Dean Winchester, ο φύλακας του αδερφού του

Καλύτερα Επεισόδια του Supernatural

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Το Supernatural έριξε την αυλαία του πριν λίγες μέρες, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, και, κόντρα στους φόβους μου, κατάφερε να αψηφήσει την “κατάρα της τελευταίας σεζόν” και να αποχαιρετήσει τους χαρακτήρες του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όχι με τον πιο αναιμακτο τρόπο, αλλά σίγουρα με τον πιο τελεσφόρο. Από το 2005, η σειρά ξετύλιγε το κουβάρι της ιστορίας των δύο αδερφών Winchester, οι οποίοι νίκησαν θεούς και δαίμονες, μάτωσαν, πόνεσαν, μίσησαν, αγάπησαν, έχασαν, κέρδισαν, έκλαψαν, γέλασαν, έκαναν λάθη κι έμαθαν. Γεύτηκαν τη ζωή με τις πίκρες, αλλά και τις γλύκες της. Κατάφεραν να απελευθερωθούν, με πολύ κόπο και πόνο, από τα σχοινιά που χρησιμοποιούσε κάποιος άλλος για να ορίσει τις κινήσεις τους, και μας έδειξαν πως όποιος συνεχίσει να παλεύει, πάντα θα βρίσκει στο τέλος του δρόμου αυτό που επιθυμεί κι ονειρεύεται.

fanart by benedickswain

Για κάθε έναν από τους αδερφούς, η τελευταία σεζόν κλιμακώθηκε με διαφορετικό τρόπο, διδάσκοντάς τους το ίδιο σημαντικό μάθημα. Στο σημερινό αφιέρωμα θα εστιάσω στον Dean (έρχεται, όμως, και η σειρά του Sam, μην μου αγχώνεστε), γιατί το τέλος που διάλεξαν να του δώσουν οι σεναριογράφοι δίχασε το fandom. Γενικά, οι επιλογές των σεναριογράφων σχετικά με τον Dean στα τελευταία επεισόδια δεν κάθισαν και πολύ καλά σε κάποιους fans. Δεν μιλώ εκ μέρους τους, βέβαια, γιατί προσωπικά λάτρεψα τα τελευταία επεισόδια και το τέλος όλων των ηρώων μας. Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναλύσω όλα όσα είδαμε στο φινάλε και για ποιό λόγο πιστεύω ότι το τέλος του Dean Winchester ήταν το ιδανικό για το χαρακτήρα του, σε αυτή τη φάση της ιστορίας.

Θα επικεντρωθώ στα 3 τελευταία επεισόδια της σεζόν, γιατί αυτά κλιμάκωσαν τα storylines όλων των χαρακτήρων και επισφράγισαν όλη την ανάπτυξη που είχε γίνει 15 χρόνια τωρα. Τα πρώτα συννεφάκια στο fandom εμφανίστηκαν μετά τη -φαινομενικά- χλιαρή απόκριση του Dean στην “ερωτική εξομολόγηση” του Castiel στο 15×18 (κάτι για το οποίο σας μίλησα κι εγώ εκτενώς σε άλλο άρθρο, αλλά και ο ίδιος ο Misha Collins με ένα βίντεο) και ακολούθησαν κι άλλα εξαιτίας της πλήρους απουσίας και της μετά βίας αναφοράς του αγγέλου από τον μεγάλο Winchester στα δυο τελευταία επεισόδια (τα οποία, να σημειωθεί, γυρίστηκαν μήνες μετά από το προγραμματισμένο, εν μέσω πανδημίας και αυστηρών χρονικών και οικονομικών περιορισμών). Κι όσοι δεν γκρίνιαξαν για το Destiel (που, μεταξύ μας, θα είχαν και δίκιο να το κάνουν), γκρίνιαξαν για τον απότομο, άδοξο (και οριστικό) θάνατο του Dean Winchester που σήμαινε ότι ο Sam έζησε το υπόλοιπο της ζωή του χωρίς αυτόν. Οι περισσότεροι κλάψαμε, κάποιοι, όμως, εξαγριώθηκαν. «Νίκησε τον ίδιο το Θεό και θα πεθάνει έτσι, από ένα καρφί;», γρυλίζουν απογοητευμένοι αρκετοί φανς, και εν μέρει τους καταλαβαίνω. Ο υπερτατος κυνηγός τεράτων νικήθηκε από κάτι τόσο πεζό, τόσο ανθρώπινο. O Dean ήταν ένας τόσο larger-than-life χαρακτήρας που ήταν πολύ εύκολο να ξεχάσεις ότι είναι απλά θνητός. Θα μπορούσε, αντί για καρφί να έχει πεθάνει από ηλεκτροπληξία, ή δάγκωμα, ή διαμελισμό, ή από οποιονδήποτε άλλο θανάσιμο κίνδυνο από αυτούς που παραμονεύουν συνεχώς όταν οι Winchesters δουλεύουν μια υπόθεση. Οι κίνδυνοι παραμόνευαν και πριν, όταν ο Chuck τους παρείχε ένα τύποις ‘plot armor’, συνέχισαν να παραμονεύουν και μετά. Ο Dean το ήξερε από πάντα ότι θα πεθάνει πάνω στο καθήκον, το είχε αποδεχτεί εδώ και χρόνια, και πιστεύω ενδόμυχα το ίσως να το αποζητούσε κιόλας.

