Αγαπητό Ημερολόγιο…
Να’μαι και πάλι! Την τελευταία φορά που τα είπαμε σου έλεγα ποιές ήταν οι αγαπημένες μου σειρές φαντασίας για το 2019. Αχ, 2019… Ωραίες εποχές όταν μπορούσαμε ακόμα να βγούμε έξω άφοβα. Μετά έσκασε μύτη ο κορωνοϊός και μείναμε καραντίνα. Μην το πεις παραέξω, βέβαια, αλλά για εμάς τους εσωστρεφείς ήταν ό,τι καλύτερο αυτός ο… περιορισμός κατ’ οίκον, γιατί, πέρα από τις τρέχουσες σειρές της σεζόν, μπορέσαμε -χωρίς τύψεις- να μπιντζάρουμε κι όσες σειρές είχαμε να κάθονται στη watchlist εδώ και χρόνια! Σήμερα, λοιπόν, θα σου απαριθμήσω όσες ολοκληρωμένες σειρές είδα εν μέσω καραντίνας και τι επίγευση μου άφησαν…
Chernobyl
Ξεκίνησα την καραντίνα με τη… χειρότερη δυνατή επιλογή! Να έχεις το φόβο της εξάπλωσης της COVID-19 και να βλέπεις και το πιο τρανό παράδειγμα της ανθρώπινης αυτοκαταστροφής. Οι ακούσιοι παραλληλισμοί της πυρηνικής έκρηξης του Τσερνομπίλ με την τωρινή κατάσταση που ζούμε, ήταν τρομακτικοί! Τεχνικά και ερμηνευτικά η σειρά ήταν απλά άψογη. Το μόνο παράπονο που έχω από αυτήν ήταν ο συναισθηματικός εκβιασμός. Αναγνωρίζω ότι είναι ένα άκρως τραγικό γεγονός και οι ιστορίες που το συνοδεύουν δεν θα μπορούσαν να μην είναι σπαρακτικές, αλλά σε κάποια σημεία ένοιωσα ότι ήταν πολύ επιτηδευμένο, θα προτιμούσα να το μετρίαζαν λίγο, ειδικά στο τελευταίο επεισόδιο με τη δίκη.
Marvel’s Runaways
Μετά το Chernobyl είπα ότι χρειάζομαι κάτι εντελώς ανάλαφρο και χαζούλικο για να εξισορροπήσω τον πανικό που ένοιωθα να αρχίζει να δημιουργείται μέσα μου. Οπότε, τι ποιο ανάλαφρο και χαζούλικο από μια μαρβελοσειρά; Είναι η αλήθεια, ότι η τρίτη και τελευταία σεζόν του Runaways είχε κυκλοφορήσει το Δεκέμβρη του 2019, αλλά εγώ, λίγο ξενερωμένη από την ακύρωση, λίγο ξενερωμένη από την μέτρια δεύτερη σεζόν, το είχα αφήσει στον πάγο. Θα το είχα παρατήσει εντελώς αν δεν είχαν ανακοινώσει ότι θα κάνει crossover με το (επίσης ακυρωμένο πια) Cloak & Dagger. Για χάρη του crossover, λοιπόν, άντεξα 8 επεισόδια κακής ηθοποιίας, αμφιλεγόμενης σεναριογραφίας, και γενικευμένης βαρεμάρας. Φυσικά, ούτε το crossover κατάφερε να είναι αντάξιο των προσδοκιών μου (σε αυτή τη φάση νομίζω τίποτε δεν μπορούσε να το καταφέρει αυτό), παρόλο που ήταν το καλύτερο της σεζόν μέχρι εκεί, και παράτησα τη σειρά λίγο πριν το series finale. Και δεν κοιτάω πίσω… Τώρα απλά περιμένω την τελευταία σεζόν Agents Of SHIELD (σταθερή αξία) και τις επερχόμενες μαρβελοσειρές του Disney+ που ελπίζω να είναι πιο ενδιαφέρουσες! (Το καλό που τους θέλω δηλαδή!)
Sex Education
Μαζί με το Russian Doll ήταν στην κορυφή των αγαπημένων μου περσινών σειρών. Φρέσκια, μπριόζικη, χαριτωμένη, πανέξυπνη και διδακτική. Ό,τι θέλατε να μάθετε για το σεξ και ντρεπόσασταν να ρωτήσετε. Τη δεύτερη σεζόν, ενώ την έβγαλα μονορούφι, δεν την ευχαριστήθηκα όσο την πρώτη. Χωρίς να είναι κακή, ήταν “λιγότερη”, ένοιωσα ότι χάθηκε η φρεσκάδα, κάποια plots μου φάνηκαν αναμασημένα κι άλλα επιτηδευμένα, κυρίως στο ερωτικό μπλέξιμο των χαρακτήρων. Στον αντίποδα, η σεζόν φάνηκε να διαχειρίζεται πολύ όμορφα το θέμα της φιλίας και είχε ένα από τα πιο αληθινά plotlines, που, δυστυχώς, κάθε γυναίκα έχει ζήσει: σεξουαλική παρενόχληση. Και το αντιμετώπισε με τον πιο ρεαλιστικό, λιτό, αριστουργηματικό τρόπο.
Dirk Gently’s Holistic Detective Agency
Εμπνευσμένη από την ομώνυμη σειρά μυθιστορημάτων του, η σειρά αυτή μας δίνει 2 υπέροχες σεζόν μυστηρίου, χιούμορ και απόλυτου σουρρεαλισμού! Πρόκειται για μια μίξη Happy, Bored To Death, και Sherlock. Είναι πολυεπίπεδη, φρέσκια, παράξενη, χαριτωμένη, έξυπνη, αστεία, δαιδαλώδης με τον πιο απολαυστικό τρόπο! Το μόνο αρνητικό της είναι ότι τελείωσε πολύ πριν την ώρα της…
Feel Good
Η Mae είναι μια λεσβία stand-up comedian με παρελθόν εξάρτησης σε ουσίες. Η George είναι μια εσωστρεφής φιλόλογος με παρελθόν στις… στρέιτ σχέσεις. Η νέα τους σχέση είναι ρόδινη στην αρχή, αλλά στην πορεία βγάζει στην επιφάνεια όλες τις ανασφάλειες και τους φόβους που έχουν όλοι οι άνθρωποι, άσχετα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους ή την ταυτότητα φύλου τους. Η Καναδή κωμικός Mae Martin γράφει και παίζει τον εαυτό της σε αυτή τη βρετανική σειρά που σε μόλις 6 επεισόδια σε κάνει να τη λατρέψεις για το πόσο αληθινή είναι. Η Mae δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής άνθρωπος, αλλά ούτε και αντιπαθητικός, έχει τα καλά της και τα κακά της, τη συμπονείς, αλλά θες να της χώσεις και δυο μπούφλες για να συνέλθει. Ήταν από τις σειρές που δεν θα είχα χρόνο να δω εκτός καραντίνας και πολύ χαίρομαι που είχα την ευκαιρία. Απλή (αλλά όχι απλοϊκή), και ταυτόχρονα πολυεπίπεδη. Είναι από τα indie διαμαντάκια που δεν κάνουν καθόλου θόρυβο, αλλά αξίζουν το χρόνο μας με χίλια! Ελπίζω να έχει και δεύτερη σεζόν!
Lovesick
Μόλις μαθαίνει ότι έχει ένα ΣΜΝ, ο Dylan έρχεται σε επικοινωνία με όλες τις πρώην του για να τις ενημερώσει, και ταυτόχρονα να κάνει και μια αποτίμηση της ερωτικής του ζωής. Πρόκειται για ένα χαριτωμένο βρετανικό sitcom, που θυμίζει πολύ το How I Met Your Mother, τόσο στο στιλ αφήγησης, όσο και στους χαρακτήρες. Από το πρώτο επεισόδιο δεν του φαίνεται καθόλου, αλλά όσο προχωράει γίνεται και πιο βαθύ. Σε κάθε επεισόδιο έχουμε κι ένα φλάσμπακ σε μια διαφορετική χρονική στιγμή, και σε κάποια από τις πρώην του Dylan. Οι χαρακτήρες αναπτύσσονται σωστά και αποκτούν επίπεδα με κάθε επεισόδιο, είναι γήινοι και πηγαία αστείοι. Εγώ που είμαι πολύ δύσκολη στο είδος της κωμωδίας (και ιδιαίτερα στις rom-com), το συγκεκριμένο με κέρδισε, γιατί οι ερμηνείες και το χιούμορ είναι αληθινά και ειλικρινή. Τρεις σεζόν, 22 επεισοδιάκια βγήκαν νεράκι, και το τέλος ήταν ιδανικό για αυτή τη σειρά!
Schitt’s Creek
Για 5 σεζόν παρακολουθούσα τις κωμικοτραγικές περιπέτειες της οικογένειας Rose που χάνουν την περιουσία τους και αναγκάζονται να μετακομίσουν σε ένα κατσικοχώρι των ΗΠΑ, ονόματι Schitt’s Creek. Όλοι οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι, και μπορεί να τους αντιπαθείς σφόδρα στην αρχή (η 1η σεζόν θέλει λίγο υπομονή), όμως στην πορεία, όχι απλά σε κερδίζουν, αλλά πιάνεις τον εαυτό σου κάποια απροσδιόριστη στιγμή να τους αγαπάς πολύ. Η 6η σεζόν, μπορεί να μην είναι η καλύτερη της σειράς, αλλά αποχαιρετά με λιτό και πανέμορφο τρόπο τους χαρακτήρες. Θα μου λείψει πολύ αυτή η σειρά και θα περιμένω με ανυπομονησία της επόμενη δουλειά του Dan Levy!
The Letter For The King
Βασισμένη (πολύ χαλαρά) σε ένα ολλανδικό μυθιστόρημα, η σειρά ακολουθεί τον 15χρονο Tiuri στην αποστολή του να παραδώσει ένα γράμμα στον Βασιλιά Favian που θα ξεσκεπάσει τον προδότη πρίγκιπα Viridian. Είναι μια εφηβική ιστορία ενηλικίωσης σε ένα ψευδομεσαιωνικό σκηνικό. Μου θύμισε κάτι ανάμεσα σε Mystic Knights of Tir Na Nog, Merlin και Witcher. Κάποιοι το συνέκριναν και με το Game of Thrones, αλλά η παντελής έλλειψη βίας, βωμολοχίας και γυμνού με απέτρεψαν από το να κάνω οποιαδήποτε σύγκριση στο μυαλό μου. Πρόκειται ξεκάθαρα για σειρά που στοχεύει σε μικρότερες ηλικιακές ομάδες. Παρόλα αυτά, το επίπεδο παραγωγής είναι αρκετά καλό και οι ερμηνείες ήταν αναπάντεχα αξιοπρεπείς (περίμενα τα χειρότερα). Βλέπεται πολύ ευχάριστα από όλη την οικογένεια. Το μόνο αρνητικό είναι τα μόλις 6 επεισόδια τα οποία οδήγησαν σε ένα εξοργιστικά απογοητευτικό φινάλε που σε αδειάζει κυριολεκτικά και δεν εκμεταλλεύεται σχεδόν τίποτα από όσα έχτισε όμορφα στα προηγούμενα. Δεν ξέρω αν θα έχει (ή αν του αξίζει) 2η σεζόν, πάντως έτσι όπως κλείνει, θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί και limited series.
Black Sails
Αν ξεχωρίζω μια σειρά ως αγαπημένη αυτής της καραντίνας, αυτή είναι χωρίς ανταγωνισμό το Black Sails. Την είχα πάρα πολλά χρόνια στα υπόψιν, αλλά δεν ήξερα αν θα μου αρέσει (γιατί από μια πειρατική ιστορία χωρίς… Johnny Depp δεν ήξερα τι να περιμένω). Δεν ξεκινάει και πολλά υποσχόμενη είναι η αλήθεια. Κρίνοντας από την πρώτη σεζόν της, την κατέτασσα στις ένοχες απολαύσεις: διασκεδαστική, αλλά με αρκετά σεναριακά προβλήματα και ρηχούς χαρακτήρες. Και ξαφνικά κάνει ένα μπαμ στην 2η σεζόν και ήταν λες κι έβλεπα άλλη σειρά! Μέχρι να φτάσω στην 4η σεζόν (σε λιγότερο από 1 εβδομάδα φυσικά), το είχα λατρέψει – κυρίως για τους δυο απίστευτους πρωταγωνιστές του! [Αν έχεις απορία πόσο το λάτρεψα, διάβασε την λεπτομερή κριτική μου εδώ. ]
Lost In Space
Τελειώνοντας το Black Sails είχα μεγάλο στερητικό σύνδρομο, οπότε μπήκα IMDB και έψαξα τις φιλμογραφίες των πρωταγωνιστών. Έτσι, χωρίς καν να το έχω στη watchlist, ξεκίνησα το Lost In Space για να πάρω τη δόση μου από Toby Stephens! Αρχικά το εντελώς διαφορετικό στιλ (πρόκειται για παιδική σειρά εξάλλου) με αποθάρρυνε, αλλά το υψηλό επίπεδο παραγωγής (από τα καλύτερα CGI σε σειρά) και η ενδιαφέρουσα ιστορία με κράτησαν, παρά τις σεναριακές αφέλειες. Πρόκειται για μια πολύ καλή οικογενειακή σειρά.
Glitch
Περίπου για τους ίδιους λόγους που ξεκίνησα το Lost In Space, ξεκίνησα και το Glitch (επειδή στη 2η σεζόν είδα ότι κάνει εμφάνιση ο Luke Arnold του Black Sails και ήθελα να τον δω απεγνωσμένα — μην κρίνεις αυστηρά το δύσμοιρο fangirl). Δυστυχώς, όμως, αυτή εδώ η σειρά δεν είχε την εξέλιξη του Lost In Space, που τελικά με κέρδισε. Το Glitch είναι η αυστραλέζικη βερσιόν μιας ιδέας που την έχουμε δει σε τουλάχιστον 3 διαφορετικές τηλεοπτικές εκδοχές τα τελευταία χρόνια: νεκροί ανασταίνονται μυστηριωδώς και ταράσσουν τα ήρεμα νερά μιας μικρής πόλης. Από πρωτοτυπία πάσχει, λοιπόν, και το κακό είναι ότι πάσχει και από σενάριο, αλλά κυρίως από ερμηνείες. Πάνε μέρες τώρα που παλεύω να τελειώσω την 1η σεζόν, κι έτσι όπως πάει δεν νομίζω να αντέξω ως τη 2η. (Συγνώμη Luke, μάλλον θα πρέπει να περιμένω το επόμενο πρότζεκτ σου…)
UPDATE: Τελικά κατάφερα και τις 3 σεζόν! Εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά από ότι περίμενα η ιστορία κι είχε ενδιαφέρον, παρά τα πολλά και εμφανή σεναριακά προβλήματα. Το φινάλε με ικανοποίησε αρκετά. Δεν είναι από τις σειρές που θα πρότεινα σε καμία περίπτωση, αλλά δεν μετάνιωσα κιόλας που την είδα μέχρι τέλους. (Αν έκρινα βέβαια από τη συνολική παρουσία του Luke Arnold στη σειρά, και την απογοητευτική εξέλιξη του χαρακτήρα του, θα έπρεπε να ρίξω πολύ θάψιμο, αλλά είμαι υπεράνω!)
Zoey’s Extraordinary Playlist
Τη συγκεκριμένη σειρά δεν την ξεκίνησα, αλλά την τελείωσα εν μέσω καραντίνας, οπότε μπαίνει από σπόντα στη λίστα, γιατί ήθελα οπωσδήποτε να κάνω μια μνεία στην πιο χαριτωμένη σειρά που έχω δει ποτέ! Ναι, δεν υπάρχει καλύτερος χαρακτηρισμός για αυτήν την ιδιοσυγκρασιακή μιούζικαλ dramedy, που ακολουθεί την πρωταγωνίστρια Zoey στις προσπάθειές της να βάλει σε σειρά τη ζωή της όταν ανακαλύπτει ότι μπορεί να ακούει τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων σε μορφή τραγουδιών. Είναι πρωτότυπη, είναι έξυπνη, είναι σουρεαλιστική, και ταυτόχρονα τόσο αληθινή. Το φινάλε της 1ης σεζόν με άγγιξε τόσο όσο λίγα επεισόδια έχουν καταφέρει ποτέ!
ΥΓ Α, και ξέχασα να σου πω! Ξεκίνησα και το Supernatural από την αρχή! Σκόπευα να το κάνω μετά το series finale, αλλά ελέω καραντίνας, βρήκα τώρα την ευκαιρία. Μόλις τελείωσα την 1η σεζόν, λάτρεψα από την αρχή τα αγόρια και κατάλαβα επιτέλους τον John Winchester. Είναι εκπληκτικό το πόσα πράγματα ανακαλύπτω από την αρχή. Με την είδηση ότι η 15η σεζόν θα αργήσει ακόμη να επιστρέψει, θεωρώ ότι θα έχω τελειώσει το rewatch μέχρι το series finale! Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη για αυτή τη σειρά λες και τη βλέπω για πρώτη φορά!