Στην τελευταία σκηνή του προηγούμενου επεισοδίου, ο Sam κι ο Dean αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν πια να κυνηγούν μαζί — τουλάχιστον προς το παρόν. Ο Sam δεν είναι σε θέση να το κάνει, κι ο Dean δεν έχει την πολυτέλεια να ανησυχεί για αυτόν κάθε φορά που δουλεύουν μια υπόθεση, γιατί βάζει σε κίνδυνο τη ζωή και των δυο. Σε αυτό το επεισόδιο, λοιπόν, παίρνουμε μια γεύση από το πώς είναι οι καθημερινότητές τους όταν τραβάνε διαφορετικούς δρόμους. Ο Dean συνεχίζει το κυνήγι, φυσικά, αλλά δεν είναι μόνος, έχει δίπλα του τον Castiel. Αντίθετα, ο Sam προσπαθεί ολομόναχος ξανά να αποκτήσει μια κανονική ζωή (γιατί πήγε τόσο καλά η προηγουμένη προσπάθειά του στο Stanford, αλλά τέλος πάντων). Τον βλέπουμε να έχει πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος και να κρατά χαμηλό προφίλ, όσο γίνεται πιο μακριά από την «οικογενειακή επιχείρηση». Έλα όμως που τα γεγονότα δεν τον αφήνουν να… αγιάσει!
Μετά από 4+ σεζόν, όπου σε κάθε επεισόδιο είχαμε του Winchesters να δουλεύουν μαζί κάποια υπόθεση, είναι σχεδόν σοκαριστικό να τους βλέπεις να είναι χωριστά τόσο καιρό. Αλλά, αν μου αρέσει σε κάτι το Supernatural επί εποχής Kripke είναι ότι φαινόταν πρόθυμο να ρισκάρει! Οι χαρακτήρες ωριμάζουν, και η σχέση τους το ίδιο, μέσα από αυτή την οδυνηρή διαδικασία. Εδώ η απομάκρυνσή τους δεν έγινε εν βρασμώ ψυχής, όπως είχε συμβεί άλλες φορές στο παρελθόν. ήταν μια κοινή απόφαση για το καλό και των δύο, για να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα. Ο Dean δηλώνει ευτυχισμένος επειδή δεν χρειάζεται να ανησυχεί για την οικογένειά του για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Αλλά είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Ο Sam προσπαθεί απεγνωσμένα να ζήσει ξανά μια «φυσιολογική» ζωή, όμως το παρελθόν γυρνά για να τον στοιχειώσει. Τελικά, κανένας αδελφός δεν φαίνεται να είναι καλύτερα μόνος του, αν και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη.
Σεναριογράφος του επεισοδίου είναι ο μελλοντικός showrunner Jeremy Carver, ο οποίος καταφέρνει να δέσει όμορφα τις δυο παράλληλες ιστορίες του Sam και του Dean. Μου άρεσε πολύ η εναρκτήρια σεκάνς που αντιπαραβάλλει την νέα καθημερινότητα των δυο αγοριών: βλέπουμε τον Sam να καίει τις ψεύτικες ταυτότητές του, ενώ βλέπουμε τον Dean να χρησιμοποιεί μια από τις δικές του. ο Sam κόβει ένα λεμόνι, ενώ ο Dean κόβει το κεφάλι ενός βρικόλακα. ο Sam πλένει το μπαρ, ενώ ο Dean πλένει την Impala από τα αίματα. Μια παρόμοια σεκάνς έχουμε και προς το τέλος του επεισοδίου, όταν ο Dean κι ο Castiel συναντούν τον Αρχάγγελο Ραφαήλ, την ίδια ώρα ο Sam παλεύει με τους κυνηγούς που θέλουν να τον σκοτώσουν. Το τέχνασμα αυτό δουλεύει άψογα, κάνοντας τις δυο ξέχωρες ιστορίες να φαίνονται άρρηκτα συνδεδεμένες, και συμβολίζοντας τη σύνδεση που έχουν ακόμη τα αδέρφια, ακόμη κι αν είναι χώρια.
Ο Jared Padalecki, αν και ξύλινος κατά τόπους (τι’χες Γιάννη μ’, τι’χα πάντα), επικοινωνεί το συναίσθημα βαθιάς ενοχής που νοιώθει ο Sam. Μου άρεσε το σύντομο cameo του Bobby, όπου δεν χαρίστηκε στον Sam όταν εκείνος του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει για δαιμονική δραστηριότητα στην περιοχή, αλλά αρνήθηκε να βοηθήσει παραπάνω. Στα μάτια του Bobby, ο οποίος ακόμα το παλεύει παρά αυτό που του συνέβη, ο Sam είναι δειλός που τα παράτησε και αποφάσισε να χώσει το κεφάλι του στην άμμο, ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά χάνεται. Αυτό που δεν ξέρει ο Bobby, βέβαια, είναι ότι ο Sam δεν έχει μόνο τις τύψεις του να παλέψει, αλλά και ανησυχητικά οράματα της Jessica. Ήταν πολύ ταιριαστή ιδέα να βάλουν την νεκρή κοπέλα του Sam να εμφανιστεί τώρα που εκείνος προσπαθεί ξανά να «κρυφτεί» μέσα σε μια φούσκα φυσιολογικής ζωής μακριά από το υπερφυσικό. Ο Padalecki και η Adrianne Palicki (χα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ πόσο μοιάζουν τα ονόματά τους) έχουν καλούτσικη χημεία. Εντάξει, κανείς από τους δυο δεν θα πάει ποτέ για Όσκαρ, αλλά οι λίγες σκηνές που μοιράζονται καταφέρνουν να μας θυμίσουν τι έχασε ο Sam στην αρχή της σειράς, και κουβαλάει ακόμη το βάρος της απώλειας. Μου άρεσε και η Lindsey — όχι ότι εκτίμησα έναν χαρακτήρα που δημιουργήθηκε και χρησιμοποιήθηκε μόνο για να εξυπηρετήσει το κλισέ «δεσποσύνη σε κίνδυνο», αλλά αναγνωρίζω την μεταφηγηματική της αξία. Όπως είχε συμβεί με τη Jessica, η ζωή της Lindsay απειλείται μόνο και μόνο επειδή είναι δίπλα στον Sam. Όμως, στη δική της περίπτωση, ο Sam καταφέρνει να τη σώσει, αποδεικνύοντας στο εαυτό του ότι το «πουλί του θανάτου», ευτυχώς δεν δουλεύει πάντα. Μετά από ένα 40λεπτο με τον Sam να τυραννιέται από τις ενοχές και να προσπαθεί να κρύψει το ποιος είναι, επήλθε η κάθαρση και η επιστροφή του στη μάχη.
