My Super-Watchlist | Οκτώβριος 2024: Μάγισσες, ραββίνοι κι Ολύμπιοι θεοί

Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα τις σειρές και τις ταινίες που παρακολουθώ. Πλούσιο το πρόγραμμα του Οκτώβρη, με αρκετές ταινίες, κάμποσες νέες σειρές και κάποιες επαναλήψεις! Πάμε, λοιπόν, να σας γράψω δυο λογάκια (ΧΩΡΙΣ SPOILERS) για όλα όσα είδα μέσα στο μήνα που πέρασε, ξεκινώντας από το πιο αδύναμο entry…

#9 The Ministry of Ungentlemanly Warfare (ταινία)

Τον Ιανουάριο του 1942, μια ομάδα κομάντο αναλαμβάνει μυστικά, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Churchill, μια ριψοκίνδυνη αποστολή σε εχθρικά νερά. Ο Guy Ritchie θέλησε να κάνει το δικό του Inglourious Basterds, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Δεν φτάνει να έχεις την σήμα-κατατεθέν quirky αισθητική σου κι ένα καστ από αψεγάδιαστους μοντέλους και μοντέλες που το παίζουν σκληροτράχηλοι κατάσκοποι με ελαφριά κοινωνιοπάθεια. Χρειάζεται και ουσία, κάτι που λείπει παντελώς από την ιστορία, παρόλο που είναι εμπνευσμένη από αληθινά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Πέρασα ευχάριστα ένα διωράκι, αλλά δεν θα το συγκαταλέξω στις καλές μαύρες κωμωδίες που έχω δει, κι ούτε καν στις μέτριες δουλειές του Βρετανού δημιουργού. Είναι απλά μια αυτάρεσκη, ρηχή κωμωδία δράσης που ξεχνιέται αμέσως μετά την προβολή της. (Επίσης, άσχετο, αλλά πόσο τεράστιος είναι αυτός ο Alan Ritchson, ρε φίλε, που κάνει τον Henry Cavill να φαίνεται μικροκαμωμένος δίπλα του;!)

#8 Lady Bird (ταινία)

Μια έφηβη, που επιμένει να την αποκαλούν “Lady Bird”, διανύει την τελευταία της χρονιά στο λύκειο κι έρχεται αντιμέτωπη με τις ερωτικές απογοητεύσεις της ηλικίας και την τεταμένη σχέση με τη μητέρα της. Συχνά-πυκνά μου τυχαίνει να βάλω να δω κάτι έχοντας μεγάλες προσδοκίες και τελικά να μην συμφωνώ καθόλου με την πλειοψηφία. Το ντεμπούτο της Greta Gerwig ως σόλο σκηνοθέτιδας είναι μια από τις ταινίες που, ενώ είχαν πολλά να πουν, δεν με άγγιξαν καθόλου. Η Saoirse Ronan δίνει ρέστα, αλλά τελικά ο χαρακτήρας της μου είναι εντελώς αντιπαθής (όπως και πολλοί από αυτούς που την πλαισιώνουν). Σαν ταινία μου γέννησε το ίδιο ακριβως συναίσθημα εκνευρισμού με εκείνο που μου είχε γεννήσει το The Edge of Seventeen, αμφότερες ιστορίες ενηλικίωσης με κεντρική φιγούρα μια αντιδραστική έφηβη με mommy issues, που κερδίζει στο τέλος μια ανάπτυξη χαρακτήρα χωρίς να την αξίζει, μόνο και μόνο επειδή *πρέπει* να κλείσει με ένα ψευδές συναίσθημα ικανοποίησης η ταινία.

#7 The Rings of Power (σειρά, 2ος κύκλος)

Ο Sauron χειραγωγεί τον Celembrimbor να φτιάξει 16 (!) ακόμη Δαχτυλίδια της Δύναμης, ενώ το καζάνι της Μέσης Γης συνεχίζει να βράζει. Σε ένα one-man-show του Charlie Vickers εξελίχθηκε η αισθητά βελτιωμένη 2η σεζόν της διαβόητης σειράς του Amazon. Ο Sauron του ανερχόμενου Αυστραλού (που φέτος απαρνήθηκε τη μπρουτάλ περσόνα του Halbrand κι έγινε με την ίδια επιτυχία ο ξανθόψειρας Annatar) μονοπώλησε το ενδιαφέρον της πλοκής, παρόλο που οι σεναριογράφοι έκαναν γενικότερη προσπάθεια για καλύτερη συνοχή της αφήγησης. Η σειρά έχει ακόμη *πολύ* δρόμο μέχρι να γίνει το αριστούργημα που αξίζει να συνδέεται με το όνομα του JRR Tolkien, αλλά βλέπεται ευχάριστα. Εξάλλου, αποτελεί μια από τις ελάχιστες πια πηγές επικής φαντασίας που έχουν απομείνει στην τηλεόραση, οπότε θέλουμε, δε θέλουμε, θα την παρακολουθήσουμε μέχρι να γίνει πραγματικά καλή (ή να κοπεί)…

