My Super-Watchlist | Μάρτιος ’22: Nυχτερίδες στο… κόκκινο

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Όπως έχετε ίσως παρατηρήσει ήδη, φέτος εγκαινίασα αυτή τη νέα γωνίτσα του site μας, όπου θα σχολιάζω όσες σειρές και ταινίες βλέπω κάθε μήνα. Θα είδατε και στα προηγούμενα άρθρα του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου ότι είναι -αχέμ- αρκετούτσικες, γι’αυτό και η λίστα με όλα όσα παρακολουθώ δεν ονομάζεται απλά Watchlist, αλλά… SUPER-Watchlist!

O Μάρτης άργησε να μας φέρει την Άνοιξη, οπότε κρύο σημαίνει χουχούλιασμα και σειρούλα — ή ταινιούλα! Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, όμως, ξεκουνήθηκα και λίγο από τον καναπέ μου και πήγα σινεμά. Αχ, πόσο μου είχε λείψει η σκοτεινή αίθουσα… Και την επιστροφή μου εκεί τη συνδύασα με… Σκοτεινό Ιππότη! Από νέες σειρές, λίγα πράγματα μέσα στο Μάρτη, αλλά έχω να σας πω για τις τρέχουσες δυο λογάκια τώρα που προχώρησαν και τελείωσαν κιόλας κάποιες.

***Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ περιέχουν spoilers, οπότε συνεχίστε άφοβα***

The Batman

Αυτή η νέα προσαρμογή της χιλιοειπωμένης ιστορίας του Ανθρώπου-Νυχτερίδα είναι ένα βραδυφλεγές νεο-νουάρ θρίλερ μυστηρίου, και αν τη δεις αυστηρά ως τέτοιο είναι αξιοπρεπής, παρά την παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας. Είναι μια μίξη Se7en και Saw με μια δόση από Fight Club, και, φυσικά, από The Dark Knight — και ακριβώς επειδή αντιγράφει επιτυχημένες συνταγές δεν αποκτά τελικά δική της ταυτότητα. O σκηνοθέτης Matt Reeves είχε ένα όραμα στο μυαλό του, και τα πλάνα του υποστηρίζουν αρκετά καλά την βαριά και καταθλιπτική ατμόσφαιρα του Gotham, αλλά το αδύναμο σενάριο που έγραψε μαζί με τον Peter Craig δεν το δικαίωσε, δυστυχώς. Για να είμαι πιο σαφής, η πλοκή ήταν ισορροπημένη και με καλή συνοχή, αλλά οι διάλογοι και οι ανατροπές ήταν επιεικώς για κλάματα.

Αν και σε αυτό το κείμενο δεν θέλω να μπω στη διαδικασία σύγκρισης του The Batman με την -υπερεκτιμημένη κατ’εμέ- τριλογία του Nolan, θα πω μόνο ότι διέκρινα το ίδιο “πρόβλημα” που είχε κι εκείνη: διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό σκηνικό, όπου η αστυνομία είναι είτε διακοσμητική, είτε διεφθαρμένη, και μασκοφόροι εκδικητές θεωρούνται πιο κατάλληλοι να πολεμήσουν το έγκλημα, παρόλα αυτά παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά σοβαρά, με αποτέλεσμα να έχουμε οριακά γελοίες σκηνές τύπου “ένας αστυνομικός ζητάει το λόγο από τον ανώτερό του γιατί έφερε έναν τύπο ντυμένο νυχτερίδα στον τόπο του εγκλήματος για να τους βοηθήσει”. Ο ωμός ρεαλισμός σε καταστάσεις που χρειάζεται και λίγη άρση της δυσπιστίας από τη μεριά του θεατή, μου δημιουργεί μια άβολη γνωστική ασυμφωνία που τελικά με βγάζει έξω από την ιστορία. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την κακή μίξη ήχου, μου έκαναν την τρίωρη κινηματογραφική προβολή ιδιαίτερα δύσκολη.