“Είμαι ένας απλός στρατιώτης εγώ, Sam. Εσύ δεν είσαι. Πάντα ήσουν το μυαλό αυτής της ομάδας. Και μου είπες μόνος σου ότι βλέπεις την έξοδο. Βλέπεις φως στο τέλος αυτού του άσχημου τούνελ. Εγώ δεν το βλέπω. Αλλά θα σου πω αυτό που ξέρω: θα πεθάνω με ένα όπλο στα χέρια μου. Επειδή αυτό με περιμένει, μόνο αυτό με περιμένει. Θέλω εσύ να ξεφύγεις. Θέλω να αποκτήσεις ζωή, να γίνεις Άνδρας των Γραμμάτων, οτιδήποτε. Εσύ, με μια σύζυγο και παιδιά – και εγγόνια – να ζήσεις μέχρι να είσαι χοντρός και φαλακρός […] – αυτό είναι το τέλειο τέλος μου, και είναι το μοναδικό που θα έχω.”
– 8×14 Trial and Error

Ο θάνατος του Dean έπιασε στον ύπνο ένα μεγάλο μέρος του fandom, κι ας τον είχε προοικονομήσει ο σεναριογράφος και τωρινός showrunner Andrew Dabb από το δεύτερο σόλο σενάριό του για το Supernatural στην 8η σεζόν ακόμα, και, ναι επήλθε από ένα απλό, σιδερένιο καρφί που του τρύπησε τον απλό, σάρκινο πνεύμονά του, αλλά είχε ένα πολύ βαθύτερο νόημα, και πρέπει να πάμε πίσω στην 1η σεζόν για να το ανακαλύψουμε…

supernatural pilot | Tumblr
supernatural pilot | Tumblr

Πάρε τον αδερφό σου έξω από το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορείς. Μην κοιτάξεις πίσω. Τώρα, Dean, φύγε!“.
– 1×01 Pilot

Στην εναρκτήρια σκηνή της σειράς είχαμε δει τον Dean, νήπιο τότε, να βγάζει το βρέφος αδερφό του από τη φωτιά που κατάπιε τη μητέρα τους. Η προσταγή του John να σώσει τον αδερφό του εντυπώθηκε στο μυαλό του 4χρονου αγοριού και από τότε δεν σταμάτησε να νοιώθει υπεύθυνος για τον Sam. Το Supernatural ήταν η ιστορία των δυο τους, μια σύγχρονη τραγωδία, το κοινό ταξίδι τους μέχρι την αποθέωση. Η σειρά ξεκίνησε με αυτούς, και με αυτούς έπρεπε να τελειώσει. (Εδώ κολλάει και η απουσία του Castiel, η οποία, ναι, μου κακοφάνηκε αρκετά στην αρχή, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν απολύτως αναγκαία.)

Κάθε τραγωδία χρειάζεται την “κάθαρση”. Αν η σειρά είχε τελειώσει οριστικά στην 5η σεζόν, όπως την προόριζε ο Eric Kripke, πιθανώς δεν θα είχε υπάρξει ποτέ ο Adam σαν λύση σεναριακής ανάγκης, ο Dean θα είχε γίνει το δοχείο του Μιχαήλ για την τελική μάχη της Αποκάλυψης και η κάθαρση θα ερχόταν με την κοινή θυσία των αδερφών για να σώσουν τον κόσμο, παγιδεύοντας τους εαυτούς τους στην Κόλαση για πάντα. Στο series finale, η κάθαρση ήρθε με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Οι Winchesters είχαν ήδη σώσει τον κόσμο από το προηγούμενο επεισόδιο, όχι με τη θυσία τους αυτή τη φορά, αλλά έχοντας υπάρξει σωστοί πατεράδες για τον Jack. Του έμαθαν τι θα πει να είσαι καλός άνθρωπος, κι έτσι τον βοήθησαν να γίνει εν τέλει ένας καλός Θεός. Το μόνο που τους έμενε τώρα ήταν να σώσουν ο ένας τον άλλο…