Το όραμα της Jessica αποκαλύπτεται ότι είναι ο Εωσφόρος, που προσπαθεί να πείσει τον Sam να γίνει το δοχείο του, χρησιμοποιώντας την ίδια χειριστική μέθοδο με την οποία δελέασε τον Nick στην πρεμιέρα. Η αποκάλυψη ότι ο Sam είναι το αληθινό δοχείο του Διαβόλου δεν θα έπρεπε να μας εκπλήξει τόσο πολύ, αφού ήδη ξέραμε ότι ο Dean είναι το αληθινό δοχείο του Μιχαήλ. Τα αδέρφια Winchester είναι οι κεντρικές φιγούρες μιας προφητείας αιώνων και η 5η σεζόν μόλις ανέβασε τον πήχη πολύ! Ο Mark Pellegrino, σε αυτά τα λίγα λεπτά που εμφανίζεται, καταφέρνει να κλέψει την παράσταση. Ο Εωσφόρος είναι ευγενικός και γλυκομίλητος προς τον Sam, και πραγματικά φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτόν, παρόλο που ότι λέει είναι ανατριχιαστικό. Γνωρίζοντας την ψυχική κατάσταση του Sam και βλέποντας τη μαλαγανιά του Εωσφόρου, ο θεατής δεν είναι σίγουρος αν ο Sam τελικά θα έδινε τη συγκατάθεσή του – και αυτό είναι το εξυπνότερο κομμάτι της 5ης σεζόν: η λογική λέει ότι ο Sam ποτέ δεν θα έλεγε το ‘ναι’ στον Διάβολο (ούτε κι ο Dean στον Μιχαήλ), αλλά οι σεναριογράφοι καταφέρνουν να μας δημιουργήσουν αμφιβολίες μέχρι το τελευταίο επεισόδιο!
Ταυτόχρονα, στο subplot του Dean και του Castiel, ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης (ο J. Miller Tobin των εξαιρετικών 2×14, 3×08 και 4×10, στο τελευταίο του επεισόδιο για τη σειρά) εκμεταλλεύονται άψογα την καταπληκτική χημεία του Jensen Ackles με τον Misha Collins — που είναι σχεδόν ισάξια με τη χημεία που έχει με τον Padalecki. Ο Castiel, ο οποίος από το προηγούμενο επεισόδιο ανέλαβε να βρει το Θεό, ζητά τη βοήθεια του Dean για να εντοπίσει τον Ραφαήλ, τον Αρχάγγελο που τον σκότωσε, για να του αποσπάσει πληροφορίες για τον Πατέρα τους. Πριν παγιδεύσουν τον Ραφαήλ σε μια αποστολή που μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονία για τον άγγελο, οι δυο τους κάνουν bonding με μπύρες, πόρνες και ψέματα σε αστυνομικούς (γιατί «this is how you become President»). Αυτές οι ανάλαφρες στιγμές μπορεί να φαίνονται παράταιρες σε ένα τόσο βαρύ επεισόδιο, αλλά εκ των υστέρων δεν γίνεται να μην εκτιμήσεις την κωμική τους αξία. Ο Castiel μπορεί να μην φοβάται να πεθάνει, αλλά το έντρομο βλέμμα του όταν βλέπει την Chastity να πλησιάζει σε κάνει να το λυπάσαι το κοινωνικά αδέξιο αγγελάκι!
Ως Ραφαήλ (ο πρώτος Αρχάγγελος που γνωρίζουμε στη σειρά εκτός του Εωσφόρου), ο Demore Barnes κάνει πολύ καλή δουλειά. Δείχνει την μεγαλοπρέπεια και την κεκαλυμμένη έπαρση ενός Αρχαγγέλου, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει την πικρία και τη θλίψη του επειδή είναι σίγουρος ότι Θεός τους έχει εγκαταλείψει. Έχει ενδιαφέρον να σταθούμε λίγο στους λόγους του Ραφαήλ για την ενορχήστρωση της Αποκάλυψης. Τα λεγόμενά του καθρεφτίζουν την ίδια τη στάση του Εωσφόρου προς το Θεό, και κάνουν ακόμη πιο δυσδιάκριτα τα όρια του Καλού με το Κακό. Στην πρώτη προβολή δεν είχα εκτιμήσει το βάθος του Ραφαήλ, ούτε το ταλέντο του Barnes, αλλά τώρα στο rewatch, περιμένω ανυπόμονα την επόμενη εμφάνισή του! Α, μια και είπα εμφάνιση, θα ήθελα να κλείσω το review με μια αναφορά στα αξιοπρεπέστατα οπτικά εφέ του επεισοδίου. H είσοδος του Ραφαήλ με τα ηλεκτροφόρα φτερά ήταν από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια ολόκληρης της σεζόν!