Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.
Οι προτάσεις είναι πολλές και για διάφορα γούστα, οπότε είναι στη διακριτική σας ευχέρεια να τις σταχυολογήσετε για να ταιριάξουν στη δική σας Watchlist!
Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ SPOILERS.
#5 Shelter (σειρά, 1ος κύκλος)
Εφηβικό δράμα μυστηρίου, βασισμένο στο έργο του δημοφιλή συγγραφέα Harlan Coben, το οποίο ξεκίνησε πολλά υποσχόμενο, αλλά τελικά με δίχασε. Από τη μία, προσπάθησε ενσυνείδητα να παλέψει με τα κλισέ του είδους και μας έδωσε κάποιες ανατροπές πραγματικά αναπάντεχες. Από την άλλη, όμως, ενστερνίστηκε κάποια άλλα παιδαριώδη κλισέ (το cliffhanger του φινάλε είναι ένα από αυτά). Το αποτέλεσμα: μια άνιση αφηγηματικά πρώτη σεζόν που σώζεται μόνο από το ταλαντούχο νεαρό καστ της. Δεν νομίζω, όμως, ότι θα είναι αρκετό αυτό για να με τραβήξει στη 2η σεζόν – αν υπάρξει…
#4 Elemental / Στο Στοιχείο Τους (ταινία)
Η πιο πρόσφατη ταινία της Pixar έχει αρκετά εμφανή προβλήματα που δεν της επιτρέπουν να καταταχθεί στα αριστουργήματα του στούντιο. Για αρχή, η προσπάθεια να κάνει τις διαφορές μεταξύ των Στοιχείων μια προφανή μεταφορά για τις φυλετικές διαφορές και την πολυπολιτισμικότητα είναι επιφανειακή και άστοχη σε πολλά σημεία. Τα θέματα και η πλοκή της ιστορίας είναι τόσο παλιομοδίτικα και κουρασμένα όσο και η ίδια η αφήγηση. Δεν εξερευνείται πραγματικά καμία νέα ιδέα σε σεναριακό επίπεδο. Αλλά και στο επίπεδο της εικόνας τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Τα γραφικά της ταινίας ποικίλλουν σε ποιότητα: το φόντο είναι υπέροχο, πολύχρωμο και ζωηρό, αλλά οι σχεδιασμοί των χαρακτήρων δημιουργούν το αντίστοιχο που θα δημιουργούσε η έλλειψη χημείας σε live-action: σαν να τους έχουν ρίξει μαζί από διαφορετικά καλλιτεχνικά στιλ και να περιμένουν ότι θα κολλήσουν με κάποιο θαύμα. Ε, δεν τα καταφέρνουν ποτέ.
Παρά την έλλειψη σεναριογραφικής έμπνευσης, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, η Ember και ο Wade, είναι ευδιάκριτα ξεχωριστοί σαν άτομα, οικείοι και προσιτοί ο καθένας με τον δικό του τρόπο, και τελικά δεν γίνεται να μην τους αγαπήσεις. Και οι δύο χαρακτήρες αναπτύσσονται σημαντικά κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά ποτέ βεβιασμένα. Η ιστορία τους, κι ας ήταν μια ακόμη χιλιοπαιγμένη, εκμοντερνισμένη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας (χωρίς το τραγικό τέλος), τελικά άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές μου. Αυτό είναι το μοναδικό μεγάλο επίτευγμα του Elemental κι ο λόγος που αξίζει έστω μια προβολή η ταινία, ιδανικά παρέα με το πιτσιρικάκι σας.
#3 Sex Education (σειρά, 4ος κύκλος)
Δεν έχει πολλές μέρες που κυκλοφόρησε η τελευταία σεζόν της πάλαι ποτέ αγαπημένης εφηβικής σεξοκωμωδίας του Netflix, αλλά διαφαίνεται ήδη ότι θα διχάσει τον κόσμο σε επίπεδα How I Met Yοur Mother (για να μην πω GoT). Τα παρασκηνικά εμπόδια, εξαιτίας των οποίων αποχώρησαν πολλοί ηθοποιοί, σήμαναν την αναδιάταξη της ιστορίας με την εισαγωγή αρκετών νέων χαρακτήρων, από τους οποίους, δυστυχώς, κανένας δεν ήταν πραγματικά ενδιαφέρων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα suplots των παλιών χαρακτήρων λειτούργησαν σχεδόν αυτόνομα, με αποτέλεσμα η αφηγηματική συνοχή της σεζόν να είναι πολύ χαλαρή. Οι σεναριογράφοι ασχολήθηκαν κυρίως με το να τσεκάρουν όσα κουτάκια κοινωνικής αφύπνισης τους είχαν απομείνει από τις προηγούμενες σεζόν, αλλά ξέχασαν να το κάνουν μέσα από αυθεντική ανάπτυξη χαρακτήρων. Το αποτέλεσμα ήταν μια κατά τόπους άνευρη σεζόν, που είχε όλα τα σωστά μηνύματα, αλλά τόσο ατάκτως ερριμένα που σε εκνεύριζε με τον διδακτισμό της ως αυτοσκοπό. Παρόλα αυτά, όλοι οι χαρακτήρες ωρίμασαν κι έλαβαν την ολοκλήρωση του κύκλου τους. Για τους περισσότερους, το φινάλε όντως είχε συναισθηματικό αντίκτυπο (πχ. Maeve, Otis και Adam), για κάποιους άλλους ήταν απλά διαδικαστικό (πχ. Jackson και Jean) ή ξεκάρφωτο (βλ. Eric). Συνοψίζοντας, δεν μπορώ να πω ότι ήταν κακή σεζόν, αλλά σίγουρα απήχε κι αυτή παρασάγγας από την ποιότητα και τη φρεσκάδα της 1ης. Της συγχωρώ, όμως, οποιαδήποτε αδυναμία γιατί περιείχε αυτή την υπέροχα συγκινητική σκηνή.