Το 2010, το κλείσιμο του Swan Song φυσικά και θα ήταν ιδανικό για series finale, αν είχε χρειαστεί να είναι — και συγκριτικά, εκείνο το επεισόδιο *ίσως* να ήταν και καλύτερο συνολικά από το Carry On, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί, δέκα χρόνια μετά, τα δεδομένα άλλαξαν, οι Winchesters άλλαξαν, και το τέλος του Kripke θα ήταν κάθε άλλο παρά ιδανικό τώρα πια. Το δήλωσε επίσημα και ο ίδιος, μάλιστα, δεν το λέω μόνο εγώ. Θα μου πείτε, μπορεί να υπερασπίστηκε το φινάλε για να μην αδειάσει τους συναδέλφους του και να μην ρίξει άλλο λάδι στη φωτιά ενός ευερέθιστου fandom. Εγώ, πάντως, τυχαίνει να συμφωνώ απόλυτα με τη δήλωσή του, είτε ήταν ειλικρινής είτε όχι. Ήταν ένα βαθύ και πολυεπίπεδο κλείσιμο, αισιόδοξο μέσα στη σκοτεινιά του, που εξήρε όλα τα κεντρικά θέματα της σειράς: την αγάπη, την οικογένεια και την ελεύθερη βούληση, και μας γέμισε ελπίδες ότι ο θάνατος δεν σημαίνει απαραίτητα και το τέλος του ταξιδιού.

Ξέρω πως βλέπεις τον εαυτό σου, Dean. Βλέπεις τον εαυτό σου με τον ίδιο τρόπο που τον βλέπουν οι εχθροί σου. Είσαι καταστροφικός και οργισμένος και διαλυμένος. Είσαι το ‘βαρύ όπλο του μπαμπά’. Και πιστεύεις ότι το μίσος και ο θυμός είναι αυτά που σε ωθούν. Ότι αυτός είσαι. Αλλά δεν είναι έτσι. Κι όσοι σε γνωρίζουν το βλέπουν. Όλα όσα έχεις κάνει ποτέ, τα καλά και τα άσχημα τα έχεις κάνει από αγάπη. Μεγάλωσες τον μικρό σου αδερφό από αγάπη. Πάλεψες για όλον τον κόσμο από αγάπη. Αυτός είσαι. Είσαι ο πιο στοργικός άνδρας στη Γη. Είσαι ο πιο ανιδιοτελής, ο πιο γεμάτος με αγάπη άνθρωπος που θα γνωρίσω ποτέ.”
– 15×18 Despair

Κάθε εξέλιξη και κάθε ατάκα στην 15η σεζόν μας προετοίμαζε για αυτό το φινάλε που είδαμε, αλλά καμία, νομίζω, δεν έκανε καλύτερη προοικονομία από τα τελευταία λόγια του Castiel προς τον Dean, πριν θυσιαστεί για να τον σώσει. Αυτά μας θυμισαν για ποιόν τα κάνει όλα ο Dean. Ο Castiel το ήξερε ότι ο Dean ζει για τον Sam, ότι κάθε απόφαση που παίρνει είναι για τον Sam κι ότι θα πέθαινε χωρίς δεύτερη σκέψη για τον Sam. (Όποιος χρειάζεται επιχειρήματα για αυτό, μάλλον έβλεπε διαφορετική σειρά τόσο καιρό και ίσως δεν έχει κανένα νόημα να διαβάσει παρακάτω.)

Δεν νομίζω ότι υπάρχει λέξη που να περιγράφει καλύτερα την ψυχική κατάσταση του Dean μετά από τόσες δεκαετίες βίας, στερήσεων και πόνου, πέρα από το κουρασμένος. Για πρώτη φορά στη ζωή του, στο τέλος του Inherit the Earth, βρέθηκε πραγματικά ελεύθερος, αλλά δεν του είχε απομείνει πια κανένας άλλος για να το χαρεί μαζί του. Μόνο ο, επίσης ψυχικά τραυματισμένος, αδερφός του. Ο Dean, όμως, είχε δώσει μια υπόσχεση στον πατέρα τους: ότι θα τον προσέχει πάντα και θα τον σώσει. Ο Sam δεν είχε σωθεί ακόμη. Ο Dean ήξερε ότι βρισκόταν στο τέλος της διαδρομής του, δεν είχε ευκαιρία για μια ήρεμη ζωή, για να χτίσει τη δική του οικογένεια. Ακόμη και τότε που το προσπάθησε με τη Lisa και τον Ben (και δεν είναι καν σίγουρο αν ήταν δική του επιλογή κι όχι ένα ακόμη σαδιστικό κολπάκι του Chuck για να ψυχαγωγήσει τον εαυτό του), δεν του βγήκε σε καλό. Δεν έχει πια κάτι να πάρει από κανέναν, και δεν έχει να προσφέρει κάτι σε κανέναν, παρά μόνο ένα πράγμα: τη ζωή του. Και διαλέγει να τη δώσει για τον αδελφό του.