#6 Nobody Wants This (νέα σειρά)

Η αγνωστικίστρια podcaster Joanne ερωτεύεται τον προοδευτικό ραββίνο Noah. Σε αυτή τη σειρά δεν πρόκειται να βρεθεί ούτε μια φρέσκια ιδέα, μόνο χιλιοπαιγμένα κλισέ, κι όμως, η χημεία του κεντρικού πρωταγωνιστικού ζευγαριού, καθώς και οι χαριτωμένοι υποστηρικτικοί χαρακτήρες, την κάνουν να αξίζει τον κόπο. Η πρώιμη ανανέωση για δεύτερη σεζόν αποδεικνύει ότι οι feel good ιστορίες αγάπης δεν θα σταματήσουν ποτέ να πουλάνε — οπότε θα περιμένουμε όλοι μαζί να δούμε πώς θα καταφέρουν του χρόνου να χαλάσουν το happy end τους οι αταίριαστοι εραστές μας!

#5 KAOS (νέα σειρά)

Τρεις θνητοί βρίσκονται στο επίκεντρο μιας αρχαίας προφητείας που θα φέρει την πτώση των Ολύμπιων θεών. Το KAOS, εμπνέεται κυρίως από την ελληνική, αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία, πασπαλίζοντάς τες με έντονα στοιχεία από το Χριστιανισμό και τον Ινδουισμό (με μια εσάνς από τα σκανδιναβικά έπη). Πρόκειται για μια ευφάνταστη, μεταμοντέρνα διασκευή των μύθων, που λειτουργεί ως μια αρχετυπική παραβολή για την διαφθορά και τον εκφυλισμό των ανθρώπινων ηθών που προκαλεί η εξουσία. Η πολυπολιτισμικότητα και η πολυχρωμία του καστ αναδεικνύει τη διαχρονικότητα και την οικουμενικότητα της ιστορίας. Υπάρχουν κάποιες αστοχίες που εμποδίζουν τη σειρά να αγγίξει το τέλειο, αλλά βρίσκω ότι στα περισσότερα σημεία της είναι εντυπωσιακά οξυδερκής στο στήσιμο και στο σενάριο. Για τους λάτρεις της μυθολογίας -όπως η υποφαινόμενη- αυτή η σειρά ήταν μια απόλαυση, την οποία, δυστυχώς, το Netflix αποφάσισε να συγκαταλέξει στη μακρά λίστα των πολλά υποσχόμενων σειρών φαντασίας που κόπηκαν άδοξα μετά την 1η σεζόν…

#4 Fallout (νέα σειρά)

Η νεαρή Lucy αφήνει την ασφάλεια του καταφυγίου της και ξεκινά μια επικίνδυνη περιπέτεια σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο γεμάτο ραδιενέργεια, μεταλλαγμένους και εγκληματίες! Παρόλο που δεν είχα καμία απολύτως επαφή με το videogame στο οποίο είναι βασισμένη, αγάπησα τη σειρά. Στην κεντρική ιδέα μοιάζει αρκετά στα πρόσφατα Silo και The Last of Us, και βασικά σε όποιο άλλο post-apocalyptic σκηνικό έχουμε δει ποτέ στην τηλεόραση. Όσα χάνει σε πρωτοτυπία σαν σειρά, όμως, τα κερδίζει με το παραπάνω με το χιούμορ και την αισθητική της. Ήταν μια πολύ ευχάριστη sci-fi εκπληξη στο φετινό τηλεοπτικό τοπίο και χαίρομαι ιδιαίτερα που ανανεώθηκε για 2η σεζόν.

