατάω ακόμα μια επιφύλαξη, γιατί μένουν άλλα 10 επεισόδια μέχρι να τελειώσει η σεζόν, οπότε υπάρχουν ακόμη ελπίδες να αναπτερωθεί το ενδιαφέρον και να διορθωθούν τα φαινομενικά λάθη.
***
Αντί επιλόγου:
♫ mais ma meilleure ennemie c’est toi,
fuis-moi, le pire c’est toi et moi,
mais si tu cherches encore ma voix,
oublie-moi, le pire c’est toi et moi ♫
Ραντεβού πάλι εδώ λίγο μετά τα Χριστούγεννα για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου στο τέλος του 2024. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;