Στα θετικά της ταινίας, η υψηλή ποιότητα παραγωγής και το πολύ καλό καστ, που έβαλε τα δυνατά του, ακόμη και για τους τριτοδεύτερους χαρακτήρες που δεν αναπτύχθηκαν καθόλου (εσένα κοιτάω φτωχέ κύριε Serkis μου, που ο Alfred σου πέρασε και δεν ακούμπησε από τα τεκταινόμενα). Εξαιρώ από το εγκώμιο των ηθοποιών τον Colin Farrel που έκανε τον Πιγκουίνο του μια καρικατούρα, απλά μια κακή μίμηση του Robert De Niro από όποιο ρόλο μαφιόζου έχει παίξει. Αχ, πάλι ο λάθος χαρακτήρας από ταινία της DC θα πάρει δικό του τηλεοπτικό spin off

Diabolical

Το άναρχο σύμπαν του The Boys μεγάλωσε λίγο περισσότερο αυτές τις μέρες, όταν κυκλοφόρησε στο Amazon η spin off σειρά κινουμένων σχεδίων Diabolical, από τον Simon Racioppa, showrunner του παρόμοιας θεματικής και αισθητικής Invincible. Κάθε επεισόδιο είναι γραμμένο, σκηνοθετημένο και σχεδιασμένο από διαφορετικούς δημιουργούς (μεγάλα ονόματα, μάλιστα, μεταξύ των οποίων οι Awkwafina, Andy Samberg, Aisha Tyler, Evan Goldberg & Seth Rogen), με μοναδικό κοινό στοιχείο το ιερόσυλο χιούμορ και το gore.

Στα 8 ολιγόλεπτα επεισόδια, θυμόμαστε εποχές Happy Tree Friends, και βλέπουμε τις ιστορίες διαφόρων ανθρώπων που έχουν επηρεαστεί άμεσα ή έμμεσα από τον ορό Compound V της Vought. Δεν ακολουθούν όλα τα επεισόδια το canon της σειράς, αλλά αυτό δεν επηρεάζει αρνητικά σε κάτι το θεατή. Όπως συμβαίνει σε κάθε σειρά ανθολογίας κάποια είναι πολύ καλά ενώ κάποια άλλα φλερτάρουν με την αθλιότητα (αυτό το 5ο με τραυμάτισε για πάντα 💩). Το καλύτερο της σεζόν ήταν μακράν το 3ο, κάτι που δεν αποτελεί και μεγάλη έκπληξη, αφού το υπογράφει ο ίδιος ο δημιουργός του κόμικ, Garth Ennis. Το season finale ήταν το δεύτερο καλύτερο, και ίσως το μοναδικό ξεκάθαρα canon επεισόδιο, αφού μας έδειξε την πρώτη αποστολή του Homelander.

Αν ο λόγος ύπαρξης της σειράς αυτής ήταν να μας πριζώσει ακόμη περισσότερο για την 3η σεζόν του The Boys, που αναμένεται το καλοκαίρι, μπορώ να πω ότι το κατάφερε και με το παραπάνω!

The Adam Project [ελλ. τίτλος: Επιχείρηση Άνταμ]

Ο Ryan Reynolds συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη Shawn Levy (Free Guy) σε μια φιλόδοξη time-travel περιπέτεια, που κάνει κοπτοραπτική των έξυπνων ιδεών άλλων -καλύτερών της- ταινιών, για να μας δώσει τελικά κάτι που θα σε διασκεδάσει όση ώρα διαρκεί, αλλά θα το ξεχάσεις με το που θα πέσουν οι τίτλοι.

Ο χαρακτήρας του Adam, την ενήλικη εκδοχή του οποίου υποδύεται ο Reynolds, είναι λίγο πιο σοβαρός από ότι μας έχει συνηθίσει ο ηθοποιός, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει από την χιουμοριστική μανιέρα του, και αυτό που τον βοήθησε να απογειώσει το Deadpool, εδώ κάνει κακό στον τόνο της ταινίας. Ο μικρός Walker Scobell, που ερμηνεύει τον 11χρονο Adam, είναι η πιο αυθεντική παρουσία της ταινίας, ο μόνος ηθοποιός που φαίνεται ότι δεν το έκανε όλο αυτό μόνο για το τραπεζικό τσεκ, και ήταν για εμένα ο MVP.