Δεν σε εγκαταλείπω. Θα είμαι μαζί σου. Ακριβως εδώ. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα που θα είσαι εκεί έξω και θα ζεις και θα παλεύεις, γιατί εσύ πάντα συνεχίζεις να παλεύεις. Τ’ ακούς; Θα ειμαι εκεί σε κάθε βήμα. Σ’αγαπώ τόσο πολύ. Ο μικρός μου αδερφός. Ω, φίλε. Δεν περίμενα αυτή να είναι η μέρα. Αλλά είναι. Και δεν πειράζει. Θέλω να μου υποσχεθείς. Το χρειάζομαι να μου υποσχεθείς ότι δεν πειράζει. Χρειάζομαι να μου πεις ότι είναι όλα εντάξει.
– 15×20 Carry On

Ο Dean πεθαίνει με τους δικούς του όρους: όρθιος, περήφανος, ελεύθερος. Κρατάει για πρώτη φορά αληθινά τη μοίρα του στα χέρια του και διεκδικεί αυτό που δεν μπορούσε να έχει: μία ευκαιρία να μπορέσει επιτέλους να βρει γαλήνη και να αφήσει και τον αδερφό του ελεύθερο να ζήσει. Πέρσι τέτοιον καιρό, μόλις είχε ξεκινήσει η τελευταία σεζόν, είχα γράψει ένα άρθρο για την αλληλεξάρτηση των Winchesters που ουσιαστικά τους κρατά στάσιμους και τους εξαναγκάζει να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Η τοξική σχέση των Winchesters ήταν κάτι που πολλοί φανς αρνούνταν πάντα να δουν, και νομίζω ότι είναι οι ίδιοι που δεν μπορεσαν να αποδεχτούν με τίποτα τώρα την απόφαση των σεναριογράφων να πεθάνει ο Dean για να ζήσει ο Sam. Σοβαρά τώρα, διαβάστε εκείνο το άρθρο, γιατί τρομάζω κι εγώ στο πόσο μέσα έπεσαν κάποιες θεωρίες μου, και νομίζω ότι τελικά η αλληλεξάρτηση των αδερφιών ήταν ο τελευταίος και δυσκολότερος “Big Bad” και αυτή κλήθηκαν να νικήσουν στο series finale. Το επεισόδιο ξεκινά με τους Winchesters να ζουν την καθημερινότητά τους μαζί, δυο εργένηδες προσκολλημένοι ο ένας στον άλλο. Σε πρώτη ανάλυση χαμογελάς που ζουν το happy end τους, αλλά ανάμεσα στις γραμμές κρύβεται κάτι καταθλιπτικό και μίζερο.

Ο Dean δεν είχε σκοπό να πεθάνει εκείνη τη μέρα, δεν είναι δηλαδή ότι πήγαινε γυρεύοντας ή κάτι τέτοιο (θεαματική αλλαγή από τον επιπόλαιο Dean που ξέραμε τόσο καιρό), αλλά σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές, με το αίμα να πλημμυρίζει τα σωθικά του, συνειδητοποιησε ότι για να ζήσει ο Sammy του, πρέπει να τον αφήσει μόνο του. Γι’αυτό τον έβαλε να του υποσχεθεί ότι δεν θα προσπαθήσει να τον επαναφέρει. Αυτό το “μπορείς να φύγεις” του Sam έδωσε στον στρατιώτη Dean, κατά κάποιον τρόπο, την άδεια να φύγει, αλλά το είπε για να το ακούσει κι ο ίδιος. Έπρεπε να αφήσει τον Dean να ξεκουραστεί. Είχε επιτέλους ολοκληρώσει την αποστολή του. Τον είχε σώσει. Ο φύλακας του αδερφού του…

Supernatural finale: Who dies in Supernatural season 15? | TV & Radio |  Showbiz & TV | Express.co.uk

