[Disclaimer: Η κριτική που θα διαβάσετε γράφηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή και περιέχει μικρά spoilers για τη συνέχεια.]
Η mid-season πρεμιέρα της 1ης σεζόν, βρίσκει τους Winchesters εκεί που τους είχε αφήσει το προηγούμενο επεισόδιο. Ο Sam ξυπνάει από το επίμονο κουδούνισμα του κινητού του Dean, ο οποίος κοιμάται του καλού καιρού, και το σηκώνει. Είναι ο John που τηλεφωνεί από το Sacramento και του σκάει τη βόμβα ότι ένας δαίμονας σκότωσε τη Mary και τη Jessica. Όμως, μετά επιμένει να μην πάνε να τον βρουν αλλά να φύγουν αμέσως για κυνήγι. Ο Sam, φυσικά, εξανίσταται και πάει να αρπαχτεί με τον John. Εκεί παίρνει ο Dean το τηλέφωνο κι αμέσως συμμορφώνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα στις επιθυμίες του πατέρα τους.
Στο δρόμο για το Burkittsville, όπου είναι η υπόθεση που θέλει ο John να ερευνήσουν (ζευγάρια εξαφανίζονται την ίδια εποχή κάθε χρόνο), υπάρχει ένταση μεταξύ των αδερφών. O Sam είναι έξαλλος που ο Dean ακολουθεί τυφλά τις διαταγές του John. Τόσο έξαλλος που βγαίνει από το αμάξι στη μέση του πουθενά, μέσα στη μαύρη νύχτα, και δηλώνει ότι θα πάει στο Sacramento μόνος του να βρει τον John. Τσαντισμένος ο Dean τον αφήνει εκεί και κατευθύνεται προς Burkittsville.
Όταν έχει πια ξημερώσει, ο Sam συναντά στο δρόμο (λίγο πιο δεξιά από τη μέση του πουθενά) μια όμορφη ξανθούλα που κάνει ωτοστόπ. (Καθόλου ύποπτο, το προσπερνάμε.) Η κοπέλα του συστήνεται ως Meg και συζητάνε για λίγο πριν σταματήσει ένας γλίτσης φορτηγατζή, ο οποίος δηλώνει ότι θα πάρει μόνο εκείνη. Η Meg ανεβαίνει το φορτηγάκι και ο Sam μένει πάλι μόνος του στο δρόμο… Κάποια στιγμή αργότερα μέσα στη μέρα, ο Sam φτάνει σε έναν σταθμό λεωφορείων, όπου -τσουπ!- πάλι μπροστά του η Meg. (Ναι, ύποπτο.) Πιάνουν συζήτηση, του λέει αυτή τα δικά της οικογενειακά προβλήματα, και της ανοίγεται κι αυτός για τα δικά του. Γενικά, τα δυο τους φαίνεται ότι έχουν πολλά κοινά. (Ένας ψυλλιασμένος θεατής καταλαβαίνει με την μία ότι κάτι βρωμάει με την τύπισσα, αλλά ο μπουνταλάς ο Sam πετάει χαρταετό!)
Εν τω μεταξύ, λίγο έξω από το Burkittsville, ο Dean περνάει με το αμάξι από ένα περιβόλι με μηλιές (στην πραγματικότητα είναι φουντουκιές, αλλά εμείς θα τις λέμε μηλιές, γιατί αυτό λέει το σενάριο) και ο μετρητής ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας παίρνει φωτιά! (Όχι κυριολεκτικά καλέ, μεταφορικά.) Ο Dean κάνει μια βόλτα στο περιβόλι και βρίσκει μπροστά του ένα ανατριχιαστικό σκιάχτρο, που φαίνεται πιο ύποπτο κι από την Meg! Με μια πιο προσεκτική ματιά, βλέπει ότι το σκιάχτρο είναι φτιαγμένο από ανθρώπινο δέρμα, οπότε κατευθύνεται στην πόλη για να βγάλει άκρη. Εκεί συναντά ένα νεαρό ζευγάρι που περνούσε τυχαία από την πόλη και προσπαθεί να τους πιάσει κουβέντα. Δυστυχώς, όμως, δεν έχει μαζί τον Sam και το κουταβίσιο βλέμμα του, και οι ντόπιοι τον κοιτάνε με μισό μάτι όταν αρχίζει τις ερωτήσεις. Δεν του παίρνει πολύ, λοιπόν, για να τον συνοδέψει ο Σερίφης εκτός ορίων πόλης.
Ο Dean καραδοκεί κοντά στο περιβόλι κι, όπως το περίμενε, σκάει μύτη το ζευγάρι από την προηγούμενη μέρα. Το σκιάχτρο αρχίζει να τους κυνηγάει, αλλά ο Dean το πυροβολεί, δίνοντας χρόνο στους δυο νέους να το σκάσουν. Το επόμενο πρωί, τηλεφωνεί στον αδερφό του να του πει πως μάλλον κυνηγά έναν παγανιστή θεό Vanir, κρίνοντας από το όλο τελετουργικό, που λαμβάνει χώρα μια φορά το χρόνο και φαίνεται να είναι ουσιαστικά ανθρωποθυσία στο Vanir. Κλείνει το τηλέφωνο λέγοντας στον Sam πόσο περήφανος είναι για αυτόν που πάντα κυνηγάει αυτό που θέλει και του εύχεται καλή τύχη στην αναζήτηση του πατέρα τους. Το ότι ο Dean δεν κράτησε μανιάτικο τον τσακωμό τους είναι αυτό που του έσωσε τη ζωή, γιατί ο Sam ανησύχησε αργότερα που δεν τον έβρισκε και παράτησε την άλλη στα κρύα του λουτρού για να πάει να τον βρει και να τον σώσει τελικά.