Κρίνοντας από τις δηλώσεις του σε συνεντεύξεις στα πλαίσια της προώθησης της ταινίας, ο Levy είναι πεπεισμένος ότι εξερευνά σε βάθος τις σχέσεις πατέρα-γιου με τρόπο ειλικρινή και αληθινό — κάτι που υποδηλώνει και το ίδιο το κάστιγνκ του Mark Ruffalo που έχει υπερβολικά πολλά προσόντα για να παίξει τον απλό, μονοδιάστατο ρόλο του πατέρα του Adam και ακούσιο θεμελιωτή των χρονοταξιδιών. Ποιός θα αναλάβει να πει στον Levy ότι η ταινία του δεν είναι κάτι παραπάνω από sci-fi πασατέμπο, με έναν αυτάρεσκο πρωταγωνιστή που δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει αληθινό συναίσθημα στο κοινό, και άρα το όλο εγχείρημα δεν ενδείκνυται για να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μας;

Turning Red [ελλ. τίτλος: Πάντα στο κόκκινο]

Η πιο πρόσφατη ταινία της Pixar είναι ίσως η πιο “γενναία” της, γιατί τολμά να ασχοληθεί με μια από τις πιο παρεξηγημένες (σχεδόν δαιμονοποιημένες) ομάδες ανθρώπων, τα προέφηβα κορίτσια, και το κάνει με αγάπη, ειλικρίνεια και θράσος, σε μια αστεία, πολύχρωμη ιστορία φαντασίας. Οι περιπέτειες της 13χρονης Mei μετά την ακούσια μεταμόρφωσή της σε γιγάντιο κόκκινο πάντα είναι μια καθόλου διακριτική παραβολή για την είσοδο στην εφηβεία, όπου τη μία στιγμή είσαι ένα γλυκό παιδάκι, και την επόμενη ένα τρομακτικό τέρας! Η έμμηνος ρήση, το ξύπνημα της κοριτσίστικης σεξουαλικότητας, το fangirling, η ανακάλυψη της πολιτισμικής ταυτότητας και το βάρος των προσδοκιών της οικογένειας είναι μόνο λίγα από τα σημαντικά θέματα που αγγίζει, πρωτοπορώντας για (δυτική) ταινία κινουμένων σχεδίων.

Παρόλες τις ατέλειές της, μεταξύ των οποίων το υπεραπλουστευμένο ηθικό δίδαγμα (“πρέπει να είσαι ο εαυτός σου”), η ταινία καταφέρνει να είναι διασκεδαστική και αληθινή, και προσφέρει τροφή για σκέψη και συζήτηση. Σίγουρα αξίζει να τη δουν όλοι, μικροί και μεγάλοι, ακόμη κι αν φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να ταυτιστούν με την κεντρική ηρωίδα ή την υπερπροστατευτική μαμά της.

How I Met Your Father

Παρόλο που το spin-off (που κανείς δεν ζήτησε) του εμβληματικού sitcom How I Met Your Mother είχε ξεκινήσει από το Γενάρη, δεν είχα μπει στον κόπο να του ρίξω ματιά. Έκανα ένα γρήγορο binge, λοιπόν, και τελείωσα εύκολα τα 10 επεισόδια της 1ης σεζόν τη μέρα που έπαιξε το φινάλε. Η περιέργεια ήταν η μοναδική κινητήρια δύναμη και αφού οι προσδοκίες μου ήταν στο ναδίρ, το βρήκα πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενα. Προσπαθεί να ανανεώσει για το μοντέρνο κοινό τη φόρμουλα που έκανε επιτυχημένο το HIMYM, όμως, δεν έχει ούτε το αβίαστο χιούμορ, ούτε τη φρεσκάδα του πρωτότυπου. Είναι απλά ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό πασατέμπο με γέλια-κονσέρβα να συνοδεύουν τα αμήχανα αστεία. Η Hillary Duff είναι ιδανική στο ρόλο… του Ted Mosby, και το υπόλοιπο καστ την πλαισιώνει αξιοπρεπώς. Μακάρι οι χαρακτήρες να ήταν λιγότερο κοινότυποι και το χιούμορ πιο έξυπνο.

Στο δεύτερο μισό της σεζόν η σειρά βρήκε καλύτερα τα πατήματά της, όταν οι χαρακτήρες άρχισαν να δένουν μεταξύ τους. Επειδή ποτέ δεν λέω όχι στο καλό fan service, οφείλω να παραδεχτώ ότι εκτίμησα τις αναφορές στην παλιά σειρά και, φυσικά, τα cameo στο φινάλε! Την ήδη ανακοινωμένη 2η σεζόν δεν την περιμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία, αλλά σίγουρα θα την δω όταν βγει.