Πριν το θάνατό του, όμως, είχε σωθεί κι ο Dean. Μπορεί σε κάποιους να φάνηκε ξενέρωτο, αλλά ήταν τεράστιας σεναριακής σημασίας το να μην πεθάνει ο Dean (ούτε ο Sam, φυσικά) στη μάχη με τον Chuck. Δεν είχαμε ανάγκη να τον δούμε να γίνεται για άλλη μια φορά “οσιομάρτυρας”. Αυτό που είχαμε ανάγκη – κι εμείς και αυτός – ήταν να αποδεχτει ότι δεν είναι η “δολοφονική μηχανή” όπως τον είχε γράψει ο Chuck να είναι, κάτι που, μέχρι να ακούσει τα λόγια του Castiel στο Despair, πίστευε ότι είναι. Είχε επιτέλους ξεφορτωθεί τον θυμό του και δεν του όριζε πια τη ζωή. (Αναθεωρήστε, λοιπόν, το πόσο “απών” ήταν ο Castiel στα τελευταία επεισόδια…)

Φτάνοντας στον Παράδεισο, που έστησε από την αρχή ένας νέος, δίκαιος Θεός με τη βοήθεια ενός εξανθρωπισμένου αγγέλου, ο Dean συναντά όλους τους αγαπημένους του ανθρώπους που τόσο βίαια στερήθηκε. Δεν το είδαμε ποτέ επί της οθόνης, δυστυχώς, γιατί οι περιορισμοί του προϋπολογισμού, αλλά και της πανδημίας COVID19, το κατέστησαν από κάθε άποψη απαγορευτικό. Στο δικό μου μυαλό, όμως, συνέβη. Ο Dean αγκάλιασε τους γονείς του, βρέθηκε ξανά με την Jo και την Charlie, ήπιε μια μπύρα με τον Ash, δέχτηκε με χαμόγελο τις προσβολές του Frank, υποδέχτηκε τον κατατρεγμένο Kevin, ζήτησε και πάλι συγνώμη από τον Adam. Και, φυσικά, δάκρυσε από χαρά όταν άκουσε ξανά πίσω του το βραχνό «Hello, Dean» του Castiel και γύρισε να δει ξανά αυτό το ζεστό χαμόγελο που φωτίζει τα βαθυγάλαζα μάτια του φύλακα-αγγέλου του, που βρισκόταν πάντα στο πλευρό του για να τον προστατεύει ενόσω εκείνος προστάτευε τον αδερφό του, του θύμιζε ποιός πραγματικά είναι, και θυσιάστηκε για να του δώσει την ευκαιρία να ολοκληρώσει την αποστολή του. Δεν χρειάζεται να τα δούμε όλα αυτά για να ξέρουμε με *απόλυτη σιγουριά* ότι ο Dean τα έκανε. Αλλά, πριν από όλα, έπρεπε να περιμένει να έρθει ο Sam…

Τους σκέφτομαι κι εγώ. Ξέρεις τι; Αυτός ο πόνος δεν θα φύγει. Έτσι; Αλλά αν δεν συνεχίσουμε να ζούμε, όλη αυτή η θυσία θα πάει στράφι.
– 15×20 Carry On

Την υπόλοιπη ζωή του Sam τη βλέπουμε να περνάει αποσπασματικά, με τον πιο λιτό και αφαιρετικό αφηγηματικό τρόπο, μπροστά τα μάτια μας. Είμαι σίγουρη ότι κατάφερε πολλά, αλλά αυτό για το οποίο είναι πιο περήφανος από όλα είναι σίγουρα ο γιος του, ο Dean του, ο οποίος ήξερε για την υπόσχεση που είχε δώσει ο πατέρας του στον συνονόματό θείο του: να ζήσει χωρίς να κοιτάει πίσω. Ο Sam το προσπάθησε με νύχια και με δόντια αυτό. Έζησε τη ζωή του, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, πιθανώς και εγγόνια, αλλά πάντα το παρελθόν τον στοίχειωνε. Η απώλεια, τα λάθη, τα ψέματα, οι αλήθειες, οι νίκες και οι ήττες, όλα όσα κατάφερνε καθημερινά να περιορίσει σε ένα κουτάκι και να τα κρύψει μέσα στο μυαλό του για να καταφέρει να μείνει ζωντανός και να μην τρελαθεί, γύριζαν κάποιες φορές και τον βασάνιζαν. Αυτό μας έδειξε η σκηνή με τον γέρο Sam να ξεσκεπάζει την Impala και να σφίγγει στα χέρια του το τιμόνι της, σαν να σφίγγει τον Dean στην αγκαλιά του. Σίγουρα δεν ήταν κάθε ώρα και στιγμή έτσι, αλλά ενίοτε άφηνε τα συναισθήματα να τον κατακλύζουν, ίσως για να θυμάται πως έφτασε μέχρι εκεί. Η ζωή του Sam δεν ήταν άδεια, αλλά πάντα του έλειπε ένα κομμάτι από την καρδιά του, αυτό που τον περίμενε στον Παράδεισο.