Η κίνηση του Dean να σώσει το ζευγάρι που προοριζόταν για θυσία εξαγρίωσε, όπως ήταν λογικό, το θεό, και τώρα παίρνει πίσω την ευφορία και την ευημερία που δώριζε τόσα χρόνια στην περιοχή. Οι ντόπιοι πρέπει να κάνουν κάτι γρήγορα για να τον εξευμενίσουν, πρέπει να βρουν ένα άλλο ζευγάρι για να του δώσουν. Για αρχή, παγιδεύουν και αιχμαλωτίσουν τον Dean, και μαζί του θα προσφέρουν στο θεό την Emily, την ανιψιά δυο προυχόντων της πόλης, που δεν είχε ιδέα για όλα αυτά μέχρι πρότινος.
Οι ντόπιοι δένουν τον Dean και την Emily στο περιβόλι και περιμένουν το θεό να έρθει να τους πάρει. Όσο περιμένουν τη μοίρα τους, η Emily λέει στον Dean την ιστορία που είχε ακούσει για το Πρώτο Δέντρο, μια μηλιά που έφεραν οι πρώτοι άποικοι της περιοχής από τη Σκανδιναβία. Σαν από μηχανής θεός, καταφτάνει ο Sam και τους απελευθερώνει λίγο πριν τους πιάσει το Σκιάχτρο. Οι ντόπιοι προσπαθούν να εμποδίσουν την απόδρασή τους, και τελικά ο θεός σκοτώνει το θείο και τη θεία της Emily. Εκείνος μια ανθρωποθυσία ήθελε και την πήρε.
Το επόμενο πρωί οι Winchesters με την Emily επιστρέφουν στον οπωρώνα και βάζουν φωτιά στο Πρώτο Δέντρο, κάτι που -θεωρητικά- αποδυνάμωσε πλήρως το θεό, ίσως και να τον σκότωσε. Ύστερα, αποχαιρετούν την Emily που φεύγει για Βοστόνη κι ο Dean προσφέρεται να πάει τον Sam όπου θέλει εκείνος. Η περιπέτεια αυτή όμως, φαίνεται να ξύπνησε τον μικρό Winchester και να συνειδητοποίησε ότι έχουν απομείνει οι δυο τους και πρέπει να μείνουν μαζί. Μόνο μαζί θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα.
Το επεισόδιο κλείνει με τις υποψίες μας για τη Meg να επαληθεύονται. Η ξανθιά σκοτώνει τον τύπο που την πήρε οτοστόπ και κάνει ένα «τηλεφώνημα» στην Κόλαση. Κάποιος την είχε βάλει να πλευρίσει τον Sam με σκοτεινούς σκοπούς…
***
Θα το παραδεχτώ, το πρώτο μισό της σεζόν δεν μου είχε γεμίσει το μάτι, ούτε τότε που είχα πρωτοαρχίσει τη σειρά, ούτε τώρα. Εντάξει, είχε κάποια επεισόδια που δεν περνούν απαρατήρητα, όπως το Wendigo και το Bloody Mary, αλλά από το 9ο και μετά άρχισε να μπαίνει στο ζουμί της ιστορίας και να δένει το γλυκό. Σε αυτά τα τρία επεισόδια είχαμε τεράστια ανάπτυξη χαρακτήρων, και με την τελευταία σκηνή αυτού έκαναν κλικ οι χαρακτήρες μεταξύ τους. Εδώ ‘ερωτεύτηκα’ τον Sam, και μπορεί στην πορεία να μου τα σκάτωσε πολύ, αλλά αυτό ακριβώς το επεισόδιο μας έδειξε ποιος είναι. Μάχεται για αυτό που πιστεύει, σε σημείο να γίνεται γκρινιάρης και αντιπαθητικός, αλλά πάντα θα βάλει τη λογική κάτω και θα κάνει στο τέλος το σωστό. Είναι λιγότερο συναισθηματικός και πιο ορθολογιστής από τον Dean, κι αυτό βγαίνει προς τα έξω σαν εγωκεντρικότητα. (Στη σκηνή που παρατάει τον Dean σύξυλο και φεύγει μόνος του μέσα στη νύχτα, θες να του χώσεις δυο σφαλιάρες να συνέλθει!)
Πέρα από το κομμάτι των αδερφών, το επεισόδιο χειρίστηκε άψογα και την ιστορία του. Η ιδέα του σκανδιναβού θεού που έφεραν στον Νέο Κόσμο οι άποικοι, δανεισμένη, φυσικά, από το American Gods του Neil Gaiman (όπως και πολλές άλλες ιδέες του Supernatural), και προσαρμοσμένη στα δεδομένα της σειράς μας, είναι για μένα ότι καλύτερο έχουμε δει μέχρι αυτή τη στιγμής: creepy τέρας, σκηνοθεσία για ατμόσφαιρα horror (ο Kim Manners στα καλύτερά του), χιουμοριστικές ατάκες (“Dude, you’re fugly”) και αδερφικά δράματα για maximum απόλαυση! Στα συν του επεισοδίου και η εισαγωγή της Meg, η οποία είναι ένας χαρακτήρας που λατρεύαμε να μισούμε για πολλά χρόνια!