Bulgasal: Immortal Souls

Το Bulgasal είναι από τις σειρές που δεν θα ήξερα καν αν δεν είχα Netflix για να μου τη βγάζει επίμονα στα προτεινόμενα. Κορεάτικο βαμπιρομάντζο, μια asian-style μίξη The Vampire Diaries και Angel, με τον βασανισμένο πρωταγωνιστή -κυνηγός τεράτων που είναι τέρας κι ο ίδιος- να αναζητά εκδίκηση, αλλά και εξιλέωση, ανά τους αιώνες. Η πρεμιέρα, αν και εντυπωσιακή οπτικά, δεν δικαιώνει τη σειρά, αφού είναι φλύαρη και δυσνόητη — κάτι που, δυστυχώς, βαραίνει όλο το εγχείρημα. Οι συνεχείς ανατροπές ήταν αυτές που τελικά με κράτησαν. Η ιστορία, όσο βασανιστικά αργόσυρτα κι αν την αφηγούνται (άνετα θα μπορούσε να είναι τα μισά επεισόδια η σεζόν), δεν είναι τόσο απλή όσο φαινόταν στην αρχή. Είναι ένα όμορφο, δαιδαλώδες παραμύθι, με θέμα τις αδερφές ψυχές.

Βέβαια, οι φωσκολικών προδιαγραφών διάλογοι και η αντίστοιχα πομπώδης σκηνοθεσία (γκρο-πλαν στα λάγνα βλέμματα των πανέμορφων πρωταγωνιστών, εξαντλητικά slo-mo και δεκάδες filler σκηνές από χωράφια και ηλιοβασιλέματα), σε συνδυασμό με τα σεναριακά κενά και τις ευκολίες, δεν βοηθούν τη σειρά να απογειωθεί κι ας είχε τρελό potential σαν ιδέα. Γενικά, την παρακολούθησα, χωρίς πολλές απαιτήσεις, ως μια ένοχη απόλαυση, με ίσες δόσεις horror, χιούμορ, δράσης και μελοδράματος.

Single Drunk Female

Τελείωσε η 1η σεζόν τη σειράς, οπότε έχω ολοκληρωμένη άποψη πια για αυτή dramedy του Freeform που ξεκίνησε άσημη και έτσι παρέμεινε — κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι δεν θα καταφέρει να πάρει 2η σεζόν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θα με πειράξει κιόλας αν δεν ανανεωθεί. Για να είμαι δίκαιη, δεν με έκανε να βαρεθώ ούτε μια στιγμή, αλλά δεν μπορώ να πω ότι κατάφερε να ξεχωρίσει κιόλας μέσα στον ωκεανό των επιλογών της watchlist μου. Στην αρχή φάνηκε ότι είχε τα φόντα να το κάνει, αλλά τελικά δεν εξερεύνησε τους χαρακτήρες της και τα κίνητρά τους όσο έπρεπε και αναλώθηκε σε μια υπεραπλουστευμένη απεικόνιση του αλκοολισμού. Το 8ο επεισόδιο με το flashback στο παρελθόν του πρωταγωνιστικού ζεύγους το περίμενα με ανυπομονησία από την αρχή και τελικά ήταν το χειρότερο της σεζόν. Αν δεν ήταν και η εξαιρετική Sofia Black-D’Elia επικεφαλής του καστ, πιθανώς να το είχα παρατήσει σε εκείνο το σημείο. Χάρη σε αυτή έφτασα στο φινάλε, που ήταν το καλύτερο της σεζόν, και αν δεν ακυρωθεί η σειρά, αυτό θα με κρατήσει για να δω τη συνέχεια.

Superman & Lois

Παρόλο που ήταν από τις μεγαλύτερες περσινές εκπλήξεις για μένα, στη 2η σεζόν του δεν μου τα λέει καλά το Superman & Lois. Έχει χάσει την καλή ισορροπία που είχε μεταξύ δράσης και οικογενειακού δράματος. Σε ότι αφορά το superhero κομμάτι καλούτσικα τα καταφέρνει φέτος (θα έλεγα ίσως και καλύτερα από πέρσι), η ιστορία με τον Bizarro και τον Κόσμο-Καθρέφτη είναι ενδιαφέρουσα και εξελίσσεται πολύ καλά. Το κομμάτι του δράματος, όμως, είναι ένα… δράμα. Πέρα από την απαράδεκτη διαχείριση του πρώτου LGBT storyline της σειράς, η εξερεύνηση των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων είναι σχεδόν ανύπαρκτη πια. Οι διάλογοι είναι απλά κακοί και οι χαρακτήρες δεν φαίνεται να έχουν πια κίνητρα αληθοφανή, πάνε απλά όπου τους πάει η πλοκή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Natalie που μπήκε στην ιστορία δυναμικά και με πολλές προοπτικές για να αλλάξει οι ισορροπίες, αλλά μέχρι στιγμής είναι πιο κομπάρσα κι από τον πατέρα της στο σενάριο.