Ο σκηνοθέτης αποφάσισε, για τους δικούς του λόγους, να αφήσει θολό το πλάνο με τη γυναίκα του Sam, ίσως για να αποφασίσουμε εμείς τη μορφή που θα της δώσουμε — αφού έτσι κι αλλιώς οι προαναφερθέντες περιορισμοί δεν επέτρεψαν την επιστροφή της Shoshanna Stern. Για εμένα, πάντως, αυτή η μυστηριώδης γυναίκα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Eileen. Εκτός του ότι ήταν μια σκληροτράχηλη κυνηγός, ισότιμη με τον Sam, μόνο εκείνη θα μπορούσε να διαχειριστεί με σεβασμό και υπομονή το μετατραυματικό στρες του, επειδή ήξερε από πρώτο χέρι τί πέρασε — το είχε περάσει κι εκείνη. Η Eileen είχε γνωρίσει κι εκτιμούσε τον Dean και θα μπορούσε να καταλάβει το τεράστιο κενό που άφησε ο θάνατός του στην καρδιά του άντρα της. Ήξερε, επίσης, ότι η καρδιά του Sam δεν είχε αρκετή δύναμη για παράφορο έρωτα, αλλά της έφτανε η ειλικρίνεια, η αλληλοκατανόηση, η ασφάλεια που ένοιωθε κοντά του, και ο τρόπος που αφιερώθηκε στο γιό τους.

Όπως ο αδερφός Dean μεγάλωσε με αυταπάρνηση τον Sam, έτσι κι ο Sam μεγάλωσε με απόλυτη αφοσίωση τον γιο Dean. Ίσως να μην ήταν καν τελικά πρακτικός ο λόγος που δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπο της γυναίκας του, ενώ εστιάσαμε πεντακάθαρα στο πρόσωπο του μικρού. Ίσως αυτές να ήταν οι τελευταίες έντονες αναμνήσεις ενός γέρικου μυαλού που αργόσβηνε. Λένε ότι πριν πεθάνεις περνά η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. To Supernatural δεν ήταν ποτέ σειρά για δυνατούς έρωτες και επικά ρομάντζα, ήταν πάντα μια σειρά για την οικογένεια. Για τον Sam, λοιπόν, ένας Dean ήταν η ζωή του, πρώτα ο αδερφός του και μετά ο γιος του.

Όταν φτάνει η στιγμή που ο νεαρός Dean αποχαιρετά τον ετοιμοθάνατο πατέρα του, του λέει ότι τώρα μπορεί να φύγει. Σαν τον Dean, κι ο Sam χρειαζόταν την ‘άδεια’ κάποιου πριν ξεψυχήσει. Για να ξέρει ότι κράτησε το λόγο του, ολοκλήρωσε επιτυχώς την αποστολή του, έζησε σωστά, άφησε πίσω του κληρονομιά, και ήρθε η ώρα να βρει τη γαλήνη. “Τώρα η ζωή σου δεν είναι πια άδεια, ο Παράδεισος σίγουρα σε περιμένει“, λέει ο στίχος που παίζει για τον Dean λίγο πριν εμφανιστεί η ψυχή του Sam στον Παράδεισο, και το Carry On Wayward Son μοιάζει πραγματικά σαν να γράφτηκε για αυτόν, τον “πεισματάρη γιο” του John και της Mary, που πάλεψε μέχρι την τελευταία του πνοή και ήρθε η ώρα πια να γύρει το κεφάλι του και να ξεκουραστεί.

Supernatural' Recap: Season 15, Episode 20 — Series Finale Ending | TVLine

Ο κύκλος του Supernatural κλείνει πάνω σε μια γέφυρα, εκεί σμίγουν πάλι τα αδέρφια, όπως σε μια γεφυρα τους είχαμε δει να φιλιώνουν πριν από 15 χρόνια. Αυτό ήταν το τέλος του ταξιδιού των δυο Ηρώων. ‘Η μήπως ήταν η αρχή ενός νέου ταξιδιού; Εξάλλου, τίποτα δεν τελειώνει στ’ αλήθεια, έτσι δεν είναι;

11 COMMENTS

Subscribe
Notify of
guest

11 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
geoka
geoka
27 November 2020 08:48

Πάλι με πήραν τα ζουμιά

Μαρία Μαίρη Μαρούλιღ
Μαρία Μαίρη Μαρούλιღ
26 November 2020 21:21

Περιττό να σου πω ότι έβαλα ξανά τα κλάματα. Ίσως το καλύτερό σου άρθρο μέχρι σήμερα.