#2 One Piece (σειρά, 1ος κύκλος)
Χωρίς να έχω προηγούμενη επαφή, ούτε με το anime, ούτε με το manga που το γέννησε, έπιασα να δω τη live-action προσαρμογή του Netflix χωρίς καμία προσδοκία. Διαβάζω ότι είναι όντως πιστή μεταφορά, αλλά εμένα αυτό δεν θα με απασχολούσε ιδιαίτερα, ακόμη κι αν γνώριζα το source material. Αυτό που με κέρδισε στη σειρά είναι το ιδιαίτερο, σουρεαλιστικό στιλ της, που αποτίει μεν φόρο τιμής στο anime, αλλά ταυτόχρονα την καθιστά κάτι μοναδικό στο είδος της. Έχει μια αφοπλιστική παιδικότητα και έναν αυθορμητισμό που λειτουργούν υπέρ της. Είναι μια εύπεπτη πειρατική περιπέτεια με ένα μεγάλο ρόστερ χαριτωμένων χαρακτήρων και πολύχρωμα σκηνικά και κοστούμια. Δεν θα βρείτε εδώ τους βαθυστόχαστους διαλόγους ή τα περίπλοκα νοήματα, αλλά είναι μια σειρά που παρακολουθείται ευχάριστα από όλη την οικογένεια. Κάθε ένας ηθοποιός ταίριαξε απόλυτα στο πετσί του ρόλου του και όλοι μαζί δίνουν πνοή σε αυτή την ιδιοσυγκρασιασκή ιστορία, που είναι αρκετά ενδιαφέρουσα ώστε να σε κρατά πάντα σε αγωνία για τη συνέχεια.
#1 Young Royals (σειρά, 1ος κύκλος)
H ιστορία αυτής της σουηδικής της σειράς του Netflix γυρνά γύρω από τον “απαγορευμένο” έρωτα του Πρίγκηπα Βίλχελμ για τον συμμαθητή του, Σιμόν. Κατά κάποιον τρόπο, ο κάθε ένας τους είναι παγιδευμένος στο κουτάκι που τον έχει εξαναγκάσει η κοινωνία να μπει και μαζί πασχίζουν να ξεφύγουν. Αλλά θα χρειαστεί να μάθουν με το σκληρό τρόπο ότι η αγάπη, όσο βαθιά κι αν είναι, σπάνια αποδεικνύεται δυνατότερη από την πραγματικότητα. Η συνταγή μυρίζει “teen drama” από μακρυά, και οι προσδοκίες που είχα για τη σειρά δεν ήταν υψηλές, αλλά με εξεπληξε πολύ ευχάριστα. Δεν μπορείς να πεις ότι ξεφεύγει από όλα τα κλισέ του είδους, παρόλα αυτά, καταφέρνει να ξεχωρίσει, εν μέρει χάρη στο κα-τα-πλη-κτι-κό νεαρό καστ της, κι εν μέρει χάρη στο ειλικρινές σενάριό της. Οι σεναριογράφοι έχουν σκιαγραφήσει όλους τους χαρακτήρες άψογα, οπότε, ακόμη κι αν κάποιος ξεκινά ως στερεότυπο (πχ. ο August), εξελίσσεται σε πολυδιάστατο κομμάτι της πλούσιας πλοκής. Εδώ βλέπουμε πραγματικούς εφήβους (κι όχι 27άρηδες που τους υποδύονται), σε αληθινές καταστάσεις, που έχουν αυθεντιικές αντιδράσεις. Παρόλο που η σειρά “νετφλιξίζει” σε κάποια σημεία, και βγάζει μάτι -από τον τίτλο της ακόμη- ότι φτιάχτηκε για να καταναλωθεί από αγγλόφωνο -και δη αμερικανικό- κοινό που έχει συνηθίσει σε πολυπολιτισμικά σχολεία, εν τέλει δεν ένοιωσα σε κανένα σημείο ότι χάνει σε ρεαλισμό, ούτε ότι το συναίσθημά της δεν είναι γνήσιο.
***
Τα υπόλοιπα του μήνα
(επαναλήψεις και ανολοκλήρωτα):
The Wheel Of Time (σειρά, 2ος κύκλος): Σαφώς βελτιωμένη αφηγηματικά η 2η σεζόν, έχει καταφέρει να μου κεντρίσει πραγματικά το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Ο Rand συνεχίζει να είναι ο πιο αδιάφορος πρωταγωνιστής, βέβαια, αλλά οι υπόλοιποι χαρακτήρες, κεντρικοί και δευτερεύοντες, εξισορροπούν -ευτυχώς- τη δική του νεροβραστίλα!
Red, White & Royal Blue (ταινία): Το Νο3 του Αυγούστου, τσίμπησε δεύτερη συνεχόμενη αναφορά το Σεπτέμβρη γιατί, τις τελευταίες εβδομάδες, οι φορές που το έχω δει σε επανάληψη είναι πολλές περισσότερες από όσες θα ήθελα να παραδεχτώ! (Έχω αδυναμία στα καλά rom-coms, τι να κανω; ) Στο ενδιάμεσο διάβασα και το βιβλίο, οπότε μπορώ να επιβεβαιώσω και το ότι, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν μια επιτυχημένη προσαρμογή. Ναι, κόπηκαν πάρα πολλές λεπτομέρειες που θα προτιμούσα να μην έχουν κοπεί, αλλά αυτό είναι το αναγκαίο κακό όλων των μεταφορών βιβλίων στον κινηματογράφο. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, για μένα τουλάχιστον, το προσεκτικά γραμμένο σενάριο και το ταλαντούχο καστ, όχι μόνο δικαίωσαν τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες, αλλά σε συγκεκριμένα σημεία τολμώ να πω ότι βελτίωσαν κιόλας την αφήγηση! Καταρχάς, η ταινία ήταν μακράν πιο αστεία και αρκετά λιγότερο φλύαρη, ενώ κάποιοι χαρακτήρες σκιαγραφήθηκαν καλύτερα, παρά την περιορισμένη τους εμφάνιση (πχ. Zahra). Σίγουρα το μεγαλύτερο μείον είναι ότι χάσαμε τις περισσότερες πτυχές του Alex, αφού από την ταινία έλειπε ο υπέροχα γραμμένος εσωτερικός μονόλογός του. Αλλά βρήκα τον Henry της ταινίας πιο πολυεπίπεδο από εκείνον του βιβλίου, γιατί βλέπουμε κι από τη δική του οπτική γωνία κάποια πράγματα. Κάποιοι άλλοι χαρακτήρες, βέβαια, όπως ο Percy κι ο Shaan, χάθηκαν στο παρασκήνιο, γιατί δεν είχαν εξαρχής πλούσιο υλικό από πίσω τους. Σε ότι αφορά το ολοκληρωτικό κόψιμο της June και του Rafael, δυο εξαιρετικά σημαντικών χαρακτήρων του βιβλίου, αμφιταλαντεύομαι. Θεωρώ ότι οι σεναριογράφοι διαχειρίστηκαν αξιοπρεπώς την αναγκαστική απουσία της αδερφής του Alex, αποδίδοντας πολλά από τα χαρακτηριστικά της στη Nora, αλλά τα έκαναν θάλασσα με την αντικατάσταση του μέντορα του Alex στην ιστορία από έναν κακιασμένο πρώην. Χάθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά το σημαντικό κοινωνικό σχόλιο περί συστημικής ομοφοβίας, σεξουαλικής εκμετάλλευσης και αθέμιτων προεκλογικών πρακτικών, που θα δημιουργούσε πολλά περισσότερα επίπεδα στο αδύναμο φινάλε της ταινίας. Θα κλείσω, λοιπόν, επαναλαμβάνοντας αυτό που είχα σχολιάσει και στην προηγούμενη ανασκόπηση για αυτή την την ταινία, τότε που δεν είχα διαβασει καν το βιβλίο: η ιστορία αυτή θα είχε λειτουργήσει πολύ καλύτερα σε μορφή μίνι σειράς. Όταν έχεις καστ με τόσο καλή χημεία και έναν σκηνοθέτη αρκετά ικανό να μπορεί να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο, είναι κρίμα να χάνεις πόντους λόγω οικονομίας χρόνου…
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Οκτώβρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist έχοντας μπει για τα καλά στη νέα τηλεοπτική σεζόν! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;