Στο πρόσφατο 9ο επεισόδιο κάπως διορθώθηκαν τα πράγματα, ελπίζω να κρατηθεί αυτό το επίπεδο μέχρι το φινάλε. Η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 3η, και θα ήταν κρίμα να την βλέπω με το ζόρι μόνο για να την κράζω…

Breaking Bad

Συνεχίζω να συνοδεύω τον Walter White στην καθοδική του πορεία και τώρα πια κατάλαβα ότι η σειρά είναι η δραματοποίηση του γνωστού ρητού “ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις”. (Εδώ ακολουθούν κάποια spoilers αλλά εσείς φαντάζομαι δεν είστε τόσο καθυστερημένοι και την έχετε δει τη σειρά.)

Είμαι ήδη 5 επεισόδια μέσα στην 4η, αλλά θέλω να εκμεταλλευτώ αυτή τη ευκαιρία για να σχολιάσω τον απόηχο του εξαιρετικού φινάλε της 3ης σεζόν. Το μονοπάτι που ακολουθεί ο Walter στο ταξίδι του προς το να γίνει villain έχει διάφορα ορόσημα, και κάθε ένα από αυτά το προσπερνά με φόβο, ίσως με αμφιβολία, άντε και με λίγες τύψεις, αλλά ποτέ δεν αναλογίζεται καν να σταματήσει. Θα διαλέξει να φτιάξει σκληρά ναρκωτικά για να βγάλει λεφτά; Ναι. Θα σκοτώσει κάποιον που θέλει να του κάνει κακό; Ναι. Θα συνεχίσει να ‘μαγειρεύει’, παρόλο που έχει εξασφαλίσει αρκετά χρήματα για την οικογένειά του και ο καρκίνος του έχει υποχωρήσει; Ναι. Θα αποδεχτεί ότι είναι έμμεσα υπεύθυνος για την πτώση ενός αεροπλάνου και για την απόπειρα δολοφονίας του μπατζανάκη του; Ναι. Θα σκοτώσει κάποιον εν ψυχρώ; Ναι. Είναι διατεθειμένος να σκοτώσει ακόμη και κάποιον αθώο για να σωθεί ο ίδιος; Ναι!

Όποια παρανομία κι αν κάνει ο Walt, με κάποια σαδιστική ανατροπή της μοίρας έχει πάντα δίπλα του τον Jesse, που, δυστυχώς για εκείνον, δεν μοιράζεται την ψυχραιμία και την κυνικότητα του συνεργάτη του. Ο Jesse δεν είναι μόνο έρμαιο των κακών επιλογών του, αλλά έχει γίνει ακούσια το πιο χρήσιμο εργαλείο του Walt. Και, κατά ένα περίεργο τρόπο, ήταν η φωνή της ηθικής στη σειρά μέχρι που πέρασε κι αυτός το πιο σημαντικό ορόσημο της ζωής του στις τελευταίες στιγμές του φινάλε. Δεν υπάρχει γυρισμός πια…