Όπως έγραψα και στο σχόλιό μου στο ριβιού, το φινάλε φάνταζε ίσως αντικλιμακτικό σε κάποια σημεία, αλλά έτσι είναι και η ίδια η ζωή. Καθετί που έγινε έγινε για κάποιο λόγο. Η πλοκή έκανε κύκλο, ενώ κάθε ανοιχτή παρένθεση έκλεισε όπως της άρμοζε.

Ο Ντιν είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, αυτός που συμπονώ, πρωτίστως, περισσότερο από τους δύο αδερφούς, και νιώθω πολύ προστατευτικά γι’ αυτόν τον χαρακτήρα. Σε φάση θέλω να του κολλήσω ένα τεράστιο τσιρότο στην ψυχή για να κολλήσουν τα σπασμένα κομμάτια του. Μολαταύτα, αυτό ήταν το τέλος που του άξιζε. Το τέλος, που περίμενε, που αποζητούσε. Και ξέρω ότι βρήκε πλέον γαλήνη στον Παράδεισό του.

(Εννοείται ότι για μένα είναι σαν να έχω ήδη δει τους πάντες εκεί, να κάνουν μεγαλύτερο χαμούλη στον παράδεισο απ’ ότι κάνουμε εμείς στο ντισκόρντ χαχαχα)

“Κατάφεραν να απελευθερωθούν, με πολύ κόπο και πόνο, από τα σχοινιά που χρησιμοποιούσε κάποιος άλλος για να ορίσει τις κινήσεις τους, και μας έδειξαν πως όποιος συνεχίσει να παλεύει, πάντα θα βρίσκει στο τέλος του δρόμου αυτό που επιθυμεί κι ονειρεύεται.”
Αυτό. Μόνο αυτό.

Amalia
27 November 2020 11:00

Το νοιώθω κι εγώ ότι είναι το καλύτερο άρθρο μου μέχρι σήμερα, αλλά είπα να μην το πω και με περάσετε για ψωνάρα! 😛

Για τον Ντιν νοιώθω ακριβώς τα ίδια με αυτό που περιγράφεις. Τον καταλαβαίνω απόλυτα, ένοιωθα τον πόνο του, έβλεπα το προσωπείο πίσω απο το οποίο έκρυβε καλά την κούραση και τον πόνο του (πόσα συγχαρητήρια να δώσω πια στον Jensen χωρίς να γίνω γραφική; ), ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι όλα θα φτιάξουν, αρκεί να κανει λίγη ακόμη υπομονή. Δεν θα ήθελα κανένα άλλο τέλος για αυτόν. Ο θάνατος σε αυτήν την περίπτωση δεν ήταν τιμωρία, όπως το έχουν εκλάβει όλοι όσοι γκρινιάζουν, ήταν ΛΥΤΡΩΣΗ. Αυτό το καρφί ήταν το πιο σημαντικό αντικείμενο στο σύμπαν (μετά την Ιμπαλα φυσικά), γιατί του έδωσε την ευκαιρία να ηρεμήσει επιτέλους και να είναι με όλους όσους αγαπάει, χωρίς να φοβάται ότι κάποιος κακομαθημένος θεός θα τους πάρει από κοντά του πάλι.

geoka
geoka
27 November 2020 17:25
Reply to  Amalia

Ελπίζω σε ένα αντίστοιχα ωραίο άρθρο για τον Σαμ!

Amalia
28 November 2020 08:31
Reply to  geoka

Έχω ανεβάσει τον πήχη πολύ και η πίεση είναι μεγάλη. Θα προσπαθήσω! 😁

geoka
geoka
28 November 2020 09:41
Reply to  Amalia

Είμαι σίγουρη θα κάνεις το καλύτερο κ για εμάς που έχουμε αδυναμία στον Σαμ.
Για τον Ντιν είναι ο,τι καλύτερο έχω διαβάσει. Μπράβο!

Super_Mario☘️
Super_Mario☘️
10 December 2020 20:47
Reply to  Amalia

Συγχαρητήρια Εκπληκτικό Άρθρο!!!

Μαρία Μαίρη Μαρούλιღ
Μαρία Μαίρη Μαρούλιღ
1 December 2020 16:58
Reply to  Amalia

Τα λέμε εμείς για σένα, μην ανησυχείς! χαχαχαχα

Συμφωνώ απόλυτα

maryjoanna spn
maryjoanna spn
27 November 2020 15:15

Τέλεια κορίτσια . Έτσι ακριβώς το βλέπω και εγώ. Με καλύψετε απόλυτα.

Rosa@abouttvseries
1 December 2020 20:13

Συμφωνώ απόλυτα Αμαλία με όσα λες. Ίσως να ωραιοποιουμε κάποιες καταστάσεις αλλά γιατί όχι; Είναι προτιμότερο από το βρούμε αρνητικά !

Amalia
2 December 2020 11:55

Με το “ωραιοποιούμε καταστάσεις” εννοείς ότι δικαιολογώ τα λάθη του επεισοδίου; Ναι, ίσως διάλεξα να τα δω έτσι γιατί έτσι θα μου αφήσει καλή επιγευση η σειρά. Αν ήθελα να σταθώ στην πανάθλια περούκα, και να κράζω μέχρι να σβήσει ο ήλιος το χαμηλό production value του τελευταίου επεισοδίου, θα μπορούσα άνετα να το κάνω. Αν ήθελα να σταθώ στο ότι έφεραν πίσω την Αιλιν για αντιπερισπασμό στην τελευταία σεζόν και δεν αναφέρθηκε ΚΑΝ στο series finale, επίσης θα μπορούσα να το κάνω. Αν ήθελα να σταθώ στην εξομολόγηση του Κας, που φαινομενικά έπεσε στο κενό (τονίζω το φαινομενικά, αφού σας εξήγησα γιατί δεν το πιστεύω), γιατί οι σεναριογράφοι ήθελαν να εστιάσουν στα αδέρφια, φυσικά και θα το έκανα. Προτιμώ να πιστεύω όμως ότι οι παραγωγοί μας έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν.

Κι όπως σχολίασα και στο review, προσωπικά το προτιμώ όταν δεν μου μασάνε τα πάντα για να μου τα ταΐσουν με ένα ζαχαρένιο φινάλε, και με αφήνουν να βγάλω εγώ τα δικά μου συμπεράσματα και να καλύψω με τη φαντασία μου κάποια κενά. (Ένας από τους λόγους που ένα από τα πλέον αγαπημένα μου series finale είναι αυτό του Angel, παρόλο που τελειώνει με ένα εξοργιστικά αόριστο cliffhanger). Το Supernatural δεν ήταν ποτέ Φιλαράκια, όπου όλοι είχαν ένα προδιαγεγραμμένο happy end ακόμη κι αν πήγαινε κόντρα στους χαρακτήρες. Στα sitcoms μπορεί να λειτουργεί άψογα (λέμε τώρα) αυτό το μοτίβο, αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο στο τέλος του SPN. Το τέλος του 19ου αυτό έδειξε, και μπορεί να δήλωνα διατεθειμένη να δω τη σειρά να τελειώνει σε εκείνο το σημείο, αλλά θα έμενα με ένα αίσθημα ανολοκλήρωσης. Ηταν too good to be true ένα τέτοιο αταίριαστα αισιόδοξο κλείσιμο για αυτή τη σειρά.

“Since when do we get what we deserve?” Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Adam στη σειρά, και δεν θα μπορούσαν να προοικονομούν καλύτερα αυτό το γλυκόπικρο κλείσιμο που είχαμε. Κανείς δεν πήρε ακριβώς αυτό που του άξιζε στο τέλος, δεδομένων όλων των αδιανόητων θυσιών που είχαν κάνει όλοι τους τόσα χρόνια, αλλά κάπως τα κουτσοκατάφεραν και βρήκαν την ευτυχία. Αυτό ήταν το Supernatural πάντα: να παίρνεις μια σκατένια κατάσταση και να τη φέρνεις στα μέτρα σου για να μπορέσεις να τη βγάλεις καθαρή. Φυσικά δεν ήταν ιδανικό που ο Ντιν πέθανε στα 40 από μια random σιδερόβεργα, δεν ήταν ιδανικό που ο Σαμ έζησε την υπόλοιπη ζωή του έχοντας χάσει όλους τους συγγενείς και κοντινούς φίλους του, δεν ήταν ιδανικό που ο Κας για άλλη μια φορά θυσιάστηκε για την αγάπη ενός συναισθηματικά απόμακρου ανθρώπου. Δεν βλέπαμε ποτέ τη σειρά γιατί ήταν ιδανικά αυτά που μας έδειχναν, γιατί λοιπόν να περιμένουμε από το τέλος κάτι ιδανικό;

Δεν νοιώθω λοιπόν ακριβώς ότι ωραιοποίησα κάποιες καταστάσεις και κάλυψα τα κενά με απίθανες θεωρίες ενός fangirl. Όλα όσα έγραψα θεωρώ ότι βγαίνουν αβίαστα από όσα μας έδειξαν με αυτό το μινιμαλιστικό φινάλε.

Latest

More Articles Like This

11
0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x