#3 The Legend of Vox Machina (σειρά, 3ος κύκλος)

Οι Vox Machina είναι έτοιμοι για την τελική τους αναμέτρηση με τους δράκους. Θα βγουν όλοι ζωντανοί από αυτή τη δοκιμασία, όμως; Οι καμπάνιες Dungeons & Dragons που παίζουν στο YouTube δεν θα αποκτήσουν ποτέ ενδιαφέρον για εμένα, αλλά οι σειρές φαντασίας (animation ή live-action) θα είναι πάντα το πιο αγαπημένο κομμάτι της Super-Watchlist μου, και το TLOVM είναι ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα του πολύπαθου αυτού είδους. Κάθε χρονιά είναι και καλύτερη, με τη φετινή να ξεκινά κάπως περίεργα, αλλά να κάνει ένα ηχηρό κρεσέντο και να μας δίνει ένα υπέροχο, γλυκόπικρο φινάλε, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν series finale, αν η σειρά δεν είχε ήδη ανανεωθεί. Ο πυρήνας της αφήγησης αυτής της σεζόν είναι η δύναμη της αγάπης (σε όλες της τις μορφές), και η σειρά είναι αρκετά έξυπνη ώστε να μην σου περάσει καν από το μυαλό ποτέ να την χαρακτηρίσεις γλυκανάλατη. Οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων αποκρυσταλλώνονται και ξέρεις ότι το τελευταίο τους αντίο δεν μπορεί να είναι οριστικό, αφού έχουν γίνει πια όλοι μια οικογένεια…

#2 Agatha All Along (μίνι σειρά)

Η μάγισσα Agatha Harkness δραπετεύει από την εικονική φυλάκή της και ξεκινά να βρει τον θρυλικό Δρόμο των Μαγισσών, με τη βοήθεια μιας ετερόκλητης σύναξης. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή δεν ήταν μια σειρά που αποζήτησα ποτέ να δω, και αυτή ακριβώς η αρχική μου αδιαφορία με κάνει τώρα να τη χαρακτηρίζω μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς! Σε πολλά σημεία τολμώ να πω ότι ξεπέρασε και το WandaVision που τη γέννησε. Πριν την ξεκινήσω (σχεδόν από καθήκον), θεωρούσα δεδομένο ότι η σεναριογραφική ομάδα θα ακολουθήσει το δρόμο του Loki και θα προσπαθήσει να εξιλεώσει την Agatha και να την επανασυστήσει στο κοινό ως χαροκαμένη αντι-ηρωίδα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο χάρηκα που απάντησαν στην πρόκληση αυτή εδραιώνοντας το στάτους της ως villain. Η Agatha είναι ένας περίπλοκος, πανούργος, πολυεπίπεδος χαρακτήρας. Παραμελήθηκε, κακοποιήθηκε και στερήθηκε οποιονδήποτε οικογενειακό δεσμό είχε ποτέ και κατέληξε μια ιδιοτελής κατά συρροή δολοφόνος, που εκμεταλλεύτηκε οποιονδήποτε άμοιρο έτυχε να βρεθεί στο δρόμο της και της έδειξε έστω ένα ψήγμα αδυναμίας. Δεν είναι καλός άνθρωπος, αλλά αυτό δεν την καθιστά ανίκανη να αγαπήσει — και οι στιγμές που κατεβάζει ελάχιστα τις άμυνές της για να το δείξει είναι οι πιο δυνατές της σειράς. Όμως, για να μην είμαι άδικη, η σειρά δεν στέκεται μόνο χάρη στην Agatha, αλλά χάρη σε όλους τους χαρακτήρες που την πλαισιώνουν, και κυρίως στον μυστηριώδη “Έφηβο” του Joe Locke (όσο προφανής κι αν ήταν εξαρχής η ταυτότητά του, τόσο συναρπαστικά ήταν όσα ακολούθησαν την αποκάλυψή της). Τα τρία τελευταία επεισόδια της σεζόν είναι από τα καλύτερα πράγματα που μας έχει δώσει ποτέ το MCU, κι ελπίζω, αν όχι σε μια δεύτερη σεζόν, που θα ήταν το ιδανικότερο, έστω σε μια συνέχιση της ιστορίας κάπου αλλού — και σύντομα!

#1 Heartstopper (σειρά, 3ος κύκλος)

Η παρέα μεγαλώνει και ωριμάζει. Καθώς μαθαίνουν περισσότερα ο ένας για τον άλλον και τις σχέσεις μεταξύ τους, και αρχίζουν να σκέφτονται τις μετέπειτα σπουδές τους, όλοι πρέπει να μάθουν να βασίζονται σε αυτούς που αγαπούν όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα περίμεναν. Η φετινή σεζόν είναι συγκινητική, ενίοτε σπαρακτική, ίσως ελαφρώς cheesy σε κάποια σημεία, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Ο πρώτος εφηβικός έρωτας είναι αυτός που όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε και να θυμόμαστε για πάντα. Ο δεσμός του Charlie με τον Nick, καθώς και των υπόλοιπων χαρακτήρων της σειράς με τους δικούς τους αγαπημένους, είναι ειδυλλιακός και αγνός. Σε έναν κόσμο όπου η ομοφοβία προκαλεί ακόμη ειδεχθή εγκλήματα, αυτή η σειρά αρνείται να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αμετανόητα queer, και μας εξηγεί ότι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα δεν είναι κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από άνθρωποι, με συναισθήματα και επιθυμία για ζωή. Δεν είναι όμως αυτό που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει (και) φέτος. Δεν συμβαίνει συχνά μια ιστορία ενηλικίωσης να πραγματεύεται δύσκολα θέματα, όπως η διατροφική διαταραχή ενός εφήβου, με τέτοια ακρίβεια και ευαισθησία. Η ειλικρίνεια και η απλότητα με την οποία γράφει η Alice Oseman είναι αφοπλιστική. Η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να γιατρέψει μια ψυχική ασθένεια, και η σειρά, όσο αθεράπευτα αισιόδοξη και να είναι πάντα, δεν πέφτει στην παγίδα να υποστηρίξει κάτι τόσο επικίνδυνα αφελές. Όλο το ηθικό δίδαγμα της φετινής σεζόν συνοψίζεται σε μια ατάκα: “Κάποιες φορές, οι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερη υποστήριξη από εκείνη που μπορεί να τους δώσει ένα μόνο άτομο. Μπορείς να είσαι δίπλα του, να στέκεσαι μαζί του, ακόμη κι όταν είναι δύσκολα τα πράγματα. Αυτή είναι η αγάπη.”

***

Τα υπόλοιπα του μήνα:

► 9-1-1 (σειρά): Δυναμικά ξεκίνησε και ο 8ος κυκλος της αγαπημένη πυροσβεστοσειράς, ρίχνοντάς μας αρχικά στάχτη (ή μαλλον μέλισσες) στα μάτια σχετικά με το ποιό θα είναι το αληθινό περιστατικό έκτακτης ανάγκης που θα λάμβανε χώρα στην καθιερωμένη τριμερή πρεμιέρα της σεζόν. Φέτος είχαμε ένα αεροπορικό ατύχημα που μας επιβεβαίωσε ότι η Athena Grant δεν είναι να μπαίνει σε κάποιο μεταφορικό μέσο χωρίς να κινδυνέψει κόσμος!

► The Rookie (σειρά): Συνεχίζοντας το ταξίδι μου στις “μπουμεροσειρές”, έβαλα να δω την επόμενη δουλειά του Nathan Fillion μετά το Castle και εξεπλάγην ευχάριστα όταν τον είδα να μην πέφτει στην ερμηνευτική μανιέρα που φοβόμουν ότι θα πέσει. Ο “ψάρακλας” του τίτλου, ο John Nolan, δεν έχει την υπεροψία του Richard Castle και αυτός είναι ο λόγος που θα τα πάμε καλύτερα οι δυο μας μακροπρόθεσμα, πιστεύω!

► Sleepy Hollow (ταινία): Πριν από 24 χρόνια που την πρωτοείδα την είχα λατρέψει. Τώρα αναγνωρίζω ότι δεν είναι καν από τις καλύτερες δουλειές του παραμυθά Tim Burton, αλλά συνεχίζει να είναι διασκεδαστικά creepy — μια ταινία που φτιάχτηκε για να προβάλλεται εσαεί την εποχή του Halloween!

► The Count Of Monte Cristo (ταινία): Δεν ήταν η πρώτη φορά που την είδα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που την εκτίμησα, όχι ως μια χαλαρή προσαρμογή του κλασικού μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά, αλλά ως μια χορταστική, παλιομοδίτικη, swashbuckler περιπέτεια. Η τελευταία καλή ταινία του Kevin Reynolds έχει τα πάντα: πειρατές, συνομώτες, έναν Ναπολέοντα εξόριστο, πάθος, ξιπασιά, ζήλια, προδοσία, μια άδικη φυλάκιση, κρυφά τούνελ, χιούμορ, έναν κρυμμένο θησαυρό, παριζιάνικα πάρτι της υψηλής κοινωνίας, διαφθορά και εκδίκηση! Κι όλα αυτά σε λιγότερο από δυο ώρες και με τους ηθοποιούς να φαίνεται ότι διασκεδάζουν το μασκάρεμα περισσότερο από όσο θα έπρεπε!

Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Νοέμβρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου στο τέλος του φθινοπώρου. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;