Αν έχω αγαπήσει για κάτι το Breaking Bad, αυτό είναι το πολυπεπίπεδο σενάριο. Κάθε πράξη κάθε χαρακτήρα έχει κίνητρα από πίσω, και τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Αυτό μας κάνει να δικαιολογούμε τον Walt, παρόλο που είναι ελεεινά εγωκεντρικός, να λυπόμαστε τον Jesse, παρόλο που είναι εξίσου ένοχος, και να εκνευριζόμαστε με τη Skyler, παρόλο που είναι κι αυτή ένα θύμα των περιστάσεων. Σε αυτό το μονοπάτι προς την καταστροφή, ο Walt δεν πορεύεται μόνος του, σέρνει μαζί του – είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι – όλους όσους έχει γύρω του. Αν σε ένα υποθετικό σενάριο τον βγάζαμε από την εξίσωση, κανείς από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν θα είχε την εξέλιξη που τους ανάγκασαν οι συνθήκες να έχουν. Η Skyler δεν θα φλέρταρε με τη διαφθορά, ο Jesse θα ήταν μεν πρεζόνι, αλλά με καθαρή συνείδηση, κι ο Hank σίγουρα θα ήταν αρτιμελής. Για να μη μιλήσω για τα παιδιά του Walt, που έτσι όπως πάει το πράγμα, στην καλύτερη περίπτωση θα μείνουν ορφανά (με έναν σκασμό ψυχολογικά). Αυτό καθιστά τον “αγαπημένο” μας καθηγητή χημείας τον ηθικό αυτουργό όλων των δεινών, όχι μόνο της δικής του ζωής, αλλά και όλων των υπολοίπων. Δεν πρόκειται να τον λυπηθώ, ό,τι κι αν του τύχει στην πορεία, γιατί αυτός το προκάλεσε…

Τα υπόλοιπα που είδα, με δυο λογάκια συνοδευτικά:

  • Moon Knight : Από ένα μόνο επεισόδιο, που προβλήθηκε μόλις χτες, δεν μπορώ να έχω αντικειμενική άποψη για αυτή τη μαρβελοσειρά, αλλά φαίνεται πολλά υποσχόμενη! Ο Oscar Isaac όλα τα λεφτά! (Αιγυπτιακές λίρες για την ακρίβεια…)

  • Severance : Είμαστε ακόμη στο πρώτο τρίμηνο του ’22, αλλά νοιώθω ότι η σειρά ενδέχεται να είναι και η καλύτερη της χρονιάς! Πολυεπίπεδη, καλοπαιγμένη, πρωτότυπα μινιμαλιστική, με ιντριγκαδόρικο μυστήριο.

  • From : Εκεί που την είχα για πέταμα στην αρχή, αφού μου φαινόταν ανέμπνευστη αντιγραφή σειρών του είδους, όπως το Lost και το Wayward Pines, τώρα στο δεύτερο μισό της σεζόν έχει πάρει τα πάνω της και με έχει κερδίσει! Ελπίζω να μην μας αδειάσει στο φινάλε.

  • Legends of Tomorrow : Ολοκληρώθηκε η 7η σεζόν κι έχω να πω ότι ήταν από τις καλύτερες της αγαπημένης μου ένοχης απόλαυσης. Μου ανανέωσε το ενδιαφέρον και είναι η πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια που λέω ότι αν δεν ανανεωθεί θα λυπηθώ.

  • Rescued By Ruby : Χαριτωμένη οικογενειακή ταινία με τον Grant -λέγε με και Flash- Gustin στο ρόλο ενός αστυνομικού που έχει όνειρο ζωής να μπει στη Μονάδα Κ-9, όπου εκπαιδεύονται οι αστυνομικοί σκύλοι. Δεν μπορώ να πω όχι σε μια feel-good ιστορία με σκυλάκια, παιδιά, οπότε μην απορείτε για κάτι τέτοιες κινηματογραφικές επιλογές μου…

  • Russian Doll : Με αφορμή την ανακοίνωση της επερχόμενης πρεμιέρας της 2ης σεζόν, μετά από σχεδόν 4 χρόνια βασανιστικής αναμονής, έκανα μια επανάληψη τα 8 επεισόδια της 1ης και θυμήθηκα γιατί την είχα στην κορυφή των αγαπημένων μου σειρών του 2019!

  • Supernatural : Έπιασα ξανά την επανάληψη από εκεί που την είχα αφήσει, στο επεισόδιο Abandon All Hope. Ουφ, βρήκα κι εγώ ψυχοπλακωτικό επεισόδιο να δω μετά από τόσες εβδομάδες διάλειμμα. Δεν έκανε καλό στη νοσταλγία μου. Μου λείπουν τα αγόρια… (Τουλάχιστον έχω να περιμένω το prequel, αλλά κι αυτό με τρομάζει με τα retcon που πάει να κάνει.)

Σας αφήνω με το μουσικό earworm αυτού του μήνα, κατευθείαν από τα 90s, χάρη στον Batman. Ραντεβού πάλι εδώ στις 30 Απριλίου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου! Μέχρι τότε, για πείτε μου, πως τα πάει η δική σας λίστα; Έχετε να προτείνετε και κάτι άλλο;

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα